WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba)
z dnia 1 lipca 2010 r.
Sprawa F-97/08
Paulette Füller-Tomlinson
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Były członek personelu tymczasowego – Choroba zawodowa – Uszczerbek na zdrowiu fizycznym i psychicznym – Czas trwania postępowania o uznanie zawodowego podłoża choroby
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której P. Füller‑Tomlinson, były członek personelu tymczasowego Parlamentu, żąda stwierdzenia nieważności decyzji organu uprawnionego do zawierania umów zatrudnienia z dnia 9 kwietnia 2008 r. ustalającej stopień uszczerbku na jej zdrowiu fizycznym i psychicznym na 20%.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Skarżący zostaje obciążony całością kosztów.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Skarga na decyzję oddalającą zażalenie – Dopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Zarzut niezawarty wyraźnie w zażaleniu, lecz podniesiony w sposób dorozumiany – Dopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
3. Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Niezdolność do pracy – Ustalenie stopnia niezdolności do pracy lub widełek, w których mieści się stopień niezdolności do pracy zgodnie ze skalą – Zgodność z prawem – Kontrola sądowa – Granice
(regulamin pracowniczy, art. 73 ust. 1; wspólne zasady ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, art. 11)
4. Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Uznanie zawodowego podłoża choroby i ustalenie stopnia trwałej niezdolności do pracy – Postępowanie
(regulamin pracowniczy, art. 73; wspólne zasady ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, art. 18, 20)
1. Żądania stwierdzenia nieważności przedstawione formalnie w odniesieniu do decyzji o oddaleniu zażalenia skutkują zaskarżeniem do Sądu do spraw Służby Publicznej aktu, na który złożone zostało zażalenie, jeżeli żądania te pozbawione są autonomicznej treści.
(zob. pkt 43)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, 17 stycznia 1989 r., Rec. s. 23, pkt 8
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑309/03 Camós Grau przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., Zb.Orz. s. II‑1173, pkt 43
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑136/06 Reali przeciwko Komisji, 11 grudnia 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑451, II‑A‑1‑2495, pkt 37
2. Aby zarzut, który nie został podniesiony wyraźnie w uprzednim zażaleniu administracyjnym, był dopuszczalny, wystarczy, by skarżący na tym etapie odniósł się do niego w sposób dorozumiany. Skoro bowiem postępowanie poprzedzające wniesienie skargi ma charakter nieformalny, a zainteresowani działają na tym etapie, co do zasady, bez pomocy adwokata, organ administracji nie powinien rozpatrywać zażaleń w sposób restrykcyjny, lecz przeciwnie, badać je w duchu otwartości.
Stwierdzenie niedopuszczalności zarzutu niezgodności z prawem z powodu naruszenia zasady zgodności naruszałoby równowagę pomiędzy ochroną praw proceduralnych urzędnika a celem postępowania poprzedzającego wniesienie skargi oraz stanowiłoby nieproporcjonalną i nieuzasadnioną karę dla urzędnika. Z uwagi na ściśle prawny charakter zarzutu niezgodności z prawem oraz rozumowanie, które doprowadziło zainteresowanego do przeanalizowania i podniesienia takiej niezgodności z prawem, nie można bowiem wymagać od urzędnika czy pracownika, który wnosi zażalenie i który niekoniecznie posiada odpowiednie kwalifikacje prawnicze, by podniósł taki zarzut na etapie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi pod rygorem jego późniejszej niedopuszczalności. Tym bardziej że podniesienie zarzutu niezgodności z prawem na etapie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi nie umożliwi a priori składającemu zażalenie wygrania sprawy na tym etapie, ponieważ – poza przypadkami oczywistej niezgodności z prawem – jest mało prawdopodobne, aby administracja zdecydowała się na niezastosowanie obowiązującego przepisu, przychylając się do argumentacji skarżącego, że przepis ten jakoby narusza przepis wyższej rangi.
(zob. pkt 55, 57)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑297/94 Vanderhaeghen przeciwko Komisji, 29 stycznia 1997 r., RecFP s. I‑A‑7, II‑13, pkt 37
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑45/07 Mandt przeciwko Parlamentowi, 1 lipca 2010 r., pkt 121
3. Sąd do spraw Służby Publicznej może wykonywać kontrolę w zakresie przepisów wspólnych zasad ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej urzędników wyłącznie w odniesieniu do wystąpienia oczywistego błędu w ocenie lub przekroczenia przez instytucje granic ich uznania. Konkretniej, dokonywana przez Sąd kontrola zgodności z prawem ustalenia stopnia niezdolności do pracy lub widełek, w których mieści się stopień niezdolności do pracy według skali, może być jedynie bardzo ograniczona, zważywszy po pierwsze, na złożoną ocenę lekarską, której wymaga wspomniana skala, a po drugie, na szeroki zakres uznania instytucji, na podstawie art. 73 ust. 1 regulaminu pracowniczego, jeśli chodzi o warunki ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej.
(zob. pkt 70, 101)
4. Komisja lekarska, aby wydać ważną opinię lekarską, powinna móc zapoznać się ze wszystkimi dokumentami, które mogą być przydatne w jej ocenie. To rozumowanie należy stosować analogicznie do wniosków przedstawionych przez lekarza lub lekarzy wyznaczonych przez instytucje na podstawie art. 18 i 20 wspólnych zasad ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej urzędników. Tym samym w braku pełnego wywiadu i w braku sprawozdania z całego wywiadu lekarskiego, lekarz wyznaczony przez instytucje nie jest w stanie skutecznie przedstawić swoich wniosków, o których mowa w art. 18 wspólnych zasad ubezpieczenia.
(zob. pkt 163)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑187/95 R przeciwko Komisji, 15 lipca 1997 r., RecFP s. I‑A‑253, II‑729, pkt 49; sprawa T‑27/98 Nardone przeciwko Komisji, 15 grudnia 1999 r., RecFP s. I‑A‑267, II‑1293, pkt 68; sprawa T‑48/01 Vainker przeciwko Parlamentowi, 3 marca 2004 r., RecFP s. I‑A‑51, II‑197, pkt 129, 133