WYROK TRYBUNAŁU

z dnia 29 października 1980 r.(1)

SA Roquette Frères

przeciwko Radzie Wspólnot Europejskich

Izoglukoza – Kwoty produkcji

W sprawie 138/79

SA Roquette Frères, z siedzibą w Lestrem (departament Pas‑de‑Calais, Francja), reprezentowana przez zastępcę dyrektora generalnego spółki, G. Rousseaux, wspieranego przez M. Veroone’a, wspólnika spółki Veroone-Freyria-Letartre-Paillusseau-Hoste-Dutat zrzeszającej adwokatów, członków izby adwokackiej w Lille, z adresem do doręczeń w biurze adwokata Loescha (2, rue Goethe),

strona skarżąca,

popierana przez

Parlament Europejski, reprezentowany przez dyrektora generalnego, F. Pasettiego-Bombardellę, wspieranego przez R. Biebera, głównego administratora w wydziale prawnym Parlamentu i profesora P. H. Teitgena, z adresem do doręczeń w Luksemburgu (sekretariat ogólny Parlamentu Europejskiego),

interwenient,

przeciwko

Radzie Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez D. Vignes’a, dyrektora służby prawnej, wspieranego przez A. Brautigama i H.‑J. Glaesnera, działających w charakterze pełnomocników, adwokata H.‑J. Rabego, członka izby adwokackiej w Hamburgu, profesora J. Boulouis, dziekana honorowego Uniwersytetu Prawa, Ekonomii oraz Nauk Społecznych w Paryżu, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, na nazwisko D. Fonteina, dyrektora departamentu prawnego Europejskiego Banku Inwestycyjnego (100, bd Konrad Adenauer, Kirchberg),

strona pozwana,

popieranej przez

Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez jej radcę prawnego P. Gilsdorfa, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez J. Delmoly’ego, pracownika służby prawnej, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, na nazwisko radcy prawnego M. Cervina (budynek Jean Monnet, Kirchberg),

interwenient,

mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady nr 1293/79 z dnia 25 czerwca 1979 r. (Dz.U. L 162, str. 10) w zakresie, w jakim rozporządzenie to, zmieniając rozporządzenie Rady nr 1111/77 ustanawiające wspólne przepisy dotyczące izoglukozy, ustala w odniesieniu do skarżącej podstawowe kwoty produkcji,

TRYBUNAŁ,

w składzie: H. Kutscher, prezes, P. Pescatore i T. Koopmans, prezesi izb, J. Mertens de Wilmars, Mackenzie Stuart, A. O’Keeffe, G. Bosco, A. Touffait i O. Due, sędziowie,

rzecznik generalny: G. Reischl,

sekretarz: A. Van Houtte,

wydaje następujący

Wyrok

[…]

Co do prawa

1       W skardze zarejestrowanej w sekretariacie Trybunału w dniu 31 sierpnia 1979 r. skarżąca, będąca spółką prawa francuskiego wytwarzającą między innymi izoglukozę, wniosła o stwierdzenie przez Trybunał nieważności ustalenia kwoty produkcyjnej mającej do niej zastosowanie na podstawie załącznika II do rozporządzenia Rady nr 1293/79 z dnia 25 czerwca 1979 r. zmieniającego rozporządzenie Rady nr 1111/77 ustanawiające wspólne przepisy dotyczące izoglukozy (Dz.U. L 162, str. 10, ze sprostowaniem w Dz.U. L 176, str. 37). Z analizy skargi wynika, że zawiera ona w rzeczywistości żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 1293/79 w zakresie, w jakim rozporządzenie to ustala w odniesieniu do skarżącej kwotę produkcji izoglukozy.

2       Na poparcie skargi skarżąca powołuje, poza poszczególnymi zarzutami merytorycznymi, zarzut formalny w celu doprowadzenia do stwierdzenia nieważności kwoty produkcyjnej przyznanej jej na mocy powołanego rozporządzenia ze względu na fakt, że Rada przyjęła to rozporządzenie, nie uzyskawszy wymaganej na mocy art. 43 ust. 2 traktatu EWG opinii Parlamentu Europejskiego, co stanowi naruszenie istotnych wymogów proceduralnych w rozumieniu art. 173 tego traktatu.

3       Postanowieniem z dnia 16 stycznia 1980 r. Trybunał dopuścił Parlament do udziału w postępowaniu w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżącej oparte na naruszeniu istotnych wymogów proceduralnych. Ponadto postanowieniem z dnia 13 lutego 1980 r. dopuścił Komisję do udziału w postępowaniu w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady.

4       Rada ze swej strony podniosła niedopuszczalność zarówno skargi, jak i interwencji na rzecz skarżącej. Tytułem żądania ewentualnego Rada wniosła o oddalenie skargi jako bezzasadnej.

5       Przed przystąpieniem do analizy podniesionej przez Radę kwestii dopuszczalności oraz zarzutów podniesionych przez skarżącą należy zwięźle przypomnieć genezę spornego rozporządzenia i jego treść.

6       Wyrokiem z dnia 25 października 1978 r., wydanym w sprawach połączonych 103/77 i 145/77 Royal Scholten‑Honig (Holdings) Ltd. przeciwko Intervention Board for Agricultural Produce i Tunnel Refineries Ltd. przeciwko Intervention Board for Agricultural Produce, Rec. str. 2037, Trybunał orzekł, że rozporządzenie Rady nr 1111/77 z dnia 17 maja 1977 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące izoglukozy (Dz.U. L 134, str. 4) nie było ważne w zakresie, w jakim jego art. 8 i 9 przewidywały opłatę produkcyjną od izoglukozy w wysokości 5 jednostek rozliczeniowych na 100 kilogramów suchego materiału, za okres odpowiadający kampanii cukrowej 1977–1978. Trybunał stwierdził, że system ustanowiony na mocy tych artykułów narusza ogólną zasadę równości (w tym przypadku między producentami cukru a producentami izoglukozy), której szczególny wyraz stanowi zakaz dyskryminacji ustanowiony w art. 40 ust. 3 traktatu. Trybunał dodał jednakże, że wydany przez niego wyrok pozostawił Radzie możliwość podjęcia wszelkich stosownych środków, zgodnych z prawem wspólnotowym, w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku substancji słodzących.

7       W następstwie tego wyroku Komisja przedstawiła Radzie w dniu 7 marca 1979 r. projekt zmian rozporządzenia nr 1111/77. Pismem z dnia 19 marca 1979 r., które wpłynęło do Parlamentu w dniu 22 marca, Rada zwróciła się do tej instytucji o opinię zgodnie z art. 43 ust. 2 akapit trzeci traktatu. W piśmie tym Rada stwierdziła między innymi, że:

„Projekt ten uwzględnia sytuację będącą następstwem wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 25 października 1978 r., w oczekiwaniu na wprowadzenie nowych przepisów regulujących rynek substancji słodzących, które powinny wejść w życie od dnia 1 lipca 1980 r. […] Jako że rozporządzenie powinno obowiązywać od lipca 1979 r., jest dla Rady niezwykle ważne, aby Parlament zechciał wydać swą opinię na temat tego projektu podczas kwietniowego posiedzenia”.

8       Pilny tryb konsultacji wnioskowanej w piśmie Rady wiązał się z faktem, że rolą projektu rozporządzenia było zasadniczo poddanie produkcji izoglukozy, w celu zapobieżenia nierównemu traktowaniu producentów cukru i producentów izoglukozy, przepisom analogicznym do przepisów dotyczących produkcji cukru do dnia 30 czerwca 1980 r. w ramach wspólnej organizacji rynku cukru ustanowionej na mocy rozporządzenia Rady nr 3330/74 z dnia 19 grudnia 1974 r. (Dz.U. L 369, str. 1). Chodziło w szczególności o wprowadzenie do tego właśnie dnia przepisów przejściowych odnoszących się do kwot produkcyjnych dla izoglukozy, które miały obowiązywać od dnia 1 lipca 1979 r., czyli od początku nowej kampanii cukrowniczej.

9       Przewodniczący Parlamentu niezwłocznie zwrócił się do Komisji Rolnictwa o przeprowadzenie analizy merytorycznej zagadnienia oraz do Komisji Budżetowej o wydanie opinii. Komisja Budżetowa przekazała swą opinię Komisji Rolnictwa w dniu 10 kwietnia 1979 r. Komisja Rolnictwa przyjęła w dniu 9 maja 1979 r. projekt rezolucji przedstawiony przez sprawozdawcę tej komisji. Sprawozdanie oraz projekt rezolucji przyjęte przez Komisję Rolnictwa były przedmiotem debaty Parlamentu podczas jego obrad w dniu 10 maja 1979 r. W czasie obrad w dniu 11 maja Parlament odrzucił projekt rezolucji i odesłał go do Komisji Rolnictwa do ponownego rozważenia.

10     Posiedzenie Parlamentu w dniach 7–11 maja 1979 r. miało być ostatnim przed posiedzeniem inauguracyjnym Parlamentu wybranego w powszechnych i bezpośrednich wyborach, wyznaczonym na dzień 17 lipca 1979 r. Prezydium Parlamentu zdecydowało bowiem, na posiedzeniu w dniu 1 marca 1979 r., by nie organizować dodatkowego posiedzenia między posiedzeniami majowym i lipcowym. Wyjaśniło jednakże, że:

„Prezydium w powiększonym składzie […]:

–       uważa jednakże, że w przypadku gdyby Rada i Komisja uznały za konieczne organizację dodatkowego posiedzenia, mogą one, zgodnie z przepisami art. 1 ust. 4 regulaminu wnieść o zwołanie Parlamentu, przy czym takie posiedzenie byłoby poświęcone wyłącznie analizie sprawozdań opracowanych w wyniku konsultacji przeprowadzonych w trybie pilnym”.

W toku posiedzenia w dniu 10 maja 1979 r. Prezydium miało potwierdzić swe stanowisko w następujący sposób:

„–     potwierdza stanowisko przyjęte podczas wyżej wspomnianego posiedzenia, w toku którego zdecydowano, by nie organizować dodatkowego posiedzenia między posiedzeniem majowym a posiedzeniem inaugurującym Parlamentu wybranego w powszechnych i bezpośrednich wyborach, przy założeniu jednak, że w przypadku gdyby większość członków Parlamentu, Rada lub Komisja pragnęły zwołać dodatkowe posiedzenie, mają prawo – zgodnie z przepisami art. 1 ust. 4 regulaminu – wnieść o zwołanie Parlamentu;

–       ponadto, z uwagi na postanowienia art. 139 traktatu EWG, Prezydium postanawia, że w przypadku gdyby przewodniczący otrzymał taki wniosek, Prezydium w powiększonym składzie zbierze się w celu omówienia kwestii nadania mu dalszego biegu”.

11     W dniu 25 czerwca 1979 r. Rada przyjęła, nie uzyskawszy wnioskowanej opinii, opracowany przez Komisję projekt rozporządzenia, który stał się w ten sposób rozporządzeniem nr 1293/79 zmieniającym rozporządzenie nr 1111/77. Trzecie odniesienie w preambule rozporządzenia nr 1293/79 wymienia przeprowadzenie konsultacji ze Zgromadzeniem. Rada uwzględniła jednakże brak opinii Zgromadzenia, wskazując w motywie trzecim rozporządzenia, że „Zgromadzenie, konsultowane od dnia 16 marca 1979 r. w kwestii projektu Komisji nie wydało na majowym posiedzeniu opinii w tej sprawie i przekazało ją nowemu Zgromadzeniu celem wydania przez nie opinii”.

12     Skierowane do Trybunału żądanie dotyczy stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 1293/79 ze względu na fakt, że zmienia ono rozporządzenie Rady nr 1111/77.

 W przedmiocie dopuszczalności skargi

13     Rada podnosi, że skarga przeciwko rozporządzeniu jest niedopuszczalna, gdyż nie spełnia przesłanek określonych w art. 173 akapit drugi traktatu. Jej zdaniem zaskarżony akt nie stanowi decyzji przyjętej w formie rozporządzenia i nie dotyczy skarżącej bezpośrednio ani indywidualnie. Skarżąca utrzymuje natomiast, że zaskarżone rozporządzenie stanowi zbiór decyzji indywidualnych, z których jedna jest skierowana do niej i dotyczy jej bezpośrednio i indywidualnie.

14     Zgodnie z art. 9 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia nr 1111/77, zmienionym przez art. 3 rozporządzenia nr 1293/79:

„1.      Każdemu przedsiębiorstwu produkującemu izoglukozę, mającemu siedzibę we Wspólnocie, przyznaje się podstawową kwotę na okres, o którym mowa w art. 8 ust. 1.

Bez uszczerbku dla stosowania ust. 3 podstawowa kwota przyznana każdemu takiemu przedsiębiorstwu jest równa dwukrotności jego produkcji ustalonej na podstawie niniejszego rozporządzenia w okresie od 1 listopada 1978 r. do 30 kwietnia 1979 r.

2.      Każdemu przedsiębiorstwu, któremu przyznana została kwota podstawowa, przydziela się również kwotę maksymalną równą jego kwocie podstawowej pomnożonej przez współczynnik. Współczynnikiem tym jest współczynnik określony na podstawie art. 25 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (EWG) nr 3330/74 za okres od 1 lipca 1979 r. do 30 czerwca 1980 r.

3.      Kwota podstawowa, o której mowa w ust. 1, jest w razie potrzeby korygowana, tak aby kwota maksymalna ustalona zgodnie z ust. 2:

–       nie była wyższa niż 85%,

–       nie była niższa niż 65%

rocznej technicznej zdolności produkcyjnej danego przedsiębiorstwa”.

15     Zgodnie z art. 9 ust. 4 kwoty podstawowe ustanowione na podstawie ust. 1 i 3 są przydzielane indywidualnie każdemu przedsiębiorstwu, jak wskazano w załączniku II. Załącznik ten, stanowiący integralną część art. 9, przewiduje, że kwota podstawowa przydzielona skarżącej wynosi 15 887 ton.

16     Wynika z tego, że art. 9 ust. 4 rozporządzenia nr 1111/77 (zmieniony przez art. 3 rozporządzenia nr 1293/79) w związku z załącznikiem II samodzielnie stosuje kryteria określone w art. 9 ust. 1–3 do każdego takiego przedsiębiorstwa będącego ich adresatem, które tym samym dotyczą go bezpośrednio i indywidualnie. Rozporządzenie nr 1293/79 jest zatem aktem, który na mocy art. 173 akapit drugi traktatu może stanowić przedmiot skargi określonych przedsiębiorstw produkujących izoglukozę o stwierdzenie nieważności.

 W przedmiocie dopuszczalności interwencji Parlamentu

17     Rada podaje w wątpliwość uprawnienie Parlamentu do interwencji w dowolnym sporze zawisłym przed Trybunałem. Zdaniem Rady tego typu uprawnienie do zgłoszenia interwencji jest przynależne prawu do wnoszenia skarg, które nie zostało przyznane Parlamentowi na mocy traktatu. W tym względzie Rada zauważa w szczególności, że art. 173 traktatu nie wymienia Parlamentu wśród instytucji uprawnionych do wnoszenia skarg o stwierdzenie nieważności oraz że art. 20 statutu Trybunału nie wymienia go wśród podmiotów, które mogą przedstawiać uwagi w ramach postępowania na podstawie art. 177 o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.

18     Artykuł 37 statutu Trybunału stanowi, że:

„Państwa Członkowskie i instytucje Wspólnot mogą interweniować w sprawach rozpatrywanych przez Trybunał.

Takie samo prawo przysługuje każdemu innemu podmiotowi, który uzasadni interes w rozstrzygnięciu sprawy przedłożonej Trybunałowi, z wyjątkiem sporów między Państwami Członkowskimi, między instytucjami Wspólnoty lub między Państwami Członkowskimi a instytucjami Wspólnoty.

Żądania zawarte we wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta muszą być ograniczone do poparcia żądań jednej ze stron”.

19     Akapit pierwszy powołanego artykułu przewiduje takie samo prawo do interwencji dla wszystkich instytucji Wspólnoty. Nie jest możliwe ograniczenie jego wykonywania przez jedną z nich bez naruszenia jej pozycji instytucjonalnej zamierzonej przez traktat, a w szczególności jego art. 4 ust. 1.

20     Alternatywnie Rada podnosi, że nawet jeśli należałoby uznać prawo przewodniczącego Parlamentu do zgłoszenia interwencji, to prawo to byłoby pochodną istnienia interesu prawnego. Niewątpliwie można zakładać istnienie takiego interesu, lecz nie powstrzymuje to Trybunału przed sprawdzeniem w stosownym przypadku jego istnienia. W niniejszym przypadku taka kontrola musiałaby, zdaniem Rady, doprowadzić Trybunał do stwierdzenia braku interesu Parlamentu w rozstrzygnięciu sprawy.

21     Zarzut ten musi zostać oddalony jako niezgodny z art. 37 statutu Trybunału. Pomimo iż art. 37 akapit drugi statutu Trybunału stanowi, że podmioty inne niż państwa i instytucje mogą interweniować w sporze przedłożonym Trybunałowi do rozstrzygnięcia tylko, jeżeli uzasadnią interes w jego rozstrzygnięciu, prawo do zgłoszenia interwencji przyznane instytucjom, a zatem i Parlamentowi, przez art. 37 akapit pierwszy nie jest uzależnione od spełnienia tego warunku.

 W przedmiocie naruszenia równości traktowania

22     Jak zostało wskazane powyżej, Trybunał w ww. wyroku wydanym w sprawach połączonych 103/77 i 145/77 orzekł, że rozporządzenie nr 1111/77 naruszyło ogólną zasadę równości. Trybunał stwierdził bowiem, że choć producenci cukru i izoglukozy znajdowali się w porównywalnej sytuacji, na producentów izoglukozy zostały nałożone obciążenia w sposób oczywisty poważniejsze. W następstwie wyroku Trybunału Rada zmieniła rozporządzenie nr 1111/77 rozporządzeniem nr 1293/79, wprowadzając w odniesieniu do izoglukozy system kwot wzorowany bezpośrednio na systemie stosowanym w odniesieniu do cukru.

23     Skarżąca utrzymuje, że to nowe rozporządzenie również narusza zasadę równości. Jej zdaniem akt ten równocześnie stosuje podobne reguły do odmiennych sytuacji i utrzymuje między dwoma systemami różnice, które powodują nierówne traktowanie identycznych sytuacji.

24     Sam fakt, że skarżąca uznaje za możliwe jednoczesne przedstawienie obu argumentów, wskazuje na złożoność sytuacji, w której rynki izoglukozy i cukru są porównywalne, nie będąc jednak rzeczywiście identycznymi.

25     Choć wprowadzanie w życie przez Radę polityki rolnej Wspólnoty pociąga za sobą konieczność dokonania oceny złożonej sytuacji gospodarczej, przysługujące jej uprawnienia dyskrecjonalne nie odnoszą się wyłącznie do charakteru i zakresu przepisów, które ma wydać, lecz również w pewnym stopniu do ustalenia podstawowych faktów, w zakresie, w jakim w szczególności ma ona swobodę powoływania się w razie potrzeby na ogólne ustalenia. Dokonując kontroli wykonywania takiego uprawnienia sąd musi ograniczyć się do sprawdzenia, czy nie jest ono dotknięte oczywistym błędem lub nadużyciem władzy lub czy dany organ nie przekroczył w sposób oczywisty zakresu przyznanego mu swobodnego uznania.

26     Mając na względzie fakt, że produkcja izoglukozy przyczyniła się do wzrostu nadwyżek cukru i że Rada była uprawniona do nałożenia na tę produkcję środków ograniczających, do Rady należało przyjęcie w ramach polityki rolnej środków, które uznała za użyteczne, zważywszy na podobieństwo i współzależność obu rynków oraz na specyficzny charakter rynku izoglukozy.

27     Tym bardziej prawdą jest, że wobec delikatnego problemu będącego wynikiem konsekwencji produkcji izoglukozy dla polityki cukrowej Wspólnoty Rada musiała przyjąć w krótkim terminie przejściowe przepisy regulujące nowy rynek w stadium pełnego rozwoju. Wobec powyższego nie zostało wykazane, by przyjmując rozporządzenie nr 1293/79 Rada przekroczyła granice przysługującego jej swobodnego uznania.

 W przedmiocie naruszenia zasady proporcjonalności

28     W opinii skarżącej kwota przyznana jej w załączniku II do rozporządzenia nr 1111/77 jest jednoznacznie niewystarczająca. Ustalenie kwoty w oparciu o produkcję zrealizowaną między 1 listopada 1978 r. a 30 kwietnia 1979 r. nie uwzględnia ani sezonowych wahań, ani faktu, że w omawianym okresie produkcja była ograniczona z powodu stanu niepewności, w jakim skarżąca się znalazła, zarówno w odniesieniu do systemu, jaki miał być stosowany przez Wspólnotę po ogłoszeniu wyroku Trybunału w ww. sprawach, jak i stanowiska władz francuskich, które dopuściły używanie izoglukozy dopiero zarządzeniem z dnia 9 sierpnia 1979 r. Możliwa korekta kwot ze względu na roczną techniczną zdolność stawiała w niekorzystnej sytuacji te przedsiębiorstwa, które – jak skarżąca – odroczyły wszelkie nowe inwestycje w oczekiwaniu na wyjaśnienie sytuacji. Ustalenie tych kwot spowodowało, że wszelka konkurencja stała się iluzoryczna.

29     Należy podnieść w tym względzie, że ustanowienie kwot opartych na okresie referencyjnym jest procedurą zwyczajowo przyjętą w prawie wspólnotowym i odpowiednią, jeśli chodzi o kontrolę produkcji w konkretnym sektorze. Skarżąca nie przedstawiła zresztą żadnego dowodu na poparcie swojego twierdzenia, zgodnie z którym musiała ograniczyć produkcję. Należy również zauważyć, że po wydaniu ww. wyroku stosowanie opłaty, takiej jak pierwotnie przewidziana, nie było w żadnym wypadku dłużej możliwe.

30     W każdym razie nie można oczekiwać od Rady, by przy przyjmowaniu przez nią w interesie ogólnym środków mających na celu zapobieżenie sytuacji, w której niekontrolowana produkcja izoglukozy zagraża polityce cukrowej Wspólnoty, brała pod uwagę wszelkiego rodzaju względy, wybory handlowe i wewnętrzną politykę każdego przedsiębiorstwa.

31     Wreszcie, jako że skarżąca nie wykorzystała całości przyznanej jej na okres odpowiadający kampanii cukrowej kwoty, nie może skarżyć się na ograniczenie jej pozycji konkurencyjnej przez przyznaną jej kwotę.

 W przedmiocie naruszenia istotnych wymogów proceduralnych

32     Skarżąca i Parlament w ramach jego interwencji podnoszą, że skoro rozporządzenie nr 1111/77 w zmienionym brzmieniu zostało przyjęte przez Radę z pominięciem procedury konsultacji przewidzianej w art. 43 ust. 2 traktatu, musi ono zostać uznane za nieważne ze względu na naruszenie istotnych wymogów proceduralnych.

33     Konsultacja przewidziana w art. 43 ust. 2 akapit trzeci, podobnie jak w innych postanowieniach traktatu, jest rozwiązaniem umożliwiającym Parlamentowi rzeczywisty udział w procesie legislacyjnym Wspólnoty. Omawiana kompetencja stanowi zasadniczy element równowagi instytucjonalnej zamierzonej przez traktat. Odzwierciedla na poziomie wspólnotowym, mimo że w ograniczonym zakresie, podstawową zasadę demokracji, zgodnie z którą społeczeństwo uczestniczy w wykonywaniu władzy za pośrednictwem zgromadzenia reprezentantów. Regularne konsultowanie Parlamentu w przypadkach określonych przez traktat stanowi zatem istotny wymóg proceduralny, którego naruszenie powoduje nieważność danego aktu.

34     Należy dodać w tym zakresie, że poszanowanie tego wymogu wymaga wyrażenia opinii przez Parlament. Nie można uznać, że wymóg ten jest spełniony przez samo tylko zwrócenie się przez Radę do Parlamentu o opinię. Tym samym niesłuszne jest powołanie się przez Radę wśród odniesień preambuły rozporządzenia nr 1293/79 na konsultację ze Zgromadzeniem.

35     Rada nie zaprzecza, że konsultowanie Parlamentu należy do istotnych wymogów proceduralnych. Utrzymuje jednakże, iż w okolicznościach niniejszej sprawy Parlament przez swoje własne postępowanie uniemożliwił zadośćuczynienie temu wymogowi, a co za tym idzie, powoływanie się na jego naruszenie nie jest uzasadnione.

36     Nie uchybiając kwestiom o charakterze zasadniczym podniesionym w ramach tej argumentacji Rady, wystarczy stwierdzić w niniejszym przypadku, że w dniu 25 czerwca 1979 r., czyli w dniu, w którym Rada przyjęła – bez uzyskania opinii Zgromadzenia – rozporządzenie nr 1293/79 zmieniające rozporządzenie nr 1111/77, nie wyczerpała ona wszystkich możliwości uzyskania uprzedniej opinii Parlamentu. Po pierwsze, nie wniosła o zastosowanie trybu pilnego przewidzianego w regulaminie wewnętrznym Parlamentu, mimo że w odniesieniu do innych dziedzin i innych projektów rozporządzeń zrobiła w tym samym czasie użytek z tej możliwości. Poza tym Rada mogła skorzystać z przysługującej jej na mocy art. 139 traktatu możliwości zażądania zwołania posiedzenia nadzwyczajnego Zgromadzenia, tym bardziej że Prezydium Parlamentu w dniach 1 marca i 10 maja 1979 r. zwróciło jej uwagę na istnienie tej możliwości.

37     Z powyższego wynika, że w braku wymaganej przez art. 43 traktatu opinii Parlamentu, należy stwierdzić nieważność rozporządzenia nr 1293/79 zmieniającego rozporządzenie Rady nr 1111/77, bez uszczerbku dla uprawnienia Rady do podjęcia, w następstwie niniejszego wyroku, wszelkich stosownych środków zgodnie z art. 176 akapit pierwszy traktatu.

 W przedmiocie kosztów

38     Zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

39     Ponieważ ani skarżąca, ani interwenienci nie wnieśli o obciążenie Rady kosztami, mimo że Rada sprawę przegrała, każda ze stron pokrywa własne koszty.

Z powyższych względów

TRYBUNAŁ

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność rozporządzenia nr 1293/79 (Dz.U. L 162, str. 10, ze sprostowaniem w Dz.U. L 176, str. 37) zmieniającego rozporządzenie nr 1111/77 (Dz.U. L 134, str. 4).

2)      Każda ze stron pokrywa własne koszty.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 29 października 1980 r.

1 Język postępowania: francuski.