WYROK TRYBUNAŁU

z dnia 24 listopada 1993 r.(*)

W sprawach połączonych C‑267/91 i C‑268/91

mających za przedmiot skierowany do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu EWG, przez tribunal de grande instance de Strasbourg (Francja) wniosek o wydanie, w ramach zawisłych przed tym sądem postępowań karnych przeciwko

Bernardowi Keckowi

i

Danielowi Mithouardowi

orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni postanowień traktatu EWG dotyczących konkurencji i swobodnego przepływu wewnątrz Wspólnoty,

TRYBUNAŁ,

w składzie: O. Due, prezes, G. F. Mancini, J. C. Moitinho de Almeida, M. Díez de Velasco i D. A. O. Edward, prezesi izb, C. N. Kakouris, R. Joliet, F. A. Schockweiler, G. C. Rodríguez Iglesias, F. Grévisse, M. Zuleeg, P. J. G. Kapteyn i J. L. Murray, sędziowie,

rzecznik generalny: W. Van Gerven,

sekretarz: D. Louterman-Hubeau, główny administrator,

rozważywszy uwagi na piśmie przedstawione:

–       w imieniu D. Mithouarda przez adwokata M. Meyera, członka izby adwokackiej w Strasbourgu,

–       w imieniu B. Kecka przez adwokata J.‑P. Wachsmanna, członka izby adwokackiej w Strasbourgu,

–       w imieniu rządu francuskiego przez P. Pouzouleta, dyrektora wydziału w dyrekcji do spraw prawnych ministerstwa spraw zagranicznych, i H. Duchêne, sekretarz do spraw zagranicznych w dyrekcji prawnej tego ministerstwa, działających w charakterze pełnomocników,

–       w imieniu rządu greckiego przez F. P. Georgakopoulosa, zastępcę radcy prawnego w radzie prawnej państwa, działającego w charakterze pełnomocnika,

–       w imieniu Komisji Wspólnot Europejskich przez radcę prawnego R. Wainwrighta i V. Melgar, krajową urzędnik oddelegowaną do służby prawnej Komisji, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokata H. Lehmana, członka izby adwokackiej w Paryżu,

uwzględniając sprawozdanie na rozprawę,

po wysłuchaniu uwag D. Mithouarda, reprezentowanego przez adwokatów M. Meyera i p. Hueta, członków izby adwokackiej w Strasbourgu, rządu francuskiego i Komisji na rozprawie w dniu 9 marca 1993 r.,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 28 kwietnia 1993 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1       Dwoma orzeczeniami z dnia 27 czerwca 1991 r., które wpłynęły do Trybunału w dniu 16 października 1991 r., tribunal de grande instance de Strasbourg skierował do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu EWG, dwa pytania prejudycjalne w przedmiocie wykładni postanowień tego traktatu dotyczących konkurencji i swobodnego przepływu wewnątrz Wspólnoty.

2       Pytania te zostały podniesione w ramach postępowań karnych wszczętych przeciwko B. Keckowi i D. Mithouardowi z tytułu dokonywania przez nich, z naruszeniem przepisów art. 1 francuskiej ustawy nr 63-628 z dnia 2 lipca 1963 r., zmienionej na mocy art. 32 rozporządzenia z mocą ustawy nr 86-1243 z dnia 1 grudnia 1986 r., odsprzedaży produktów w niezmienionym stanie po cenach niższych niż rzeczywiste ceny ich zakupu.

3       B. Keck i D. Mithouard podnieśli na swą obronę, że generalny zakaz odsprzedaży ze stratą, taki jak przewidziany przez ww. przepisy, jest niezgodny z art. 30 traktatu, a także z zasadami swobodnego przepływu osób, usług i kapitału oraz wolnej konkurencji wewnątrz Wspólnoty.

4       Uznawszy, że niezbędna jest wykładnia niektórych przepisów prawa wspólnotowego, tribunal de grande instance de Strasbourg zawiesił postępowanie w obu sprawach i skierował do Trybunału następujące pytanie prejudycjalne:

„Czy obowiązujący we Francji zakaz odsprzedaży ze stratą ustanowiony na mocy 32 rozporządzenia z mocą ustawy nr 86-1243 z dnia 1 grudnia 1986 r. jest zgodny z zasadami swobodnego przepływu osób, usług i kapitału, podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej, wolnej konkurencji na wspólnym rynku oraz niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową, określonymi przez traktat z dnia 25 marca 1957 r. ustanawiający EWG, a dokładniej przez art. 3 i 7 tego traktatu, jeżeli ustawodawstwo francuskie może w rzeczywistości zniekształcać konkurencję:

a)      po pierwsze ze względu na fakt, że karalna jest tylko odsprzedaż ze stratą i że zakaz nie obejmuje wytwórcy, który jest uprawniony do sprzedaży na rynku produktów, które wytworzył lub – nawet w bardzo nieznacznym zakresie – przekształcił lub ulepszył, po cenie niższej od kosztów ich uzyskania;

b)      po drugie ze względu na fakt, że zniekształca ono, zwłaszcza w rejonach przygranicznych, konkurencję między różnymi podmiotami gospodarczymi ze względu na przynależność państwową i miejsce prowadzenia działalności?”.

5       Bardziej obszerne przedstawienie stanu faktycznego sporu przed sądem krajowym, przebiegu postępowania oraz uwag na piśmie przedłożonych Trybunałowi zostało zawarte w sprawozdaniu na rozprawę, a poniżej informacje te przywołane są wyłącznie w zakresie niezbędnym dla przeprowadzenia wywodu Trybunału.

6       Tytułem wstępu należy zauważyć, że postanowienia traktatu dotyczące swobody przepływu osób, usług i kapitału wewnątrz Wspólnoty pozostają bez znaczenia w odniesieniu do generalnego zakazu odsprzedaży ze stratą, którego przedmiotem jest obrót towarami, a zatem nie mają związku z przedmiotem sporu przed sądem krajowym.

7       Co się tyczy następnie zasady niedyskryminacji wyrażonej w art. 7 traktatu, z orzeczeń odsyłających wynika, że sąd krajowy żywi wątpliwości co do zgodności zakazu odsprzedaży ze stratą z ww. artykułem z tego względu, że może on stawiać objęte nim przedsiębiorstwa w sytuacji niekorzystnej w porównaniu z ich konkurentami prowadzącymi działalność w państwach członkowskich, w których odsprzedaż ze stratą jest dopuszczona.

8       Należy stwierdzić w tym względzie, że fakt, iż przedsiębiorstwa prowadzące działalność w zakresie sprzedaży w różnych państwach członkowskich są poddane różnym ustawodawstwom, przy czym niektóre ustawodawstwa zakazują sprzedaży ze stratą, a inne ją dopuszczają, nie stanowi dyskryminacji w rozumieniu art. 7 traktatu, ponieważ będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym przepisy mają zastosowanie do każdej działalności w zakresie sprzedaży prowadzonej na terytorium krajowym, niezależnie od przynależności państwowej podmiotu, który ją wykonuje (zob. wyrok z dnia 14 lipca 1988 r. w sprawie 308/86 Lambert, Rec. str. 4369).

9       Wreszcie z pytania prejudycjalnego wynika, że sąd krajowy poszukuje wyjaśnień dotyczących ewentualnych antykonkurencyjnych skutków spornych uregulowań, powołując się na podstawowe działania Wspólnoty wymienione w art. 3 traktatu, z pominięciem jednak szczególnych postanowień traktatu, które służą ich wdrożeniu w dziedzinie konkurencji.

10     Wobec powyższego, uwzględniając wymianę argumentów i stanowisk przed Trybunałem oraz w celu udzielenia sądowi krajowemu użytecznej odpowiedzi, zakaz odsprzedaży ze stratą należy poddać analizie w świetle swobody przepływu towarów.

11     Artykuł 30 traktatu stanowi, że ograniczenia ilościowe w przywozie oraz wszelkie środki o skutku równoważnym są zakazane między państwami członkowskimi. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wszelkie przepisy mogące bezpośrednio lub pośrednio, rzeczywiście lub potencjalnie utrudnić wewnątrzwspólnotową wymianę handlową uznać należy za środek o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych.

12     Należy przyjąć, że celem przepisów krajowych zakazujących w sposób generalny odsprzedaży ze stratą nie jest regulowanie obrotu towarami między państwami członkowskimi.

13     Prawdą jest, że takie przepisy mogą ograniczyć wielkość sprzedaży, a co za tym idzie – wielkość sprzedaży produktów pochodzących z innych państw członkowskich, ponieważ pozbawiają one podmioty gospodarcze jednej z metod promocji sprzedaży. Powstaje jednakże pytanie, czy taka ewentualność wystarczy, by uznać sporne przepisy za środek o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych w przywozie.

14     Biorąc pod uwagę nasilającą się tendencję do powoływania się przez podmioty gospodarcze na art. 30 w celu zakwestionowania wszelkiego rodzaju uregulowań, których skutkiem jest ograniczenie ich swobody handlowej, nawet jeżeli nie dotyczą one produktów pochodzących z innych państw członkowskich, Trybunał uznaje za niezbędne poddanie ponownej analizie i wyjaśnienie orzecznictwa w tej dziedzinie.

15     Należy przypomnieć w tym zakresie, że zgodnie z wyrokiem z dnia 20 lutego 1979 r. w sprawie 120/78 Rewe-Zentral, zwanej „Cassis de Dijon”, Rec. str. 649, przeszkody w swobodnym przepływie towarów, będące – w braku harmonizacji ustawodawstw – wynikiem stosowania do towarów pochodzących z innych państw członkowskich, w których są zgodnie z prawem produkowane i wprowadzane do obrotu, przepisów określających wymogi, które te produkty muszą spełniać (takich jak dotyczące ich oznaczania, formy, rozmiarów, wagi, składu, prezentacji, etykietowania, konfekcjonowania), stanowią środki o skutku równoważnym, zakazane na mocy art. 30, nawet jeśli przepisy te są stosowane bez rozróżnienia do wszystkich produktów, chyba że ich stosowanie może zostać uzasadnione celem dotyczącym interesu ogólnego przeważającym nad wymogami swobody przepływu towarów.

16     Należy natomiast stwierdzić, że w przeciwieństwie do dotychczasowego orzecznictwa, zastosowanie do produktów pochodzących z innych państw członkowskich krajowych przepisów, które ograniczają niektóre sposoby sprzedaży bądź ich zakazują, o ile tylko obowiązują one wszystkie zainteresowane podmioty gospodarcze prowadzące działalność na terytorium krajowym i dotyczą w ten sam sposób, z prawnego i faktycznego punktu widzenia, obrotu produktami krajowymi i produktami pochodzącymi z innych państw członkowskich, nie utrudnia, bezpośrednio ani pośrednio, rzeczywiście ani potencjalnie wymiany handlowej między państwami członkowskimi w rozumieniu wyroku z dnia 11 lipca 1974 r. w sprawie 8/74 Dassonville, Rec. str. 837.

17     Jeżeli bowiem powyższe warunki są spełnione, zastosowanie uregulowań tego typu do sprzedaży produktów pochodzących z innego państwa członkowskiego, zgodnych z przepisami tego państwa, nie może uniemożliwić ich dostępu do rynku lub ograniczyć tego dostępu w stopniu większym niż ma to miejsce w odniesieniu do produktów krajowych. Omawiane uregulowania nie mieszczą się zatem w zakresie stosowania art. 30 traktatu.

18     Sądowi krajowemu trzeba więc odpowiedzieć, że art. 30 traktatu EWG należy interpretować w ten sposób, że nie ma on zastosowania do przepisów państwa członkowskiego zakazujących w sposób generalny odsprzedaży ze stratą.

 W przedmiocie kosztów

19     Koszty poniesione przez rządy francuski i grecki oraz Komisję Wspólnot Europejskich w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi nie podlegają zwrotowi. Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem; do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach.

Z powyższych względów

TRYBUNAŁ,

rozstrzygając w przedmiocie pytań przedłożonych mu przez tribunal de grande instance de Strasbourg orzeczeniami z dnia 27 czerwca 1991 r., orzeka, co następuje:

Artykuł 30 traktatu EWG należy interpretować w ten sposób, że nie ma on zastosowania do przepisów państwa członkowskiego zakazujących w sposób generalny odsprzedaży ze stratą.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 24 listopada 1993 r.

* Język postępowania: francuski.