Presentatie van de leden

Add

Koen Lenaerts, geboren in 1954 te Mortsel (België), behaalde in 1977 het diploma van licentiaat in de rechten aan de Katholieke Universiteit Leuven (België) alvorens zijn studie voort te zetten aan Harvard University (Harvard-universiteit te Cambridge, Verenigde Staten). Daar behaalde hij in 1978 een Master of Laws en in 1979 een Master of Public Administration. Na zijn terugkeer naar de Katholieke Universiteit Leuven promoveerde hij in 1982 tot doctor in de rechtsgeleerdheid.

Hij begon zijn professionele loopbaan aan diezelfde universiteit, waar hij in 1979 werd aangesteld als assistent en in 1983 benoemd tot hoogleraar Europees recht. Tijdens zijn academische loopbaan doceerde hij ook aan het Europacollege te Brugge (België) (1984-1989) en was hij gasthoogleraar aan Harvard Law School (rechtenfaculteit van Harvard University) (1989).

Koen Lenaerts trad in 1984 in dienst van het Hof van Justitie als referendaris van rechter René Joliet, een functie die hij bekleedde tot 1985. Van 1986 tot 1989 was hij werkzaam als advocaat aan de balie van Brussel.

Hij werd benoemd tot rechter in het Gerecht van eerste aanleg van de Europese Gemeenschappen (thans Europese Unie) op 25 september 1989, de dag waarop deze nieuw opgerichte rechterlijke instantie werd geïnstalleerd. Hij was meer dan veertien jaar rechter in het Gerecht, voordat hij op 7 oktober 2003 werd benoemd tot rechter in het Hof van Justitie van de Europese Unie. Van 9 oktober 2006 tot 8 oktober 2012 was hij door zijn ambtgenoten voor twee opeenvolgende termijnen verkozen tot kamerpresident en vervolgens, vanaf 9 oktober 2012, tot vicepresident van het Hof van Justitie.

Op 8 oktober 2015 werd hij verkozen tot president van het Hof van Justitie. Hij bekleedt deze functie tot op heden.

Lars Bay Larsen, geboren in 1953 te Gladsaxe, Kopenhagen (Denemarken), studeerde aan de Københavns Universitet (universiteit van Kopenhagen, Denemarken). Hij behaalde er zijn diploma politieke wetenschappen in 1976. In 1978 schreef hij zich opnieuw in aan dezelfde universiteit, ditmaal aan de faculteit rechtsgeleerdheid, en in 1983 behaalde hij zijn rechtendiploma.

Na zijn studie werd hij aangesteld als ambtenaar bij het Deense ministerie van Justitie, waar hij van 1983 tot 1985 werkzaam was. Van 1985 tot 1986 was hij afdelingshoofd bij het Advokatsamfund (Deense orde van advocaten). Daarna keerde hij terug naar het Deense ministerie van Justitie, waar hij achtereenvolgens van 1986 tot 1991 diensthoofd was, van 1991 tot 1995 afdelingshoofd, van 1995 tot 1999 hoofd van het departement politie en van 2000 tot 2003 hoofd van het juridisch departement. In die periode was hij ook werkzaam als vertegenwoordiger van Denemarken in het Comité K-4 (1995‑2000), in de Centrale Groep van Schengen (1996‑1998) en in de raad van bestuur van Europol (1998‑2000). In 1991 werd hij toegelaten tot de balie in Denemarken en in 2003 verlegde hij zijn loopbaan naar de rechterlijke macht. In dat jaar trad hij toe tot de Højesteret (hooggerechtshof van Denemarken), waar hij tot 2006 rechter was.

Zijn loopbaan getuigt ook van een vruchtbare wisselwerking tussen praktijk en onderwijs, aangezien hij van 1984 tot 1991 universitair docent en vervolgens, van 1991 tot 1996, universitair hoofddocent familierecht was aan de Københavns Universitet. Sinds 2008 is hij universitair docent Europees strafrecht aan de Université du Luxembourg (universiteit van Luxemburg).

Lars Bay Larsen is rechter in het Hof van Justitie sedert 11 januari 2006. Van 9 oktober 2012 tot 8 oktober 2018 was hij door zijn collega’s voor twee opeenvolgende termijnen verkozen tot kamerpresident. Sedert 8 oktober 2021 is hij vicepresident van de instelling.

Alexander Arabadjiev, geboren in 1949 te Blagoëvgrad (Bulgarije), studeerde aan de Sofiyski universitet „Sveti Kliment Ohridski” (heilige Clemens van Ohrid universiteit van Sofia, Bulgarije), waar hij in 1972 zijn rechtendiploma behaalde.

In 1975 werd hij benoemd tot rechter in de Rayonen sad Blagoevgrad (rechtbank van eerste aanleg van Blagoëvgrad) en in 1983 tot rechter in de Okrazhen sad Blagoevgrad (regionaal hof te Blagoëvgrad), waar hij tot 1986 werkzaam was. Vervolgens zetelde hij van 1986 tot 1991 in de Varhoven Sad (hooggerechtshof van Bulgarije) en van 1991 tot 2000 in de Konstitutsionen sad (grondwettelijk hof van Bulgarije). Van 1997 tot 1999 was hij lid van de Europese Commissie voor de Rechten van de Mens.

Van 2001 tot 2006 onderbrak hij zijn gerechtelijke loopbaan tijdelijk om zich te wijden aan het proces van toetreding van Bulgarije tot de Europese Unie, waaraan hij niet alleen als lid van het Bulgaarse parlement, maar van augustus 2005 tot december 2006 ook als waarnemer bij het Europees Parlement actief heeft deelgenomen. Van 2002 tot 2003 werkte hij als lid van de Conventie over de toekomst van Europa mee aan de ontwikkeling van oplossingsstrategieën voor de uitdagingen waarvoor de Europese Unie zich in het kader van de uitbreiding van 2004 geplaatst zag.

Op 12 januari 2007, enkele dagen na de toetreding van Bulgarije tot de Europese Unie, werd hij benoemd tot rechter in het Hof van Justitie. Hij bekleedt deze functie tot op heden. Vanaf 9 oktober 2018 fungeert hij, na hiertoe door zijn ambtgenoten te zijn verkozen, als kamerpresident.

Alexandra (Sacha) Prechal, geboren in 1959 te Praag (Tsjechoslowakije), studeerde in 1983 af in het Nederlands publiekrecht aan de Rijksuniversiteit Groningen (Nederland). In 1995 behaalde zij een doctoraat in de rechten aan de Universiteit van Amsterdam (Nederland).

Haar academische loopbaan begon in 1983. Na haar rechtenstudie was zij tot 1987 docent aan de faculteit rechtsgeleerdheid van de Universiteit Maastricht (Nederland), een functie die ze van 1991 tot 1995 eveneens vervulde aan het Europa Instituut van de rechtenfaculteit van de Universiteit van Amsterdam. Van 1995 tot 2003 was zij hoogleraar Europees recht, eerst, van 1995 tot 2003, aan de rechtenfaculteit van Tilburg University (Nederland) en vervolgens aan die van de Universiteit Utrecht (Nederland). Daar heeft zij sinds 2003 lesgegeven aan een groot aantal studenten, en onderzoek verricht op verschillende gebieden van het EU-recht. Sindsdien is ze ook actief betrokken bij het beheer van hoger onderwijs en onderzoek, onder meer als lid van de raad van bestuur van het Europa Instituut van de Universiteit Utrecht. Van 1992 tot 2007 was zij wetenschappelijk coördinator van het Europees netwerk van juridische deskundigen op het gebied van gendergelijkheid van de Europese Commissie.

Haar grote deskundigheid blijkt niet alleen uit een lange reeks gepubliceerde artikelen, maar ook uit haar inzet voor het recht als lid van het redactiecomité van verschillende nationale en internationale juridische tijdschriften. Als erkenning voor haar expertise werd haar in 2008 het lidmaatschap van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen verleend.

Tussen 1987 en 1991 was zij bij het Hof van Justitie werkzaam als referendaris bij achtereenvolgens rechter Thijmen Koopmans en rechter Paul Kapteyn.

Alexandra Prechal is rechter in het Hof van Justitie sedert 10 juni 2010. Op 9 oktober 2018 werd zij door haar ambtgenoten tot kamerpresident gekozen, welke functie zij tot op heden vervult.

Küllike Jürimäe, geboren in 1962 te Haapsalu (Estland), behaalde in 1986 haar rechtendiploma aan de Tartu ülikool (universiteit van Tartu, Estland). Ze volgde een postdoctorale studie aan de Estlandse school voor diplomatieke wetenschappen, waarvan ze in 1992 het diploma behaalde. In 2003 behaalde zij, na een studie aan de Università degli Studi di Padova (universiteit van Padua, Italië) en de University of Nottingham (universiteit van Nottingham, Verenigd Koninkrijk) een Europese master in mensenrechten en democratisering.

Vanaf 1986 werkte ze gedurende vijf jaar als officier van justitie in Tallinn, Estland. Van 1991 tot 1993 was zij juridisch adviseur en van 1992 tot 1993 algemeen adviseur van de Eesti Kaubandus-Tööstuskoda (Estse kamer van koophandel en industrie). Tussen 1993 en 2004 was zij rechter in de Tallinna Ringkonnakohus (hof van beroep van Tallinn).

Küllike Jürimäe werd op 12 mei 2004 benoemd tot rechter in het Gerecht van de Europese Unie. Zij is rechter in het Hof van Justitie sedert 23 oktober 2013, waarin zij vanaf 8 oktober 2021 zetelt als kamerpresident.

Constantinos Lycourgos, geboren in 1964 te Nicosia (Cyprus), behaalde in 1985 zijn rechtendiploma en in 1987 zijn diplôme d’études approfondies (postuniversitair diploma) (DEA) Gemeenschapsrecht aan de universiteit Paris II Panthéon-Assas (Frankrijk), waar hij in 1991 zijn doctoraatsproefschrift in de rechten verdedigde.

Hij werd in 1993 toegelaten tot de balie in Cyprus en was advocaat bij de balie van Nicosia tot 1996. In dat jaar werd hij benoemd tot bijzonder adviseur voor Europese aangelegenheden van de Cypriotische minister van Buitenlandse Zaken. Hij bekleedde deze functie tot 1999 en was vervolgens van 1999 tot 2002 adviseur voor Unierecht bij de juridische dienst van de Republiek Cyprus. Van 1998 tot 2003 maakte hij deel uit van het onderhandelingscomité voor de toetreding van Cyprus tot de Europese Unie en van 2002 tot 2014 was hij lid van de Grieks-Cypriotische delegaties bij de onderhandelingen voor een algehele regeling van de kwestie Cyprus.

Wegens zijn deskundigheid was hij van 2002 tot 2007 hoofdjurist en vervolgens, van 2007 tot 2014, eerste advocaat van de Republiek Cyprus. Hij was van 2003 tot 2014 directeur van de afdeling Europees recht van de juridische dienst van de Republiek Cyprus, en daarnaast, van 2004 tot 2014, gemachtigde van de Cypriotische regering bij de rechterlijke instanties van de Europese Unie.

Constantinos Lycourgos werd op 8 oktober 2014 benoemd tot rechter in het Hof van Justitie, waarin hij sedert 8 oktober 2021 de functie van kamerpresident bekleedt.

Eugene Regan, geboren in 1952 te Kilcoon (Ierland), studeerde aan het University College Dublin (universitair college, Dublin, Ierland) waar hij in 1974 een diploma politieke en economische wetenschappen behaalde en in 1975 een master in de politieke economie. In 1979 rondde hij zijn studie af met een master internationaal en vergelijkend recht aan de Université libre de Bruxelles (franstalige vrije universiteit Brussel, België).

In 1975 werkte hij als economisch analist bij de Irish Farmers’ Association (IFA) (Ierse vereniging van landbouwers, Dublin). Van 1975 tot en met 1979 zette hij zich als directeur van het bureau van de IFA bij de Europese Economische Gemeenschap in voor de bescherming van de Ierse landbouwsector. Van 1980 tot en met 1984 was hij directeur-generaal van de Irish Meat Exporters Association (Ierse vereniging van vleesexporteurs). Na een periode te hebben gewerkt als politiek adviseur van Peter Sutherland, commissaris voor de mededinging in de Europese Commissie, keerde hij terug naar de landbouwsector, waar hij van 1989 tot en met 1995 directeur-generaal was van een groot Iers vleeshandelsbedrijf.

Hij was sedert 1985 Barrister bij de Honourable Society of King’s Inns (Dublin), en in die hoedanigheid actief in de praktijk als lid van de balie van Ierland tussen 1995 en 2005, en als Senior Counsel van 2005 tot en met 2015. Van 2007 tot en met 2011 was hij tevens lid van de Seanad (senaat, Ierland).

Eugene Regan werd als rechter benoemd in het Hof van Justitie op 7 oktober 2015. Op 9 oktober 2018 werd hij door zijn collega’s verkozen tot kamerpresident.

Thomas von Danwitz, geboren in 1962 te Bedburg/Erft (Duitsland), studeerde aan de Rheinische Friedrich-Wilhelms-universiteit te Bonn (Duitsland), waar hij in 1986 het eerste staatsexamen in de rechtsgeleerdheid aflegde, en aan de Université de Genève (universiteit van Genève, Zwitserland). Hij schreef een proefschrift aan de Rheinische Friedrich-Wilhelms-universiteit en verkreeg in 1988 de titel van doctor in de rechtsgeleerdheid. Vervolgens studeerde hij aan de École nationale d'administration (ENA) (nationale hogeschool voor bestuursambtenaren, Frankrijk), waar hij in 1990 een internationaal diploma overheidsadministratie behaalde. In 1992 voltooide hij zijn voorbereidende juridische stage in Keulen (Duitsland) met het tweede staatsexamen in de rechtsgeleerdheid, waarna hij in 1996 wetenschappelijk medewerker met doceerbevoegdheid werd aan de Rheinische Friedrich-Wilhelms-universiteit.

In zijn onderzoekswerk richtte hij zich voornamelijk op Duits publiekrecht en Europees recht. Van 1996 tot 2003 doceerde hij die vakken als hoogleraar aan de Ruhr-universiteit te Bochum (Duitsland). Van 2000 tot 2001 was hij er tevens decaan van de faculteit rechtsgeleerdheid. Van 2003 tot 2006 doceerde hij aan de Universität zu Köln (universiteit van Keulen, Duitsland) en in 2006 werd hij aan die universiteit directeur van het Institut für Öffentliches Recht und Verwaltungslehre (instituut voor publiekrecht en bestuurswetenschappen).

Tijdens zijn academische loopbaan was hij in 2000 gasthoogleraar aan de Fletcher School of Law and Diplomacy (Fletcher-school voor recht en diplomatie) van de Tufts University (Verenigde Staten), van 2001 tot 2006 gasthoogleraar aan de universiteit François Rabelais te Tours (Frankrijk), en van 2005 tot 2006 gasthoogleraar aan de universiteit Paris I Panthéon-Sorbonne (Frankrijk). In 2005 doceerde hij en vervulde hij een onderzoeksopdracht aan de University of California, Berkeley (universiteit van Californië te Berkeley, Verenigde Staten). In 2004 trad hij toe als lid van de Ständige Deputation des Deutschen Juristentags (raad van bestuur van de Duitse juristendag), een functie die hij tot 2014 vervulde.

Thomas von Danwitz is rechter in het Hof van Justitie sedert 7 oktober 2006. Hij werd door zijn collega’s verkozen tot kamerpresident, welke functie hij heeft bekleed van 9 oktober 2012 tot 8 oktober 2018.

François Biltgen, geboren in 1958 te Luxemburg (Groothertogdom Luxemburg), behaalde in 1981 zijn rechtendiploma en vervolgens in 1982 een diploma voortgezette studies Europees recht aan de universiteit Paris II Panthéon-Assas (recht, economie en sociale wetenschappen) (Frankrijk). In datzelfde jaar behaalde hij een diploma aan het Institut d’études politiques de Paris (instituut voor politieke studies, Parijs, Frankrijk).

Van 1987 tot en met 1999 oefende hij het beroep van advocaat uit en was hij lid van de balie van het Groothertogdom Luxemburg. Tegelijkertijd bekleedde hij ook politieke functies, als secretaris van de parlementaire fractie van de Parti Chrétien social (christelijk-sociale partij) in het Luxemburgse parlement (1983‑1994) en als gemeenteraadslid van de stad Esch-sur-Alzette (Luxemburg) (1987‑1999), waar hij ook wethouder was. Als wethouder was hij van 1994 tot en met 1999 plaatsvervangend lid van de Luxemburgse delegatie in het Europees Comité van de Regio’s. In 1994 werd hij voor vijf jaar verkozen als lid van het Luxemburgse parlement. Hij nam actief deel aan wetgevende activiteiten, met name als rapporteur voor talrijke wetsvoorstellen op het gebied van het Unierecht.

Na de parlementaire verkiezingen van 1999 trad hij toe tot de Luxemburgse regering. Hij leidde verschillende ministeries. Hij was achtereenvolgens minister van Arbeid en Werkgelegenheid, minister van Geloofsgemeenschappen, minister voor betrekkingen met het Parlement en gedelegeerd minister van Communicatie (1999‑2004), minister van Arbeid en Werkgelegenheid, minister van Geloofsgemeenschappen en minister van Cultuur, Hoger Onderwijs en Onderzoek (2004‑2009), en minister van Justitie, minister van Openbare Dienst en Bestuurshervorming, minister van Hoger Onderwijs en Onderzoek, minister van Communicatie en Media en minister van Geloofsgemeenschappen (2009‑2013).

Als minister had hij ook internationale verantwoordelijkheden. Zo was hij in 2005 voorzitter van verschillende formaties van de Raad van de Europese Unie. Tussen 2005 en 2009 was hij medevoorzitter van de ministeriële conferentie in het kader van het Bologna-proces, en in de periode 2012‑2013 van de interministeriële conferentie van de Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA).

François Biltgen is sedert 7 oktober 2013 rechter in het Hof van Justitie. Hij bekleedt deze functie tot op heden.

Nuno Piçarra, geboren in 1957 te Sintra (Portugal), studeerde rechten aan de Universidade de Lisboa (universiteit van Lissabon, Portugal), waar hij in 1980 zijn rechtendiploma en in 1986 een Master of Laws behaalde. In 2003 schreef hij aan de faculteit rechtsgeleerdheid van de Universidade Nova de Lisboa (universiteit Nova van Lissabon, Portugal) een proefschrift waarop hij promoveerde tot doctor in de rechtsgeleerdheid.

Tijdens zijn academische loopbaan was hij eerst van 1981 tot 1986 medewerker aan de faculteit rechtsgeleerdheid van de Universidade de Lisboa en vervolgens van 1987 tot 1996 gasthoogleraar bij het Europa-instituut van de Universität des Saarlandes (universiteit van Saarland, Duitsland). Hij was van 2003 tot 2008 docent rechtsgeleerdheid en van 2008 tot 2018 universitair hoofddocent rechtsgeleerdheid aan de Universidade Nova de Lisboa. Ook doceerde hij van 2014 tot 2018 als gastprofessor aan de Universidad Pontificia Comillas (Pauselijke Universiteit Comillas, Spanje). Zijn inzet voor wetenschappelijk onderzoek blijkt uit zijn talrijke publicaties over constitutioneel recht en Unierecht, met name over de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht, het vrij verkeer van personen en over institutioneel recht.

In 1986 trad Nuno Piçarra voor het eerst in dienst van het Hof van Justitie. Hij werkte hier tot 1987 als jurist-linguïst en van 1987 tot 1990 als jurist-revisor. In 1990 werd hij referendaris in het kabinet van de president van het Gerecht van eerste aanleg, José Luís da Cruz Vilaça, met wie hij tot 1995 samenwerkte. Daarna was hij tot 1996 referendaris in het kabinet van rechter Rui Manuel Gens de Moura Ramos.

Van 1996 tot 1999 was hij in opdracht van de Portugese regering nationaal coördinator voor aangelegenheden betreffende het vrij verkeer van personen in de Europese Economische Ruimte bij het Portugese ministerie van Buitenlandse Zaken, en lid van het Comité K-4 van de Raad en van de centrale groep van de permanente overlegstructuur van de Schengenakkoorden.

Hij was Portugees lid van FreSsco, een netwerk van onafhankelijke deskundigen op de gebieden van vrij verkeer van werknemers en coördinatie van de sociale zekerheid binnen de Europese Unie, en van 2004 tot 2018 lid van het academisch netwerk Odysseus voor juridisch onderzoek over immigratie en asiel in Europa. Van 2015 tot 2018 zetelde hij in de raad van bestuur van het Bureau van de Europese Unie voor de grondrechten te Wenen (Oostenrijk).

Nuno Piçarra werd op 8 oktober 2018 benoemd tot rechter in het Hof van Justitie. Hij bekleedt deze functie tot op heden.

Zoltán Csehi, geboren in 1965 te Boedapest (Hongarije), studeerde in 1990 af in de rechten aan de Eötvös Loránd Tudományegyetem (universiteit van Loránd Eötvös, Hongarije). In 1991 behaalde hij een Master of Laws aan de Ruprecht-Karls-universiteit Heidelberg (Duitsland). Hij volgde een doctoraatsopleiding aan de Eötvös Loránd Tudományegyetem en verdedigde in 2004 zijn proefschrift in de rechten. In 1992 studeerde hij ook af in de kunstgeschiedenis aan de Eötvös Loránd Tudományegyetem.

Hij werd toegelaten tot de balie van Boedapest en oefende tussen 1995 en 2016 in Hongarije het beroep van advocaat uit. Naast zijn werkzaamheid als advocaat was hij van 2004 tot 2016 scheidsrechter en ad-hocscheidsrechter in de Pénz és Tőkepiaci Állandó Választottbíróság (permanent hof van arbitrage voor financiële markten en kapitaalmarkten, Hongarije).

Zoltán Csehi doceerde tevens recht aan de Eötvös Loránd Tudományegyetem. Hij was daar van 1991 tot 2005 hoofddocent en van 2005 tot 2016 hoogleraar. Hij onderwees ook aan de Pázmány Péter Katolikus Egyetem (katholieke universiteit Péter Pázmány, Hongarije), waar hij van 2007 tot 2013 hoofd van het departement handelsrecht en vanaf 2013 hoogleraar was. Van 2013 tot 2016 was hij aan diezelfde universiteit hoofd van de sectie privaatrecht en handelsrecht. In 2017 werd hij er onderzoekshoogleraar privaatrecht en handelsrecht en in 2018 hoofd van de sectie burgerlijk recht. Sinds 2013 is hij gasthoogleraar aan de Université catholique de Lyon (katholieke universiteit van Lyon, Frankrijk).

Zoltán Csehi werd op 13 april 2016 benoemd tot rechter in het Gerecht, welk ambt hij gedurende vijf jaar bekleedde. Sedert 7 oktober 2021 is hij rechter in het Hof van Justitie.

Octavia Spineanu-Matei, geboren in 1967 te Vălenii de Munte (Roemenië), behaalde in 1990 haar rechtendiploma aan de Universitate „Alexandru Ioan Cuza” din Iași (universiteit Alexandru Ioan Cuza te Iași, Roemenië) (diploma van verdienste) en in 1999 haar doctoraat in de rechtsgeleerdheid aan de Academia de Poliție „Alexandru Ioan Cuza” (politieacademie Alexandru Ioan Cuza, Roemenië).

In 1991 begon zij haar beroepsloopbaan als rechter in de Judecătoria sectorului 4 București (rechtbank voor sector 4 van Boekarest, Roemenië), waar zij werkzaam was tot 1996. Van 1996 tot 1999 zetelde ze als rechter in de Tribunal București (arrondissementsrechtbank van Boekarest), waar zij van 1997 tot 1999 president van de civiele afdeling was. Van 1999 tot 2005 was zij rechter in de Curte de Apel București (hof van beroep van Boekarest), van 1999 tot 2003 als president van de civiele afdeling. Zij was van 2006 tot 2016 rechter in de Înalta Curte de Casație și Justiție (hoogste rechterlijke instantie, Roemenië).

Van 2006 tot 2016 was zij extern lid van de grote kamer van beroep van het Europees Octrooibureau te München, Duitsland.

Sinds 1997 was ze ook werkzaam als docent in de opleiding van Roemeense magistraten en gerechtsauditeurs aan het Institut Național al Magistraturii (nationaal instituut voor de magistratuur, Roemenië), waar zij ook lid was van de wetenschappelijke raad en van 2011 tot 2016 de functie vervulde van directeur. Zij zetelde bovendien in de raad van bestuur van de Școala Națională de Grefieri (nationale school voor griffiers, Roemenië). Van 2012 tot 2016 was zij lid van de raad voor doctoraalopleidingen van de Universitate din București (universiteit van Boekarest). Ze is medeauteur van verschillende boeken en auteur van talrijke artikelen op juridisch gebied, en spreekt regelmatig op nationale en internationale conferenties.

Op 19 september 2016 werd zij benoemd tot rechter in het Gerecht, welke functie zij gedurende vijf jaar bekleedde. Op 7 oktober 2021 is zij benoemd tot rechter in het Hof van Justitie.

Marko Ilešič, geboren in 1947 te Ljubljana (Slovenië), behaalde in 1970 zijn rechtendiploma aan de faculteit rechtsgeleerdheid van de Univerza v Ljubljani(universiteit van Ljubljana), waarna hij aan diezelfde universiteit ook een doctoraatsstudie volgde en in 1984 zijn proefschrift verdedigde. Hij verdiepte zijn kennis van het vergelijkend recht door het volgen van specialisatieprogramma’s aan de Université de Strasbourg (universiteit van Straatsburg, Frankrijk) en de Universidade de Coimbra (universiteit van Coimbra, Portugal). Hij behaalde er respectievelijk in 1978 en 1980 een diploma.

Hij begon zijn universitaire loopbaan in 1970 als docent aan de Univerza v Ljubljani, waar hij van 1984 tot en met 2004 hoogleraar burgerlijk recht, handelsrecht en internationaal privaatrecht was. Daarnaast speelde hij een actieve rol in het beheer van de faculteit rechtsgeleerdheid van de Univerza v Ljubljani. Hij was er achtereenvolgens van 1995 tot 2001 vicedecaan en van 2001 tot 2004 decaan.

Na met succes het toelatingsexamen voor de magistratuur te hebben afgelegd, werd hij van 1975 tot en met 1986 rechter en vervolgens kamervoorzitter in de Sodišče združenega dela v Ljubljani (arbeidsrechtbank van Ljubljana). Hij is auteur van meerdere publicaties en werd in 1993 aangesteld als voorzitter van het verbond van verenigingen van Sloveense juristen. Hij bekleedde die functie tot 2005.

Zijn uitgesproken interesse voor het sportrecht, in het bijzonder met betrekking tot voetbal, kwam naar voren in zijn voorzitterschap, van 1978 tot 1986 van de Sodišče združenega dela za telesno kulturo (rechtbank voor sportaangelegenheden van Slovenië). Hij was tevens rechter in de beroepscommissie van de Union des associations européennes de football (UEFA) (Europese voetbalbond) en de Fédération internationale de football association (FIFA) (wereldvoetbalbond). Voorts bekleedde hij van 1985 tot en met 1989 bestuursfuncties als voorzitter van de Nogometna zveza Slovenije (Sloveense voetbalfederatie), in 1990 en 1991 als voorzitter van de Joegoslavische voetbalfederatie, en van 1991 tot en met 2005 als lid van het uitvoerend comité en vervolgens vicevoorzitter van het Sloveense Olympische comité.

Hij is bijzonder geïnteresseerd in het handelsrecht en was president van de arbitragekamer van de beurs van Ljubljana en arbiter bij de kamer van koophandel van Joegoslavië. Vervolgens was hij arbiter bij de Sloveense kamer van koophandel en bij de Internationale Kamer van Koophandel te Parijs.

Marko Ilešič werd op 11 mei 2004 benoemd als eerste Sloveense rechter in het Hof van Justitie. Hij werd door zijn collega’s voor twee opeenvolgende termijnen, van 9 oktober 2012 tot en met 8 oktober 2018, verkozen tot kamerpresident.

Jean-Claude Bonichot, geboren in 1955 te Metz (Frankrijk), behaalde in 1976 zijn rechtendiploma aan de Université de Metz (universiteit van Metz) en in 1977 het diploma van de Institut d’études politiques (IEP) van Parijs (instituut voor politieke studies, Frankrijk). Vervolgens studeerde hij aan de École nationale d’administration (ENA) (nationale hogeschool voor bestuursambtenaren) waar hij in 1982 afstudeerde (promotie Henri-François d’Aguesseau).

Na zijn afstuderen ging hij werken voor de Conseil d’État (raad van state) als auditeur en later als rapporteur bij de afdeling bestuursrechtspraak (tot 1985). Aangesteld als regeringscommissaris, zetelde hij tussen 1985 en 1987 in de algemene vergadering en in andere kamers van de afdeling bestuursrechtspraak van de Conseil d’État.

Vanwege zijn ervaring inzake administratiefrechtelijke geschillenbeslechting werden hem ook andere functies toebedeeld. In de loop van 1986 werd hij aangesteld als juridisch adviseur van de directeur-generaal Stadsplanning en Bouw op het Franse ministerie van Openbare Werken. Van 1987 tot 1991 werkte hij als referendaris bij het Hof van Justitie in het kabinet van rechter Yves Galmot, en vervolgens in het kabinet van rechter Fernand Grévisse. Terug in Frankrijk, werd hij aangesteld als chef van het kabinet van de minister van Arbeid, Werkgelegenheid en Beroepsopleiding, en daarna als chef van het kabinet van de minister van Openbare dienst en Bestuurshervorming.

Vanaf 1992 was hij opnieuw regeringscommissaris bij de Conseil d’État, waar hij in 1999 assessor werd. Tussen 2000 en 2006 was hij president van de zesde onderafdeling van de afdeling bestuursrechtspraak van de Conseil d’État (de onderafdelingen heten thans „kamers”). Tegelijkertijd vervulde hij van 2001 tot 2006 de functie van hoofd van de juridische vertegenwoordiging van de Conseil d’État bij de Caisse nationale d’assurance maladie des travailleurs salariés (nationale instelling voor de ziekteverzekering van werknemers).

Jean-Claude Bonichot heeft veelvuldig gepubliceerd over administratief recht, Unierecht en het Europees recht op het gebied van de rechten van de mens. In het kader van zijn gevarieerde academische loopbaan verzorgde hij ook onderwijs. Tussen 1988 en 2000 was hij universitair docent aan de Université de Metz, waar hij gedurende verschillende jaren voorzitter was van de afdeling publiekrecht. Ook was hij, in 1995, docent aan de faculteit rechtsgeleerdheid van de Université de Liège (universiteit van Luik, België). In 2000 werd hij benoemd tot deeltijdhoogleraar aan de universiteit Paris I Panthéon-Sorbonne (Parijs). Hij bekleedde die functie tot het einde van het academiejaar 2007. Op grond van deze academische loopbaan was hij in 2000 lid van de jury van het vergelijkend examen publiekrecht.

Hij was tevens adjunct-secretaris-generaal en vervolgens secretaris-generaal van het Institut français des sciences administratives (Frans instituut voor administratieve wetenschappen) en lid van het uitvoerend comité van het Institut international des sciences administratives (internationaal instituut voor administratieve wetenschappen).

Hij is mede-oprichter van twee juridische tijdschriften: het Bulletin de jurisprudence de droit de l’urbanisme (bulletin van rechtspraak op het gebied van stadsplanning), waar hij tevens voorzitter was van het redactiecomité, en het Bulletin juridique des collectivités locales (juridisch bulletin inzake lokale gemeenschappen).

Jean-Claude Bonichot is rechter in het Hof van Justitie sedert 7 oktober 2006. Hij was kamerpresident tussen 7 oktober 2009 en 9 oktober 2012 en bekleedde deze functie opnieuw van 9 oktober 2018 tot en met 8 oktober 2021.

Peter George Xuereb, geboren in 1954 te Sliema (Malta), behaalde in 1977 aan de L-Università ta' Malta (universiteit van Malta) zijn rechtendiploma. Hij zette zijn studie voort aan de University of London (universiteit van Londen, Verenigd Koninkrijk) waar hij in 1977 een master in de rechten behaalde. In 1982 verleende de University of Cambridge (universiteit van Cambridge, Verenigd Koninkrijk) hem een doctoraat in de rechten.

Hij begon zijn loopbaan aan het Ealing College of Higher Education (college voor hoger onderwijs Ealing, Verenigd Koninkrijk) waar hij van 1982 tot en met 1984 docent was. Daarna was hij van 1984 tot en met 1990 werkzaam aan de University of Exeter (universiteit van Exeter, Verenigd Koninkrijk) en vervolgens van 1990 tot en met 1993 aan de Queen Mary University of Londen. Tussen 1993 en 2016 doceerde hij als hoogleraar aan de L-Università ta' Malta waar hij hoofd was van het departement Europees en vergelijkend recht. Daarnaast was hij voorzitter van het Europees documentatie- en onderzoekscentrum van deze universiteit. In het kader van die functies was hij auteur van talrijke publicaties op diverse gebieden.

In 1979 werd hij als advocaat toegelaten tot de hoogste rechterlijke instanties van Malta. Tijdens de periode 1993‑2016 combineerde hij zijn academische activiteiten met een praktijk als juridisch adviseur in de particuliere sector. Tijdens diezelfde periode trad hij, eveneens als adviseur, in dienst van het parlement van Malta. Van 1995 tot en met 2016 droeg hij als voorzitter van de Maltese vereniging voor Europees recht bij tot de ontwikkeling van de verspreiding van het Unierecht.

Peter George Xuereb werd op 8 juni 2016 benoemd tot rechter in het Gerecht van de Europese Unie. Sedert 8 oktober 2018 is hij rechter in het Hof van Justitie.

Lucia Serena Rossi, geboren in 1958 te Bologna (Italië), heeft gestudeerd aan de Università di Bologna (universiteit van Bologna, Italië), waar zij in 1982 haar rechtendiploma behaalde, gevolgd door een doctoraat in het Europees recht in 1989.

Terwijl zij aan haar proefschrift werkte, was zij van 1982 tot 1987 werkzaam als juridisch onderzoeker bij een Italiaans onderzoeksinstituut. In 1985 werd zij toegelaten als advocaat in Italië.

Lucia Serena Rossi was van 1991 tot 1994 universitair docent internationaal recht aan de Università degli Studi di Urbino (universiteit van Urbino, Italië) en van 1994 tot 1997 universitair hoofddocent internationaal recht. Van 1997 tot 2000 doceerde zij als universitair hoofddocent internationaal en Europees recht aan de Università di Bologna. Benoemd tot hoogleraar recht van de Europese Unie aan laatstgenoemde universiteit, geeft zij daar sinds 2000 een cursus over dit onderwerp, terwijl zij er ook internationaal publiekrecht en internationaal privaatrecht doceert.

Zij heeft bijgedragen aan de verspreiding van het Unierecht aan verschillende andere universiteiten: van 2000 tot 2008 was zij gastdocent aan de universiteit Robert-Schuman in Straatsburg (Frankrijk), in 2004 aan de universiteit Nice Sophia-Antipolis (Frankrijk), in 2008 aan de universiteit Paris 1 Panthéon-Sorbonne (Frankrijk), in 2014 aan Boston University (Verenigde Staten) en van 2005 tot 2015 aan King’s College London (Verenigd Koninkrijk). In 2004 was zij ook gastdocent aan de Tōkyō daigaku (universiteit van Tokio, Japan) en de Universiteit Gent (België), en in 2002 en 2009 aan de University of Denver (universiteit van Denver, Verenigde Staten). Zij is ook de auteur van talrijke werken.

Van 1998 tot 2018 was Lucia Serena Rossi directeur van het internationaal onderzoekscentrum voor Europees recht van de Università di Bologna. Na van 2009 tot 2010 vicevoorzitter te zijn geweest van de Italiaanse vereniging voor internationaal recht en recht van de Europese Unie, was zij van 2011 tot 2013 lid van het gezamenlijk comité van beheer van de Chinees-Europese rechtenfaculteit van de Zhōngguó Zhèngfǎ Dàxué (Chinese universiteit voor politieke wetenschap en recht). Van 2014 tot 2018 was ze vertegenwoordiger van de Italiaanse regering bij de stuurgroep van de Academie voor Europees Recht (AER). Van 2014 tot 2017 was zij door de Italiaanse regering benoemd tot juridisch adviseur van het departement voor Europese aangelegenheden van het voorzitterschap van de Italiaanse ministerraad.

Lucia Serena Rossi is auteur en coauteur van talrijke juridische werken. Ze is ook docent aan het Europacollege in Brugge (België) en sinds 2019 aan de Université du Luxembourg (universiteit van Luxemburg).

Op 8 oktober 2018 werd Lucia Serena Rossi benoemd tot rechter in het Hof van Justitie. Zij bekleedt deze functie tot op heden.

Priit Pikamäe, geboren in 1973 te Tallinn (Estland), behaalde in 1997 zijn rechtendiploma aan de Tartu Ülikool (universiteit van Tartu, Estland). Hij zette zijn rechtenstudie voort aan de Université de Poitiers (universiteit van Poitiers, Frankrijk). In 2006 promoveerde hij tot doctor in de rechten aan de Tartu Ülikool.

Hij begon zijn professionele loopbaan als directeur van het 7e bureau van de afdeling consulaire zaken van het Estse ministerie van Buitenlandse Zaken. Hij vervulde deze functie van 1995 tot 1996. Vervolgens werd hij benoemd tot directeur van de afdeling strafrecht van het Estse ministerie van Justitie, een functie die hij bekleedde van 1996 tot 2001.

Hij vulde zijn praktijkervaring verder aan met een gerechtelijke loopbaan, gedurende welke hij van 2001 tot 2002 rechter was in de Harju Maakohtu Tallinna kohtumaja (stadsrechtbank van Tallinn), van 2002 tot 2006 rechter in de Tallinna Ringkonnakohtus (hof van beroep van Tallinn) en van 2006 tot 2009 rechter in de Riigikohus (hooggerechtshof Estland). Van 2010 tot 2013 was hij president van de strafkamer van de Riigikohus. In 2013 werd hij door het Estse parlement voor de periode van 2013 tot 2019 benoemd tot president van de Riigikohus. Daarnaast was hij van 2010 tot 2016 benoemd als ad-hocrechter in het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (Straatsburg, Frankrijk).

Naast zijn rechterlijke taken was hij van 2013 tot 2019 voorzitter van de Kohtute Haldamise Nõukoda (raad die belast is met het beheer van de rechtbanken en hoven van beroep, Estland), en van 2017 tot 2019 voorzitter van het netwerk van presidenten van de hoge rechtscolleges van de Europese Unie.

Van 2012 tot 2017 doceerde hij, als gasthoogleraar, rechten aan de Tartu Ülikool. Met name in dit verband heeft hij talrijke artikelen over strafrecht gepubliceerd.

Priit Pikamäe werd op 6 februari 2019 benoemd tot advocaat-generaal bij het Hof van Justitie. Hij bekleedt deze functie tot op heden.

Dimitrios Gratsias, geboren in 1957 te Athene (Griekenland), behaalde in 1980 een rechtendiploma aan de Ethniko kai Kapodistriako Panepistimio Athinon (universiteit van Athene, Griekenland) en in 1981 een diploma voortgezette studies publiekrecht aan de universiteit Paris I, Panthéon-Sorbonne (Parijs, Frankrijk). Het daaropvolgende jaar behaalde hij het getuigschrift gemeenschapsrecht aan het Centre universitaire d'études communautaires et européennes (universitair centrum communautair en Europees recht) (universiteit Paris I, Frankrijk).

In 1985 begon hij zijn professionele loopbaan in Griekenland als auditeur bij de Symvoulio tis Epikrateias (raad van state). Hij vervulde die functie tot 1992, waarna hij werd benoemd als assessor, en vervolgens in 2005 als staatsraad. Naast deze functies werd hij in 1998 voor twee jaar (1998‑1999) aangesteld als geassocieerd lid van de Anotato Eidiko Dikastirio (bijzonder hooggerechtshof) en was hij in 2006 lid van het Eidiko Dikastirio Agogon Kakodikias (bijzonder hof voor geschillen inzake onrechtmatige rechtspraak). In 2008 was hij lid van de Anotato Dikastiko Symvoulio Dioikitikis Dikaiosinis (hoge raad voor de bestuursrechtspraak). Tijdens het gerechtelijk jaar 2009‑2010 vervulde hij de functie van inspecteur van de bestuursrechtbanken.

In de periode 1994‑1996 was hij werkzaam als referendaris in het kabinet van advocaat-generaal Georges Cosmas.

Dimitrios Gratsias was rechter in het Gerecht van 25 oktober 2010 tot en met 6 oktober 2021. Van 18 september 2013 tot en met 30 september 2019 was hij voor twee achtereenvolgende termijnen kamerpresident in het Gerecht. Hij is rechter in het Hof van Justitie sedert 7 oktober 2021.

María Lourdes Arastey Sahún, geboren in 1959 te Tarragona (Spanje), studeerde aan de Universitat de Barcelona (universiteit van Barcelona, Spanje), waar zij in 1983 haar rechtendiploma behaalde. Daarna volgde zij van 1984 tot 1985 een beroepsopleiding tot magistraat aan de Escuela Judicial (nationale school voor magistraten, Spanje).

Van 1985 tot 1989 was zij rechter in de Juzgado de Distrito de Sant Feliu de Llobregat (districtsrechtbank Sant Feliu de Llobregat, Spanje) en de Juzgado de Distrito de Barcelona (districtsrechtbank Barcelona). In 1989 werd zij voor een jaar aangesteld in de Juzgado de lo Social nº 7 de Barcelona (arbeidsrechtbank nr. 7 van Barcelona) en later in de Sala de lo Social del Tribunal Superior de Justicia de Cataluña (kamer voor arbeids- en socialezekerheidszaken van het hooggerechtshof van Catalonië, Spanje), waar zij tot 2009 werkzaam was. In 2009 werd zij benoemd tot rechter in de Tribunal Supremo (hooggerechtshof, Spanje). Van 2013 tot 2021 zetelde zij tevens als rechter in de Tribunal administratif de l'Organisation du Traité de l’Atlantique Nord (administratieve rechtbank van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, NAVO) (Brussel, België).

Naast haar gerechtelijke loopbaan was María Lourdes Arastey Sahún ook actief in het onderwijs. Van 1998 tot 2008 bekleedde zij de functie van universitair hoofddocent arbeidsrecht en socialezekerheidsrecht aan de Universitat de Barcelona. Zij was ook werkzaam als universitair hoofddocent aan nationale centra voor gerechtelijke studies, onder meer in Spanje (regelmatig), Bulgarije (2008) en Roemenië (2008), en aan de Escuela Judicial de Centroamérica y Caribe „Juan Carlos I” (school voor rechterlijke ambtenaren in Midden-Amerika en de Caraïben Juan Carlos I) (2006). Zij geeft lezingen en neemt deel aan seminars aan vele universiteiten. Ten slotte had zij zitting in verschillende organen die actief zijn op het gebied van het Unierecht, opleiding en onderzoek van de bekwaamheid van rechters, en alternatieve wijzen van geschillenbeslechting.

María Lourdes Arastey Sahún is rechter in het Hof van Justitie sedert 7 oktober 2021.

Anthony Michael Collins, geboren in 1960 te New Haven (Verenigde Staten), behaalde in 1984 zijn rechtendiploma aan het Trinity College te Dublin (Ierland) en in 1986 zijn diploma van Barrister-at-Law aan de Honourable Society of King’s Inns (Dublin).

Hij begon zijn beroepsloopbaan aan de balie van Ierland, van 1986 tot 1990 en van 1997 tot 2003 als Barrister-at-Law, en vervolgens van 2003 tot 2013 als Senior Counsel. Van 1990 tot 1997 onderbrak hij tijdelijk zijn praktijk als Barrister-at-Law en trad hij in dienst van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen, waar hij referendaris was in de kabinetten van achtereenvolgens rechter Thomas Francis O’Higgins (1990‑1991) en rechter John L. Murray (1991‑1997). Van 2006 tot 2013 was hij lid van de permanente delegatie van de Council of Bars and Law Societies of Europe (CCBE) (raad van de balies van de Europese Unie) bij het Hof van Justitie en bij het Hof van de Europese Vrijhandelsassociatie (EVA). Sinds 2015 bekleedt hij ook de functie van universitair hoofddocent Unierecht aan het University College Cork (Ierland). Hij is auteur van talrijke publicaties en boeken over Iers bestuursrecht en Unierecht.

Op 16 september 2013 werd hij benoemd tot rechter in het Gerecht, waarin hij, in het kader van de twee mandaten die hem werden toevertrouwd, van 21 september 2016 tot en met 7 oktober 2021 de functie van kamerpresident vervulde.

Sedert 8 oktober 2021 is hij advocaat-generaal bij het Hof van Justitie.

Laila Medina, geboren in 1971 te Jelgava (Letland), studeerde aan het IMO International Maritime Law Institute (instituut voor internationaal maritiem recht, Malta). Daar behaalde zij in 1995 een master internationaal maritiem recht. In 2002 behaalde zij een master Europees recht aan de Rīgas Juridiskā augstskola (Riga Law School, Letland).

In 1995 trad zij in dienst van het Letse ministerie van Vervoer als hoofd van de juridische afdeling en adjunct-directeur van het departement Zeevaart. Zij oefende deze functie uit tot 2002, in welk jaar zij bij dit ministerie werd aangesteld als adviseur van de staatssecretaris voor Europese aangelegenheden.

Van 2004 tot 2005 was Laila Medina adjunct-hoofd van het bureau voor Europese zaken bij de staatskanselarij van de Republiek Letland.

In 2005 trad zij in dienst van het Letse ministerie van Justitie als directeur van het departement beleidsplanning. Vanaf 2006 was zij op datzelfde ministerie adjunct-staatssecretaris voor sectoraal beleid, en van 2009 tot 2021 adjunct-staatssecretaris voor juridisch beleid.

Tijdens haar loopbaan heeft Laila Medina ook gedoceerd. Tussen 1998 en 2006 was zij docent Europees recht en institutioneel recht van de Europese Unie aan de Valsts administrācijas skola (instituut voor openbaar bestuur, Letland). In 2012 verzorgde zij bovendien opleidingen voor rechters en notarissen over de Rome III-verordening. Ten slotte is zij sinds 2008 ook lid van de raad van bestuur van de faculteit rechtsgeleerdheid van de Biznesa augstskola Turība (Turība Business School, Letland).

Laila Medina is advocaat-generaal bij het Hof van Justitie sedert 7 oktober 2021.

Alfredo Calot Escobar, geboren in 1961 te Valencia (Spanje), behaalde in 1984 zijn rechtendiploma aan de Universidad de Valencia (universiteit van Valencia).

In januari 1986 werd hij door de raad van kamers van koophandel van de autonome gemeenschap Valencia aangeworven om als marktanalist te gaan werken bij het Spaanse handelsbureau in Toronto (Canada). Hij werkte daar tot hij op 16 juli 1986 in dienst trad bij het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen, nadat hij het algemeen vergelijkend onderzoek voor de aanwerving van de eerste Spaanstalige juristen-linguïsten bij de directie Vertalingen met succes had afgesloten.

In 1990 werd hij bevorderd tot jurist-revisor, welke functie hij bekleedde tot 1993, toen hij overstapte naar de pers- en informatiedienst van het Hof.

In 1995 doorliep hij met succes een door het Europees Parlement georganiseerd algemeen vergelijkend onderzoek voor administrateurs. Vervolgens trad hij in dienst van het secretariaat van de institutionele commissie van die instelling, waar hij belast was met de voorbereiding van verschillende juridische rapporten ten behoeve van de Parlementsleden, onder meer in het kader van de intergouvernementele conferentie die voorafging aan de sluiting van het Verdrag van Amsterdam.

Van 1996 tot en met 1999 was hij medewerker in het kabinet van de griffier van het Hof van Justitie. Vervolgens werd hij referendaris bij advocaat-generaal Dámaso Ruiz-Jarabo Colomer.

In 2000 keerde hij met deze veelzijdige beroepservaring terug naar de vertaaldienst van het Hof als hoofd van de Spaanse vertaalafdeling, waar hij 14 jaar eerder tot de eerste medewerkers had behoord.

In 2001, een sleutelmoment in de geschiedenis van het multilinguïsme, werd hij aangesteld als directeur Vertalingen. In dat jaar werd gestart met de voorbereidingen van de uitbreiding van de Unie met tien nieuwe lidstaten, waardoor het aantal officiële talen bijna verdubbelde, namelijk van 11 tot 20.

Na een wijziging in de structuur van de administratieve diensten van de instelling, werd Alfredo Calot Escobar in juni 2007 benoemd tot directeur-generaal Vertalingen.

Op 6 oktober 2010 werd hij verkozen tot griffier van het Hof van Justitie. In 2022 werd zijn tweede mandaat hernieuwd. Hij bekleedt deze functie tot op heden.