Prezentacja członków

Koen Lenaerts
Koen Lenaerts
prezes
Życiorys i działalność zawodowa

Koen Lenaerts urodził się w 1954 r. w Mortsel (Belgia). W 1977 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na niderlandzkojęzycznym katolickim uniwersytecie w Lowanium (Katholieke Universiteit Leuven, Belgia), a następnie kontynuował studia na uniwersytecie Harvarda (Harvard University, USA). W 1978 r. uzyskał tytuł Master of Laws, a w 1979 r. – Master in Public Administration. Po powrocie na katolicki uniwersytet w Lowanium uzyskał w 1982 r. tytuł doktora prawa.

Na tym uniwersytecie rozpoczął też w 1979 r. pracę zawodową jako asystent, a następnie, od 1983 r., jako profesor prawa europejskiego. W trakcie swojej kariery akademickiej wykładał również w Kolegium Europejskim w Brugii (Belgia) w latach 1984-1989 oraz na wydziale prawa Harvardu (Harvard Law School, USA) jako profesor wizytujący w 1989 r.

Pracę w Trybunale Sprawiedliwości K. Lenaerts rozpoczął jako referendarz sędziego Renégo Jolieta i pełnił tę funkcję w latach 1984-1985, a następnie w latach 1986-1989 praktykował jako członek palestry w Brukseli.

Został mianowany sędzią Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w dniu 25 września 1989 r., czyli z dniem rozpoczęcia działalności przez ten nowo utworzony sąd. W Sądzie Pierwszej Instancji zasiadał przez ponad czternaście lat, po czym w dniu 7 października 2003 r. został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości. Został wybrany przez grono sędziów Trybunału na prezesa izby na dwie kolejne kadencje, trwające od 9 października 2006 r. do 8 października 2012 r., a następnie w dniu 9 października 2012 r. – na wiceprezesa Trybunału Sprawiedliwości.

W dniu 8 października 2015 r. został wybrany na prezesa Trybunału Sprawiedliwości i od tego czasu piastuje to stanowisko.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek Academia Europaea (London)
  • członek Advisory Council British Institute of International and Comparative Law
  • członek Advisory Board Centre of Law and Governance in Europe, University College London
  • członek zarządu fundacji Akademii Prawa Europejskiego (ERA)
  • członek Kuratorium Max-Planck-Institut für ausländisches öffentliches Recht und Völkerrecht (Heidelberg)
  • członek kolegium redakcyjnego „Europarecht”
  • członek kolegium redakcyjnego „European Law Review”
  • członek kolegium redakcyjnego „International Comparative Jurisprudence”, Mykolo Romerio universitetas
  • członek kolegium redakcyjnego „S.E.W. Tijdschrift voor Europees en economisch recht”
  • członek komitetu naukowego „Cahiers de droit européen”
  • członek komitetu naukowego „Columbia Journal of European Law”
  • członek komitetu naukowego „European Constitutional Law Review”
  • członek komitetu naukowego „European Public Law”
  • członek komitetu naukowego „Europejskiego Przeglądu Sądowego”
  • członek kolegium redakcyjnego „Actualidad administrativa”
  • członek kolegium redakcyjnego „European State Aid Law Quarterly” (EStAL)
  • członek komitetu naukowego „European Journal of Human Rights”
  • członek komitetu naukowego „Lex ET Scientia International Journal” (LESIJ), Universitatea Nicolae Titulescu din Bucuresti
  • członek komitetu naukowego „Concurrences, Revue des droits de la concurrence”
  • członek komitetu naukowego „World Competition Law and Economics Review”
  • członek Advisory Board „EU Tax Review”
  • członek komitetu honorowego „Revista Română de Drept European”
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • tytuł szlachecki: Baron (2005)
  • Distinguished Helen DeRoy Fellow, University of Michigan Law School (2005)
  • Honorary Master of the Bench of the Inner Temple, London (2010)
  • doktor honoris causa, université de Poitiers (2016)
  • doktor honoris causa, Mykolo Romerio universitetas (2017)
  • doktor honoris causa, université de Namur (2017)
  • doktor honoris causa, Universitatea Nicolae Titulescu din Bucuresti (2017)
  • All European Academies Madame de Staël Prize for Cultural Values (2017)
  • doktor honoris causa, Sofijski universitet „Sveti Kliment Ohridski” (2018)
  • doktor honoris causa, Universiteti Europian i Tiranës (2018)
  • doktor honoris causa, Vilniaus universitetas (2022)
  • doktor honoris causa, Universitatea „Alexandru Ioan Cuza” din Iaşi (2023)
Lars Bay Larsen
Lars Bay Larsen
wiceprezes
Życiorys i działalność zawodowa

Lars Bay Larsen urodził się w 1953 r. w Gladsaxe (Kopenhaga, Dania). Studiował na uniwersytecie w Kopenhadze (Københavns Universitet, Dania). Uzyskał dyplom nauk politycznych w 1976 r. W 1978 r. podjął kolejne studia na wydziale prawa tego uniwersytetu i w 1983 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych.

Po studiach został urzędnikiem duńskiego ministerstwa sprawiedliwości, w którym pracował w latach 1983-1985. W latach 1985-1986 objął stanowisko kierownika wydziału w duńskiej palestrze (Advokatsamfund). Powrócił następnie do ministerstwa sprawiedliwości, w którym kolejno zajmował stanowiska: kierownika wydziału w latach 1986-1991, kierownika działu w latach 1991-1995, dyrektora departamentu policji w latach 1995-1999 oraz dyrektora departamentu prawnego w latach 2000-2003. W tym okresie reprezentował również Danię: w komitecie K-4 w latach 1995-2000, Grupie Centralnej Schengen w latach 1996-1998 oraz w zarządzie Europolu w latach 1998-2000. W 1991 r. został przyjęty do palestry w Danii, a w 2003 r. przeszedł do sądownictwa, został wówczas członkiem sądu najwyższego (Højesteret, Dania), w którym urzędował na stanowisku sędziego do 2006 r.

Kariera L. Baya Larsena stanowi udane połączenie praktyki prawniczej i działalności akademickiej. W latach 1984-1991 był wykładowcą, a następnie w latach 1991-1996 – profesorem prawa rodzinnego na uniwersytecie w Kopenhadze. Od 2008 r. jest wykładowcą europejskiego prawa karnego na uniwersytecie w Luksemburgu (Université du Luxembourg, Luksemburg).

L. Bay Larsen jest sędzią Trybunału Sprawiedliwości od dnia 11 stycznia 2006 r. Został wybrany przez grono sędziów Trybunału na prezesa izby na dwie kolejne kadencje, trwające od 9 października 2012 r. do 8 października 2018 r. Od dnia 8 października 2021 r. L. Bay Larsen piastuje stanowisko wiceprezesa Trybunału.

Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • Ridder af 1. grad af Dannebrogordenen (kawaler orderu flagi Danii pierwszej klasy) (2002)
Alexander Arabadjiev
Alexander Arabadjiev
prezes pierwszej izby
Życiorys i działalność zawodowa

Alexander Arabadjiev urodził się w 1949 r. w Błagojewgradzie (Bułgaria). Studiował na uniwersytecie św. Klemensa z Ochrydy w Sofii (Sofiyski universitet „Sv. Kliment Ohridski”, Bułgaria), na którym ukończył studia w 1972 r.

W 1975 r. został sędzią sądu pierwszej instancji w Błagojewgradzie (Rayonen sad Blagoevgrad, Bułgaria), w którym urzędował do 1983 r., kiedy to rozpoczął trwającą do 1986 r. pracę w sądzie okręgowym w Błagojewgradzie (Okrazhen sad Blagoevgrad, Bułgaria). Następnie w latach 1986-1991 zasiadał w sądzie najwyższym (Varhoven Sad, Bułgaria) oraz w latach 1991-2000 w trybunale konstytucyjnym (Konstitutsionen sad, Bułgaria). W latach 1997-1999 był członkiem Europejskiej Komisji Praw Człowieka.

W latach 2001-2006 czasowo odszedł z sądownictwa, poświęcając się procesowi akcesyjnemu Bułgarii do Unii Europejskiej, w którym brał aktywny udział jako poseł do parlamentu bułgarskiego, a także jako obserwator w Parlamencie Europejskim, w okresie od sierpnia 2005 r. do grudnia 2006 r. W latach 2002-2003 uczestniczył w opracowaniu strategii Unii Europejskiej wobec wyzwań stawianych przez rozszerzenie z 2004 r., jako członek konwentu europejskiego w sprawie przyszłości Europy.

W dniu 12 stycznia 2007 r., kilka dni po przystąpieniu Bułgarii do Unii Europejskiej, A. Arabadjiev został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości i od tej pory sprawuje ten urząd. Został wybrany przez grono sędziów Trybunału na prezesa izby i pełni tę funkcję od dnia 9 października 2018 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • prezes zarządu Balgarska asotsiatsia po pravo na Evropeyskia sayuz
  • przewodniczący komitetu organizacyjnego kongresu FIDE’2022 Międzynarodowej Federacji Prawa Europejskiego (FIDE), który odbędzie się w Bułgarii
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • odznaczony orderem „Stara Planina” (Stara Płanina) pierwszej klasy (edykt prezydenta Republiki Bułgarii z dnia 18 grudnia 2009 r.)
Alexandra (Sacha) Prechal
Alexandra (Sacha) Prechal
prezes drugiej izby
Życiorys i działalność zawodowa

Alexandra (Sacha) Prechal urodziła się w 1959 r. w Pradze (Czechosłowacja). W 1983 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów z dziedziny niderlandzkiego prawa publicznego na uniwersytecie w Groningen (Rijksuniversiteit Groningen, Niderlandy), a w 1995 r. – tytuł doktora prawa na uniwersytecie w Amsterdamie (Universiteit van Amsterdam, Niderlandy).

W 1983 r. rozpoczęła działalność akademicką: dzięki przygotowaniu prawniczemu najpierw do 1987 r. wykładała na wydziale prawa uniwersytetu w Maastricht (Universiteit Maastricht, Niderlandy), a potem znów w latach 1991-1995 w Europa Instituut wydziału prawa uniwersytetu w Amsterdamie. Później w latach 1995-2003 była profesor prawa europejskiego na wydziale prawa uniwersytetu w Tilburgu (Tilburg University, Niderlandy), a następnie na uniwersytecie w Utrechcie (Universiteit Utrecht, Niderlandy). Po 2003 r. kształciła wielu studentów i prowadziła prace naukowe w różnych dziedzinach prawa Unii. Uczestniczyła też aktywnie w zarządzaniu placówkami szkolnictwa wyższego i badawczymi, w szczególności jako członkini zarządu Europa Instituut uniwersytetu w Utrechcie. W latach 1992-2007 była koordynator naukową europejskiej sieci specjalistów prawników w dziedzinie równouprawnienia płci Komisji Europejskiej.

Jej szeroka wiedza fachowa zaowocowała publikacją licznych artykułów, jak również zaangażowaniem w służbie nauki prawa w charakterze członkini kolegiów redakcyjnych krajowych i międzynarodowych czasopism prawniczych. Jej dorobek został doceniony przez królewską akademię nauk Niderlandów (Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen), która w 2008 r. powołała ją do grona swoich członków.

W latach 1987-1991 sędziowie Thijmen Koopmans i Paul Kapteyn powierzali jej funkcję referendarza w swoich gabinetach w Trybunale Sprawiedliwości.

A. Prechal została mianowana sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 10 czerwca 2010 r. Została wybrana przez grono sędziów Trybunału na prezes izby i pełni tę funkcję nieprzerwanie od dnia 9 października 2018 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członkini Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen
  • członkini European Women Lawyers Association
  • członkini Societas Juris Publici Europaei
  • członkini kolegium redakcyjnego „Sociaal Economische Wetgeving”
  • członkini kolegium redakcyjnego „Review of European Administrative Law”
  • członkini rady doradczej „Common Market Law Review”
  • członkini rady doradczej „European Constitutional Law Review”
  • członkini redakcji podręcznika do prawa europejskiego „Europees recht, Algemeen deel”
  • członkini redakcji podręcznika „Europeanisation of Public Law” oraz jego wersji niderlandzkiej „Inleiding tot Europees bestuursrecht”
  • członkini komitetu rekomendacji Europa Instituut (Universiteit Utrecht)
  • członkini Nederlandse Vereniging voor Europees Recht
  • członkini Nederlandse Juristenvereniging
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • doktor honoris causa, Tilburg University
Küllike Jürimäe
Küllike Jürimäe
prezes trzeciej izby
Życiorys i działalność zawodowa

Küllike Jürimäe urodziła się w 1962 r. w Haapsalu (Estonia). Uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych (równoważny z tytułem Master) w 1986 r. na uniwersytecie w Tartu (Tartu ülikool, Estonia). Kontynuowała studia wyższe w estońskiej szkole dyplomacji, którą ukończyła w 1992 roku. W 2003 r., po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Padwie (Università degli Studi di Padova, Włochy) i na uniwersytecie w Nottingham (University of Nottingham, Zjednoczone Królestwo), uzyskała dyplom European Master w dziedzinie praw człowieka i demokratyzacji.

Od 1986 r. przez pięć lat pracowała na stanowisku prokuratora w Tallinie (Estonia). W latach 1991-1993 była doradcą prawnym, a w latach 1992-1993 – doradcą generalnym estońskiej izby przemysłowo-handlowej (Eesti Kaubandus-Tööstuskoda). W latach 1993-2004 pełniła urząd na stanowisku sędziego w sądzie apelacyjnym w Tallinie (Tallinna Ringkonnakohus, Estonia).

K.Jürimäe została mianowana sędzią Sądu w dniu 12 maja 2004 r. Od dnia 23 października 2013 r. jest sędzią Trybunału Sprawiedliwości, a od dnia 8 października 2021 r. pełni w nim funkcję prezesa izby.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członkini zarządu i dyrektor Association of European Competition Law Judges (AECLJ)
  • członkini Eesti Kohtunike Ühing
  • członkini Eesti Juristide Liit
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • Order Gwiazdy Białej, III klasy (Estonia, 2021)
Constantinos Lycourgos
Constantinos Lycourgos
prezes czwartej izby
Życiorys i działalność zawodowa

Constantinos Lycourgos urodził się w 1964 r. w Nikozji (Cypr). W 1985 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 1987 r. – dyplom prawa wspólnotowego wyższego stopnia na uniwersytecie w Paryżu (université Panthéon-Assas Paris II, Francja), gdzie obronił także w 1991 r. pracę doktorską z prawa.

Został przyjęty do palestry na Cyprze w 1993 r. i praktykował jako adwokat w izbie adwokackiej w Nikozji do 1996 r., kiedy to został mianowany specjalnym doradcą do spraw europejskich w cypryjskim ministerstwie spraw zagranicznych. Zajmował to stanowisko do 1999 r., a następnie był doradcą do spraw prawa wspólnotowego w służbie prawnej Republiki Cypru w latach 1999-2002. W latach 1998-2003 był członkiem delegacji cypryjskiej odpowiedzialnej za negocjacje akcesyjne do Unii Europejskiej, a jednocześnie, w latach 2002-2014, członkiem delegacji cypryjsko-greckich w negocjacjach dotyczących kompleksowego rozwiązania problemu cypryjskiego.

Dzięki swojej wiedzy fachowej zajmował w latach 2002-2007 stanowisko głównego prawnika, a następnie w latach 2007-2014 – głównego rzecznika Republiki Cypru. W latach 2003-2014 kierował departamentem prawa europejskiego w służbie prawnej Republiki Cypru. W latach 2004-2014 reprezentował też rząd cypryjski jako pełnomocnik przed sądami Unii Europejskiej.

C. Lycourgos został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 8 października 2014 r., a od dnia 8 października 2021 r. pełni funkcję prezesa izby.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek założyciel cypryjskiego stowarzyszenia prawa energetycznego
  • członek European Group of Public Law (EGPL)
Eugene Regan
Eugene Regan
prezes piątej izby
Życiorys i działalność zawodowa

Eugene Regan urodził się w 1952 r. w Kilcoon (Irlandia). Studiował na uniwersytecie w Dublinie (University College Dublin, Irlandia), gdzie w 1974 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów w dziedzinie nauk politycznych i ekonomicznych, a w 1975 r. – tytuł magistra ekonomii politycznej. Dopełnił wykształcenia tytułem magistra prawa międzynarodowego i prawa porównawczego, uzyskanym w 1979 r. na wolnym uniwersytecie w Brukseli (Université libre de Bruxelles, Belgia).

W 1975 r. pracował przez rok jako analityk ekonomiczny w stowarzyszeniu irlandzkich rolników [Irish Farmers’ Association (IFA), Dublin]. W latach 1975-1979 prowadził działania związane z ochroną irlandzkich sektorów rolniczych, kierując biurem IFA przy Europejskiej Wspólnocie Europejskiej. W latach 1980-1984 zajmował stanowisko dyrektora generalnego irlandzkiego stowarzyszenia eksporterów mięsa (Irish Meat Exporters Association). Po zakończeniu pracy (1985-1988) w charakterze doradcy politycznego Petera Sutherlanda, komisarza odpowiedzialnego za sprawy konkurencji w Komisji Europejskiej, powrócił do działalności w sektorze rolnictwa i w latach 1989-1995 był dyrektorem generalnym dużego podmiotu działającego na irlandzkim rynku handlu mięsem.

M. Regan został Barrister w Honourable Society of King’s Inns (Dublin) w 1985 r. i praktykował w palestrze Irlandii w latach 1995-2005 w tym charakterze, zaś w latach 2005-2015 – jako Senior Counsel. W latach 2007-2011 był członkiem senatu (Seanad, Irlandia).

M. Regan został sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2015 r. W dniu 9 października 2018 r. został wybrany przez grono sędziów Trybunału na prezesa izby.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • dyrektor Irish Centre for European Law, Dublin (Irlandia)
  • Bencher of the Honorable Society of King’s Inns, Dublin (Irlandia)
Maciej Szpunar
Maciej Szpunar
pierwszy rzecznik generalny
Życiorys i działalność zawodowa

Maciej Szpunar urodził się w 1971 r. w Krakowie (Polska). W 1995 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na Uniwersytecie Śląskim (Polska), a w 1996 r. w Kolegium Europejskim w Brugii (Belgia). W 2000 r. obronił pracę doktorską z prawa, w 2009 r. został doktorem habilitowanym nauk prawnych, a w 2013 r. – profesorem prawa na Uniwersytecie Śląskim. W 1998 r. prowadził działalność akademicką w Jesus College w Cambridge (Zjednoczone Królestwo) jako „Visiting Scholar”, a następnie w 1999 r. na uniwersytecie w Liège (université de Liège, Belgia) oraz w 2003 r. w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji (Włochy).

W 2001 r. został członkiem Izby Adwokackiej w Katowicach i rozpoczął praktykę adwokacką, którą prowadził do 2008 r. Był wówczas również członkiem zespołu prawa prywatnego międzynarodowego Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego przy polskim Ministrze Sprawiedliwości.

W latach 2008-2009 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej (Polska), po czym w latach 2010-2013 urzędował w polskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Przez te trzy lata reprezentował rząd polski jako pełnomocnik w wielu sprawach rozpoznawanych przez sądy Unii Europejskiej.

Chętnie poświęcał się uniwersyteckim badaniom naukowym oraz należał do kolegiów redakcyjnych wielu czasopism prawniczych, w związku z czym ma też na swoim koncie liczne publikacje z dziedziny prawa europejskiego i prawa prywatnego międzynarodowego.

M. Szpunar został mianowany rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości w dniu 23 października 2013 r., a od dnia 11 października 2018 r. sprawuje funkcję pierwszego rzecznika generalnego.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek rady doradczej Akademii Prawa Europejskiego (ERA) w Trewirze
  • członek Académie internationale de droit comparé (AIDC)
  • członek Groupe européen de droit international privé (GEDIP)
  • członek „Acquis Group”, grupy badawczej ds. istniejących przepisów Unii w zakresie prawa prywatnego
  • członek European Law Institute
  • członek Komisji Nauk Prawnych i Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk
  • członek zarządu Fundacji Kolegium Europejskie, w Kolegium Europejskim w Natolinie (Polska)
  • członek doradczej rady naukowej projektu „Le droit procédural comparé et la justice”, Max Planck Institute Luxembourg for International, European and Regulatory Procedural Law; członek Segmentu 15 „Cross-border and the international dimensions”
  • doradca w ramach projektu „Concept and Role of Courts in Family and Succession Matters” European Law Institute
  • członek kolegium redakcyjnego następujących czasopism: „Europejski Przegląd Sądowy”, „Kwartalnik Prawa Prywatnego”, „Nowa Europa – Przegląd Natoliński”, „University of Warsaw Journal of Comparative Law”, „Problemy Współczesnego Prawa Międzynarodowego, Europejskiego i Porównawczego”, „ERA Forum – Journal of the Academy of European Law”, „The e-Competition Bulletin”, „Polski Proces Cywilny” oraz „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego – Prace z Prawa Własności Intelektualnej”
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Thomas von Danwitz
Thomas von Danwitz
prezes szóstej izby
Życiorys i działalność zawodowa

Thomas von Danwitz urodził się w 1962 r. w Bedburgu/Erft (Niemcy). Studiował na reńskim uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Bonn (Rheinische Friedrich-Wilhelms-Universität Bonn, Niemcy), gdzie w 1986 r. zdał pierwszy egzamin państwowy, a także na uniwersytecie w Genewie (université de Genève, Szwajcaria). Podjął studia doktoranckie na wspomnianym uniwersytecie w Bonn i w 1988 r. uzyskał tytuł doktora prawa. Jest absolwentem krajowej szkoły administracji (École nationale d’administration, Francja), w której w 1990 r. otrzymał międzynarodowy dyplom administracji publicznej. W 1992 r. ukończył aplikację w Kolonii (Niemcy), zdawszy drugi egzamin państwowy, a w 1996 r. uzyskał habilitację na tymże uniwersytecie w Bonn, gdzie był pracownikiem naukowym.

Jego praca naukowa koncentrowała się na niemieckim prawie publicznym i prawie europejskim. W latach 1996-2003 wykładał te przedmioty jako profesor uniwersytetu Ruhry w Bochum (Ruhr-Universität Bochum, Niemcy), na którym w latach 2000-2001 zajmował stanowisko dziekana wydziału prawa. W latach 2003-2006 wykładał na uniwersytecie w Kolonii (Universität zu Köln, Niemcy), a w 2006 r. został dyrektorem instytutu prawa publicznego i nauki administracji.

W toku dalszej kariery zawodowej był profesorem zaproszonym Fletcher School of Law and Diplomacy na uniwersytecie w Tufts (Tufts University, USA) w 2000 r., wykładał na uniwersytecie w Tours (université François Rabelais de Tours, Francja) w latach 2001–2006, a następnie na uniwersytecie w Pryżu (université de Paris I Panthéon-Sorbonne, Francja) w latach 2005–2006. W 2005 r. nauczał i prowadził badania podczas pobytu na uniwersytecie kalifornijskim (University of California, Berkeley, USA). W 2004 r. został członkiem zarządu niemieckiej konferencji prawników (Ständige Deputation des Deutschen Juristentags), w którym działał do 2014 r.

T. von Danwitz został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2006 r. Został wybrany przez grono sędziów Trybunału na prezesa izby i pełnił tę funkcję od 9 października 2012 r. do 8 października 2018 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek komitetu naukowego „Il Diritto dell’Unione Europea”
  • członek Académie internationale de droit comparé (AIDC)
  • członek kolegium redakcyjnego „Deutsches Verwaltungsblatt” (DVBl)
  • członek Kuratorium des Max-Planck Instituts für ausländisches und internationales Strafrecht de Freiburg i. Br.
  • członek Versammlung der Kuratoren, Institut für Europäische Politik (IEP)
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • kawaler Ordre national du Mérite de la République française (2002)
  • doktor honoris causa, université François Rabelais de Tours (2010)
François Biltgen
François Biltgen
prezes siódmej izby
Życiorys i działalność zawodowa

François Biltgen urodził się w 1958 r. w Luksemburgu (Wielkie Księstwo Luksemburga). W 1981 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 1982 r. – dyplom studiów podyplomowych (DEA) w dziedzinie prawa wspólnotowego, ekonomii i nauk społecznych uniwersytetu w Paryżu (université de Paris II Panthéon-Assas, Francja). W tym samym roku ukończył instytut studiów politycznych w Paryżu (Institut d’études politiques de Paris, Francja).

W 1987 r. został przyjęty do palestry Wielkiego Księstwa Luksemburga i w latach 1987-1999 praktykował jako adwokat. Rozwijał jednocześnie karierę polityczną jako sekretarz ugrupowania parlamentarnego partii chrześcijańsko-społecznej (Parti Chrétien social) w parlamencie luksemburskim w latach 1983-1994, oraz, w latach 1987-1999, jako radca miejski w Esch-sur-Alzette (Luksemburg), gdzie w latach 1997-1999 pełnił urząd członka kolegium (échevin), dzięki czemu miał okazję pełnić w latach 1994-1999 funkcję członka zastępcy w luksemburskiej delegacji do Komitetu Regionów Unii Europejskiej. W 1994 r. został wybrany na pięcioletnią kadencję do parlamentu luksemburskiego, gdzie brał aktywny udział w działalności ustawodawczej, pełniąc między innymi funkcje sprawozdawcy wielu projektów ustaw dotyczących aktów prawa Unii.

Po wyborach w 1999 r. został powołany do rządu luksemburskiego i odpowiadał za szereg ministerstw: był kolejno, w latach 1999-2004, ministrem pracy i zatrudnienia, ministrem wyznań, ministrem stosunków z parlamentem oraz ministrem delegowanym komunikacji; w latach 2004-2009 – ministrem pracy i zatrudnienia, ministrem wyznań i ministrem kultury, szkolnictwa wyższego i badań naukowych, a następnie; w latach 2009-2013 – ministrem sprawiedliwości, ministrem służby publicznej i reformy administracji, ministrem szkolnictwa wyższego i badań naukowych, ministrem komunikacji i środków przekazu oraz ministrem wyznań.

Zadania przydzielone mu w ramach funkcji ministerialnych odpowiadały również obowiązkom na szczeblu międzynarodowym. W 2005 r. przewodniczył różnym formacjom Rady Unii Europejskiej. W latach 2005 i 2009 F. Biltgen sprawował funkcje współprzewodniczącego konferencji ministerialnej procesu bolońskiego, a w latach 2012-2013 – konferencji międzyministerialnej Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA).

F. Biltgen został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2013 r. i od tego czasu pełni urząd na tym stanowisku.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek komitetu naukowego „Revue trimestrielle des droits de l’homme” (Belgia)
  • członek Advisory Board katedry im. Jeana Monneta „Eu Values & DIGitalization for our CommunNITY (DIGNITY)” w Management Center Innsbruck (Austria)
  • członek zastępca komisji deontologii Conseil d’État de Luxembourg (kadencja od stycznia 2021 do grudnia 2023)
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • oficer Ordre du Mérite du Luxembourg (orderu zasługi Wielkiego Księstwa Luksemburga) (1999)
  • wielki oficer Ordre Grand-Ducal de la Couronne de Chêne (Orderu Korony Dębowej) (2004)
  • wielki oficer Ordre de Mérite civil et militaire d’Adolphe de Nassau (cywilnego i wojskowego orderu zasługi Adolfa Nassauskiego) (2004)
  • krzyż wielki Grã-Cruz da Ordem do Infante Dom Henrique (orderu infanta Henryka) (2005)
  • krzyż wielki orderu lwa Finlandii (2009)
  • Ordre du Lion d’Or de la Maison de Nassau (order domowy nassauski lwa złotego) (2012)
  • Grosser Tiroler Adler-Orden (wielki order orła tyrolskiego) (2012)
  • komandor orderu zasługi Republiki Węgierskiej (2012)
Nuno José Cardoso da Silva Piçarra
Nuno José Cardoso da Silva Piçarra
prezes ósmej izby
Życiorys i działalność zawodowa

Nuno Piçarra urodził się w 1957 r. w Sintrze (Portugalia). Studiował prawo na uniwersytecie w Lizbonie (Universidade de Lisboa, Portugalia); w 1980 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 1986 r. – tytuł magistra prawa. W późniejszym czasie, na wydziale prawa uniwersytetu Nova w Lizbonie (Universidade Nova de Lisboa, Portugalia) napisał i obronił w 2003 r. pracę doktorską.

W toku kariery akademickiej był najpierw, w latach 1981-1986, asystentem na wydziale prawa uniwersytetu w Lizbonie, a następnie, w latach 1987-1996, profesorem zaproszonym w instytucie studiów europejskich uniwersytetu Kraju Saary (Universität des Saarlandes, Niemcy). Na uniwersytecie Nova w Lizbonie zajmował stanowiska adiunkta w latach 2003-2008 oraz profesora prawa w latach 2008-2018. W latach 2014-2018 wykładał również na papieskim uniwersytecie Comillas (Universidad Pontificia Comillas, Hiszpania) jako profesor zaproszony. Jego zainteresowanie pracą badawczą znalazło wyraz w licznych publikacjach jego autorstwa z dziedziny prawa konstytucyjnego oraz prawa Unii, w szczególności z zakresu obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, swobodnego przepływu osób i prawa instytucjonalnego.

W 1986 r. N. Piçarra po raz pierwszy podjął służbę w Trybunale Sprawiedliwości. Pracował na stanowisku prawnika lingwisty do 1987 r., a następnie prawnika weryfikatora w latach 1987-1990. W 1990 r. został referendarzem w Sądzie Pierwszej Instancji, zatrudnionym w gabinecie prezesa José Luísa da Cruza Vilaçy, z którym pracował do 1995 r., a następnie – w gabinecie sędziego Rui Manuela Gensa de Moury Ramosa, do 1996 r.

W latach 1996-1999 sprawował powierzone mu przez rząd Portugalii obowiązki krajowego koordynatora do spraw swobodnego przepływu osób w obszarze europejskim, w portugalskim ministerstwie spraw zagranicznych, a także członka komitetu K4 w Radzie oraz Grupy Centralnej Schengen (stałej struktury uzgodnieniowej układu z Schengen).

W latach 2004-2018 był delegowany jako portugalski członek „FreSsco” – sieci niezależnych ekspertów w dziedzinach swobodnego przepływu pracowników i koordynacji zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej  oraz „Odysseus” –  akademickiej sieci studiów prawnych nad imigracją i azylem w Europie. W latach 2015-2018 zasiadał również w zarządzie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej w Wiedniu (Austria).

N. Piçarra został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 8 października 2018 r. i od tego czasu pełni ten urząd.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • współorganizator i sprawozdawca ogólny XXVIII kongresu FIDE, który odbył się w dniach 23-26 maja 2018 r. w Estoril (Portugalia)
Zoltán Csehi
Zoltán Csehi
prezes dziesiątej izby
Życiorys i działalność zawodowa

Zoltán Csehi urodził się w 1965 r. w Budapeszcie (Węgry). W 1990 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie Loránda Eötvösa w Budapeszcie (Eötvös Loránd Tudományegyetem, Węgry), a w 1991 r. – dyplom Master of Laws na uniwersytecie Ruprechta i Karola w Heidelbergu (Ruprecht-Karls-Universität Heidelberg, Niemcy). Następnie odbył studia doktoranckie na wspomnianym uniwersytecie w Budapeszcie i w 2004 r. obronił pracę doktorską. W 1992 r. ukończył także historię sztuki na tymże uniwersytecie w Budapeszcie.

Został przyjęty do palestry w Budapeszcie i w latach 1995-2016 prowadził na Węgrzech praktykę adwokacką. W latach 2004-2016 oprócz wykonywania zawodu adwokata pełnił również rolę arbitra w stałym trybunale arbitrażowym rynków finansowych i kapitałowych (Pénz és Tőkepiaci Állandó Választottbíróság, Węgry) oraz arbitra ad hoc.

Z. Csehi zajmował się nauczaniem prawa na uniwersytecie w Budapeszcie, w latach 1991-2005 jako profesor uczelni, a następnie w latach 2005-2016 jako profesor. Nauczał także na katolickim uniwersytecie Pétera Pázmánya (Pázmány Péter Katolikus Egyetem, Węgry), w latach 2007-2013 jako kierownik katedry prawa handlowego, a od 2013 r. jako profesor. Objął następnie, na lata 2013-2016, stanowisko kierownika katedry prawa prywatnego i handlowego, w 2017 r. – profesora badawczego prawa prywatnego i handlowego, a w 2018 r. – kierownika katedry prawa cywilnego. Od 2013 r. był profesorem zaproszonym na katolickim uniwersytecie w Lyonie (université catholique de Lyon, Francja).

Z. Csehi został mianowany sędzią Sądu w dniu 13 kwietnia 2016 r., w którym zasiadał przez pięć lat, a następnie w dniu 7 października 2021 r. został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • wydawca „Magyar Kereskedelmi Jogi Évkönyv”
  • współwydawca czasopisma „Polgári Jog”
  • członek zarządu „Alapítvány Az Új Polgári Törvénykönyvért”
  • członek Magyar Tudományos Akadémia Köztestülete
  • członek Gesellschaft für Rechtsvergleichung e.V.
  • członek Magyar-Német Jogász Egyesület
Octavia Spineanu-Matei
Octavia Spineanu-Matei
prezes dziewiątej izby
Życiorys i działalność zawodowa

Octavia Spineanu-Matei urodziła się w 1967 r. w Vălenii de Munte (Rumunia). W 1990 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych z wyróżnieniem na uniwersytecie Aleksandra Jana Cuzy w Jassach (Universitatea Alexandru Ioan Cuza din Iași, Rumunia), a w 1999 r. – tytuł doktora prawa w akademii policyjnej „Alexandru Ioan Cuza” (Academia de Poliție „Alexandru Ioan Cuza”, Rumunia).

W 1991 r. rozpoczęła działalność zawodową jako sędzia sądu pierwszej instancji w Bukareszcie (Judecătoria sectorului 4 București, Rumunia), gdzie pracowała do 1996 r. W latach 1996-1999 była sędzią sądu okręgowego w Bukareszcie (Tribunalul București, Rumunia), a w latach 1997-1999 – jego prezes. W latach 1999-2005 orzekała jako sędzia w sądzie apelacyjnym w Bukareszcie (Curtea de Apel București, Rumunia), w tym w latach 1999-2003 jako prezes wydziału cywilnego, a następnie została mianowana, na lata 2006-2016, sędzią najwyższego sądu kasacyjnego i sprawiedliwości (Înalta Curte de Casație și Justiție, Rumunia).

W latach 2006-2016 O. Spineanu-Matei była członkiem zewnętrznym Wielkiej Izby Odwoławczej Europejskiego Urzędu Patentowego w Monachium (Niemcy).

Od 1997 r. zajmowała się także kształceniem rumuńskich sędziów i referendarzy jako wykładowczyni w krajowym instytucie sądownictwa (Institutul Național al Magistraturii, Rumunia). Była tam również członkinią rady naukowej, a w latach 2011-2016 – dyrektorką. Zasiadała też w zarządzie krajowej szkoły sekretarzy sądowych (Școala Națională de Grefieri, Rumunia). W latach 2012-2016 była członkinią rady szkoły doktoranckiej uniwersytetu w Bukareszcie (Universitatea din București, Rumunia). Jest współautorką opracowań oraz autorką licznych artykułów prawniczych, regularnie uczestniczy w krajowych i międzynarodowych konferencjach.

O. Spineanu-Matei została mianowana sędzią Sądu w dniu 19 września 2016 r. Zasiadała w nim przez pięć lat, po czym w dniu 7 października 2021 r. została mianowana sędzią Trybunału Sprawiedliwości.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członkini komitetu weryfikatorów zewnętrznych czasopisma prawniczego „EuroQuod”, wydawanego przez Institutul Național al Magistraturii
  • członkini komitetu naukowego i kolegium redakcyjnego „Revista română de dreptul proprietății intelectuale”, wydawanego przez Asociația Științifică de Dreptul Proprietății Intelectuale
  • członkini rady doradczej Akademii Prawa Europejskiego (ERA)
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • odznaczona Ordinul Național „Pentru Merit” (krajowym orderem zasługi) (nominowana przez prezydenta Rumunii za zasługi w pracy nad orzecznictwem i reformą wymiaru sprawiedliwości) (2000)
Juliane Kokott
Juliane Kokott
rzecznik generalna
Życiorys i działalność zawodowa

Juliane Kokott urodziła się w 1957 r. we Frankfurcie nad Menem (Niemcy). W latach 1976-1982 studiowała na uniwersytecie w Bonn (Universität Bonn, Niemcy) i na uniwersytecie w Genewie (université de Genève, Szwajcaria). Otrzymała stypendium Fulbrighta, wyjechała na uniwersytet w Waszyngtonie (American University, Washington DC, USA) i uzyskała tam w 1983 r. tytuł LL.M. Po powrocie do Europy rozpoczęła przewód doktorski na uniwersytecie w Heidelbergu (Universität Heidelberg, Niemcy) i w 1985 r. została doktor prawa. Tytuł doktorski otrzymała też w 1990 r. na uniwersytecie Harvarda (Harvard University, USA). Ponadto w 1985 r. uzyskała dyplom międzynarodowej akademii prawa konstytucyjnego (Académie Internationale de Droit Constitutionnel) z siedzibą w Tunisie.

Działalność akademicką rozpoczęła w 1991 r. jako profesor zaproszona na uniwersytecie kalifornijskim (University of California, Berkeley, USA). Kontynuowała pracę w Niemczech, jako profesor niemieckiego i obcego prawa publicznego, prawa międzynarodowego i prawa europejskiego na uniwersytecie w Augsburgu (Universität Augsburg) w 1992 r., na uniwersytecie w Heidelbergu w 1993 r. i na uniwersytecie Heinricha Heinego w Düsseldorfie (Heinrich-Heine-Universität Düsseldorf) w latach 1994-1999. W 1999 r. objęła katedrę profesorską na uniwersytecie w St. Gallen (Universität St. Gallen, Szwajcaria), na którym wykładała prawo międzynarodowe, międzynarodowe prawo gospodarcze i prawo europejskie. W 2000 r. powierzono jej na tymże uniwersytecie funkcję dyrektor instytutu prawa europejskiego i międzynarodowego prawa gospodarczego, a następnie, w latach 2001-2003, zastępczyni dyrektora programu studiów podyplomowych w dziedzinie prawa gospodarczego.

Podjęła następnie współpracę z rządem niemieckim, który desygnował ją w 1995 r. na stanowisko sędzi zastępczyni w Trybunale ds. Koncyliacji i Arbitrażu Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE). W 1996 r. została wiceprzewodniczącą rady doradczej rządu federalnego ds. globalnych zmian środowiska [Wissenschaftliche Beirat „Globale Umweltveränderungen” der Bundesregierung (WBGU), Niemcy].

J. Kokott została mianowana rzecznik generalną Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2003 r. W latach 2006-2007 pełniła funkcję pierwszego rzecznika generalnego.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członkini komitetu pilotażowego programu Master wydziału prawa na uniwersytecie w Luksemburgu
  • założycielka i przewodnicząca (wraz z prof. Pasquale Pistone, IBDF) grupy roboczej Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego (ILA) do spraw międzynarodowego prawa podatkowego (etap 1: prawa podatnika; etap 2: łączniki i międzynarodowy system podatkowy; etap 3: stosowanie międzynarodowego prawa podatkowego)
  • członkini rad doradczych Deutsche Steuerjuristische Gesellschaft, Berliner Steuergespräche i Steuerrechtswissenschaftliche Vereinigung (Heidelberg) (członkini założycielka)
  • członkini zarządu Institut Max Planck de droit fiscal et de finances publiques
  • uczestnictwo w programie mentoringowym „Geh deinen Weg” Deutschland Stiftung Integration oraz w programie Minerva-Femmenet (programie mentoringowym towarzystwa Maxa Plancka dla młodych naukowczyń)
  • „Saarlandbotschafterin”
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • laureatka Dr. Otto Schmidt-Preis zur Förderung der Europäisierung und Internationalisierung des Rechts (2020)
Marko Ilešič
Marko Ilešič
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Marko Ilešič urodził się w 1947 r. w Lublanie (Słowenia). W 1970 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na wydziale prawa uniwersytetu w Lublanie (Univerza v Ljubljani, Słowenia), gdzie następnie odbył studia doktoranckie i w 1984 r. obronił pracę doktorską. Wiedzę z zakresu prawa porównawczego pogłębił podczas programów specjalizacyjnych na uniwersytecie w Strasburgu (université de Strasbourg, Francja) i na uniwersytecie w Coimbrze (Universidade de Coimbra, Portugalia), gdzie uzyskał dyplomy odpowiednio w 1978 i 1980 r.

Działalność akademicką rozpoczął w 1970 r. jako asystent na uniwersytecie w Lublanie, na którym w latach 1984-2004 był profesorem prawa cywilnego, prawa handlowego i prawa międzynarodowego prywatnego. Ponadto odgrywał aktywną rolę w zarządzaniu wydziałem prawa uniwersytetu w Lublanie, gdzie pełnił funkcje wicedziekana w latach 1995-2001, oraz dziekana w latach 2001-2004.

M. Ilešič złożył egzamin sędziowski i był sędzią, a następnie prezesem izby w sądzie pracy w Lublanie (Sodišče združenega dela v Ljubljani, Słowenia), w latach 1975-1986. Jest autorem licznych publikacji, a w 1993 r. został wybrany prezesem unii zrzeszeń prawników słoweńskich, którym był do 2005 r.

Z uwagi na żywe zainteresowanie prawem sportu, szczególnie dotyczącym piłki nożnej, był ponadto w latach 1978-1986 prezesem słoweńskiego sądu sportowego (Sodišče združenega dela za telesno kulturo), a także sędzią w sądach apelacyjnych Unii Europejskich Związków Piłkarskich (UEFA) i Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIFA). Ponadto pełnił również funkcje związane z zarządzaniem: jako prezes słoweńskiej federacji piłki nożnej (Nogometna zveza Slovenije) w latach 1985-1989, oraz jugosłowiańskiej federacji piłki nożnej w latach 1990-1991, zaś w latach 1991-2005 jako członek zarządu, a następnie wiceprezes słoweńskiego komitetu olimpijskiego.

W szczególnie bliskiej mu dziedzinie prawa handlowego pełnił funkcję prezesa izby arbitrażowej giełdy w Lublanie oraz arbitra w izbie handlowej Jugosławii. Później został arbitrem w słoweńskiej izbie handlowej oraz w międzynarodowej izbie handlowej w Paryżu.

W dniu 11 maja 2004 r. M. Ilešič został pierwszym słoweńskim sędzią Trybunału Sprawiedliwości. Został wybrany przez grono sędziów Trybunału na prezesa izby na dwie kolejne kadencje, trwające od 9 października 2012 r. do 8 października 2018 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek International Law Association
  • członek Comité maritime international
  • członek Association internationale de droit comparé
  • członek Amicale des anciens de l’Union européenne des associations de football
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • członek honorowy Društvo za pomorsko pravo Slovenije
  • członek honorowy Društvo za pomorsko pravo Slovenije
  • Grande Ufficiale dell’ordine del merito della Repubblica Italiana
  • członek honorowy Nogometna zveza Slovenije
Jean-Claude Bonichot
Jean-Claude Bonichot
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Jean-Claude Bonichot urodził się w 1955 r. w Metzu (Francja). W 1976 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Metzu (université de Metz, Francja), a następnie w 1977 r. ̶ dyplom instytutu nauk politycznych w Paryżu [Institut d’études politiques (IEP) de Paris, Francja]. Następnie studiował w krajowej szkole administracji [École nationale d’administration (ENA), Francja], którą ukończył w 1982 r. (rocznik im. Henriego-François d’Aguesseau).

Podjął pracę w radzie stanu (Conseil d’État) w stopniu auditeur i pracował, do 1985 r., jako sprawozdawca wydziału spraw spornych. Następnie został mianowany commissaire du gouvernement i w latach 1985-1987 pełnił obowiązki w zgromadzeniu i innych składach ds. spraw spornych rady stanu.

Powierzono mu również funkcje zewnętrzne związane z jego doświadczeniem w postępowaniach administracyjnosądowych. W 1986 r. został doradcą prawnym dyrektora generalnego urbanistyki i budownictwa we francuskim ministerstwie infrastruktury. W 1987 r. zatrudnił się w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich jako referendarz w gabinecie sędziego Yves’a Galmota, a następnie sędziego Fernanda Grévisse’a, z którym pracował do 1991 r. Po powrocie do Francji został dyrektorem gabinetu ministra pracy, zatrudnienia i kształcenia zawodowego, a następnie dyrektorem gabinetu ministra służby publicznej i modernizacji administracji.

W latach 1992-1999 J.-C. Bonichot znów otrzymał w radzie stanu stanowisko commissaire du gouvernement, potem assesseur, i wreszcie, w 2000 r., prezesa szóstego podwydziału w wydziale spraw spornych rady stanu (dziś podwydziały zwane są izbami), na którym urzędował do 2006 r. Wspomniane stanowisko łączył w latach 2001-2006 z funkcją szefa delegacji prawnej rady stanu przy krajowym zakładzie pracowniczych ubezpieczeń zdrowotnych (Caisse nationale d’assurance maladie des travailleurs salariés).

J.-C. Bonichot jest autorem licznych publikacji z zakresu prawa administracyjnego, prawa Unii i europejskiego prawa praw człowieka; podczas swej bogatej kariery akademickiej poświęcił się także nauczaniu: w latach 1988-2000 był profesorem na uniwersytecie w Metzu, gdzie wiele lat kierował zakładem prawa publicznego. W 1995 r. był także profesorem na wydziale prawa uniwersytetu w Liège (université de Liège, Belgia). W 2000 r. został profesorem na uniwersytecie w Paryżu (université de Paris I Panthéon-Sorbonne, Francja) i pełnił tę funkcję do końca roku akademickiego 2007. W toku kariery akademickiej był członkiem jury w konkursie na nauczycieli akademickich prawa publicznego w 2000 r.

Był także zastępcą sekretarza generalnego, a następnie sekretarzem generalnym francuskiego instytutu nauk administracyjnych (Institut français des sciences administratives) i członkiem komitetu wykonawczego Międzynarodowego Instytutu Nauk Administracyjnych (IIAS).

Jest współzałożycielem dwóch czasopism prawniczych: „Bulletin de jurisprudence de droit de l’urbanisme”, którego kolegium redakcyjnym kieruje, oraz „Bulletin juridique des collectivités locales”.

J.-C. Bonichot został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2006 r. Urzędował w nim jako prezes izby w okresach od 7 października 2009 r. do 9 października 2012 r. oraz od 9 października 2018 r. do 8 października 2021 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • przewodniczący kolegium redakcyjnego „Bulletin de jurisprudence de droit de l’urbanisme”
  • członek Académie du Morvan
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • kawaler orderu Legia Honorowa
  • kawaler Orderu Narodowego Zasługi
Siniša Rodin
Siniša Rodin
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Siniša Rodin urodził się w 1963 r. w Zagrzebiu (Chorwacja). W 1987 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Zagrzebiu (Sveučilište u Zagrebu, Chorwacja), a następnie kontynuował naukę w USA, gdzie w 1992 r. uzyskał tytuł Master of Laws na uniwersytecie Michigan (University of Michigan). Po powrocie do Chorwacji kontynuował studia na uniwersytecie w Zagrzebiu, gdzie w 1995 r. uzyskał tytuł doktora prawa. W latach 2001-2002 był stypendystą Fulbrighta i Visiting Scholar na uniwersytecie Harvarda (Harvard University, USA).

Karierę zawodową rozpoczął w 1987 r. jako adiunkt na uniwersytecie w Zagrzebiu. Od 2003 r. jest profesorem prawa Unii Europejskiej tego uniwersytetu, a w 2006 r. powierzono mu katedrę im. Jeana Monneta, którą przyznano mu ad personam w 2011 r. W 2012 r. został profesorem wizytującym na wydziale prawa uniwersytetu Cornell (Cornell Law School, Cornell University, USA). W trakcie całej kariery akademickiej S. Rodin opublikował liczne prace upowszechniające w Chorwacji wiedzę o prawie Unii.

W latach 2006-2011 był członkiem chorwackiego zespołu, który zakreślił ramy negocjacji i procesu przystąpienia Chorwacji do Unii, jednocześnie był w latach 2009-2010 członkiem chorwackiej komisji ds. reformy konstytucyjnej oraz przewodniczącym grupy roboczej ds. przystąpienia Chorwacji do Unii.

S. Rodin został pierwszym chorwackim sędzią Trybunału Sprawiedliwości i pełni urząd na tym stanowisku od dnia 4 lipca 2013 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek rady doradczej World Jurist Association (WJA) (Washington DC, USA)
  • członek rady akademickiej wydziału prawa Università del Salento (Włochy)
Manuel Campos Sánchez-Bordona
Manuel Campos Sánchez-Bordona
rzecznik generalny
Życiorys i działalność zawodowa

Manuel Campos Sánchez-Bordona urodził się w 1950 r. w Zafra (Hiszpania). W 1972 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Sewilli (Universidad de Sevilla, Hiszpania) oraz na uniwersytecie w Granadzie (Universidad de Granada, Hiszpania). Początek jego pracy w sądownictwie, na stanowisku prokuratora w sądzie okręgowym w Palma de Mallorca (Audiencia Provincial de Palma de Mallorca, Hiszpania) oraz w sądzie okręgowym w Sewilli (Audiencia Provincial de Sevilla, Hiszpania), przypada na lata 1977-1982.

Następnie był sędzią izby administracyjnej wyższego trybunału sprawiedliwości Wysp Kanaryjskich (Tribunal Superior de Justicia de Canarias, Hiszpania), sądu centralnego (Audiencia Nacional, Hiszpania), wyższego trybunału sprawiedliwości Andaluzji (Tribunal Superior de Justicia de Andalucía, Hiszpania) oraz wyższego trybunału sprawiedliwości Kantabrii (Tribunal Superior de Justicia de Cantabria, Hiszpania). W latach 1989-1994 piastował urząd prezesa izby administracyjnej w tym ostatnim sądzie.

W latach 1995–1999 zajmował stanowisko referendarza rzecznika generalnego Dámasa Ruiza-Jaraba Colomera w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, a następnie w latach 1999-2015 – stanowisko sędziego w izbie administracyjnej sądu najwyższego (Tribunal Supremo, Hiszpania).

W czasie gdy pełnił wspomniane funkcje, M. Campos Sánchez-Bordona był również członkiem, w latach 2006-2014, zarządu Stowarzyszenia Rad Stanu i Najwyższego Sądownictwa Administracyjnego Unii Europejskiej (ACA-Europe).

W dniu 7 października 2015 r. został mianowany rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek Junta Electoral Central (Hiszpania) w latach 2012-2015
  • członek komitetu naukowego „Revista de Derecho Comunitario Europeo”
  • członek komitetu naukowego „Revista General de Derecho Europeo”
  • członek komitetu naukowego „Revista Española de Derecho Europeo”
Peter George Xuereb
Peter George Xuereb
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Peter George Xuereb urodził się w 1954 r. w Sliemie (Malta). Studiował na uniwersytecie na Malcie (Università ta' Malta), na którym w 1977 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych. W 1979 r. uzyskał dyplom magistra prawa na uniwersytecie w Londynie (University of London, Zjednoczone Królestwo). W 1982 r. otrzymał tytuł doktora prawa na uniwersytecie w Cambridge (University of Cambridge, Zjednoczone Królestwo).

P.G. Xuereb rozpoczął działalność zawodową jako wykładowca: w Ealing College of Higher Education (Zjednoczone Królestwo) w latach 1982-1984, na uniwersytecie w Exeter (University of Exeter, Zjednoczone Królestwo) w latach 1984-1990, a następnie na uniwersytecie w Londynie (University of London), w Queen Mary and Westfield College w latach 1990-1993. Został profesorem i w latach 1993-2016 wykładał prawo europejskie na uniwersytecie na Malcie, gdzie kierował również departamentem prawa europejskiego i prawa porównawczego. Był także wówczas prezesem centrum dokumentacji i badań europejskich na tym uniwersytecie. Wspomniane funkcje sprzyjały pisaniu i publikowaniu licznych prac w wybranych dziedzinach.

W 1979 r. uzyskał uprawnienia adwokata występującego przed sądami wyższego szczebla na Malcie. W latach 1993-2016 łączył działalność akademicką z praktyką doradcy prawnego w sektorze prywatnym. Podobnie świadczył również w tym czasie usługi doradcze dla parlamentu Malty. W latach 1995-2016 pracował na rzecz propagowania prawa Unii jako przewodniczący maltańskiego stowarzyszenia prawa europejskiego.

P.G. Xuereb został mianowany sędzią Sądu Unii Europejskiej w dniu 8 czerwca 2016 r. Od dnia 8 października 2018 r. urzęduje jako sędzia w Trybunale Sprawiedliwości.

Lucia Serena Rossi
Lucia Serena Rossi
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Nascida em 1958 em Bologna (Itália), Lucia Serena Rossi estudou na Università di Bologna (Universidade de Bolonha, Itália), onde obteve o diploma de Direito em 1982 e mais tarde, em 1989, um doutoramento em Direito Europeu.

Paralelamente aos trabalhos da sua tese, trabalhou como investigadora jurídica, entre 1982 e 1987, num instituto de investigação italiano. Em 1985, obteve o estatuto de advogada em Itália.

De 1991 a 1994, Lucia Serena Rossi foi professora‑adjunta de Direito Internacional na Università degli Studi di Urbino (Universidade de Urbino, Itália) e, de 1994 a 1997, professora associada de Direito Internacional. Na Università di Bologna, ensinou Direito Internacional e Europeu na qualidade de professora associada de 1997 a 2000. Nomeada professora de Direito da União Europeia, foi nesta Universidade que lecionou um curso desta disciplina desde 2000, continuando a dar aulas de Direito Internacional Público e de Direito Internacional Privado.

Lucia Serena Rossi contribuiu para a difusão do Direito da União em várias outras universidades: foi professora convidada na Université Robert-Schuman (Universidade Robert-Schuman, Estrasburgo, França) de 2000 a 2008, na Université Nice Sophia-Antipolis (Universidade Nice Sophia-Antipolis, Nice, França) em 2004, na Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne (Universidade Paris 1 Panthéon-Sorbonne, Paris, França) em 2008, na Boston University (Universidade de Boston, Estados Unidos) em 2014 e no King's College London (Reino Unido) de 2005 a 2015. Na qualidade de professora convidada, lecionou igualmente na Tōkyō daigaku (Universidade de Tóquio, Japão) e na Universiteit Gent (Universidade de Gent, Bélgica) em 2004, bem como na University of Denver (Universidade de Denver, Estados Unidos) em 2002 e em 2009. É igualmente autora de várias obras.

Lucia Serena Rossi ocupou, por outro lado, entre 1998 e 2018, o cargo de diretora do Centro Internacional de Investigação sobre o Direito Europeu na Università di Bologna. Depois de, entre 2009 e 2010, ter assumido as funções de vice-presidente da Sociedade Italiana de Direito Internacional e de Direito da União Europeia, fez parte, no triénio 2011-2013, do Comité de Gestão misto da Escola Sino‑Europeia de Direito da Zhōngguó Zhèngfǎ Dàxué (Universidade Chinesa de Ciências Políticas e de Direito, China). Entre 2014 e 2018, integrou o Comité Diretor da Academia de Direito Europeu (ERA) em representação do Governo italiano que a nomeou, entre 2014 e 2017, conselheira jurídica no Departamento das Políticas Europeias da Presidência do Conselho de Ministros italiano.

Autora e coautora de numerosas obras jurídicas, Lucia Serena Rossi é também professora do Collège d'Europe em Bruges (Bélgica) e da Universidade do Luxemburgo desde 2019.

Lucia Serena Rossi foi nomeada juíza no Tribunal de Justiça em 8 de outubro de 2018 e exerce estas funções desde então.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członkini Società Italiana di Diritto Internazionale e Diritto dell’Unione Europea (SIDI), Associazione Italiana degli Studiosi di Diritto dell’Unione Europea (AISDUE), European Law Institute (ELI), Institut des Affaires Internationales (IAI), European Union Study Association (EUSA) i akademii nauk Università di Bologna
  • członkini rady doradczej (advisory board) centrum prawa europejskiego na wydziale prawa King’s College London
  • członkini komitetu naukowego, zarządu lub kolegium redakcyjnego „Il Foro Italiano”, „Il Diritto dell’Unione europea”, „Studi sull’Integrazione europea”, „Diritto comunitario e degli scambi internazionali”, „Freedom Security and Justice: European Legal Studies”, „Papers di diritto europeo”, „La Cittadinanza europea online”, „Bologna Law Review” i „European Foreign Affairs Review” (2018-2021)
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • katedra, ad personam, im. Jeana Monneta, przyznawana przez Komisję Europejską (2010-2017)
Irmantas Jarukaitis
Irmantas Jarukaitis
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Irmantas Jarukaitis urodził się w 1973 r. w Prenach (Litwa). W 1997 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 2008 r. – tytuł doktora na uniwersytecie w Wilnie (Vilniaus universitetas, Litwa). Prowadził na tym uniwersytecie działalność dydaktyczną, w latach 1999-2018 był tam asystentem, a następnie profesorem. Podejmował się również innych zadań z zakresu badań prawniczych, o czym świadczą jego liczne publikacje z zakresu prawa europejskiego i prawa konstytucyjnego. Jednocześnie aktywnie angażował się w tworzenie litewskiego stowarzyszenia prawa europejskiego, którego jest współzałożycielem.

W 1997 r. rozpoczął służbę na rzecz państwa w departamencie prawa europejskiego litewskiego ministerstwa sprawiedliwości: w latach 2002-2003 był tam głównym specjalistą, następnie szefem sekcji, a w latach 2004-2010 – zastępcą dyrektora generalnego. W latach 2010-2018 sprawował urząd sędziego naczelnego sądu administracyjnego Litwy (Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas), a w latach 2012-2017 był jego wiceprezesem. W latach 2015-2017 pełnił obowiązki prezesa tego sądu, a także zasiadał w radzie sądownictwa (Teisėjų taryba, Litwa).

I. Jarukaitis jest sędzią Trybunału Sprawiedliwości od dnia 8 października 2018 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek Lietuvos Europos teisės asociacija
  • członek Association of European Competition Law Judges (AECLJ)
Priit Pikamäe
Priit Pikamäe
rzecznik generalny
Życiorys i działalność zawodowa

Priit Pikamäe urodził się w 1973 r. w Tallinie (Estonia). W 1997 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Tartu (Tartu Ülikool, Estonia), a następnie kontynuował studia prawnicze na uniwersytecie w Poitiers (université de Poitiers, Francja). W 2006 r. uzyskał dyplom doktora prawa na uniwersytecie w Tartu.

Działalność zawodową rozpoczął na stanowisku dyrektora, w latach 1995-1996, siódmego biura departamentu konsularnego estońskiego ministerstwa spraw zagranicznych. Następnie został mianowany dyrektorem departamentu prawa karnego estońskiego ministerstwa sprawiedliwości, który to urząd sprawował w latach 1996-2001.

Zdobyte doświadczenie wykorzystał w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości; sprawował stanowisko sędziego sądu w Tallinie (Harju Maakohtu Tallinna kohtumaja, Estonia) w latach 2001-2002, sądu apelacyjnego w Tallinie (Tallinna Ringkonnakohtus, Estonia) w latach 2002-2006 oraz sądu najwyższego (Riigikohus, Estonia) w latach 2006-2009. W latach 2010-2013 zajmował stanowisko prezesa izby karnej. W latach 2013-2019 był prezesem sądu najwyższego mianowanym przez parlament estoński. Był ponadto mianowany sędzią ad hoc Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (Strasbourg, Francja) w latach 2010-2016.

Pracę w wymiarze sprawiedliwości łączył ze sprawowaniem stanowiska prezesa rady odpowiedzialnej za zarządzanie sądami i sądami apelacyjnymi (Kohtute Haldamise Nõukoda, Estonia, 2013-2019), a następnie prezesa Sieci Prezesów Sądów Najwyższych Unii Europejskiej (2017-2019).

Jako profesor wizytujący wykładał prawo na uniwersytecie w Tartu w latach 2012-2017. Opublikował wówczas wiele artykułów naukowych dotyczących prawa karnego.

P. Pikamäe został mianowany rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości w dniu 6 lutego 2019 r. i od tego czasu zajmuje to stanowisko.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek rady akademickiej wydziału prawa Tartu Ülikool
  • członek założyciel estońskiego stowarzyszenia na rzecz ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej
  • członek estońskiego akademickiego stowarzyszenia prawa
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • Riigivapi III klassi teenetemärk (2019)
Andreas Kumin
Andreas Kumin
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Andreas Kumin urodził się w 1965 r. w Grazu (Austria). Studiował prawo na uniwersytecie w Grazu (Karl-Franzens-Universität Graz, Austria), gdzie w 1987 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 1990 r. – tytuł doktora prawa. Na tym samym uniwersytecie otrzymał również w 1988 r. dyplom licencjacki z translatoryki. W związku z kształceniem na urzędnika podjął w 1991 r. studia we Francji w krajowej szkole administracji [École nationale d’administration (ENA), Francja], gdzie w 1992 r. uzyskał dyplom międzynarodowych studiów administracji publicznej („cycle international long d’administration publique”).

Działalność zawodową rozpoczął w 1990 r. jako urzędnik w austriackim ministerstwie spraw zagranicznych, gdzie pracował do 1994 r. najpierw w służbie prawnej, a następnie w dyrekcji generalnej polityki integracji gospodarczej i europejskiej. W latach 1994-2000 był radcą w stałym przedstawicielstwie Austrii przy Biurze Narodów Zjednoczonych i organizacjach wyspecjalizowanych w Genewie (Szwajcaria). W latach 2000-2019 pozostawał w służbie austriackiego ministerstwa spraw zagranicznych, najpierw jako kierownik wydziału ds. zagadnień prawnych pierwszego filaru Unii Europejskiej, a następnie, w latach 2005-2019, jako dyrektor departamentu prawa europejskiego.

Na swoim koncie ma liczne publikacje z dziedziny prawa Unii, powstałe w toku jego kariery akademickiej, którą rozpoczął w 2007 r. jako wykładowca w instytucie prawa europejskiego i międzynarodowego uniwersytetu w Innsbrucku (Leopold-Franzens-Universität Innsbruck, Austria), kontynuował między innymi jako wykładowca akademii dyplomatycznej w Wiedniu (Diplomatische Akademie Wien, Austria) w latach 2012-2018, a od 2014 r. jako współprowadzący podczas licznych konferencji na uniwersytecie ekonomicznym w Wiedniu (Wirtschaftsuniversität Wien, Austria). W okresie 2014-2019 był zatrudniony jako profesor w instytucie prawa europejskiego na uniwersytecie w Grazu, gdzie nadal prowadzi zajęcia jako profesor honorowy, który to tytuł nadano mu w 2020 r.

A. Kumin został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 20 marca 2019 r. i od tego czasu pełni ten urząd.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • regularny udział, na zaproszenie austriackiego ministerstwa spraw zagranicznych, w sesjach „Beirat für Europarecht” (nieformalnej rady doradczej ds. prawa europejskiego)
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • profesor honorowy prawa europejskiego Karl-Franzens-Universität Graz (2020)
Niilo Jääskinen
Niilo Jääskinen
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Niilo Jääskinen urodził się w 1958 r. w Mikkeli (Finlandia). Na uniwersytecie w Helsinkach (Helsingin yliopisto, Finlandia) uzyskał w 1980 r. licencjat, a w 1982 r. – dyplom ukończenia studiów prawniczych wyższego stopnia. W 2008 r. obronił na tym uniwersytecie pracę doktorską z prawa. Wcześnie zainteresował się nauczaniem i to właśnie na uniwersytecie w Helsinkach został w 1980 r. wykładowcą prawa, które to stanowisko zajmował do 1986 r.

W 1983 r. pracował przez rok jako referendarz i sędzia tymczasowy w sądzie pierwszej instancji w Rovaniemi (Rovaniemen kihlakunnanoikeus, Finlandia). W latach 1987-1989 zajmował stanowisko doradcy prawnego w fińskim ministerstwie sprawiedliwości, gdzie został następnie szefem wydziału prawa europejskiego, którym kierował w latach 1990-1995. Jednocześnie w latach 1989-1990 pełnił funkcję doradcy prawnego w fińskim ministerstwie spraw zagranicznych. Odpowiadał za kwestie prawne i instytucjonalne, w ramach swych obowiązków uczestniczył w negocjacjach w sprawie przystąpienia Finlandii do Unii Europejskiej, a następnie w latach 1995-2000 zajmował stanowiska doradcy i sekretarza do spraw europejskich w wielkiej komisji parlamentu fińskiego.

W wymiarze sprawiedliwości N. Jääskinen zasiadał w naczelnym sądzie administracyjnym (Korkein hallinto-oikeus, Finlandia) na stanowisku sędziego tymczasowego w latach 2000-2002 oraz sędziego w latach 2003-2009.

W dniu 7 października 2009 r. został członkiem Trybunału Sprawiedliwości jako rzecznik generalny, który to urząd pełnił do dnia 7 października 2015 r. Po powrocie do kraju ponownie urzędował jako sędzia naczelnego sądu administracyjnego w latach 2015-2019, a w latach 2018-2019 był jego wiceprezesem.

N. Jääskinen został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2019 r. i od tego czasu pełni ten urząd.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek komitetu doradczego wydziału prawa Helsingin yliopisto
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • kawaler Suomen Leijonan I luokan (orderu Lwa Finlandii pierwszej klasy) (1994)
  • Suomen Valkoisen Ruusun komentajamerkki (krzyż komandorski orderu białej róży Finlandii (2008)
  • medal za zasługi z okazji trzydziestolecia służby państwowej (2018)
  • krzyż komandorski pierwszej klasy orderu białej róży Finlandii (2019)
Nils Wahl
Nils Wahl
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Nils Wahl urodził się w 1961 r. w Sztokholmie (Szwecja). W 1987 r. uzyskał dyplom Juris kandidat (LL.M.), a w 1995 r. – tytuł doktora prawa na uniwersytecie w Sztokholmie (Stockholms Universitet, Szwecja). Rozpoczął wówczas głównie akademicką karierę zawodową, w ramach której uzyskał stopień docenta oraz objął katedrę prawa europejskiego im. Jeana Monneta, a następnie, w 2001 r., został profesorem prawa europejskiego na uniwersytecie w Sztokholmie.

W latach 1993-2004 N. Wahl był dyrektorem generalnym fundacji działającej w dziedzinie kształcenia. W latach 2001-2006 był ponadto przewodniczącym szwedzkiego stowarzyszenia o nazwie sieć na rzecz badań prawa wspólnotowego (Nätverket för europarättslig forskning) oraz został członkiem rady ds. prawa konkurencji (Rådet för konkurrensfrågor, Szwecja).

N. Wahl został mianowany sędzią Sądu Unii Europejskiej w 2006 r. Zasiadał w nim do 2012 r., a następnie został członkiem Trybunału Sprawiedliwości jako rzecznik generalny, który to urząd sprawował przez siedem lat. Od 2019 r. jest sędzią Trybunału Sprawiedliwości.

Jean Richard de la Tour
Jean Richard de la Tour
rzecznik generalny
Życiorys i działalność zawodowa

Jean Richard de la Tour urodził się w 1959 r. w Le Dorat (Francja). W 1982 r. uzyskał tytuł magistra prawa na uniwersytecie w Paryżu (université Paris II, Francja), a następnie, w latach 1984-1986, kształcił się w zawodzie sędziego w krajowej szkole sądownictwa (École nationale de la magistrature, Bordeaux, Francja).

Został mianowany sędzią w 1986 r., karierę zawodową rozpoczął w sądzie pierwszej instancji w Limoges (tribunal d’instance de Limoges, Francja), gdzie urzędował do 1988 r., a następnie, w latach 1988-1996, pracował jako sędzia w administracji centralnej francuskiego ministerstwa sprawiedliwości, w dyrekcji spraw cywilnych. W latach 1996-2004 był doradcą referendarzem w sądzie kasacyjnym (Cour de cassation, Paryż, Francja).

J. Richard de la Tour spędził następnie część swojej kariery zawodowej w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, w którym pracował w latach 2004-2006 jako lektor wyroków. W latach 2006-2012 był referendarzem w Trybunale Sprawiedliwości u sędzi Pernilli Lindh, a następnie u sędziego Carla Gustava Fernlunda.

W 2012 r. powrócił do kraju ojczystego w związku z powołaniem go na stanowisko rzecznika generalnego izby do spraw społecznych Cour de cassation. Funkcję tę pełnił jednocześnie z funkcją chargé de mission prokuratora generalnego w Cour de cassation do 2017 r. Następnie został mianowany pierwszym rzecznikiem generalnym w izbie handlowej, finansowej i ekonomicznej Cour de cassation, który to urząd piastował w latach 2017-2020.

W latach 1998-2002 łączył pracę w wymiarze sprawiedliwości z aktywnością członka komisji sprawozdawczej i badawczej Cour de cassation oraz komisji rewizji wyroków karnych skazujących w Cour de cassation w latach 1999-2004. W latach 2016-2020 był prezesem zarządu krajowego instytutu kształcenia notarialnego (Institut national des formations notariales, Francja).

J. Richard de la Tour jest rzecznikiem generalnym w Trybunale Sprawiedliwości od dnia 23 marca 2020 r.

Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • kawaler orderu Legia Honorowa (2016)
Athanasios Rantos
Athanasios Rantos
rzecznik generalny
Życiorys i działalność zawodowa

Athanasios Rantos urodził się w 1953 r. w Atenach (Grecja). W 1976 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Atenach (Panepistimio Athinon, Grecja), a w 1990 r. uzupełnił wykształcenie o studia podyplomowe (maîtrise de spécialisation) prawa europejskiego na wolnym uniwersytecie w Brukseli (Université libre de Bruxelles, Belgia). W 1992 r. został „Fellow” w międzynarodowym instytucie praw człowieka w Genewie i Strasburgu [Institut international des droits de l’homme Genève (Szwajcaria) et Strasbourg (Francja)].

W 1978 r. praktykował przez rok w zawodzie adwokata palestry w Atenach, a potem zasiadał w radzie stanu (Symvoulio tis Epikrateias, Grecja): w latach 1979-2020 pełnił w niej urząd na kolejnych szczeblach sędziowskich, następnie został jej wiceprezesem, a potem prezesem. W latach 2000-2020 był członkiem specjalnego sądu najwyższego (Anotato Eidiko Dikastirio, Grecja), a w latach 2011-2020 – prezesem specjalnego sądu do spraw dyscyplinarnych (Eidiko Dikastirio Agogon Kakodikeias, Grecja). W latach 1996-2020 zasiadał, najpierw jako członek, a potem jako prezes, w wyższej radzie sądownictwa administracyjnego (Anotato Symvoulio Dioikitikis Dikaiosynis, Grecja). W latach 2011-2020 piastował także funkcję przewodniczącego rady dyscyplinarnej nauczycieli akademickich (Peitharchiko Symvoulio Melon Didaktikou Ereunitikou Prosopikou ton Anotaton Ekpaideutikon Idrymaton, Grèce).

Oprócz funkcji w wymiarze sprawiedliwości A. Rantos pełnił też wielokrotnie rolę przewodniczącego komisji opracowujących projekty aktów prawnych. Był członkiem centralnej komisji ds. przygotowywania projektów ustaw (Κentriki Nomoparaskeuastiki Epitropi, Grecja). Swe powołanie nauczycielskie realizował między innymi jako wykładowca prawa europejskiego i prawa administracyjnego w krajowej szkole administracji (Ethniki Scholi Dimosias Dioikisis, Grecja) w latach 1990-1994, a także w krajowej szkole sądownictwa (Ethniki Scholi Dikastikon Leitourgon, Grecja) w latach 1995-2016. Zajmował się rozmaitymi zagadnieniami prawnymi, co zaowocowało licznymi pracami badawczymi, z których większość została opublikowana.

A. Rantos został mianowany rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości w dniu 10 września 2020 r. i od tego czasu pełni ten urząd.

Ineta Ziemele
Ineta Ziemele
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Ineta Ziemele urodziła się w 1970 r. w Jełgawie (Łotwa). W 1993 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie łotewskim (Latvijas Universitāte) i w tym samym roku uzupełniła wykształcenie studiami w zakresie amerykańskiego systemu prawnego, prawa i polityki Wspólnot Europejskich oraz nauk politycznych na uniwersytecie w Aarhus (Aarhus Universitet, Dania). W 1994 r. uzyskała tytuł magistra prawa międzynarodowego na uniwersytecie w Lund (Lunds Universitet, Szwecja); zakończyła kształcenie na uniwersytecie w Cambridge (Cambridge University, Zjednoczone Królestwo), gdzie w 1999 r. obroniła doktorat z prawa.

Karierę zawodową rozpoczęła w latach 1990-1992 jako asystentka parlamentarna w parlamencie łotewskim, po czym w latach 1992-1995 zajmowała stanowisko konsultanta w komisji spraw zagranicznych parlamentu łotewskiego. W 1995 r. została mianowana doradczynią łotewskiego premiera; w latach 1999-2001 pracowała również w Dyrekcji Generalnej Praw Człowieka Rady Europy w Strasburgu (Francja).

Ponadto I. Ziemele prowadziła od 1993 r. akademicką działalność dydaktyczną jako asystent w katedrze teorii prawnej i politycznej oraz w katedrze prawa międzynarodowego i prawa morskiego na uniwersytecie łotewskim. Następnie do 1999 r. była wykładowczynią prawa międzynarodowego i europejskiego oraz kierowała do 1999 r. założonym przez siebie instytutem praw człowieka uniwersytetu łotewskiego. Była ponadto profesorem fundacji Söderberg, a następnie profesor wizytującą w wyższej szkole prawa w Rydze (Rīgas Juridiskā augstskola, Łotwa), gdzie od 2001 r. jest profesorem prawa międzynarodowego i praw człowieka. W latach 2001-2005 wykładała również jako profesor wizytująca w instytucie Raoula Wallenberga na uniwersytecie w Lund.

Karierę w wymiarze sprawiedliwości I. Ziemele rozpoczęła w 2005 r., kiedy została powołana na stanowisko sędziego Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, które to stanowisko piastowała, także jako przewodnicząca sekcji, do 2014 r. W 2015 r. została mianowana sędzią trybunału konstytucyjnego (Latvijas Republikas Satversmes tiesa, Łotwa), którego była prezesem w latach 2017-2020.

Od 2017 r. jest członkinią korespondencyjną łotewskiej akademii nauk, z którą współpracuje poprzez prace badawcze w zakresie prawa, co owocuje licznymi publikacjami.

I. Ziemele została mianowana sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 6 października 2020 r. i od tego czasu pełni urząd na tym stanowisku.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członkini korespondencyjna łotewskiej akademii nauk
  • redaktor naczelna „Baltic Yearbook of International Law”
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • odznaczona Triju Zvaigžņu ordenis, klasa IV (Łotwa) (2014)
  • nagroda gabinetu ministrów (Łotwa) za znaczący wkład w rozwój łotewskiego systemu prawnego, umacnianie demokracji i praworządności, a także za osiągnięcia w dziedzinie nauk prawnych (2016)
  • odznaka honorowa I stopnia wymiaru sprawiedliwości (Łotwa) (2018)
  • dyplom honorowy przyznany przez region Jełgawa (Łotwa) (2018)
Jan Passer
Jan Passer
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Jan Passer urodził się w 1974 r. w Pradze (Czechosłowacja). Studiował na uniwersytecie Karola (Univerzita Karlova, Republika Czeska), gdzie uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, który w 2000 r. uzupełnił o dyplom magistra prawa na uniwersytecie w Sztokholmie (Stockholms universitet, Szwecja). W 2007 r. obronił pracę doktorską z prawa na uniwersytecie Karola.

Począwszy od 1997 r. pracował w wymiarze sprawiedliwości swego kraju, najpierw do 2001 r. jako referendarz sądowy w sądzie miejskim w Pradze (Městský soud v Praze, Republika Czeska), a następnie w latach 2001-2005 jako sędzia sądu okręgowego w Pradze (Obvodní soud pro Prahu 2, Republika Czeska). W latach 2005-2016 był sędzią naczelnego sądu administracyjnego (Nejvyšší správní soud, Republika Czeska).

Nabytą w praktyce wiedzę przekazywał jako wykładowca prawa Unii oraz innych przedmiotów na uniwersytecie Karola w latach 2001-2003, na uniwersytecie Masaryka (Masarykova univerzita, Republika Czeska) w latach 2006-2016 oraz na uniwersytecie Palackiego w Ołomuńcu (Univerzita Palackého v Olomouci, Republika Czeska) w latach 2014-2016. Dzielił się nią także, wykładając prawo na akademii sprawiedliwości Republiki Czeskiej w latach 2001-2016.

J. Passer został mianowany sędzią Sądu Unii Europejskiej w dniu 19 września 2006 r. Zasiadał w nim przez czternaście lat, po czym w dniu 6 października 2020 r. został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości, gdzie urzęduje obecnie.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek założyciel Česká společnost pro evropské a srovnávací právo
Dimitrios Gratsias
Dimitrios Gratsias
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Dimitrios Gratsias urodził się w 1957 r. w Atenach (Grecja). W 1980 r. uzyskał dyplom magistra prawa na uniwersytecie narodowym im. Kapodistriasa w Atenach (Ethniko kai Kapodistriako Panepistimio Athinon, Grecja), a w 1981 r. – dyplom studiów pomagisterskich w dziedzinie prawa publicznego [diplôme d’études approfondies (DEA) en droit public] na uniwersytecie w Paryżu (université Paris I, Panthéon-Sorbonne, Francja). Rok później w uniwersyteckim centrum studiów wspólnotowych i europejskich uniwersytetów w Paryżu (Centre universitaire d’études communautaires et européennes, Université Paris I, Francja) uzyskał świadectwo ukończenia studiów z zakresu prawa wspólnotowego.

W 1985 r. D. Gratsias rozpoczął karierę zawodową w radzie stanu (Symvoulio tis Epikrateias, Grecja), gdzie pełnił urząd na stanowisku sędziego. Był w niej następnie mianowany na kolejne szczeble sędziowskie, odpowiednio, w 1992 r. i 2005 r. W czasie gdy pełnił wspomniane funkcje został on również mianowany na dwa lata (1998, 1999) członkiem stowarzyszonym specjalnego sądu najwyższego (Anotato Eidiko Dikastirio, Grecja), a w 2006 r. zasiadał przez rok w specjalnym sądzie do spraw dyscyplinarnych (Eidiko Dikastirio Agogon Kakodikias, Grecja). W 2008 r. był członkiem wyższej rady sądownictwa administracyjnego (Anotato Dikastiko Symvoulio Dioikitikis Dikaiosinis, Grecja). W roku sądowym 2009-2010 sprawował zaś funkcję inspektora sądownictwa administracyjnego.

W latach 1994-1996 D. Gratsias pracował w Trybunale Sprawiedliwości jako referendarz w gabinecie rzecznika generalnego Georgesa Cosmasa.

D. Gratsias był sędzią Sądu w okresie od 25 października 2010 r. do 6 października 2021 r. i pełnił urząd prezesa izby przez dwie kolejne kadencje, od 18 września 2013 r. do 30 września 2019 r. Sędzią Trybunału Sprawiedliwości jest od dnia 7 października 2021 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek Elliniki Enosi Eyropaikou Dikaiou
Maria Lourdes Arastey Sahún
Maria Lourdes Arastey Sahún
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Maria Lourdes Arastey Sahún urodziła się w 1959 r. w Tarragonie (Hiszpania). Studiowała na uniwersytecie w Barcelonie (Universitat de Barcelona, Hiszpania), w 1983 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w latach 1984-1985 odbyła szkolenie sędziowskie w szkole sądownictwa (Escuela Judicial, Hiszpania).

W latach 1985-1989 była sędzią sądu rejonowego w Sant Feliu de Llobregat (Juzgado de Distrito de Sant Feliu de Llobregat, Hiszpania) i w Barcelonie (Juzgado de Distrito de Barcelona, Hiszpania). Pracowała przez rok, w 1989 r., w sądzie pracy i ubezpieczeń społecznych w Barcelonie (Juzgado de lo Social nº 7 de Barcelona, Hiszpania), a następnie w izbie pracy i ubezpieczeń społecznych sądu najwyższego Katalonii (Tribunal Superior de Justicia de Cataluña, Hiszpania), w której zasiadała do 2009 r., kiedy to została mianowana sędzią sądu najwyższego (Tribunal Supremo, Hiszpania). W latach 2013-2021 orzekała również jako sędzia w sądzie administracyjnym Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) (Bruksela, Belgia).

Oprócz pracy w wymiarze sprawiedliwości M. L. Arastey Sahún zajmowała się także działalnością akademicką. W latach 1998-2008 pracowała jako profesor prawa pracy i ubezpieczeń społecznych na uniwersytecie w Barcelonie. Była także wykładowczynią w krajowych centrach studiów prawniczych, między innymi w Hiszpanii (regularnie), Bułgarii (2008) i Rumunii (2008), a także w szkole sądownictwa im. Jana Karola I Burbona dla Ameryki Centralnej i Karaibów (Escuela Judicial Juan Carlos I de Centroamérica y el Caribe, 2006). M. L. Arastey Sahún wykładała i uczestniczyła w konferencjach na wielu uniwersytetach. Zasiadała w licznych organach działających w szczególności w dziedzinach prawa Unii, kształcenia i sprawdzania kompetencji sędziów, a także alternatywnych metod rozwiązywania konfliktów.

M. L. Arastey Sahún została mianowana sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2021 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członkini europejskiego zrzeszenia sędziów na rzecz mediacji (GEMME), dawna przewodnicząca jego hiszpańskiej sekcji i dawna wiceprzewodnicząca zarządu europejskiego
  • członkini rady doradczej francusko-hiszpańskiego towarzystwa przyjaźni „MUJERES AVENIR”
  • członkini zarządu Asociación Española para el Estudio del Derecho Europeo (AEDEUR)
  • członkini Asociación Española de Salud y Seguridad Social (AESSS)
  • członkini European Law Institute (ELI), należała do komitetów naukowych dorocznych spotkań na temat orzecznictwa europejskiego w jego „Spanish Hub” (2018, 2019, 2020, 2021)
  • członkini stowarzyszenia Women in a Legal World
  • członkini rady naukowej „Femeris Journal of Gender Studies” (Universidad Carlos III de Madrid)
  • członkini kolegium redakcyjnego „Revista Foro de Seguridad Social”
  • członkini rady doradczej czasopisma „Derecho Social y Empresa”
Anthony Michael Collins
Anthony Michael Collins
rzecznik generalny
Życiorys i działalność zawodowa

Anthony Michael Collins urodził się w 1960 r. w New Haven (USA). W 1984 r. uzyskał dyplom ukończenia nauk prawnych w Trinity College Dublin (Irlandia), a w 1986 r. – dyplom Barrister-at-law w Honourable Society of King’s Inns (Dublin).

W latach 1986-1990 i 1997-2003 prowadził praktykę w palestrze w Irlandii jako Barrister-at-law, a następnie w latach 2003-2013 – jako Senior Counsel. W latach 1990-1997 czasowo zaprzestał praktyki Barrister-at-law i podjął pracę w charakterze referendarza w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich u sędziów Thomasa Francisa O’Higginsa (1990-1991) i Johna L. Murraya (1991-1997). W latach 2006-2013 był delegowany na członka stałej delegacji Rady Adwokatur i Stowarzyszeń Prawniczych Europy (CCBE) do Trybunału Sprawiedliwości i Trybunału Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA). Ponadto od 2015 r. jest profesorem prawa Unii na University College Cork (Irlandia). Jest autorem licznych publikacji z zakresu irlandzkiego prawa administracyjnego i prawa Unii.

A.M. Collins został mianowany sędzią Sądu w dniu 16 września 2013 r., zaś w okresie od dnia 21 września 2016 r. do dnia 7 października 2021 r. pełnił przez dwie kadencje funkcję prezesa izby.

Od dnia 7 października 2021 r. jest rzecznikiem generalnym w Trybunale Sprawiedliwości.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • prezes Irish Centre for European Law
  • Bencher Honourable Society of King’s Inns
Miroslav Gavalec
Miroslav Gavalec
sędzia
Życiorys i działalność zawodowa

Miroslav Gavalec urodził się w 1961 r. w Zlinie (Czechosłowacja). Uzyskał dyplom inżyniera mechanika urządzeń termicznych i jądrowych na politechnice w Pradze (České vysoké učení technické v Praze, Czechosłowacja) i pracował, w latach 1986-1991, na różnych stanowiskach w sektorze energii jądrowej.

Podążając za swoimi zainteresowaniami w dziedzinie nauk społecznych, w latach 1990-1995 studiował na uniwersytecie Komeńskiego w Bratysławie (Univerzita Komenského v Bratislave, Słowacja), gdzie w 1995 r. uzyskał dyplom magistra prawa, a w 2010 r. – tytuł doktora prawa (PhD).

W 2001 r. został sędzią do spraw gospodarczych i rodzinnych oraz sędzią do spraw administracyjnych w sądzie pierwszej instancji w Bratysławie (Okresný súd Bratislava III, Słowacja). Orzekał w nim do 2005 r., gdy przeszedł do sądu najwyższego Republiki Słowackiej (Najvyšší súd Slovenskej republiky), w którym zasiadał najpierw jako sędzia izby administracyjnej, a od 2009 r. jako prezes pierwszego wydziału izby administracyjnej.

Oprócz pracy w wymiarze sprawiedliwości M. Gavalec zajmował się działalnością akademicką. W latach 2005-2011 był wykładowcą w instytucie nauk ekonomicznych i zarządzania w paneuropejskiej szkole wyższej (Paneurópska vysoká škola, Słowacja).W latach 2006-2014 był wykładowcą w instytucie prawa administracyjnego i prawa prywatnego na uniwersytecie paneuropejskim.

M. Gavalec był ponadto, w latach 2005-2020, członkiem Europejskiego Forum Sędziów na Rzecz Środowiska Naturalnego (EUFJE), a w latach 2006-2015 należał do Stowarzyszenia Europejskich Sędziów Administracyjnych.

M. Gavalec został mianowany sędzią Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2021 r.

Nicholas Emiliou
Nicholas Emiliou
rzecznik generalny
Życiorys i działalność zawodowa

Nicholas Emiliou urodził się w Famagouste (Cypr). W 1986 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie narodowym im. Kapodistriasa w Atenach (Ethniko kai Kapodistriako Panepistimio Athinon, Grecja). Kontynuował studia w szkole ekonomii i nauk politycznych w Londynie (London School of Economics and Political Science, Zjednoczone Królestwo), gdzie w 1987 r. uzyskał tytuł magistra prawa europejskiego. W 1991 r. uzyskał dyplom doktora prawa na uniwersytecie w Londynie (University College London, Zjednoczone Królestwo).

Na tym ostatnim uniwersytecie rozpoczął też karierę akademicką jako pracownik naukowy, którym był w latach 1988-1991. Następnie poświęcił się nauczaniu prawa europejskiego: w latach 1991-1993 na uniwersytecie w Southampton (University of Southampton, Zjednoczone Królestwo), a w latach 1993-1994 w Queen Mary and Westfield College, University of London (Zjednoczone Królestwo). W latach 1995-1997 kierował katedrą integracji europejskiej im. Jeana Monneta na uniwersytecie w Durham (University of Durham, Zjednoczone Królestwo). W latach 1994-1997 łączył tę działalność z funkcją honorowego starszego pracownika naukowego (Honorary Senior Research Fellow) na uniwersytecie w Londynie (University College London) oraz specjalnego doradcy ministra spraw zagranicznych Cypru.

W latach 1997-1998 był ministrem pełnomocnym w departamencie Unii Europejskiej ministerstwa spraw zagranicznych Cypru, a w latach 1998-1999 – zastępcą stałego przedstawiciela Republiki Cypru przy Unii Europejskiej.

W latach 1999-2002 N. Emiliou był ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym Republiki Cypru w Irlandii.

W latach 2002-2004 był stałym przedstawicielem Republiki Cypru przy Radzie Europy oraz przedstawicielem rządu Cypru w sprawach przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka. W 2004 r. został mianowany stałym przedstawicielem Republiki Cypru przy Unii Europejskiej i urzędował na tym stanowisku do 2008 r.

W tym czasie N. Emiliou został powołany również na stałego doradcę ministra spraw zagranicznych Cypru; funkcję tę sprawował do 2012 r.

W latach 2012-2017 był stałym przedstawicielem Republiki Cypru przy ONZ w Nowym Jorku, a następnie ponownie desygnowano go na stanowisko stałego przedstawiciela Republiki Cypru przy Unii Europejskiej, na kadencję trwającą od roku 2017 do 2021. W latach 1995-2016 zasiadał ponadto w gronie arbitrów Stałego Trybunału Arbitrażowego w Hadze (Niderlandy).

N. Emiliou został mianowany rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2021 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członek Europejskiej Organizacji Prawa Publicznego (EPLO)
  • członek Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego (ILA) (grupa cypryjska)
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • komandor z gwiazdą, Order Świętego Grzegorza Wielkiego (Ordo Equestris Sancti Gregorii Magni, Watykan) (2010)
Tamara Ćapeta
Tamara Ćapeta
rzecznik generalna
Życiorys i działalność zawodowa

Tamara Ćapeta urodziła się w 1967 r. w Zagrzebiu (Chorwacja). Studiowała na uniwersytecie w Zagrzebiu (Sveučilište u Zagrebu, Chorwacja), gdzie w 1991 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych. Studiowała następnie w Kolegium Europejskim w Brugii (Belgia), gdzie w 1993 r. otrzymała tytuł Advanced Master of Arts in European Studies. Po powrocie na uniwersytet w Zagrzebiu rozpoczęła przewód doktorski i w 2001 r. otrzymała tytuł doktora prawa.

W 1992 r. T. Ćapeta rozpoczęła działalność zawodową jako urzędniczka w chorwackim ministerstwie spraw zagranicznych, w departamencie integracji europejskiej i w departamencie agencji ONZ z siedzibą w Europie. W latach 1994-1997 prowadziła prace badawcze na temat integracji europejskiej w instytucie rozwoju i stosunków międzynarodowych (Institut za razvoj i međunarodne odnose, Chorwacja).

W 1997 r. rozpoczęła karierę akademicką jako asystent uniwersytecka w katedrze prawa handlowego i handlu międzynarodowego wydziału ekonomii uniwersytetu w Zagrzebiu. Od 2002 r. była profesor wydziału prawa uniwersytetu w Zagrzebiu, gdzie była też jednym z założycieli katedry europejskiego prawa publicznego.

W latach 2013-2014 T. Ćapeta kierowała wydziałem tłumaczeń języka chorwackiego w Dyrekcji Generalnej do spraw Wielojęzyczności Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, po czym powróciła do pracy dydaktycznej na uniwersytecie w Zagrzebiu. W latach 2015-2021 była kierownik katedry europejskiego prawa publicznego oraz dyrektorką programu studiów III stopnia prawa europejskiego. W 2018 r. była założycielką centrum doskonałości Jeana Monneta, w którym badania dotyczyły praworządności, i którego była koordynatorką w latach 2018-2021.

T. Ćapeta jest autorką licznych publikacji z dziedziny prawa Unii. Założyła międzynarodowe czasopismo o prawie Unii, dotychczas jedyne takie w Chorwacji. W latach 2010-2015 była jego redaktor naczelną. W okresie pracy dydaktycznej na uniwersytecie w Zagrzebiu była również w latach 2005-2010 profesor zaproszoną prawa Unii w programie wymiany wydziału prawa uniwersytetu Indiany (Indiana University, USA), w 2016 – na uniwersytecie w Pittsburghu (University of Pittsburgh, USA) i na chińskim uniwersytecie nauk politycznych i prawa (Zhōngguó Zhèngfǎ Dàxué, Chiny). Kształciła sędziów i urzędników chorwackich w ramach programów kształcenia ustawicznego z prawa Unii, prowadzonych przez akademię sądownictwa (Pravosudna akademija, Chorwacja) i państwową szkołę administracji publicznej (Državna škola za javnu upravu, Chorwacja).

W 2020 r. T Ćapeta została powołana przez wspólny komitet Unii Europejskiej na członka organu arbitrażowego na podstawie umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa. Zaprzestała wykonywania tej funkcji po otrzymaniu mianowania na rzecznik generalną w Trybunale Sprawiedliwości.

T. Ćapeta została mianowana rzecznik generalną Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2021 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członkini Hrvatske udruge za europsko pravo (CROSEL)
  • członkini Międzynarodowej Federacji Prawa Europejskiego (FIDE)
  • członkini University Association for Contemporary European Studies (UACES)
  • członkini Hrvatski pravni centar (HPC)
  • członkini stowarzyszenia absolwentów Kolegium Europejskiego
  • członkini chorwackiego stowarzyszenia absolwentów Kolegium Europejskiego
  • członkini chorwackiego stowarzyszenia dawnych stypendystów Fulbrighta
  • członkini Hrvatske udruge za studij Europske unije (CEUSA)
  • członkini kolegium redakcyjnego „Croatian Yearbook of European Law and Policy”
  • członkini komitetu naukowego „Collana di Diritto per l’Economia del Dipartimento di Studi economico-aziendali e Diritto per l’Economia” – de l’Università degli Studi di Milano-Bicocca
Laila Medina
Laila Medina
rzecznik generalna
Życiorys i działalność zawodowa

Laila Medina urodziła się w 1971 r. w Jełgawie (Łotwa). Studiowała w międzynarodowym instytucie prawa morskiego (IMO International Maritime Law Institute, Malta) i uzyskała tam w 1995 r. dyplom magistra międzynarodowego prawa morza. W 2002 r. uzyskała następnie dyplom magistra prawa Unii w wyższej szkole prawa w Rydze (Rīgas Juridiskā augstskola, Łotwa).

W 1995 r. podjęła pracę w łotewskim ministerstwie transportu jako kierownik wydziału prawnego i zastępczyni dyrektora departamentu morza. Pracowała na tym stanowisku do 2002 r., kiedy to otrzymała w tym ministerstwie funkcję doradczyni sekretarza stanu do spraw europejskich.

W latach 2004-2005 L. Medina urzędowała jako zastępczyni dyrektora biura spraw europejskich w kancelarii stanu Republiki Łotewskiej.

W 2005 r. została dyrektorką departamentu planowania polityki w łotewskim ministerstwie sprawiedliwości. Po 2006 r. pełniła w ministerstwie sprawiedliwości funkcje zastępczyni sekretarza stanu do spraw polityki sektorowej, a następnie, w latach 2009-2021, zastępczyni sekretarza stanu do spraw polityki prawnej.

Część kariery zawodowej L. Medina poświęciła też nauczaniu. W latach 1998-2006 była wykładowczynią prawa europejskiego i prawa instytucjonalnego Unii Europejskiej w szkole administracji publicznej (Valsts administrācijas skola, Łotwa). W 2012 r. prowadziła szkolenia dla sędziów i notariuszy dotyczące rozporządzenia Rzym III. Od 2008 r. była członkinią rady wydziału prawa wyższej szkoły handlowej Turība (Biznesa augstskola Turība, Łotwa).

L. Medina została mianowana rzecznik generalną Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2021 r.

Członkostwo w fundacjach, organizacjach lub instytucjach o profilu prawniczym, kulturalnym, artystycznym, społecznym, sportowym lub charytatywnym
  • członkini Eiropas Savienības tiesību asociācija
Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • medal honorowy trzeciej klasy wymiaru sprawiedliwości Republiki Łotewskiej: za przykładne, uczciwe i nowatorskie pełnienie urzędu w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości na rzecz rozwoju wiedzy i umiejętności fachowych osób zatrudnionych w wymiarze sprawiedliwości (2011)
Alfredo Calot Escobar
Alfredo Calot Escobar
sekretarz
Życiorys i działalność zawodowa

Alfredo Calot Escobar urodził się w 1961 r. w Walencji (Hiszpania). Studiował na uniwersytecie w Walencji (Universidad de Valencia, Hiszpania), gdzie w 1984 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych.

W styczniu 1986 r. został zatrudniony przez radę izb handlowych wspólnoty autonomicznej Walencji jako analityk handlowy w biurze handlowym Hiszpanii w Toronto (Kanada). Pracował tam do czasu podjęcia służby w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, w dniu 16 lipca 1986 r., gdzie został przyjęty jako laureat konkursu otwartego na stanowiska pierwszych prawników lingwistów języka hiszpańskiego w dyrekcji tłumaczeń.

W 1990 r. awansował na prawnika weryfikatora i pozostał na tym stanowisku do 1993 r., kiedy to przeszedł do służby ds. prasy i informacji Trybunału.

W 1995 r. zdał kolejny konkurs otwarty, na administratorów, organizowany przez Parlament Europejski. Dzięki niemu został pracownikiem sekretariatu komisji instytucjonalnej, gdzie zajmował się przygotowaniem rozmaitych sprawozdań prawnych dla posłów, w szczególności w ramach konferencji międzyrządowej, której prace poprzedziły zawarcie traktatu z Amsterdamu.

W 1996 r. został zatrudniony w gabinecie sekretarza Trybunału Sprawiedliwości, w którym pracował na stanowisku attaché do 1999 r., gdy został referendarzem w gabinecie rzecznika generalnego Dámasa Ruiza-Jaraba Colomera.

Bogatszy o to nowe doświadczenie zawodowe, w 2000 r. powrócił do służby tłumaczeń Trybunału jako kierownik wydziału języka hiszpańskiego, w którego tworzeniu brał udział 14 lat wcześniej.

W 2001 r. został mianowany dyrektorem tłumaczeń, w przełomowym dla wielojęzyczności momencie, gdyż zbliżało się rozszerzenie Unii o dziesięć nowych państw członkowskich, a wraz z nim – niemal podwojenie liczby języków urzędowych, która wzrosła z 11 do 20.

Po zmianach w strukturze administracyjnej Trybunału A. Calot Escobar został w czerwcu 2007 r. mianowany dyrektorem generalnym służby tłumaczeń.

W dniu 6 października 2010 r. obrano go sekretarzem Trybunału Sprawiedliwości i nadal zajmuje to stanowisko po tym, jak w 2022 r., po upływie drugiej kadencji, został mianowany na kolejną.

Honorowe tytuły i wyróżnienia
  • Orden del mérito civil
  • Cruz distinguida de primera clase San Raimundo de Peñafort
  • Alumni Plus Universitat de Valencia