Prezentacja członków

Dodaj

Ricardo da Silva Passos urodził się w 1953 r. w Lizbonie (Portugalia). W 1975 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Lizbonie (Universidade Clássica de Lisboa, Portugalia), a w 1978 r. – studiów podyplomowych na uniwersytecie w Strasburgu (université de Strasbourg, Francja). Edukację uzupełnił o studia na uniwersytecie Harvarda (Harvard University, USA), gdzie w 1984 r. uzyskał tytuł Master of Laws.

W 1975 r. objął na rok stanowisko zastępcy (subdelegado) prokuratora republiki w sądzie pierwszej instancji w sądzie rejonowym w Cascais (Tribunal Judicial da Comarca de Cascais, Portugalia), a następnie zatrudnił się (1978-1986) jako prawnik w sekretariacie Europejskiej Komisji Praw Człowieka (Rada Europy – Strasburg, Francja). W 1986 r. podjął pracę w Trybunale Sprawiedliwości jako referendarz sędziego José Carlosa de Carvalha Moitinha de Almeidy.

W latach 1988-1999 był kierownikiem wydziału w sekretariacie komisji prawnej i praw obywatelskich Parlamentu Europejskiego, a w latach 1999-2010 – wydziału służby prawnej Parlamentu. W latach 2010-2016 pełnił w służbie prawnej funkcję dyrektora do spraw instytucjonalnych i parlamentarnych. W 2002 r. został członkiem sekretariatu konwentu europejskiego w sprawie przyszłości Europy.

R. da Silva Passos został mianowany sędzią Sądu w dniu 19 września 2016 r., a w dniu 30 września 2019 r. został wybrany przez grono sędziów Sądu na prezesa izby.

Juraj Schwarcz urodził się w 1952 r. w Koszycach (Słowacja). W 1975 r. uzyskał tytuł magistra prawa, a w 1979 r. – tytuł doktora na uniwersytecie Komeńskiego w Bratysławie (Univerzita Komenského v Bratislave, Słowacja).

Działalność zawodową rozpoczął jako doradca prawny przedsiębiorstwa w latach 1975-1990, zaś w 1991 r. został pracownikiem krajowego wymiaru sprawiedliwości jako sekretarz rejestru handlowego przy sądzie rejonowym w Koszycach (Mestský súd v Košiciach, Słowacja). Rok później został mianowany sędzią tego sądu. W latach 1992-2009 orzekał również jako sędzia w sądzie okręgowym w Koszycach (Krajský súd v Košiciach, Słowacja), w którym w latach 1994-2009 pełnił funkcję prezesa izby. W latach 2005-2009 był prezesem kolegium prawa handlowego. W 2004 r. przez rok zasiadał jako sędzia delegowany w izbie prawa handlowego sądu najwyższego Republiki Słowackiej (Najvyšší súd Slovenskej republiky).

W latach 1997-2009 był członkiem zewnętrznym wydziału prawa handlowego i gospodarczego uniwersytetu Šafárika w Koszycach (Univerzita Pavla Jozefa Šafárika v Košiciach, Słowacja), a w latach 2005-2009 – należał do grona wykładowców akademii sądownictwa Republiki Słowackiej (Justičná akadémia Slovenskej republiky).

J. Schwarcz został mianowany sędzią Sądu w dniu 7 października 2009 r.

Mariyana Kancheva urodziła się w 1958 r. w Trjawnie (Bułgaria). W 1984 r. uzyskała tytuł magistra prawa na uniwersytecie św. Klemensa z Ochrydy w Sofii (Sofiyski universitet „Sveti Kliment Ohridski”, Bułgaria), a w 2009 r. dodatkowo tytuł master z prawa europejskiego w instytucie studiów europejskich na wolnym uniwersytecie w Brukseli (Université libre de Bruxelles, Belgia).

Działalność zawodową rozpoczęła w latach 1985-1986 jako asesor sądowa w sądzie okręgowym w Sofii (Sofiyski Okrazhen Sad, Bułgaria). W latach 1986-1988 była doradczynią prawną. Następnie do 2011 r. prowadziła praktykę adwokacką jako członkini palestry w Sofii (Bułgaria), a w latach 2007-2011 – w Brukseli (Belgia). W latach 1992-1994 M. Kancheva zajmowała stanowisko dyrektor generalnej biura obsługi korpusu dyplomatycznego w bułgarskim ministerstwie spraw zagranicznych. Na przestrzeni swojej kariery zawodowej specjalizowała się także w wielu dziedzinach, w szczególności w prawie własności intelektualnej (jest wpisana na listę przedstawicieli w zakresie własności intelektualnej urzędu patentowego Republiki Bułgarii, Patentno Vedomstvo na Republika Bulgaria) oraz w prawie gospodarczym (jest wpisana na listę syndyków upadłościowych bułgarskiego ministerstwa sprawiedliwości).

Pełniła ponadto funkcję arbitra przy rozstrzyganiu sporów handlowych w Bułgarii. Jako doradczyni prawna w parlamencie bułgarskim brała udział w tworzeniu aktów prawnych różnego rodzaju. Jest autorką licznych publikacji z dziedziny prawa europejskiego. Ponadto M. Kancheva brała udział w licznych seminariach, zjazdach i konferencjach krajowego i międzynarodowego szczebla.

M. Kancheva została mianowana sędzią Sądu w dniu 19 września 2011 r.

Eugène Buttigieg urodził się w 1961 r. Sliemie (Malta). Studiował prawo na uniwersytecie na Malcie (Università ta' Malta) i w 1986 r. uzyskał tytuł ukończenia studiów prawniczych (LL.D). W 1991 r. uzyskał dyplom magistra prawa europejskiego na uniwersytecie w Exeter (University of Exeter, Zjednoczone Królestwo), a w 2004 r. – doktorat z prawa na uniwersytecie w Londynie (University of London, Zjednoczone Królestwo).

W 1987 r. został przyjęty do palestry na Malcie. Działalność zawodową rozpoczął w maltańskim ministerstwie sprawiedliwości, w którym pracował jako prawnik w latach 1987-1990. W latach 1990-1994 pełnił w ministerstwie spraw zagranicznych funkcję głównego prawnika.

Od 1994 r. E. Buttigieg zajmuje się głównie nauczaniem: w latach 1994-2001 był wykładowcą, w latach 2001-2006 – starszym wykładowcą, a od 2007 r. – profesorem uniwersytetu na Malcie. W 2009 r. objął katedrę prawa europejskiego im. Jeana Monneta, a w 2019 r. otrzymał tytuł profesora. Był również profesorem zaproszonym prawa konkurencji na uniwersytecie Queen Mary w Londynie (Queen Mary University of London, Zjednoczone Królestwo). E. Buttigieg jest autorem licznych publikacji z dziedziny prawa Unii i prawa konkurencji.

W latach 1994-2005 był członkiem komisji praw autorskich (Copyright Board, Malta). W latach 1994-2012 praktykował jako doradca prawny w dziedzinach prawa Unii, prawa konkurencji, prawa własności intelektualnej i prawa konsumenckiego w sektorze prywatnym. W tym charakterze zatrudniony był także w latach 2000-2012 w maltańskim ministerstwie gospodarki oraz w maltańskim urzędzie do spraw konkurencji i konsumentów (Malta Competition and Consumer Affairs Authority). W latach 2001-2009 sprawował ponadto funkcję administratora w urzędzie zarządzania zasobami Malty (Malta Resources Authority).

E. Buttigieg został mianowany sędzią Sądu w dniu 8 października 2012 r.

Lauri Madise urodził się w 1974 r. w Tartu (Estonia). W 1998 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Tartu (Tartu Ülikool, Estonia), a w 1995 r. – na uniwersytecie w Poitiers (université de Poitiers, Francja).

Na początku kariery zawodowej pracował w latach 1995-1999 jako doradca w estońskim ministerstwie sprawiedliwości, a w latach 1999-2002 zajmował stanowisko szefa sekretariatu komisji konstytucyjnej parlamentu estońskiego.

W 2002 r. L. Madise podjął pracę w wymiarze sprawiedliwości jako sędzia sądu apelacyjnego w Tallinie (Tallinna Ringkonnakohus, Estonia). W 2005 r. został członkiem komisji przeprowadzającej egzaminy sędziowskie oraz brał udział w pracach legislacyjnych z zakresu prawa konstytucyjnego i prawa administracyjnego.

L. Madise został mianowany sędzią Sądu w dniu 23 października 2013 r.

Nina Półtorak urodziła się w 1971 r. w Polsce. W 1995 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 2001 r. obroniła pracę doktorską na Uniwersytecie Jagiellońskim (Kraków, Polska). W 2011 r. uzyskała stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych.

W 2000 r. została wpisana na listę radców prawnych w Polsce, w latach 2000-2012 praktykowała w kilku kancelariach prawnych, gdzie świadczyła doradztwo prawne w zakresie prawa polskiego i europejskiego oraz reprezentowała strony przed sądami najwyższych instancji. W 2012 r. rozpoczęła pracę w wymiarze sprawiedliwości jako sędzia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, a w 2014 r. została delegowana do orzekania w Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Polska). W latach 2013-2016 sprawowała funkcję naczelnika Wydziału Prawa Europejskiego Naczelnego Sądu Administracyjnego.

N. Półtorak zajmowała się również pracą akademicką, w latach 1995-2003 jako asystent, a następnie, w latach 2003-2013 – adiunkt w Katedrze Prawa Europejskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie prowadziła pracę naukową, dydaktyczną, w szczególności w zakresie prawa konstytucyjnego i administracyjnego Unii Europejskiej oraz była promotorką prac magisterskich i doktorskich. Ponadto w latach 2006-2016 była kierowniczką studiów podyplomowych z zakresu prawa UE prowadzonych w Uniwersytecie Jagiellońskim. Zajmowała się również pracą badawczą na uniwersytecie w Oksfordzie (Oxford University, Zjednoczone Królestwo) w 1998 r. jako „Visiting Scholar”, a w 2005 r. – w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji (Włochy). Jest autorką licznych publikacji z dziedziny prawa europejskiego. Od 2013 r. jest profesorem w Katedrze Prawa Europejskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego.

N. Półtorak została mianowana sędzią Sądu w dniu 13 kwietnia 2016 r.

Inga Reine urodziła się w 1975 r. w Rydze (Łotwa). W 1996 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie łotewskim (Latvijas Universitātē), a w 1998 r. – dyplom master na European Inter-University Centre for Human Rights and Democratisation (EIUC) (Włochy).

Działalność zawodową rozpoczęła w latach 1995-1999 jako prawnik w łotewskim urzędzie ds. praw człowieka, a następnie podjęła pracę w Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) jako doradczyni, w latach 1999-2002, przy misji w Kosowie, a w latach 2002-2003 – w Czarnogórze.

W latach 2003-2012 pracowała jako prawnik w łotewskim ministerstwie spraw zagranicznych i przedstawicielka rządu w instytucjach międzynarodowych zajmujących się prawami człowieka. W tym okresie była między innymi mianowana członkinią Komitetu Zarządzającego ds. Praw Człowieka (CDDH) Rady Europy.

W 2012 r. została mianowana na stanowisko kierownika wydziału w stałym przedstawicielstwie Łotwy przy Unii Europejskiej w Brukseli i urzędowała na nim do 2015 r. Ponadto w latach 2012-2016 była doradczynią prawną.

I. Reine została mianowana sędzią Sądu w dniu 8 czerwca 2016 r.

Paul Nihoul urodził się w 1963 r. w Brukseli (Belgia). W 1988 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na francuskojęzycznym katolickim uniwersytecie w Lowanium (Université catholique de Louvain, Belgia), a w 1989 r. – dyplom Master of laws na uniwersytecie Harvarda (Harvard University, USA). Studia doktoranckie w dziedzinie prawa odbył na francuskojęzycznym katolickim uniwersytecie w Lowanium, gdzie w 1998 r. obronił pracę doktorską. Na tej samej uczelni uzyskał w 1984 r. dyplom ukończenia studiów filologicznych i filozoficznych.

W 1990 r. został przyjęty do palestry w Nowym Jorku (USA) i praktykował tam jako Attorney and Counselor at Law. Po powrocie do Europy podjął pracę w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich; w latach 1991-1995 był referendarzem sędziego Renégo Jolieta, a następnie sędziego Johna Murraya.

W latach 1995-1999 prowadził działalność akademicką jako pracownik naukowy na francuskojęzycznym katolickim uniwersytecie w Lowanium, następnie w latach 1999-2010 był wykładowcą, a potem profesorem uniwersytetu w Groningen (Rijksuniversiteit Groningen, Niderlandy), zaś od roku 2001 – francuskojęzycznego katolickiego uniwersytetu w Lowanium. Na tym uniwersytecie w latach 2001-2016 był dyrektorem centrum prawa konsumenckiego. Był także obierany na tym uniwersytecie na przewodniczącego grona akademickiego w latach 2004-2006 oraz na przewodniczącego instytutu studiów prawniczych w latach 2012-2015. P. Nihoul kierował w latach 1999-2009 katedrą im. Jeana Monneta przyznaną ad personam przez Europejską Radę ds. Badań Naukowych. W latach 2013-2016 wykładał jako profesor wizytujący na uniwersytecie w Paryżu (université Paris-Dauphine, Francja). W latach 2010-2011 przebywał jako Fulbright scholar na American University w Waszyngtonie (Washington DC, USA). W latach 2013-2016 był przewodniczącym Academic Society for Competition Law (Ascola).

P. Nihoul został mianowany sędzią Sądu w dniu 19 września 2016 r.

Ulf Öberg urodził się w 1966 r. w Sztokholmie (Szwecja). W 1991 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Sztokholmie (Stockholms universitet, Szwecja). Kontynuował studia na uniwersytecie w Paryżu (université de Paris I Panthéon-Sorbonne, Francja), gdzie w 1992 r. uzyskał dyplom studiów pomagisterskich z dziedziny prawa wspólnego rynku. W 1993 r. otrzymał dyplom stosunków międzynarodowych w instytucie studiów politycznych [Institut d’études politiques (IEP)] w Paryżu.

Działaność zawodową rozpoczął w latach 1992-1994 jako pracownik naukowy szwedzkiej agencji badań w dziedzinie obrony narodowej, a w latach 1993-1994 odbył szkolenie dla szwedzkich urzędników.

W latach 1994-1995 był doradcą prawnym do spraw europejskich w ministerstwie spraw zagranicznych. W latach 1995-2000 pracował w Trybunale Sprawiedliwości jako referendarz sędziego Hansa Ragnemalma.

Po powrocie do Szwecji U. Öberg poświęcił się pracy akademickiej jako pracownik naukowy i wykładowca uniwersytetu w Sztokholmie. Założył własną kancelarię i w latach 2006-2016 praktykował jako adwokat w szwedzkiej palestrze (Sveriges advokatsamfund).

U. Öberg został mianowany sędzią Sądu w dniu 19 września 2016 r.

Colm Mac Eochaidh urodził się w 1963 r. w Dublinie (Irlandia). W 1984 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie narodowym w Dublinie (University College Dublin, National University of Ireland).

Uzyskał uprawnienia do wykonywania zawodu Barrister w Irlandii i od 1987 r. należał do Honorable Society of King’s Inns Dublin. Działaność zawodową rozpoczął w latach 1988-1990 jako prawnik do spraw europejskich w palestrze Anglii i Walii (Law Society of England and Wales). W latach 1990-1993 był przedstawicielem tej palestry, a także palestry Szkocji (Law Society of Scotland) przy instytucjach Wspólnot Europejskich w Brukseli.

W latach 1993-2009 praktykował w palestrze Irlandii jako Barrister, a w 2009 r. został Senior Counsel.

Ponadto w latach 1993-1999 prowadził zajęcia z prawa konkurencji w Honorable Society of King’s Inns Dublin, a następnie został wykładowcą w chińsko-unijnej szkole prawa na chińskim uniwersytecie nauk politycznych i prawa (China-EU School of Law, Zhōngguó Zhèngfǎ Dàxué, Chiny).

W 2012 r. został mianowany sędzią sądu wyższej instancji Irlandii (High Court of Ireland, Irlandia), a w latach 2014-2017 orzekał w nim jako prezes izby imigracji i azylu.

C. Mac Eochaidh został mianowany sędzią Sądu w dniu 8 czerwca 2017 r.

Tuula Riitta Pynnä urodziła się w 1958 r. w Turku (Finlandia). W 1981 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Turku (Turun yliopisto, Finlandia), a w 1993 r. – dyplom master z prawa na uniwersytecie w Trewirze (Universität Trier, Niemcy). W 1994 r. uzyskała dyplom master europejskich studiów prawnych Europejskiego Instytutu Administracji Publicznej we współpracy z uniwersytetem w Nancy (université Nancy 2, Francja) oraz uniwersytetem Arystotelesa w Salonikach (Aristotélio Panepistímio Thessaloníkis, Grecja).

W 1981 r. rozpoczęła działalność zawodową i do 1982 r. pracowała jako wykładowczyni na uniwersytecie w Turku. Następnie w latach 1982-1983 pracowała w fińskim wymiarze sprawiedliwości jako sędzia tymczasowa w sądzie pierwszej instancji w Pori (Porin raastuvanoikeus, Finlandia). Została powołana na dwa lata na stanowisko szefowej biura ewidencji ludności (Porin poliisilaitos, väestökirjatoimiston johtaja, Finlandia), a następnie powróciła do wykonywania zawodu sędziego. W 1984 r. pracowała przez rok jako referendarz i sędzia tymczasowa w sądzie pierwszej instancji w Ulvili (Ulvilan Kihlakunnanoikeus, Finlandia). W latach 1985-1995 orzekała, najpierw jako sędzia tymczasowa, a następnie jako sędzia, w sądzie w Tampere (Tampereen raastuvanoikeus, Finlandia) oraz w sądzie pierwszej instancji w Pirkanmaa (Pirkanmaan käräjäoikeus, Finlandia).

W latach 1996-2005 T.R. Pynnä była zatrudniona w fińskim ministerstwie spraw zagranicznych jako kierowniczka wydziału postępowań sądowych Unii Europejskiej i doradczyni prawna, w związku z czym reprezentowała Finlandię w sprawach przed Trybunałem Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. Była mianowana przewodniczącą fińskiej delegacji do grupy roboczej „Trybunał Sprawiedliwości” Rady Wspólnot Europejskich, ponadto była członkinią grupy „Amis de la Présidence” ds. reformy wspólnotowego systemu sądownictwa w kontekście traktatu z Nicei.

T.R. Pynnä pełniła urząd w obu sądach najwyższych Finlandii. W 2005 r. została sędzią tymczasową, a w 2006 r. – sędzią naczelnego sądu administracyjnego (Korkein hallinto-oikeus, Finlandia). W latach 2012-2019 zasiadała w sądzie najwyższym (Korkein oikeus, Finlandia). W latach 2015-2019 była ponadto członkinią komisji dyscyplinarnej giełdy Nasdaq OMX Helsinki (Finlandia), a w latach 2011-2019 – komisji egzaminacyjnej palestry (Suomen Asianajajaliitto, Finlandia), w tym w latach 2013-2019 jej przewodniczącą.

T.R. Pynnä została mianowana sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

Johannes Christoph Laitenberger urodził się w 1964 r. w Hamburgu (Niemcy). Studiował na reńskim uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Bonn (Rheinische Friedrich-Wilhelms-Universität Bonn, Niemcy). W 1990 r. zdał w Niemczech pierwszy prawniczy egzamin państwowy.

W 1991 r. pracował w służbach administracyjnych parlamentu niemieckiego (Bundestag) jako prawnik.

W latach 1991-1994 był Rechtsreferendar w okręgu wyższego sądu krajowego w Kolonii (Oberlandesgericht Köln, Niemcy). W 1994 r. zdał w Niemczech drugi prawniczy egzamin państwowy.

W latach 1991-1995 część czasu pracy poświęcał pracy akademickiej i naukowej na reńskim uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Bonn.

W 1995 r., również w niepełnym wymiarze czasu, pracował w kancelarii prawnej.

Otrzymawszy prawo wykonywania w Niemczech zawodu adwokata, został w 1996 r. doradcą prawnym zrzeszenia przedsiębiorców, po czym rozpoczął służbę w instytucjach Unii Europejskiej.

W latach 1996-1999 należał do zespołu doradców w dyrekcji administracji i protokołu sekretariatu generalnego Rady Unii Europejskiej, a następnie został sprawozdawcą w dyrekcji generalnej ds. konkurencji Komisji Europejskiej.

W kolejnych latach współpracował bezpośrednio z członkami Komisji, pełniąc różne funkcje. W latach 1999-2003 był członkiem gabinetu komisarz europejskiej Viviane Reding, a w latach 2003-2004 jego szefem. W latach 2004-2005 pracował jako członek gabinetu przewodniczącego Komisji, José Manuela Barrosa. W latach 2005-2009 sprawował funkcję rzecznika prasowego Komisji oraz kierownika biura rzecznika prasowego Komisji. W latach 2009-2014 ponownie pracował dla przewodniczącego Komisji, jako szef jego gabinetu.

W 2014 r. otrzymał stanowisko zastępcy dyrektora generalnego Służby Prawnej Komisji Europejskiej, a w latach 2015-2019 był dyrektorem generalnym Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji.

J.C. Laitenberger został mianowany sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

Roberto Mastroianni urodził się w 1964 r. w Cosenza (Włochy). W 1987 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie we Florencji (Università degli Studi di Firenze, Włochy), a w 1990 r. – tytuł master z prawa w Penn State University Dickinson School of Law stanowego uniwersytetu w Pensylwanii (The Pennsylvania State University, USA). Na doktoranckie studia prawnicze udał się na uniwersytet w Bolonii (Università di Bologna, Włochy), gdzie w 1992 r. obronił pracę doktorską. Na studiach postdoktorskich przebywał w latach 1992-1993 na uniwersytecie w Genewie (université de Genève, Szwajcaria), a w latach 1993 i 1994 na uniwersytecie w Amsterdamie (Universiteit van Amsterdam, Niderlandy) i w szkole prawa w Nowym Jorku (New York Law School, USA).

R. Mastroianni był początkowo, w latach 1992-1997, pracownikiem naukowym w dziedzinie prawa międzynarodowego na uniwersytecie we Florencji, a następnie podjął pracę w Trybunale Sprawiedliwości, gdzie w latach 1997-2000 pełnił funkcję referendarza rzeczników generalnych Giuseppego Tesaura i Antonia Saggia.

Następnie, w latach 2000-2019, poświęcił się pracy akademickiej jako profesor prawa Unii na uniwersytecie Fryderyka II w Neapolu (Università degli Studi di Napoli Federico II, Włochy), co zaowocowało licznymi publikacjami. W latach 2011-2013 był również profesorem wizytującym wykładającym prawo Unii i europejskie postępowanie sądowe na uniwersytecie w Paryżu (université Paris 2 – Panthéon-Assas, Francja). W latach 2013-2017 wykładał również prawo Unii w wyższej szkole nauk społecznych „Guido Carli” (Libera Università Internazionale degli Studi Sociali Guido Carli, Włochy). W 2015 r. został profesorem prawa porównawczego konkurencji w Sturm College of Law uniwersytetu w Denver (University of Denver, USA), w którym wykładał do 2019 r.

W latach 1993-2019 R. Mastroianni był adwokatem uprawnionym do występowania przed włoskimi sądami najwyższymi. W latach 2013-2015 był członkiem zarządu włoskiego towarzystwa prawa międzynarodowego [Società Italiana di Diritto Internazionale (SIDI)], a w latach 2018-2021 – włoskiego stowarzyszenia badaczy prawa Unii Europejskiej [Associazione Italiana Studiosi di Diritto dell’Unione Europea (AISDUE)]. W latach 2015-2018 był także doradcą do spraw prawodawstwa w departamencie spraw europejskich rządu włoskiego.

R. Mastroianni został mianowany sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

José Martín y Pérez de Nanclares urodził się w 1965 r. w Vitoria-Gasteiz (Hiszpania). W 1988 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Salamance (Universidad de Salamanca, Hiszpania). W latach 1988-1989 studiował prawo konstytucyjne na uniwersytecie w Kolonii (Universität zu Köln, Niemcy), a w 1991 r. uzyskał dyplom master z prawa europejskiego na uniwersytecie w Saarbrücken (Universität Saarbrücken, Niemcy). W 1994 r. obronił pracę doktorską z prawa na uniwersytecie w Saarbrücken i na uniwersytecie w Salamance.

Zajął się nauczaniem prawa międzynarodowego, prowadząc na uniwersytecie w La Rioja (Universidad de La Rioja, Hiszpania) w latach 1993-1996 działalność akademicką jako adiunkt, a w latach 1996-2001 jako profesor. W 1996 r. został sekretarzem generalnym uniwersytetu w La Rioja, w latach 1996-2000 piastował stanowisko prorektora do spraw badań, a w latach 2004-2008 – prorektora do spraw stosunków międzynarodowych. W latach 2001-2009 kierował katedrą prawa międzynarodowego publicznego, a także katedrą Jeana Monneta (prawa Unii). W latach 2009-2012 uniwersytet w Salamance powierzył mu kierownictwo katedry prawa międzynarodowego publicznego, którą ponownie objął w 2018 r.

W latach 2012-2018 pełnił funkcję dyrektora gabinetu spraw prawnomiędzynarodowych hiszpańskiego ministerstwa spraw zagranicznych i współpracy. W 2018 r. przez rok zajmował stanowisko dyrektora gabinetu przewodniczącego hiszpańskiej rady stanu (Consejo de Estado, Hiszpania).

J. Martín y Pérez de Nanclares został mianowany sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

Gerhard Hesse urodził się w 1970 r. w Wiedniu (Austria). W 1993 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 2002 r. obronił pracę doktorską z prawa na uniwersytecie w Wiedniu (Universität Wien, Austria).

Działalność zawodową rozpoczął w 1994 r. w federalnym urzędzie kanclerskim (Austria) w departamencie spraw europejskich. Pracował w nim przez rok, po czym w latach 1995-2000 urzędował w służbie prawnej federalnego urzędu kanclerskiego, jako jej członek, a później jako dyrektor departamentu. W latach 2000-2002 był doradcą prawnym w izbie zatrudnienia (Arbeiterkammer, Austria), a następnie powrócił na lata 2002-2007 do obowiązków członka i dyrektora departamentu służby prawnej federalnego urzędu kanclerskiego. W latach 2007-2010 był doradcą prawnym w gabinecie austriackiego kanclerza federalnego, a w latach 2010-2017 piastował stanowisko dyrektora generalnego służby prawnej federalnego urzędu kanclerskiego. W latach 2017-2019 był dyrektorem generalnym służby prawnej austriackiego ministerstwa spraw konstytucyjnych, reform, deregulacji i sprawiedliwości.

W 2010 r. został ponadto mianowany członkiem austriackiej rządowej rady do spraw ochrony danych osobowych, w której zasiadał do 2019 r. W latach 2017-2019 był również prezesem rady nadzorczej austriackiej biblioteki narodowej. Jego doświadczenie w austriackiej administracji publicznej zaowocowało publikacją licznych opracowań prawniczych.

G. Hesse został mianowany sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

Miguel Sampol Pucurull urodził się w 1974 r. w Barcelonie (Hiszpania). W 1997 r. uzyskał dyplom ukończenia prawa, a w 1998 r. – zarządzania na papieskim uniwersytecie Comillas (Universidad Pontificia Comillas – ICADE, Hiszpania).

Działalność zawodową rozpoczął jako abogado del Estado: w latach 2002-2005 reprezentował państwo przed sądami hiszpańskimi, po czym, w latach 2005-2006, był zatrudniony w służbie prawnej hiszpańskiego ministerstwa kultury. W latach 2006-2007 pracował w służbie prawnej hiszpańskiego ministerstwa spraw zagranicznych i zajmował się sprawami dotyczącymi Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W latach 2007-2014 M. Sampol Pucurull pełnił funkcję abogado del Estado jako doradca prawny w stałym przedstawicielstwie Hiszpanii przy Unii Europejskiej. W 2014 r. objął stanowisko zastępcy dyrektora generalnego do spraw Unii Europejskiej i spraw międzynarodowych w hiszpańskim ministerstwie sprawiedliwości, Abogacía General del Estado (służba doradztwa prawnego państwa). Z tego tytułu do 2019 r. pełnił w hiszpańskim ministerstwie spraw zagranicznych i współpracy funkcję abogado del Estado-Jefe w służbie prawnej państwa hiszpańskiego odpowiedzialnej za sprawy przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W tym okresie zasiadał również w zarządach szeregu przedsiębiorstw publicznych, a jego zawodowa praktyka prawnicza zaowocowała licznymi publikacjami prawniczymi.

M. Sampol Pucurull został mianowany sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

Mirela Stancu urodziła się w 1974 r. w Călărași (Rumunia). W 1998 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 2009 r. – tytuł doktora prawa na uniwersytecie w Bukareszcie (Universitatea din București, Rumunia).

W latach 1999-2002 praktykowała jako adwokat palestry w Bukareszcie (Rumunia), po czym poświęciła się nauczaniu prawa procesowego na uniwersytecie w Bukareszcie: w latach 2002-2018 była wykładowczynią, od 2018 r. – starszą wykładowczynią; w tym czasie była też autorką licznych publikacji prawniczych.

W latach 2004-2009 M. Stancu była sędzią sądu pierwszej instancji rejonu trzeciego w Bukareszcie (Judecătoria Sectorului 3 Bucureşti, Rumunia), a w latach 2009-2019 – sądu okręgowego w Bukareszcie (Tribunalul București, Rumunia). W 2005 r. została sędzią delegowanym do rumuńskiego ministerstwa spraw zagranicznych, a w latach 2007-2018 pracowała w krajowym instytucie sądownictwa (Institutul Național al Magistraturii, Rumunia) jako wykładowczyni.

W 2011 r. podjęła pracę w Trybunale Sprawiedliwości u sędzi Camelii Toader i pracowała na stanowisku administratora-prawnika do 2014 r.

Po powrocie do Rumunii w 2015 r. została dyrektorką do spraw europejskich, stosunków międzynarodowych i programów najwyższej rady sądownictwa (Consiliul Superior al Magistraturii, Rumunia) i zajmowała to stanowisko do 2018 r.

M. Stancu została mianowana sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

Petra Škvařilová-Pelzl urodziła się w 1975 r. w Pradze (Republika Czeska). Studiowała prawo w Republice Czeskiej i w Niemczech i uzyskała tytuł Magister iuris (summa cum laude) na uniwersytecie Karola w Pradze (Univerzita Karlova, Republika Czeska). Podjęła studia doktoranckie z prawa na uniwersytecie w Hamburgu (Universität Hamburg, Niemcy), gdzie w 2004 r. obroniła pracę doktorską (summa cum laude). Posiada również dyplom tłumacza ustnego z języka niemieckiego uzyskany w 1995 r. w państwowej szkole językowej w Pradze (Státní jazyková škola, Republika Czeska).

W 1999 r. rozpoczęła działalność zawodową jako pracowniczka naukowa w katedrze prawa handlowego, prawa morskiego i prawa gospodarczego na uniwersytecie w Hamburgu, po czym zdała konkurs przeprowadzony przez Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO) w celu naboru czeskich prawników do instytucji europejskich. Została w ten sposób urzędniczką w dyrekcji generalnej biblioteki oraz badań i dokumentacji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i w latach 2004-2019 pracowała na stanowisku administrator prawnik. W latach 2010-2016 pełniła tę funkcję jako attachée dyrektora generalnego. W latach 2017-2018 pracowała jako referendarz w gabinecie sędzi Marii Berger w Trybunale.

P. Škvařilová-Pelzl jest autorką licznych publikacji, w szczególności w dziedzinie prawa Unii i prawa porównawczego. Od 2009 r. zajmowała się również pracą akademicką jako wykładowczyni prawa Unii w akademii służby publicznej w Wiedniu (Verwaltungsakademie des Bundes in Wien, Austria). P. Škvařilová-Pelzl występowała również na licznych konferencjach, w tym w ramach odbywającego się co dwa lata czesko-niemieckiego festiwalu prawa.

P. Škvařilová-Pelzl została mianowana sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

Iko Nõmm urodził się w 1977 r. w Tallinie (Estonia). W 2001 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, a w 2007 r. – tytuł magistra prawa na uniwersytecie w Tartu (Tartu Ülikool, Estonia). Kontynuował naukę na uniwersytecie w Turku na prawniczych studiach doktoranckich i w 2013 r. obronił pracę doktorską.

Działalność zawodową rozpoczął w latach 2001-2002 jako referendarz w sądzie apelacyjnym w Tallinie (Tallinna Ringkonnakohus, Estonia), po czym został asesorem w sądzie pierwszej instancji w Harju (Harju Maakohtu, Estonia). W latach 2002-2007 I. Nõmm orzekał w nim jako sędzia, a w latach 2007-2019 zasiadał w sądzie apelacyjnym w Tallinie. W latach 2015-2016 był sędzią stażystą sądu najwyższego (Riigikohus, Estonia), a w latach 2017-2018 był delegowany jako sędzia krajowy do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I. Nõmm zajmował się ponadto nauczaniem, w latach 2014-2019 jako wykładowca na uniwersytecie w Tartu oraz w latach 2015-2019 r. w departamencie szkoleń sądu najwyższego. W latach 2015-2019 prowadził też szkolenia w estońskiej palestrze, a w latach 2018-2019 zasiadał w komisji egzaminacyjnej estońskich sędziów. W latach 2015-2019 był członkiem komisji oceniającej kompetencje zawodowe estońskiej palestry.

I. Nõmm został mianowany sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

Gabriele Steinfatt urodziła się w 1977 r. w Bad Harzburg (Niemcy). Studiowała na uniwersytecie Kraju Saary (Universität des Saarlandes) w Saarbrücken (Niemcy) i w Strasburgu (Francja). W 2000 r. uzyskała tytuł magistra w dziedzinie prawa prywatnego oraz świadectwo prawa europejskiego na uniwersytecie Roberta Schumana (université Robert-Schuman) w Strasburgu (Francja). W 2002 r. zdała w Saarbrücken pierwszy prawniczy egzamin państwowy. W latach 2002-2003 odbyła studia trzeciego stopnia w dziedzinie prawa w instytucie europejskim (Europa-Institut) uniwersytetu Kraju Saary. W 2005 r. ukończyła aplikację w Saarbrücken (Niemcy), zdawszy drugi egzamin państwowy. Otworzyła przewód doktorski na uniwersytecie Kraju Saary i w 2012 r. uzyskała tytuł doktora prawa.

W 2005 r. G. Steinfatt została sędzią sądu administracyjnego w Bremie (Verwaltungsgericht der Freien Hansestadt Bremen, Niemcy) i orzekała w nim do 2017 r., po czym w latach 2017-2019 zasiadała w wyższym sądzie administracyjnym w Bremie (Oberverwaltungsgericht der Freien Hansestadt Bremen, Niemcy). W tym czasie była również członkinią sądu dyscyplinarnego sędziów (Dienstgerichtshof für Richter) oraz zastępczynią członka apelacyjnego sądu dyscyplinarnego inżynierów (Berufsgerichtshofs für Ingenieure).

G. Steinfatt jest autorką licznych publikacji, w szczególności z prawa europejskiego. Zajmowała się również pracą akademicką jako wykładowczyni uniwersytetu Kraju Saary oraz uniwersytetu w Bremie (Universität Bremen, Niemcy). Angażowała się w kształcenie młodych prawników podczas aplikacji, była także egzaminatorką na pierwszym prawniczym egzaminie państwowym.

G. Steinfatt została mianowana sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

Rimvydas Norkus urodził się w 1979 r. w Kłajpedzie (Litwa). W 2001 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Wilnie (Vilniaus universitetas, Litwa). Studia doktoranckie w dziedzinie prawa odbył na uniwersytecie Michała Römera (Mykolo Romerio universitetas, Litwa), gdzie w 2005 r. obronił pracę doktorską.

Działalność zawodową rozpoczął w latach 1999-2000 jako asystent sądowy w sądzie apelacyjnym Litwy (Lietuvos apeliacinis teismas), a w latach 2000-2003 pełnił w tym sądzie funkcję doradcy prezesa. W latach 2003-2009 był dyrektorem służby praktyki sądowniczej w naczelnym sądzie administracyjnym Litwy (Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas).

W latach 2009-2010 pracował jako prawnik lingwista w Parlamencie Europejskim, po czym powrócił do kraju i w latach 2010-2012 zajmował stanowisko dyrektora departamentu ds. badań prawnych sądu najwyższego Litwy (Lietuvos Aukščiausiasis Teismas). W latach 2012-2013 orzekał w sądzie apelacyjnym Litwy, potem przez rok był sędzią sądu najwyższego, zaś w latach 2014-2019 – jego prezesem. W latach 2016-2018 był ponadto przewodniczącym rady sądownictwa Litwy (Lietuvos Teisėjų taryba).

W latach 2007-2008 r. R. Norkus zajmował się również pracą akademicką jako profesor nadzwyczajny uniwersytetu Michała Römera, a w latach 2012–2019 jako profesor instytutu prawa prywatnego. Jest również autorem licznych publikacji z dziedziny prawa.

R. Norkus został mianowany sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

Tamara Perišin urodziła się w 1979 r. w Zagrzebiu (Chorwacja). W 2002 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów prawniczych „cum laude” na uniwersytecie w Zagrzebiu (Sveučilište u Zagrebu, Chorwacja), a w 2003 r. – dyplom master z prawa na uniwersytecie w Oxfordzie (University of Oxford, Zjednoczone Królestwo) jako stypendystka Chevening. Studia doktoranckie w dziedzinie prawa odbyła na uniwersytecie w Zagrzebiu, gdzie w 2007 r. obroniła pracę doktorską. W 2009 r. T. Perišin zdała chorwacki egzamin adwokacki.

Jako pracownik naukowa wyjeżdżała na liczne pobyty badawcze: w 2004 r. do instytutu Assera (Asser Instituut, Niderlandy), w latach 2005-2006 jako stypendystka Fulbrighta na uniwersytet w Georgetown (Georgetown University, USA) i na uniwersytet Michigan (University of Michigan, USA) oraz w latach 2007-2008 na stypendium postdoktorskie do instytutu Maxa Plancka (Max-Planck-Institut, Heidelberg, Niemcy). Ponadto w latach 2007-2008 odbyła studia z dziedziny nauczania i uczenia na uniwersytecie środkowoeuropejskim (Central European University, Węgry). W 2014 r. została zaproszona na postdoktorski pobyt naukowy na wydziale prawa uniwersytetu Harvarda (Harvard Law School, USA).

Od 2002 r. T. Perišin była związana z uniwersytetem w Zagrzebiu, gdzie w latach 2009-2011 była profesor i prodziekan do spraw współpracy międzynarodowej, od 2015 r. – kierownik katedry Jeana Monneta, a od 2018 r. – koordynatorką centrum doskonałości Jeana Monneta. Prowadziła zajęcia, między innymi, z europejskiego prawa publicznego, prawa rynku wewnętrznego, prawa Światowej Organizacji Handlu, wpływu prawa europejskiego na świecie, prawa konkurencji, europejskiego prawa spółek, metodyki prawa europejskiego, ogólnych zasad prawa w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W latach 2015-2016 była profesor wizytującą i „John Harvey Gregory Lecturer on World Organization” na uniwersytecie Harvarda, gdzie prowadziła zajęcia na temat wpływu prawa europejskiego na świecie.

T. Perišin jest autorką licznych publikacji prawniczych, była redaktor naczelną chorwackiego czasopisma z dziedziny prawa Unii („Croatian Yearbook of European Law and Policy”), a obecnie zasiada w jego kolegium redakcyjnym.

W latach 2005-2011 T. Perišin była członkinią zespołu negocjacyjnego do spraw przystąpienia Chorwacji do Unii Europejskiej. W 2011 r. prowadziła szkolenia z prawa Unii dla urzędników i dyplomatów w krajowej szkole administracji publicznej (Državna škola za javnu upravu) i w akademii dyplomatycznej chorwackiego ministerstwa spraw zagranicznych i europejskich. W latach 2012-2013 odpowiadała za kształcenie z zakresu prawa Unii członków wymiaru sprawiedliwości w akademii sądownictwa (Pravosudna akademija, Chorwacja) i w sądzie rejonowym w Zagrzebiu (Općinski sud u Zagrebu, Chorwacja). W 2015 r. prowadziła szkolenia w chorwackiej izbie adwokackiej (Hrvatska odvjetnička komora). W latach 2017-2019 pełniła funkcję specjalnej doradczyni w chorwackim ministerstwie nauki i edukacji. Ponadto sporządzała opinie prawne na temat prawidłowego stosowania prawa europejskiego dla chorwackich ministerstw oraz dla adwokatów w sprawach przed sądami krajowymi.

T. Perišin została mianowana sędzią Sądu w dniu 26 września 2019 r.

David Petrlík urodził się w 1978 r. w Pilznie (Republika Czeska). W 2002 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie zachodnioczeskim w Pilznie (Západočeská univerzita v Plzni, Republika Czeska), a wcześniej, w latach 1999-2000, studiował na uniwersytecie w Pasawie (Universität Passau, Niemcy). W 2003 r. uzyskał dyplom master z prawa na uniwersytecie w Paryżu (université Paris I – Panthéon-Sorbonne, Francja). W 2016 r. obronił doktorat z prawa na uniwersytecie Karola w Pradze (Univerzita Karlova, Republika Czeska).

W 2004 r. rozpoczął karierę zawodową jako doradca prawny w ministerstwie spraw zagranicznych Republiki Czeskiej, a tuż po przystąpieniu Republiki Czeskiej do Unii Europejskiej podjął pracę w Trybunale Sprawiedliwości jako referendarz sędziego Jiříego Malenovskiego, z którym pracował do 2015 r.

W 2015 r. zatrudnił się jako doradca prawny w Agencji Europejskiego GNSS [obecnie Agencja Unii Europejskiej ds. Programu Kosmicznego (EUSPA)], gdzie następnie został zastępcą kierownika wydziału w departamencie prawnym i zamówień publicznych. W latach 2018–2021 był kierownikiem wydziału w tym departamencie.

Od 2011 r. D. Petrlík zajmował się także nauczaniem jako wykładowca prawa Unii i prawa własności intelektualnej na uniwersytecie Karola. Jest autorem licznych publikacji z tych dziedzin.

D. Petrlík został mianowany sędzią Sądu w dniu 1 marca 2021 r.

Krisztián Kecsmár urodził się w 1975 r. w Budapeszcie (Węgry). Studiował prawo na wydziale Jeana Monneta na uniwersytecie w Paryżu (Faculté Jean Monnet, université Paris XI Paris-Sud, Francja), gdzie w 1998 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych, w 1999 r. – tytuł magistra prawa międzynarodowego i prawa europejskiego, a w 2000 r. – dyplom master z zarządzania i prawa Unii Europejskiej.

K. Kecsmár rozpoczął działalność zawodową w latach 2001-2005 w kancelarii prawnej na Węgrzech.

W 2005 r. został przyjęty do pracy w Komisji Europejskiej jako urzędnik prowadzący sprawy w dyrekcji generalnej ds. społeczeństwa informacyjnego i mediów. Pracował również w latach 2009-2015, w 2016 r. oraz w latach 2018-2021 w dyrekcji generalnej ds. konkurencji.

Od maja 2015 r. do kwietnia 2016 r. K. Kecsmár był oddelegowany przez Komisję Europejską do węgierskiego ministerstwa sprawiedliwości jako członek gabinetu ministra odpowiedzialny za sprawy europejskie.

W latach 2016-2018 K. Kecsmár pełnił funkcję sekretarza stanu do spraw międzynarodowej i europejskiej współpracy sądowej w węgierskim ministerstwie sprawiedliwości.

K. Kecsmár został mianowany sędzią Sądu w dniu 27 października 2021 r.

Ion Gâlea urodził się w 1978 r. w Jassach (Rumunia). W 2000 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na uniwersytecie w Bukareszcie (Universitatea din București, Rumunia), a także tytuł magistra prawa europejskiego na uniwersytecie w Paryżu (Paris 1 Panthéon-Sorbonne, Francja) w ramach programu Collège juridique franco-roumain d’études européennes organizowanego we współpracy z uniwersytetem w Bukareszcie. W 2002 r. uzyskał dyplom master stosunków międzynarodowych w krajowej szkole nauk politycznych i administracyjnych (Școala Națională de Studii Politice și Administrative, Rumunia). Studia kontynuował na uniwersytecie w Grazu (Karl-Franzens-Universität Graz, Austria), gdzie w 2006 r. uzyskał dyplom magistra studiów europejskich. Po powrocie do Rumunii podjął prawnicze studia doktoranckie na uniwersytecie w Bukareszcie i w 2008 r. obronił pracę doktorską.

I. Gâlea rozpoczął działalność zawodową w rumuńskim ministerstwie spraw zagranicznych, w którym w latach 2000-2002 zajmował stanowisko attaché dyplomatycznego w dyrekcji prawa międzynarodowego i traktatowego, a w latach 2002-2007 – kierownika wydziału prawa wspólnotowego. W latach 2007-2009 pracował w zawodzie zaufania publicznego jako notariusz.

Po powrocie do ministerstwa spraw zagranicznych I. Gâlea został mianowany ekspertem w dyrekcji prawa Unii, zaś w latach 2009-2010 był jej dyrektorem. Następnie w latach 2010-2016 sprawował stanowisko dyrektora generalnego do spraw prawnych.

W latach 2016-2020 był ambasadorem Rumunii w Bułgarii, a w 2021 r. został dyrektorem generalnym departamentu dwustronnych stosunków europejskich i współpracy regionalnej ministerstwa spraw zagranicznych.

I. Gâlea prowadził także zajęcia z prawa na uniwersytecie w Bukareszcie: w latach 2002-2012 był asystentem, w latach 2012-2016 – wykładowcą, a w latach 2016-2021 – docentem. W 2021 r. został mianowany profesorem tego uniwersytetu.

Wykładał także w 2010 r. jako profesor wizytujący w armeńskiej akademii dyplomatycznej (Hayastani divanagitakan dprots’), a także w latach 2009-2015 w rumuńskim instytucie dyplomatycznym (Institutul Diplomatic Român) oraz w 2015 r. na uniwersytecie w La Coruña (Universidade da Coruña, Hiszpania).

Jest autorem licznych publikacji z dziedziny prawa.

I. Gâlea został mianowany sędzią Sądu w dniu 27 października 2021 r.

Damjan Kukovec urodził się w Lublanie (Słowenia) w 1977 r. W 2001 r. ukończył studia licencjackie z zakresu prawa na wydziale prawa uniwersytetu w Lublanie (Univerza v Ljubljani, Słowenia), a w 2002 r. uzyskał tytuł magistra prawa na Harvardzie (Harvard Law School, USA). To na tej ostatniej uczelni kontynuował studia doktoranckie, zakończone obroną rozprawy doktorskiej w 2015 r.

W 2002 r. rozpoczął karierę zawodową jako aplikant sędziowski w sądzie apelacyjnym w Lublanie (Višje sodišče v Ljubljani, Słowenia), gdzie pracował w tym charakterze do 2004 r. W 2004 r. rozpoczął pracę jako prawnik w  Specjalnym Sądzie dla Sierra Leone (Freetown, Sierra Leone) oraz w sądzie konstytucyjnym (Ustavno sodišče, Słowenia).

W 2005 r. D. Kukovec rozpoczął pracę w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej jako prawnik, a następnie, w latach 2006‑2018, pracował w Służbie Prawnej Komisji Europejskiej. W 2006 r. stał się ponadto członkiem słoweńskiej palestry.

D. Kukovec równolegle poświęca się karierze akademickiej, przede wszystkim w dziedzinie prawa europejskiego. W latach 2011‑2013 prowadził zajęcia z prawa globalnego na Harvardzie i w Institute for Global Law and Policy (instytut prawa globalnego i polityki globalnej) tej uczelni. Następnie wykładał na licznych uczelniach prawniczych na całym świecie, w tym w 2014 r. na uniwersytecie w Rio de Janeiro (FGV Direito Rio, Rio de Janeiro, Brazylia), w 2016 r. – na uniwersytecie w Kent (University of Kent’s Brussels School of International Studies, Belgia), w latach 2016 i 2017 – w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji (Włochy), a w latach 2018‑2020 – na uniwersytecie w Lublanie. Od 2018 r. D. Kukovec jest również starszym wykładowcą prawa i zastępcą dyrektora studiów doktoranckich na uniwersytecie Middlesex w Londynie (Middlesex University, Zjednoczone Królestwo).

D. Kukowec jest autorem licznych publikacji z zakresu prawa Unii. Jest też regularnie zapraszany jako wykładowca przez wiele uniwersytetów na całym świecie.

D. Kukovec został mianowany sędzią Sądu w dniu 13 stycznia 2022 r.

Suzanne Kingston urodziła się w 1977 r. w Dublinie (Irlandia). W 1998 r. ukończyła studia licencjackie z zakresu prawa na uniwersytecie w Oksfordzie (University of Oxford, Zjednoczone Królestwo), a w 2000 r. uzyskała tytuł magistra prawa na uniwersytecie w Lejdzie (Universiteit Leiden, Niderlandy). Na tej ostatniej uczelni podjęła następnie studia doktoranckie z zakresu prawa, zakończone obroną rozprawy doktorskiej w 2009 r.

W 1998 r. została przyjęta jako barrister do Honourable Society of Gray’s Inn w Londynie (Zjednoczone Królestwo). W 2002 r. rozpoczęła pracę w brukselskim biurze międzynarodowej kancelarii adwokackiej jako adwokat i praktykowała tam do 2004 r.

S. Kingston rozpoczęła następnie pracę w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej jako referendarz w gabinecie rzecznika generalnego Leenderta Geelhoeda, z którym współpracowała w latach 2004‑2006.

W 2007 r. S. Kingston została przyjęta jako barrister do Honourable Society of King’s Inns w Dublinie (Irlandia). Od 2007 r. praktykowała w irlandzkiej palestrze jako barrister, a następnie jako senior counsel.

Ponadto S. Kingston wykładała prawo na uniwersytecie w Dublinie (University College Dublin, Irlandia) początkowo, w latach 2007‑2015, jako starszy wykładowca, a następnie, od 2015 r., jako profesor. W trakcie swojej kariery akademickiej wykładała również na innych uczelniach, w tym na uniwersytecie Columbia (Columbia University, USA), na uniwersytecie w Cambridge (Cambridge University, Zjednoczone Królestwo), na uniwersytecie w Lejdzie oraz na uniwersytecie w Toronto (Osgoode Hall Law School of York University in Toronto, Kanada). S. Kingston jest autorką licznych publikacji z dziedziny prawa Unii.

S. Kingston została mianowana sędzią Sądu w dniu 13 stycznia 2022 r.

Tihamér Tóth urodził się w 1971 r. w Zalaegerszegu (Węgry). Studiował prawo na uniwersytecie w Segedynie (Szegedi Tudományegyetem, Węgry), gdzie uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych w 1994 r. Następnie odbył on studia doktoranckie na tym samym uniwersytecie i w 2001 r. obronił tam pracę doktorską.

W 1994 r. rozpoczął on swą działalność zawodową na Węgrzech jako prawnik w biurze spraw europejskich i kontynuował ją następnie w ministerstwie ds. stosunków gospodarczych z zagranicą, w ministerstwie przemysłu i handlu oraz w ministerstwie spraw zagranicznych.

W latach 1997-2001 zajmował stanowisko urzędnika prowadzącego sprawy w biurze ds. międzynarodowych węgierskiego organu ochrony konkurencji. W latach 2001-2003 był członkiem rady ds. konkurencji (Węgry), a następnie – w latach 2003-2009 – jej prezesem. W tym okresie pełnił on również funkcję wiceprezesa węgierskiego organu ochrony konkurencji.

W latach 2009-2022 prowadził na Węgrzech działalność jako adwokat, w szczególności w dziedzinie prawa konkurencji.

Począwszy od 1999 r. T. Tóth poświęcił się również nauczaniu na katolickim uniwersytecie Pétera Pázmánya (Pázmány Péter Katolikus Egyetem, Węgry). W latach 1999-2010 pracował tam jako wykładowca, a następnie pełnił funkcję wicedziekana: ds. badań i stosunków międzynarodowych (2010-2013),  ds. studentów (2010-2014) i  ds. stosunków międzynarodowych (począwszy od 2015 r.). Tihamér Tóth został profesorem tego uniwersytetu w 2018 r. W latach 2019-2022 powierzono mu katedrę im. Jeana Monneta (prawo konkurencji).

Jest autorem licznych opracowań i publikacji z zakresu prawa konkurencji.

Tihamér Tóth został mianowany sędzią Sądu w dniu 6 lipca 2022 r.

Beatrix Ricziová urodziła się w 1981 r. w Bratysławie (Słowacja). W 2005 r. uzyskała tytuł magistra prawa na uniwersytecie Komeńskiego w Bratysławie (Univerzita Komenského v Bratislave, Słowacja), a następnie, w 2012 r. – tytuł doktora nauk prawnych na tej samej uczelni.

Karierę zawodową rozpoczęła w latach 2002-2004 jako asystent prawna w jednej ze słowackich kancelarii adwokackich. Począwszy od 2003 r. wykonywała przez wiele lat, między innymi, tłumaczenia pisemne i ustne związane z wydarzeniami organizowanymi przez gminę Stupava (Słowacja).

W latach 2005-2006 B. Ricziová pracowała jako prawnik dla instytutu zbliżania prawodawstwa przy rządzie słowackim, a następnie, w latach 2007-2008, dla urzędu głównego przedstawiciela Słowacji przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wchodzącego w skład słowackiego ministerstwa sprawiedliwości. W latach 2009-2022 pełniła ona funkcję głównego przedstawiciela Słowacji przed sądami Unii.

Beatrix Ricziová była ponadto, członkiem stałego komitetu prawa cywilnego i handlowego rady ustawodawczej rządu słowackiego (2007-2010) i komitetu rekodyfikacji słowackiej procedury cywilnej (2012-2015).

Beatrix Ricziová została mianowana sędzią Sądu w dniu 6 lipca 2022 r.

Elisabeth Tichy-Fisslberger urodziła się w 1957 r. w Wiedniu (Austria). W 1980 r. uzyskała dyplom studiów prawniczych, uzupełnionych w 1981 r. studiami z zakresu prawa międzynarodowego na francuskojęzycznym katolickim uniwersytecie w Lowanium (Université catholique de Louvain, Belgia).

E. Tichy-Fisslberger rozpoczęła swoją karierę zawodową w Komisji Europejskiej w 1982 r. jako tłumacz konferencyjny, którą to funkcję pełniła do 1988 r. Równocześnie kontynuowała studia lingwistyczne na uniwersytecie w Wiedniu (Universität Wien, Austria) i w 1984 r. uzyskała tytuł magistra lingwistyki.

W 1988 r. dołączyła do służb austriackiego ministerstwa spraw zagranicznych w dyrekcji generalnej ds. europejskich i gospodarczych jako radca, którą to funkcję pełniła do 1993 r.

W 1990 r. została oddelegowana do ambasady Austrii w Dublinie. Od połowy 1991 r. do połowy 1992 r. była zastępcą dyrektora ds. polityki transportowej Unii Europejskiej w austriackim ministerstwie spraw zagranicznych w Wiedniu. Następnie została oddelegowana do ambasady Austrii w Londynie.

W latach 1993‑2000 była radcą ministrem w stałym przedstawicielstwie Austrii przy Unii Europejskiej w Brukseli.

Po powrocie do austriackiego ministerstwa spraw zagranicznych E. Tichy-Fisslberger powierzono funkcję dyrektora ds. zagadnień ogólnych związanych z Unią Europejską i instytucjami Unii Europejskiej, którą sprawowała w latach 2000‑2003. Następnie została mianowana zastępcą dyrektora generalnego ds. europejskich i gospodarczych, a od 2007 r. piastuje stanowisko dyrektora generalnego ds. prawnych i konsularnych. Ponadto w latach 2009‑2017 pełniła funkcję krajowego koordynatora ds. zwalczania handlu ludźmi.

Od grudnia 2017 r. jest ambasadorem w stałym przedstawicielstwie Austrii przy Biurze Narodów Zjednoczonych i innych organizacjach międzynarodowych w Genewie. W 2020 r. została wybrana na przewodniczącą Rady Praw Człowieka ONZ, a w 2021 r. – na przewodniczącą Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ.

Niezależnie od tej działalności E. Tichy-Fisslberger wykłada, od 2002 r., prawo w akademii dyplomatycznej w Wiedniu (Diplomatische Akademie Wien, Austria). W latach 2006‑2017 prowadziła działalność wykładowczą również na uniwersytecie w Wiedniu.

E. Tichy-Fisslberger została mianowana sędzią Sądu w dniu 15 września 2022 r.

William Valasidis urodził się w 1971 r. w Salonikach (Grecja). W 1993 r. ukończył studia na uniwersytecie Arystotelesa w Salonikach (Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis, Grecja), a w 1996 r. uzyskał tytuł Master of Laws w Harvard Law School (Stany Zjednoczone).

W latach 1993‑1995 W. Valasidis był praktykantem, w ramach odbywania aplikacji adwokackiej, w kancelarii adwokackiej. Został przyjęty do palestry w Salonikach w 1996 r. i następnie praktykował w kancelariach w Meksyku i Stanach Zjednoczonych.

Pracę w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozpoczął po raz pierwszy w 1998 r. jako referendarz w gabinecie sędziego Kraterosa Ioannou. W. Valasidis sprawował tę funkcję następnie w gabinecie sędziego Vassiliosa Skourisa, który został prezesem Trybunału w 2003 r. i z którym współpracował przez piętnaście lat (1999‑2014).

W 2014 r. został mianowany dyrektorem ds. protokołu i informacji w Trybunale, a następnie dyrektorem ds. komunikacji, które to stanowisko zajmował do 2022 r.

Jest autorem publikacji prawniczych i artykułów, dużą wagę przywiązuje do nauczania praktyki prawa Unii, aktywnie angażując się w organizację i przebieg konkursu European Law Moot Court Competition, najpierw jako członek jury w latach 2004‑2005, a następnie jako członek i wiceprezes European Law Moot Court Society w latach 2006‑2022. Jest również stałym uczestnikiem krajowych i międzynarodowych konferencji.

W. Valasidis został mianowany sędzią Sądu w dniu 15 września 2022 r.

Steven Verschuur urodził się w 1977 r. w Arnhem (Niderlandy). Studiował prawo na uniwersytecie w Utrechcie (Universiteit Utrecht, Niderlandy) i uzyskał tytuł magistra prawa w 2001 r. Kontynuował naukę na uniwersytecie w Liège (université de Liège, Belgia), gdzie w 2002 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów podyplomowych z zakresu prawa europejskiego. Pracę doktorską z zakresu prawa obronił w 2010 r. na uniwersytecie w Utrechcie.

Od 2002 r. S. Verschuur praktykuje w licznych kancelariach w Niderlandach i Belgii jako adwokat z zakresu różnych dziedzin prawa Unii, takich jak: konkurencja, pomoc państwa, polityka handlowa, zamówienia publiczne i środki ograniczające przyjęte w kontekście wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii.

Jest także autorem wielu artykułów z tych dziedzin publikowanych w czasopismach i opracowaniach prawniczych.

Równocześnie w latach 2021–2022 Steven Verschuur był także sędzią-zastępcą w wydziale cywilnym sądu rejonowego dla Zelandii-Brabancji Zachodniej (rechtbank Zeeland-West-Brabant, Niderlandy).

S. Verschuur został mianowany sędzią Sądu w dniu 15 września 2022 r.