WYROK SĄDU (czwarta izba)
z dnia 18 lipca 2017 r.(*)(i)
Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający motyw zdobniczy – Wcześniejszy wzór – Podstawa unieważnienia – Brak indywidualnego charakteru – Rozpatrywany produkt – Stopień swobody twórcy – Brak innego całościowego wrażenia – Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002
W sprawie Т-57/16
Chanel SAS, z siedzibą w Neuilly-sur-Seine (Francja), reprezentowana przez adwokat C. Sueiras Villalobos,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez E. Zaerę Cuadrado, działającą w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO byli:
Li Jing Zhou, zamieszkały w Fuenlabrada (Hiszpania),
i
Golden Rose 999 Srl, z siedzibą w Rzymie (Włochy),
mającej za przedmiot skargę na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 listopada 2015 r. (sprawa R 2346/2014‑3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między z jednej strony Chanel a z drugiej strony Li Jingiem Zhou i Golden Rose 999,
SĄD (czwarta izba),
w składzie: H. Kanninen, prezes, L. Calvo-Sotelo Ibáñez-Martín i I. Reine (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: J. Palacio González, główny administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 8 lutego 2016 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 27 kwietnia 2016 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 7 marca 2017 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 30 marca 2010 r. Li Jing Zhou dokonał w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia wzoru wspólnotowego do rejestracji na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1).
2 Wzór, o którego rejestrację wystąpiono, wygląda następująco:
3 Wzór przedstawiony w pkt 2 powyżej, zarejestrowany pod numerem 1689027‑0001 i przeznaczony do zastosowania w „motywie zdobniczym”, należącym do klasy 32 w rozumieniu Porozumienia z Locarno ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych z dnia 8 października 1968 r., ze zmianami, został opublikowany w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych nr 97/2010 z dnia 5 maja 2010 r.
4 W dniu 24 stycznia 2014 r. EUIPO zostało poinformowane, że Golden Rose 999 Srl stała się współwłaścicielem wzoru przedstawionego w pkt 2 powyżej.
5 W dniu 4 grudnia 2013 r. skarżąca, Chanel SAS, wystąpiła na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 6/2002 do Wydziału Unieważnień EUIPO z wnioskiem o unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru. W uzasadnieniu wniosku wskazano podstawę unieważnienia określoną w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 4–9 tego rozporządzenia.
6 W piśmie przedstawiającym podstawy wniosku o unieważnienie skarżąca poniosła, że sporny wzór nie jest nowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002. Jej zdaniem sporny wzór wykazuje duże podobieństwo do przedstawionego poniżej, zarejestrowanego jako znak handlowy we Francji od 1989 r., jej własnego monogramu, z którym jest prawie identyczny:
7 Ponadto podniosła ona brak indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru na podstawie art. 6 rozporządzenia nr 6/2002.
8 Decyzją z dnia 15 lipca 2014 r. Wydział Unieważnień EUIPO oddalił wniosek o unieważnienie ze względu na to, że wcześniejszy wzór nie pozbawiał zakwestionowanego wzoru cechy nowości ani indywidualnego charakteru.
9 Wydział Unieważnień stwierdził w istocie, odnosząc się do cechy nowości zakwestionowanego wzoru, że różnice między kolidującymi ze sobą wzorami nie były nieznaczące. Co się tyczy charakteru indywidualnego, Wydział Unieważnień uznał, że sporny wzór wywiera na poinformowanym użytkowniku inne całościowe wrażenie niż wzór wcześniejszy.
10 W dniu 10 września 2014 r. skarżąca wniosła do Izby Odwoławczej EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
11 Decyzją z dnia 18 listopada 2015 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”). Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie. Stwierdziła ona w istocie, że sporny wzór w sposób oczywisty nie jest identyczny z monogramem Chanel, że występujące między tymi dwoma wzorami różnice nie mogą zostać zrównane z nieznacznymi detalami oraz że w konsekwencji sporny wzór jest nowy.
12 Uznała ona również, że wcześniejszy wzór nie pozbawia zakwestionowanego wzoru jego indywidualnego charakteru. Izba Odwoławcza dokonała w pierwszym rzędzie analizy mającej zastosowanie w niniejszej sprawie koncepcji „poinformowanego użytkownika”. Wywiodła z niej ona, że produkt, w którym sporny wzór jest stosowany, stanowi sam motyw zdobniczy i jest wykorzystywany zarówno przez profesjonalistów, jak i przez użytkowników końcowych jako motyw zdobniczy dla innych produktów.
13 Izba Odwoławcza zauważyła następnie, że twórca zakwestionowanego wzoru cieszył się dużą swobodą przy jego opracowywaniu. Niemniej jednak różnice widoczne w centralnej części dwóch monogramów stanowią podstawową cechę zachowywaną w pamięci przez poinformowanego użytkownika, prawidłowo zdefiniowanego przez Wydział Unieważnień. W konsekwencji całościowe wrażenie wywierane przez każdy z kolidujących ze sobą wzorów na poinformowanym użytkowniku jest inne.
Żądania stron
14 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru;
– obciążenie kosztami postępowania EUIPO, a także wszystkie inne strony główne lub interwenientów pragnących poprzeć zaskarżoną decyzję.
15 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności drugiego żądania skarżącej
16 W drugim żądaniu skarżąca wnosi do Sądu o unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru.
17 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 61 ust. 3 rozporządzenia nr 6/2002 Sąd jest właściwy zarówno uchylić, jak i zmienić zaskarżoną decyzję. Ponadto zgodnie z art. 61 ust. 6 tego rozporządzenia EUIPO jest zobowiązane do podjęcia niezbędnych środków w celu zastosowania się do orzeczenia Sądu. Z tego ostatniego przepisu wynika, że do Sądu nie należy wydawanie nakazów wobec EUIPO, na którym spoczywa bowiem obowiązek wyciągnięcia konsekwencji z sentencji oraz z uzasadnienia wyroku [wyrok z dnia 12 maja 2010 r., Beifa Group/OHIM – Schwan‑Stabilo Schwanhäußer (Przyrząd do pisania), T‑148/08, EU:T:2010:190, pkt 40].
18 Drugie żądanie skarżącej należy zatem odrzucić jako niedopuszczalne [zob. analogicznie wyrok z dnia 11 lutego 2009 r., Bayern Innovativ/OHIM – Life Sciences Partners Perstock (LifeScience), T‑413/07, niepublikowany, EU:T:2009:34, pkt 17].
Co do istoty
19 Na poparcie skargi skarżąca podnosi jeden tylko zarzut, oparty na naruszeniu art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002, który to zarzut można podzielić na dwie części – pierwszą, dotyczącą naruszenia art. 6 wspomnianego rozporządzenia, i drugą, dotyczącą naruszenia art. 5 tego rozporządzenia. Rozpoznanie niniejszej skargi należy rozpocząć od pierwszej części tego jedynego zarzutu.
20 W ramach pierwszej części jedynego zarzutu skarżąca podnosi w istocie, że dokonana przez Izbę Odwoławczą analiza jest oczywiście niepełna, a jej wnioski są dotknięte kilkoma błędami.
21 Zdaniem skarżącej przy dokonywaniu analizy charakteru indywidualnego zakwestionowanego wzoru Izba Odwoławcza w żaden sposób nie nawiązała do produktu, w którym wzór ten ma być stosowany. W ramach tego badania nie sprecyzowano też, kim w niniejszym wypadku jest poinformowany użytkownik. Skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić przedstawione dowody, wykazujące, iż kolidujące ze sobą wzory były odtwarzane na prawdziwych artykułach, a także fakt, iż różnice między tymi wzorami są minimalne. Skarżąca podnosi ponadto, że sporny wzór może być używany w pozycji obróconej o 90o w stosunku do jego przedstawienia zawartego w zgłoszeniu do rejestracji.
22 I tak, mimo wniosku, że twórca zakwestionowanego wzoru cieszył się dużą swobodą przy jego opracowywaniu, Izba Odwoławcza zdecydowała jednak, iż kolidujące ze sobą wzory nie wywierają tego samego całościowego wrażenia, co stanowi zdaniem skarżącej naruszenie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002.
23 EUIPO wnosi o oddalenie pierwszej części jedynego zarzutu. W tym względzie zauważa ono przede wszystkim, że skarżąca nie kwestionuje definicji poinformowanego użytkownika ani stopnia swobody przysługującego twórcy wzoru, a także określa produkt, w którym sporny wzór ma być zastosowany jako motyw zdobniczy.
24 Następnie EUIPO podnosi niedopuszczalność niektórych dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem, a także niedopuszczalność argumentu, zgodnie z którym Izba Odwoławcza była zobowiązana wziąć pod uwagę kolidujące ze sobą wzory w postaci, w jakiej są one przedstawiane na sprzedawanych towarach. Niezależnie od wszystkiego takie wzięcie pod uwagę nie byłoby możliwe, ponieważ warunki używania kolidujących ze sobą wzorów zależą w pełni od woli stron.
25 Wreszcie, zdaniem EUIPO Izba Odwoławcza uwzględniła dużą swobodę, jaką cieszył się twórca zakwestionowanego wzoru. Pomimo tego stwierdzenia ustaliła ona różnice między centralnymi częściami kolidujących ze sobą wzorów, przy czym różnice te nie zostały zakwestionowane przez skarżącą. W konsekwencji Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że kolidujące ze sobą wzory nie wywierają na poinformowanym użytkowniku tego samego całościowego wrażenia.
26 Artykuł 6 rozporządzenia nr 6/2002 stanowi:
„1. Wzór jest uznany za posiadający indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na tym użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie:
a) w przypadku niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego, przed datą pierwszego publicznego udostępnienia wzoru, o którego ochronę się wnosi;
b) w przypadku zarejestrowanego wzoru wspólnotowego, przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji, od której wzór ma być chroniony lub, jeśli zastrzeżono pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa.
2. Przy ocenie indywidualnego charakteru bierze się pod uwagę stopień swobody autora przy opracowywaniu wzoru”.
27 Z powyższego przepisu wynika, że ocena indywidualnego charakteru wzoru wymaga zasadniczo przeprowadzenia czteroetapowego badania, polegającego na ustaleniu, po pierwsze, sektora produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany, po drugie, poinformowanego użytkownika wspomnianych produktów w zależności od ich przeznaczenia, a także, poprzez odniesienie do tego poinformowanego użytkownika, stopnia znajomości stanu sztuki wzorniczej i stopnia uwagi wykazywanej przy porównywaniu – bezpośrednim, jeśli to możliwe – poszczególnych wzorów, po trzecie, swobody twórcy wzoru przy jego opracowywaniu, i po czwarte, wyniku porównania rozpatrywanych wzorów z uwzględnieniem właściwego sektora, swobody twórcy i całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku przez zakwestionowany wzór i przez każdy wcześniejszy wzór, który został udostępniony publicznie. Wstępną przesłanką badania indywidualnego charakteru wzoru oraz badania jego nowości na podstawie art. 5 rozporządzenia nr 6/2002 jest ustalenie istnienia i pierwszeństwa publicznego udostępnienia każdego wzoru przywołanego na poparcie unieważnienia prawa do zakwestionowanego wzoru [wyrok z dnia 7 listopada 2013 r., Budziewska/OHIM – Puma (Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku), T‑666/11, niepublikowany, EU:T:2013:584, pkt 21].
28 W konsekwencji z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002, a także z utrwalonego orzecznictwa wynika, że badanie indywidualnego charakteru wzoru zależy od całościowego wrażenia wywieranego przez ten wzór na poinformowanym użytkowniku [zob. podobnie wyroki: z dnia 22 czerwca 2010 r., Shenzhen Taiden/OHIM – Bosch Security Systems (Urządzenie komunikacyjne), T‑153/08, EU:T:2010:248, pkt 17; z dnia 25 października 2013 r., Merlin i in./OHIM – Dusyma (Jeux), T‑231/10, niepublikowany, EU:T:2013:560, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo].
29 W ramach dokonywanej ad casum oceny całościowego wrażenia wywieranego przez rozpatrywane wzory na poinformowanym użytkowniku, który posiada pewną wiedzę na temat stanu sztuki wzorniczej, należy brać pod uwagę stopień swobody twórcy przy opracowywaniu kwestionowanego wzoru [zob. podobnie wyrok z dnia 18 marca 2010 r., Grupo Promer Mon Graphic/OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), T‑9/07, EU:T:2010:96, pkt 72].
30 Zgodnie z orzecznictwem im większa jest swoboda twórcy przy opracowywaniu wzoru, tym rzadziej niewielkie różnice między kolidującymi ze sobą wzorami wystarczają do wywołania u poinformowanego użytkownika innego całościowego wrażenia. Odwrotnie, im bardziej ograniczona jest swoboda twórcy przy opracowywaniu wzoru, tym bardziej niewielkie różnice między kolidującymi ze sobą wzorami wystarczają do wywołania u poinformowanego użytkownika innego całościowego wrażenia. Tak więc wysoki stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru wzmacnia tezę, że porównywane wzory, nie różniąc się znacząco od siebie, wywierają na poinformowanym użytkowniku takie samo całościowe wrażenie [wyrok z dnia 9 września 2011 r., Kwang Yang Motor/OHIM – Honda Giken Kogyo (Silnik o spalaniu wewnętrznym), T‑11/08, niepublikowany, EU:T:2011:447, pkt 33].
31 Niemniej jednak należy przypomnieć, że czynnik związany ze swobodą twórcy nie może samodzielnie warunkować oceny indywidualnego charakteru wzoru, lecz, przeciwnie, jest elementem podlegającym uwzględnieniu przy dokonywaniu tej oceny. Chodzi tu raczej o czynnik, który pozwala zniuansować ocenę indywidualnego charakteru wzoru, aniżeli o czynnik niezależny, określający wymagany dystans między dwoma wzorami, aby jeden z nich wykazywał indywidualny charakter. Czynnik związany ze stopniem swobody twórcy może zatem wzmocnić lub – a contrario – osłabić stwierdzenie dotyczące całościowego wrażenia wywieranego przez każdy z rozpatrywanych wzorów [zob. podobnie wyrok z dnia 10 września 2015 r., H&M Hennes & Mauritz/OHIM – Yves Saint Laurent (Torebki), T‑526/13, niepublikowany, EU:T:2015:614, pkt 33, 35].
32 Wzór nie może więc zostać uznany za odtworzenie wcześniejszego wzoru lub za skopiowanie oryginalnej idei zrealizowanej po raz pierwszy w tym wzorze [zob. podobnie wyroki: z dnia 6 czerwca 2013 r., Kastenholz/OHIM – Qwatchme (Tarcze zegarka), T‑68/11, EU:T:2013:298, pkt 71; z dnia 4 lutego 2014 r., Gandia Blasco/OHIM – Sachi Premium-Outdoor Furniture (Fotel sześcienny), T‑339/12, niepublikowany, EU:T:2014:54, pkt 40].
33 Należy wreszcie podkreślić, że z orzecznictwa wynika, iż porównanie całościowego wrażenia wywieranego przez wzory musi stanowić syntezę i nie może ograniczać się do analitycznego porównania wykazu podobieństw i różnic [wyrok z dnia 29 października 2015 r., Roca Sanitario/OHIM – Villeroy & Boch (Kran z jednym uchwytem), T‑334/14, niepublikowany, EU:T:2015:817, pkt 58].
34 To w świetle powyższych zasad należy rozpoznać pierwszą część jedynego zarzutu podniesionego w ramach niniejszej skargi.
35 Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie wcześniejszy charakter monogramu Chanel nie został zakwestionowany przez strony.
36 Ponadto skarżąca nie neguje, że zakwestionowany wzór stanowi motyw zdobniczy należący do klasy 32, aczkolwiek utrzymuje, że Izba Odwoławcza nie określiła produktów, w których ten motyw zdobniczy ma być zastosowany.
37 Co więcej, bezsporne między stronami jest to – co zostało też potwierdzone podczas rozprawy – że poinformowanymi użytkownikami są w niniejszym wypadku zarówno profesjonaliści, jak i użytkownicy końcowi.
38 Strony zgadzają się również co do tego, że twórca zakwestionowanego wzoru cieszył się dużą swobodą przy jego opracowywaniu.
39 W konsekwencji w kontekście dokonanej przez Izbę Odwoławczą analizy indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru należy rozważyć, czy Izba Odwoławcza popełniła błąd, po pierwsze, w zakresie określenia charakteru produktu, w którym zakwestionowany wzór ma zostać zastosowany, a po drugie, w odniesieniu do porównania całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku przez kolidujące ze sobą wzory.
W przedmiocie charakteru produktu, w którym zakwestionowany wzór ma być zastosowany
40 W niniejszej sprawie skarżąca podnosi, że w zaskarżonej decyzji nie ustalono – mimo że należało to zrobić – produktu, w którym zakwestionowany wzór ma być zastosowany.
41 Przy określaniu produktu, w którym dany wzór ma być zawarty lub zastosowany, należy uwzględnić wskazanie tego produktu zawarte w zgłoszeniu rozpatrywanego wzoru, ale także, w razie potrzeby, sam wzór – w zakresie, w jakim ukazuje on charakter produktu, jego przeznaczenie i funkcję (wyrok z dnia 18 marca 2010 r., Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych, T‑9/07, EU:T:2010:96, pkt 56).
42 Na wstępie należy przypomnieć, że wzór może zostać zarejestrowany jako element zdobniczy, jak miało to miejsce w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 7 listopada 2013 r., Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku (T‑666/11, niepublikowanym, EU:T:2013:584), który dotyczył wzoru zarejestrowanego jako logo objęte klasą 32.
43 W niniejszym wypadku zakwestionowany wzór nie dostarcza informacji na temat swojego przeznaczenia lub swojej funkcji. Ponadto w odróżnieniu od sprawy zakończonej przywołanym w pkt 42 powyżej wyrokiem z dnia 7 listopada 2013 r. (Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku, T‑666/11, niepublikowanym, EU:T:2013:584), w którym rozpatrywane wzory dotyczyły ogólnie sektora odzieżowego i artykułów sportowych, w niniejszej sprawie monogram Chanel jest zarejestrowany dla bardzo dużej liczby towarów, a zakwestionowany wzór jest zarejestrowany jako motyw zdobniczy, bez żadnego doprecyzowania, w jakich produktach ma być zastosowany. Wynika z tego, że w niniejszym wypadku nie można było ustalić sektora produktów, w których zakwestionowany wzór miał być zawarty lub zastosowany, ani porównać tego sektora z sektorem objętym monogramem Chanel.
44 W konsekwencji Izba Odwoławcza prawidłowo zdecydowała, że produktem, w którym miał być zastosowany zakwestionowany wzór, jest sam motyw zdobniczy, co nie zostało też podważone przez strony. Wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, Izba Odwoławcza nie była zobowiązana do ustalenia produktu, w którym miał być zastosowany ten motyw zdobniczy.
45 Wniosek ten należy zatem mieć na uwadze przy dokonywaniu porównania całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku przez kolidujące ze sobą wzory.
W kwestii porównania całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory
46 Skarżąca utrzymuje w szczególności, że Izba Odwoławcza błędnie i nie przedstawiwszy wystarczającego uzasadnienia, uznała, iż kolidujące ze sobą wzory wywierają, pomimo dużej swobody twórcy, inne całościowe wrażenia, i uczyniła to z pominięciem przedstawionych dowodów, które wykazywały, że kolidujące ze sobą wzory zostały odtworzone na rzeczywistych produktach oraz że między tymi wzorami występują jedynie minimalne różnice.
47 EUIPO stwierdza, że Izba Odwoławcza słusznie uznała, iż kolidujące ze sobą wzory wywierają inne całościowe wrażenie, i to biorąc pod uwagę dużą swobodę ich twórcy. Ponadto EUIPO wnosi o uznanie za niedopuszczalne przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem niektórych dowodów i argumentu dotyczącego konieczności uwzględnienia sprzedawanych towarów.
48 Prawdą jest, że skarżąca – na poparcie części dotyczącej braku cechy nowości zakwestionowanego wzoru, a nie niniejszej części jedynego zarzutu – przedłożyła Sądowi fotografie okularów przeciwsłonecznych tytułem porównania artykułów, na których umieszczone zostały z jednej strony zakwestionowany wzór, a z drugiej strony monogram Chanel, aby ukazać rzeczywiście sprzedawane produkty zawierające kolidujące ze sobą wzory, które to produkty zostały przedstawione w administracyjnym stadium postępowania. Prawdą jest również, że skarżąca w skardze i na rozprawie przedstawiła po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem inne fotografie, w celu zilustrowania sposobu używania zakwestionowanego wzoru na sprzedawanych produktach, a także argument dotyczący konieczności uwzględnienia sprzedawanych produktów.
49 Przede wszystkim należy zauważyć, że dowody i argument, o których mowa w pkt 48 powyżej, przedstawione po raz pierwszy przed Sądem, nie mogą zostać uwzględnione. Skarga do Sądu ma bowiem na celu dokonanie kontroli zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych EUIPO w rozumieniu art. 61 rozporządzenia nr 6/2002, a zatem zadaniem Sądu nie jest ponowne rozpoznanie stanu faktycznego w świetle dokumentów przedstawionych po raz pierwszy w toczącym się przed nim postępowaniu. Należy więc odrzucić wskazane powyżej dokumenty, bez potrzeby badania ich mocy dowodowej [zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 18 marca 2010 r., Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych, T‑9/07, EU:T:2010:96, pkt 24; z dnia 13 listopada 2012 r., Antrax It/OHIM – THC (Termosyfony dla grzejników), T‑83/11 i T‑84/11, EU:T:2012:592, pkt 28].
50 Dodatkowo, co się tyczy fotografii ilustrujących przedstawione już wcześniej przed EUIPO okulary przeciwsłoneczne, należy stwierdzić, że niezależnie od wszystkiego fotografie te mogą zostać uwzględnione wyłącznie jako przykład możliwego wykorzystania zakwestionowanego wzoru, także jeśli chodzi o pionowe/poziome ułożenie lub rozmiar kolidujących ze sobą wzorów w przypadku ich użycia, a w konsekwencji nie mogą być postrzegane jako jedyny punkt odniesienia (zob. podobnie wyroki: z dnia 7 listopada 2013 r., Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku, T‑666/11, niepublikowany, EU:T:2013:584, pkt 30; z dnia 29 października 2015 r., Kran z jednym uchwytem, T‑334/14, niepublikowany, EU:T:2015:817, pkt 78). Powyższe stwierdzenie jest tym bardziej zasadne, że w niniejszym wypadku zakwestionowany wzór przedstawia motyw zdobniczy, należący do klasy 32, który może być zastosowany w wielu produktach.
51 Co więcej, możliwość wykorzystania różnych sposobów ułożenia zakwestionowanego wzoru została dowiedziona w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą dzięki przedstawieniu nałożonych na siebie kolidujących ze sobą wzorów. W odpowiedzi na skargę oraz na rozprawie EUIPO potwierdziło, że to możliwe wykorzystanie zostało wzięte pod uwagę przez Izbę Odwoławczą.
52 W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie orzecznictwem określenie całościowego wrażenia powinno w sposób konieczny uwzględniać sposób, w jaki rozpatrywany produkt jest używany, w szczególności to, jak przy tym zwykle obchodzi się z takim produktem (zob. podobnie wyrok z dnia 22 czerwca 2010 r., Urządzenie komunikacyjne, T‑153/08, EU:T:2010:248, pkt 66).
53 W niniejszej sprawie Izba Odwoławcza w ramach przeprowadzonej przez siebie konkretnej analizy całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory, uznając dużą swobodę twórcy, zdecydowała, że wzory te wywierają na poinformowanym użytkowniku inne całościowe wrażenie. W tym względzie oparła się ona głównie na różnicach między centralnymi częściami rozpatrywanych wzorów. W szczególności, po pierwsze, w jej ocenie zakwestionowany wzór składa się z „dwóch odwróconych cyfr 3”, natomiast monogram Chanel tworzą „dwie odwrócone litery C”. Po drugie, zakwestionowany wzór przedstawia poziomą klamrę o zaostrzonych końcach, z lekko pogrubionym zarysem, podczas gdy monogram Chanel przedstawia pusty w środku pionowy owal o zaostrzonych końcach. Po trzecie, w przypadku zakwestionowanego wzoru dostrzeżono analogię do symbolu nieskończoności, a w przypadku monogramu Chanel – do elipsy.
54 Z zaskarżonej decyzji wynika zatem, że Izba Odwoławcza ograniczyła się do wskazania, iż pomimo dużej swobody twórcy różnice między centralnymi częściami kolidujących ze sobą wzorów opisane w sposób przedstawiony w pkt 53 powyżej stanowią podstawową cechę, która zostanie zachowana w pamięci przez poinformowanego użytkownika.
55 Należy jednak stwierdzić, że w niniejszym wypadku wcześniejszy wzór wykazuje znaczące podobieństwa do zakwestionowanego wzoru. Zakwestionowany wzór może zostać uznany w pewnym sensie za kreację zainspirowaną pomysłem monogramu Chanel, tym bardziej że wybór zakwestionowanego wzoru nie był ograniczony żadnymi względami, a jego twórca nie odróżnił go w sposób wystarczający od monogramu Chanel. W rezultacie do celów ustalenia, czy kolidujące ze sobą wzory wywierają inne całościowe wrażenie, należy uznać, że poinformowany użytkownik będzie je postrzegał w sposób całościowy. Tymczasem nawet jeżeli te dwa wzory różnią się od siebie w części centralnej, to trzeba stwierdzić, że całościowe wrażenie nie jest inne, ponieważ zewnętrzne części, które w dużej mierze decydują o ich konturze i całościowym wrażeniu wywieranym przez kolidujące ze sobą wzory, są do siebie bardzo podobne i prawie identyczne. Ponadto części centralne, chociaż wykazują pewne różnice, są tworzone przez podobne do siebie owalne kształty, które rozmywają się w całościowym obrazie tych wzorów. W szczególności centralna część zakwestionowanego wzoru składa się z dwóch elips podobnych do pojedynczej elipsy dostrzegalnej w monogramie Chanel. Różnice te mogą zostać niedostrzeżone przez poinformowanego użytkownika tym bardziej, że zakwestionowany wzór może być używany w pozycji obróconej o 90o i w różnych rozmiarach.
56 Zważywszy na podobieństwo kolidujących ze sobą wzorów, duża swoboda twórcy może jedynie, na podstawie orzecznictwa, wzmocnić tezę o braku innego całościowego wrażenia wywieranego przez wspomniane wzory, tym bardziej że różnice można dostrzec jedynie przy bezpośrednim porównaniu, które nie zawsze jest natychmiast możliwe (zob. podobnie wyrok z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 55).
57 Należy również zauważyć, że w niniejszym przypadku nie stwierdzono wymagań związanych z właściwościami wynikającymi z funkcji technicznej motywu zdobniczego lub jego części albo z mających zastosowanie przepisów prawnych (zob. podobnie wyrok z dnia 9 września 2011 r., Silnik o spalaniu wewnętrznym, T‑11/08, niepublikowany, EU:T:2011:447, pkt 32).
58 Wreszcie, należy przypomnieć, że zakwestionowany wzór stanowi motyw zdobniczy należący do klasy 32, a taki motyw zdobniczy można zastosować w dużej gamie produktów, co czyni prawie niemożliwym uprzednie określenie sposobu wykorzystania tego wzoru. W konsekwencji okoliczność ta wzmacnia konieczność szczegółowej analizy całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory.
59 W rezultacie, mając na uwadze dużą swobodę twórcy zakwestionowanego wzoru i istnienie dużej swobody wykorzystania tego wzoru w rozmaitych produktach, występujące między kolidującymi ze sobą wzorami różnice nie pozwalają na wywarcie na poinformowanym użytkowniku innego całościowego wrażenia.
60 Wynika stąd, że Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, iż zakwestionowany wzór ma indywidualny charakter w stosunku do monogramu Chanel.
61 W konsekwencji należy uwzględnić pierwszą część jedynego zarzutu, opartą na naruszeniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002.
62 Rozpatrzenie drugiej części jedynego zarzutu nie jest konieczne, ponieważ art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 przewiduje, że wzór jest chroniony w zakresie, w jakim jest nowy i posiada indywidualny charakter.
63 Z całości powyższych rozważań wynika, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie kosztów
64 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ żądania EUIPO nie zostały w zasadniczej części uwzględnione, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć EUIPO kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (czwarta izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 18 listopada 2015 r. (sprawa R 2346/2014‑3).
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje odrzucona.
3) EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.
Kanninen | Calvo-Sotelo Ibáñez-Martín | Reine |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 18 lipca 2017 r.
Podpisy
i Słowa kluczowe oraz pkt 44 i 55 w niniejszym tekście były przedmiotem zmian o charakterze językowym po pierwotnym umieszczeniu na stronie internetowej.