POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(pierwsza izba)

z dnia 27 marca 2007 r.

Sprawa F-87/06

Thierry Manté

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek na zagospodarowanie – Oddelegowany ekspert narodowy powołany na urzędnika – Zwrot nienależnego świadczenia – Oczywista niedopuszczalność

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której T. Manté, były oddelegowany ekspert narodowy, który został urzędnikiem Wspólnot Europejskich, żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji organu powołującego z dnia 22 sierpnia 2005 r. odmawiającej mu przyznania dodatku na zagospodarowanie i nakazującej mu zwrot kwot wypłaconych z tego tytułu, wydanej wraz z decyzjami organu powołującego, odpowiednio, z dnia 17 października 2005 r. oddalającej jego wniosek o ponowne rozpatrzenie wspomnianej decyzji z dnia 22 sierpnia 2005 r. i z dnia 10 maja 2006 r. oddalającej jego zażalenie, a po drugie, naprawienia szkody przez niego poniesionej.

Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna. Rada Unii Europejskiej pokryje, poza swoimi kosztami, połowę kosztów poniesionych przez T. Mantégo.

Streszczenie

Postępowanie – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem – Przesłanki – Skarga oczywiście niedopuszczalna lub oczywiście pozbawiona podstaw prawnych

(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 111; regulamin pracowniczy urzędników, art. 90, 91; decyzja Rady 2004/752, art. 3 ust. 4)

W przypadku skargi oczywiście niedopuszczalnej Sąd może wydać orzeczenie bez podejmowania dalszych czynności procesowych, w drodze postanowienia z uzasadnieniem, na podstawie art. 111 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, nie jedynie wówczas, gdy naruszenie zasad dotyczących dopuszczalności jest na tyle oczywiste i poważne, że nie można przedstawić żadnego poważnego argumentu za dopuszczalnością, ale również wówczas, gdy skład orzekający po zapoznaniu się z aktami i stwierdzeniu, że na podstawie akt ma wystarczającą wiedzę o sprawie, jest całkowicie przekonany o niedopuszczalności skargi, w szczególności ze względu na to, że skarga ta nie spełnia warunków określonych przez utrwalone orzecznictwo, a przede wszystkim uważa, że przeprowadzenie rozprawy nie wniosłoby żadnego nowego elementu w tym zakresie. W takim przypadku odrzucenie skargi w drodze postanowienia z uzasadnieniem przyczynia się nie tylko do ekonomii procesowej, ale również oszczędza stronom kosztów, jakie wiązałyby się z przeprowadzeniem rozprawy.

Ma to miejsce wówczas, gdy skarżący, nie znając utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z którym urzędnik w odniesieniu do aktu niekorzystnego winien skorzystać z procedury wniesienia zażalenia przewidzianej w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, składa zwykły wniosek o ponowne rozpatrzenie aktu oczywiście niekorzystnego dla niego, a następnie składa zażalenie na odpowiedź administracji na ten wniosek i nie przestrzega przy tym terminów na złożenie zażalenia i skargi przewidzianych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego.

Ponadto okoliczność, że w decyzji oddalającej wniosek złożony przez skarżącego na akt niekorzystny wskazano, że można złożyć zażalenie na tę decyzję, nie pozwala tym samym na zastosowanie orzecznictwa dotyczącego usprawiedliwionego błędu na korzyść skarżącego, gdyż nie występuje tutaj przesłanka zastosowania tego orzecznictwa, jaką jest powstanie zrozumiałych wątpliwości w świadomości urzędnika dochowującego wszelkiej staranności wymaganej od osoby przeciętnie zorientowanej; to bowiem z własnej woli, a nie z powodu wprowadzającego w błąd zachowania instytucji skarżący zdecydował się zareagować na akt niekorzystny poprzez złożenie wniosku; w takich okolicznościach skarżący może powoływać się na orzecznictwo dotyczące usprawiedliwionego błędu tylko wówczas, gdy mając wątpliwości co do zgodności z prawem postępowania wszczętego przez złożenie wniosku i podejmując kroki w celu złożenia zażalenia w regulaminowym terminie trzech miesięcy od wydania aktu niekorzystnego, zrezygnował z tego, ze względu na to, że przywołane wskazanie przekonało go o zgodności z prawem jego pierwotnych działań.

(zob. pkt 15, 16, 19, 20, 23–26)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑14/91 Weyrich przeciwko Komisji, 7 czerwca 1991 r., Rec. s. II‑235, pkt 32, 34; sprawa T‑11/01 Mascetti przeciwko Komisji, 1 kwietnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑117, II‑579, pkt 33

Sąd do Spraw Służby Publicznej: sprawa F‑27/05 Le Maire przeciwko Komisji, 28 czerwca 2006 r., Zb.Orz,SP s. I‑A‑1‑47, II‑A‑1‑159, pkt 36