WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 11 września 2013 r.
Sprawa T‑317/10 P
L
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Odwołanie – Służba publiczna – Personel tymczasowy – Umowa na czas nieokreślony – Decyzja o zwolnieniu – Obowiązek uzasadnienia – Utrata zaufania
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej w sprawie [poufne].
Orzeczenie: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej w sprawie [poufne] zostaje uchylony w zakresie, w jakim nie orzeczono w nim w przedmiocie zarzutu naruszenia zasady bezstronności, oddalono zarzut nieprawidłowości ustaleń faktycznych i oczywistego błędu w ocenie oraz orzeczono, że wnoszący odwołanie nie wnosił o obciążenie Parlamentu kosztami postępowania. W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone. W pozostałym zakresie skarga wniesiona przez L do Sądu do spraw Służby Publicznej w sprawie [poufne] zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty postępowania zarówno w pierwszej instancji, jak i w odwołaniu.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Niedopuszczalność skargi w pierwszej instancji – Bezwzględna przeszkoda procesowa – Badanie z urzędu
2. Postępowanie sądowe – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Jasne i precyzyjne przedstawienie podnoszonych zarzutów
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 35)
3. Urzędnicy – Personel tymczasowy – Pracownicy zatrudnieni w celu pełnienia obowiązków na rzecz grupy politycznej Parlamentu Europejskiego – Zwolnienie z powodów dotyczących kwestii wzajemnego zaufania – Obowiązek uzasadnienia – Zakres
[regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 2 lit. c)]
4. Urzędnicy – Personel tymczasowy – Pracownicy zatrudnieni w celu pełnienia obowiązków na rzecz grupy politycznej Parlamentu Europejskiego – Zwolnienie z powodów dotyczących kwestii wzajemnego zaufania – Kontrola sądowa – Granice
[warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 2 lit. c)]
5. Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające uzasadnienie – Zakres obowiązku uzasadnienia
(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 36)
6. Postępowanie sądowe – Wniosek o otwarcie procedury ustnej na nowo – Wniosek o dopuszczenie przedstawienia na etapie odwołania nowych dokumentów dotyczących okoliczności faktycznych – Oddalenie
(regulamin postępowania przed Sądem, art. 62)
1. Sędzia rozpoznający odwołanie jest obowiązany orzec, w razie potrzeby z urzędu, w przedmiocie bezwzględnej przesłanki procesowej dotyczącej dopuszczalności skargi w pierwszej instancji, aby ustalić, czy owa skarga spełnia wymogi niezbędnej jasności i precyzji.
(zob. pkt 22)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑176/06 P Stadtwerke Schwäbisch Hall i in. przeciwko Komisji, 29 listopada 2007 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 18
Sąd: sprawa T‑156/08 P R przeciwko Komisji, 16 marca 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑11, II‑B‑1‑51, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Zgodnie z art. 35 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej skarga powinna zawierać w szczególności zwięzłe przedstawienie podnoszonych zarzutów. Powinna ona zatem wyjaśniać, na czym polega zarzut stanowiący podstawę skargi, co oznacza, iż samo jego przywołanie nie spełnia wymogów statutu Trybunału i regulaminu postępowania przed Sądem. Ponadto to przedstawienie zarzutów, jakkolwiek zwięzłe, powinno być na tyle jasne i precyzyjne, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi do spraw Służby Publicznej rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi, jeśli zajdzie taka potrzeba bez dodatkowych informacji. Zasada pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości wymaga dla dopuszczalności skargi, a w szczególności zarzutu zawartego w skardze, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których zostały one oparte, wynikały w sposób spójny i zrozumiały z samej treści skargi.
(zob. pkt 34)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑352/98 P Bergaderm i Goupil przeciwko Komisji, 4 lipca 2000 r., Rec. s. I‑5291, pkt 34; sprawy połączone C‑189/02 P, C‑202/02 P, od C‑205/02 P do C‑208/02 P i C‑213/02 P, Dansk Rørindustri i in. przeciwko Komisji, 28 czerwca 2005 r., Zb.Orz. s. I‑5425, pkt 426
Sąd: sprawa T‑385/00 Seiller przeciwko EBI, 17 czerwca 2003 r., RecFP s. I‑A-161, II-801, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑338/07 P Bianchi przeciwko ETF, 19 marca 2010 r., pkt 59
3. Obowiązek uzasadnienia z art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, mający umożliwić adresatom ocenę, czy wydana decyzja jest prawidłowa, oraz służyć za podstawę kontroli sądowej, ma zastosowanie do decyzji o rozwiązaniu umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego zawartej na czas określony podlegającej przepisom warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich.
Wyjątkowo dopuszcza się jednak pod pewnymi warunkami uzupełnienie uzasadnienia, albo na etapie administracyjnym, albo po wniesieniu skargi. Na etapie administracyjnym dopuszcza się uzupełnienie uzasadnienia aktu poprzez znany skarżącemu kontekst sprawy, ustne informacje i zażalenie.
W szczególności przy zwolnieniu uzasadnionym utratą wzajemnego zaufania między członkiem personelu tymczasowego a grupą polityczną Parlamentu Europejskiego, do której jest on przydzielony, o ile członek personelu tymczasowego przydzielony do członków niezrzeszonych ma interes w tym, by upewnić się, że chodzi o utracone zaufanie, które łączyło go z jego bezpośrednim przełożonym, o tyle w przypadku pracownika przydzielonego do klasycznej grupy politycznej innej niż grupa posłów niezrzeszonych, cechującej się domniemaną wspólnotą poglądów politycznych, gdy następuje utrata zaufania, brak go w stosunku do całej grupy i nieistotne jest, które osoby utraciły to zaufanie.
(zob. pkt 60, 61, 64)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑17/07 P Neirinck przeciwko Komisji, 28 lutego 2008 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 50–52
Sąd: sprawa T‑237/00 Reynolds przeciwko Parlamentowi, 8 grudnia 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A-385, II-1731, pkt 96; sprawa T‑406/04 Bonnet przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 17 października 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A-2‑213 et II-A-2‑1097, pkt 52; sprawa T‑404/06 ETF przeciwko Landgren, 8 września 2009 r., Zb.Orz. s. II‑2841, pkt 143–171, 179; sprawa T‑283/08 P Longinidis przeciwko Cedefopowi, 7 lipca 2011 r., pkt 68; sprawa T‑213/10 P P przeciwko Parlamentowi, 24 października 2011 r., pkt 35
4. Istnienie zaufania nie opiera się na obiektywnych przesłankach i z natury rzeczy nie podlega kontroli sądowej, a sąd Unii nie może zastępować swoją oceną oceny organu upoważnionego do zawierania umów. W tym względzie należy podkreślić, że w dziedzinie polityki utrata zaufania jest szerokim pojęciem.
Niemniej, jeżeli instytucja decydująca o rozwiązaniu umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego odnosi się w szczególności do konkretnych ustaleń faktycznych leżących u podstaw decyzji o zwolnieniu z powodu utraty zaufania, sąd obowiązany jest sprawdzić prawdziwość tych ustaleń faktycznych. Jeżeli instytucja wyszczególnia powody utraty zaufania, odnosząc się do konkretnych zdarzeń, sąd powinien skontrolować, czy to uzasadnienie opiera się na zgodnych z faktami ustaleniach. Czyniąc to, sąd nie zastępuje swoją oceną oceny właściwego organu, zdaniem którego wykazana została utrata zaufania, lecz poprzestaje na skontrolowaniu, czy zdarzenia leżące u podstaw decyzji wyszczególnione przez instytucję są zgodne z faktami.
(zob. pkt 68–70)
Odesłanie:
Sąd: sprawa T‑123/95 B przeciwko Parlamentowi, 14 lipca 1997 r., RecFP s. I‑A-245, II-697, pkt 73
5. Zarzut braku odpowiedzi ze strony Sądu do spraw Służby Publicznej na zarzut podniesiony w pierwszej instancji sprowadza się w istocie do podniesienia naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości, znajdującego zastosowanie do Sądu do spraw Służby Publicznej na mocy art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu.
(zob. pkt 94)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑583/08 P Gogos przeciwko Komisji, 20 maja 2010 r., Zb.Orz. s. I‑4469 i przytoczone tam orzecznictwo
6. Zobacz tekst orzeczenia.
(zob. pkt 110, 111)