Language of document : ECLI:EU:T:2021:700

WYROK SĄDU (dziesiąta izba)

z dnia 13 października 2021 r.(*)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego strzałkę ze skrzydłem – Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy przedstawiający strzałkę ze skrzydłem – Względna podstawa odmowy rejestracji – Częściowe odrzucenie sprzeciwu – Ograniczenie zakresu sprzeciwu w ramach postępowania odwoławczego przed izbą odwoławczą – Częściowe wycofanie sprzeciwu – Zarzut podniesiony z urzędu przez izbę odwoławczą – Zakaz orzekania ultra petita

W sprawie T‑712/20

Škoda Investment a.s., z siedzibą w Pilznie (Czechy), którą reprezentował adwokat L. Lorenc,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentował D. Gája, w charakterze pełnomocnika,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, była

Škoda Auto a.s., z siedzibą w Mladá Boleslav (Czechy), którą reprezentował adwokat J. Fesenmair,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 października 2020 r. (sprawa R 284/2020‑4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Škoda Investment a Škoda Auto,

SĄD (dziesiąta izba),

w składzie: A. Kornezov, prezes, G. Hesse i D. Petrlík (sprawozdawca), sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 3 grudnia 2020 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 2 lutego 2021 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez interwenienta w sekretariacie Sądu w dniu 10 lutego 2021 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 26 listopada 2018 r. interwenient, Škoda Auto a.s., dokonał na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/1001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1) w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego, z zastrzeżeniem pierwszeństwa zgłoszenia libańskiego znaku towarowego nr 88468, dokonanego z kolei w dniu 30 maja 2018 r. (zwanego dalej „zgłoszeniem libańskiego znaku towarowego”).

2        Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:

Image not found

3        Towary i usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 9, 12 i 36–39 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i obejmują obszerny zestaw towarów i usług.

4        Zgłoszenie libańskiego znaku towarowego dotyczy oznaczenia graficznego identycznego z oznaczeniem widniejącym w pkt 2 powyżej i odnosi się do towarów i usług należących do klas 9, 12 i 36–39.

5        Zgłoszenie znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Znaków Towarowych Unii Europejskiej nr 2019/31 z dnia 14 lutego 2019 r.

6        W dniu 13 maja 2019 r. skarżąca, Škoda Investment a.s., wniosła na podstawie art. 46 rozporządzenia 2017/1001 sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla obszernego zestawu towarów i usług, o którym mowa w pkt 3 powyżej.

7        Sprzeciw ten opierał się na zgłoszeniu unijnego znaku towarowego dokonanym w dniu 27 sierpnia 2018 r. z zastrzeżeniem pierwszeństwa zgłoszenia czeskiego znaku towarowego nr 550086, które z kolei zostało dokonane w dniu 24 sierpnia 2018 r., przy czym zgłoszenia te odnosiły się do towarów i usług należących do klas 9, 12 i 36–39 i dotyczyły następującego oznaczenia graficznego:

Image not found

8        W uzasadnieniu sprzeciwu powołano się na podstawy odmowy rejestracji określone w art. 8 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia 2017/1001.

9        W dniu 14 czerwca 2019 r. EUIPO wskazało skarżącej, że z analizy jej sprzeciwu wynika, iż jest on niedopuszczalny na podstawie art. 5 ust. 2 i 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 z dnia 5 marca 2018 r. uzupełniającego rozporządzenie 2017/1001 oraz uchylającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/1430 (Dz.U. 2018, L 104, s. 1).

10      Po otrzymaniu uwag skarżącej Wydział Sprzeciwów decyzją z dnia 9 grudnia 2019 r. odrzucił sprzeciw jako niedopuszczalny. Po pierwsze, wskazał on, że zgłoszony znak towarowy jest oparty na zastrzeżeniu pierwszeństwa zgłoszenia libańskiego znaku towarowego, które było wcześniejsze od zastrzeżenia pierwszeństwa wskazanego przez skarżącą. Po drugie, stwierdził on, że wszystkie przewidziane w art. 34 rozporządzenia 2017/1001 przesłanki zastrzeżenia pierwszeństwa zgłoszenia libańskiego znaku towarowego zostały spełnione.

11      W dniu 6 lutego 2020 r. skarżąca wniosła do EUIPO, na podstawie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001, odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów.

12      W dniu 27 kwietnia 2020 r. skarżąca złożyła w EUIPO pismo przedstawiające podstawy odwołania, w którym twierdziła, że decyzja Wydziału Sprzeciwów jest błędna, ponieważ z naruszeniem art. 34 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 wspomniany wydział nie uczynił zadość wymogowi identyczności towarów i usług wskazanych w zgłoszeniu unijnego znaku towarowego z towarami i usługami oznaczonymi znakiem towarowym stanowiącym podstawę prawa pierwszeństwa. Przyznała ona, że duża liczba towarów i usług oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym jest albo identyczna, albo objęta towarami i usługami wskazanymi w zgłoszeniu libańskiego znaku towarowego. Stwierdziła ona natomiast, że niektóre oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym towary i usługi należące do klas 9, 38 i 39, a mianowicie „sprzęt informatyczny; sprzęt nawigacyjny, sterowniczy, do śledzenia, nakierowywania i kartograficzny; oprogramowanie nawigacyjne”, należące do klasy 9, „elektroniczne przesyłanie danych, świadczenie elektronicznych usług komunikacyjnych”, należące do klasy 38, oraz „organizowanie podróży; organizowanie transportu”, należące do klasy 39, nie były ani identyczne z towarami i usługami wskazanymi w zgłoszeniu libańskiego znaku towarowego, ani nimi objęte. Uznała ona zatem, że zgłoszony znak towarowy nie może korzystać z zastrzeżenia pierwszeństwa dla tych towarów i usług należących do klas 9, 38 i 39. W konsekwencji wniosła ona w tym samym piśmie o częściowe uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów w zakresie, w jakim dotyczyła ona tylko tych towarów i usług.

13      Decyzją z dnia 6 października 2020 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza EUIPO częściowo uchyliła decyzję Wydziału Sprzeciwów w zakresie, w jakim ten ostatni odrzucił sprzeciw jako niedopuszczalny dla wymienionych w pkt 12 powyżej towarów i usług należących do klas 9, 38 i 39 i przekazała sprawę Wydziałowi Sprzeciwów w celu dalszego badania w odniesieniu do tych towarów i usług. Stwierdziła ona, że sprzeciw spełnia wszystkie wymogi dopuszczalności wskazane w art. 2 rozporządzenia delegowanego 2018/625, w związku z czym sprzeciw ten jest dopuszczalny.

 Żądania stron

14      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Sprzeciwów;

–        przekazanie sprawy Wydziałowi Sprzeciwów w odniesieniu do wszystkich towarów i usług objętych zgłoszonym znakiem towarowym;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

15      EUIPO i interwenient wnoszą do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Ramy prawne

16      W pkt 15 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że w piśmie przedstawiającym podstawy odwołania skarżąca ograniczyła zakres tego odwołania, żądając, po pierwsze, uchylenia decyzji Wydziału Sprzeciwów w zakresie, w jakim odrzucono w niej sprzeciw w odniesieniu do wymienionych w pkt 12 powyżej towarów i usług należących do klas 9, 38 i 39, a po drugie, kontynuowania postępowania w sprawie sprzeciwu dotyczącego tych towarów i usług. Wywiodła ona z tego, że skarżąca cofnęła to odwołanie w odniesieniu do pozostałych towarów i usług oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym. W pkt 16 wspomnianej decyzji uznała ona, że to częściowe cofnięcie skutkuje tym, że towary i usługi niewymienione w piśmie przedstawiającym podstawy odwołania nie są już przedmiotem postępowania w sprawie sprzeciwu i że w stosunku do nich odrzucenie sprzeciwu stało się ostateczne.

17      Skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo przy ustaleniu skutków prawnych niezgodności z prawem o charakterze proceduralnym, jaką jest obarczona decyzja Wydziału Sprzeciwów, a mianowicie stwierdzenia niedopuszczalności sprzeciwu. Taka niezgodność z prawem stanowi zdaniem skarżącej naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, które należy uwzględnić z urzędu, co powinno było pociągać za sobą z urzędu stwierdzenie całkowitej nieważności tej decyzji, tak aby wszystkie skutki wywoływane przez nią wobec stron zostały całkowicie usunięte z porządku prawnego.

18      Ponadto skarżąca podnosi, że gdy określała zakres odwołania do EUIPO, była ona w pełni przekonana o formalnej prawidłowości decyzji Wydziału Sprzeciwów. Uważa ona zatem, że ma prawo powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w przedmiocie właściwości tego wydziału do rozpoznania kwestii ważności zastrzeżenia pierwszeństwa zgłoszonego znaku towarowego na początkowym etapie postępowania w sprawie sprzeciwu. Utrzymuje ona, że uzasadnienie wspomnianej decyzji wywołało wrażenie, że decyzja ta była prawidłowa pod względem proceduralnym, jako że podnoszona przez Izbę Odwoławczą niezgodność z prawem nie jest oczywista w rozumieniu orzecznictwa. Dodaje ona, że jest to powód, dla którego skupiła się wyłącznie na meritum sprawy i w rezultacie na towarach i usługach wskazanych we wspomnianym zgłoszeniu znaku towarowego, które nie były ani identyczne, ani objęte towarami i usługami wskazanymi w zgłoszeniu libańskiego znaku towarowego.

19      EUIPO i interwenient uważają, że należy oddalić argumentację skarżącej.

20      W tym względzie przede wszystkim jest bezsporne, że w piśmie przedstawiającym podstawy odwołania skarżąca wniosła jedynie o częściowe uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów w zakresie, w jakim odrzucono w niej sprzeciw tylko w odniesieniu do wskazanych w pkt 12 powyżej towarów i usług należących do klas 9, 38 i 39.

21      Następnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 badanie zasadności odwołania przez izbę odwoławczą ogranicza się do stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony oraz poszukiwanego zadośćuczynienia. Podobnie art. 47 ust. 5 zdanie pierwsze tego rozporządzenia stanowi, iż jeżeli rozpatrywanie sprzeciwu ujawnia, że znak towarowy nie może być zarejestrowany w odniesieniu do niektórych lub wszystkich towarów lub usług, dla których zgłoszono unijny znak towarowy, zgłoszenie w odniesieniu do tych towarów lub usług odrzuca się. Ponadto art. 21 ust. 1 lit. e) rozporządzenia delegowanego 2018/625 stanowi, że odwołanie składane zgodnie z art. 68 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia powinno zawierać, jeżeli zaskarża się tylko część decyzji, od której służy odwołanie, jasne i jednoznaczne wskazanie towarów lub usług, w odniesieniu do których zaskarżana jest decyzja, od której służy odwołanie.

22      Z łącznej lektury przepisów wymienionych w pkt 21 powyżej i art. 71 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001 wynika, że w ramach wniesionego od decyzji Wydziału Sprzeciwów odwołania dotyczącego względnej podstawy odmowy rejestracji znaku towarowego izba odwoławcza nie może wydać rozstrzygnięcia wykraczającego poza przedmiot wniesionego do niej odwołania. Izba ta może zatem uchylić taką decyzję jedynie w granicach żądań sformułowanych przez wnoszącego odwołanie w odwołaniu od tej ostatniej decyzji lub, ewentualnie, sformułowanych przez stronę pozwaną w odpowiedzi [zob. podobnie wyroki: z dnia 14 grudnia 2006 r., Gagliardi/OHIM – Norma Lebensmittelfilialbetrieb (MANŪ MANU MANU), T‑392/04, niepublikowany, EU:T:2006:400, pkt 45; z dnia 19 września 2018 r., Eddy’s Snack Company/EUIPO – Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli (Eddy’s Snackcompany), T‑652/17, niepublikowany, EU:T:2018:564, pkt 20].

23      Ponadto zdaniem Trybunału w systemie rozstrzygania przez sąd Unii sporów dotyczących zgodności z prawem to strony posiadają inicjatywę procesową oraz to one określają przedmiot sporu, w szczególności poprzez wskazanie w swych żądaniach aktu lub części aktu, które zamierzają poddać kontroli sądu (wyrok z dnia 14 listopada 2017 r., British Airways/Komisja, C‑122/16 P, EU:C:2017:861, pkt 87). Sąd uważa, że zasady te mają zastosowanie mutatis mutandis do odwołań wnoszonych do izb odwoławczych w postępowaniu dotyczącym względnych podstaw odmowy rejestracji znaku towarowego. Jak bowiem wynika z przepisów przytoczonych w pkt 21 powyżej i z orzecznictwa przypomnianego w pkt 22 powyżej, na wzór kompetencji sądu Unii w systemie rozstrzygania sporów dotyczących zgodności z prawem, wspomniane izby mogą w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu uchylić decyzję Wydziału Sprzeciwów jedynie w granicach żądań sformułowanych przez wnoszącego odwołanie w odwołaniu od tej ostatniej decyzji.

24      Wreszcie prawdą jest, że w postępowaniach inter partes izba odwoławcza powinna zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2018/625 zbadać z urzędu zarzuty dotyczące kwestii prawnych, które nie zostały podniesione przez strony, lecz które dotyczą istotnych wymogów proceduralnych, przy czym do tych wymogów zalicza się w szczególności zasady dopuszczalności sprzeciwu wobec rejestracji unijnego znaku towarowego.

25      Jednakże taka kompetencja przysługująca izbie odwoławczej nie oznacza wcale, że jest ona właściwa do zmiany z urzędu żądań sformułowanych przez skarżącego we wniesionym do niej odwołaniu, ponieważ takie podejście naruszałoby rozróżnienie między zarzutami a żądaniami zawartymi w odwołaniu. Choć bowiem podniesione zarzuty stanowią niezbędną podstawę żądań zawartych w odwołaniu, to jednak różnią się w sposób konieczny od tych żądań, które to żądania definiują granice takiego odwołania (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 14 listopada 2017 r., British Airways/Komisja, C‑122/16 P, EU:C:2017:861, pkt 89).

26      Zatem, o ile badając z urzędu zarzut dotyczący istotnych wymogów proceduralnych – który co do zasady nie został podniesiony przez strony – izba odwoławcza nie wykracza poza ramy zawisłego przed nią sporu i nie narusza w żaden sposób wymogów proceduralnych dotyczących przedstawienia przedmiotu sporu, o tyle byłoby inaczej, gdyby po zbadaniu decyzji będącej przedmiotem odwołania izba ta dokonała na podstawie takiego badania przeprowadzanego z urzędu uchylenia tego aktu w zakresie wykraczającym ponad prawidłowo przedstawione żądania na tej podstawie, że uchylenie tego aktu jest konieczne dla usunięcia naruszenia prawa stwierdzonego z urzędu w ramach wspomnianej analizy (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 14 listopada 2017 r., British Airways/Komisja, C‑122/16 P, EU:C:2017:861, pkt 90).

27      W tych okolicznościach skarżąca bezzasadnie utrzymuje, że Izba Odwoławcza powinna była uchylić decyzję Wydziału Sprzeciwów w całości, ponieważ skutkowałoby to tym, że izba ta orzekłaby w zakresie wykraczającym poza przedmiot sporu stosownie do tego, jak go określiła sama skarżąca.

28      W odniesieniu do argumentacji skarżącej dotyczącej naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań należy przypomnieć, że prawo powołania się na tę zasadę przysługuje każdemu podmiotowi prawa, w którym organ administracyjny wzbudził nadzieje znajdujące poparcie w udzielanych mu przez ten organ precyzyjnych zapewnieniach (zob. wyrok z dnia 21 lutego 2018 r., Kreuzmayr, C‑628/16, EU:C:2018:84, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).

29      W niniejszej sprawie podnoszone przekonanie skarżącej, jakoby decyzja Wydziału Sprzeciwów była zgodna z przepisami proceduralnymi, mimo uchybienia proceduralnego popełnionego przez ten wydział, nie może powodować powstania u niej uzasadnionych nadziei co do formalnej prawidłowości tej decyzji. Dopóki bowiem taka decyzja nie stanie się ostateczna, dopóty izba odwoławcza może zbadać jej prawidłowość w razie odwołania, co miało zresztą miejsce w niniejszej sprawie. Zadaniem tej izby jest zaś właśnie skorygowanie takich uchybień proceduralnych, a w konsekwencji ewentualne uchylenie decyzji, która jest nimi dotknięta.

30      Mając na uwadze powyższe, rozpatrywaną skargę należy oddalić.

 W przedmiocie kosztów

31      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. W niniejszej sprawie skarżąca przegrała sprawę, a EUIPO i interwenient wnieśli o obciążenie skarżącej kosztami w niniejszym postępowaniu. W konsekwencji należy obciążyć skarżącą, poza jej własnymi kosztami, całością kosztów poniesionych przez EUIPO i interwenienta w niniejszym postępowaniu.

Z powyższych względów

SĄD (dziesiąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Škoda Investment a.s. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Škoda Auto a.s. w związku z postępowaniem przed Sądem.

Kornezov

Hesse

Petrlík

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 października 2021 r.

Podpisy


*      Język postępowania: angielski.