Αναίρεση που άσκησε στις 18 Ιουλίου 2011 ο L κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 7 Ιουλίου 2010 στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις F-116/07, F-13/08 και F-31/08, L κατά Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

(Υπόθεση T-317/10 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η λιθουανική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: L (Λουξεμβούργο, Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου (εκπρόσωποι: Audrey Sèbe και Vytautas Sviderskis, δικηγόροι)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Αιτήματα του αναιρεσείοντος

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να αναιρέσει την απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της 7ης Ιουλίου 2010, στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις F-116/07, F-13/08 και F-31/08, L κατά Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου,

να δεχθεί, ως βάσιμα, εν όλω ή εν μέρει, τα αιτήματα που υπέβαλε ο αναιρεσείων σε πρώτο βαθμό,

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αναιρέσεως, ο αναιρεσείων προβάλλει οκτώ λόγους.

Ο πρώτος λόγος αναιρέσεως αντλείται από εσφαλμένη ερμηνεία του όρου "απόφαση που ελήφθη σε απάντηση της διοικητικής ενστάσεως" (décision prise en réponse à la réclamation). Κατά την άποψη του αναιρεσείοντος, η απόφαση που ελήφθη στις 10 Ιουλίου 2007 από την αρμόδια για τη σύναψη συμβάσεων προσλήψεως αρχή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (στο εξής: ΑΣΣΠΑ) εσφαλμένως κρίθηκε ως νέα απόφαση περί απολύσεως του αναιρεσείοντος και ανακλήσεως της πρώτης αποφάσεως περί απολύσεως, καθόσον δεν επανέφερε τα πράγματα στην προτέρα κατάσταση που υφίστατο πριν από την έκδοση της πρώτης αποφάσεως.

Ο δεύτερος λόγος αναιρέσεως αντλείται από το απαράδεκτο της αποφάσεως της ΑΣΣΠΑ, της 13ης Φεβρουαρίου 2008, με την οποία απορρίφθηκε η δεύτερη διοικητική ένσταση του αναρεσείοντος, για τον λόγο ότι ο αναιρεσείων έλαβε την εν λόγω απόφαση μόλις στις 27 Φεβρουαρίου 2008, δηλαδή μετά την άσκηση της τρίτης προσφυγής του στις 25 Φεβρουαρίου 2008.

Ο τρίτος λόγος αναιρέσεως αντλείται από προσβολή του δικαιώματος άμυνας. Κατά την άποψη του αναιρεσείοντος, η κρίση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης ότι η αρχή αυτή δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση καταγγελίας συμβάσεως εκτάκτου υπαλλήλου που στηρίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη δεν συνάδει προς τη νομολογία των δικαστηρίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις εκθέσεις του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας.

Με τον τέταρτο λόγο αναιρέσεως υποστηρίζεται ότι το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης ερμήνευσε εσφαλμένως τις έννομες συνέπειες που απορρέουν από την παράβαση του άρθρου 10 του εσωτερικού κανονισμού του Κοινοβουλίου [σχετικά με την πρόσληψη των υπαλλήλων και του λοιπού προσωπικού], κρίνοντας ότι η απόφαση περί απολύσεως δεν μπορούσε να ακυρωθεί λόγω παραβάσεως της υποχρεώσεως να ενημερωθεί προηγουμένως η Επιτροπή Προσωπικού.

Ο πέμπτος λόγος αναιρέσεως αντλείται από παραβίαση της αρχής της αμεροληψίας.

Με τον έκτο λόγο αναιρέσεως προβάλλεται παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως, καθόσον, κατά την άποψη του αναιρεσείοντος, η απόφαση της 10ης Ιουλίου 2007 στερείται παντελώς αιτιολογίας.

Με τον έβδομο λόγο αναιρέσεως προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος αποτελεσματικής ένδικης προσφυγής, λόγω του γεγονότος ότι το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης αποφάνθηκε ότι ήταν αναρμόδιο να εκτιμήσει την ορθότητα και τη βαρύτητα των λόγων απολύσεως.

Ο όγδοος λόγος αναιρέσεως αντλείται από πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως, διότι η απόλυση του αναιρεσείοντος δεν στηρίχθηκε σε πραγματικά στοιχεία.

____________