WYROK SĄDU (siódma izba)
z dnia 28 października 2015 r.(*)
Pomoc państwa – Sprzedaż i najem działek oraz jednostki produkcyjnej – Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i nakazująca jej odzyskanie – Brak postępowania przetargowego – Ustalenie ceny rynkowej – Kryterium inwestora prywatnego – Wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi
W sprawie T‑253/12
Hammar Nordic Plugg AB, z siedzibą w Trollhättan (Szwecja), reprezentowana przez adwokatów I. Otken Eriksson oraz U. Öberga,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez D. Grespana oraz P.J. Loewenthala, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokata L. Sandberg-Morch,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2012/293/UE z dnia 8 lutego 2012 r. w sprawie pomocy państwa SA.28809 (C 29/10) (ex NN 42/10 i ex CP 194/09) udzielonej przez Szwecję na rzecz spółki Hammar Nordic Plugg AB (Dz.U. L 150, s. 78),
SĄD (siódma izba),
w składzie: M. van der Woude, I. Wiszniewska-Białecka i I. Ulloa Rubio (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: C. Heeren, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 26 marca 2015 r.,
wydaje następujący
Wyrok(1)
Okoliczności powstania sporu
[…]
Postępowanie administracyjne
[…]
Zaskarżona decyzja
[…]
Przebieg postępowania i żądania stron
25 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 czerwca 2012 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.
26 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości albo w części;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
27 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako całkowicie bezpodstawnej;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
[…]
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego błędów w ocenie w ramach kwalifikacji jako pomocy państwa
[…]
32 W celu ustalenia, czy sprzedaż działki osobie prywatnej przez władze publiczne stanowi pomoc państwa, Komisja winna zastosować kryterium inwestora prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej, aby sprawdzić, czy cena zapłacona przez domniemanego beneficjenta pomocy odpowiada cenie, jaką inwestor prywatny działający w normalnych warunkach konkurencji mógłby ustalić. Zasadniczo posłużenie się tym kryterium wymaga dokonania przez Komisję złożonej oceny ekonomicznej (ww. w pkt 31 wyrok Komisja/Scott, EU:C:2010:480, pkt 68).
[…]
W przedmiocie braku uwzględnienia ceny zbycia w wysokości 8 000 000 SEK
[…]
40 Następnie jeśli chodzi o trzeci argument podniesiony przez skarżącą, zgodnie z którym nie było powodu, by przed dokonaniem sprzedaży przeprowadzić formalne postępowanie przetargowe, należy przypomnieć, że Komisja jest związana wydawanymi przez siebie wytycznymi i komunikatami, o ile nie odbiegają one od norm traktatu FUE i są akceptowane przez państwa członkowskie (wyrok z dnia 16 lipca 2014 r., Zweckverband Tierkörperbeseitigung/Komisja, T‑309/12, EU:T:2014:676, pkt 212).
41 W związku z powyższym, wobec braku przeprowadzenia otwartego i bezwarunkowego postępowania przetargowego, Komisja mogła oprzeć się na pozostających do jej dyspozycji wycenach, zgodnie z pkt 2 lit. a) komunikatu.
[…]
W przedmiocie braku badania istnienia pomocy państwa przy nabyciu obiektu przez spółkę FABV za kwotę 17 000 000 SEK
[…]
60 W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że w streszczeniu swojej decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie sprzedaży przez spółkę FABV obiektu na rzecz skarżącej Komisja wskazała w odniesieniu do sprzedaży wspomnianego obiektu przez spółkę Chips na rzecz spółki FABV, co następuje:
„[…] zdaniem niezależnych konsultantów zewnętrznych cena, jaką zapłaciła spółka FABV przy zakupie obiektu, nie jest [nie wydaje się być] wyższa od jego wartości rynkowej. Można zatem wykluczyć, iż transakcja A [ta pierwsza transakcja] zawiera element pomocy, a więc nie stanowi ona pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE”.
61 W odniesieniu do sprzedaży obiektu przez spółkę Chips na rzecz spółki FABV Komisja wydała zatem decyzję zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [108 TFUE] (Dz.U. L 83, s. 1), z której brzmienia jasno wynika, że jest ona ostateczna.
62 Otóż jeśli Komisja stwierdza w decyzji, nie wszczynając formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE, że dany środek nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE i jeśli zainteresowany zmierza do ochrony uprawnień proceduralnych, które wywodzi ze wspomnianego postanowienia, to powinien on wnieść do Sądu skargę na tę decyzję w terminie wyznaczonym przez art. 263 akapit szósty TFUE (postanowienie z dnia 27 listopada 2001 r., Wöhr/Komisja, T‑222/00, Rec, EU:T:2001:274, pkt 34).
63 W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że skarżąca nie wniosła takiej skargi we wspomnianym terminie.
64 W drugiej kolejności, jak wskazuje Komisja, procedura pozwalająca na cofnięcie ostatecznej decyzji, w której instytucja ta stwierdziła, że dany środek nie stanowi pomocy państwa, została ustanowiona w art. 9 rozporządzenia nr 659/1999, na mocy którego Komisja może cofnąć taką decyzję, jeśli została ona wydana na podstawie nieprawidłowych informacji o decydującym znaczeniu.
65 Tymczasem jedyny argument podniesiony przez skarżącą, dotyczący rzekomo nieprawidłowych informacji odnosi się do uwzględnionego w pierwszej wycenie wskaźnika pustostanów. Skarżąca wyjaśnia, że w notatce o sprzedaży obiektu przez spółkę Chips na rzecz spółki FABV zakłada się 10-procentowy wskaźnik pustostanów, chociaż w odniesieniu do pustych lokali wskaźnik ten wynosił w rzeczywistości 100%. Skarżąca podważa również twierdzenie Komisji, że została ona poinformowana przez lokalne władze, iż od dnia 13 lutego 2008 r. znaleziono najemcę.
66 Należy stwierdzić w tym względzie, że skarżąca nie przedstawia żadnych dowodów na poparcie wspomnianych twierdzeń i nie wyjaśnia zresztą nawet, jaki wskaźnik pustostanów był jej zdaniem prawidłowy w odniesieniu do całego obiektu.
67 Pozostałe argumenty skarżącej stanowią jedynie niepoparte dowodami twierdzenia, które nie spełniają wymogów określonych w art. 9 rozporządzenia nr 659/1999.
[…]
W przedmiocie braku uwzględnienia kryterium inwestora prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej
[…]
78 W niniejszej sprawie nie podważa się okoliczności, że tego samego dnia, to znaczy 13 lutego 2008 r., spółka FABV nabyła obiekt za kwotę 17 000 000 SEK i zawarła ze skarżącą umowę przewidującą opcję kupna za kwotę 8 000 000 SEK.
79 W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że wątpliwe jest, by inwestor prywatny dokonał takiej transakcji.
80 W drugiej kolejności należy zaznaczyć, że z pkt 16 decyzji o wszczęciu postępowania wynika, iż spółka FABV zgodziła się na niższą cenę odsprzedaży w nadziei na zapewnienie kontynuowania działalności obiektu oraz ochrony miejsc pracy. Strony są zresztą zgodne co do tego, że gminie zawsze przyświecał opisany cel, co skarżąca sama przypomina w skardze. W pkt 58 zaskarżonej decyzji wskazano również, że jest to jedyny cel, o jakim władze szwedzkie wspomniały Komisji.
81 Poza tym z cytowanego przez skarżącą pisma z dnia 27 listopada 2009 r. wynika, że spółka FABV uznała, iż projekt, zgodnie z którym nabywa ona obiekt, a następnie oddaje go w najem skarżącej, która z kolej oddaje go dalej w najem spółce Nya Topp, pozwoliłby na dalsze wykorzystywanie obiektu i uratowałby zagrożone jego zamknięciem miejsca pracy.
82 Spółka FABV zdecydowała wówczas, jak stwierdzono we wspomnianym piśmie, że zwróci się do gminy o wniesienie wkładu w wysokości 9 000 000 SEK, przeznaczonego na pokrycie straty związanej ze sprzedażą obiektu skarżącej za kwotę 8 000 000 SEK. W tym względzie Komisja przedstawiła kopię wyroku kammarrätt i Göteborg (apelacyjnego sądu administracyjnego w Göteborgu, Szwecja) z dnia 1 grudnia 2012 r. dotyczącego wniosku spółki FABV o odliczenie straty kapitału w następstwie sprzedaży obiektu skarżącej.
[…]
W przedmiocie braku rzetelności ostatniej wyceny przyjętej przez Komisję
[…]
W przedmiocie braku uwzględnienia późniejszego zbycia obiektu za kwotę 8 000 000 SEK
[…]
W przedmiocie umowy najmu pomiędzy skarżącą i spółką Nya Topp
[…]
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi i zakłócenia konkurencji
[…]
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego obowiązków zbadania i uzasadnienia oraz prawa do obrony
[…]
W przedmiocie ciążącego na Komisji obowiązku zbadania
[…]
W przedmiocie obowiązku uzasadnienia
[…]
W przedmiocie prawa skarżącej do obrony
[…]
W przedmiocie kosztów
[…]
Z powyższych względów
SĄD (siódma izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Hammar Nordic Plugg AB pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.
Van der Woude | Wiszniewska-Białecka | Ulloa Rubio |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 28 października 2015 r.
Podpisy