Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2014 r. – PT Pelita Agung Agrindustri przeciwko Radzie
(Sprawa T-121/14)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: PT Pelita Agung Agrindustri (Medan, Indonezja) (przedstawiciele: F. Graafsma i J. Cornelis, lawyers)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1194/2013 z dnia 19 listopada 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz biodiesla pochodzącego z Argentyny i Indonezji (Dz.U. L 315, s. 2) w zakresie, w jakim nakłada ono cło antydumpingowe na stronę skarżącą; oraz
obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.
Zarzut pierwszy, w którym strona skarżąca utrzymuje, iż porozumienie antydumpingowe WTO nie zezwala na dostosowanie kosztów tylko z tego powodu, że są one niższe niż ceny na innych rynkach lub że zostały „zniekształcone” w wyniku interwencji rządu. Należy zatem uznać, że art. 2 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343, s. 51; zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) nie znajduje zastosowania w zakresie, w jakim przepisy te przewidują taką możliwość dostosowania kosztów.
Zarzut drugi, w którym strona skarżąca utrzymuje, że dostosowanie kosztów surowego oleju palmowego (CPO) w niniejszej sprawie stanowi naruszenie art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. W szczególności strona skarżąca podnosi, co następuje:
brak jest niezbędnego dowodu, na podstawie którego stwierdzono, że ceny CPO na rynku indonezyjskim są zniekształcone, a Rada i Komisja Europejska (zwane dalej „instytucjami”) popełniły oczywisty błąd w ocenie stwierdzając, że ceny CPO na rynku indonezyjskim są zniekształcone;
poprzez zastosowanie referencyjnej ceny eksportowej w celu dostosowania kosztów instytucje nie dokonały tego dostosowania ani na „stosownej podstawie”, co nakazuje art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, ani w oparciu o „źródła które nie są dotknięte takimi zakłóceniami”; oraz
art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego nie zezwala na dostosowanie kosztów w sytuacjach, w których ceny są zwyczajnie i rzekomo „niskie”.
Zarzut trzeci, w którym strona skarżąca utrzymuje, że instytucje popełniły oczywisty błąd w ocenie stwierdzając, iż ceny nabycia CPO przez stronę skarżącą od podmiotów powiązanych były zniekształcone. W szczególności instytucje popełniły oczywisty błąd w ocenie stwierdzając, że ceny nabycia CPO przez stronę skarżącą od spółek powiązanych nie były ustalane zgodnie z zasadą ceny rynkowej.
Zarzut czwarty, w którym strona skarżąca podnosi, że określając odpowiednią marżę zysku, Rada nie wywiązała się z obowiązku prawnego ustanowionego w art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z tym przepisem wysokość odpowiedniego zysku nie może przekroczyć zysku zwykle uzyskiwanego przez innych eksporterów lub producentów przy sprzedaży tej samej kategorii produktów na rynku wewnętrznym w kraju pochodzenia.
Zarzut piąty, w którym strona skarżąca utrzymuje, że poprzez odmowę dokonania odpowiedniego dostosowania w związku z podwyżką ceny wynikłą z certyfikacji zgodności na podstawie dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, instytucje w sposób oczywisty wypaczyły fakty i naruszyły art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, ponieważ ceny eksportowe stosowane przez stronę skarżącą nie były obiektywnie porównywalne z ceną docelową przemysłu unijnego. Ponadto, odmawiając dokonania koniecznego dostosowania w związku z certyfikacją na podstawie dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, instytucje w sposób bezprawny dopuściły się dyskryminacji strony skarżącej w stosunku do innych producentów indonezyjskich.
Zarzut szósty, w którym strona skarżąca podnosi, że instytucje naruszyły art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego i popełniły oczywisty błąd w ocenie stwierdzając, że regulacje dotyczące podwójnego liczenia nie przyczyniły się do szkody poniesionej przez przemysł unijny.
7. Zarzut siódmy, w którym strona skarżąca podnosi, że instytucje nie uwzględniły informacji i argumentów przedstawionych przez nią w toku dochodzenia. W konsekwencji instytucje nie tylko uchybiły ciążącemu na nich zobowiązaniu do zachowania należytej staranności i przestrzegania zasady dobrej administracji poprzez niestaranne i stronnicze zbadanie wszystkich stosownych dowodów, które zostały im przedłożone, ale także uchybiły zobowiązaniu ciążącemu na nich na mocy art. 20 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, a także ustanowionemu w art. 296 TFUE obowiązkowi przedstawienia uzasadnienia.