WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (czwarta izba)
z dnia 17 czerwca 2008 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego BoomerangTV – Wcześniejsze słowne i graficzne krajowe i wspólnotowe znaki towarowe BOOMERANG i Boomerang –Względne podstawy odmowy rejestracji – Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd – Brak powszechnie znanego znaku towarowego w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej – Brak szkodliwości dla renomy – Nieprzedstawienie przed Wydziałem Sprzeciwów dowodów na istnienie pewnych wcześniejszych znaków towarowych lub tłumaczenia takich dowodów – Przedstawienie dowodów po raz pierwszy przed izbą odwoławczą – Artykuł 8 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 2 lit. c), art. 8 ust. 5 i art. 74 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 40/94 – Zasada 16 ust. 2 i 3, zasada 17 ust. 2 i zasada 20 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2868/95
W sprawie T‑420/03
El Corte Inglés, SA, z siedzibą w Madrycie (Hiszpania), reprezentowana przez adwokatów J. Rivasa Zurda oraz E. Lópeza Leivę,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez I. de Medrana Caballera, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, są:
José Matías Abril Sánchez oraz Pedro Ricote Saugar, zamieszkali w Madrycie, reprezentowani przez adwokata J.M. Iglesiasa Monravę,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 1 października 2003 r. (sprawa R 88/2003‑2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między El Corte Inglés, SA a J.M. Abrilem Sánchezem i P. Ricotem Saugarem,
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (czwarta izba),
w składzie: I. Wiszniewska‑Białecka (sprawozdawca), pełniąca obowiązki prezesa, E. Moavero Milanesi i N. Wahl, sędziowie,
sekretarz: B. Pastor, zastępca sekretarza,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 17 grudnia 2003 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez OHIM w sekretariacie Sądu w dniu 23 kwietnia 2004 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę interwenientów złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 13 kwietnia 2004 r.,
uwzględniając żądanie przedstawienia dokumentu skierowane przez Sąd do interwenientów w dniu 30 września 2004 r.,
po zapoznaniu się z uwagami skarżącej i OHIM złożonymi w sekretariacie Sądu w dniach 1 grudnia i 25 listopada 2004 r.,
uwzględniając pytanie na piśmie skierowane przez Sąd do stron w dniu 4 lipca 2005 r.,
po zapoznaniu się z uwagami stron złożonymi w sekretariacie Sądu w dniach 19 lipca, 3 sierpnia i 16 września 2005 r.,
uwzględniając postanowienie o zawieszeniu postępowania z dnia 13 października 2005 r.,
uwzględniając pytanie na piśmie skierowane przez Sąd do stron w dniu 13 marca 2007 r.,
po zapoznaniu się z uwagami stron złożonymi w sekretariacie Sądu w dniach 22 marca, 28 marca i 12 kwietnia 2007 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 19 września 2007 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 3 maja 1999 r. interwenienci José Matías Abril Sánchez i Pedro Ricote Saugar dokonali w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, na podstawie rozporządzenia Rady nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zm. Zgłoszenie to zredagowane zostało w języku hiszpańskim.
2 Znak, o którego rejestrację wniesiono, to przedstawione poniżej oznaczenie graficzne:
3 Towary, dla których dokonano zgłoszenia, należą do klas 38 i 41 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zm. (zwanego dalej „porozumieniem nicejskim”) oraz odpowiadają następującemu opisowi:
– klasa 38: „usługi telekomunikacyjne; usługi programów radiowych i telewizyjnych; audycje i transmisje radiowe i telewizyjne”;
– klasa 41: „nauczanie; organizacja szkoleń; rozrywka; działalność kulturalna; studia kinematograficzne i studia nagrań; wypożyczanie kaset wideo; konkursy (rozrywka); montaż programów telewizyjnych i radiowych; produkcja filmów”.
4 Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 95/99 z dnia 29 listopada 1999 r.
5 W dniu 18 lutego 2000 r. skarżąca, spółka hiszpańska El Corte Inglés, wniosła sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich usług objętych zgłoszeniem.
6 Językiem postępowania w sprawie sprzeciwu był język angielski.
7 Sprzeciw oparty był na następujących prawach wcześniejszych:
– graficzne znaki towarowe będące przedmiotem rejestracji hiszpańskich nr 2 163 613 (dla usług „telekomunikacji” należących do klasy 38) oraz nr 2 163 616 (dla usług „nauczania i rozrywki” należących do klasy 41), zgłoszone w dniu 22 maja 1998 r., oraz rejestracje hiszpańskie nr 2 035 514 (dla towarów określanych jako „odzież, obuwie, nakrycia głowy” należących do klasy 25), nr 2 035 507 (dla towarów określanych jako „urządzenia do oświetlania, ogrzewania, wytwarzania pary, gotowania, chłodzenia, suszenia, wentylacji, zaopatrzenia w wodę i do celów sanitarnych” należących do klasy 11), nr 2 035 505 [dla towarów określanych jako „narzędzia i przyrządy (ręcznie sterowane); sztućce, broń ręczna; ostrza (maszynki do golenia)” należących do klasy 8] oraz nr od 2 035 508 do 2 035 513, na podstawie zgłoszeń z dnia 19 czerwca 1996 r., i przedstawione poniżej:
– graficzne znaki towarowe będące przedmiotem rejestracji hiszpańskich nr 1 236 024 (dla towarów określanych jako „artykuły odzieżowe męskie, damskie i dziecięce; obuwie” należących do klasy 25) oraz nr 1 236 025 [dla towarów określanych jako „artykuły gimnastyczne i sportowe (z wyjątkiem odzieży i obuwia); gry i zabawki” należących do klasy 28], zgłoszone w dniu 23 lutego 1988 r., a także rejestracja hiszpańska nr 1 282 250 (dla towarów określanych jako „skóra i imitacje skóry, wyroby z tych materiałów, nieujęte w innych klasach; skóry zwierzęce; kufry i torby podróżne; parasole zwykłe i przeciwsłoneczne, laski; bicze i wyroby rymarskie” należących do klasy 18), na podstawie zgłoszenia z dnia 3 listopada 1988 r., przedstawione poniżej:
– słowny znak towarowy BOOMERANG będący przedmiotem rejestracji hiszpańskiej nr 456 466 (dla towarów określanych jako „wszelkiego rodzaju odzież męska, damska i dziecięca, chustki, serwetki, bielizna, draperia, nakrycia łóżek i obrusy” należących do klas 24 i 25), na podstawie zgłoszenia z dnia 25 września 1964 r.;
– graficzne znaki towarowe będące przedmiotem rejestracji hiszpańskiej nr 2 227 732, na podstawie zgłoszenia z dnia 16 kwietnia 1999 r., oraz hiszpańskich zgłoszeń nr 2 227 731 [dla towarów określanych jako „papier, tektura i wyroby z tych materiałów nieujęte w innych klasach; druki; dzienniki i periodyki, książki; materiały introligatorskie; materiały fotograficzne; materiały piśmiennicze; spoiwa (kleje) do materiałów piśmienniczych; materiały przeznaczone dla artystów; pędzle malarskie; maszyny do pisania i artykuły biurowe (z wyłączeniem mebli); materiały szkoleniowe i instruktażowe (z wyłączeniem aparatów); karty do gry; czcionki drukarskie; klisze (stereotypy)” należących do klasy 16] oraz nr 2 227 734, złożonych w dniu 16 kwietnia 1999 r., i przedstawione poniżej:
– graficzny znak towarowy będący przedmiotem rejestracji w Zjednoczonym Królestwie nr 1 494 568 (dla towarów określanych jako „kostiumy i garnitury, płaszcze, płaszcze nieprzemakalne, spodnie, spódnice, szorty, T‑shirty, wyroby z dzianiny, swetry, kurtki, podkoszulki, skarpety, szale i apaszki, rękawice, opaski do włosów, opaski na nadgarstki; buty, kapcie, boty, buty sportowe; wszystko ujęte w klasie 25” należących do klasy 25), zgłoszony w dniu 18 marca 1992 r. i przedstawiony poniżej:
– graficzne znaki towarowe będące przedmiotem rejestracji irlandzkiej nr 153 228 (dla towarów określanych jako „odzież, nakrycia głowy, obuwie, wszystko ujęte w klasie 25” należących do klasy 25), na podstawie zgłoszenia z dnia 13 marca 1992 r. oraz rejestracji greckiej nr 109 387 (dla towarów określanych jako „odzież, w tym boty i kapcie” należących do klasy 25), na podstawie zgłoszenia z dnia 16 marca 1992 r., przedstawione poniżej:
– graficzny znak towarowy będący przedmiotem rejestracji jako wspólnotowy znak towarowy nr 448 514, zgłoszony w dniu 3 lutego 1997 r. dla szeregu towarów należących do klas 3, 18 i 25 i przedstawiony poniżej:
– graficzne znaki towarowe, które w rozumieniu art. 6 bis Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej podpisanej w Paryżu w dniu 20 marca 1883 r. ze zm. (zwanej dalej „konwencją paryską”), są powszechnie znane w Hiszpanii, Irlandii, Grecji i Zjednoczonym Królestwie, obejmujące wszystkie towary i usługi należące do klas 18, 25, 38 i 41 i przedstawione poniżej:
8 W uzasadnieniu sprzeciwu powołano się na art. 8 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94.
9 Pismem przesłanym faksem z dnia 20 marca 2000 r. OHIM powiadomił skarżącą, że nie wskazała ona prawidłowo wszystkich towarów i usług chronionych przysługującymi jej prawami wcześniejszymi. OHIM wyznaczył skarżącej dwumiesięczny termin na uzupełnienie tych braków.
10 W piśmie z dnia 21 marca 2000 r. skierowanym do OHIM skarżąca wskazała w języku angielskim towary i usługi objęte rejestracjami hiszpańskimi nr 2 035 505, 2 035 507, 2 035 514, 456 466, 1 236 024, 1 236 025, 1 282 250, 2 227 731, 2 163 613 i 2 163 616, rejestracją grecką nr 109 387, rejestracją Zjednoczonego Królestwa nr 1 494 568 oraz rejestracją irlandzką nr 153 228.
11 Skarżąca dołączyła do tego pisma również odpisy świadectw rejestracji lub świadectw przedłużenia rejestracji hiszpańskich znaków towarowych nr 2 035 505, 2 035 507, 2 035 514, 1 236 024, 1 236 025 i 1 282 250 w języku hiszpańskim wraz z ich tłumaczeniem na język angielski, odpis zgłoszenia hiszpańskiego znaku towarowego nr 456 466 oraz odpis dokumentu przenoszącego na nią to prawo, wraz z ich tłumaczeniem na język angielski, odpis formularza zgłoszeniowego dla rejestracji hiszpańskiej nr 2 227 731 wraz z tłumaczeniem na język angielski, odpis świadectwa rejestracji w Zjednoczonym Królestwie nr 1 494 568 oraz odpis świadectwa rejestracji irlandzkiej nr 153 228 w języku angielskim, odpis drugiej strony świadectwa rejestracji greckiej nr 109 387 wraz z tłumaczeniem na język angielski całego świadectwa, odpisy formularzy zgłoszeniowych dla rejestracji hiszpańskich nr 2 163 613 i 2 163 616, w których odnośne usługi zostały wymienione w języku hiszpańskim, oraz odpisy właściwych hiszpańskich decyzji o rejestracji, zawierających odniesienie, odpowiednio, do klas 38 i 41, lecz nie wskazujących usług objętych tymi rejestracjami, wraz z tłumaczeniem tych decyzji na język angielski.
12 Pismem przesłanym faksem z dnia 7 sierpnia 2000 r. OHIM poinformował skarżącą po pierwsze, że rejestracje hiszpańskie nr od 2 035 508 do 2 035 513 oraz rejestracje nr 2 227 732 i 2 227 734 nie zostaną wzięte pod uwagę, ponieważ objęte nimi towary i usługi nie zostały wskazane w języku postępowania w sprawie sprzeciwu, a po drugie, że do 17 grudnia 2000 r. może ona przedstawiać okoliczności faktyczne, dowody i uwagi uzasadniające swój sprzeciw. W piśmie tym OHIM wskazał również, że wszelkie dokumenty należy przedstawić w języku postępowania w sprawie sprzeciwu bądź dołączyć do nich tłumaczenie na ten język. Dodał on, że należy również dostarczyć tłumaczenie wszelkich dowodów już dołączonych do akt sprawy, które nie są sporządzone w języku postępowania w sprawie sprzeciwu. Wreszcie OHIM zaznaczył, iż wszelkie dokumenty, które nie zostaną przetłumaczone na język postępowania, nie będą brane pod uwagę, podobnie jak tłumaczenia przedstawione bez odpisu oryginału dokumentu.
13 Do pisma tego dołączona została nota wyjaśniająca zatytułowana „Informacje dotyczące dowodów”, w której stwierdzono między innymi, że należy przedstawić wszystkie okoliczności odnoszące się do formy i treści praw wcześniejszych, a w szczególności wskazać urząd, z którego pochodzą informacje, objęte tymi prawami towary i usługi, datę rejestracji i uprawnionego. W nocie tej stwierdzono także, że nawet jeśli przedstawia się dokumenty o standardowym brzmieniu, należy je przetłumaczyć.
14 W dniu 3 października 2000 r. interwenienci złożyli uwagi w odpowiedzi na sprzeciw i ograniczyli wykaz usług, dla których domagali się rejestracji znaku towarowego BoomerangTV do usług należących do klasy 41 i odpowiadających następującemu opisowi: „studia kinematograficzne i studia nagrań, wypożyczanie kaset wideo, konkursy (rozrywka), montaż programów telewizyjnych i radiowych, produkcja filmów”.
15 Pismem przesłanym faksem z dnia 20 listopada 2000 r. OHIM poinformował skarżącą o tym ograniczeniu, zapytując ją, czy nadal podtrzymuje ona wniesiony sprzeciw, i przedłużając do 20 stycznia 2001 r. termin wyznaczony w piśmie z dnia 7 sierpnia 2000 r.
16 Pismem przesłanym faksem z dnia 19 stycznia 2001 r. skarżąca zawiadomiła OHIM, że podtrzymuje sprzeciw, w szczególności z uwagi na to, iż dokonane ograniczenie wykazu usług objętych zgłoszeniem wciąż nie pozwala uniknąć prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do jej znaku towarowego nr 2 163 616. Przedstawiła ona także pewną liczbę dokumentów służących wykazaniu renomy jej wcześniejszych znaków towarowych. W tym samym dniu interwenienci przedstawili nowe uwagi, twierdząc, między innymi, że skarżąca nie dostarczyła dowodu na korzystanie ze swoich praw wcześniejszych.
17 Decyzją z dnia 29 listopada 2002 r. Wydział Sprzeciwów odrzucił sprzeciw. Stwierdził on w szczególności, że skarżąca nie przedstawiła wykazu towarów i usług objętych hiszpańskimi znakami towarowymi nr od 2 035 508 do 2 035 513, 2 227 732 i 2 227 734, mimo iż została do tego wezwana. Wydział Sprzeciwów uznał, iż w zakresie, w jakim sprzeciw oparty został na tych znakach, jest on niedopuszczalny. Ponadto wskazał on, że sprzeciw jest bezzasadny w zakresie, w jakim oparty został na prawach wcześniejszych nr 2 163 613, 2 163 616, 456 466 i 109 387, ponieważ nie dostarczono dowodów na istnienie tych praw. Wydział Sprzeciwów wskazał mianowicie, że skarżąca nie przedstawiła ani tłumaczenia na język angielski formularzy zgłoszeniowych dla rejestracji hiszpańskich nr 2 163 613 i 2 163 616 – w związku z czym nie zostały przetłumaczone na język postępowania w sprawie sprzeciwu informacje dotyczące urzędu wydającego te dokumenty, uprawnionego z tych rejestracji, daty i numeru zgłoszeń oraz wykazu usług objętych tymi rejestracjami – ani oficjalnego dokumentu stwierdzającego datę rejestracji lub datę początku ważności rejestracji hiszpańskiej nr 456 466, ani też oficjalnego dokumentu zawierającego informacje odnoszące się do uprawnionego z rejestracji greckiej nr 109 387, daty zgłoszenia i rejestracji tego prawa, towarów objętych tą rejestracją i wyobrażenia odnośnego oznaczenia.
18 Wydział Sprzeciwów stwierdził ponadto, że skarżąca nie przedstawiła dostatecznych dowodów na istnienie jej znaków towarowych powszechnie znanych w Hiszpanii, Irlandii, Grecji i Zjednoczonym Królestwie w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej i że w tym zakresie sprzeciw jest również bezzasadny.
19 Wreszcie Wydział Sprzeciwów uznał, że nie wystąpiły przesłanki stosowania art. 8 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, w szczególności z tej przyczyny, że prawa wcześniejsze, których istnienie skarżąca wykazała (rejestracje hiszpańskie nr 2 035 505, 2 035 507, 2 035 514, 1 236 024, 1 236 025, 1 282 250 i 2 227 731, rejestracja Zjednoczonego Królestwa nr 1 494 568 i rejestracja irlandzka nr 153 228 oraz zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowegnr 448 514) obejmują towary i usługi niewykazujące żadnego podobieństwa z towarami lub usługami, dla których wniesiono o rejestrację znaku towarowego BoomerangTV i że przedstawione dowody nie są wystarczające dla wykazania renomy znaków wcześniejszych.
20 W dniu 24 stycznia 2003 r. skarżąca wniosła do OHIM odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów. Do pisma zawierającego uzasadnienie odwołania dołączyła ona w szczególności wyciągi z bazy danych Sitadex prowadzonej przez Oficina Española de Patentes y Marcas (hiszpański urząd ds. patentów i znaków towarowych, zwany dalej „OEPM”), które dotyczyły jej hiszpańskich rejestracji nr 2 163 613, 2 163 616 i 456 466 oraz hiszpańskiej rejestracji interwenientów nr 2 184 868 wraz z ich tłumaczeniami na język angielski, a także artykuł prasowy dotyczący rozmiaru i różnorodności jej działalności handlowej w Hiszpanii.
21 Decyzją z dnia 1 października 2003 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Druga Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołanie. Po pierwsze, nie dopuściła ona dowodów z dokumentów przedstawionych po raz pierwszy w załączniku do pisma zawierającego uzasadnienie odwołania, powołując się na swoją praktykę decyzyjną i orzecznictwo Sądu. Po drugie, zgodziła się ona z zajętym przez Wydział Sprzeciwów stanowiskiem dotyczącym niedopuszczalności sprzeciwu w zakresie, w jakim oparty został na hiszpańskich rejestracjach nr od 2 035 508 do 2 035 513, 2 227 732 i 2 227 734, ponieważ skarżąca nie przedstawiła żadnego argumentu, który obaliłby twierdzenie o niewskazaniu przez nią towarów i usług objętych tymi rejestracjami. Po trzecie, Izba uznała, że zasada 16 ust. 1–3, zasada 17 ust. 2 oraz zasada 20 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie nr 40/94 (Dz.U. L 303, s. 1), w brzmieniu znajdującym zastosowanie do okoliczności niniejszej sprawy, umożliwiają Wydziałowi Sprzeciwów odrzucenie sprzeciwu z uwagi na nieprzedstawienie przez skarżącą w języku postępowania w sprawie sprzeciwu dokumentów niezbędnych do wykazania istnienia praw wcześniejszych nr 2 163 613 i 2 163 616. Po czwarte, wobec tego, że skarżąca nie podniosła żadnego argumentu, który by skutecznie temu zaprzeczył, Izba Odwoławcza zgodziła się z Wydziałem Sprzeciwów co do tego, że po pierwsze nie dostarczono dowodów na istnienie rejestracji greckiej nr 109 387 oraz rejestracji hiszpańskiej nr 456 466, a po drugie, że przedstawione przez skarżącą dowody nie wystarczają dla wykazania, iż spełnione zostały warunki objęcia ochroną przysługującą znakom powszechnie znanym w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej.
22 Izba Odwoławcza rozpatrzyła zatem sprzeciw wyłącznie w oparciu o rejestracje hiszpańskie nr 2 035 505, 2 035 507, 2 035 514, 1 236 024, 1 236 025, 1 282 250 i 2 227 731, rejestrację Zjednoczonego Królestwa nr 1 494 568 oraz rejestrację irlandzką nr 153 228, a także w oparciu o zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 448 514. Uznawszy najpierw, że nie znajduje zastosowania art. 8 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94, z tej przyczyny, że żaden ze znaków wcześniejszych nie jest identyczny ze zgłoszonym znakiem towarowym, stwierdziła ona następnie, iż nie występuje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, z uwagi na to, że towary objęte wspomnianymi prawami wcześniejszymi nie wykazują żadnego podobieństwa z usługami ujętymi w zgłoszeniu. Wreszcie Izba Odwoławcza zgodziła się ze stanowiskiem Wydziału Sprzeciwów, że nie znajduje zastosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, ponieważ skarżąca nie wykazała w sposób dostateczny renomy swoich znaków towarowych obejmujących element słowny „boomerang”.
Żądania stron
23 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– odmowę rejestracji znaku towarowego BoomerangTV;
– obciążenie OHIM oraz interwenientów kosztami postępowania.
24 Skarżąca wnosi także do Sądu o dopuszczenie nowych dowodów.
25 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.
26 Interwenienci wnoszą do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– utrzymanie zaskarżonej decyzji w mocy;
– utrzymanie w mocy rejestracji znaku towarowego BoomerangTV dla usług ujętych w klasie 41;
– obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.
27 W odpowiedzi z dnia 22 marca 2007 r. na postawione przez Sąd na piśmie pytanie, w którym zwrócił się on do stron o przedstawienie uwag odnośnie do ewentualnego wpływu na niniejsze postępowanie wyroku Trybunału z dnia 12 marca 2007 r. w sprawie C‑29/05 P OHIM przeciwko Kaul, Zb.Orz. s. I‑2213, interwenienci sprecyzowali, że usługi objęte ich zgłoszeniem można ograniczyć do „studiów kinematograficznych i studiów nagrań, konkursów telewizyjnych i produkcji filmów”. W odpowiedzi na pytanie postawione przez Sąd na rozprawie interwenienci sprecyzowali, że ograniczenie to zostało zaproponowane tytułem ewentualnym, co Sąd przyjął do wiadomości.
28 Poza tym interwenienci wnoszą do Sądu o przeprowadzenie dowodu z akt postępowania przed OHIM oraz z zaświadczenia z centralnego rejestru handlowego Madrytu, na okoliczność przedmiotu działalności spółki skarżącej, i zobowiązanie stosownych podmiotów do nadesłania tych dokumentów.
Co do prawa
29 W uzasadnieniu swojej skargi skarżąca podnosi, zasadniczo, cztery zarzuty, dotyczące, po pierwsze, naruszenia przez Izbę Odwoławczą obowiązku zbadania przedstawionych jej dowodów, po drugie, nieprawidłowej oceny przez OHIM dowodów na istnienie niektórych spośród jej praw wcześniejszych, po trzecie, naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 i, po czwarte, naruszenia art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94. W pierwszej kolejności jednak Sąd wypowie się co do kwestii dopuszczalności niektórych żądań oraz możliwości dopuszczenia nowych dowodów przedstawionych przez skarżącą.
W przedmiocie dopuszczalności niektórych żądań
30 Poprzez swoje drugie żądanie skarżąca domaga się zasadniczo, by Sąd nakazał OHIM odmowę rejestracji znaku towarowego BoomerangTV. W swoim trzecim żądaniu interwenienci wnoszą zasadniczo do Sądu o nakazanie OHIM rejestracji znaku towarowego BoomerangTV dla usług ujętych w klasie 41 porozumienia nicejskiego.
31 Zgodnie z art. 63 ust. 6 rozporządzenia nr 40/94 OHIM jest zobowiązany do podjęcia niezbędnych środków w celu zastosowania się do orzeczenia sądu wspólnotowego. W konsekwencji Sąd nie może kierować do OHIM wiążących nakazów. To OHIM zobowiązany jest zastosować się do zawartego w wyroku Sądu rozstrzygnięcia i jego uzasadnienia [wyroki Sądu: z dnia 31 stycznia 2001 r. w sprawie T‑331/99 Mitsubishi HiTec Paper Bielefeld przeciwko OHIM (Giroform), Rec. s. II‑433, pkt 33 oraz z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie T‑192/04 Flex Equipos de Descanso przeciwko OHIM – Leggett & Platt (LURA‑FLEX), Zb.Orz. s. II‑2411, pkt 33]. W związku z powyższym należy stwierdzić, że drugie żądanie skarżącej i trzecie żądanie interwenientów są niedopuszczalne.
W przedmiocie przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu przed Sądem
Argumenty stron
32 Skarżąca załączyła do skargi szereg dokumentów służących w szczególności wykazaniu powszechnej znajomości i renomy, jaką się ona cieszy, a także powszechnej znajomości i renomy jej wcześniejszych znaków towarowych. Proponuje ona także przedstawienie dowodów dodatkowych.
33 OHIM twierdzi, że nie można dopuścić ani nowych dowodów przedstawionych przez skarżącą po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem, ani zaproponowanych przez nią dowodów dodatkowych.
Ocena Sądu
34 Z akt sprawy wynika, że skarżąca przedstawiła po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem po pierwsze wyrok wydany przez Tribunal Superior de Justicia de Madrid (sąd odwoławczy w Madrycie, Hiszpania) w dniu 11 września 2003 r. w sprawie nr 1118/2000, która toczyła się między interwenientami a OEPM, mającej za przedmiot odmowę rejestracji przez ten urząd graficznego znaku towarowego BoomerangTV dla oznaczania usług należących do klasy 41 porozumienia nicejskiego (załącznik 4 do skargi), po drugie szereg dokumentów służących wykazaniu powszechnej znajomości i renomy, jaką cieszy się skarżąca, a także powszechnej znajomości i renomy jej wcześniejszych znaków towarowych (załączniki 5–8 i 14 do skargi), a po trzecie wyciąg z bazy danych Sitadex odpowiadający zgłoszeniu graficznego znaku towarowego BoomerangTV dla usług należących do klasy 41 porozumienia nicejskiego nr 2 184 869, przedstawionemu przez interwenientów przed OEPM (trzy ostatnie strony załącznika 13 do skargi).
35 Należy w tym miejscu przypomnieć, że skarga do Sądu ma na celu kontrolę zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych OHIM w rozumieniu art. 63 rozporządzenia nr 40/94. Zadaniem Sądu nie jest zatem ponowne badanie stanu faktycznego w świetle dowodów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed nim. Dopuszczenie takich dowodów byłoby niezgodne z art. 135 § 4 regulaminu Sądu, który stanowi, że pisma stron nie mogą zmieniać przedmiotu sporu przed izbą odwoławczą. W konsekwencji dowodów tych nie można dopuścić i nie ma potrzeby badania ich mocy dowodowej [wyroki Sądu: z dnia 6 marca 2003 r. w sprawie T‑128/01 DaimlerChrysler przeciwko OHIM (Calandre), Rec. s. II‑701, pkt 18 oraz z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie T‑342/05 Henkel przeciwko OHIM – SERCA (COR), niepublikowany w Zbiorze, pkt 31]. Z tych samych przyczyn nie można uwzględnić złożonego przez stronę wniosku o dopuszczenie kolejnych nowych dowodów [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 17 marca 2004 r. w sprawach połączonych T‑183/02 i T‑184/02 El Corte Inglés przeciwko OHIM – González Cabello i Iberia Líneas Aéreas de España (MUNDICOR), Rec. s. II‑965, pkt 97].
36 Z powyższego wynika, że załączniki do skargi 5–8, załącznik 14 oraz trzy ostatnie strony załącznika 13 nie mogą być dopuszczone, ponieważ stanowią nowe dowody, które nie były przedstawione w toku postępowania przed OHIM. Nie można również uwzględnić wniosku skarżącej o dopuszczenie dodatkowych dowodów.
37 Jednak przy wykładni prawa wspólnotowego ani stronom, ani samemu Sądowi nie można zakazać szukania inspiracji w argumentach wywodzonych z orzecznictwa wspólnotowego, krajowego lub międzynarodowego. Przypomniane w pkt 35 powyżej orzecznictwo nie odnosi się do takiej możliwości odwołania się do orzeczeń sądów krajowych, ponieważ nie mamy tutaj do czynienia ze skierowanym przeciwko izbie odwoławczej zarzutem, że nie uwzględniła ona konkretnych okoliczności faktycznych wskazanych w wyroku krajowym, lecz jedynie z zarzutem naruszenia przez nią przepisu rozporządzenia nr 40/94, i powołaniem się w tym zakresie na orzecznictwo [wyrok Sądu z dnia 12 lipca 2006 r. w sprawie T‑277/04 Vitakraft‑Werke Wührmann przeciwko OHIM – Johnson’s Veterinary Products (VITACOAT), Zb.Orz. s. II‑2211, pkt 71]. Uwzględnienie przez Sąd wyroku wydanego przez Tribunal Superior de Justicia de Madrid, przedstawionego w załączniku 4 do skargi, jest zatem uzależnione od celu, w jakim skarżąca powołuje się na ten wyrok. W związku z tym możliwość wzięcia tego wyroku przez Sąd pod uwagę zostanie rozpatrzona w ramach merytorycznej analizy zarzutu, w którego uzasadnieniu wyrok ten został przywołany.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia obowiązku zbadania dowodów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą
Argumenty stron
38 Skarżąca stwierdza, że dowody przedstawione po raz pierwszy w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą były dopuszczalne oraz że wymieniony w pkt 27 powyżej wyrok w sprawie OHIM przeciwko Kaul potwierdza możliwość przedstawienia okoliczności faktycznych i dowodów po raz pierwszy na etapie odwołania przed OHIM. Ponadto zgodnie z tym wyrokiem nie można oddalić odwołania tylko na tej podstawie, że nie jest możliwe przedstawienie okoliczności faktycznych i dowodów dopiero w postępowaniu przed izbą odwoławczą. Zastosowanie rozstrzygnięcia zawartego w tym wyroku w sprawie niniejszej oznaczałoby konieczność stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.
39 OHIM i interwenienci twierdzą, że Izba Odwoławcza słusznie uznała, iż dowodów przedstawionych przez skarżącą po raz pierwszy wraz z pismem zawierającym uzasadnienie odwołania nie można dopuścić. Wskazują oni również, że wymieniony w pkt 27 powyżej wyrok w sprawie OHIM przeciwko Kaul nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, ponieważ dowody mają w niniejszym przypadku zupełnie inny charakter.
Ocena Sądu
40 W ramach swojego pierwszego zarzutu skarżąca zasadniczo zarzuca Izbie Odwoławczej naruszenie art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94. Zgodnie z tym przepisem OHIM może nie wziąć pod uwagę okoliczności faktycznych lub dowodów, których strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie.
41 Z brzmienia tego przepisu wynika, że co do zasady i z zastrzeżeniem odmiennych postanowień możliwe jest przedstawienie przez strony okoliczności faktycznych i dowodów po upływie stosownych terminów, wynikających z rozporządzenia nr 40/94, oraz że w żadnym razie nie jest zabronione, by OHIM uwzględnił przywołane czy przedstawione z takim opóźnieniem okoliczności faktyczne i dowody. Jednak takie spóźnione przywołanie lub przedstawienie okoliczności faktycznych i dowodów przez stronę nie oznacza przyznania jej bezwarunkowego prawa do uwzględnienia tych okoliczności faktycznych i dowodów przez OHIM. Stanowiąc, iż OHIM „może” w takim przypadku nie wziąć pod uwagę takich okoliczności faktycznych i dowodów, art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 przyznaje w istocie OHIM szeroki zakres uznania, czy uwzględnić dane okoliczności faktyczne i dowody, przy czym ma on obowiązek uzasadnienia swojej decyzji w tej kwestii (ww. wyrok w sprawie OHIM przeciwko Kaul, pkt 42 i 43).
42 Takie uwzględnienie przez OHIM okoliczności faktycznych i dowodów przedstawionych z opóźnieniem w sytuacji, kiedy ma on orzekać w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu, może być w szczególności uzasadnione, jeśli dojdzie on do przekonania, że po pierwsze przedstawione z opóźnieniem okoliczności faktyczne lub dowody mogą mieć prima facie rzeczywiste znaczenie dla wyniku toczącego się przed nim postępowania w sprawie sprzeciwu, a po drugie stadium postępowania, w którym ma miejsce takie spóźnione przedstawienie, i okoliczności z nim związane nie stoją na przeszkodzie temu uwzględnieniu (ww. w pkt 27 wyrok w sprawie OHIM przeciwko Kaul, pkt 44).
43 Z powyższego wynika, że wbrew twierdzeniom skarżącej Izba Odwoławcza nie miała obowiązku uwzględnienia okoliczności faktycznych i dowodów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed nią. Należy jednak zbadać, czy odmawiając uwzględnienia tych okoliczności faktycznych i dowodów, Izba Odwoławcza nie naruszyła art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94, uważając, iż nie przysługuje jej pod tym względem uznanie. Wbrew twierdzeniom OHIM i interwenientów nie ma, co do zasady, potrzeby ograniczania stosowania zasad wymienionych w pkt 40–42 powyżej w zależności od rodzaju danych okoliczności faktycznych i dowodów, ponieważ art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 takiego ograniczenia nie przewiduje. Rodzaj danych okoliczności faktycznych i dowodów może być natomiast wzięty pod uwagę w ramach korzystania przez OHIM z uznania przyznanego mu przez ten przepis.
44 W niniejszej sprawie Izba Odwoławcza wskazała w pkt 27 zaskarżonej decyzji, że niedopuszczenie dowodów z dokumentów załączonych po raz pierwszy do pisma zawierającego uzasadnienie odwołania jest zgodne z praktyką decyzyjną izb odwoławczych. Dodała ona, że dokumenty takie należało przedstawić w wyznaczonym terminie Wydziałowi Sprzeciwów i że strona nie może korzystać z drogi odwoławczej, aby przedstawić, między innymi, nowe dowody, które nie zostały dostarczone w wyznaczonym terminie. Powołała się ona w tym względzie na dwie wcześniejsze decyzje izb odwoławczych OHIM, a także na wyrok Sądu z dnia 23 października 2002 r. w sprawie T‑388/00 Institut für Lernsysteme przeciwko OHIM – Educational Services (ELS), Rec. s. II‑4301.
45 Orzekając o niedopuszczalności dowodu z dokumentów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed nią, Izba Odwoławcza oparła się na tym, że skarżąca miała już możliwość przedstawienia wszystkich odnośnych dokumentów w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów. Milcząco uznała ona zatem, że okoliczności, w których dokumenty te zostały przedstawione, sprzeciwiały się wzięciu ich pod uwagę. Z akt sprawy wynika także, że termin wyznaczony skarżącej na przedstawienie tych dokumentów przed Wydziałem Sprzeciwów był przedłużony i że skarżąca w żaden sposób nie twierdziła, iż nie była w stanie ich dostarczyć w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów, kiedy wyznaczył on jej na to dodatkowy termin.
46 Z zaskarżonej decyzji wynika zatem, że Izba Odwoławcza nie uznała, iż co do zasady nie można dopuścić dowodu z dokumentów przedstawionych przez skarżącą po raz pierwszy w postępowaniu przed nią, lecz wzięła ona pod uwagę okoliczności sprawy i uzasadniła swoją decyzję w tej kwestii. Uzasadnienie to jest rzeczywiście zwięzłe, a elementy, na które wskazuje Izba Odwoławcza, nie odpowiadają dokładnie elementom wskazanym przez Trybunał w wymienionym w pkt 27 powyżej wyroku w sprawie OHIM przeciwko Kaul, jednak nie wystarcza to dla stwierdzenia, że Izba Odwoławcza naruszyła art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94.
47 Po pierwsze, z wyroku w sprawie OHIM przeciwko Kaul, wymienionego w pkt 27 powyżej, wynika (zob. pkt 42 i 43), że istotne jest to, by izba odwoławcza nie uznała za niemożliwe w ogóle uwzględnienia okoliczności faktycznych i dowodów, które zostaną przedstawione po raz pierwszy w postępowaniu przed nią. Jak wynika z analizy przeprowadzonej w pkt 44 i 45 powyżej, nie jest tak w niniejszym przypadku. Po drugie, okoliczności uznane przez Trybunał za uzasadniające uwzględnienie przez Izbę Odwoławczą okoliczności faktycznych i dowodów przedstawionych z opóźnieniem wymienione zostały jedynie tytułem przykładu, co wynika z użycia przezeń zwrotu „w szczególności” (zob. pkt 42 powyżej). Wskazanie w niniejszej sprawie na okoliczności, które nie są identyczne z wymienionymi przez Trybunał w tym wyroku, nie może zatem być równoznaczne z brakiem uzasadnienia w rozumieniu tegoż wyroku, tym bardziej że Trybunał wypowiedział się wyraźnie jedynie w kwestii okoliczności, które mogłyby uzasadnić uwzględnienie okoliczności faktycznych i dowodów przedstawionych z opóźnieniem, podczas gdy – jak stwierdzono w pkt 41 powyżej – art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 pozwala także, w stosownych przypadkach, na nieuwzględnienie takich okoliczności faktycznych i dowodów.
48 Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza nie oddaliła wniesionego przez skarżącą odwołania tylko na tej podstawie, że okoliczności faktyczne i dowody zostały przez skarżącą przedstawione z opóźnieniem i że wcale nie uznała ona, iż nie przysługuje jej w ogóle swoboda oceny co do możliwości uwzględnienia dokumentów przedstawionych przez skarżącą po raz pierwszy w postępowaniu przed nią. Przeciwnie, skorzystała ona z szerokiego zakresu uznania przyznanego jej przez art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94, ponieważ dopiero po przeanalizowaniu okoliczności sprawy oraz stanu prawnego zdecydowała nie dopuścić dowodu z omawianych dokumentów.
49 W braku oczywistego błędu w ocenie Izby Odwoławczej nie wykazano, by doszło do naruszenia art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94. W rezultacie zarzut pierwszy należy oddalić jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego nieprawidłowej oceny przez OHIM dowodów na istnienie niektórych praw wcześniejszych
Argumenty stron
50 Skarżąca twierdzi przede wszystkim, że w piśmie z dnia 21 marca 2000 r. przedstawiła ona w stosownym terminie wymagane tłumaczenia odnoszące się do rejestracji hiszpańskich nr 2 163 613 i 2 163 616, a także podstawowe dane dotyczące rejestracji hiszpańskiej nr 456 466. Wydział Sprzeciwów i Izba Odwoławcza przyznały to zresztą w odniesieniu do rejestracji nr 2 163 613 i 2 163 616, potwierdzając, iż sprzeciw jest dopuszczalny w zakresie, w jakim opiera się na tych prawach. A zatem, nie biorąc następnie pod uwagę tych praw jako podstawy sprzeciwu, Wydział Sprzeciwów i Izba Odwoławcza kierowały się wewnętrznie sprzecznym rozumowaniem.
51 Następnie skarżąca twierdzi, że OHIM, nie zażądawszy od niej przedstawienia brakujących tłumaczeń odnoszących się do rejestracji nr 2 163 613 i 2 163 616, naruszył zasadę 20 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie. Z przesłanego przez OHIM faksem pisma z dnia 7 sierpnia 2000 r. wynikało, że tłumaczenia dotyczące niewymienionych w nim rejestracji zostały dopuszczone.
52 Wreszcie skarżąca twierdzi, że sami interwenienci, dokonując porównania między rejestracją hiszpańską nr 2 163 616 a zgłoszonym znakiem towarowym, uznali ważność tej rejestracji, którą należy w związku z tym dopuścić.
53 Na tej podstawie skarżąca wnioskuje, że zarówno Izba Odwoławcza, jak i Wydział Sprzeciwów nieprawidłowo nie wzięły pod uwagę niektórych praw wcześniejszych, w tym w szczególności rejestracji hiszpańskiej nr 2 163 616, co pociągnęło za sobą naruszenie praw skarżącej wynikających z art. 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 40/94.
54 To samo dotyczy powszechnie znanych znaków skarżącej. Przedstawione przed Wydziałem Sprzeciwów dowody, uzupełnione dowodami przedstawionymi przed Izbą Odwoławczą, są wystarczające dla wykazania istnienia znaków powszechnie znanych w rozumieniu art. 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 40/94.
55 Skarżąca przedstawia w każdym razie w załącznikach 10–12 do skargi wyciągi z bazy danych Sitadex odnoszące się do rejestracji hiszpańskich nr 2 163 613, 2 163 616 i 456 466, podkreślając, że w szczególności te dwie pierwsze rejestracje należy wziąć pod uwagę jako podstawę wniesionego przez nią sprzeciwu i że – co się tyczy rejestracji nr 456 466 – stosowny wyciąg z bazy danych Sitadex został już przedstawiony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą. Podkreśla ona ponadto, iż sama cieszy się powszechną znajomością, co – w jej ocenie – zostało wykazane w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.
56 OHIM twierdzi na wstępie, że pierwszy z argumentów skarżącej, zgodnie z którym niezbędne tłumaczenia zostały przedstawione w piśmie z dnia 21 marca 2000 r., nie był podniesiony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą i w związku z tym jego przywołanie jest niedopuszczalne w świetle art. 135 ust. 4 regulaminu Sądu. Odnośnie do meritum sprawy OHIM i interwenienci nie zgadzają się z argumentami przedstawionymi przez skarżącą.
Ocena Sądu
57 Wobec tego, że argumenty skarżącej dotyczą wyłącznie znaków towarowych nr 2 163 613, 2 163 616 i 456 466 oraz jej znaków towarowych powszechnie znanych, stanowisko Izby Odwoławczej, zgodnie z którym istnienie rejestracji greckiej nr 109 387 nie zostało wykazane, należy uznać za ostateczne.
58 Co się tyczy praw wcześniejszych, w odniesieniu do których skarżąca kwestionuje ustalenia Izby Odwoławczej, należy stwierdzić, że argumentacja skarżącej ma zasadniczo na celu wykazanie, iż Izba Odwoławcza naruszyła prawo, z jednej strony uznając w sposób ogólny, że Wydział Sprzeciwów słusznie doszedł do przekonania, iż nie przedstawiono dowodów na istnienie tych praw wcześniejszych, z drugiej zaś, uznając w sposób szczególny, że skarżąca nie wykazała istnienia swoich znaków towarowych powszechnie znanych w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej.
– W przedmiocie dowodu na istnienie praw wcześniejszych
59 Artykuł 42 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94 stanowi, że sprzeciw powinien być sporządzony w formie pisemnej i określać podstawy, na których jest oparty, że sprzeciw uznaje się za prawidłowo wniesiony dopiero po uiszczeniu opłaty i że w terminie wyznaczonym przez OHIM osoba wnosząca sprzeciw przedstawia stan faktyczny, dowody i argumenty na jego poparcie. Zgodnie z zasadą 18 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie, jeżeli OHIM stwierdza, że sprzeciw nie jest zgodny ze wspomnianym wyżej artykułem lub w przypadku gdy sprzeciw nie wskazuje między innymi wcześniejszego znaku towarowego lub wcześniejszego prawa, na podstawie którego został on wniesiony, OHIM odrzuca sprzeciw z powodu niedopuszczalności, chyba że braki zostały usunięte przed upływem terminu na wniesienie sprzeciwu.
60 Zgodnie z zasadą 15 ust. 2 lit. b) ppkt vii) rozporządzenia nr 2868/95, w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie, sprzeciw zawiera, w odniesieniu do wcześniejszego znaku lub wcześniejszego prawa, na którym się on opiera, wskazanie towarów i usług, w odniesieniu do których wcześniejszy znak został zarejestrowany lub zgłoszony, lub w odniesieniu do których wcześniejszy znak jest powszechnie znany lub cieszy się renomą. Zgodnie z zasadą 18 ust. 2 tego rozporządzenia w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie, jeżeli sprzeciw nie jest zgodny z innymi przepisami rozporządzenia nr 40/94 niż jego art. 42 lub z innymi przepisami rozporządzenia nr 2868/95 niż wskazane w zasadzie 18 ust. 1, a zatem, jeśli sprzeciw nie jest zgodny między innymi z zasadą 15 ust. 2 lit. b) ppkt vii) rozporządzenia nr 2868/95, OHIM powiadamia o tym stronę wnoszącą sprzeciw, wzywając ją do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy. Jeżeli braki nie zostały usunięte przed upływem terminu, sprzeciw zostaje odrzucony z powodu niedopuszczalności.
61 Ponadto zgodnie z zasadą 16 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie do sprzeciwu powinny być dołączone dowody na istnienie praw wcześniejszych, a jeśli dowody takie nie zostały przedstawione wraz ze sprzeciwem, mogą one zostać dostarczone w terminie następującym po wszczęciu postępowania w sprawie sprzeciwu, który OHIM wyznacza na podstawie zasady 20 ust. 2 tego rozporządzenia.
62 Zgodnie z zasadą 17 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95, w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie, w przypadku gdy dowody, które należy przedstawić na poparcie sprzeciwu zgodnie z zasadą 16 ust. 2, nie zostały przedłożone w języku postępowania w sprawie sprzeciwu, strona wnosząca sprzeciw przedstawia tłumaczenie dowodów na ten język w ciągu jednego miesiąca od daty upływu terminu na wniesienie sprzeciwu lub, w stosownych przypadkach, w terminie określonym przez OHIM na podstawie zasady 16 ust. 3 tego rozporządzenia.
63 Wreszcie zgodnie z zasadą 20 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95, w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie, jeżeli sprzeciw nie zawiera danych szczegółowych dotyczących między innymi dowodów określonych w zasadzie 16 ust. 2, OHIM wzywa stronę wnoszącą sprzeciw do przedstawienia takich danych w terminie przezeń określonym.
64 Z art. 42 rozporządzenia nr 40/94 w zw. z zasadami 16, 17, 18 i 20 rozporządzenia nr 2868/95, w ich brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie, wynika, że prawodawca dokonuje rozróżnienia między wymaganiami, które powinien spełniać sprzeciw, będącymi wymaganiami jego dopuszczalności, a przedstawianymi okolicznościami faktycznymi, dowodami i uwagami, a także dokumentami na poparcie sprzeciwu, które stanowią materiał w postępowaniu dowodowym [wyroki Sądu: z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie T‑232/00 Chef Revival USA przeciwko OHIM – Massagué Marín (Chef), Rec. s. II‑2749, pkt 31 oraz z dnia 15 maja 2007 r. w sprawach połączonych T‑239/05, T-240/05, od T‑245/05 do T‑247/05, T‑255/05 i od T‑274/05 do T‑280/05 Black & Decker przeciwko OHIM – Atlas Copco (Trójwymiarowe wyobrażenie żółto‑czarnego urządzenia elektrycznego i in.), niepublikowany w Zbiorze, pkt 84].
65 Co się tyczy wymagań, których niespełnienie w sprzeciwie pociąga za sobą jego odrzucenie, zasada 18 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie rozróżnia wymagania dopuszczalności, o których mowa w jej ust. 1, oraz te wymienione w jej ust. 2. Jak wskazano w pkt 60 powyżej, tylko w przypadku, gdy sprzeciw nie odpowiada jednemu lub większej liczbie wymagań dopuszczalności innych niż wymienione wyraźnie w zasadzie 18 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie, na podstawie ust. 2 tej zasady OHIM ma obowiązek powiadomić o tym stronę wnoszącą sprzeciw, wzywając ją do usunięcia stwierdzonych braków w terminie dwóch miesięcy, zanim sprzeciw odrzuci (ww. w pkt 64 wyrok w sprawie Chef, pkt 33 i 36).
66 Wymagania prawne dotyczące przedstawienia okoliczności faktycznych, dowodów i uwag, a także dokumentów przedstawionych na poparcie sprzeciwu wraz z ich tłumaczeniami na język postępowania w sprawie sprzeciwu, nie stanowią wymagań dopuszczalności sprzeciwu, lecz kryteria jego merytorycznej oceny. Dlatego też Wydział Sprzeciwów nie ma obowiązku wskazania wnoszącemu sprzeciw na nieprawidłowości polegające na nieprzedstawieniu przezeń wspomnianych elementów na poparcie sprzeciwu lub ich tłumaczenia na język postępowania w sprawie sprzeciwu (zob. podobnie ww. w pkt 64 wyrok w sprawie Chef, pkt 37, 52 i 53, oraz ww. w pkt 31 wyrok w sprawie LURA‑FLEX, pkt 55 i 56).
67 Jeśli wnoszący sprzeciw nie przedstawi dowodów, w tym dokumentów, na poparcie sprzeciwu lub nie przedstawi ich tłumaczenia na język postępowania w sprawie sprzeciwu przed upływem terminu wyznaczonego początkowo przez OHIM lub ewentualnie przed upływem terminu przedłużonego na podstawie zasady 71 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95, OHIM może oddalić sprzeciw jako bezzasadny, chyba że jest w stanie wydać orzeczenie w sprawie sprzeciwu, opierając się na dowodach, jakimi ewentualnie dysponuje, zgodnie z zasadą 20 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie. W takim przypadku oddalenie sprzeciwu jest konsekwencją braku jego zasadności, ponieważ wnoszący sprzeciw, który nie przedstawił w terminie stosownych dowodów obejmujących między innymi dokumenty, nie zdołał wykazać okoliczności lub praw, na których opiera swój sprzeciw [ww. w pkt 64 wyrok w sprawie Chef, pkt 44 oraz postanowienie Sądu z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie T‑235/02 Strongline przeciwko OHIM – Scala (SCALA), Rec. s. II‑4903, pkt 39].
68 W niniejszej sprawie bezzsporne jest to, że pismem przesłanym faksem z dnia 20 marca 2000 r. OHIM powiadomił skarżącą między innymi o tym, że nie wskazała ona prawidłowo wszystkich towarów i usług, dla których chronione są jej wcześniejsze prawa, udzielając jej na uzupełnienie tych braków dwumiesięcznego terminu, upływającego w dniu 20 maja 2000 r.
69 Bezsporne jest także, że w piśmie z dnia 21 marca 2000 r. skarżąca przedstawiła w języku angielskim wykaz towarów między innymi dla rejestracji hiszpańskich nr 2 163 613, 2 163 616 i 456 466. Ponadto, co się tyczy rejestracji hiszpańskiej nr 456 466, przekazała ona OHIM kopię zgłoszenia znaku opublikowanego w hiszpańskim biuletynie urzędowym własności przemysłowej z 1964 r. oraz kopię dokumentu przenoszącego na nią prawa do tego znaku wraz z ich tłumaczeniami na język angielski, zaś – co się tyczy rejestracji hiszpańskich nr 2 163 613 i 2 163 616 – przedstawiła kopie podań o rejestrację w Hiszpanii, wskazując na usługi mające być objęte rejestracją, a także kopie hiszpańskich decyzji o rejestracji, w których mowa jest, odpowiednio, o klasach 38 i 41, lecz które nie zawierają wykazu konkretnych usług, wraz z tłumaczeniem jedynie tych decyzji na język angielski.
70 Wreszcie bezsporne jest, że w przesłanym faksem piśmie z dnia 7 sierpnia 2000 r. Wydział Sprzeciwów poinformował skarżącą, iż rejestracje hiszpańskie nr od 2 035 508 do 2 035 513, 2 227 732 i 2 227 734 nie zostaną wzięte pod uwagę, ponieważ towary i usługi nimi objęte nie zostały wskazane w języku postępowania, i wyznaczył skarżącej czteromiesięczny termin, upływający 17 grudnia 2000 r., na przedstawienie okoliczności faktycznych, dowodów i uwag na poparcie wniesionego przez nią sprzeciwu. Zaznaczył przy tym, że wszystkie dokumenty powinny być sporządzone w języku postępowania w sprawie sprzeciwu lub powinno im towarzyszyć tłumaczenie na ten język. W przesłanym faksem piśmie z dnia 20 listopada 2000 r. termin ten został przedłużony do dnia 20 stycznia 2001 r. Z akt sprawy wynika, że w odpowiedzi na to pismo skarżąca przekazała w dniu 19 stycznia 2001 r. jedynie dokumenty mające wykazać renomę jej znaków wcześniejszych.
71 Z powyższego wynika po pierwsze, że wbrew twierdzeniom skarżącej nie przedstawiła ona w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów dowodów niezbędnych do wykazania istnienia jej znaków hiszpańskich nr 2 163 613, 2 163 616 i 456 466. W piśmie z dnia 21 marca 2000 r. skarżąca rzeczywiście przedstawiła w języku postępowania w sprawie sprzeciwu wykaz towarów i usług objętych tymi znakami. Jednakże spowodowało to tylko to, iż sprzeciw stał się zgodny z innymi przepisami rozporządzenia nr 40/94 lub rozporządzenia nr 2868/95, o których mowa w zasadzie 18 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu znajdującym zastosowanie do okoliczności niniejszej sprawy.
72 W piśmie tym, jak wskazano w pkt 10 i 11 powyżej, skarżąca nie przedstawiła ani świadectwa rejestracji hiszpańskiej znaku towarowego nr 456 466, ani innego oficjalnego dokumentu z ewentualnym jego tłumaczeniem na język angielski, w którym wymienione byłyby wszystkie dane dotyczące przesłanek formalnoprawnych i materialnoprawnych istnienia tego prawa, tak by umożliwić Wydziałowi Sprzeciwów uznanie, iż istnienie tego prawa zostało wykazane. Trzeba przy tym zaznaczyć, że Wydział Sprzeciwów wyraźnie stwierdził, że dla wykazania istnienia odnośnych praw wcześniejszych konieczne jest przedstawienie takich danych wraz z ewentualnym ich tłumaczeniem (zob. pkt 12 i 13 powyżej). Podobnie skarżąca nie przedstawiła ani oficjalnego dokumentu, wraz z ewentualnym jego tłumaczeniem na język angielski, który wskazywałby w szczególności na to, dla jakich towarów lub usług zostały zarejestrowane znaki nr 2 163 613 i 2 163 616, ani dokumentu na dowód powszechnej znajomości wspomnianych wcześniejszych znaków towarowych. Ponadto dokumenty przedstawione przez skarżącą w dniu 19 stycznia 2001 r. nie nadawały się do uzupełnienia braków w dowodach na istnienie znaków nr 2 163 613, 2 163 616 i 456 466, ponieważ służyły jedynie wykazaniu renomy wcześniejszych znaków towarowych, a żaden inny oficjalny dokument dotyczący znaków towarowych nr 2 163 613, 2 163 616 i 456 466 nie został Wydziałowi Sprzeciwów przedstawiony.
73 Wskazanie w języku postępowania w sprawie sprzeciwu towarów i usług objętych wcześniejszymi znakami towarowymi nie jest równoznaczne z dostarczeniem tłumaczenia dowodów na istnienie tych praw wcześniejszych i nie może być jako takie traktowane (zob. podobnie ww. w pkt 64 wyrok w sprawie Chef, pkt 64). Wobec braku tłumaczenia na język postępowania w sprawie sprzeciwu dowodów na istnienie tych wcześniejszych praw Wydział Sprzeciwów miał prawo uznać, że sprzeciw jest nieuzasadniony w zakresie, w jakim miał za podstawę te prawa, których istnienie nie zostało wykazane (zob. pkt 67 powyżej i podobnie ww. w pkt 64 wyrok w sprawie Chef, pkt 44 i 57).
74 Poza tym, skoro dowód na istnienie praw wcześniejszych należy do kwestii decydujących o zasadności sprzeciwu, uznanie przez Wydział Sprzeciwów, iż sprzeciw jest dopuszczalny nawet w zakresie, w jakim ma za podstawę prawa wcześniejsze, których istnienie uznane zostało przez Wydział Sprzeciwów za nieudowodnione, nie stanowi sprzeczności w rozumowaniu Wydziału Sprzeciwów.
75 Po drugie, z bezspornych okoliczności faktycznych, przypomnianych w pkt 68–70 powyżej, wynika, że przesyłając faks z dnia 20 marca 2000 r. wzywający skarżącą do usunięcia braków w sprzeciwie, Wydział Sprzeciwów prawidłowo zastosował zasadę 18 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu mającym zastosowanie w sprawie. Ponadto, przesyłając faks z dnia 7 sierpnia 2000 r., wzywający skarżącą do przedstawienia w terminie czterech miesięcy, przedłużonym następnie o jeden miesiąc, okoliczności faktycznych, dowodów i uwag na poparcie swojego sprzeciwu, Wydział Sprzeciwów prawidłowo zastosował zasadę 20 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu znajdującym zastosowanie w sprawie.
76 Ponadto, wbrew twierdzeniom skarżącej, Wydział Sprzeciwów nie miał obowiązku wezwania jej do przedstawienia brakujących tłumaczeń ani zasygnalizowania jej, że przedstawione dowody nie wystarczają do wykazania istnienia omawianych praw, wyznaczając jej termin na usunięcie tych braków. Obowiązek taki spoczywa na OHIM jedynie w odniesieniu do wymagań dopuszczalności sprzeciwu, o których mowa w zasadzie 18 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu znajdującym zastosowanie w sprawie. Naruszenie zasady 20 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 w brzmieniu znajdującym zastosowanie w sprawie nie zostało zatem wykazane.
77 Po trzecie, nawet przy założeniu, że interwenienci rzeczywiście uznali „ważność” rejestracji hiszpańskiej nr 2 163 616, czy pozostałych z praw wcześniejszych, choć w rzeczywistości tak nie było, Wydział Sprzeciwów i Izba Odwoławcza nie miały z tego powodu obowiązku uznać, że istnienie tych praw zostało wykazane. Artykuł 8 rozporządzenia nr 40/94 stanowi ogólnie rzecz biorąc, że o ile zgłoszony znak towarowy nie koliduje ze znakiem wcześniejszym, nie występują względne podstawy odmowy rejestracji wspólnotowego znaku towarowego. Zgodnie z orzecznictwem do OHIM należy weryfikacja, na podstawie dowodów, które powinien przedstawić wnoszący sprzeciw, istnienia znaków towarowych stanowiących podstawę sprzeciwu, [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie T‑269/02 PepsiCo przeciwko OHIM – Intersnack Knabber‑Gebäck (RUFFLES), Zb.Orz. s. II‑1341, pkt 26]. Istnienie znaku wcześniejszego nie należy do tych kwestii, które można pozostawić wolnej ocenie stron. Dlatego też argument skarżącej wywodzony z uznania przez interwenientów istnienia jednego czy nawet większej liczby przysługujących skarżącej praw wcześniejszych powinien być oddalony.
78 Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu utrzymując w mocy decyzję Wydziału Sprzeciwów, który uznał, iż dowód na istnienie wcześniejszych znaków towarowych nr 2 163 613, 2 163 616 i 456 466 nie został przedstawiony i że sprzeciw jest bezzasadny w zakresie, w jakim prawa te stanowią jego podstawę. W związku z powyższym pierwszą część zarzutu drugiego należy oddalić, bez konieczności wypowiadania się co do dopuszczalności pierwszego argumentu podniesionego przez skarżącą (zob., podobnie, wyrok Trybunału z dnia 23 marca 2004 r. w sprawie C‑233/02 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2759, pkt 26).
– W przedmiocie dowodu na istnienie wcześniejszych powszechnie znanych znaków towarowych
79 Wobec tego, że art. 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 używa pojęcia znaków towarowych „powszechnie znan[ych]] w państwie członkowskim w znaczeniu, w jakim wyrażenie »powszechnie znane« jest używane w art. 6a[bis] konwencji paryskiej”, dla stwierdzenia, w jaki sposób wykazywane jest istnienie powszechnie znanego znaku towarowego, należy sięgnąć do wskazówek interpretacyjnych dotyczących tego przepisu.
80 Zgodnie z art. 2 wspólnego zalecenia dotyczącego przepisów w sprawie ochrony powszechnie znanych znaków towarowych, wydanego na wspólnej sesji Zgromadzenia Związku Paryskiego i Zgromadzenia Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) (34. sesja zgromadzeń państw członkowskich WIPO, która odbyła się w dniach 20–29 września 1999 r.), w celu ustalenia, czy dany znak towarowy jest powszechnie znany w rozumieniu konwencji paryskiej, właściwy organ może wziąć pod uwagę wszelkie okoliczności mogące świadczyć o powszechnej znajomości znaku, do których należą między innymi stopień znajomości lub rozpoznawalności znaku towarowego w danym sektorze odbiorców; czas, zakres i zasięg geograficzny używania znaku towarowego; czas, zakres i zasięg geograficzny promocji znaku towarowego, w tym reklamy i prezentacji na targach lub wystawach towarów lub usług oznaczonych znakiem; czas i zasięg geograficzny rejestracji lub zgłoszenia do rejestracji znaku towarowego, w zakresie, w jakim odzwierciedlają one używanie lub rozpoznawalność znaku towarowego; skuteczne potwierdzenie praw do znaku towarowego, w szczególności zakres, w jakim znak ten został uznany przez właściwe organy za powszechnie znany; wartość przypisywana znakowi.
81 Z akt niniejszej sprawy wynika, że w celu wykazania istnienia swoich wcześniejszych znaków powszechnie znanych w Hiszpanii, Irlandii, Grecji i Zjednoczonym Królestwie, skarżąca przedstawiła w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów, po pierwsze wyciągi z katalogów swoich towarów, z których wynikało, że oznaczenie „boomerang” używane jest w odniesieniu do różnego rodzaju odzieży, akcesoriów i wyposażenia sportowego, po drugie fotografię dwóch sterowców z napisem „boomerang”, zrobioną przy okazji wydarzenia sportowego i po trzecie artykuły z prasy hiszpańskiej dotyczące klubu halowej piłki nożnej o nazwie „Boomerang Interviú”, a następnie „Boomerang”, któremu skarżąca patronuje.
82 Należy zatem stwierdzić, że – jak słusznie zauważył Wydział Sprzeciwów, a Izba Odwoławcza potwierdziła to spostrzeżenie w pkt 41 zaskarżonej decyzji, w którym podziela ona uzasadnienie przedstawione przez Wydział Sprzeciwów – dokumenty te nie stanowią dowodu na to, iż mające znaczenie w niniejszej sprawie znaki towarowe były używane lub były znane lub rozpoznawane w Irlandii, Grecji i Zjednoczonym Królestwie. Ponadto, choć dokumenty te stanowią dowód na to, że co najmniej niektóre spośród tych znaków towarowych były przez skarżącą używane w Hiszpanii, nie zawierają one żadnych informacji odnoszących się do okresu i zakresu tego używania, stopnia znajomości lub rozpoznawalności tych znaków w Hiszpanii bądź innych okoliczności, na których podstawie można byłoby wnioskować, że znaki te są powszechnie znane w Hiszpanii lub na znaczącej części terytorium hiszpańskiego.
83 A zatem Izba Odwoławcza nie popełniła błędu uznając, że Wydział Sprzeciwów zasadnie orzekł, iż nie zostały spełnione przesłanki określone w art. 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 40/94.
84 Poza tym, jak stwierdzono w ramach analizy pierwszego zarzutu i jak wynika z pkt 76 powyżej, Izba Odwoławcza mogła pominąć dokumenty przedstawione przez skarżącą po raz pierwszy w postępowaniu przed nią i orzec, że Wydział Sprzeciwów nie miał obowiązku informowania skarżącej o tym, iż dowody przedstawione na okoliczność istnienia jej znaków towarowych powszechnie znanych w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej są niewystarczające.
85 W związku z powyższym drugą część zarzutu drugiego należy oddalić, podobnie jak zarzut drugi w całości, bez konieczności wypowiadania się przez Sąd w ramach analizy tego zarzutu co do dokumentów stanowiących załączniki 10–12 do skargi.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94
Argumenty stron
86 Przede wszystkim skarżąca podkreśla, że potwierdza swoje argumenty przedstawione w postępowaniu przed OHIM. Uważa je za „powtórzone w całości” i na ich podstawie domaga się odmowy rejestracji znaku zgłoszonego przez interwenientów.
87 Następnie skarżąca podkreśla, że wyraz „boomerang” stanowi element dominujący jej rodziny znaków wcześniejszych i że tego charakteru dominującego nie podważa fakt występowania w niektórych z tych znaków słowa „aventura”. Wobec tego że konsumenci, generalnie rzecz biorąc, wskazują na znaki towarowe w formie ustnej, elementy graficzne nie mają większego znaczenia. Poza tym występujący w zgłoszonym znaku towarowym element „tv” ma charakter rodzajowy i opisowy, w związku z czym nie należy brać go pod uwagę przy przeprowadzaniu porównania kolidujących znaków. Zgłoszony znak towarowy składa się więc z dominującego elementu znaków wcześniejszych. Tej okoliczności Izba Odwoławcza nie uwzględniła w sposób wystarczający.
88 Skarżąca twierdzi ponadto, że usługi objęte zgłoszeniem znaku towarowego i usługi objęte rejestracją nr 2 163 616 są identyczne lub podobne, i to mimo iż wykaz towarów i usług objętych zgłoszeniem znaku towarowego BoomerangTV uległ ograniczeniu w toku postępowania przed OHIM. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do tych dwóch znaków zostało więc wykazane. Co się tyczy towarów oznaczonych pozostałymi znakami wcześniejszymi, wiele z tych towarów, jak na przykład torby lub odzież, mogłyby służyć jako wsparcie dla promocji działalności należącej do klasy 41, dla której zgłaszający wnosi o rejestrację znaku towarowego BoomerangTV. Sektor, w którym znaki wcześniejsze są obecne, czyli sektor sportowy, jest ponadto związany z sektorem widowisk i produkcji telewizyjnych. Ze względu na ten związek i wspólny kolidującym znakom towarowym element „boomerang” prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do tych pozostałych znaków wcześniejszych zostało również wykazane.
89 Zdaniem skarżącej wysoce odróżniający charakter wcześniejszych znaków towarowych, powszechnie znanych i cieszących się renomą w sektorze odzieżowym i mody w Hiszpanii, przynajmniej jako znaki towarowe należące do spółki, która sama cieszy się w Hiszpanii renomą, dodatkowo zwiększa prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.
90 Wreszcie skarżąca dodaje, że interwenienci bezskutecznie usiłowali uzyskać rejestrację znaku towarowego BoomerangTV w Hiszpanii dla usług należących do klasy 38 i 41 (wyciągi z bazy danych Sitadex odnoszące się do tych decyzji odmownych zostały załączone do skargi jako załącznik 13), wskazując, że OEPM odmówił rejestracji z uwagi na istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszych znaków towarowych skarżącej. OHIM powinien był wziąć tę odmowę pod uwagę. Skarżąca wskazuje, że istnienie sprzecznych decyzji wpływa niekorzystnie na harmonizację rynku wewnętrznego. Ponadto, jej zdaniem wyrok Tribunal Superior de Justicia de Madrid z dnia 11 września 2003 r., stanowiący załącznik 4 do skargi i dotyczący tych samych stron i tych samych znaków towarowych, z ograniczeniem do klasy 41, również potwierdza istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
91 OHIM oraz interwenienci kwestionują występowanie w odniesieniu do omawianych znaków prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
Ocena Sądu
92 Na wstępie należy przypomnieć, że w świetle utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z art. 44 § 1 regulaminu Sądu, znajdującym zastosowanie w sprawach z zakresu własności intelektualnej na podstawie art. 130 § 1 i art. 132 § 1 tego regulaminu, mimo że poszczególne punkty skargi mogą zostać wsparte lub uzupełnione odesłaniami do fragmentów dokumentów do niej załączonych, ogólne odesłanie do innych dokumentów nie może zastąpić braku istotnych elementów argumentacji prawnej, które zgodnie ze wspomnianymi powyżej przepisami muszą być zawarte w samej skardze [wyroki Sądu: z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T‑270/02 MLP Finanzdienstleistungen przeciwko OHIM (bestpartner), Zb.Orz. s. II‑2837, pkt 16, oraz z dnia 13 lutego 2007 r. w sprawie T‑256/04 Mundipharma przeciwko OHIM – Altana Pharma (RESPICUR), Zb.Orz. s. II‑449, pkt 14].
93 Wobec tego, że w ten sposób powołane argumenty są niedopuszczalne, ich odszukiwanie w aktach postępowania przed OHIM lub ich badanie nie jest rolą Sądu [zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie T‑127/02 Concept przeciwko OHIM (ECA), Rec. s. II‑1113, pkt 21 oraz z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie T‑209/01 Honeywell przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑5527, pkt 57]. Dlatego też skarga w tym zakresie, w jakim odsyła do pism złożonych przez skarżącą w postępowaniu przed OHIM, jest niedopuszczalna. Zasadność omawianego zarzutu przeanalizowana zostanie zatem wyłącznie w świetle argumentów przedstawionych w skardze.
94 Należy także przypomnieć, że skarżąca nie zakwestionowała stwierdzenia o niewykazaniu istnienia rejestracji greckiej nr 109 387. Ponadto, jak wynika z analizy pierwszego i drugiego zarzutu, Izba Odwoławcza mogła zasadnie uznać po pierwsze, że w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów nie wykazano istnienia znaków towarowych nr 2 163 613, 2 163 616 i 456 466 oraz wcześniejszych znaków powszechnie znanych, a po drugie, że należy pominąć dokumenty przedstawione po raz pierwszy w postępowaniu przed tą Izbą. Poza tym dokumentów przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem nie można dopuścić (zob. pkt 36 powyżej). Wreszcie należy stwierdzić, że choć dokumenty przedstawione w załącznikach 10–12 do skargi (zob. pkt 55 powyżej) były przedstawione przez skarżącą już na etapie postępowania przed Izbą Odwoławczą, je również należy pominąć. Skoro Izba Odwoławcza nie popełniła błędu uznając, że dokumentów tych nie można dopuścić (zob. pkt 49 powyżej), dopuszczenie ich w postępowaniu przed Sądem modyfikowałoby przedmiot sporu poddanego pod rozstrzygnięcie Izby Odwoławczej, co byłoby sprzeczne z art. 135 ust. 4 regulaminu Sądu (zob. pkt 35 powyżej).
95 W konsekwencji Sąd oceni zasadność analizowanego zarzutu jedynie w świetle tych praw wcześniejszych, których istnienie zostało należycie wykazane w toku postępowania przed Wydziałem Sprzeciwów, to jest rejestracji hiszpańskich nr 2 035 505, 2 035 507, 2 035 514, 1 236 024, 1 236 025, 1 282 250 i 2 227 731, rejestracji Zjednoczonego Królestwa nr 1 494 568, rejestracji irlandzkiej nr 153 228 oraz zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 448 514.
96 Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 w wyniku sprzeciwu uprawnionego do wcześniejszego znaku towarowego zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli z powodu identyczności lub podobieństwa do wcześniejszego znaku towarowego, identyczności lub podobieństwa towarów lub usług istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd odbiorców na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony. Ponadto stosownie do art. 8 ust. 2 lit. a) ppkt i) i ii) oraz art. 8 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 wcześniejsze znaki towarowe oznaczają znaki towarowe zarejestrowane w państwie członkowskim, w odniesieniu do których data złożenia wniosku o rejestrację jest wcześniejsza od daty wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego oraz zgłoszenia wspólnotowych znaków towarowych pod warunkiem ich rejestracji.
97 Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd zakłada jednoczesne istnienie identyczności lub podobieństwa pomiędzy znakiem zgłaszanym a znakiem wcześniejszym oraz identyczności lub podobieństwa pomiędzy towarami i usługami, dla których dokonuje się zgłoszenia, a tymi, dla których zarejestrowany został wcześniejszy znak towarowy. Przesłanki te powinny być spełnione kumulatywnie (zob. wyrok Trybunału z dnia 12 października 2004 r. w sprawie C‑106/03 P Vedial przeciwko OHIM, Rec. s. I‑9573, pkt 51). Tak więc w braku jednej z przesłanek niezbędnych do zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, nie może występować prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.
98 W niniejszej sprawie bezsporne jest, że Izba Odwoławcza stwierdziła brak występowania prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd wyłącznie na podstawie braku podobieństwa kolidujących towarów i usług. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dla dokonania oceny podobieństwa między danymi towarami lub usługami należy wziąć pod uwagę wszelkie istotne czynniki, które charakteryzują wzajemny stosunek tych towarów lub usług. Do czynników tych należy zaliczyć w szczególności charakter towarów, ich przeznaczenie, sposób ich użycia, jak również to, czy konkurują one ze sobą, czy też się uzupełniają [wyrok Trybunału z dnia 29 września 1998 r. w sprawie C‑39/97 Canon, Rec. s. I‑1237, pkt 23, oraz wyrok Sądu z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie T‑150/04 Mülhens przeciwko OHIM – Minoronzoni (TOSCA BLU), Zb.Orz. s. II‑2353, pkt 29]. Towary lub usługi komplementarne to takie, pomiędzy którymi istnieje ścisły związek polegający na tym, że jedne są nieodzowne lub istotne do użycia drugich, wobec czego konsumenci mogą myśleć, że oba towary zostały wyprodukowane przez to samo przedsiębiorstwo lub – w przypadku usług – że świadczy je ten sam podmiot [wyroki Sądu: z dnia 1 marca 2005 r. w sprawie T‑169/03 Sergio Rossi przeciwko OHIM – Sissi Rossi (SISSI ROSSI), Rec. s. II‑685, pkt 60 oraz z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie T‑31/04 Eurodrive Services and Distribution przeciwko OHIM – Gómez Frías (euroMASTER), niepublikowany w Zbiorze, pkt 35].
99 Z opisów towarów i usług przedstawionych w pkt 7 i 14 powyżej wynika, że towary objęte prawami wcześniejszymi różnią się pod względem ich charakteru, przeznaczenia i sposobu użycia od usług, dla których wniesiono o rejestrację znaku towarowego BoomerangTV. Ponadto te towary i usługi nie konkurują ze sobą ani się nie uzupełniają w rozumieniu orzecznictwa wspomnianego w punkcie poprzedzającym. A zatem Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, iż nie występuje podobieństwo między kolidującymi towarami i usługami, i w konsekwencji, że brak jest prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
100 Powyższej konkluzji nie można podważyć na tej podstawie, iż niektóre spośród towarów objętych prawami wcześniejszymi mogą być – choć nie są – używane w celach promocji usług, dla których wnosi się o rejestrację znaku towarowego BoomerangTV, czy też ze względu na to, iż sektor sportowy, z którego mogą wywodzić się liczne znaki wcześniejsze, może być powiązany z sektorem produkcji telewizyjnych, z którego wywodzi się znak zgłoszony. Tego rodzaju związki są zbyt mało precyzyjne i przypadkowe, by na ich podstawie można było uznać, iż występujące w sprawie towary i usługi wzajemnie się uzupełniają w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 98 powyżej.
101 W związku z powyższym należy uznać, że argumenty skarżącej dotyczące porównania kolidujących znaków oraz wysoce odróżniającego charakteru jej wcześniejszych znaków są pozbawione znaczenia i należy je pominąć. Co się tyczy decyzji OEPM dotyczących odmowy rejestracji znaku towarowego BoomerangTV w Hiszpanii, należy je pominąć z tych samych przyczyn co przedstawione w pkt 94 powyżej. Odnośnie do wyroku Tribunal Superior de Justicia de Madrid, odmawiającego rejestracji znaku towarowego BoomerangTV w Hiszpanii (załącznik 4 do skargi), wystarczy stwierdzić, że system wspólnotowych znaków towarowych jest systemem autonomicznym, który stosuje się niezależnie od systemów krajowych [wyrok Sądu z dnia 5 grudnia 2000 r. w sprawie T‑32/00 Messe München przeciwko OHIM (electronica), Rec. s. II‑3829, pkt 47 oraz ww. w pkt 98 wyrok w sprawie TOSCA BLU, pkt 40]. Wyrok ten nie ma zatem znaczenia i należy go pominąć, bez konieczności wypowiadania się w kwestii jego dopuszczalności (zob. podobnie ww. w pkt 78 wyrok w sprawie Francja przeciwko Komisji, pkt 26).
102 Mając powyższe na uwadze, należy oddalić niniejszy zarzut, bez konieczności wypowiadania się co do ewentualnego wniosku interwenientów o ograniczenie wykazu usług, dla których wnoszą oni o rejestrację znaku towarowego BoomerangTV.
W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94
Argumenty stron
103 Skarżąca twierdzi, że jej wcześniejsze znaki towarowe, zarejestrowane w szczególności dla towarów związanych z sektorem odzieżowym oraz z sektorami mody i sportu, należących głównie do klas 18, 24, 25 i 28, cieszą się renomą. Jej zdaniem renoma należących do niej znaków towarowych, podobnie jak jej własna, została już wykazana w toku postępowania przed OHIM. Skarżąca odsyła ponadto do swojej strony internetowej oraz do załączników 5–8 i 14 do skargi, proponując jednocześnie przedstawienie dowodów uzupełniających.
104 Skarżąca uważa, że w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94. Twierdzi ona, że używanie zgłoszonego znaku towarowego przez interwenientów bez uzasadnionego powodu umożliwiłoby im odnoszenie nienależnych korzyści z charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszych znaków skarżącej lub mogłoby im szkodzić. Skarżąca jest w szczególności zdania, że osłabiony zostałby charakter odróżniający wspomnianych znaków skarżącej, że w razie niskiej jakości usług oznaczanych znakiem towarowym BoomerangTV mogłoby dojść do obniżenia prestiżu tych znaków oraz że uprawnieni do znaku towarowego BoomerangTV mieliby okazję zaoszczędzić na niektórych wydatkach reklamowych. Ponadto nie jest wykluczone, iż skarżąca będzie dywersyfikować swoją działalność poprzez aktywność w sektorze, z którego wywodzi się zgłoszony znak towarowy.
105 OHIM i interwenienci odpowiadają, że renoma wcześniejszych znaków towarowych skarżącej nie została wykazana, w związku z czym Izba Odwoławcza słusznie uznała, iż przesłanki stosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 nie zostały spełnione.
Ocena Sądu
106 Zgodnie z art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 „w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego […], zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli jest on identyczny lub podobny do wcześniejszego znaku i jest zarejestrowany dla towarów lub usług, które nie są podobne do tych, dla których wcześniejszy znak jest zarejestrowany, jeżeli, w przypadku wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego, cieszy się on renomą we Wspólnocie, [a] w przypadku wcześniejszego krajowego znaku towarowego, cieszy się on renomą w danym państwie członkowskim i jeżeli używanie bez uzasadnionego powodu tego znaku towarowego przynosiłoby nienależyte [nienależne] korzyści […] lub byłoby szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy takiego wcześniejszego znaku towarowego”.
107 Zgodnie z orzecznictwem dla spełnienia przesłanki dotyczącej renomy wcześniejszy znak towarowy powinien być znany znaczącej części danego kręgu odbiorców z uwagi na oznaczane nim towary lub usługi. Oznacza to, że w zależności od rodzaju oferowanego towaru lub usługi znak powinien być znany bądź to szerokiej publiczności, bądź odbiorcom bardziej wyspecjalizowanym, takim jak krąg specjalistów z danej dziedziny. Przy badaniu spełnienia tego wymagania należy wziąć pod uwagę wszystkie elementy mające znaczenie dla sprawy, takie jak w szczególności udział wcześniejszego znaku towarowego w rynku, natężenie, zasięg geograficzny i okres jego używania oraz wielkość inwestycji dokonanych przez przedsiębiorstwo w celu promocji znaku, przy czym nie można wymagać, by znak ten był znany procentowo określonej liczbie tak zdefiniowanych odbiorców lub by jego renoma rozciągała się na całe rozpatrywane terytorium, jeśli występuje ona na jego znaczącej części [wyrok Sądu z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie T‑8/03 El Corte Inglés przeciwko OHIM – Pucci (EMILIO PUCCI), Zb.Orz. s. II‑4297, pkt 67].
108 Z przyczyn wskazanych w pkt 94 powyżej Sąd, badając niniejszy zarzut, weźmie pod uwagę jedynie dowody przedstawione przez skarżącą w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów i uwzględni tylko prawa wcześniejsze wymienione w pkt 95 powyżej.
109 W tym względzie należy stwierdzić, że z akt sprawy wynika, iż dokumentami przedstawionymi przez skarżącą przed Wydziałem Sprzeciwów celem wykazania renomy jej wcześniejszych znaków towarowych są te dokumenty, które Wydział Sprzeciwów wskazał jako służące wykazaniu istnienia powszechnie znanych znaków skarżącej. Jak wynika z pkt 81 powyżej, w którym te dokumenty zostały wymienione, skarżąca nie przedstawiła żadnych danych dotyczących natężenia, zasięgu geograficznego, czy długości okresu używania jej praw wcześniejszych, ani też danych świadczących o rozmiarze inwestycji dokonanych w celu ich promocji. Nie przedstawiła ona również żadnych dowodów na to, że jej prawa wcześniejsze znane byłyby znaczącej części danego kręgu odbiorców.
110 Wynika z tego, że choć stopień rozpoznawalności, jaki należy wykazać w przypadku znaku towarowego cieszącego się renomą w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, jest niższy niż w przypadku znaku towarowego powszechnie znanego w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej, Izba Odwoławcza nie naruszyła prawa potwierdzając konkluzję Wydziału Sprzeciwów, zgodnie z którą renoma znaków wcześniejszych nie została wykazana i – w rezultacie – że art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania. W związku z powyższym zarzut czwarty podlega oddaleniu, podobnie jak oddaleniu podlega cała skarga, bez konieczności wypowiadania się przez Sąd co do złożonego przez interwenientów wniosku dowodowego.
W przedmiocie kosztów
111 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Wobec tego, że skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem OHIM i interwenientów – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (czwarta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) El Corte Inglés, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.
Wiszniewska‑Białecka | Moavero Milanesi | Wahl |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 17 czerwca 2008 r.
Sekretarz | | Pełniący obowiązki prezesa |
E. Coulon | | I. Wiszniewska‑Białecka |