Αναίρεση που άσκησε στις 16 Απριλίου 2024 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (όγδοο τμήμα) στις 7 Φεβρουαρίου 2024 στην υπόθεση T-146/22, Ryanair κατά Επιτροπής (KLM II· COVID-19)
(Υπόθεση C-266/24 P)
Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική
Διάδικοι
Αναιρεσείουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: L. Flynn, J. Carpi Badía και M. Farley)
Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Ryanair DAC, Γαλλική Δημοκρατία, Βασίλειο των Κάτω Χωρών, Société Air France, Air France-KLM, Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV
Αιτήματα
Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:
να κάνει δεκτή την αίτηση αναιρέσεως και να εξαφανίσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση·
να αποφανθεί το ίδιο οριστικά επί της διαφοράς κατ’ ενάσκηση της εξουσίας του δυνάμει του άρθρου 61, παράγραφος 1, δεύτερη περίοδος, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης·
επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προκειμένου να αποφανθεί εκείνο επί των μη εξετασθέντων ισχυρισμών· και
να επιφυλαχθεί ως προς τα έξοδα της παρούσας διαδικασίας, εφόσον αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο, ή να καταδικάσει τη Ryanair στα δικαστικά έξοδα, εφόσον αποφανθεί το ίδιο οριστικά.
Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα
Προς στήριξη της αιτήσεως αναιρέσεώς της, η αναιρεσείουσα προβάλλει δύο λόγους.
Πρώτον, το Γενικό Δικαστήριο εφάρμοσε εσφαλμένο κριτήριο προκειμένου να κρίνει, υπό το πρίσμα των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις κρατικές ενισχύσεις, πότε δικαιούχος της ενίσχυσης είναι μία ή περισσότερες οντότητες εντός πλαισίου εταιρικού ομίλου. Ειδικότερα, το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε νομικό σφάλμα καθόσον έκρινε ότι παράγοντες που υποδεικνύουν απλώς ότι i) γενικά, η Air France-KLM, ως απώτατη μητρική εταιρία, δύναται να ασκεί έναν ορισμένο έλεγχο επί των εταιριών Société Air France (στο εξής: Air France) και Koninklijke Luchtvaart Maatschapij (στο εξής: KLM), καθώς και επί των θυγατρικών τους, και ii) υφίσταται ορισμένος βαθμός ολοκλήρωσης, συντονισμού και συνεργασίας μεταξύ της Air France, της Air France-KLM και της KLM αρκούν ώστε να αποδειχθεί ότι η Air France-KLM και η Air France άντλησαν πράγματι όφελος από την ενίσχυση –με αποτέλεσμα να πρέπει να θεωρηθούν ως δικαιούχοι υπό το πρίσμα των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις κρατικές ενισχύσεις– ενώ το ακριβές περιεχόμενο και οι όροι χορήγησης της ενίσχυσης αποκλείουν ρητώς τη χρήση της ενίσχυσης προς όφελος της Air France-KLM και της Air France.
Δεύτερον, το Γενικό Δικαστήριο προέβη σε ανεπίτρεπτη υποκατάσταση της κρίσης της Επιτροπής καθόσον προέβη σε εξέταση του ζητήματος κατά πόσον ορισμένες μόνον εταιρίες του ομίλου Air France-KLM Group συνιστούν δικαιούχους της κρατικής ενίσχυσης –ζήτημα το οποίο, όπως έχει κριθεί από τα δικαιοδοτικά όργανα της Ένωσης, απαιτεί σύνθετες οικονομικές εκτιμήσεις, η δε Επιτροπή διαθέτει ευρεία διακριτική ευχέρεια συναφώς– χωρίς μάλιστα να τεκμηριώσει επαρκώς ότι το σκεπτικό της Επιτροπής ενείχε πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως.
____________