WYROK SĄDU (ósma izba)

z dnia 13 maja 2015 r.(*)

Pomoc państwa – Pomoc na restrukturyzację przyznana przez Austrię grupie Austrian Airlines – Decyzja uznająca pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków – Prywatyzacja grupy Austrian Airlines – Określenie beneficjenta pomocy – Wytyczne dotyczące pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw

W sprawie T‑511/09

Niki Luftfahrt GmbH, z siedzibą w Wiedniu (Austria), reprezentowana przez adwokatów H. Asenbauera oraz A. Habelera,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez B. Martenczuka oraz K. Grossa, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokat G. Quardt, a następnie przez B. Martenczuka oraz R. Sauera, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokatów G. Quardt oraz J. Lipinsky,

strona pozwana,

popieranej przez:

Republikę Austrii, reprezentowaną przez C. Pesendorfer oraz M. Klamerta, działających w charakterze pełnomocników,

przez

Deutsche Lufthansa AG, z siedzibą w Kolonii (Niemcy), reprezentowaną początkowo przez adwokatów H.J. Niemeyera, H. Ehlers oraz M. Rosenberga, a następnie przez adwokatów H.J. Niemeyera, H. Ehlers, C. Kovácsa oraz S. Völckera,

przez

Austrian Airlines AG, z siedzibą w Wiedniu, reprezentowaną początkowo przez adwokatów H.J. Niemeyera, H. Ehlers oraz M. Rosenberga, a następnie przez adwokatów H.J. Niemeyera, H. Ehlers oraz C. Kovácsa,

oraz przez

Österreichische Industrieholding AG, z siedzibą w Wiedniu, reprezentowany przez adwokatów T. Zivny’ego, P. Lewischa oraz H. Kristoferitscha,

interwenienci,

mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2010/137/WE z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie pomocy państwa C 6/09 (ex N 663/08) – Austria Austrian Airlines – Plan restrukturyzacji (Dz.U. 2010, L 59, s. 1) uznającej za zgodną ze wspólnym rynkiem, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków, pomoc na restrukturyzację przyznaną przez Republikę Austrii grupie Austrian Airlines w ramach przejęcia tej grupy przez grupę Lufthansa,

SĄD (ósma izba),

w składzie: D. Gratsias, prezes, M. Kancheva (sprawozdawca) i C. Wetter, sędziowie,

sekretarz: K. Andová, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 25 czerwca 2014 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Grupa Austrian Airlines (zwana dalej „Austrian Airlines”) składa się z trzech przedsiębiorstw: Austrian Airlines Österreichische Luftverkehrs AG – założonego w 1957 r. przewoźnika lotniczego dysponującego siatką połączeń, Tiroler Luftfahrt GesmbH – regionalnej spółki zależnej założonej w 1978 r., oraz Lauda Air Luftfahrt GmbH – spółki obsługującej loty czarterowe, założonej w 1979 r. Austrian Airlines jest przewoźnikiem lotniczym z siedzibą w Wiedniu (Austria), a jej portami przesiadkowymi są międzynarodowy port lotniczy w Wiedniu oraz port lotniczy w Innsbrucku (Austria). Austrian Airlines jest członkiem Star Alliance. Republika Austrii posiadała 41,56% kapitału Austrian Airlines za pośrednictwem publicznego holdingu Österreichische Industrieholding AG (zwanego dalej „ÖIAG”) i była w związku z tym akcjonariuszem większościowym Austrian Airlines.

2        Skarżąca, Niki Luftfahrt GmbH, jest spółką prawa austriackiego z siedzibą w Wiedniu, która prowadzi przedsiębiorstwo lotnicze znane pod nazwą „FlyNiki” lub „Niki”. Obsługuje połączenia z Wiednia, Linzu (Austria), Salzburga (Austria), Grazu (Austria) oraz Innsbrucka, skąd oferuje loty do całej Europy i Afryki Północnej. W dniu wniesienia skargi skarżąca należała w 76% do Privatstiftung Lauda (fundacji prywatnej Lauda), a w 24% – do drugiego niemieckiego przewoźnika lotniczego, Air Berlin.

3        Od kilku lat Austrian Airlines stoi w obliczu poważnych trudności finansowych. Zważywszy na te trudności, w dniu 12 sierpnia 2008 r. austriacki rząd federalny udzielił ÖIAG pełnomocnictwa do prywatyzacji, na podstawie którego ÖIAG został upoważniony do sprzedaży wszystkich swoich wszystkich udziałów w Austrian Airlines. W dniu 29 października 2008 r. okres ważności tego pełnomocnictwa został przedłużony do dnia 31 grudnia 2008 r.

4        W dniu 13 sierpnia 2008 r. ÖIAG opublikował w prasie austriackiej i prasie międzynarodowej komunikaty, w których zapraszał potencjalnych inwestorów do wyrażenia zainteresowania zakupem udziałów ÖIAG w Austrian Airlines. Ostateczny termin na złożenie ofert wyznaczono na dzień 24 sierpnia 2008 r. Zainteresowanie nabyciem udziałów wyraziło łącznie 12 inwestorów.

5        W dniu 28 sierpnia 2008 r. inwestorzy zostali poinformowani, że do dnia 12 września 2008 r. powinni przedstawić projekt przejęcia. Projekt powinien zawierać informacje dotyczące oferenta, plan strategiczny dla Austrian Airlines, propozycję struktury transakcji, informacje odnoszące się do planowanego sposobu finansowania, a także kilka dodatkowych informacji dotyczących treści umowy (ubezpieczenia, gwarancje). Złożone zostały jedynie trzy projekty przejęcia, mianowicie, odpowiednio, projekty Air France-KLM, Deutsche Lufthansa AG (zwanej dalej „Lufthansą”) oraz rosyjskiego przewoźnika S7.

6        W dniu 16 września 2008 r. trzy przedsiębiorstwa, które złożyły projekt przejęcia, zostały wezwane, aby najpóźniej do dnia 21 października 2008 r. złożyły ostateczną ofertę bez podania informacji o cenie zakupu, a najpóźniej do dnia 24 października 2008 r. – ostateczną ofertę wraz z informacją o cenie zakupu.

7        W dniu 21 października 2008 r. jedynie Lufthansa złożyła ofertę obejmującą umowę i plan strategiczny, jednakże bez informacji o cenie zakupu, zgodnie z obowiązującymi wymogami. W dniu 24 października 2008 r. Lufthansa złożyła wiążącą ofertę wraz z informacją o cenie zakupu, którą gotowa była zapłacić za udziały ÖIAG w Austrian Airlines.

8        Oferta przejęcia przewidywała, co następuje:

–        Lufthansa wpłaca na rzecz ÖIAG cenę zakupu w wysokości 366 268,75 EUR,

–        ÖIAG otrzymuje skrypt dłużny, który w razie poprawy kondycji finansowej może uprawniać do dodatkowej zapłaty w wysokości do 162 mln EUR,

–        ÖIAG wpłaca za pośrednictwem podmiotu specjalnego przeznaczenia subwencję w wysokości 500 mln EUR, która zostanie wykorzystana celem podwyższenia kapitału Austrian Airlines.

9        Jeśli chodzi o skrypt dłużny, przewidziane zostało, że trzy lata po zamknięciu albo najpóźniej trzy lata po przedstawieniu sprawozdań finansowych za okres do dnia 31 grudnia 2011 r. ÖIAG otrzyma dodatkową kwotę mogącą wynieść do 162 000 000 EUR.

10      Udziały w Austrian Airlines należące do ÖIAG miały zostać nabyte przez Österreichische Luftverkehrs-Holding-GmbH, należący odpowiednio w 49,8% do Österreichische Luftverkehrs-Beteiligungs-GmbH, która należała w całości do Lufthansy, i w 50,2% do Österreichische Luftverkehrs-Privatstiftung, fundacji prawa austriackiego, której założycielem jest Österreichische Luftverkehrs-Beteiligungs.

11      Równolegle do tej transakcji Österreichische Luftverkehrs-Holding GmbH miał nabyć wszystkie pozostałe udziały w Austrian Airlines w drodze oferty przejęcia lub operacji „squeeze out” (operacji wykluczenia), aby zapewnić sobie własność wszystkich udziałów w Austrian Airlines.

12      Transakcja została zatwierdzona w dniu 3 grudnia 2008 r. przez radę nadzorczą Lufthansy oraz w dniu 5 grudnia 2008 r. przez radę nadzorczą ÖIAG.

13      W dniu 21 grudnia 2008 r. Republika Austrii zgłosiła Komisji Wspólnot Europejskich środki dotyczące projektu sprzedaży jej udziału w Austrian Airlines.

14      Równolegle w dniu 19 grudnia 2008 r. Republika Austrii zgłosiła Komisji swą decyzję o przyznaniu Austrian Airlines pomocy na ratowanie w formie 100% gwarancji mającej umożliwić grupie uzyskanie pożyczki w wysokości 200 mln EUR.

15      Decyzją z dnia 19 stycznia 2009 r. w sprawie pomocy państwa NN 72/08, Austrian Airlines – Pomoc na ratowanie, Komisja zatwierdziła tę pomoc na ratowanie w formie gwarancji, która miała zostać zakończona z chwilą wydania przez Komisję ostatecznej decyzji dotyczącej pomocy zgłoszonej w ramach postępowania w sprawie sprzedaży lub planu restrukturyzacji przedstawionych przez władze austriackie.

16      Pismem z dnia 11 lutego 2009 r. Komisja poinformowała Republikę Austrii o swojej decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie pomocy państwa przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE w zakresie przedstawionych przez Republikę Austrii środków zmierzających do sprzedaży jej udziału w Austrian Airlines.

17      W dniu 11 marca 2009 r. Republika Austrii przekazała Komisji swe uwagi dotyczące wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego.

18      Tego samego dnia decyzja w sprawie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, zaś zainteresowane strony zostały wezwane do przedstawienia swych uwag (Dz.U. 2009, C 57, s. 8).

19      W decyzji tej Komisja wyjaśniła przede wszystkim, że musiała ustalić, czy cena zapłacona przez Lufthansę za udział ÖIAG w Austrian Airlines odpowiadała cenie rynkowej. Komisja wyraziła w tym względzie wątpliwości co do tego, czy sprzedaż miała charakter otwarty, przejrzysty i bezwarunkowy, oraz co do wartości skryptu dłużnego. Komisja wskazała, że gdyby okazało się, iż cena zapłacona za Austrian Airlines nie odpowiadała cenie rynkowej, różnicę między zapłaconą kwotą a ceną rynkową należałoby uznać za pomoc państwa.

20      Następnie Komisja uznała za konieczne zbadanie twierdzenia Republiki Austrii, zgodnie z którym kwota zapłacona przez Lufthansę nie stanowiła pomocy państwa, ponieważ każdy inny scenariusz pociągnąłby dla ÖIAG wyższe koszty.

21      Wreszcie zważywszy, że Republika Austrii zaproponowała plan restrukturyzacji na wypadek, gdyby Komisja uznała, iż zgłoszony środek stanowił pomoc państwa, Komisja wyjaśniła, że musiała zbadać, czy wspomniany plan był zgodny z jej komunikatem z dnia 1 października 2004 r. w sprawie wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (Dz.U. C 244, s. 2) (zwanym dalej „wytycznymi z 2004 r.”) oraz z jej komunikatem z dnia 10 grudnia 1994 r. w sprawie stosowania art. [87 WE] i [88 WE] oraz art. 61 porozumienia EOG do pomocy państwa w sektorze lotniczym (Dz.U. C 350, s. 5) (zwanym dalej „wytycznymi z 1994 r. dotyczącymi sektora lotniczego”).

22      Komisja otrzymała uwagi od zainteresowanych stron, w tym od skarżącej, a w dniu 15 kwietnia 2009 r. przekazała je Republice Austrii.

23      W dniu 8 maja 2009 r. Republika Austrii przekazała Komisji swe uwagi w przedmiocie uwag zainteresowanych stron.

24      W tym samym dniu do Komisji wpłynął projekt koncentracji, na mocy którego Lufthansa miała nabyć wyłączną kontrolę nad Austrian Airlines.

25      Na wniosek Republiki Austrii w dniach 7 i 18 maja 2009 r. odbyły się spotkania poświęcone prywatyzacji Austrian Airlines. W wyniku tych spotkań w dniach 22 maja i 18 czerwca 2009 r. przekazano Komisji dodatkowe informacje, których instytucja ta zażądała.

26      W dniu 28 sierpnia 2009 r. Komisja wydała decyzję 2010/137/WE w sprawie pomocy państwa C 6/09 (ex N 663/08) – Austria Austrian Airlines – Plan restrukturyzacji (Dz.U. 2010, L 59, s. 1), w której uznała za zgodną ze wspólnym rynkiem, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków, pomoc na restrukturyzację przyznaną Austrian Airlines przez Republikę Austrii (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).

27      Wezwawszy Republikę Austrii do wskazania Komisji – zgodnie z art. 25 rozporządzenia Rady nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. [88] traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1), w wersji zmienionej rozporządzeniem Rady (WE) nr 1791/2006 z dnia 20 listopada 2006 r. dostosowującym niektóre rozporządzenia i decyzje w takich dziedzinach, jak: swobodny przepływ towarów, swobodny przepływ osób, prawo spółek, polityka konkurencji, rolnictwo (w tym prawo weterynaryjne i fitosanitarne), polityka transportowa, opodatkowanie, statystyka, energia, środowisko naturalne, współpraca w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, unia celna, stosunki zewnętrzne, wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa oraz instytucje w związku z przystąpieniem Bułgarii i Rumunii (Dz.U. L 363, s. 1) – informacji, które to państwo członkowskie uważało za objęte obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej, Komisja opublikowała w dniu 9 marca 2010 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, zgodnie z art. 26 ust. 3 tego rozporządzenia, jawną wersję zaskarżonej decyzji.

28      W dniu 28 sierpnia 2009 r. Komisja wydała również decyzję C(2009) 6690 wersja ostateczna (sprawa COMP/M.5440 – Lufthansa/Austrian Airlines), w której uznała za zgodną ze wspólnym rynkiem i porozumieniem EOG, z zastrzeżeniem wypełnienia zaproponowanych zobowiązań, operację koncentracji polegającą na nabyciu przez Lufthansę wyłącznej kontroli nad grupą Austrian, a jej streszczenie zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (Dz.U. 2010, C 16, s. 11) (decyzja zwana dalej „decyzją zezwalającą na koncentrację”).

29      Komisja uznała w zaskarżonej decyzji, że cena zakupu zapłacona przez Lufthansę na rzecz ÖIAG w zamian za udziały posiadane przez ten holding w Austrian Airlines odpowiadała cenie ujemnej, ponieważ wynikała z różnicy między z jednej strony kwotą subwencji udzielonej na rzecz Austrian Airlines, a z drugiej strony kwotą skryptu dłużnego oraz kwotą zapłaconą za nabycie udziałów ÖIAG. Zbadawszy wartość udziałów posiadanych przez ÖIAG w Austrian Airlines, Komisja doszła do wniosku, że cena ujemna zaproponowana przez Lufthansę odpowiadała cenie rynkowej, w związku z czym nie mogła zostać uznana za pomoc na rzecz Lufthansy.

30      Komisja przypomniała jednak, że jeśli przedsiębiorstwo zostaje sprzedane przez państwo po cenie ujemnej, to okoliczność, że owa cena odpowiada cenie rynkowej, nie jest kryterium wystarczającym, by wykazać, że państwo działało jak inwestor prywatny i że nie doszło do przyznania pomocy państwa. Taki inwestor musi bowiem porównać ujemną cenę rynkową z kosztami, które musiałby ponieść w razie zastosowania alternatywnych rozwiązań. Komisja uznała w tym względzie, że w niniejszej sprawie upadłość Austrian Airlines, której koszt byłby dla państwa zerowy, stanowiłaby wybór korzystniejszy dla państwa niż sprzedaż jego udziału w Austrian Airlines po cenie ujemnej. W związku z tym Komisja stwierdziła, że całkowita kwota ceny ujemnej powinna zostać uznana za zasoby publiczne przyznane Austrian Airlines i że przyznanie tych zasobów przez państwo przedsiębiorstwu pozostającemu w stosunku konkurencji z innymi przewoźnikami lotniczymi we Wspólnocie naruszało wewnątrzwspólnotową wymianę handlową i stanowiło przez to pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE.

31      Zbadawszy omawianą pomoc, Komisja uznała, że stanowiła ona pomoc zgodną ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. c) WE, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków i o ile plan restrukturyzacji zgłoszony Komisji zostanie w całości zrealizowany.

32      Sentencja zaskarżonej decyzji ma następujące brzmienie:

„Artykuł 1

Pomoc na ratowanie przyznana przez władze austriackie na rzecz Austrian Airlines jest zgodna ze wspólnym rynkiem pod warunkiem spełnienia warunków i obowiązków określonych w art. 2, zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE, jeżeli zgłoszony Komisji plan restrukturyzacji zostanie w całości zrealizowany

Artykuł 2

1.      Władze austriackie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, iż przed końcem 2010 r. łączna moc przewozowa Austrian Airlines w przeliczeniu na liczbę oferowanych pasażerokilometrów (ASK) zmniejszy się o 15% w stosunku do poziomu ze stycznia 2008 r. W związku z tym wzrost mocy przewozowych Austrian Airlines zostanie ograniczony do średniego wskaźnika wzrostu określonego przez Stowarzyszenie Europejskich Linii Lotniczych (ang. Association of European Airlines) dla przewoźników lotniczych zrzeszonych w tej organizacji. Powyższy pułap stosuje się do końca 2015 r. bądź też do momentu, w którym przedsiębiorstwo Austrian Airlines osiągnie zrównoważony EBIT (próg rentowności), jeżeli nastąpi do przed końcem roku 2015 r.

2.      Władze austriackie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, że do dnia 30 września 2009 r. Austrian Airlines zredukuje udziały w Schedule Coordination Austria do poziomu 25% oraz że ani Flughafen Wien AG, ani też jakikolwiek inny podmiot kontrolowany przez Austrian Airlines lub Wien AG, po zakończeniu procesu restrukturyzacji, nie będzie posiadał udziałów większościowych w Schedule Coordination Austria.

3.      Władze austriackie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, że przestrzegane będą warunki określone w decyzji w sprawie koncentracji COMP/M.5440 – Lufthansa/Austrian Airlines.

4.      Władze austriackie wypowiadają dwustronne umowy o komunikacji lotniczej, które nie zawierają wspólnotowej klauzuli wyznaczenia, bądź też przystępują do ponownych negocjacji zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 847/2004. Władze austriackie poinformują Komisję o środkach podjętych w celu zagwarantowania zgodności tego rodzaju umów z prawem wspólnotowym w zakresie uznawania wyznaczenia przez Wspólnotę.

5.      Do dnia 31 grudnia 2009 r. władze austriackie przedstawiają Komisji sprawozdanie dotyczące postępów w realizacji i zarządzania planem restrukturyzacji, a także środków podjętych w celu zredukowania udziałów Austrian Airlines w spółce Schedule Coordination Austria GmbH. Do dnia 31 kwietnia 2010 r. władze austriackie informują Komisję o środkach podjętych w celu wykonania art. 2 ust. 4. Do roku 2015 władze austriackie zobowiązują się przesyłać Komisji coroczne sprawozdanie dotyczące realizacji planu restrukturyzacji oraz wskaźników wzrostu mocy przewozowych.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Republiki Austrii”.

 Postępowanie

33      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 21 grudnia 2009 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE.

34      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 23 kwietnia 2010 r. Republika Austrii wniosła o dopuszczenie jej do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji. Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2010 r. prezes szóstej izby Sądu dopuścił interwencję Republiki Austrii.

35      Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 27 kwietnia 2010 r. Lufthansa i Austrian Airlines wniosły o dopuszczenie ich do sprawy w charakterze interwenientów popierających żądania Komisji.

36      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 maja 2010 r. ÖIAG wniósł o dopuszczenie go do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

37      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 sierpnia 2010 r. Republika Austrii przekazała uwagi interwenienta.

38      Ze względu na zmianę składu izb Sądu sędzia sprawozdawca został przydzielony do siódmej izby, której w rezultacie w dniu 27 września 2010 r. przekazana została niniejsza sprawa.

39      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 października 2010 r. skarżąca przekazała swe uwagi w przedmiocie uwag interwenienta złożonych przez Republikę Austrii.

40      Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 11 listopada 2010 r. Komisja i Republika Austrii przekazały swe uwagi w przedmiocie wniosków o zastosowanie środków organizacji postępowania oraz wniosku o przeprowadzenie środków dowodowych, złożonych przez skarżącą w jej uwagach w przedmiocie uwag interwenienta złożonych przez Republikę Austrii.

41      Postanowieniem z dnia 29 listopada 2010 r. prezes siódmej izby Sądu dopuścił interwencje Lufthansy, Austrian Airlines i ÖIAG.

42      Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 14 lutego 2011 r. Lufthansa, Austrian Airlines i ÖIAG przekazali uwagi interwenienta.

43      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 13 maja 2011 r. skarżąca przekazała swe uwagi w przedmiocie uwag interwenienta złożonych przez Lufthansę, Austrian Airlines i ÖIAG.

44      Ze względu na zmianę składu izb Sądu sędzia sprawozdawca został przydzielony do pierwszej izby, której w rezultacie w dniu 16 maja 2012 r. przekazana została niniejsza sprawa.

45      Postanowieniem z dnia 10 lipca 2012 r. w sprawie środka dowodowego dotyczącego przedstawienia dokumentów Sąd wpierw stwierdził, po pierwsze, że Komisja kwestionowała dopuszczalność niektórych argumentów skarżącej z tego względu, że opierały się one na szczegółowych informacjach, które nie figurowały w jawnej wersji zaskarżonej decyzji opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, po drugie, że skarżąca dołączyła do swej skargi jawną wersję zaskarżonej decyzji, a po trzecie, że informacje usunięte z jawnej wersji zaskarżonej decyzji były konieczne do prawidłowego zrozumienia decyzji, a więc również do rozstrzygnięcia sporu, a następnie wezwał Komisję, na podstawie art. 65 lit. b), art. 66 § 1 i art. 67 § 3 akapit drugi regulaminu postępowania przed Sądem, do przedstawienia pełnej wersji zaskarżonej decyzji w kształcie, w jakim została doręczona jej adresatowi, mianowicie Republice Austrii. Sąd dodał w postanowieniu, że pełna wersja zaskarżonej decyzji nie zostanie przekazana ani skarżącej, ani pozostałym uczestnikom postępowania, z wyjątkiem Republiki Austrii, która była już jej adresatem na tym etapie postępowania. Komisja zastosowała się do tego żądania w dniu 25 lipca 2012 r.

46      W dniu 11 lipca 2012 r. Sąd wezwał skarżącą, na podstawie art. 64 regulaminu postępowania, do wskazania, czy miała ona dostęp do pełnej wersji zaskarżonej decyzji w kształcie, w jakim została doręczona Republice Austrii. W dniu 26 lipca 2012 r. skarżąca odpowiedziała twierdząco na to pytanie.

47      W dniu 18 lutego 2013 r. Sąd skierował do stron szereg żądań w ramach środków organizacji postępowania, o których mowa w art. 64 § 3 lit. b) i c) regulaminu postępowania.

48      Przede wszystkim, stwierdziwszy, że szczegółowe informacje zawarte w skardze, które nie figurowały w wersji zaskarżonej decyzji opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, były zawarte w pełnej wersji tej decyzji, i że skarżąca potwierdziła okoliczność, iż zapoznała się z pełną wersją zaskarżonej decyzji, by przygotować swoją skargę, Sąd wezwał Komisję do uzupełnienia swej obrony i do zajęcia stanowiska w przedmiocie wszystkich zarzutów, zastrzeżeń i argumentów zaprezentowanych w rzeczonej skardze, co do których nie wypowiedziała się ona jeszcze z tego względu, że postępując w ten sposób, naruszyłaby obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej przewidziany w art. 339 TFUE.

49      Następnie Sąd wezwał Komisję do wskazania, czy i w jakim zakresie poufność wszystkich informacji zawartych w pełnej wersji zaskarżonej decyzji mogła zostać uchylona w stosunku do skarżącej oraz innych uczestników postępowania na potrzeby niniejszego sporu. Na wypadek gdyby Komisja chciała zachować poufność tych wszystkich informacji, miała ona uzasadnić zachowanie poufnego charakteru w odniesieniu do każdej informacji, która jej zdaniem była poufna, aby umożliwić Sądowi wydanie postanowienia w tym względzie na podstawie art. 67 § 3 akapit drugi regulaminu postępowania.

50      Wreszcie Sąd wezwał też interwenientów do przekazania ich uzasadnionych opinii na temat poufnego charakteru pełnej wersji zaskarżonej decyzji.

51      Republika Austrii i ÖIAG udzielili odpowiedzi na ten środek organizacji postępowania odpowiednio w dniach 14 i 18 marca 2013 r. Komisja, Austrian Airlines i Lufthansa odpowiedziały natomiast w dniu 19 marca 2013 r.

52      Zważywszy, że w odpowiedzi z dnia 19 marca 2013 r. Komisja dla uzasadnienia zachowania poufności pełnej wersji zaskarżonej decyzji poprzestała na odesłaniu do braku zgody Republiki Austrii na uchylenie poufności rzeczonej decyzji, Sąd wezwał Komisję w dniu 18 lipca 2013 r., na podstawie art. 64 § 3 lit. a) i b) regulaminu postępowania, do podania powodów, które skłoniły ją do przyjęcia wniosku o zachowanie poufności złożonego przez Republikę Austrii w odniesieniu do każdej poufnej jej zdaniem informacji w pełnej wersji zaskarżonej decyzji i do wskazania kryteriów przyjętych w celu ustalenia, że chodziło o informacje, które mogły być objęte tajemnicą zawodową, w szczególności w rozumieniu komunikatu C(2003) 4582 z dnia 1 grudnia 2003 r. w sprawie tajemnicy zawodowej w decyzjach dotyczących pomocy państwa (Dz.U. C 297, s. 6). Komisja ustosunkowała się do tego środka organizacji postępowania w dniu 19 września 2013 r.

53      Ze względu na zmianę składu izb Sądu sędzia sprawozdawca został przydzielony do ósmej izby, której w rezultacie w dniu 1 października 2013 r. przekazana została niniejsza sprawa.

54      Zbadawszy argumenty Komisji oraz interwenientów w przedmiocie poufności informacji zawartych w pełnej wersji zaskarżonej decyzji, w dniu 14 listopada 2013 r. Sąd postanowił odesłać ją Komisji i wydał nowy środek organizacji postępowania, w którym wezwał Komisję do przedstawienia nowej wersji zaskarżonej decyzji, w której Komisja miała ukryć wyłącznie poufne informacje, o których skarżąca nie wspomniała w swych pismach, celem doręczenia jej pozostałym uczestnikom postępowania.

55      Pismem z dnia 3 grudnia 2013 r. Komisja odmówiła zastosowania się do tego środka organizacji postępowania, w szczególności z tego względu, że skoro Sąd odesłał jej pełną poufną wersję zaskarżonej decyzji i nie zakwestionował zasadności decyzji, na mocy której usunęła ona pewne informacje z jawnej wersji zaskarżonej decyzji, Komisja nie uważała się za zobowiązaną do przygotowania nowej wersji zaskarżonej decyzji.

56      Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2014 r. Sąd, po pierwsze, nakazał Komisji przekazanie wersji zaskarżonej decyzji, w której miała ona ukryć wyłącznie poufne informacje, o których skarżąca nie wspomniała w swych pismach, a po drugie, postanowił, że z dokumentem tym będą mogli zapoznać się w sekretariacie Sądu przedstawiciele skarżącej, jak również przedstawiciele Republiki Austrii, ÖIAG, Lufthansy i Austrian Airlines, od jego przekazania aż do dnia rozprawy, jednak bez możliwości dokonywania kopii. Komisja zastosowała się do tego środka w dniu 13 lutego 2014 r.

57      Wysłuchawszy stron, w dniu 11 marca 2014 r. Sąd postanowił przeprowadzić rozprawę przy drzwiach zamkniętych; odbyła się ona w dniu 25 czerwca 2014 r.

 Żądania stron

58      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

59      Komisja, popierana przez Republikę Austrii, ÖIAG, Lufthansę i Austrian Airlines, wnosi do Sądu o:

–        odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, przynajmniej w części, a tytułem żądania ewentualnego – oddalenie jej jako bezzasadnej;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

1.     W przedmiocie dopuszczalności

 W przedmiocie braku podpisu na oryginale skargi

60      W odpowiedzi na skargę Komisja podniosła, że przekazana jej skarga nie była podpisana, w związku z czym nie spełniała wymogów określonych w art. 43 § 1 regulaminu postępowania, przez co była niedopuszczalna. Podczas rozprawy w dniu 25 czerwca 2014 r. Komisja odstąpiła jednak od tego zarzutu niedopuszczalności, odpowiadając na pytanie Sądu w sprawie konsekwencji, jakie wyprowadziła z pisma sekretariatu Sądu z dnia 14 kwietnia 2010 r., w którym sekretariat Sądu potwierdził Komisji, że oryginał skargi został faktycznie podpisany przez przedstawiciela skarżącej.

 W przedmiocie wykorzystania przez skarżącą informacji, które nie figurowały w wersji zaskarżonej decyzji opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, lecz były zawarte w wersji zaskarżonej decyzji doręczonej Republice Austrii

61      Nie podnosząc formalnie zarzutu niedopuszczalności w rozumieniu art. 114 regulaminu postępowania, Komisja twierdzi, że skarga jest częściowo niedopuszczalna, ponieważ zawiera twierdzenia dotyczące pewnych informacji, na podstawie których Komisja miała błędnie stwierdzić zgodność rozpatrywanej pomocy ze wspólnym rynkiem, które to informacje nie figurują w wersji zaskarżonej decyzji opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, załączonej do skargi.

62      Komisja uważa, że nie może zająć stanowiska w przedmiocie tych twierdzeń bez naruszenia obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej przewidzianego w art. 339 TFUE. Okoliczność ta ogranicza skorzystanie przez nią z prawa do obrony, w związku z czym prowadzi do częściowej nieważności skargi na podstawie art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania, w zakresie, w jakim odnosi się ona do wspomnianych informacji.

63      Ponadto Komisja podnosi, że skarga jest częściowo niedopuszczalna w zakresie, w jakim zawiera wspomniane informacje, również z tego względu, że skarżąca uzyskała je w nieprawidłowy sposób. Komisja uważa, że niestwierdzenie częściowej nieważności skargi w tym zakresie sprowadzałoby się do zatwierdzenia sposobu, w jaki skarżąca uzyskała dostęp do wspomnianych informacji, oraz do zachęcania do takich praktyk. Mogłoby to prowadzić do nadużycia zaufania, jakie mają podmioty gospodarcze, gdy chodzi o ochronę poufnych informacji, które mogą przekazać Komisji w ramach postępowania w sprawie badania pomocy państwa, oraz zniechęcić je do dostarczania Komisji takich informacji w przyszłości, co zaszkodziłoby skuteczności wszystkich postępowań w sprawie badania pomocy państwa.

64      Po pierwsze, jeśli chodzi o argumentację Komisji opartą na naruszeniu art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania, nie jest ona przekonywająca.

65      Należy bowiem przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem stosownie do art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania każda skarga do Sądu musi wskazywać przedmiot sporu oraz zawierać zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Wskazanie to powinno być wystarczająco jasne i dokładne, aby pozwolić stronie pozwanej na przygotowanie obrony, a Sądowi – na dokonanie kontroli sądowej. Tak więc aby zagwarantować pewność prawa i prawidłowe administrowanie wymiarem sprawiedliwości, konieczne jest, aby istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których oparta jest skarga, wynikały z samej jej treści, choćby w zwięzłej formie, lecz w sposób spójny i zrozumiały (postanowienia Sądu: z dnia 28 kwietnia 1993 r., De Hoe/Komisja T‑85/92, Rec, EU:T:1993:39, pkt 20; z dnia 11 lipca 2005 r., Internationaler Hilfsfonds/Komisja, T‑294/04, Zb.Orz., EU:T:2005:280, pkt 23).

66      Tymczasem Komisja nie podnosi w żadnym razie, że przedstawienie zarzutów zawartych w skardze nie jest jasne lub dokładne, lecz wskazuje wyłącznie na niemożność ustosunkowania się do argumentów skarżącej ze względu na obowiązek prawny. Dlatego też Komisja nie wykazuje istnienia naruszenia wymogów formalnych przewidzianych w art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania, skutkującego niedopuszczalnością skargi w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 65 powyżej.

67      Ponadto nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja skarżącej dotycząca naruszenia jej prawa do obrony, która opiera się na podnoszonej niemożności ustosunkowania się do argumentów skarżącej odnoszących się do informacji, które nie są zawarte w jawnej wersji zaskarżonej decyzji.

68      Osoba fizyczna lub prawna, która na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE może wnieść skargę na akt wskazany w akapicie pierwszym tego przepisu, ma bowiem prawo podnieść beż żadnych ograniczeń wszystkie zarzuty wskazane w art. 263 akapit drugi TFUE.

69      W konsekwencji wszelkie ograniczenie prawa takiego skarżącego do podniesienia zarzutów zmierzających do stwierdzenia nieważności uznanych przez niego za odpowiednie – mając na względzie okoliczność, że takie ograniczenie stanowiłoby również ograniczenie prawa do skutecznego środka prawnego, ustanowionego w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – musi być przewidziane w prawie Unii w rozumieniu art. 52 ust. 1 tej karty oraz być zgodne z wymogami określonymi w tym przepisie. W szczególności z zastrzeżeniem zasady proporcjonalności owo ograniczenie musi być konieczne i rzeczywiście odpowiadać celom interesu ogólnego uznawanym przez Unię lub potrzebom ochrony praw i wolności innych osób.

70      Należy przypomnieć w tym względzie, że art. 339 TFUE, który Komisja podniosła na poparcie swego zarzutu niedopuszczalności, stanowi, iż Komisja nie może ujawniać informacji objętych ze względu na swój charakter tajemnicą zawodową, a zwłaszcza informacji dotyczących przedsiębiorstw i ich stosunków handlowych lub kosztów własnych. Ów obowiązek został przypomniany w art. 24 rozporządzenia nr 659/1999, jeśli chodzi o informacje zebrane na podstawie tego rozporządzenia. Stosownie do tego przepisu obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej spoczywa nie tylko na Komisji, ale również na państwach członkowskich, jak również na ich urzędnikach i pracownikach, w tym na niezależnych biegłych wyznaczonych przez Komisję. Artykuł 25 rozporządzenia nr 659/1999 stanowi, że Komisja zawiadamia bezzwłocznie zainteresowane państwo członkowskie o decyzjach wydanych na podstawie rozdziałów II–V i VII rzeczonego rozporządzenia i umożliwia temu państwu wskazanie Komisji, które informacje uważa za objęte obowiązkiem tajemnicy zawodowej. Ponadto w komunikacie C(2003) 4582 (zob. pkt 52 powyżej) Komisja przedstawiła szczegółowe zasady rozpatrywania wniosków, które państwa członkowskie będące adresatami decyzji w dziedzinie pomocy państwa składają w celu uznania niektórych części tych decyzji za objęte tajemnicą zawodową, tak by nie musiały figurować w opublikowanej wersji decyzji.

71      Należy zaznaczyć, że ani art. 339 TFUE, ani art. 24 rozporządzenia nr 659/1999 nie przewidują wyraźnie możliwości odrzucenia jako niedopuszczalnych zarzutów opartych na informacjach zawartych w zaskarżonej decyzji będącej przedmiotem skargi, które zostały utajnione w jawnej wersji tej decyzji i do których skarżąca mogła uzyskać dostęp jedynie poprzez otrzymanie – bez zezwolenia Komisji – pełnej poufnej wersji tej samej decyzji.

72      Zakładając nawet, że owe przepisy mogą być interpretowane w ten sposób, należy stwierdzić, iż w okolicznościach niniejszej sprawy nie znajdują one zastosowania.

73      Z odpowiedzi Komisji z dnia 19 września 2013 r. na środek organizacji postępowania zarządzony przez Sąd wynika bowiem, że w dniu 31 sierpnia 2009 r. przekazała ona Republice Austrii zaskarżoną decyzję, wzywając jednocześnie to państwo członkowskie do wskazania jej w terminie 15 dni roboczych informacji zawartych w tej decyzji, które uważało ono za poufne i niepodlegające upublicznieniu. W piśmie z dnia 18 września 2009 r. Republika Austrii zwróciła się do Komisji o usunięcie niektórych informacji zawartych w zaskarżonej decyzji ze względu na ich poufny charakter. W skierowanym do Republiki Austrii piśmie z dnia 29 września 2009 r. Komisja poinformowała to państwo członkowskie, że nie może uwzględnić jej wniosku w całości i przekazała jej tymczasową wersję zaskarżonej decyzji bez niektórych usuniętych informacji, wyznaczając jej termin pięciu dni roboczych na zatwierdzenie tej wersji. Pismem z dnia 2 października 2009 r. Republika Austrii zasadniczo wyraziła zgodę na przekazaną jej przez Komisję wersję zaskarżonej decyzji. Po raz kolejny wniosła jednak o usunięcie informacji zawartych w motywach 61 i 63 zaskarżonej decyzji, prezentując dodatkowe powody uzasadniające jej zdaniem zachowanie poufności tych informacji. Zbadawszy ponownie uzasadnienie przekazane przez Republikę Austrii, Komisja usunęła odnośne informacje w motywach 61 i 63 zaskarżonej decyzji i przekazała tę wersję (zwaną dalej „jawną wersją zaskarżonej decyzji”) zainteresowanym osobom trzecim, w tym skarżącej, oraz opublikowała ją na swej stronie internetowej w dniu 13 października 2009 r. Jawna wersja zaskarżonej decyzji została następnie opublikowana w dniu 9 marca 2010 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

74      Podobnie jak Komisja, Sąd stwierdził, że skarżąca podniosła w skardze argumenty oparte na informacjach, które chociaż znajdowały się podobno w zaskarżonej decyzji, nie były zawarte w jawnej wersji zaskarżonej decyzji załączonej do skargi. Sąd stwierdził ponadto, że w jawnej wersji zaskarżonej decyzji motywy, do których skarżąca odsyłała, by poprzeć swe twierdzenia co do omawianych informacji, zawierały wskazówkę, że pewne informacje zostały usunięte ze względu na ich poufny charakter.

75      Omawiane informacje wskazane w skardze dotyczą wysokości wkładu własnego ponoszonego wyłącznie przez Austrian Airlines oraz wyrażonej procentowo wysokości kosztów restrukturyzacji, jaką ów wkład ma stanowić, wysokości przewidywanych strat operacyjnych Austrian Airlines, wysokości wkładu własnego Lufthansy, wysokości łącznego wkładu własnego Lufthansy i Austrian Airlines oraz wysokości kosztów restrukturyzacji w sytuacji, gdyby przejęcie strat operacyjnych Austrian Airlines przez Lufthansę oraz wkład Lufthansy służący obniżeniu poziomu zadłużenia Austrian Airlines nie zostały uznane za wkład na poczet kosztów restrukturyzacji.

76      Informacje te dotyczyły również pewnych rozwiązań zawartych w planie restrukturyzacji, optymalizacji ruchu między niektórymi państwami, wyrażonej procentowo obniżki zdolności przewozowych w latach 2008 i 2009 na połączeniach regularnych i czarterowych Austrian Airlines, liczby samolotów, którymi Austrian Airlines miała dysponować w 2011 r., jak również liczby i rodzaju samolotów, które Austrian Airlines miała zacząć eksploatować, sposobu nabycia tych samolotów oraz przewidywanej daty rozpoczęcia ich eksploatacji.

77      Na tym etapie, w związku z brakiem pełnej wersji zaskarżonej decyzji, Sąd nie był w stanie sprawdzić, czy twierdzenia skarżącej dotyczące treści tej decyzji były prawdziwe, czy też nie.

78      Tymczasem owe twierdzenia odnosiły się do informacji, które były istotne przy rozstrzygnięciu niniejszego sporu, w zakresie, w jakim skarżąca podniosła na poparcie swej skargi w szczególności naruszenie zasad mających zastosowanie w dziedzinie pomocy państwa ze względu na niewystarczający wkład beneficjenta pomocy do planu restrukturyzacji, na brak prawdziwego planu restrukturyzacji oraz na niewystarczający charakter środków wyrównawczych mających zaradzić zakłóceniu konkurencji powstałemu w wyniku omawianej pomocy państwa.

79      Ponadto, ustosunkowując się do argumentów skarżącej opartych na tych informacjach, Komisja mogła być doprowadzona, choćby w sposób dorozumiany, do podważenia twierdzeń skarżącej dotyczących treści pełnej wersji zaskarżonej decyzji, a zatem do naruszenia obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej przewidzianego w art. 339 TFUE.

80      Dlatego też zważywszy na znaczenie omawianych informacji dla rozstrzygnięcia sporu, Sąd, zaznaczając, że pełna wersja zaskarżonej decyzji nie zostanie przekazana na tym etapie postępowania stronie skarżącej ani interwenientom, z wyjątkiem Republiki Austrii, nakazał Komisji przedstawienie tej pełnej wersji, aby sprawdzić, czy informacje wskazane w skardze, które nie znajdowały się w jawnej wersji zaskarżonej decyzji, odpowiadały faktycznie informacjom zawartym w pełnej wersji zaskarżonej decyzji. W odpowiedzi na ten środek dowodowy Komisja przekazała pełną wersję zaskarżonej decyzji. Sąd mógł wówczas stwierdzić, że twierdzenia skarżącej dotyczące treści pełnej wersji zaskarżonej decyzji były faktycznie prawdziwe.

81      Jednocześnie Sąd wezwał skarżącą w drodze środka organizacji postępowania do wskazania, czy miała dostęp do pełnej wersji zaskarżonej decyzji. W odpowiedzi na to pytanie skarżąca wskazała, że jej adwokaci mieli dostęp do tego dokumentu przy przygotowaniu skargi.

82      W tych okolicznościach Sad uznał, że w przypadku informacji zawartych w skardze, które nie były zawarte w jawnej wersji zaskarżonej decyzji, lecz znajdowały się w pełnej wersji zaskarżonej decyzji, obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej spoczywający na Komisji stał się bezprzedmiotowy w stosunku do skarżącej, ponieważ ta ostatnia znała już omawiane informacje.

83      Zważywszy na charakter omawianych sytuacji, ów obowiązek był również bezprzedmiotowy w stosunku do interwenientów. Należy bowiem przypomnieć, że Republika Austrii była adresatem pełnej wersji zaskarżonej decyzji i z tego względu znała treść tego dokumentu. Jeśli chodzi o ryzyko naruszenia obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej w stosunku do innych interwenientów, należy zaznaczyć, że omawiane informacje, które dotyczyły kosztów planu restrukturyzacji Austrian Airlines, wkładu Austrian Airlines i Lufthansy na poczet kosztów owego planu restrukturyzacji, przewidywanych strat operacyjnych Austrian Airlines oraz treści planu restrukturyzacji, były najprawdopodobniej znane ÖIAG, Austrian Airlines i Lufhtansie. Jeśli Komisja miała wątpliwość w tym względzie, Sąd uważa, że Komisja powinna była wnieść o zachowanie poufności skargi w stosunku do tych interwenientów, czego nie uczyniła.

84      To w tym kontekście Sąd wezwał Komisję w drodze środka organizacji postępowania do zajęcia stanowiska w przedmiocie wszystkich zastrzeżeń, argumentów i zarzutów, co do których nie wypowiedziała się ona jeszcze z tego względu, iż nie mogła tego uczynić, nie naruszając art. 339 TFUE; Komisja zajęła stanowisko w tym zakresie, przekazując w dniu 19 marca 2013 r. uzupełniającą odpowiedź na skargę.

85      Ponadto zważywszy z jednej strony, że pełna wersja zaskarżonej decyzji zawierała również informacje, które zostały usunięte z jawnej wersji zaskarżonej decyzji ze względu na ich poufny charakter i które nie znajdowały się w skardze, a z drugiej strony, że istniała niepewność co do tego, czy skarżąca rzeczywiście miała dostęp do całej pełnej wersji zaskarżonej decyzji, pomimo jej odpowiedzi na pytanie Sadu w tym zakresie, Sąd zapytał się Komisję, czy może uchylić poufność w stosunku do wszystkich informacji zawartych w pełnej wersji zaskarżonej decyzji na potrzeby niniejszego sporu. Sad wezwał również interwenientów do zajęcia stanowiska w przedmiocie poufności pełnej wersji zaskarżonej decyzji.

86      Zbadawszy argumenty przedstawione przez Komisję i interwenientów na poparcie odmowy uchylenia poufności pełnej wersji zaskarżonej decyzji, Sąd odesłał ten dokument Komisji i wezwał ją, w drodze nowego środka organizacji postępowania, do przedstawienia wersji zaskarżonej decyzji, w której miała ona ukryć wyłącznie poufne informacje, o których skarżąca nie wspomniała w swych pismach, celem podania jej do wiadomości pozostałych uczestników postępowania. W związku z tym, że Komisja odmówiła przedstawienia takiego dokumentu, w dniu 27 stycznia 2014 r. Sąd wydał postanowienie, do którego Komisja zastosowała się w dniu 13 lutego 2014 r.

87      Aby zapewnić zachowanie poufności omawianych informacji w stosunku do osób trzecich, Sąd, wysłuchawszy stron, postanowił ponadto przeprowadzić rozprawę przy drzwiach zamkniętych.

88      Należy zaznaczyć w tym względzie, że w odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd podczas rozprawy Komisja wskazała, iż pomimo prowadzenia rozprawy przy drzwiach zamkniętych potwierdza, że jest nadal związana obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej, w związku z czym skarga powinna zostać odrzucona jako częściowo niedopuszczalna, ponieważ nie pozwala jej na pełne skorzystanie z jej prawa do obrony.

89      Jednakże Sąd uważa, że zważywszy na rozważania przedstawione powyżej, Komisja nie może powoływać się w niniejszej sprawie na naruszenie jej prawa do obrony oparte na domniemywanej niemożności ustosunkowania się do argumentów skarżącej bez naruszenia obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej.

90      Dlatego też należy oddalić podniesiony przez Komisję zarzut niedopuszczalności dotyczący niemożności ustosunkowania się do argumentów opartych na informacjach zawartych wyłącznie w pełnej wersji zaskarżonej decyzji.

91      Po drugie, jeśli chodzi o tezę Komisji, zgodnie z którą skarga winna zostać odrzucona jako częściowo niedopuszczalna z tego względu, iż zawiera ona informacje, które zostały uzyskane przez skarżącą w nieprawidłowy sposób, również nie jest przekonywająca.

92      Na poparcie swej tezy Komisja poprzestaje bowiem na twierdzeniu, że okoliczność, iż skarżąca może skorzystać w ramach postępowania przed Sądem z informacji uzyskanych w nieprawidłowy sposób, może prowadzić do naruszenia systemu kontroli pomocy państwa w Unii Europejskiej, ponieważ zniechęca to podmioty gospodarcze do przekazywania jej poufnych informacji w ramach postępowania w sprawie badania pomocy państwa.

93      Otóż z jednej strony takie rozważania – przy założeniu, że są zasadne – nie uzasadniają odrzucenia skargi wniesionej na podstawie art. 263 TFUE jako niedopuszczalnej zgodnie z orzecznictwem dotyczącym art. 44 regulaminu postępowania, o którym mowa w art. 65 powyżej. Z drugiej strony w braku przepisów przewidujących wyraźnie odrzucenie jako niedopuszczalnych zarzutów opartych na poufnych informacjach zawartych w decyzji dotyczącej pomocy państwa ogólne rozważania zaprezentowane przez Komisję są bez znaczenia.

94      Prawdą jest, że – jak Komisja zasugerowała – skarżąca miała możliwość wystąpić do Komisji o udzielenie jej dostępu do pełnej wersji zaskarżonej decyzji zgodnie z zasadami przewidzianymi w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji lub – jak podniosły Republika Austrii i Lufthansa – zakwestionować w skardze usunięcie pewnych informacji z jawnej wersji zaskarżonej decyzji ze względu na ich potencjalnie poufny charakter oraz wnieść do Sądu o zastosowanie środka organizacji postępowania w celu uzyskania pełnej wersji.

95      Należy jednak podkreślić, że w przeciwieństwie do Komisji i Republiki Austrii skarżąca nie jest związana obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej, o którym mowa w art. 339 TFUE i art. 24 rozporządzenia nr 659/1999.

96      Dlatego też w związku z tym, że skarżąca miała już dostęp do informacji zawartych w pełnej wersji zaskarżonej decyzji, nie była ona zobowiązana do skorzystania z jednej z możliwości proceduralnych, o których mowa w pkt 94 powyżej.

97      Skarżąca mogła też bowiem poprzestać, tak jak to uczyniła, na zaprezentowaniu w skardze twierdzeń dotyczących pełnej wersji zaskarżonej decyzji.

98      W tych okolicznościach Sąd uważa, że skoro omawiane twierdzenia dotyczyły informacji istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, do niego należało sprawdzenie prawdziwości tych twierdzeń poprzez nakazanie przedstawienia pełnej wersji zaskarżonej decyzji.

99      Wynika stąd, że zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Komisję, oparty na wykorzystaniu w skardze informacji zawartych wyłącznie w pełnej wersji zaskarżonej decyzji, również winien zostać oddalony.

2.     Co do istoty

100    Na poparcie niniejszej skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty, oparte, po pierwsze, na naruszeniu przepisów traktatu FUE, po drugie, na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, a po trzecie, na nadużyciu władzy.

101    Sąd uważa, że należy wpierw zbadać zarzut drugi, oparty na naruszeniu obowiązku uzasadnienia.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia

102    Zarzut drugi podniesiony przez skarżącą składa się z dwóch części, które dotyczą, po pierwsze, braku uzasadnienia w odniesieniu do wystarczającego charakteru środków wyrównawczych, a po drugie, braku uzasadnienia w odniesieniu do przestrzegania zasady jednorazowej pomocy.

 W przedmiocie pierwszej części zarzutu drugiego, opartej na braku uzasadnienia w odniesieniu do wystarczającego charakteru środków wyrównawczych w kontekście sytuacji na odnośnych rynkach

103    Skarżąca podnosi zasadniczo, po pierwsze, że zaskarżona decyzja nie zawiera żadnego odniesienia do sytuacji na rynku, która może zostać zakłócona wskutek przyznania omawianej pomocy, a po drugie, że zaskarżona decyzja jest pozbawiona uzasadnienia, jeśli chodzi o wystarczający charakter środków wyrównawczych, które owa decyzja narzuca w związku z sytuacją na wspomnianym rynku.

104    W tym względzie należy przypomnieć, że obowiązek uzasadnienia stanowi istotny wymóg formalny, który należy odróżnić od kwestii zasadności uzasadnienia, odnoszącej się do materialnej zgodności z prawem spornego aktu. Zastrzeżenia i argumenty mające na celu podważenie zasadności tego aktu są zatem bezskuteczne w ramach zarzutu dotyczącego braku uzasadnienia lub niewystarczającego uzasadnienia (wyroki: z dnia 22 marca 2001 r., Francja/Komisja, C‑17/99, Rec, EU:C:2001:178, pkt 35–38; z dnia 15 czerwca 2005 r., Corsica Ferries France/Komisja, T‑349/03, Zb.Orz., EU:T:2005:221, pkt 52, 59; zob. podobnie wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r., Schmitz-Gotha Fahrzeugwerke/Komisja, T‑17/03, Zb.Orz., EU:T:2006:109, pkt 70, 71).

105    Należy również przypomnieć, iż zakres obowiązku uzasadnienia zależy od charakteru danego aktu i od okoliczności, jakie towarzyszą jego przyjęciu. Uzasadnienie powinno ukazywać w jasny i jednoznaczny sposób tok rozumowania instytucji, która wydała akt, tak aby po pierwsze, sąd Unii mógł przeprowadzić kontrolę zgodności aktu z prawem, a po drugie, aby zainteresowani mogli zapoznać się z uzasadnieniem danego aktu oraz mogli bronić swych praw i zweryfikować zasadność decyzji. Nie jest wymagane, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, winna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę (wyroki: z dnia 2 kwietnia 1998 r., Komisja/Sytraval i Brink’s France, C‑367/95 P, Rec, EU:C:1998:154, pkt 63; z dnia 3 marca 2010 r., Freistaat Sachsen i in./Komisja, T‑102/07 i T‑120/07, Zb.Orz., EU:T:2010:62, pkt 180).

106    W szczególności Komisja nie musi zajmować stanowiska w odniesieniu do wszystkich argumentów zaprezentowanych przez zainteresowane strony. Wystarczy, by przedstawiła okoliczności faktyczne i względy prawne o istotnym znaczeniu w systematyce decyzji (wyrok z dnia 1 lipca 2008 r., Chronopost i La Poste/UFEX i in., C‑341/06 P i C‑342/06 P, Zb.Orz., EU:C:2008:375, pkt 96; ww. w pkt 105 wyrok Freistaat Sachsen i in./Komisja, EU:T:2010:62, pkt 180).

107    W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o domniemywany brak wskazówek na temat sytuacji na rynku, która może zostać zakłócona wskutek przyznania omawianej pomocy, należy przypomnieć, że przestrzeganie obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 TFUE należy oceniać w świetle okoliczności, które towarzyszyły wydaniu decyzji. Należy zaznaczyć w tym względzie, że zaskarżona decyzja została wydana w tym samym dniu co decyzja zezwalająca na koncentrację Lufthansy i Austrian Airlines, w której Komisja szczegółowo zbadała wpływ tej koncentracji na rynek. Ponadto z motywu 316 zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja uznała, iż sytuacja na rynku wymagała w niniejszej sprawie dodatkowego ograniczenia zdolności w stosunku do ograniczenia przewidzianego już w planie restrukturyzacji. Poza tym z motywów 322 i 324 zaskarżonej decyzji wynika, że plan restrukturyzacji opierał się na założeniu, iż dojdzie do zwrotu w tendencjach rynkowych począwszy od 2010 r., co uzasadniało wzrost zdolności Austrian Airlines ograniczony do średniej stopy wzrostu ustalonej dla europejskich przewoźników lotniczych do końca 2015 r. lub do momentu, gdy Austrian Airlines osiągnie próg rentowności.

108    Wynika stąd, że – wbrew twierdzeniom skarżącej – zaskarżona decyzja nie jest pozbawiona wskazówek co do sytuacji na rynku, która może zostać zakłócona wskutek przyznania omawianej pomocy.

109    W drugiej kolejności, jeśli chodzi o domniemywany brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji w odniesieniu do wystarczającego charakteru środków wyrównawczych, które owa decyzja narzuca w związku z sytuacją na rynku, należy przypomnieć argumenty, które skarżąca podnosi na poparcie tego twierdzenia.

110    Otóż skarżąca podnosi zarówno w skardze, jak i w replice, że przyjmując zgodność omawianej pomocy ze wspólnym rynkiem, Komisja pozwoli na wzmocnienie praktyk antykonkurencyjnych, których Lufthansa i Austrian Airlines dopuściły się w ramach wspólnego przedsiębiorstwa (joint-venture) od 2006 r., że środki wyrównawcze nie pozwolą zaradzić skutkom antykonkurencyjnym, które wynikną z przyznania pomocy, że zaskarżona decyzja nie przewiduje żadnego środka wyrównawczego dotyczącego rynku połączeń między Austrią i Europą Wschodnią oraz między Austrią a Bliskim Wschodem, na którym to rynku Austrian Airlines posiada pozycję dominującą, i wreszcie że zaskarżona decyzja nie przewiduje środków wyrównawczych pozwalających walczyć z nieuczciwą polityką cenową stosowaną przez Lufthansę i Austrian Airlines.

111    Dlatego też pomimo tytułu niniejszego zarzutu z treści argumentów zaprezentowanych przez skarżącą w skardze, jak i w replice wynika, że owe argumenty zmierzają w rzeczywistości do zakwestionowania zasadności oceny Komisji dotyczącej zgodności omawianej pomocy ze wspólnym rynkiem. Należy je zbadać w ramach trzeciej części zarzutu pierwszego, opartej na niedostatecznym charakterze planu restrukturyzacji i środków wyrównawczych. Jak zostało jednak przypomniane w pkt 104 powyżej, takie argumenty są bezskuteczne w ramach zarzutu opartego na braku uzasadnienia lub na niewystarczającym uzasadnieniu.

112    Wynika stąd, że pierwszą część zarzutu drugiego należy oddalić jako bezzasadną.

 W przedmiocie drugiej części zarzutu drugiego, opartej na braku uzasadnienia w odniesieniu do przestrzegania zasady jednorazowej pomocy

113    Skarżąca zarzuca Komisji w istocie, po pierwsze, że instytucja ta nie zajęła w zaskarżonej decyzji stanowiska w przedmiocie licznych przypadków pomocy, z której Austrian Airlines skorzystała w przeszłości i której istnienie skarżąca wykazała w ramach swej skargi do Komisji, a po drugie, że Komisja uznała, iż omawiana pomoc nie była sprzeczna z zasadą jednorazowej pomocy.

114    Należy przypomnieć w tym względzie przede wszystkim, że zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 106 powyżej w przypadku decyzji wydanych na podstawie art. 87 ust. 3 WE Komisja nie musi zajmować stanowiska w odniesieniu do wszystkich argumentów zaprezentowanych przez zainteresowane strony. Wystarczy, by przedstawiła okoliczności faktyczne i względy prawne o istotnym znaczeniu w systematyce decyzji (ww. w pkt 106 wyrok Chronopost i La Poste/UFEX i in., EU:C:2008:375, pkt 96; ww. w pkt 105 wyrok Freistaat Sachsen i in./Komisja, EU:T:2010:62, pkt 180).

115    Należy też jednak przypomnieć, że zasada „pierwszy i ostatni raz” ma szczególne znaczenie przy ocenie zgodności pomocy na restrukturyzację ze wspólnym rynkiem, jak wynika to z pkt 72 wytycznych z 2004 r., które mają zastosowanie w niniejszej sprawie.

116    Tymczasem należy stwierdzić, że Komisja zajęła faktycznie stanowisko w przedmiocie przestrzegania tej zasady w niniejszej sprawie, gdyż wskazała w motywie 339 zaskarżonej decyzji, że ani sama Austrian Airlines, ani żadna inna spółka należąca do grupy nie otrzymała wcześniej pomocy na restrukturyzację.

117    Dlatego też skarżąca nie może twierdzić, że Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia, nie zajmując szczegółowego stanowiska w zaskarżonej decyzji w przedmiocie wszystkich argumentów, jakie skarżąca podniosła w ramach postępowania administracyjnego celem wykazania istnienia w przeszłości pomocy przyznanej bezprawnie na rzecz Austrian Airlines.

118    Ponadto, jeśli chodzi o zastrzeżenie, że Komisja niesłusznie uznała, iż przyznanie omawianej pomocy nie było sprzeczne z zasadą jednorazowej pomocy, należy stwierdzić, że owo zastrzeżenie sprowadza się do podważenia oceny Komisji co do istoty, w związku z czym jest ono bezskuteczne w ramach zarzutu opartego na błędnym lub brakującym uzasadnieniu, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 104 powyżej.

119    Dlatego też drugą część zarzutu drugiego należy oddalić jako bezzasadną, w związku z czym zarzut drugi winien zostać oddalony w całości jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu przepisów traktatu WE

120    Zarzut pierwszy podniesiony przez skarżącą składa się z czterech części, opartych, po pierwsze, na oczywistym błędzie w ocenie tożsamości beneficjenta pomocy i jego kwalifikowalności, po drugie, na niewystarczającym wkładzie własnym beneficjenta pomocy na poczet planu restrukturyzacji, po trzecie, na niewystarczającym charakterze planu restrukturyzacji i środków wyrównawczych, a po czwarte, na naruszeniu art. 43 WE.

 W przedmiocie pierwszej części zarzutu pierwszego, opartej na oczywistym błędzie w ocenie tożsamości beneficjenta pomocy i jego kwalifikowalności

121    Skarżąca zarzuca Komisji zasadniczo, że instytucja ta popełniła oczywisty błąd w ocenie tożsamości beneficjenta pomocy, którym nie jest Austrian Airlines, lecz Lufthansa. Ten wyjściowy błąd odbił się na zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, ponieważ Lufthansa nie była zagrożonym przedsiębiorstwem, w związku z czym nie kwalifikowała się do objęcia omawianą pomocą na restrukturyzację. Ponadto skarżąca twierdzi, że nawet gdyby Austrian Airlines faktycznie była beneficjentem omawianej pomocy, ona również nie spełniała przesłanek skorzystania z niej.

122    W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o zastrzeżenie dotyczące domniemywanego błędu Komisji w ocenie tożsamości beneficjenta omawianej pomocy, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zakwalifikowanie danego środka jako pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE wymaga spełnienia wszystkich przewidzianych w tym postanowieniu przesłanek. Po pierwsze, musi mieć miejsce interwencja państwa lub interwencja przy użyciu zasobów państwowych. Po drugie, konieczne jest, aby interwencja mogła mieć wpływ na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi. Po trzecie, musi ona przyznawać beneficjentowi korzyść poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów. Po czwarte, musi zakłócać konkurencję lub grozić jej zakłóceniem (zob. podobnie wyroki: z dnia 24 lipca 2003 r., Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg, C‑280/00, Rec, EU:C:2003:415, pkt 74, 75; z dnia 22 lutego 2006 r., Le Levant 001 i in./Komisja, T‑34/02, Zb.Orz., EU:T:2006:59, pkt 110).

123    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dostawa towarów lub usług na warunkach preferencyjnych może stanowić pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE (zob. podobnie wyroki: z dnia 2 lutego 1988 r., Kwekerij van der Kooy i in./Komisja, 67/85, 68/85 i 70/85, Rec, EU:C:1988:38, pkt 28, 29; z dnia 20 listopada 2003 r., GEMO, C‑126/01, Rec, EU:C:2003:622, pkt 29; z dnia 1 lipca 2010 r., Włochy/Komisja, T‑53/08, Zb.Orz., EU:T:2010:267, pkt 59).

124    W przypadku sprzedaży rzeczy osobie prywatnej przez podmiot publiczny zasada ta skutkuje koniecznością ustalenia, czy w szczególności cena sprzedaży tej rzeczy jest równa cenie rynkowej, w tym znaczeniu, że odpowiada cenie, jaką nabywca mógł uzyskać w normalnych warunkach rynkowych (zob. podobnie wyrok z dnia 16 września 2004 r., Valmont/Komisja, T‑274/01, Zb.Orz., EU:T:2004:266, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo). W tej perspektywie Komisja winna zastosować kryterium inwestora prywatnego działającego w warunkach gospodarki rynkowej, aby sprawdzić, czy cena zapłacona przez domniemanego beneficjenta pomocy odpowiada cenie, jaką podmiot prywatny działający w normalnych warunkach konkurencji mógłby ustalić (zob. podobnie wyroki: z dnia 2 września 2010 r., Komisja/Scott, C‑290/07 P, Zb.Orz., EU:C:2010:480, pkt 68; z dnia 16 grudnia 2010 r., Seydaland Vereinigte Agrarbetriebe, C‑239/09, Zb.Orz., EU:C:2010:778, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo). Konkretne zastosowanie tego kryterium pociąga za sobą zasadniczo złożoną ocenę ekonomiczną (ww. wyrok Komisja/Scott, EU:C:2010:480, pkt 68).

125    Co się tyczy zakresu i charakteru kontroli sądowej, należy również przypomnieć, iż pojęcie pomocy państwa określone w traktacie ma charakter prawny i powinno być interpretowane w oparciu o elementy obiektywne. Z tego powodu sąd Unii powinien co do zasady przeprowadzić pełną kontrolę w kwestii ustalenia, czy dany środek wchodzi w zakres zastosowania art. 87 ust. 1 WE, biorąc pod uwagę zarówno konkretne okoliczności rozpatrywanej przez siebie sprawy, jak i techniczny lub złożony charakter ocen dokonywanych przez Komisję (zob. podobnie wyroki: z dnia 16 maja 2000 r., Francja/Ladbroke Racing i Komisja, C‑83/98 P, Rec, EU:C:2000:248, pkt 25; z dnia 22 grudnia 2008 r., British Aggregates/Komisja, C‑487/06 P, Zb.Orz., EU:C:2008:757, pkt 111). Sąd Unii powinien w szczególności dokonać nie tylko weryfikacji materialnej prawidłowości przytoczonych dowodów, ich wiarygodności i spójności, ale także kontroli tego, czy te dowody stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy mogą one stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na ich podstawie (zob. ww. w pkt 124 wyrok Komisja/Scott, EU:C:2010:480, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo).

126    Jednakże w ramach tej kontroli sąd Unii nie może zastąpić oceny ekonomicznej dokonanej przez Komisję swoją własną oceną. Kontrola, jaką sprawują sądy Unii nad dokonywanymi przez Komisję złożonymi ocenami ekonomicznymi, jest bowiem kontrolą o zawężonym zakresie, która musi się ograniczać do sprawdzenia, czy przestrzegane były przepisy proceduralne oraz zasady dotyczące obowiązku uzasadnienia, a także czy dokonano prawidłowych ustaleń faktycznych, czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie i czy nie doszło do nadużycia władzy (zob. ww. w pkt 124 wyrok Komisja/Scott, EU:C:2010:480, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 17 grudnia 2008 r., Ryanair/Komisja, T‑196/04, Zb.Orz., EU:T:2008:585, pkt 41).

127    Należy ponadto przypomnieć, że zgodność z prawem decyzji Komisji w dziedzinie pomocy państwa powinna być oceniana w oparciu o informacje, którymi Komisja mogła dysponować w momencie jej wydania (wyroki: z dnia 10 lipca 1986 r., Belgia/Komisja, 234/84, Rec, EU:C:1986:302, pkt 16; z dnia 14 września 2004 r., Hiszpania/Komisja, C‑276/02, Zb.Orz., EU:C:2004:521, pkt 31; ww. w pkt 124 wyrok Valmont/Komisja, EU:T:2004:266, pkt 38). Wynika stąd w szczególności, że w związku z tym, iż pojęcie pomocy państwa odpowiada obiektywnej sytuacji, którą ocenia się w dniu, w którym Komisja wydaje swoją decyzję, celem przeprowadzenia tej kontroli sądowej należy uwzględnić oceny dokonane w tym dniu (ww. w pkt 106 wyrok Chronopost i La Poste/UFEX i in., EU:C:2008:375, pkt 144).

128    W świetle tych właśnie zasad należy sprawdzić, czy Komisja popełniła w niniejszej sprawie oczywisty błąd w ocenie, uznając, iż beneficjentem omawianej pomocy była Austrian Airlines, a nie Lufthansa.

129    W rozpatrywanym przypadku skarżąca podnosi w istocie, że omawiana subwencja w wysokości 500 mln EUR stanowi pomoc państwa na rzecz Lufthansy. Na poparcie tego twierdzenia skarżąca wskazuje, iż rzeczona subwencja odpowiada cenie zapłaconej przez sprzedawcę, mianowicie przez ÖIAG, nabywcy, mianowicie Lufthansie, w zamian za przejęcie ujemnych aktywów. Znajduje to potwierdzenie w okoliczności, że subwencja została wpierw wpłacona na rzecz Suriba Beteiligungsverwaltungs GmbH (zwanej dalej „Subirą”), spółki w pełni kontrolowanej przez Lufthansę, a dopiero potem została przekazana Austrian Airlines, która stała się w końcu spółka zależną w 100% od Lufthansy. Tymczasem wypłata tej subwencji stanowiła dla państwa mniej korzystny scenariusz niż upadłość Austrian Airlines.

130    Należy zaznaczyć w tym względzie, że ze złożonej przez Lufthansę oferty przejęcia udziału Republiki Austrii w Austrian Airlines wynika, że wypłata subwencji publicznej w wysokości 500 mln EUR na rzecz Austrian Airlines stanowiła warunek tego przejęcia, podobnie jak wypłata przez Lufthansę na rzecz ÖIAG ceny zakupu w wysokości 366 268,75 EUR oraz istnienie skryptu dłużnego, który może uprawniać do dodatkowej zapłaty w wysokości do 162 mln EUR, tak że owa subwencja może być traktowana jako składnik ujemny zawarty w cenie sprzedaży zaakceptowanej przez Republikę Austrii w zamian za jej udział w Austrian Airlines.

131    Owa analiza ceny sprzedaży została przyjęta przez Komisję w zaskarżonej decyzji, a skarżąca nie kwestionuje jej formalnie.

132    Należy również zaznaczyć, że Komisja zbadała wpierw w zaskarżonej decyzji warunki rynkowe, a następnie stwierdziła, że cena zaproponowana przez Lufthansę w jej ofercie przejęcia w zamian za udział Republiki Austrii w Austrian Airlines odpowiada cenie rynkowej, której to okoliczności skarżąca nie podważa w ramach niniejszej skargi.

133    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem jeśli przedsiębiorstwo, które skorzystało z pomocy państwa, zostaje nabyte po cenie rynkowej, to znaczy za najwyższą cenę, jaką inwestor prywatny działający w normalnych warunkach konkurencji był gotów zapłacić za tę spółkę w sytuacji, w której się znajdowała, w szczególności po skorzystaniu przez nią z pomocy państwa, element pomocy zostaje uznany za wyceniony po cenie rynkowej i za zawarty w cenie zakupu. W tych okolicznościach nie można uznać, że nabywca odniósł korzyść w porównaniu z innymi podmiotami na rynku (zob. analogicznie wyrok z dnia 20 września 2001 r., Banks, C‑390/98, Rec, EU:C:2001:456, pkt 77).

134    Wynika stąd, że skarżąca nie wykazała, w jaki sposób Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając w zaskarżonej decyzji, iż Austrian Airlines była beneficjentem omawianej pomocy.

135    Tego wniosku nie podważa argument skarżącej, zgodnie z którym wypłata subwencji publicznej nie byłaby konieczna, gdyby Austrian Airlines została przejęta przez inny podmiot ani nawet gdyby Austrian Airlines mogła kontynuować swą działalność w niezależny sposób w następstwie wdrożenia alternatywnego planu restrukturyzacji utrzymywanego podobno w tajemnicy przez Republikę Austrii.

136    Taki argument sprowadza się bowiem do twierdzenia, że przyjmując ofertę kupna udziału w Austrian Airlines obejmującą składnik ujemny w wysokości 500 mln EUR, Republika Austrii nie zachowała się jak inwestor prywatny działający w warunkach gospodarki rynkowej.

137    Tymczasem Komisja stwierdziła to właśnie w zaskarżonej decyzji, wskazując, że upadłość Austrian Airlines, której koszt byłby dla państwa zerowy, stanowiłaby wybór korzystniejszy dla państwa niż sprzedaż Austrian Airlines wymagająca przyznania tej grupie subwencji publicznej w wysokości 500 mln EUR. Na podstawie tego właśnie ustalenia Komisja stwierdziła w zaskarżonej decyzji, że owa subwencja publiczna winna zostać uznana za pomoc pastwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE przyznaną przez Republikę Austrii na rzecz Austrian Airlines.

138    Tego wniosku nie podważa również argument skarżącej, zgodnie z którym Austrian Airlines nie była beneficjentem subwencji publicznej, ponieważ po wypłacie tej subwencji Subirze, spółce zależnej Lufthansy, przez ÖIAG nie doszło do podwyższenia kapitału zakładowego Austrian Airlines. Z przepisów Bundesgesetz über die Übertragung von Bundesbeteiligungen in das Eigentum der ÖIAG (ustawy federalnej o przeniesieniu inwestycji federalnych należących do ÖIAG) z dnia 23 października 2009 r. (BGB1. I, 87/1998) wynika bowiem, że wsparcie finansowe w wysokości 500 mln EUR powinno umożliwić zwiększenie kapitału ÖIAG, ale w ustawie tej nie wskazano, że ów środek musi przyjąć formę podwyższenia kapitału zakładowego. Jak Komisja słusznie podkreśla, celem tego środka jest zmniejszenie poziomu zadłużenia Austrian Airlines poprzez zwiększenie jej zasobów własnych. Z akt sprawy wynika natomiast, że Austrian Airlines faktycznie skorzystała z podwyższenia jej zasobów własnych w wyniku jej połączenia z Suribą.

139    Mając na względzie powyższe rozważania, należy oddalić jako bezzasadny argument skarżącej, zgodnie z którym to Lufthansa skorzystała ostatecznie z omawianej subwencji przez to, że nabyła bezpośrednio lub pośrednio wszystkie udziały Austrian Airlines, ponieważ nie jest podważana okoliczność, że subwencja publiczna stanowiła część ujemnej ceny sprzedaży zapłaconej przez Lufthansę za Austrian Airlines i że owa cena sprzedaży odpowiadała cenie rynkowej.

140    W tych okolicznościach należy stwierdzić, że kwestia, czy Lufthansa jest przedsiębiorstwem kwalifikującym się w rozumieniu wytycznych z 2004 r., jest bez znaczenia.

141    W drugiej kolejności, jeśli chodzi o zastrzeżenie, że Komisja niesłusznie uznała w zaskarżonej decyzji, iż Austrian Airlines była przedsiębiorstwem kwalifikującym się do objęcia pomocą na restrukturyzację, należy zaznaczyć, że takie zastrzeżenie dotyczy oceny dokonanej przez Komisję w ramach stosowania art. 87 ust. 3 lit. c) WE.

142    Należy przypomnieć w tym miejscu stosowne ramy prawne dotyczące kontroli przyznania pomocy na restrukturyzację.

143    Po pierwsze, zgodnie z art. 87 ust. 3 lit. c) WE pomoc przeznaczona na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych, o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem, może zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem.

144    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przy stosowaniu art. 87 ust. 3 lit. c) WE Komisji przysługuje szeroki zakres uznania, z którego korzystanie implikuje dokonywanie złożonych ocen ekonomicznych i społecznych, które należy przeprowadzać w świetle uwarunkowań wspólnotowych (zob. podobnie wyroki: z dnia 24 lutego 1987 r., Deufil/Komisja, 310/85, Rec, EU:C:1987:96, pkt 18; z dnia 29 kwietnia 2004 r., Włochy/Komisja, C‑372/97, Rec, EU:C:2004:234, pkt 83; ww. w pkt 104 wyrok Corsica Ferries France/Komisja, EU:T:2005:221, pkt 137).

145    Poza tym Komisja może narzucić sobie sposób wykonywania przysługującego jej uznania, wydając takie akty jak wytyczne w sprawie zagrożonych przedsiębiorstw, o ile akty te zawierają reguły wskazujące kierunek postępowania tej instytucji oraz nie odbiegają od norm traktatu (zob. wyrok z dnia 30 stycznia 2002 r., Keller i Keller Meccanica/Komisja, T‑35/99, Rec, EU:T:2002:19, pkt 77 i przytoczone tam orzecznictwo).

146    Należy zauważyć w tym względzie, że w odniesieniu do pojęcia pomocy na restrukturyzację z pkt 16 i 17 wytycznych z 2004 r. wynika zasadniczo, iż Komisja uważa, że taka pomoc ma na celu przywrócenie długoterminowej rentowności przedsiębiorstwa, w odróżnieniu od pomocy na ratowanie, która polega na czasowym wsparciu i służy wprowadzeniu w życie natychmiastowych środków.

147    Po drugie, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że sprawowana przez sąd kontrola korzystania z uznania, które przysługuje Komisji przy stosowaniu art. 87 ust. 3 lit. c) WE, ogranicza się do sprawdzenia, czy przestrzegane były przepisy proceduralne oraz zasady dotyczące obowiązku uzasadnienia, a także do kontroli, czy dokonano prawidłowych ustaleń faktycznych, czy nie doszło do naruszenia prawa, czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie faktów lub czy nie doszło do nadużycia władzy (zob. podobnie wyrok z dnia 13 lutego 2003 r., Hiszpania/Komisja, C‑409/00, Rec, EU:C:2003:92, pkt 93; ww. w pkt 104 wyrok Corsica Ferries France/Komisja, EU:T:2005:221, pkt 138 i przytoczone tam orzecznictwo). Do Sądu nie należy natomiast zastąpienie własną oceną ekonomiczną oceny dokonanej przez autora decyzji (wyrok z dnia 25 czerwca 1998 r., British Airways i in./Komisja T‑371/94 i T‑394/94, Rec, EU:T:1998:140, pkt 79; ww. w pkt 104 wyrok Corsica Ferries France/Komisja, EU:T:2005:221, pkt 138).

148    Ponadto Sąd powinien także sprawdzić, czy przestrzegano wymogów, które Komisja sama sobie narzuciła w tych wytycznych (zob. podobnie ww. w pkt 145 wyrok Keller i Keller Meccanica/Komisja, EU:T:2002:19, pkt 77 i przytoczone tam orzecznictwo).

149    Do sądu Unii nie należy jednak zastąpienie Komisji w przeprowadzeniu badania, do którego ona sama nigdy nie przystąpiła, i snucie przypuszczeń co do wniosków, do których doszłaby ona w wyniku tego badania (wyrok z dnia 1 lipca 2008 r., Deutsche Post/Komisja, T‑266/02, Zb.Orz., EU:T:2008:235, pkt 95; zob. podobnie ww. w pkt 124 wyrok Valmont/Komisja, EU:T:2004:266, pkt 136).

150    W świetle tych oto zasad należy zbadać zastrzeżenie, zgodnie z którym Komisja niesłusznie uznała w zaskarżonej decyzji, że Austrian Airlines była przedsiębiorstwem kwalifikującym się do objęcia pomocą na restrukturyzację, w zakresie, w jakim miała ona zostać właśnie przejęta przez Lufthansę, a ta ostatnia była w stanie sama sobie poradzić z trudnościami Austrian Airlines.

151    Punkt 13 wytycznych z 2004 r., znajdujący się w części wytycznych, w której Komisja wyjaśnia pojęcie zagrożonego przedsiębiorstwa, stanowi, co następuje:

„Przedsiębiorstwo należące lub przejęte przez większą grupę kapitałową w normalnych warunkach nie kwalifikuje się do pomocy w celu ratowania lub restrukturyzacji, z wyjątkiem sytuacji, w której można wykazać, że trudności przedsiębiorstwa są wewnętrzne i nie są wynikiem arbitralnej alokacji kosztów w ramach grupy oraz że te trudności są zbyt poważne, aby mogły być przezwyciężone przez samą grupę […]”.

152    Należy więc najpierw sprawdzić, czy w dniu wydania zaskarżonej decyzji Austrian Airlines należała do grupy lub mogła być uznana za przedsiębiorstwo przejęte przez grupę w rozumieniu pkt 13 wytycznych z 2004 r., a następnie, w razie potrzeby, należy ustalić, czy Lufthansa była w stanie przezwyciężyć trudności, w obliczu których stała Austrian Airlines.

153    Należy zaznaczyć w tym względzie, że wbrew twierdzeniom skarżącej przyjęcie w dniu 5 grudnia 2008 r. przez ÖIAG oferty przejęcia Austrian Airlines przez Lufthansę nie oznacza, że w tym dniu Austrian Airlines należała już do Lufthansy. Faktyczne zbycie przez ÖIAG jego udziału w Austrian Airlines na rzecz Lufthansy było bowiem uzależnione od zezwolenia Komisji, które zostało wydane później, to jest w dniu 28 sierpnia 2009 r., w drodze decyzji zezwalającej na koncentrację.

154    W niniejszej sprawie skarżąca przyznała zresztą podczas rozprawy, że w dniu 5 grudnia 2008 r. operacja przejęcia Austrian Airlines, to znaczy kupna przez Lufthansę udziału ÖIAG w Austrian Airlines, była uzależniona od wypłaty omawianej subwencji, podczas gdy owa subwencja była uzależniona od zezwolenia Komisji.

155    Tymczasem wypłata omawianej subwencji nie mogła być rozpatrywana osobno, ponieważ była ona wliczona do ujemnej ceny sprzedaży, jaką Lufthansa zaproponowała zapłacić, którą to cenę ÖIAG przyjął.

156    Dlatego też zapłata ujemnej ceny, a zatem przeniesienie własności udziału ÖIAG w Austrian Airlines na rzecz Lufthansy, była zawieszona do momentu wypłaty omawianej subwencji.

157    Należy więc uznać, że w dniu wydania zaskarżonej decyzji Austrian Airlines nie należała jeszcze do grupy Lufthansa.

158    Nasuwa się więc pytanie, czy w tym dniu Austrian Airlines mogła zostać uznana za przedsiębiorstwo przejęte przez grupę w rozumieniu pkt 13 wytycznych z 2004 r.

159    Należy przypomnieć w tym względzie, że jedną z zasad wynikających z pkt 13 wytycznych z 2004 r. jest zakaz skorzystania przez zagrożone przedsiębiorstwo, które należy do grupy przedsiębiorstw, z pomocy na ratowanie lub pomocy na restrukturyzację, jeśli trudności tego przedsiębiorstwa nie są wewnętrzne i wynikają z arbitralnej alokacji kosztów w ramach grupy lub jeśli grupa dysponuje środkami, by samodzielnie przezwyciężyć te trudności. Ów zakaz ma więc na celu uniknięcie sytuacji, w której grupa przedsiębiorstw obciąża państwo kosztami planu restrukturyzacji jednego z przedsiębiorstw, które wchodzą w skład grupy, gdy owo przedsiębiorstwo przeżywa trudności, a źródłem tych trudności jest sama grupa lub grupa ta ma środki, by samodzielnie przezwyciężyć te trudności.

160    W tym kontekście celem rozszerzenia zakazu korzystania z pomocy na ratowanie lub pomocy na restrukturyzację na zagrożone przedsiębiorstwa „przejęte” przez grupę jest uniknięcie sytuacji, w której grupa przedsiębiorstw obejdzie ów zakaz, korzystając z okoliczności, że przedsiębiorstwo, które ta grupa właśnie kupuje, nie należy do niego jeszcze formalnie w momencie wypłaty na rzecz kupowanego przedsiębiorstwa pomocy na restrukturyzację.

161    Jednakże takiej sytuacji nie należy porównywać do sytuacji zaistniałej w niniejszej sprawie, w której wypłata przez państwo omawianej subwencji na rzecz Austrian Airlines stanowi, jak zostało wyjaśnione w pkt 130 powyżej, składnik ujemny zawarty w cenie zapłaconej ÖIAG przez Lufthansę za nabycie Austrian Airlines.

162    Dlatego też należy stwierdzić, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, gdy uznała, że przesłanki stosowania pkt 13 wytycznych z 2004 r. nie zostały spełnione w niniejszym przypadku.

163    W konsekwencji należy oddalić pierwszą część zarzutu pierwszego jako bezzasadną, bez potrzeby badania kwestii, czy w dniu wydania decyzji Lufthansa była w stanie przezwyciężyć trudności Austrian Airlines.

 W przedmiocie drugiej części zarzutu pierwszego, opartej na niewystarczającym wkładzie własnym beneficjenta pomocy na poczet planu restrukturyzacji

164    Skarżąca twierdzi w istocie, że Komisja niesłusznie uznała, iż wkład własny beneficjenta omawianej pomocy był odpowiedni w świetle pkt 43 wytycznych z 2004 r.

165    Punkt 43 wytycznych z 2004 r. stanowi, co następuje:

„Kwota i intensywność pomocy muszą być ograniczone do ścisłego minimum kosztów restrukturyzacji koniecznych, aby umożliwić podjęcie restrukturyzacji w świetle istniejących zasobów finansowych przedsiębiorstwa, jego akcjonariuszy lub grupy kapitałowej [do której to przedsiębiorstwo należy]. Ocena uwzględni każdą pomoc [na ratowanie] przyznaną uprzednio. Od beneficjentów pomocy będzie się oczekiwało, iż znaczący wkład w plan restrukturyzacji będzie pochodził z ich środków własnych, włącznie ze sprzedażą aktywów, które nie są niezbędne do dalszego istnienia przedsiębiorstwa, lub z zewnętrznych źródeł finansowania na warunkach rynkowych. Tego rodzaju wkład jest znakiem, że rynki wierzą w możliwość przywrócenia rentowności. Wkład musi być rzeczywisty, tzn. faktyczny, wykluczający wszystkie przyszłe spodziewane zyski, takie jak przepływ środków pieniężnych, i musi być możliwe najwyższy”.

166    Z pkt 44 wytycznych z 2004 r. wynika w szczególności, że Komisja zwykle uzna za odpowiedni wkład beneficjentów pomocy w wysokości 50% w przypadku dużych przedsiębiorstw.

167    Z motywu 307 zaskarżonej decyzji w wersji przekazanej przez Komisję w odpowiedzi na postanowienie Sądu z dnia 27 stycznia 2014 r. w sprawie środka dowodowego wynika też, że:

„[…] Komisja stwierdziła, że łączna wysokość kosztów restrukturyzacji kształtuje się na poziomie 1405 mln EUR (lub 1048 mln EUR w przypadku, gdy Lufthansa nie zmniejszy zadłużenia Austrian Airlines o 357 mln EUR), przy czym wkład własny (wnoszony wspólnie lub osobno przez przedsiębiorstwo Austrian Airlines i/lub Lufthansę) wynosi 905 mln EUR (lub 548 mln EUR). Powyższa kwota stanowi 64% (lub 52%) kosztów restrukturyzacji. W związku z tym Komisja stwierdza, że w przedmiotowym przypadku spełniony został wymóg wniesienia wystarczającego wkładu własnego w koszty restrukturyzacji przedsiębiorstwa”.

168    W świetle tych właśnie informacji należy ustosunkować się do argumentów skarżącej.

169    W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o argument skarżącej, zgodnie z którym jedynie wkład beneficjenta omawianej pomocy ze środków własnych winien zostać uwzględniony celem ustalenia, czy wkład na poczet planu restrukturyzacji jest odpowiedni, wystarczy wskazać, że z pkt 43 wytycznych z 2004 r. wynika, iż beneficjent pomocy może przyczynić się do restrukturyzacji przy użyciu środków finansowych uzyskanych na zewnątrz na warunkach rynkowych.

170    W drugiej kolejności nie można uwzględnić argumentu skarżącej, zgodnie z którym wkład Lufthansy nie stanowi zewnętrznego źródła finansowania w rozumieniu pkt 43 wytycznych z 2004 r. z tego względu, że po pierwsze, jeśli w dniu wydania zaskarżonej decyzji Lufthansa nie miała właśnie przejąć Austrian Airlines, nie mogła zostać uznana za inwestora zewnętrznego, a po drugie, Lufthansa nie udostępniła Austrian Airlines ani kapitału pieniężnego, ani kapitału rzeczowego celem restrukturyzacji tej grupy.

171    Przede wszystkim fakt, iż Austrian Airlines nie znajdowała się w sytuacji przedsiębiorstwa przejmowanego przez grupę przedsiębiorstw w rozumieniu pkt 13 wytycznych z 2004 r., jak zostało to stwierdzone w pkt 162 powyżej, jest bowiem bez znaczenia dla okoliczności, że Lufthansa faktycznie była w momencie wydania zaskarżonej decyzji inwestorem prywatnym, którego oferta przejęcia obejmowała – poza zapłatą kwoty 366 268,75 EUR i przyznaniem skryptu dłużnego uprawniającego do zapłaty w wysokości do 162 mln EUR – zapłatę ceny ujemnej polegającą na wypłacie przez Republikę Austrii pomocy na restrukturyzację na rzecz Austrian Airlines, w której to restrukturyzacji Lufthansa zobowiązała się uczestniczyć w ramach planu restrukturyzacji przedstawionego Komisji.

172    Ponadto z samej treści pkt 43 wytycznych z 2004 r. wynika, że owe wytyczne nie wymagają, by zewnętrzne źródła finansowania przybierały formę kapitału pieniężnego lub kapitału rzeczowego. Komisja mogła więc uznać w motywach 303 i 304 zaskarżonej decyzji, nie popełniając przy tym oczywistego błędu w ocenie, że takie zewnętrzne źródło finansowania mogło przybrać w szczególności formę przejęcia strat operacyjnych czy też kosztów takich jak koszty, które wynikają zasadniczo z koncentracji.

173    Wreszcie wprawdzie z motywu 302 zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja uznała, iż oddłużenie Austrian Airlines przez Lufthansę może zostać uznane za wkład własny tylko w zakresie, w jakim owo oddłużenie przyjmie formę zastrzyku kapitałowego, a nie zwykłego zakupu długów, należy jednak stwierdzić, że celem jest upewnienie się, że oddłużenie Austrian Airlines będzie skuteczne, a nie narzucenie wymogu, by wkład Lufthansy przyjął koniecznie formę wypłaty kapitału pieniężnego.

174    W trzeciej kolejności, jeśli chodzi o argument skarżącej, zgodnie z którym nie można w żadnym razie uznać za wkład na restrukturyzację Austrian Airlines przejęcia przez Lufthansę strat operacyjnych Austrian Airlines za lata 2009–2013, z tego względu, po pierwsze, że nie chodzi tu o wkład rzeczywisty, ponieważ wspomniane straty nie zostały jeszcze poniesione i mogą być niższe niż przewidziano, a po drugie, że przejęcie tych przyszłych strat operacyjnych nie może być utożsamiane – jak czyni to Komisja – z wpłatą wkładu w gotówce na poczet restrukturyzacji, należy go również oddalić jako oparty na błędnym założeniu.

175    Z motywów 302 i 303 zaskarżonej decyzji wynika bowiem, że wbrew twierdzeniom skarżącej to nie przejęcie ewentualnych strat operacyjnych jest utożsamiane przez Komisję z wpłatą wkładu w gotówce na poczet restrukturyzacji, ale ewentualny zastrzyk kapitałowy Lufthansy na rzecz Austrian Airlines w celu zmniejszenia poziomu zadłużenia tej grupy.

176    Ponadto z motywu 295 zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja uznała, iż zaprezentowane w planie restrukturyzacji negatywne perspektywy ewolucji wyników ogólnych Austrian Airlines były oparte na realistycznych założeniach dotyczących ceny paliwa, kursu wymiany walut, natężenia ruchu oraz rozwoju rynku. Tymczasem skarżąca nie przedstawia żadnego argumentu pozwalającego podważyć wiarygodność tych założeń. Tym samym nie wyjaśnia ona, w jaki sposób straty operacyjne Austrian Airlines mogłyby być mniejsze niż straty przewidziane w planie restrukturyzacji.

177    Dlatego też skarżąca nie wykazuje istnienia w ocenie Komisji oczywistego błędu co do odpowiedniego charakteru wkładu własnego Austrian Airlines służącego finansowaniu planu restrukturyzacji w świetle pkt 43 wytycznych z 2004 r.

178    Wynika stąd, że drugą część zarzutu pierwszego należy oddalić jako bezzasadną.

 W przedmiocie trzeciej części zarzutu pierwszego, opartej na niewystarczającym charakterze planu restrukturyzacji i środków wyrównawczych

179    W ramach trzeciej części zarzutu pierwszego skarżąca negatywnie ocenia odpowiedniość charakteru, po pierwsze, środków przewidzianych w planie restrukturyzacji, mających umożliwić przywrócenie rentowności Austrian Airlines, a po drugie, środków wyrównawczych przewidzianych w zaskarżonej decyzji.

–       W przedmiocie środków przewidzianych w planie restrukturyzacji

180    W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o zastrzeżenie skarżącej, że Komisja niesłusznie uznała, iż poddany jej badaniu plan restrukturyzacji był zgodny z wytycznymi z 2004 r., podczas gdy omawiana pomoc była wyłącznie przeznaczona na restrukturyzację finansową Austrian Airlines, należy przypomnieć, że zgodnie z pkt 17 wytycznych z 2004 r.:

„Natomiast restrukturyzacja będzie się opierała na wykonalnym, spójnym i dalekosiężnym planie, którego celem jest przywrócenie długoterminowej rentowności przedsiębiorstwa. Restrukturyzacja zazwyczaj składa się z jednego lub kilku następujących elementów: reorganizacja i racjonalizacja działalności przedsiębiorstwa dla zwiększenia skuteczności, zazwyczaj zakładające wycofanie się z działalności przynoszącej straty, restrukturyzację istniejącej działalności, która może na nowo stać się konkurencyjna i, ewentualnie, dywersyfikację w kierunku nowych i rentownych rodzajów działalności. Restrukturyzacja finansowa (zastrzyk kapitału, umorzenie długów) powinna zazwyczaj towarzyszyć restrukturyzacji fizycznej. Operacje restrukturyzacyjne w rozumieniu niniejszych wytycznych nie mogą jednak być ograniczone do pomocy finansowej, która wyrówna straty bez usunięcia przyczyn tych strat”.

181    W rozumieniu wytycznych z 2004 r. restrukturyzacja obejmuje więc zazwyczaj aspekt przemysłowy, który przewiduje środki zmierzające do reorganizacji i racjonalizacji działalności przedsiębiorstwa, oraz aspekt finansowy, który może przyjąć w szczególności formę zastrzyku kapitału lub zmniejszenia zadłużenia. W tym znaczeniu restrukturyzacja nie może ograniczać się do pomocy finansowej.

182    Jednakże wbrew twierdzeniom skarżącej nie oznacza to, że pomoc na restrukturyzację musi koniecznie służyć finansowaniu środków podjętych w ramach przemysłowego aspektu restrukturyzacji. Należy zatem mieć na względzie pkt 43 wytycznych, z którego wynika, że kwota pomocy winna być ograniczona do ścisłego minimum kosztów koniecznych, aby umożliwić przeprowadzenie restrukturyzacji stosownie do istniejących zasobów finansowych przedsiębiorstwa. Tymczasem w przypadku przedsiębiorstwa, które stoi w obliczu dużego zadłużenia, tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie w przypadku Austrian Airlines, główna część pomocy zostanie logicznie przeznaczona na oddłużenie, podczas gdy środki służące restrukturyzacji przemysłowej zostaną podjęte przez beneficjenta pomocy w oparciu o jego zasoby własne, jak również na podstawie ewentualnego zewnętrznego źródła finansowania uzyskanego na warunkach rynkowych.

183    Należy więc oddalić niniejsze zastrzeżenie jako bezzasadne.

184    W drugiej kolejności, jeśli chodzi o zastrzeżenie skarżącej, że Komisja niesłusznie uznała w zaskarżonej decyzji, iż środki restrukturyzacyjne Austrian Airlines wywołają synergie kosztowe i przychodowe, podczas gdy takie synergie są nieodłącznie związane z każdą koncentracją, należy wskazać, że ta ostatnia okoliczność – przy założeniu, iż zostanie wykazana – nie dowodzi tego, że owe środki nie są odpowiednie w niniejszej sprawie i że nie pozwolą na poprawę sytuacji Austrian Airlines oraz na przywrócenie jej rentowności, co jest celem każdej restrukturyzacji. Taki argument należy więc oddalić jako bezskuteczny.

185    W trzeciej kolejności należy udzielić tej samej odpowiedzi, jeśli chodzi o zastrzeżenie skarżącej, że środki przewidziane w planie restrukturyzacji w zakresie redukcji stanu zatrudnienia w Austrian Airlines nie są związane z restrukturyzacją tej grupy, ponieważ jej działalność w zakresie sprzedaży nie zostanie zredukowana, lecz po prostu przejęta przez Lufthansę, aby pokryć rynek austriacki. Takie twierdzenie – przy założeniu, że jest zasadne – pozostaje bowiem bez wpływu na okoliczność, ze ów środek będzie prowadził do obniżenia kosztów Austrian Airlines i stanowi klasyczny środek, by zapewnić przywrócenie rentowności przedsiębiorstwa, które jest przedmiotem restrukturyzacji, jak wynika z pkt 43 wytycznych z 2004 r.

186    W czwartej kolejności skarżąca zarzuca Komisji, że instytucja ta uznała, iż środki służące synergiom przychodowym przewidziane w planie restrukturyzacji były odpowiednie, podczas gdy wspomniane środki opierają się na polityce nieuczciwej konkurencji cenowej, co stanowi naruszenie art. 81 WE i 82 WE.

187    Otóż skarżąca opisała Komisji w skardze z dnia 26 stycznia 2009 r. strategie nieuczciwych cen stosowane przez Austrian Airlines. Jeśli chodzi o Lufthansę, wyjaśnia ona, że owa polityka opiera się na umowach ramowych, takich jak umowy przewidziane w programie „PartnerPlus Progress 2008/2009”, zawartych z klientami biznesowymi, na mocy których proponowane są wysokie rabaty na trasach objętych monopolem Lufthansy w zamian za zakup biletów przez tych klientów na trasach objętych konkurencją, w szczególności na trasach między Austrią i Niemcami. Synergie przychodowe powstałe wskutek włączenia Austrian Airlines do umów ramowych Lufthansy nie mogą zostać uznane za część planu restrukturyzacji zagrożonego przedsiębiorstwa, które otrzymuje pomoc państwa, chyba że uzna się za usprawiedliwione naruszenie art. 81 WE i 82 WE. Zdaniem skarżącej środki wyrównawcze narzucone przez Komisję w zaskarżonej decyzji nie zapewniają żadnej ochrony przed takim zachowaniem, a fakt, iż inne przedsiębiorstwa oferują umowy ramowe przewidujące różne możliwości rabatów, nie pozwala na podważenie tego wniosku.

188    Należy zaznaczyć w tym względzie, że takie zastrzeżenie jest pozbawione znaczenia w ramach skargi wniesionej na decyzję, w której Komisja zajęła stanowisko w przedmiocie zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem. Jeśli skarżąca uważa, że polityka cenowa Lufthansy i Austrian Airlines stanowi naruszenie art. 81 WE i 82 WE, do niej należy wniesienie w tym zakresie skargi do Komisji, co skarżąca uczyniła zresztą w kwestii domniemywanej polityki polegającej na cenowej eliminacji konkurencji, zdaniem skarżącej prowadzonej przez Austrian Airlines. Ponadto należy przypomnieć, że jak wynika z orzecznictwa przytoczonego w pkt 127 powyżej, zgodność z prawem decyzji Komisji w dziedzinie pomocy państwa powinna być oceniana w oparciu o informacje, którymi Komisja dysponowała w momencie jej wydania. Dlatego też skarżąca nie może powoływać się skutecznie na politykę cenową Lufthansy, co do której nie złożyła skargi do Komisji w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Ta ostatnia uwaga odnosi się również do zachowania cenowego Lufthansy i Austrian Airlines po wydaniu zaskarżonej decyzji.

189    W piątej kolejności, jeśli chodzi o zastrzeżenie, że Komisja niesłusznie zatwierdziła w zaskarżonej decyzji plan restrukturyzacji, podczas gdy zawierał on środki ekspansjonistyczne, ponieważ – wbrew wytycznym z 1994 r. dotyczącym sektora lotniczego – przewidywał wzrost zdolności Austrian Airlines od 2010 r., należy zaznaczyć, że jak wynika z zaskarżonej decyzji, ograniczenie zdolności Austrian Airlines nie stanowi środka wynikającego z planu restrukturyzacji, ale środek wyrównawczy.

190    Ponadto należy również zauważyć, że z pkt 38 ppkt (4) wytycznych z 1994 r. dotyczących sektora lotniczego wynika, że restrukturyzacja nie może prowadzić do wzrostu liczby maszyn lub miejsc oferowanych na odnośnych rynkach, który przewyższałby wzrost na tych rynkach.

191    Owo ograniczenie należy jednak pogodzić z celem wskazanym w pkt 38 ppkt (1) wytycznych z 1994 r. dotyczących sektora lotniczego i powtórzonym w pkt 38 wytycznych z 2004 r., mianowicie z tym, że plan restrukturyzacji powinien umożliwić liniom lotniczym uzyskanie długoterminowej rentowności w rozsądnym terminie. Tymczasem taki cel byłby trudny do osiągnięcia, gdyby zdolności linii lotniczych będących beneficjentem pomocy na restrukturyzację nie mogły rosnąć w tym samym tempie co zdolności jej konkurentów, w szczególności w przypadku szybkiego wzrostu rynku.

192    W niniejszej sprawie z motywu 322 zaskarżonej decyzji wynika, że plan restrukturyzacji przewidywał korzystne odwrócenie tendencji rynkowych oraz wzrost zdolności w 2010 r.

193    Dlatego też przewidując w art. 2 zaskarżonej decyzji, że Republika Austrii jest zobowiązana podjąć niezbędne środki celem zapewnienia, by przed końcem 2010 r. Austrian Airlines zmniejszyła swą łączną zdolność przewozową w przeliczeniu na liczbę oferowanych pasażerokilometrów o 15% w stosunku do poziomu ze stycznia 2008 r., oraz ograniczając wzrost zdolności Austrian Airlines w przeliczeniu na liczbę oferowanych pasażerokilometrów do średniego wskaźnika wzrostu określonego dla przewoźników lotniczych zrzeszonych w stowarzyszeniu europejskich linii lotniczych do końca 2015 r. albo do momentu, w którym Austrian Airlines osiągnie próg rentowności, Komisja zapewniła ograniczenie rozwoju zdolności Austrian Airlines i jednocześnie przywrócenie rentowności w rozsądnym terminie.

194    Zastrzeżenie to należy zatem oddalić jako bezzasadne.

195    W szóstej kolejności, jeśli chodzi o zastrzeżenie, że Komisja niesłusznie uznała w zaskarżonej decyzji, iż zmniejszenie floty Austrian Airlines stanowiło odpowiedni środek, podczas gdy zmniejszenie floty samolotów regionalnych zostanie w każdym razie zrównoważone dzięki nabyciu samolotów szerokokadłubowych oraz dzięki wykorzystaniu maszyn dalekiego zasięgu na połączeniach krótko- i średniodystansowych w celu zwiększenia zdolności Austrian Airlines na tym rynku, należy zaznaczyć, że skoro zmniejszenie zdolności zostało wyrażone przez Komisję w zaskarżonej decyzji w przeliczeniu na liczbę oferowanych pasażerokilometrów, Austrian Airlines może swobodnie zadecydować, w jaki sposób to zmniejszenie zdolności odbije się na składzie jej floty, o ile zostanie przewidziane w planie restrukturyzacji zgodnie z pkt 40 wytycznych z 2004 r.

196    W związku z tym takie zastrzeżenie należy również oddalić jako bezzasadne.

–       W przedmiocie środków wyrównawczych przewidzianych w zaskarżonej decyzji

197    W pierwszej kolejności skarżąca zarzuca Komisji w istocie, że instytucja ta uznała, iż środek polegający na zmniejszeniu zdolności o 15% w stosunku do poziomu ze stycznia 2008 r. był środkiem wyrównawczym odpowiednim, by zaradzić zakłóceniu konkurencji wynikającemu z omawianej pomocy. Na poparcie tego zastrzeżenia skarżąca podnosi szereg argumentów.

198    Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że taki środek nie ma praktycznego wpływu na rynek główny Austrian Airlines, to znaczy rynek połączeń krótko- i średniodystansowych z Austrii i do Austrii, a w szczególności między Austrią a Niemcami oraz między Austrią a Europą Wschodnią.

199    Należy zaznaczyć w tym względzie, że pkt 40 wytycznych z 2004 r. stanowi, że środki wyrównawcze muszą być proporcjonalne do względnego znaczenia przedsiębiorstwa na rynkach, na których ono działa, a zatem powinny zostać wprowadzone w szczególności na rynkach, na których przedsiębiorstwo będzie miało znaczącą pozycję po restrukturyzacji.

200    Z motywu 320 zaskarżonej decyzji wynika natomiast, że w 2008 r. zmniejszono zdolności Austrian Airlines na połączeniach regularnych i czarterowych.

201    Z motywu 322 zaskarżonej decyzji wynika też, że na początku 2009 r. wdrożono kolejne działania restrukturyzacyjne, które spowodowały dodatkowe ograniczenie zdolności na połączeniach regularnych i czarterowych.

202    Z zaskarżonej decyzji nie wynika więc, że ograniczenia zdolności dokonane w 2008 r. i w 2009 r. nastąpiły wyłącznie na połączeniach długodystansowych i czarterowych Austrian Airlines.

203    Ponadto nawet gdyby ograniczenia zdolności, o których mowa w zaskarżonej decyzji, nastąpiły wyłącznie na połączeniach długodystansowych i czarterowych, można rozsądnie uznać, że kolejne ograniczenie zdolności narzucone w zaskarżonej decyzji nastąpiłoby z większym prawdopodobieństwem na innych rodzajach połączeń oferowanych przez Austrian Airlines, w tym na połączeniach krótko- i średniodystansowych między Austrią a Niemcami lub między Austrią a Europą Wschodnią.

204    Poza tym skuteczność środka polegającego na ograniczeniu zdolności winna być również oceniana w świetle zobowiązań podjętych w decyzji zezwalającej na koncentrację. Z motywów 328 i 329 zaskarżonej decyzji wynika w tym względzie, że Lufthansa i Austrian Airlines zobowiązały się udostępnić okna czasowe na trasach z Wiednia do Stuttgartu, Kolonii-Bonn, Monachium, Frankfurtu i Brukseli, aby umożliwić wejście konkurentów na te trasy.

205    W tych okolicznościach narzucenie środka polegającego na ograniczeniu zdolności, opartego na liczbie oferowanych pasażerokilometrów, nie wydaje się być ewidentnie nieodpowiednie.

206    Po drugie, skarżąca twierdzi, że w celu ustalenia ograniczenia zdolności na poziomie 15% Komisja powinna uwzględnić poziom zdolności Austrian Airlines w dniu wydania zaskarżonej decyzji, to jest w dniu 28 sierpnia 2009 r., a nie w styczniu 2008 r. Zdaniem skarżącej nawet gdyby Komisja mogła uwzględnić ograniczenia zdolności, które miały miejsce w ramach restrukturyzacji przez wydaniem zaskarżonej decyzji, nie mogła ona wziąć pod uwagę ograniczeń zdolności mających miejsce przed udzieleniem ÖIAG przez Republikę Austrii pełnomocnictwa do prywatyzacji Austrian Airlines, to jest przed dniem 12 sierpnia 2008 r. Nie ma bowiem związku między ograniczeniami zdolności dokonanymi w ramach restrukturyzacji Austrian Airlines w celu jej prywatyzacji, w ramach której omawiana pomoc została przyznana, a ograniczeniami zdolności mającymi miejsce przed tą prywatyzacją.

207    Należy zaznaczyć w tym względzie, że z pkt 40 wytycznych z 2004 r. wynika, że stopień ograniczeń zdolności musi zostać ustalony w każdym konkretnym przypadku z osobna i że fakt, iż ograniczenie zdolności miało miejsce przed przyznaniem pomocy, nie wyklucza możliwości jego uwzględnienia jako środka wyrównawczego, o ile stanowi ono integralną część restrukturyzacji zagrożonego przedsiębiorstwa, które jest beneficjentem pomocy, jak określono w planie restrukturyzacji.

208    Wynika stąd, że wbrew twierdzeniom skarżącej Komisja nie była zobowiązana – w celu ustalenia poziomu ograniczenia zdolności – do wzięcia pod uwagę jedynie poziomu zdolności w dniu wydania zaskarżonej decyzji, lecz mogła uwzględnić ograniczenia zdolności mające miejsce wcześniej, o ile stanowiły one integralną część restrukturyzacji Austrian Airlines, jak określono w planie restrukturyzacji zgłoszonym Komisji przez Republikę Austrii.

209    Ponadto, jeśli chodzi o argument skarżącej, zgodnie z którym Komisja nie mogła w żadnym razie uwzględnić ograniczeń zdolności dokonanych przed dniem 12 sierpnia 2008 r., w którym Republika Austrii udzieliła ÖIAG pełnomocnictwa do prywatyzacji Austrian Airlines, należy zauważyć, że – jak przypomniano powyżej – możliwość uwzględnienia zastosowanych przed przyznaniem pomocy środków polegających na ograniczeniu zdolności zależy od okoliczności, czy owe środki zostały wdrożone w ramach restrukturyzacji przedsiębiorstwa będącego beneficjentem pomocy. Tymczasem fakt, iż Republika Austrii formalnie udzieliła ÖIAG pełnomocnictwa do prywatyzacji w dniu 12 sierpnia 2008 r., nie wyklucza sam w sobie tego, że w tym dniu ograniczenia zdolności mające miejsce od stycznia 2008 r. mogą zostać uznane za integralną część restrukturyzacji Austrian Airlines w celu jej prywatyzacji. Z zaskarżonej decyzji wynika poza tym, że ograniczenia zdolności przyjęte od 2008 r. przez Austrian Airlines nie składały się na ograniczenia przewidziane w planie „Go4Profit”, które zostały wdrożone w 2007 r. i przygotowane w ramach rozwiązania polegającego na zachowaniu niezależności.

210    W tych okolicznościach należy oddalić jako bezzasadne zastrzeżenie dotyczące nieodpowiedniego charakteru ograniczenia o 15% zdolności w przeliczeniu na liczbę pasażerokilometrów, narzuconego Austrian Airlines w ramach środka wyrównawczego.

211    W drugiej kolejności skarżąca zarzuca Komisji uwzględnienie w ramach środków wyrównawczych ewentualnych prób restrukturyzacji podjętych ponad rok przed zgłoszeniem omawianej pomocy.

212    O ile ów argument należy rozumieć jako dotyczący nawiązania w zaskarżonej decyzji do środków wdrożonych w 2006 r. w ramach planu „Go4Profit”, wystarczy wskazać w tym względzie, że wbrew sugestiom skarżącej z motywu 319 zaskarżonej decyzji wynika, że wspomniany plan nie został uznany za środek wyrównawczy.

213    W związku z powyższym należy oddalić trzecią część zarzutu pierwszego jako bezzasadną.

 W przedmiocie czwartej części zarzutu pierwszego, opartej na naruszeniu art. 43 WE

214    W ramach tej części zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi w istocie, że w świetle orzecznictwa Komisja nie mogła uznać omawianej pomocy za zgodną ze wspólnym rynkiem, ponieważ jest ona nierozerwalnie związana z zachowaniem lotniczych praw przewozowych przyznanych na podstawie klauzuli przynależności państwowej sprzecznej z art. 43 WE.

215    Należy przypomnieć w tym względzie, że – jak podnosi skarżąca – wprawdzie postępowanie przewidziane w art. 87 WE i 88 WE pozostawia Komisji zakres uznania przy wydawaniu decyzji o zgodności systemu pomocy państwa z wymogami wspólnego rynku, ale z ogólnej systematyki traktatu WE wynika, iż owo postępowanie nie powinno nigdy prowadzić do rezultatu, który byłby sprzeczny ze szczególnymi przepisami rzeczonego traktatu (zob. podobnie wyroki: z dnia 21 maja 1980 r., Komisja/Włochy, 73/79, Rec, EU:C:1980:129, pkt 11; z dnia 19 września 2000 r., Niemcy/Komisja, C‑156/98, Rec EU:C:2000:467, pkt 78; z dnia 31 stycznia 2001 r., Weyl Beef Products i in./Komisja, T‑197/97 i T‑198/97, Rec, EU:T:2001:28, pkt 75). Ten spoczywający na Komisji obowiązek zachowania spójności między art. 87 WE i 88 WE a innymi postanowieniami traktatu WE ciąży na niej w szczególności w sytuacji, gdy te inne postanowienia również mają na celu zapewnienie niezakłóconej konkurencji na wspólnym rynku, tak jak w niniejszej sprawie art. 43 WE, który zmierza do ochrony swobody przedsiębiorczości i wolnej konkurencji między podmiotami gospodarczymi jednego państwa członkowskiego mającymi siedzibę w innym państwie członkowskim i podmiotami gospodarczymi tego drugiego państwa członkowskiego. Wydając decyzję w przedmiocie zgodności danej pomocy ze wspólnym rynkiem, Komisja nie może bowiem nie uwzględnić ryzyka zakłócenia konkurencji na wspólnym rynku przez poszczególne podmioty gospodarcze (zob. podobnie wyrok z dnia 9 września 2010 r., British Aggregates i in./Komisja, T‑359/04, Zb.Orz., EU:T:2010:366, pkt 91, 92).

216    Orzeczono również, że te aspekty pomocy, które naruszają przepisy szczególne traktatu WE inne niż art. 87 WE i 88 WE, mogą być do tego stopnia nierozerwalnie związane z przedmiotem pomocy, iż nie jest możliwa ich odrębna ocena (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 marca 1977 r., Iannelli Volpi, 74/76, Rec, EU:C:1977:51; z dnia 15 czerwca 1993 r., Matra/Komisja, C‑225/91, Rec, EU:C:1993:239, pkt 41).

217    Należy jednak stwierdzić, że w niniejszej sprawie zachowanie lotniczych praw przewozowych Austrian Airlines nie stanowiło aspektu omawianej pomocy. O ile bowiem zachowanie lotniczych praw przewozowych leżało w interesie Lufthansy, ponieważ takie prawa są istotnym składnikiem aktywów linii lotniczych, to nie stanowiło ono w żadnym razie warunku przyznania omawianej pomocy. Chodziło tu raczej o warunek powodzenia przejęcia Austrian Airlines, który spoczywał na każdym nabywcy, niezależnie od kwestii, czy wymagano od Republiki Austrii zapłaty ujemnej ceny sprzedaży obejmującej stosownie do okoliczności wypłatę pomocy państwa na rzecz Austrian Airlines.

218    W tych okolicznościach, wbrew twierdzeniom skarżącej, zastosowanie wybiegu prawnego polegającego na utworzeniu fundacji prawa austriackiego w celu zachowania przynależności państwowej Austrian Airlines, a zatem w celu zachowania lotniczych praw przewozowych, które zostały przyznane tej grupie na podstawie klauzuli przynależności państwowej przewidzianej w umowach dwustronnych zawartych z państwami trzecimi, nie może być uznane za nierozerwalnie związane z omawianą pomocą w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 216 powyżej.

219    Dlatego też nie można zarzucać Komisji, że naruszyła art. 43 WE, uznając, iż omawiana pomoc była zgodna ze wspólnym rynkiem.

220    Ponadto ów wniosek nie przesądza o wyniku badania zgodności z prawem, w świetle art. 43 WE, klauzul przynależności państwowej przewidzianych w umowach dwustronnych o usługach lotniczych zawartych przez Republikę Austrii z państwami trzecimi.

221    Należy zaznaczyć w tym względzie, że w zaskarżonej decyzji Komisja zażądała od Republiki Austrii rozwiązania takich umów lub ich ponownej negocjacji zgodnie z rozporządzeniem nr 847/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie negocjacji i wykonania umów dotyczących usług lotniczych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi (Dz.U. L 157, s. 7). Zgodnie z art. 2 zaskarżonej decyzji Republika Austrii jest też zresztą zobowiązana do poinformowania Komisji o środkach, jakie podjęła celem zapewnienia zgodności takich umów z prawem wspólnotowym.

222    W tych okolicznościach należy oddalić jako niedopuszczalną czwartą część zarzutu pierwszego i tym samym cały zarzut pierwszy.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na nadużyciu władzy

223    Skarżąca podnosi, że Komisja odeszła od swych wytycznych, gdy badała odpowiedni charakter wkładu własnego Austrian Airlines, środków restrukturyzacyjnych oraz środków wyrównawczych w celu wydania zaskarżonej decyzji, w związku z czym dopuściła się nadużycia władzy.

224    Należy zaznaczyć w tym względzie, że nawet gdyby twierdzenie, iż Komisja odeszła od swych wytycznych, by wydać zaskarżoną decyzję, uznać za udowodnione, co nie ma miejsca w niniejszej sprawie, twierdzenie to nie pozwala wykazać istnienia nadużycia władzy w świetle przesłanek określonych w orzecznictwie.

225    Zgodnie bowiem z orzecznictwem decyzja jest wadliwa z powodu nadużycia władzy tylko wtedy, gdy z obiektywnych, właściwych dla danej sprawy i spójnych wskazówek wynika, że została ona wydana wyłącznie lub przede wszystkim w celu osiągnięcia rezultatów innych niż te, które wskazano (wyroki: z dnia 6 marca 2002 r., Diputación Foral de Álava i in./Komisja, T‑92/00 i T‑103/00, Rec, EU:T:2002:61, pkt 84; z dnia 12 września 2007 r., Olympiaki Aeroporia Ypiresies/Komisja, T‑68/03, Zb.Orz., EU:T:2007:253, pkt 484). W niniejszej sprawie należy zaznaczyć, że skarżąca nie przedstawia żadnej wskazówki pozwalającej przyjąć, iż Komisja, kierując się praktycznymi względami, zastosowała w sposób szczególnie surowy lub szczególnie łagodny przepisy wspólnotowe z dziedziny pomocy państwa i że nie postępowała zgodnie z procedurą i nie zastosowała obowiązujących kryteriów stosownie do właściwych przepisów traktatu i prawa pochodnego.

226    W konsekwencji zarzut trzeci należy oddalić jako bezzasadny.

227    Z powyższego wynika, że skargę należy oddalić w całości.

 W przedmiocie kosztów

228    Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

229    Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, a Komisja, jak również ÖIAG, Lufthansa i Austrian Airlines wniosły o obciążenie jej kosztami postępowania, należy obciążyć skarżącą jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję, ÖIAG, Lufthansę i Austrian Airlines.

230    Zgodnie z art. 87 § 4 akapit pierwszy regulaminu postępowania Republika Austrii pokrywa własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Niki Luftfahrt GmbH pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską, Österreichische Industrieholding AG, Deutsche Lufthansa AG i Austrian Airlines AG.

3)      Republika Austrii pokrywa własne koszty.

Gratsias Kancheva Wetter

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 maja 2015 r.

Podpisy

Spis treści

Okoliczności powstania sporu

Postępowanie

Żądania stron

Co do prawa

1.  W przedmiocie dopuszczalności

W przedmiocie braku podpisu na oryginale skargi

W przedmiocie wykorzystania przez skarżącą informacji, które nie figurowały w wersji zaskarżonej decyzji opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, lecz były zawarte w wersji zaskarżonej decyzji doręczonej Republice Austrii

2.  Co do istoty

W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia

W przedmiocie pierwszej części zarzutu drugiego, opartej na braku uzasadnienia w odniesieniu do wystarczającego charakteru środków wyrównawczych w kontekście sytuacji na odnośnych rynkach

W przedmiocie drugiej części zarzutu drugiego, opartej na braku uzasadnienia w odniesieniu do przestrzegania zasady jednorazowej pomocy

W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu przepisów traktatu WE

W przedmiocie pierwszej części zarzutu pierwszego, opartej na oczywistym błędzie w ocenie tożsamości beneficjenta pomocy i jego kwalifikowalności

W przedmiocie drugiej części zarzutu pierwszego, opartej na niewystarczającym wkładzie własnym beneficjenta pomocy na poczet planu restrukturyzacji

W przedmiocie trzeciej części zarzutu pierwszego, opartej na niewystarczającym charakterze planu restrukturyzacji i środków wyrównawczych

–  W przedmiocie środków przewidzianych w planie restrukturyzacji

–  W przedmiocie środków wyrównawczych przewidzianych w zaskarżonej decyzji

W przedmiocie czwartej części zarzutu pierwszego, opartej na naruszeniu art. 43 WE

W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na nadużyciu władzy

W przedmiocie kosztów

* Język postępowania: niemiecki.