WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)

z dnia 20 maja 2010 r.

Sprawa T‑261/09 P

Komisja Europejska

przeciwko

Antonellowi Violettiemu i in.

Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Decyzja OLAF‑u o przekazaniu włoskim organom wymiaru sprawiedliwości informacji dotyczących osób fizycznych – Akt niewywołujący niekorzystnych skutków

Przedmiot: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 28 kwietnia 2009 r. w sprawach połączonych F‑5/05 i F‑7/05 Violetti i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑83, II‑A‑1‑473, mające na celu częściowe uchylenie tego wyroku.

Orzeczenie: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 28 kwietnia 2009 r. w sprawach połączonych F‑5/05 i F‑7/05 Violetti i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑83, II‑A‑1‑473, zostaje uchylony w zakresie, w jakim stwierdza dopuszczalność żądań stwierdzenia nieważności pisma z dnia 5 sierpnia 2003 r., na mocy którego Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych przekazał włoskim organom sądowym informacje dotyczące Antonella Violettiego, Nadine Schmit oraz dwunastu pozostałych urzędników Komisji Europejskiej, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do zaskarżonego wyroku. Żądania stwierdzenia nieważności wniesione do Sądu do spraw Służby Publicznej przez A. Violettiego, N. Schmit oraz dwunastu pozostałych urzędników Komisji, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do wyroku, zostają oddalone. A. Violetti, N. Schmit oraz dwunastu pozostałych urzędników Komisji, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do wyroku, pokrywają dwie trzecie swoich kosztów związanych z postępowaniem przed Sądem do spraw Służby Publicznej oraz koszty postępowania w niniejszej instancji. Komisja pokrywa, w odniesieniu do postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, własne koszty i jedną trzecią kosztów skarżących w pierwszej instancji oraz własne koszty poniesione w niniejszej instancji. Rada Unii Europejskiej, interwenient w pierwszej instancji, popierający żądania Komisji, pokrywa własne koszty.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Decyzja Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) o przekazaniu informacji krajowym organom wymiaru sprawiedliwości – Wyłączenie

(regulamin pracowniczy, art. 90, 90a; rozporządzenie nr 1073/1999 Parlamentu i Rady, art. 10 ust. 2)

2.      Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Decyzja OLAF‑u o przekazaniu informacji krajowym organom wymiaru sprawiedliwości – Wyłączenie

(regulamin pracowniczy, art. 90, 90a; rozporządzenie nr 1073/1999 Parlamentu i Rady, art. 8 ust. 2 akapit drugi; decyzja Komisji 1999/396, art. 4 ust. 2)

3.      Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Decyzja OLAF‑u o przekazaniu informacji krajowym organom wymiaru sprawiedliwości – Wyłączenie – Opinia komisji dyscyplinarnej – Włączenie

(regulamin pracowniczy, art. 90)

1.      Aktami niekorzystnymi, a w rezultacie zaskarżalnymi, są jedynie takie środki, które wywołują wiążące skutki prawne mogące wpłynąć na interesy urzędnika, zmieniając w istotny sposób jego sytuację prawną.

Za akt niekorzystny nie można w szczególności uznać decyzji Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) o przekazaniu krajowym organom sądowym informacji dotyczących danego urzędnika, ponieważ nie zmienia ona w istotny sposób sytuacji prawnej zainteresowanego, skoro zgodnie z art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1073/1999 dotyczącego dochodzeń prowadzonych przez OLAF wspomniane organy mają swobodę uznania, w ramach ich własnych właściwości, w zakresie oceny treści i znaczenia tych informacji, a tym samym działań, które należy w związku z nimi podjąć.

Okoliczność, że informacje zostały przekazane z naruszeniem przepisów mających na celu ochronę prawa do obrony wymienionego w tych informacjach urzędnika, nie ma żadnego znaczenia dla kwalifikacji tej decyzji o przekazaniu informacji jako aktu niekorzystnego.

Wniosek taki nie skutkuje uniemożliwieniem urzędnikowi, którego dotyczy takie naruszenie, zakwestionowania tego naruszenia. Konsekwencje z jakiegokolwiek niezgodnego z prawem działania OLAF‑u, które nie dotyczy aktu niekorzystnego, mogą bowiem zostać wyciągnięte w ramach skargi o odszkodowanie.

Ponadto w przypadku, gdy organy krajowe zdecydują o wszczęciu dochodzenia, to ocenią konsekwencje, jakie należy wyciągnąć z takiego niezgodnego z prawem działania, a taka ocena może zostać zakwestionowana, z zachowaniem wszelkich gwarancji przewidzianych przez prawo krajowe, w tym wynikających z praw podstawowych, przy użyciu krajowych środków prawnych.

(zob. pkt 46, 47, 58, 59)

Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑521/04 P(R) Tillack przeciwko Komisji, 19 kwietnia 2005 r., Zb.Orz. s. 3103, pkt 32, 34; Sąd, sprawy połączone T‑17/90, T‑28/91 i T‑17/92 Camara Alloisio i in. przeciwko Komisji, 15 lipca 1993 r., Rec. s. II‑841, pkt 39; Sąd, sprawa T‑562/93 Obst przeciwko Komisji, 19 października 1995 r., RecFP s. I‑A‑247, II‑737, pkt 23; Sąd, sprawa T‑29/03 Comunidad Antónoma de Andalucía przeciwko Komisji, 13 lipca 2004 r., Zb.Orz. s. II‑2923, pkt 29; Sąd, sprawa T‑193/04 R Tillack przeciwko Komisji, 15 października 2004 r., Zb.Orz. s. II‑3575, pkt 43, 44; Sąd, sprawa T‑193/04 Tillack przeciwko Komisji, 4 października 2006 r., Zb.Orz. s. II‑3995, pkt 70

2.      Decyzja OLAF‑u o przekazaniu informacji krajowym organom sądowym nie wywołuje wiążących skutków prawnych ani w odniesieniu do kariery zawodowej, ani do sytuacji materialnej urzędnika wymienionego w omawianych informacjach.

Z jednej strony należy stwierdzić, że rozporządzenie nr 1073/1999 dotyczące dochodzeń prowadzonych przez OLAF przewiduje wyłącznie w art. 8 ust. 2 akapit drugi, że informacje w ramach wewnętrznych dochodzeń nie mogą być przekazywane w szczególności osobom innym niż te, których funkcje wymagają ich znajomości, ani być wykorzystywane do innych celów niż zapobieganie nadużyciom finansowym, korupcji i każdej innej nielegalnej działalności. Model decyzji załączonej do porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 25 maja 1999 r., zawartego przez Parlament Europejski, Radę i Komisję oraz, jeśli chodzi o urzędników Komisji, decyzja 1999/396, obie dotyczące warunków i sposobów prowadzenia dochodzeń wewnętrznych w obszarze nadużyć finansowych, korupcji i każdej innej nielegalnej działalności szkodzącej interesom Wspólnoty, wymagają jedynie w swych art. 4 ust. 2, by sekretarz generalny instytucji udzielił zgody na odroczenie obowiązku wysłuchania zainteresowanego, jeśli wymaga tego dochodzenie. Z tego wynika, że obowiązujące przepisy nie przewidują, by przełożeni bezpośrednio odpowiedzialni za ocenę danego urzędnika byli informowani o decyzji o przekazaniu informacji. Z drugiej strony ewentualne uwzględnienie przy tej ocenie okoliczności, że pewne informacje zostały przekazane organom krajowym, stanowiłoby niezgodność z prawem mogącą uzasadniać stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej i nie stanowi wiążącego skutku prawnego wynikającego z decyzji o przekazaniu informacji.

W tych okolicznościach nie można uznać za skutek decyzji o przekazaniu informacji, właściwy dla zakwalifikowania tej decyzji jako aktu niekorzystnego, zwykłej możliwości niepożądanego poinformowania przełożonych, odpowiedzialnych za ocenę danego urzędnika, o przekazaniu informacji organom krajowym, co mogłoby niezgodnie z prawem zostać uwzględnione przy tej ocenie.

(zob. pkt 62–64)

Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑237/06 P Strack przeciwko Komisji, 8 marca 2007 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 66; Sąd, sprawa T‑4/05 Strack przeciwko Komisji, 22 marca 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑83, II‑A‑2‑361, pkt 49

3.      Należy odrzucić analogię pomiędzy decyzją OLAF‑u o przekazaniu krajowym organom sądowym informacji na temat urzędnika a opinią komisji dyscyplinarnej, która stanowi akt niekorzystny. Opinia komisji dyscyplinarnej, która wypowiada się w przedmiocie ewentualnego uchybienia danego urzędnika w świetle między innymi obowiązków wynikających z regulaminu pracowniczego i, ogólniej, przestrzegania prawa Unii, może bowiem spowodować wydanie przez instytucję decyzji dotyczącej tego urzędnika, dla niego korzystnej lub nie. Natomiast inaczej jest w przypadku decyzji o przekazaniu informacji, ponieważ OLAF ogranicza się do przekazania krajowym organom sądowym informacji, których ocena z punktu widzenia prawa karnego należy wyłącznie do tych organów.

(zob. pkt 70)

Odesłanie: Trybunał, sprawa 228/83 F. przeciwko Komisji, 29 stycznia 1985 r., Rec. s. 275