Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2012 r. - Vestel Iberia przeciwko Komisji
(Sprawa T-249/12)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Vestel Iberia, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: P. De Baere i P. Muñiz, prawnicy)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji KOM(2010) 22 wersja ostateczna z dnia 18 stycznia 2010 r., w której stwierdzono, że zaksięgowanie należności celnych dokonane po odprawie celnej jest uzasadnione, a zwolnienie z tych należności nie jest uzasadnione w konkretnym wypadku (REM 02/08), która została doręczona skarżącej w dniu 12 kwietnia 2012 r.;
obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
Zarzut pierwszy, wedle którego:
należności celne przywozowe zostały zaksięgowane z naruszeniem art. 220 ust. 2 lit. b) wspólnotowego kodeksu celnego, albowiem pozwana błędnie przyjęła, iż rozporządzenia antydumpingowe wydane w celu zwalczania przywozu z państw trzecich mają automatycznie zastosowanie w odniesieniu do towarów pozostających w swobodnym obrocie w ramach unii celnej UE-Turcja, wobec czego pozwana błędnie nie poinformowała podmiotów gospodarczych, że rozporządzenie antydumpingowe, którego sprawa dotyczy, miało także zastosowanie do towarów pozostających w swobodnym obrocie w ramach unii celnej UE-Turcja. Tytułem pomocniczym, władze tureckie popełniły błąd, gdy potwierdziły, że cło antydumpingowe nałożone na towary z państw trzecich nie ma zastosowania w odniesieniu do towarów pozostających w swobodnym obrocie w ramach unii celnej UE-Turcja. Następnie hiszpańskie organy celne także popełniły błąd, gdyż przyjęły one, że towary objęte świadectwem A.TR nie mogą być przedmiotem dodatkowych należnosci celnych ani środków ochrony handlu i nie poinformowały podmiotu gospodarczego, że dokonywany przezeń przywóz z Turcji może być objęty takimi środkami, nawet jeżeli towary zostały dopuszczone do swobodnego obrotu.
Zarzut drugi, wedle którego:
powyższy błąd, popełniony przez właściwe organy celne nie mógł zostać w sposób rozsądny wykryty przez osobę zobowiązaną do uiszczenia należności, która działała w dobrej wierze, przestrzegając wszelkich obowiązujących przepisów dotyczących zgłoszeń celnych.
Zarzut trzeci, wedle którego:
skarżąca spółka jest zdania, iż znajduje się ona w szczególnej sytuacji, o której mowa w art. 239 wspólnotowego kodeksu celnego, a także nie można jej przypisać świadomego działania ani ewidentnego zaniedbania w rozumieniu art. 239 tego kodeksu.
____________1 - Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1 - wyd. spec. w jęz. polskim rozdz. 2, t. 4, s. 307; sprost.: Dz.U. wyd. spec. w jęz. polskim rozdz. 1, t. 21, s. 65, Dz.U. 2009 L 10, s. 35).