Language of document : ECLI:EU:T:2021:221

WYROK SĄDU (czwarta izba)

z dnia 28 kwietnia 2021 r.(*)

Służba publiczna – Personel EKES – Personel tymczasowy – Odmowa zmiany zaszeregowania – Skarga o stwierdzenie nieważności – Termin do złożenia zażalenia – Ciężar dowodu przekroczenia terminu – Akt niekorzystny – Dopuszczalność – Równość traktowania – Pewność prawa – Skarga o zadośćuczynienie – Krzywda

W sprawie T‑843/19

Paula Correia, zamieszkała w Woluwe-Saint-Étienne (Belgia), którą reprezentują L. Levi oraz M. Vandenbussche, avocates,

strona skarżąca,

przeciwko

Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu (EKES), który reprezentują M. Pascua Mateo, X. Chamodraka oraz K. Gambino, w charakterze pełnomocników, wspierane przez B. Wägenbaura, avocat,

strona pozwana,

mającej za przedmiot wniesioną na podstawie art. 270 TFUE skargę o, po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji EKES, która miała zostać wydana w nieznanej skarżącej dacie i o której skarżąca dowiedziała się w dniu 12 kwietnia 2019 r., o odmowie zmiany jej zaszeregowania do grupy AST 7 w ramach postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania w 2019 r., a po drugie, zasądzenie zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej skarżąca miała doznać w wyniku tej decyzji,

SĄD (czwarta izba),

w składzie: S. Gervasoni, prezes, P. Nihoul i R. Frendo (sprawozdawczyni), sędziowie,

sekretarz: L. Ramette, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 13 stycznia 2021 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (EKES) jest organem doradczym reprezentującym europejskie organizacje pracodawców, pracowników i inne reprezentatywne podmioty społeczeństwa obywatelskiego, w szczególności w obszarach społeczno‑gospodarczym, obywatelskim, zawodowym i kulturalnym. Składa się on z trzech grup, a mianowicie grupy pracodawców (zwanej dalej „grupą I”), grupy pracowników i grupy „Różnorodność Europy”. Każda z tych grup dysponuje własnym sekretariatem, w którym zatrudnieni są członkowie personelu tymczasowego na podstawie art. 2 lit. c) warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwanych dalej „WZIP”).

2        W dniu 11 lipca 2000 r. skarżąca, Paula Correia, została zatrudniona w charakterze członka personelu tymczasowego w grupie I EKES w grupie zaszeregowania C 3 (obecnie AST 4) w celu objęcia stanowiska w dniu 1 września 2000 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w rozumieniu art. 2 lit. c) WZIP.

3        W dniu 9 stycznia 2008 r. skarżąca zmieniła grupę zaszeregowania z AST 4 stopień 5 na AST 5 stopień 1, ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2007 r. W dniu 18 stycznia 2016 r. zmieniła ona grupę zaszeregowania z AST 5 stopień 3 na grupę AST 6 stopień 1, ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2016 r.

4        W dniu 26 marca 2019 r. odbyło się spotkanie skarżącej z przewodniczącym grupy I (zwane dalej „spotkaniem w dniu 26 marca 2019 r.”). W dniu 28 marca 2019 r. skarżąca odbyła spotkanie z tymczasową dyrektor dyrekcji E „Zasoby ludzkie i finanse” EKES (zwane dalej, odpowiednio, „spotkaniem w dniu 28 marca 2019 r.” i „dyrekcją ds. personelu”).

5        W dniu 12 kwietnia 2019 r. skarżąca odbyła z kierownikiem swego wydziału rozmowę w sprawie postępowania w sprawie oceny za rok 2018 (zwaną dalej „rozmową z dnia 12 kwietnia 2019 r.”).

6        W dniu 10 lipca 2019 r. skarżąca złożyła zażalenie (zwane dalej „zażaleniem”) na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) na decyzję o braku zmiany jej grupy zaszeregowania na AST 7 w 2019 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”). W zażaleniu tym wskazała ona między innymi, że nie zna daty wydania tej decyzji.

7        W dniu 21 października 2019 r. EKES skierował do skarżącej pismo w celu poinformowania jej, że organ upoważniony do zawierania umów o pracę EKES (zwany dalej „OUZU”) nie będzie w stanie odpowiedzieć na jej zażalenie w terminie określonym w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

8        W dniu 10 listopada 2019 r. zażalenie zostało oddalone w sposób dorozumiany.

9        W dniu 16 stycznia 2020 r. EKES poinformował skarżącą, że jej zażalenie zostało oddalone (decyzja zwana dalej „decyzją w przedmiocie zażalenia”).

 Przebieg postępowania i żądania stron

10      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 12 grudnia 2019 r. skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie. Odpowiedź na skargę, replika i duplika zostały złożone, odpowiednio, w dniach 16 marca, 30 czerwca i 17 lipca 2020 r.

11      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        zasądzenie od EKES zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną tą decyzją, oszacowaną ex aequo et bono na 2000 EUR;

–        obciążenie EKES kosztami postępowania.

12      EKES wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

13      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 5 stycznia 2021 r. skarżąca przedstawiła dwie uwagi dotyczące sprawozdania na rozprawę, z których jedna dotyczyła spotkania w dniu 28 marca 2019 r.

14      Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2021 r. wysłuchano wystąpień stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.

15      Jeśli chodzi o pismo, o którym mowa w pkt 13 powyżej, skarżąca wskazała na rozprawie, że rezygnuje z kwestionowania faktu odbycia spotkania w dniu 28 marca 2019 r., ale kwestionuje przedmiot tego spotkania. W odpowiedzi na uwagi skarżącej dotyczące sprawozdania na rozprawę EKES przedstawił na rozprawie wiadomość elektroniczną z dnia 15 marca 2019 r., pochodzącą od przewodniczącego grupy I i skierowaną do sekretarza generalnego EKES (zwanego dalej „sekretarzem generalnym”) w celu ustalenia treści i przebiegu spotkania w dniu 28 marca 2019 r. (zwaną dalej „wiadomością elektroniczną z dnia 15 marca 2019 r.”). Skarżąca podniosła niedopuszczalność tego dokumentu ze względu na to, że został on przedstawiony zbyt późno. Sąd włączył ów dokument do akt sprawy, z zastrzeżeniem zbadania jego dopuszczalności.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności skargi

16      W odpowiedzi na skargę EKES podnosi zarzut niedopuszczalności ze względu na to, że skarżąca nie złożyła zażalenia na zaskarżoną decyzję w terminie trzech miesięcy przewidzianym w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego. Twierdzi on w tym względzie, że na spotkaniu w dniu 26 marca 2019 r. przewodniczący grupy I poinformował skarżącą o swojej decyzji o nieproponowaniu sekretarzowi generalnemu zmiany jej zaszeregowania w roku 2019. W przekonaniu EKES jedynie ta decyzja stanowi akt mogący wywoływać niekorzystne skutki dla skarżącej, ponieważ pozbawiła ją wszelkiej szansy na zmianę zaszeregowania w 2019 r., w związku z czym zażalenie wniesione w dniu 10 lipca 2019 r. jest niedopuszczalne, podobnie jak skarga w niniejszej sprawie.

17      Skarżąca nie zgadza się z zarzutem niedopuszczalności podniesionym przez EKES, podnosząc zasadniczo, że spotkanie w dniu 26 marca 2019 r. dotyczyło wyłącznie przyspieszenia ścieżki jej kariery zawodowej, a nie decyzji o niezmienianiu jej zaszeregowania. Na rozprawie skarżąca dodała, że ze względu na to, iż chodziło o spotkanie o charakterze nieformalnym, nie może ono zostać uznane za okazję do doręczenia decyzji indywidualnej w rozumieniu art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego. Ponadto skarżąca utrzymuje, że w zakresie, w jakim decyzje dotyczące zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego zatrudnionych w EKES nie są przedmiotem publikacji, nie jest ona w stanie ustalić, w jakim dniu wydana została zaskarżona decyzja. Podkreśla ona fakt, że dowiedziała się o zaskarżonej decyzji w sposób przypadkowy podczas spotkania w dniu 12 kwietnia 2019 r., dotyczącego postępowania w sprawie oceny za rok 2018.

18      W związku z tym skarżąca podnosi, że jej zażalenie na zaskarżoną decyzję złożone w dniu 10 lipca 2019 r. na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego nie może zostać uznane za złożone po terminie, a tym samym jej skarga jest dopuszczalna.

19      W replice skarżąca podkreśla, że w decyzji w przedmiocie zażalenia, przekazanej jej w dniu 16 stycznia 2020 r., czyli po wniesieniu niniejszej skargi, EKES nie stwierdził niedopuszczalności jej zażalenia. W ten sposób EKES miał przyznać w sposób dorozumiany, że skarżąca mogła zostać poinformowana o zaskarżonej decyzji dopiero na spotkaniu w dniu 12 kwietnia 2019 r.

20      W tym względzie należy na wstępie zauważyć, że pomimo zarzutu niedopuszczalności podniesionego w odpowiedzi na skargę EKES wyraźnie przyznał w pkt 5 akapit szósty decyzji w przedmiocie zażalenia, że zaskarżona decyzja została podana do wiadomości skarżącej podczas spotkania w dniu 12 kwietnia 2019 r., tak jak twierdzi skarżąca.

21      Niemniej, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i jak zauważył EKES na rozprawie, terminy do złożenia zażalenia i wniesienia skargi ustanowione w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego mają charakter bezwzględnie wiążący i nie mogą być pozostawione uznaniu stron lub sądu, który ma obowiązek zweryfikować, nawet z urzędu, czy zostały one dochowane (zob. wyroki: z dnia 8 września 2008 r., Kerstens/Komisja, T‑222/07 P, EU:T:2008:314, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 12 grudnia 2019 r., Feral/Komitet Regionów, T‑529/16, niepublikowany, EU:T:2019:851, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

22      Na mocy art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, mającego zastosowanie do członków personelu tymczasowego zgodnie z art. 46 WZIP, zażalenia wnosi się w terminie trzech miesięcy, który rozpoczyna bieg „w dniu powiadomienia zainteresowanej osoby o decyzji, lecz nie później niż w dniu, w którym osoba ta dowiedziała się o decyzji, jeżeli jest to akt o charakterze indywidualnym”, jak w niniejszej sprawie.

23      Ponadto, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, to do strony, która powołuje się na przekroczenie terminu, czyli w niniejszej sprawie – do EKES, należy przedstawienie dowodu odnośnie do dnia, w którym ów termin rozpoczął bieg (zob. postanowienie z dnia 7 września 2005 r., Krahl/Komisja, T‑358/03, EU:T:2005:301, pkt 53; wyrok z dnia 9 lipca 2020 r., Komisja/HM, C‑70/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:544, pkt 123 i przytoczone orzecznictwo).

24      Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że dowód na to, kiedy zainteresowany powziął wiadomość o indywidualnej decyzji, może wynikać z innych okoliczności niż formalne doręczenie tej decyzji. W tym względzie o ile same poszlaki wskazujące na to, że decyzja została odebrana, nie są wystarczające, o tyle dowód ten może w szczególności wynikać z wiadomości elektronicznej zainteresowanego, z której jednoznacznie wynika, że zapoznał się on skutecznie ze wspomnianą decyzją przed podnoszoną datą (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lutego 2012 r., AT/EACEA, F‑113/10, EU:F:2012:20, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).

25      W tym zakresie EKES opiera się, po pierwsze, na wymianie wiadomości elektronicznych między skarżącą a dyrekcją ds. personelu, a po drugie, na wyciągu z elektronicznego kalendarza tej dyrekcji. Podczas rozprawy EKES wyraził wolę powołania się również na inny element, a mianowicie na wiadomość elektroniczną z dnia 15 marca 2019 r.

26      Co się tyczy, w pierwszej kolejności, korespondencji elektronicznej załączonej do odpowiedzi na skargę, z akt sprawy wynika, że w dniu 26 marca 2019 r. skarżąca skierowała do dyrekcji ds. personelu prośbę o następującej treści:

„[Przewodniczący grupy I] poinformował mnie, że w następstwie ostatniej Państwa rozmowy powinnam skontaktować się z Państwem w celu umówienia się na spotkanie. Kieruje mną wola znalezienia rozwiązania w celu przyspieszenia ścieżki mojej kariery zawodowej i zmiany zaszeregowania”.

27      EKES podnosi, że skarżąca nie poprosiłaby o tę pilną rozmowę, gdyby nie dowiedziała się tego samego dnia, że jej akta nie zostaną zaproponowane do zmiany zaszeregowania w 2019 r.

28      W replice skarżąca wyjaśniła, że wysłała wspomnianą wiadomość elektroniczną w następstwie rozmowy z przewodniczącym grupy I, który przeszedł do jej biura. Miał on doradzić jej, w obecności innego kolegi, żeby skontaktowała się z dyrekcją ds. personelu w sprawie przyspieszenia jej kariery zawodowej. Co się tyczy wzmianki o „zmianie zaszeregowania” we wspomnianej wiadomości elektronicznej, skarżąca zauważyła na rozprawie, że procedura przyspieszenia ścieżki kariery nieuchronnie pociąga za sobą zmianę zaszeregowania do danej grupy.

29      W dniu 27 marca 2019 r. dyrekcja ds. personelu udzieliła następującej odpowiedzi na wiadomość elektroniczną skarżącej, o której mowa w pkt 26 powyżej:

„W odpowiedzi na Pani prośbę proszę o informację, kiedy moglibyśmy się spotkać w celu omówienia sytuacji dotyczącej Pani kariery zawodowej […]”.

30      Otóż należy stwierdzić, w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 24 powyżej, że ta wymiana wiadomości elektronicznych sama w sobie nie dowodzi w żaden sposób treści spotkania w dniu 26 marca 2019 r. W związku z tym z wymiany tej nie można wyprowadzić wniosku, że podczas tego spotkania zaskarżona decyzja została podana do wiadomości skarżącej, jak to twierdzi EKES.

31      Jak bowiem wynika z wyjaśnień udzielonych przez skarżącą podczas rozprawy (zob. pkt 28 powyżej), zwykłe odniesienie do zmiany zaszeregowania dokonane przez nią w wiadomości elektronicznej z dnia 26 marca 2019 r. nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że zapoznała się ona z zaskarżoną decyzją w dniu powoływanym przez EKES. Jest tak tym bardziej, że w wiadomości tej skarżąca wspomniała jedynie o „przyspieszeniu” zmiany jej zaszeregowania, a nie o odmowie dokonania owej zmiany, co stanowi całkiem zrozumiały krok w ramach wniosku o przyspieszenie ścieżki kariery.

32      W drugiej kolejności, w uzupełnieniu tej korespondencji elektronicznej, EKES przedstawia wyciąg z kalendarza elektronicznego dyrekcji ds. personelu, który miał potwierdzać trwające około godziny spotkanie w dniu 28 marca 2019 r. między skarżącą a przedstawicielem tej dyrekcji. Podczas tego spotkania przedstawiciel dyrekcji miał poinformować skarżącą o uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, z którą skarżąca miała zapoznać się w dniu 26 marca 2019 r. Należy jednak zauważyć na wstępie, że twierdzenie to pozostaje w sprzeczności, jak wynika z pkt 20 powyżej, z decyzją w przedmiocie zażalenia.

33      Ponadto twierdzenie to nie jest w żaden sposób poparte dowodami. W szczególności wyciąg z kalendarza elektronicznego, o którym mowa w pkt 32 powyżej, nie zawiera żadnej informacji na temat przedmiotu spotkania w dniu 28 marca 2019 r., a EKES nie przekazał ani protokołu z tego spotkania, ani nawet oświadczenia pochodzącego od dyrekcji ds. personelu zawierającego informacje na temat tematów poruszonych podczas tego spotkania.

34      W trzeciej kolejności EKES powołuje się na wiadomość elektroniczną z dnia 15 marca 2019 r., którą przedstawił na rozprawie i w której przewodniczący grupy I zaproponował zmianę zaszeregowania dwóch pracowników zatrudnionych w sekretariacie wspomnianej grupy. Zdaniem EKES wynika z tego, że skarżąca siłą rzeczy zapoznała się z zaskarżoną decyzją na spotkaniu w dniu 26 marca 2019 r.

35      W tym względzie należy zauważyć, że art. 85 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem stanowi w szczególności, że strony mogą wskazać nowe dowody przed zamknięciem ustnego etapu postępowania, o ile opóźnienie w ich złożeniu jest uzasadnione.

36      Tymczasem w niniejszej sprawie EKES nie uzasadnił opóźnienia we wskazaniu wniosku dowodowego, o którym mowa w pkt 34 powyżej. Stwierdzenie to narzuca się tym bardziej, że już na etapie repliki skarżąca zakwestionowała zawarte w odpowiedzi na skargę twierdzenie EKES odnoszące się do przebiegu spotkania w dniu 28 marca 2019 r. Wynika z tego, że przedstawienie wiadomości elektronicznej z dnia 15 marca 2019 r. należy uznać za spóźnione na podstawie art. 85 § 3 regulaminu postępowania, wobec czego dowód ten należy odrzucić jako niedopuszczalny.

37      W każdym wypadku należy stwierdzić, że wiadomość elektroniczna z dnia 15 marca 2019 r. stanowi zwykłą propozycję zmiany zaszeregowania pochodzącą od przewodniczącego grupy I, która jako akt przygotowawczy nie stanowi decyzji, na mocy której sekretarz generalny jako OUZU odmówił zmiany zaszeregowania skarżącej.

38      W tym względzie należy przypomnieć, że aktami lub decyzjami, które mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności, są jedynie takie akty lub decyzje, które wywołują wiążące skutki prawne mogące naruszać interesy strony skarżącej poprzez istotną zmianę jej sytuacji prawnej. W przypadku aktów bądź decyzji, których opracowanie następuje w kilku etapach, w szczególności w toku postępowania wewnętrznego, takiego jak postępowanie w sprawie zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego, aktami podlegającymi zaskarżeniu są jedynie środki, które w sposób definitywny określają stanowisko instytucji po zakończeniu tego postępowania. Natomiast środki pośrednie, których celem jest przygotowanie decyzji końcowej, nie wywołują niekorzystnych skutków w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego i mogą być zaskarżone jedynie incydentalnie w ramach skargi na akty podlegające stwierdzeniu nieważności (zob. analogicznie wyroki: z dnia 5 marca 2003 r., Staelen/Parlament, T‑24/01, EU:T:2003:52, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 21 września 2015 r., Anagnostu i in./Komisja, F‑72/11, EU:F:2015:103, pkt 38).

39      Tymczasem należy stwierdzić, że nawet przy założeniu, iż brak wzmianki o skarżącej w wiadomości elektronicznej z dnia 15 marca 2019 r. można uznać za decyzję przewodniczącego grupy I o nieproponowaniu sekretarzowi generalnemu zmiany jej zaszeregowania, akt ten stanowi jedynie jeden z następujących po sobie etapów postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania, które kończy decyzja o zmianie zaszeregowania, w stosownym przypadku, innych członków personelu tymczasowego – która to decyzja powinna zresztą zostać opublikowana w rozumieniu art. 25 akapit trzeci regulaminu pracowniczego mającego zastosowanie do personelu tymczasowego na podstawie art. 11 WZIP. Dopiero w chwili sporządzenia podlegającej odpowiedniej publikacji listy członków personelu tymczasowego, których grupa zaszeregowania została zmieniona, sytuacja prawna członków personelu tymczasowego mogących kwalifikować się do tej zmiany zaszeregowania może ulec modyfikacji. Wynika z tego, że propozycje przewodniczącego grupy I stanowią akty przygotowawcze dotyczące decyzji OUZU ustanawiającej listę członków personelu tymczasowego, których zaszeregowanie zostało zmienione (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 19 marca 2003 r., Tsarnavas/Komisja, od T‑188/01 do T‑190/01, EU:T:2003:77, pkt 73 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 21 września 2015 r., Anagnostu i in./Komisja, F‑72/11, EU:F:2015:103, pkt 39).

40      Jednakże zważywszy, iż bezsporne jest, że decyzje w przedmiocie zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego podjęte przez sekretarza generalnego nie zostały opublikowane zgodnie z art. 25 akapit trzeci regulaminu pracowniczego i że EKES oświadczył podczas rozprawy, że data podjęcia decyzji sekretarza generalnego działającego w charakterze OUZU w sprawie propozycji zmiany zaszeregowania zawartych w wiadomości elektronicznej z dnia 15 marca 2019 r. była mu nieznana, skarżąca miała jeszcze mniejszą możliwość dowiedzenia się, w jakim momencie została wydana zaskarżona decyzja. EKES nie może zatem zasadnie utrzymywać, że skarżąca skutecznie zapoznała się ze wspomnianą decyzją najpóźniej w dniu 26 marca 2019 r., a zatem zażalenie nie zostało złożone z przekroczeniem terminu.

41      W konsekwencji należy oddalić zarzut niedopuszczalności podniesiony przez EKES i stwierdzić dopuszczalność skargi w niniejszej sprawie.

 W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności

42      Na poparcie żądań stwierdzenia nieważności skarżąca podnosi cztery zarzuty. Zważywszy jednak na treść skargi, należy wyróżnić pięć zarzutów. Zarzut pierwszy dotyczy zasadniczo naruszenia obowiązku uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Cztery pozostałe zarzuty dotyczą, odpowiednio, naruszenia zasady równego traktowania (drugi), naruszenia zasady pewności prawa (trzeci), oczywistego błędu w ocenie (czwarty) i naruszenia obowiązku dbałości (piąty).

43      W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd uważa za stosowne zbadanie w pierwszej kolejności i jednocześnie zarzutów drugiego i trzeciego, dotyczących, odpowiednio, naruszenia zasad równego traktowania i pewności prawa.

44      Skarżąca zarzuca co do istoty EKES naruszenie zasady równego traktowania, zgodnie z którą był on zobowiązany do ustalenia obiektywnych i przejrzystych kryteriów umożliwiających członkom personelu tymczasowego poznanie zasad zmiany ich zaszeregowania, i utrzymuje, że brak jasnej, precyzyjnej, przewidywalnej i przejrzystej procedury w tej dziedzinie narusza zasadę pewności prawa.

 W przedmiocie dopuszczalności zarzutów drugiego i trzeciego

45      EKES podnosi zarzut niedopuszczalności w odniesieniu do zarzutów drugiego i trzeciego ze względu na to, że skarżąca nie wyjaśniła, w jaki sposób brak pisemnych zasad dotyczących zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego jest dla niej niekorzystny osobiście, w związku z czym argumenty przedstawione w ramach tych zarzutów zostały podniesione wyłącznie w interesie prawa, a w konsekwencji należy je uznać za niedopuszczalne.

46      W tym względzie należy zauważyć, że o ile zgodnie z utrwalonym orzecznictwem urzędnik nie jest uprawniony do działania w interesie prawa lub instytucji i może podnosić na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności jedynie zarzuty o charakterze osobistym, o tyle wystarczy, by podnoszona niezgodność z prawem miała wpływ na jego sytuację prawną, aby zarzut, który z niej wywodzi strona skarżąca, został uznany za zarzut osobisty (wyrok z dnia 10 listopada 2011 r., Merhzaoui/Rada, F‑18/09, EU:F:2011:180, pkt 63). Tymczasem skarżąca twierdzi właśnie w niniejszej sprawie, że na jej sytuację prawną ma wpływ brak jasnych i precyzyjnych kryteriów w zakresie zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego w trakcie postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania w 2019 r., z naruszeniem zasad równego traktowania i pewności prawa. Z powyższego wynika, że zarzuty drugi i trzeci są dopuszczalne.

 W przedmiocie zasadności zarzutów drugiego i trzeciego

47      Zasada pewności prawa ma na celu zagwarantowanie przewidywalności sytuacji i stosunków prawnych podlegających prawu Unii (wyrok z dnia 3 lipca 2019 r., PT/EBI, T‑573/16, EU:T:2019:481, pkt 233) i wymaga, by każdy akt administracji, który wywołuje skutki prawne, był jasny i precyzyjny, tak aby zainteresowani mieli możliwość jednoznacznego poznania swoich praw i obowiązków i podjęcia w związku z tym odpowiednich działań (zob. podobnie wyrok z dnia 27 stycznia 2016 r., DF/Komisja, T‑782/14 P, EU:T:2016:29, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo). Wymóg ten jest w szczególności istotny wówczas, gdy dany akt może mieć niekorzystne skutki dla zainteresowanych (zob. podobnie wyrok z dnia 11 maja 2017 r., Deza/ECHA, T‑115/15, EU:T:2017:329, pkt 135).

48      W tym kontekście należy zauważyć, że EKES w drodze decyzji nr 114/16 A w sprawie przyjęcia zasad dotyczących awansów ustanowił na piśmie skodyfikowane zasady w zakresie zmiany zaszeregowania pracowników kontraktowych i urzędników.

49      Bezsporne jest natomiast, że EKES nie wydał żadnej decyzji tego rodzaju w kwestii zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego. Nie istnieje zatem żaden wiążący dokument ani żaden inny dokument określający elementy analizy, w świetle których pracownicy ci mogą korzystać ze zmiany zaszeregowania, lub określający związek, jaki może istnieć między mechanizmem oceny członków personelu tymczasowego ustanowionym przez EKES a możliwościami zmiany zaszeregowania czy też gwarancjami dotyczącymi badania indywidualnych sytuacji przed wydaniem decyzji w tej dziedzinie.

50      EKES powołuje się jednak na istnienie utrwalonej praktyki w zakresie zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego, która w jego przekonaniu jest znana tym ostatnim i spełnia wymogi WZIP i orzecznictwa. Skarżąca kwestionuje istnienie takiej praktyki, a w każdym razie uważa, że nie jest ona zgodna ani z zasadą równego traktowania, ani z zasadą pewności prawa.

51      Artykuł 80 ust. 3 regulaminu wewnętrznego EKES uściśla, że uprawnienia OUZU w zakresie stosowania między innymi art. 10 ust. 3 WZIP dotyczącego zmiany zaszeregowania personelu tymczasowego są wykonywane przez sekretarza generalnego na podstawie propozycji przedstawionych przez przewodniczących trzech grup EKES. Propozycje te są z kolei wynikiem propozycji przedstawionych przez kierowników wydziałów w odniesieniu do członków personelu tymczasowego, którzy są przydzieleni do tych wydziałów, a ponadto zależą od wolnych środków budżetowych.

52      Z wyjaśnień przedstawionych przez EKES podczas rozprawy wynika, że praktyka, na którą się on powołuje, dotyczy w szczególności przebiegu postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania, podczas gdy z materialnego punktu widzenia zmiana zaszeregowania członków personelu tymczasowego odbywa się na podstawie porównania ich osiągnięć i przy poszanowaniu zasady równego traktowania. Jednakże EKES podkreślił, że jego specyfika, w szczególności „wybitnie polityczny” charakter jego składu, stoi na przeszkodzie temu, by mógł on ustanowić system zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego oparty na ocenie osiągnięć, porównywalny z systemem mającym zastosowanie do urzędników na podstawie art. 45 regulaminu pracowniczego. Dodał w tym względzie, że kryteria właściwe dla postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego są „zasadniczo odmienne” od kryteriów, jakie należy uwzględnić w ramach awansu urzędników.

53      W swoich pismach EKES podnosi również, że w celu zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego w ramach trzech wchodzących w jego skład grup uwzględnia on w szczególności dostępność pozycji budżetowych oraz mnożniki mające zastosowanie do awansu określone w załączniku I.B do regulaminu pracowniczego w celu uwzględnienia stażu pracy pracowników w ramach ich grupy zaszeregowania (przy czym średni czas służby w danej grupie zaszeregowania wynosi cztery lata).

54      Zgodnie z orzecznictwem instytucje dysponują swobodą wyboru w odniesieniu do organizacji i zarządzania personelem, a co za tym idzie – w szczególności nie mają obowiązku przyjąć takiego a nie innego systemu oceny i zmiany zaszeregowania pracowników (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lutego 2007 r., Simões Dos Santos/OHIM, T‑435/04, EU:T:2007:50, pkt 132 i przytoczone tam orzecznictwo), o ile przestrzegają one zasad ogólnych prawa Unii, w szczególności zasady równego traktowania.

55      Ponadto WZIP nie zawierają szczególnego przepisu dotyczącego zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego, podobnie jak przepisy zawarte w art. 45 regulaminu pracowniczego mające zastosowanie do urzędników. EKES słusznie podnosi w tym względzie, że zasady mające zastosowanie do zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego nie mogą być identyczne z zasadami mającymi zastosowanie do urzędników. Członkowie personelu tymczasowego nie mają bowiem takiej samej ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej w ramach swojej instytucji co urzędnicy (w przedmiocie ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej urzędników zob. wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r., Silva/Komisja, F‑21/06, EU:F:2007:116, pkt 70, 71, 76). Podobnie ocena osiągnięć zawodowych członków personelu tymczasowego zatrudnionych, tak jak skarżąca, na podstawie art. 2 lit. c) WZIP może opierać się na elementach analizy uwzględniających specyfikę stosunku zatrudnienia łączącego ich z instytucją, w szczególności istnienie więzi zaufania o szczególnym charakterze, a w stosownym przypadku kontekst polityczny, w jakim wykonują swoje funkcje.

56      Niemniej jednak każde postępowanie w sprawie zmiany zaszeregowania powinno być prowadzone z poszanowaniem zasad ogólnych prawa, takich jak zasada równego traktowania, wyrażona również w art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, które obowiązują wszystkie organy, jednostki organizacyjne i instytucje Unii, a także zasada pewności prawa (zob. wyroki: z dnia 13 lipca 2018 r., K. Chrysostomides & Co. i in./Rada i in., T‑680/13, EU:T:2018:486, pkt 440; z dnia 3 lipca 2019 r., PT/EBI, T‑573/16, EU:T:2019:481, pkt 233 i przytoczone tam orzecznictwo). EKES zresztą tego nie zakwestionował.

57      W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że zasada równego traktowania jest ogólną i podstawową zasadą prawa Unii, która wymaga, aby porównywalne sytuacje nie były traktowane w odmienny sposób, a sytuacje odmienne nie były traktowane w sposób jednakowy, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione. Naruszenie zasady równego traktowania ma miejsce wówczas, gdy dwie kategorie osób, których sytuacja faktyczna i prawna nie różni się w istotny sposób, traktuje się odmiennie lub gdy odmienne sytuacje traktuje się identycznie (zob. podobnie wyrok z dnia 20 lutego 2009 r., Komisja/Bertolete i in., od T‑359/07 P do T‑361/07 P, EU:T:2009:40, pkt 37, 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

58      Poszanowanie tej zasady wymaga, aby instytucja, organ lub jednostka organizacyjna Unii miały w swoim posiadaniu wszystkie elementy analizy, takie jak sprawozdania z oceny, w celu oparcia na nich swej oceny osiągnięć i uniknięcia ryzyka arbitralności oraz w celu zapewnienia równego traktowania kandydatów, którzy mogą kwalifikować się do awansu (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 15 grudnia 2015 r., Bonazzi/Komisja, F‑88/15, EU:F:2015:150, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo).

59      Następnie o ile zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 54 powyżej instytucje korzystają z zakresu uznania, o tyle jednak do sądu Unii należy kontrola, czy dana instytucja, organ lub jednostka organizacyjna Unii, w niniejszym przypadku EKES, przestrzegały zasad równego traktowania i pewności prawa w ramach organizacji postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego, a w szczególności w ramach badania porównawczego przeprowadzonego w tym postępowaniu (zob. podobnie wyroki: z dnia 13 lipca 2018 r., K. Chrysostomides & Co. i in./Rada i in, T‑680/13, EU:T:2018:486, pkt 440; z dnia 3 lipca 2019 r., PT/EBI, T‑573/16, EU:T:2019:481, pkt 233 i przytoczone tam orzecznictwo).

60      Tymczasem, jak wynika z pkt 49 powyżej, w odniesieniu do zmiany zaszeregowania personelu tymczasowego EKES nie ustanowił elementów analizy pozwalających na dokonanie porównania osiągnięć z poszanowaniem zasady równego traktowania. Same tylko warunki określone w pkt 53 powyżej nie wystarczają, aby dokonać rozróżnienia między członkami personelu tymczasowego będącymi kandydatami do zmiany zaszeregowania. Praktyka przyjęta w tej dziedzinie przez EKES nie gwarantuje zatem, że propozycje zmiany zaszeregowania będą ustalane na wspólnych podstawach przez wszystkich kierowników wydziałów i przewodniczących grup oraz że decyzje sekretarza generalnego jako OUZU będą podejmowane z poszanowaniem zasady równego traktowania.

61      Ten brak elementów analizy budzi tym więcej zastrzeżeń, że – jak zostało wskazane w pkt 40 powyżej – decyzje w sprawie zmiany zaszeregowania nie są w EKES przedmiotem publikacji zgodnie z art. 25 akapit trzeci regulaminu pracowniczego, co narusza również zasadę pewności prawa.

62      W tym względzie należy przypomnieć, że obowiązek przejrzystości jest powiązany z zasadą równego traktowania w tym sensie, że służy on zagwarantowaniu odpowiedniego poziomu jawności umożliwiającego kontrolę bezstronności i braku arbitralności ze strony administracji (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 15 kwietnia 2011 r., IPK International/Komisja, T‑297/05, EU:T:2011:185, pkt 124).

63      Wynika z tego, że brak publikacji przez EKES decyzji o zmianie zaszeregowania jest nie tylko sprzeczny z przepisami regulaminu pracowniczego, lecz również może naruszać prawa członków personelu tymczasowego zatrudnionych w sekretariatach różnych grup EKES z tego powodu, że uniemożliwia kontrolę bezstronności administracji w trakcie postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania.

64      Skarżąca podnosi w tym względzie, że w przeciwieństwie do jej współpracowników również zatrudnionych w sekretariatach trzech grup EKES jej kariera rozwijała się szczególnie powoli. W ciągu 19 lat jej zaszeregowanie uległo bowiem zmianie jedynie dwa razy, ze skutkiem odpowiednio na dzień 1 stycznia 2007 r. i dzień 1 stycznia 2016 r.

65      Na poparcie swojej argumentacji skarżąca przedstawiła sporządzoną przez siebie tabelę porównawczą, mającą na celu wykazanie, że jej współpracownicy będący członkami personelu tymczasowego zatrudnieni w ramach trzech grup EKES doświadczyli szybszego rozwoju kariery niż ona.

66      Z tabeli porównawczej sporządzonej przez skarżącą nie wynika jednakże, by EKES stosował kryterium czterech lat dla zmiany stopnia zaszeregowania członków personelu tymczasowego ani by stosował zasadę równego traktowania, na którą się powołuje (zob. pkt 53 powyżej). Tabela ta wskazuje bowiem na istnienie istotnych różnic w zakresie tempa zmiany zaszeregowania pomiędzy różnymi członkami personelu tymczasowego, którzy byli zatrudnieni w sekretariatach trzech grup EKES. Tytułem przykładu, jeśli chodzi o grupę I, w której zatrudniona jest skarżąca, z tabeli tej wynika, że pewien członek personelu tymczasowego trzykrotnie zmienił grupę zaszeregowania (z AST 2 do AST 5) w zaledwie dwa lata, podczas gdy inny pracownik uzyskał porównywalny awans (z AST 3 do AD 6) w prawie sześć lat. To samo dotyczy członków personelu tymczasowego zatrudnionych w sekretariacie grupy pracowników, w przypadku których różnice w rozwoju kariery zawodowej są jeszcze bardziej istotne. Tytułem przykładu w tej ostatniej grupie okazuje się, że członek personelu tymczasowego dwukrotnie zmienił grupę zaszeregowania (z AST 4 do AST 6) w ciągu sześciu lat, podczas gdy inny pracownik uzyskał awans o trzy grupy zaszeregowania (z AST 4 do AST 7) w ciągu dziewiętnastu lat.

67      EKES nie przedstawia żadnego argumentu, który mógłby podważyć zawartość tej tabeli lub argumenty skarżącej dotyczące różnic w tempie rozwoju kariery zawodowej pomiędzy członkami personelu tymczasowego zatrudnionymi w sekretariatach grup EKES, w tym w sekretariacie grupy I. W szczególności EKES nie dostarcza żadnej wskazówki pozwalającej na stwierdzenie, że ustanowienie kryteriów, w świetle których zamierza on dokonać zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego, dotyczących w szczególności dostępności stanowisk i zasady stażu pracy w grupie zaszeregowania, odbywa się z poszanowaniem zasady równego traktowania.

68      W obliczu łańcucha wystarczająco zgodnych poszlak przemawiających za argumentacją strony skarżącej do pozwanej instytucji należy dostarczenie dowodu istnienia praktyki zgodnej z tą zasadą poprzez wskazanie obiektywnych czynników, które mogą być przedmiotem kontroli sądowej (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 8 listopada 2018 r., RA/Trybunał Obrachunkowy, T‑874/16, niepublikowany, EU:T:2018:757, pkt 56).

69      Tymczasem należy zauważyć, że EKES opisuje sposób, w jaki zorganizowano postępowanie w sprawie zmiany zaszeregowania w 2019 r., określając jedynie w sposób wymijający metodę zastosowaną przez OUZU w celu porównania osiągnięć członków personelu tymczasowego będących kandydatami do zmiany zaszeregowania. Udzielone przez EKES wyjaśnienia nie pozwalają bowiem ustalić, w jaki sposób ani na jakiej podstawie OUZU, a nawet przewodniczący grupy I, rzeczywiście dokonali takiego porównania osiągnięć w oparciu o elementy analizy odzwierciedlające strukturę, potrzeby i specyficzną organizację EKES (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 8 listopada 2018 r., RA/Trybunał Obrachunkowy, T‑874/16, niepublikowany, EU:T:2018:757, pkt 57).

70      Wniosków tych nie podważają pozostałe argumenty przedstawione przez EKES.

71      W pierwszej kolejności EKES podnosi, że nie jest możliwe wprowadzenie przez niego systemu zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego na wzór systemu awansowania urzędników, opartego wyłącznie na systemie porównania osiągnięć, ponieważ zmiana zaszeregowania członków personelu tymczasowego w ramach EKES odbywa się w oparciu o odrębne względy. W tym zakresie EKES powołuje się na różne ograniczenia o charakterze organicznym.

72      Po pierwsze, zdaniem EKES zmiana zaszeregowania członka personelu tymczasowego zakłada istotną zmianę wykonywanych przezeń zadań. Po drugie, zauważa on, że członkowie personelu tymczasowego zatrudnieni w EKES podlegają innej linii budżetowej niż urzędnicy, ponieważ zajmują oni stanowiska, które nie są stałe. W związku z tym każdy akt zaszeregowania jest uzależniony od dostępności środków w ramach przyznawanego corocznie budżetu. Po trzecie – i w konsekwencji – ponieważ liczba stanowisk przewidzianych dla członków personelu tymczasowego jest określona w sposób wyczerpujący ze względu na ograniczenia budżetowe, zmiana zaszeregowania członka personelu tymczasowego może nastąpić w opinii EKES tylko wtedy, gdy wakat odpowiadający nowej grupie zaszeregowania staje się dostępny. W tym względzie EKES zauważa w szczególności, że system zmiany zaszeregowania oparty na porównaniu osiągnięć, taki jak system dotyczący awansowania urzędników, nie pozwala na zapewnienie w ramach EKES jednolitego podziału obowiązków odpowiadających grupom zaszeregowania AST 1 – AST 9, w szczególności w jednostkach liczących bardzo niewielu członków personelu, takich jak sekretariaty wchodzących w jego skład grup.

73      Należy jednak stwierdzić, że ograniczenia, na które powołuje się EKES, nie są jako takie ani specyficzne dla struktury i organizacji sekretariatów tych grup, ani niemożliwe do pokonania, i nie można ich uznać za uniemożliwiające wprowadzenia jasnych, obiektywnych i przejrzystych elementów analizy w ramach postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego pozwalających zapewnić poszanowanie zasad pewności prawa i równego traktowania.

74      Jeśli chodzi o powołane przez EKES względy natury budżetowej należy podkreślić, że nie mogą one same w sobie usprawiedliwiać braku jasnej, precyzyjnej i niedyskryminującej procedury lub takich przepisów wewnętrznych w dziedzinie zmiany zaszeregowania pracowników tymczasowych (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 20 lipca 2016 r., RN/Komisja, F‑104/15, EU:F:2016:163, pkt 72).

75      W drugiej kolejności EKES podniósł na rozprawie, że ponieważ stanowi on organ o charakterze „wybitnie politycznym”, osiągnięcia, które należy uwzględnić w ramach zmiany zaszeregowania członków jego personelu tymczasowego, różnią się od osiągnięć, które należy uwzględnić w ramach awansowania urzędników regulowanego przez art. 45 regulaminu pracowniczego.

76      Prawdą jest, że jak wynika z pkt 54 i 59 powyżej, instytucje mają swobodę w określaniu elementów analizy zgodnie z ich własnymi potrzebami służby i właściwą im specyfiką organizacyjną i nie są zobowiązane do transponowania zasad mających zastosowanie do awansowania urzędników do zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego.

77      W tym względzie EKES utrzymuje, że nawet jeśli na podstawie art. 16 akapit pierwszy WZIP przepisy art. 45 regulaminu pracowniczego mają zastosowanie do członków personelu tymczasowego zatrudnionych w grupach politycznych Parlamentu Europejskiego, a nie do członków personelu tymczasowego zatrudnionych w grupach EKES, to kryteria wspomnianego art. 45, odnoszące się do porównania osiągnięć i uwzględnienia stażu pracy w grupie zaszeregowania, stanowią zasady właściwe wszystkim wewnętrznym wytycznym mającym zastosowanie do personelu EKES.

78      Jednakże, po pierwsze, to ogólne stwierdzenie nie pozwala ani na zrozumienie, w jaki sposób kryteria określone w art. 45 regulaminu pracowniczego znajdują zastosowanie do zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego EKES, ani na sprawdzenie, czy rzeczywiście zastosowano je w niniejszym przypadku.

79      Po drugie, w każdym wypadku twierdzenie to jest sprzeczne z argumentem przedstawionym przez EKES podczas rozprawy, zgodnie z którym jego „wybitnie polityczny” charakter stoi na przeszkodzie wprowadzeniu przez niego systemu zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego opartego, podobnie jak system awansu przewidziany w art. 45 regulaminu pracowniczego, na porównaniu osiągnięć. Ponadto wystarczy zauważyć, że w zakresie, w jakim przepis ten w związku z art. 16 akapit pierwszy WZIP przewiduje system awansowania oparty na osiągnięciach między innymi w odniesieniu do członków personelu tymczasowego zatrudnionych w grupach politycznych Parlamentu, będących grupami politycznymi w pełnym tego wyrażenia znaczeniu, EKES nie może twierdzić, że polityczny charakter grup, które go tworzą, uniemożliwia mu stworzenie systemu w celu porównania osiągnięć członków personelu tymczasowego zatrudnionych w tych grupach.

80      Do instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii należy, w ramach korzystania z przysługującej im swobody organizacyjnej, o której mowa w pkt 54 i 59 powyżej, określenie porównawczych elementów analizy w celu poszanowania zasady równego traktowania i pewności prawa, z równoczesnym uwzględnieniem ich szczególnych potrzeb służby. Wynika z tego, że EKES nie ma podstaw, by powoływać się na szczególną dla niego niemożność przyjęcia przejrzystych, przewidywalnych i niedyskryminujących elementów analizy osiągnięć w celu umożliwienia swoim pracownikom dokonania oceny zgodności z prawem decyzji o zmianie zaszeregowania, a Sądowi – kontroli tej zgodności z prawem w świetle zasad pewności prawa i równego traktowania.

81      W tych okolicznościach należy uwzględnić zarzuty drugi i trzeci, a w konsekwencji stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, ponieważ narusza ona zasady równego traktowania i pewności prawa, bez konieczności badania pozostałych zarzutów przedstawionych przez skarżącą w ramach żądania stwierdzenia nieważności.

 W przedmiocie żądań odszkodowawczych

82      Skarżąca uważa, że doznała krzywdy ze względu na sytuację niepewności, w jakiej się znajduje w odniesieniu do rozwoju swojej kariery zawodowej, która to sytuacja jest konsekwencją braku przyjęcia przez EKES jasnych, przejrzystych i niedyskryminujących kryteriów w zakresie zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego. Twierdzi ona, że zawsze będzie istnieć wątpliwość co do oceny osiągnięć, które mogłaby wykazać, gdyby wcześniej ustalone zostały jasne i precyzyjne kryteria. W konsekwencji wnosi ona o zasądzenie od EKES na jej rzecz zadośćuczynienia oszacowanego ex aequo et bono na 2000 EUR.

83      EKES utrzymuje, że argumenty przedstawione przez skarżącą w ramach żądania odszkodowawczego są bezzasadne. Po pierwsze, EKES twierdzi, że nie dopuścił się aktu niezgodnego z prawem mogącego wyrządzić skarżącej szkodę. Po drugie, ponieważ zaskarżona decyzja została wydana w kontekście znanym skarżącej, nie może ona w jego przekonaniu powoływać się na istnienie niepewności co do rozwoju jej kariery zawodowej, aby uzasadnić swoje żądanie odszkodowawcze.

84      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że odpowiedzialność instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii jest uzależniona od spełnienia szeregu przesłanek, czyli bezprawności zarzucanego im zachowania, rzeczywistego charakteru podnoszonej szkody i istnienia związku przyczynowego między zarzucanym im zachowaniem a podnoszoną szkodą, przy czym te trzy przesłanki muszą być spełnione łącznie (wyrok z dnia 3 października 2019 r., DQ i in../Parlament, T‑730/18, EU:T:2019:725, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

85      W niniejszym przypadku spełnione są trzy kumulatywne przesłanki, o których mowa w pkt 84 powyżej, a mianowicie bezprawne działanie EKES, krzywda poniesiona przez skarżącą i związek przyczynowy między tymi dwoma elementami.

86      Zgodnie z orzecznictwem stwierdzenie nieważności aktu niezgodnego z prawem, takiego jak zaskarżona decyzja, stanowi samo w sobie stosowne i co do zasady wystarczające zadośćuczynienie za wszelką krzywdę, jaką ów akt może wyrządzić, chyba że strona skarżąca wykaże, iż doznała krzywdy dającej się oddzielić od niezgodności z prawem będącej podstawą stwierdzenia nieważności aktu, która nie może być w całości naprawiona poprzez owo stwierdzenie nieważności (zob. wyroki: z dnia 19 maja 2015 r., Brune/Komisja, F‑59/14, EU:F:2015:50, pkt 80 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 16 lipca 2015 r., Murariu/EIOPA, F‑116/14, EU:F:2015:89, pkt 150 i przytoczone tam orzecznictwo).

87      Otóż w niniejszej sprawie stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji nie może jako takie w całości zrekompensować skarżącej doznanej przez nią krzywdy.

88      Prawdą jest, że na mocy art. 266 TFUE EKES jest zobowiązany do wykonania niniejszego wyroku poprzez wprowadzenie w odniesieniu do postępowania w sprawie zmiany zaszeregowania członków personelu tymczasowego jasnych, przejrzystych i niedyskryminujących elementów analizy. Jednakże niezgodność z prawem polegająca na braku tych elementów przed wniesieniem skargi w niniejszej sprawie nie może zostać łatwo skorygowana z mocą wsteczną. Nie jest bowiem możliwe określenie cech charakterystycznych elementów analizy, które EKES mógłby przyjąć, i trudno jest ustalić, w jaki sposób wykonywana przez skarżącą praca mogła być oceniana stosownie do tych elementów. Tak więc niezależnie od treści przyjętych przez EKES rozwiązań istnieje wątpliwość co do możliwości zmiany zaszeregowania skarżącej z mocą wsteczną, a także, w stosownym przypadku, co do osiągnięć, jakie skarżąca mogłaby wykazać, gdyby elementy analizy w zakresie zmiany zaszeregowania zostały pierwotnie ustalone. Ową wątpliwość należy rozumieć jako krzywdę wynikającą bezpośrednio z bezprawności, jakiej dopuścił się EKES, a niepewność odczuwana przez skarżącą co do rozwoju jej kariery zawodowej nie może zostać naprawiona przez środki, które zostaną przyjęte przez EKES w celu wykonania niniejszego wyroku (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 12 maja 2011 r., AQ/Komisja, F‑66/10, EU:F:2011:56, pkt 110).

89      W tych okolicznościach Sąd, oceniając ex æquo et bono krzywdę poniesioną w ten sposób przez skarżącą, uznaje, zgodnie z jej żądaniem, że kwota 2000 EUR stanowi odpowiednie zadośćuczynienie za krzywdę doznaną z powodu niezgodnego z prawem zachowania EKES.

 W przedmiocie kosztów

90      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ EKES przegrał sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć go kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (EKES) o odmowie zmiany zaszeregowania Pauli Correi w postępowaniu w sprawie zmiany zaszeregowania w 2019 r.

2)      Od EKES zasądza się na rzecz Pauli Correi kwotę 2000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez nią krzywdę.

3)      EKES pokrywa koszty postępowania.

Gervasoni

Nihoul

Frendo

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 28 kwietnia 2021 r.

Podpisy


*      Język postępowania: francuski.