Sprawa T‑285/08

Securvita – Gesellschaft zur Entwicklung alternativer Versicherungskonzepte mbH

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Zgłoszenie słownego znaku towarowego Natur‑Aktien‑Index – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Brak charakteru odróżniającego – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009] – Żądanie reformatoryjne – Oczywista niedopuszczalność

Streszczenie postanowienia

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu wspólnotowego – Właściwość Sądu – Zmiana decyzji Urzędu – Ocena w świetle kompetencji przyznanych izbie odwoławczej

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 45, art. 62 ust. 1, art. 63 ust. 3, art. 126, art. 127 ust. 1)

Oczywiście niedopuszczalne jest żądanie, którego celem jest, by Sąd zmienił zaskarżoną przed nim decyzję izby odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) w taki sposób, że Sąd ten nakaże rejestrację przez Urząd zgłoszonego znaku towarowego jako wspólnotowego znaku towarowego lub dokona rejestracji omawianego znaku towarowego.

Takie żądanie stanowi żądanie reformatoryjne w rozumieniu art. 63 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. W tym zakresie kompetencje reformatoryjne Sądu zmierzają ku temu, by Sąd wydał decyzję, którą powinna była wydać izba odwoławcza zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 40/94. W konsekwencji dopuszczalność żądania, by Sąd zmienił decyzję izby odwoławczej, winna być oceniana w świetle kompetencji, które są Sądowi przyznane przez rozporządzenie nr 40/94.

Po pierwsze, z art. 62 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 wynika, że izba odwoławcza nie jest właściwa do kierowania nakazów do instancji, której decyzję badała. Zgodnie bowiem z tym przepisem po rozpatrzeniu co do istoty odwołania wniesionego od decyzji jednej z instancji, o której mowa w art. 57 ust. 1 tego rozporządzenia, izba odwoławcza może albo skorzystać z uprawnień w granicach kompetencji posiadanych przez instancję, która wydała zaskarżoną decyzję, albo przekazać sprawę do wspomnianej instancji w celu dalszego postępowania.

Po drugie, w ramach odwołań wniesionych od decyzji eksperta lub Wydziału Sprzeciwów zgodnie z art. 57 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 izba odwoławcza nie jest właściwa do rozpoznania wniosku, którego celem jest dokonanie przez nią rejestracji wspólnotowego znaku towarowego. Rejestracja wspólnotowego znaku towarowego wynika z dokonania ustalenia, że zostały spełnione przesłanki przewidziane w art. 45 rozporządzenia nr 40/94, mimo iż właściwe w zakresie rejestracji wspólnotowych znaków towarowych instancje Urzędu nie wydają w tym względzie formalnej decyzji, która mogłaby stać się przedmiotem odwołania. Z przepisów art. 45, 126 i art. 127 ust. 1 wynika bowiem, że kompetencje przyznane ekspertowi i Wydziałowi Sprzeciwów nie odnoszą się do dokonania ustalenia, że wszystkie przesłanki dotyczące rejestracji wspólnotowego znaku towarowego, o których mowa w art. 45 rozporządzenia nr 40/94, zostały spełnione. W tych okolicznościach w świetle przepisów art. 62 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 izba odwoławcza nie jest właściwa do wydania decyzji w przedmiocie rejestracji znaku towarowego. W konsekwencji do Sądu nie należy również rozpoznanie z takim właśnie skutkiem tego wniosku.

(por. pkt 10–17, 20–24)