Sprawa T‑436/12

Deutsche Rockwool Mineralwoll GmbH & Co. OHG

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny wspólnotowy znak towarowy Rock & Rock – Wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe MASTERROCK, FIXROCK, FLEXIROCK, COVERROCK i CEILROCK – Względna podstawa odmowy rejestracji – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 53 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009

Streszczenie – wyrok Sądu (dziewiąta izba) z dnia 8 lipca 2015 r.

1.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego – Kryteria oceny

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 1 lit. b)]

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 1 lit. b)]

3.      Wspólnotowy znak towarowy – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Względne podstawy unieważnienia – Istnienie wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego – Graficzny znak towarowy Rock & Rock i słowne znaki towarowe MASTERROCK, FIXROCK, FLEXIROCK, COVERROCK i CEILROCK

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 1 lit. b), art. 53 ust. 1 lit. a)]

4.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług – Podobieństwo rozpatrywanych znaków towarowych

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 1 lit. b)]

5.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 1 lit. b)]

6.      Wspólnotowy znak towarowy – Definicja i uzyskanie wspólnotowego znaku towarowego – Względne podstawy odmowy rejestracji – Sprzeciw właściciela wcześniejszego identycznego lub podobnego znaku towarowego zarejestrowanego dla identycznych lub podobnych towarów lub usług – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 8 ust. 1 lit. b)]

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 16)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 18)

3.      W odczuciu właściwego kręgu odbiorców składającego się z przeciętnych konsumentów niemieckich i z profesjonalistów z branży budowlanej, nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w przypadku oznaczenia graficznego Rock & Rock, o którego rejestrację jako wspólnotowego znaku towarowego wniesiono dla towarów należących do klas 2, 19 i 27 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, i z drugiej strony w przypadku słownych znaków towarowych MASTERROCK, FIXROCK, FLEXIROCK, COVERROCK i CEILROCK, zarejestrowanych wcześniej w Niemczech dla towarów lub usług należących do klas 6, 17, 19 lub 37.

Towary oznaczone kolidującymi ze sobą oznaczeniami są w części podobne, a w pozostałym zakresie mało podobne lub różne. Ponadto poziom uwagi wykazywanej przez właściwy krąg odbiorców jest szczególnie wysoki, a między kolidującymi ze sobą oznaczeniami występuje jedynie niski stopień podobieństwa, który wynika zresztą z elementu w znacznej mierze opisowego i zachwalającego względem rozpatrywanych towarów i zachwalającego względem oznaczonych usług. Wreszcie, jeżeli nie liczyć znaku CEILROCK, który ma charakter przeciętnie odróżniający, wcześniejsze znaki towarowe wykazują charakter słabo odróżniający.

W ramach całościowej oceny kolidujących ze sobą oznaczeń, mając na uwadze fakt, że poziom uwagi wykazywanej przez właściwy krąg odbiorców przy zakupie rozpatrywanych towarów jest szczególnie wysoki, występujące między kolidującymi oznaczeniami różnice wizualne, fonetyczne i konceptualne są wystarczające, aby zapobiec, mimo podobieństwa niektórych z oznaczonych towarów, że podobieństwa wynikające z obecności wspólnego elementu „rock” spowodują powstanie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odczuciu przeciętnego konsumenta niemieckiego i profesjonalistów z branży budowlanej.

Skoro element „rock” jest w znacznej mierze opisowy i zachwalający względem towarów i usług oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi, nie jest on zdolny do tego, żeby stanowić wspólny rdzeń rodziny znaków towarowych. Uznanie istnienia rodziny znaków towarowych mających seryjny element „rock” prowadziłoby właśnie do monopolizacji elementu „rock”, który jest w znacznej mierze opisowy i zachwalający względem towarów i usług oznaczonych wcześniejszymi znakami towarowymi. Rozszerzona ochrona wynikająca z uznania obecności rodziny znaków towarowych oznaczałaby, że w praktyce żaden inny uczestnik obrotu handlowego nie mógłby zarejestrować znaku towarowego zawierającego element „rock” i w danym wypadku można by mu było nawet zabronić używania tego elementu w sloganach i materiałach reklamowych. Takie ograniczenie swobodnej konkurencji, które wynikałoby z zastrzeżenia podstawowego terminu w języku angielskim dla jednego tylko uczestnika obrotu handlowego nie może znaleźć uzasadnienia w pragnieniu zrekompensowania wysiłków twórczych lub reklamowych właściciela wcześniejszych znaków towarowych. W przypadku gdy nie można stwierdzić charakteru odróżniającego wzmocnionego używaniem, handlowa wartość, jaką przedstawia wspomniane zastrzeżenie, nie stanowi bowiem rezultatu takich wysiłków właściciela, a wynika wyłącznie ze znaczenia słowa, z góry ustalonego przez dany język, które nawiązuje do właściwości danych towarów i usług.

(por. pkt 19, 24, 81, 83, 86, 96, 97)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 26, 27)

5.      Aby ustalić charakter odróżniający danego elementu składowego znaku towarowego, należy ocenić większą lub mniejszą zdolność tego elementu do wskazywania, że towary lub usługi, dla których znak został zarejestrowany, pochodzą od określonego przedsiębiorstwa, a zatem do umożliwienia odróżnienia tych towarów lub usług od towarów lub usług pochodzących od innych przedsiębiorstw. Przy dokonywaniu tej oceny należy wziąć pod uwagę w szczególności samoistne cechy danego elementu, z uwzględnieniem tego, czy ma on jakiekolwiek cechy opisu względem towarów lub usług, dla których znak został zarejestrowany.

(por. pkt 28)

6.      Prawdopodobieństwo skojarzenia jest szczególnym przypadkiem prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd charakteryzującym się tym, że dane znaki towarowe, jakkolwiek nie mogą bezpośrednio zostać pomylone ze sobą przez docelowy krąg odbiorców, mogą być postrzegane jako należące do tego samego właściciela. Aby kryterium to mogło zostać uwzględnione, wniosek o unieważnienie prawa do znaku musi opierać się na istnieniu kilku znaków towarowych o wspólnych cechach, które sprawiają, że można je uznać za część tej samej serii lub rodziny. Jednakże czynnik związany z istnieniem serii lub rodziny znaków towarowych ma znaczenie tylko wówczas, gdy element wspólny jest odróżniający. Jeżeli bowiem element ten ma charakter opisowy, nie jest on zdolny do wywołania prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

Na rozszerzoną ochronę przysługującą rodzinie znaków towarowych nie można się skutecznie powoływać w przypadku, gdy wspólny element wcześniejszych znaków towarowych jest w znacznej mierze opisowy względem oznaczonych towarów i usług. Określenie, które nawiązuje do charakteru wspomnianych towarów i usług, nie może bowiem stanowić wspólnego odróżniającego rdzenia rodziny znaków towarowych.

Nawet w razie istnienia rodziny znaków towarowych rozszerzona ochrona mająca na celu uniknięcie prawdopodobieństwa skojarzenia przysługuje wyłącznie w przypadku, gdy późniejszy znak towarowy posiada cechy pozwalające na skojarzenie go z serią. Sytuacja taka może nie zachodzić na przykład, gdy wspólny element wcześniejszych seryjnych znaków towarowych został użyty w zgłoszonym znaku towarowym z odmienną zawartością semantyczną.

(por. pkt 79, 80, 87)