Sprawa T‑47/10

(publikacja fragmentów)

Akzo Nobel NV i in.

przeciwko

Komisji Europejskiej

Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Europejskie rynki stabilizatorów termicznych – Decyzja stwierdzająca dwa naruszenia art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG – Ustalanie cen, podział rynku i wymiana szczególnie chronionych informacji handlowych – Czas trwania naruszeń – Przedawnienie – Czas trwania postępowania administracyjnego – Rozsądny termin – Prawo do obrony – Przypisanie naruszeń – Naruszenia popełnione przez spółki zależne, przez partnerstwo przedsiębiorstw niemające odrębnej osobowości prawnej i przez spółkę zależną – Obliczanie kwoty grzywien

Streszczenie – wyrok Sądu (czwarta izba) z dnia 15 lipca 2015 r.      

1.      Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Przedawnienie w zakresie grzywien – Upływ terminu przedawnienia na korzyść spółki zależnej – Brak wpływu na odpowiedzialność spółki dominującej

(art. 81 ust. 1 WE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 25)

2.      Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Obowiązki Komisji – Dochowanie rozsądnego terminu – Naruszenie – Konsekwencje – Obniżenie przez Komisję kwoty grzywien nałożonych na przedsiębiorstwa uczestniczące w naruszeniu – Odmowa obniżenia przedsiębiorstwom, które wniosły skargi w postępowaniach sądowych przeciwko niektórym decyzjom wydanym w stosunku do nich w ramach postępowania administracyjnego – Naruszenie zasady skutecznej ochrony sądowej – Naruszenie zasady równego traktowania

(art. 81 WE; rozporządzenie Rady nr 1/2003)

1.      Spółki zależne, które uczestniczyły bezpośrednio w naruszeniach art. 81 ust. 1 WE mogą zgodnie z prawem powoływać się na upływ w stosunku do nich terminu przedawnienia przewidzianego w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1/2003, ponieważ pierwsze działania podjęte przez Komisję w celu przeprowadzenia dochodzenia lub postępowania w odniesieniu do naruszeń, w rozumieniu art. 25 ust. 3 tego rozporządzenia zostały podjęte po upływie rzeczonego terminu w stosunku do tych spółek.

Jednak upływ terminu przedawnienia przewidzianego w art. 25 rozporządzenia nr 1/2003 nie skutkuje zatarciem naruszenia ani uniemożliwieniem Komisji stwierdzenia, w ramach decyzji, odpowiedzialności za takie naruszenie, a jedynie uniknięciem postępowania prowadzącego do nałożenia sankcji przez podmioty, które powołują się na upływ terminu przedawnienia. Ponadto z wykładni językowej, celowościowej i kontekstualnej art. 25 rozporządzenia nr 1/2003 wynika, że pozytywne skutki upływu terminu przedawnienia zgodnie z ust. 1 przypadają w udziale odrębnie każdej z osób prawnych, które są narażone na objęcie postępowaniem przez Komisję i każda z tych osób może się na nie powoływać. Tak więc sam fakt, iż spółki zależne danej spółki dominującej korzystają z upływu terminu przedawnienia, nie skutkuje podważeniem odpowiedzialności tejże półki dominującej ani uniemożliwieniem prowadzenia przeciwko niej postępowania.

(por. pkt 124–126, 128)

2.      Przyznając wszystkim przedsiębiorstwom uczestniczącym w naruszeniach art. 81 WE obniżkę kwoty grzywien nałożonych ze względu na nadmiernie długi czas trwania postępowania administracyjnego, za wyjątkiem przedsiębiorstw, które wniosły skargi w postępowaniu sądowym na niektóre decyzje wydane w stosunku do nich w ramach tego postępowania administracyjnego, Komisja dopuściła się w swej decyzji stwierdzającej naruszenia reguł konkurencji i nakładającej grzywy nieuzasadnionego nierównego traktowania.

Niezależnie bowiem od kwestii, czy pozostałe przedsiębiorstwa zostały zniechęcone do dochodzenia swych praw na drodze sądowej ze względu na to, że zostały objęte dochodzeniem Komisji w przedmiocie naruszenia reguł konkurencji, okazuje się, że argumentacji Komisji – w myśl której ta różnica w traktowaniu jest uzasadniona odmiennością obiektywnie porównywalnych sytuacji, polegającą na tym, że w odróżnieniu od pozostałych przedsiębiorstw, rozpatrywane przedsiębiorstwa wniosły skargi w postępowaniu sądowym – nie da się pogodzić z zasadą skutecznej ochrony sądowej.

(por. pkt 326, 328, 329)