WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
z dnia 25 września 2008 r.
Sprawa F-44/05
Guido Strack
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Zatrudnienie – Ogłoszenie o naborze – Odrzucenie kandydatury – Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie – Dopuszczalność – Interes prawny – Stan spoczynku – Komisja kwalifikacyjna ds. preselekcji – Skład – Stosowanie w czasie nowych przepisów – Niezależność – Bezstronność – Doręczenie decyzji
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której G. Strack żąda zasadniczo stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Publikacji Wspólnot Europejskich odrzucającej jego kandydaturę na stanowisko kierownika wydziału „Przetargi i zamówienia” (A 5/A 4) w tym Urzędzie i decyzji o powołaniu na sporne stanowisko A oraz zasądzenia od Komisji zadośćuczynienia z tytułu rzekomo doznanej krzywdy.
Orzeczenie: Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji powołującej A na stanowisko kierownika wydziału „Przetargi i zamówienia” Urzędu Publikacji Wspólnot Europejskich zostaje odrzucone jako niedopuszczalne. Stwierdza się nieważność decyzji odrzucającej kandydaturę skarżącego na stanowisko kierownika wydziału „Przetargi i zamówienia” Urzędu Publikacji. Zasądza się od Komisji na rzecz skarżącego kwotę 2000 EUR tytułem zadośćuczynienia. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Skarżący pokrywa połowę własnych kosztów. Komisja pokrywa własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez skarżącego.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Interes prawny
(regulamin pracowniczy, art. 53, 78, 90; załącznik VIII, art. 14)
2. Urzędnicy – Prawa i obowiązki – Obowiązek niezależności i nieskazitelności
(regulamin pracowniczy, art. 11a)
3. Urzędnicy – Wakat – Porównanie osiągnięć kandydatów
(regulamin pracowniczy, art. 29)
4. Urzędnicy – Decyzja indywidualna – Doręczenie z przekroczeniem terminu – Skutki
(regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi)
1. Skarżący musi wykazać się istniejącym i aktualnym interesem w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu, jeżeli bowiem interes, na który powołuje się, dotyczy przyszłej sytuacji prawnej, musi on wykazać, iż pogorszenie tej sytuacji prawnej jest już pewne. Jeśli chodzi o urzędnika przeniesionego w stan spoczynku z uwagi na trwałą niezdolność do pracy uznaną za całkowitą przed wniesieniem skargi o stwierdzenie nieważności powołania innego urzędnika na stanowisko, na które skarżący zgłosił swą kandydaturę, możliwość ewentualnego przywrócenia do służby na podstawie art. 14 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego stanowi wyłącznie zdarzenie potencjalne, którego zaistnienie w przyszłości jest niepewne i powoduje powstanie czysto hipotetycznego interesu prawnego, niewystarczającego do stwierdzenia, że sytuacja prawna skarżącego uległaby pogorszeniu w przypadku niestwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Tym samym, do skarżącego należy wykazanie istnienia szczególnej okoliczności uzasadniającej zachowanie osobistego i aktualnego interesu prawnego w stwierdzeniu nieważności zaskarżonej decyzji.
Natomiast żądanie stwierdzenia nieważności decyzji odrzucającej kandydaturę skarżącego na sporne stanowisko jest dopuszczalne, gdyż zachowuje on interes w stwierdzeniu niezgodności z prawem decyzji odrzucającej jego kandydaturę celem uzyskania naprawienia krzywdy, jaka mogła mu zostać wyrządzona.
(zob. pkt 70, 72, 74, 76, 79)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 204/85 Stroghili przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 21 stycznia 1987 r., Rec. s. 389, pkt 11
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑82/91 Latham przeciwko Komisji, 9 lutego 1994 r., RecFP s. I‑A‑15, II‑61, pkt 25; sprawa T‑97/94 N przeciwko Komisji, 30 listopada 1998 r., RecFP s. I‑A‑621, II‑1879, pkt 26, 27; sprawa T‑175/04 Gordon przeciwko Komisji, 7 lutego 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 33, 35
2. Artykuł 11a regulaminu pracowniczego wytycza cele niezależności, nieskazitelności i bezstronności, które mają podstawowe znaczenie. Zapisany w ust. 2 obowiązek polega na tym, by dany urzędnik niezwłocznie poinformował organ powołujący o zaistniałej sytuacji, by ten z kolei mógł podjąć właściwe środki, w zależności od kontekstu sprawy, a nie wymaga, by urzędnik z góry zrezygnował z rozpatrzenia lub rozwiązania sprawy czy pominął, dla celów takiego rozpatrzenia czy rozwiązania, aspekty mogące obejmować jego interes osobisty. W rezultacie art. 11a regulaminu pracowniczego ma szeroki zakres stosowania. Dotyczy on każdej sytuacji, którą urzędnik winien w rozsądny sposób postrzegać, zważywszy na sprawowane przez siebie obowiązki i okoliczności danej sprawy, jako mogącą wywoływać u osób trzecich wrażenie, że może ona wpłynąć na jego niezależność w danej kwestii.
(zob. pkt 132)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑21/01 Zavvos przeciwko Komisji, 9 lipca 2002 r., RecFP s. I‑A‑101, II‑483, pkt 39; sprawa T‑89/01 Willeme przeciwko Komisji, 11 września 2002 r., RecFP s. I‑A‑153, II‑803, pkt 47; sprawa T‑157/04 De Bry przeciwko Komisji, 12 lipca 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑199, II‑901, pkt 33
3. Korzystanie z szerokiego zakresu uznania, jaki przysługuje administracji przy powoływaniu lub awansie, wymaga, by administracja skrupulatnie i bezstronnie dokonywała analizy istotnych informacji o każdym z kandydatów i sumiennie przestrzegała wymogów wskazanych w ogłoszeniu o naborze na stanowisko, czyli ma ona obowiązek wykluczenia z postępowania kandydata, który tych wymogów nie spełnia. Ogłoszenie o naborze na stanowisko stanowi ramy prawne, jakie organ powołujący sam sobie narzuca i których musi skrupulatnie przestrzegać.
Co się tyczy ewentualnego błędu w wyborze urzędnika, taki błąd winien być oczywisty i wykraczać poza szeroki zakres uznania, przysługujący w ramach wytyczonych w ogłoszeniu o naborze organowi powołującemu przy porównywaniu osiągnięć kandydatów oraz ocenie interesu służby. Kontrola Sądu winna się ograniczyć do sprawdzenia, czy – w świetle informacji, na jakich oparł się ten organ przy dokonywaniu oceny – działał on w rozsądnych granicach i nie wykorzystał swych uprawnień w sposób oczywiście błędny lub dla innych celów niż te, dla których zostały mu przyznane.
Sąd nie może zatem zastąpić oceny osiągnięć i kwalifikacji kandydatów dokonanej przez organ powołujący swoją własną oceną, jeśli żadna informacja wynikająca z akt nie pozwala na twierdzenie, że organ powołujący popełnił oczywisty błąd przy dokonywaniu oceny tych osiągnięć i kwalifikacji.
(zob. pkt 155, 156)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 188/73 Grassi przeciwko Radzie, 30 października 1974 r., Rec. s. 1099, pkt 26, 38, 41; sprawa 111/83 Picciolo przeciwko Parlamentowi, 30 maja 1984 r., Rec. s. 2323, pkt 16; sprawa 324/85 Bouteiller przeciwko Komisji, 4 lutego 1987 r., Rec. s. 529, pkt 6
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑20/89 Moritz przeciwko Komisji, 13 grudnia 1990 r., Rec. s. II‑769, pkt 29; sprawa T‑73/01 Pappas przeciwko Komitetowi Regionów, 18 września 2003 r., RecFP s. I‑A‑207, II‑1011, pkt 54; sprawa T‑116/03 Montalto przeciwko Radzie, 9 listopada 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑339, II‑1541, pkt 65; sprawa T‑30/04 Sena przeciwko AESA, 4 maja 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑113, II‑519, pkt 80, 81
4. Artykuł 25 akapit drugi zdanie pierwsze regulaminu pracowniczego przewiduje, że każda decyzja indywidualna jest niezwłocznie przekazywana na piśmie urzędnikowi. Stwierdzenie opóźnienia w przekazaniu nie może jednak samo w sobie stanowić naruszenia tego przepisu mogącego spowodować stwierdzenie nieważności takiej decyzji.
(zob. pkt 195, 198)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑178/95 i T‑179/95 Picciolo i Caló przeciwko Komitetowi Regionów, 18 marca 1997 r., RecFP s. I‑A‑51, II‑155, pkt 28, 29; sprawa T‑131/07 Gómez de Enterría y Sanchez przeciwko Parlamentowi, 17 listopada 1998 r., RecFP s. I‑A‑613, II‑1855, pkt 69; sprawy połączone T‑118/04 i T‑134/04 Caló przeciwko Komisji, 7 lutego 2007 r., dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 79