WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 17 marca 2010 r.
Sprawa T‑78/09 P
Parlament Europejski
przeciwko
Laurentowi Colléemu
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu za 2004 r. – Postępowanie w sprawie przyznania punktów za osiągnięcia – Przeinaczenie dowodów – Uzasadnienie – Waga opinii komitetu do spraw sprawozdań – Zasada niedyskryminacji
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie F‑148/06 Collée przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz.SP s. I-A-1-455, II-A-1-2527.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Parlament Europejski pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Laurenta Colléego w postępowaniu odwoławczym.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Zwykłe powtórzenie zarzutów i argumentów podniesionych przed Sądem do spraw Służby Publicznej – Niedopuszczalność – Zakwestionowanie wykładni lub zastosowania prawa wspólnotowego dokonanych przez Sąd – Dopuszczalność
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1; regulamin Trybunału, art. 138 § 1)
2. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne
(regulamin pracowniczy, art. 45)
1. Między innymi z art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości wynika, że odwołanie do Sądu jest ograniczone do kwestii prawnych, a jego podstawę powinny stanowić zarzuty dotyczące braku właściwości Sądu do spraw Służby Publicznej, naruszenia procedury w postępowaniu przed Sądem wpływające niekorzystnie na interesy wnoszącego odwołanie lub naruszenia prawa przez Sąd do spraw Służby Publicznej. Ponadto art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c) regulaminu Sądu stanowi, że odwołanie powinno wskazywać podnoszone zarzuty oraz argumenty na ich poparcie.
Stąd wniosek, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, do którego uchylenia zmierza, oraz zawierać argumenty prawne w konkretny sposób uzasadniające to żądanie.
Odwołanie jedynie powtarzające lub dosłownie odtwarzające zarzuty i argumenty podniesione już przed Sądem do spraw Służby Publicznej, w tym takie, które były oparte na okolicznościach faktycznych wyraźnie pominiętych przez ten sąd, nie spełnia tego wymogu. Takie odwołanie stanowi bowiem w rzeczywistości żądanie zmierzające po prostu do poddania skargi wniesionej do Sądu do spraw Służby Publicznej ponownemu rozpoznaniu, co nie mieści się w kompetencjach Sądu. Natomiast w sytuacji gdy wnoszący odwołanie kwestionuje wykładnię lub zastosowanie prawa wspólnotowego przez Sąd do spraw Służby Publicznej, okoliczności prawne rozpatrywane w pierwszej instancji mogą ponownie być rozważane w ramach odwołania. Gdyby bowiem wnoszący odwołanie nie mógł oprzeć odwołania na zarzutach i argumentach podniesionych przed Sądem do spraw Służby Publicznej, postępowanie odwoławcze pozbawione byłoby częściowo sensu.
(zob. pkt 20–22)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑19/95 P San Marco przeciwko Komisji, 17 września 1996 r., Rec. s. I‑4435, pkt 37, 38; Trybunał, sprawa C‑41/00 P Interporc przeciwko Komisji, 6 marca 2003 r., Rec. s. I‑2125, pkt 17; Trybunał, sprawa C‑353/01 P Mattila przeciwko Radzie i Komisji, 22 stycznia 2004 r., Rec. s. I‑1073, pkt 27
2. Nie jest rolą sądu wspólnotowego dokonywanie oceny osiągnięć poszczególnych urzędników mających prawo do ubiegania się o awans. Zważywszy na szeroki zakres uznania przysługujący organowi powołującemu przy ocenie, jakie osiągnięcia należy uwzględnić, sąd winien się ograniczyć do sprawdzenia, czy organ powołujący utrzymał się w rozsądnych granicach i czy nie skorzystał ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny.
(zob. pkt 61)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑277/01 P Parlament przeciwko Samper, 3 kwietnia 2003 r., Rec. s. I‑3019, pkt 35; Sąd, sprawa T‑262/94 Baiwir przeciwko Komisji, 6 czerwca 1996 r., RecFP s. I‑A‑257, II‑739, pkt 66; Sąd, sprawa T‑353/03 Nielsen przeciwko Radzie, 13 kwietnia 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑95, II‑443, pkt 58