Skarga wniesiona w dniu 15 kwietnia 2014 r. – Deutsche Edelstahlwerke przeciwko Komisji
Sprawa T-230/14
Język postępowania: niemiecki
Strony
Strona skarżąca: Deutsche Edelstahlwerke GmbH (Witten, Niemcy) (przedstawiciele: S. Altenschmidt i H. Janssen, Rechtsanwälte)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie pomocy państwa SA.33995 (2013/C) (2013/C) w przedmiocie wsparcia dla energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz ograniczenia „dopłaty EEGˮ (dopłaty przeznaczonej na finansowanie źródeł energii odnawialnej w Niemczech) w przypadku odbiorców energochłonnych;
obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE
Strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, iż przewidziana w Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (niemieckiej ustawie o uprzywilejowaniu energii odnawialnych, zwanych dalej: „EEG”) dopłata EEG oraz ustanowiony w tym samym akcie system szczególnych wypłat wyrównawczych nie stanowi finansowania za pomocą zasobów państwowych czy też kontrolowanych przez państwo. Wszystkie okoliczności faktyczne mające znaczenie dla zakwalifikowania tych środków zostały ustalone w postępowaniu spornym, w którym uczestniczyły Komisja i Republika Federalna Niemiec. Nie pozostały zatem żadne wątpliwości, która Komisja powinna była wyjaśnić w ramach postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE oraz art. 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE1 .
Zarzut drugi: naruszenie art. 108 ust. 1 TFUE oraz zasady pewności prawaSkarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja naruszyła art. 108 ust. 1 TFUE i zasadę pewności prawa przeprowadzając przy ocenie czasowej kwalifikacji EEG jako pomocy państwa przewidziane w art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 659/1999 postępowanie w przedmiocie nowej pomocy, zamiast tej przewidzianej w art. 17 i nast. tego rozporządzenia i dotyczącego pomocy istniejącej. Skarżąca w szczególności podnosi, że Komisja w swej decyzji z dnia 22 maja 2002 r. nie zakwalifikowała EEG 2000 jako pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na brak przeniesienia zasobów państwowych. Wprowadzone do EEG 2000 zmiany, w efekcie których przyjęto EEG 2012, nie miały znaczenia z punktu widzenia kwestii poruszonych w tej decyzji z dnia 22 maja 2002 r. Komisja mogła zatem przedsta
wić zmianę swej opinii prawnej w ramach postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 1 TFUE, nie angażując skarżącej.Zarzut trzeci: naruszenie art. 41 karty praw podstawowych i prawa do bycia wysłuchanym Skarżąca twierdzi następnie, że pozwana wydała zaskarżoną decyzję nie dając jej możliwości przedstawienia jej stanowiska.