Sprawa T‑152/06
NDSHT Nya Destination Stockholm Hotell & Teaterpaket AB
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Skarga o stwierdzenie nieważności – Pomoc państwa – Rozporządzenie (WE) nr 659/1999 – Skarga konkurenta – Pisma Komisji do składającego skargę – Istniejąca pomoc – Akt niezaskarżalny – Niedopuszczalność
Streszczenie wyroku
1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty zaskarżalne – Akty zaskarżalne przez autora skargi informującej o pomocy państwa
(art. 230 WE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 4, 13, art. 20 ust. 2)
2. Pomoc przyznawana przez państwa – Pomoc istniejąca – Obowiązek badania istniejącej pomocy przez Komisję – Brak
(art. 88 WE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 4, 13, 17–19, 20)
3. Pomoc przyznawana przez państwa – Pomoc istniejąca – Skierowane do składającego skargę pismo Komisji informujące go o zakwalifikowaniu pomocy opisanej w skardze jako istniejącej pomocy – Niedopuszczalność skargi o stwierdzenie nieważności tego pisma – Możliwość wniesienia sprawy do sądów krajowych przez składającego skargę
(art. 88 ust. 3 zdanie drugie WE)
1. W ramach kontroli pomocy państwa przez Komisję, aby ocenić, czy pismo przekazane składającemu skargę do Komisji w odpowiedzi na tę skargę stanowi akt zaskarżalny, Sąd musi ustalić – biorąc pod uwagę treść zaskarżonego aktu – czy stanowi on decyzję w rozumieniu art. 4 rozporządzenia nr 659/1999 w sprawie stosowania art. 88 WE, czy jedynie nieformalne powiadomienie, takie jak przewidziane w art. 20 ust. 2 zdanie drugie tego rozporządzenia. Tym samym, jak wynika z ustanowionej w rozporządzeniu nr 659/1999, a w szczególności w jego art. 20 ust. 2 procedury znajdującej zastosowanie do skarg składanych do Komisji w dziedzinie pomocy państwa, wprawdzie Komisja ma obowiązek niezwłocznie zbadać udzielone jej przez podmiot trzeci w skardze informacje dotyczące domniemanej pomocy przyznanej bezprawnie, lecz nie jest zobowiązana do przyjęcia decyzji w rozumieniu art. 4 wspomnianego rozporządzenia w odpowiedzi na każdą skargę. Ciążący na Komisji obowiązek wydania decyzji w odpowiedzi na skargę dotyczy jedynie przypadku przewidzianego w art. 13 rozporządzenia nr 659/1999. Artykuł 20 ust. 2 zdanie drugie tego rozporządzenia stanowi, że Komisja może poprzestać na listownym poinformowaniu składającego skargę o braku wystarczających podstaw do przyjęcia rozstrzygnięcia w sprawie. Sytuacja taka zachodzi w szczególności wtedy, gdy art. 13 rozporządzenia nr 659/1999 nie znajduje zastosowania z tego względu, że skarga do Komisji nie dotyczy pomocy przyznanej bezprawnie, lecz w rzeczywistości odnosi się do istniejącej pomocy.
Pismo Komisji kwalifikujące jako istniejącą pomoc pomoc opisaną w skardze do Komisji wniesionej przez przedsiębiorstwo będące konkurentem przedsiębiorstwa będącego beneficjentem pomocy nie wywołuje wiążących skutków prawnych mogących naruszyć interesy tego składającego skargę. Należy je uważać za nieformalne powiadomienie przewidziane w art. 20 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia nr 659/1999, którego treść nie odzwierciedla decyzji w rozumieniu art. 4 tego rozporządzenia i nie stanowi zatem aktu zaskarżalnego w rozumieniu art. 230 WE.
(por. pkt 42–44, 68, 70)
2. W ramach kompetencji przyznanej Komisji w celu stałego badania istniejącej pomocy składający skargę nie może, na podstawie skargi skierowanej do Komisji, zmusić tej ostatniej do oceny zgodności tego rodzaju pomocy ze wspólnym rynkiem. Jeżeli Komisja dojdzie do wniosku, po przeprowadzeniu pierwszej oceny, że skarga odnosi się nie do bezprawnie przyznanej pomocy, lecz do istniejącej pomocy, nie ma obowiązku skierowania do zainteresowanego państwa członkowskiego decyzji w rozumieniu art. 4 rozporządzenia nr 659/1999 w sprawie stosowania art. 88 WE i nie może zostać zmuszona do zastosowania procedury ustanowionej w art. 88 ust. 1 WE.
Jeśli Komisja uznaje w piśmie skierowanym do osoby składającej skargę, że pomoc opisana w jej skardze stanowi istniejącą pomoc i w związku z tym art. 13 rozporządzenia nr 659/1999 dotyczący pomocy bezprawnie przyznanej nie znajduje zastosowania, nie może ona wydać decyzji w rozumieniu art. 4 tego rozporządzenia. Zatem może ona jedynie w odpowiedzi na skargę poinformować osobę składającą skargę o braku wystarczających podstaw do przyjęcia rozstrzygnięcia w sprawie, zgodnie z art. 20 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia nr 659/1999. Sprzeczne z systematyką procedury kontroli pomocy państwa byłoby bowiem założenie, że Komisja, informując składającego skargę, że jego skarga dotyczy istniejącej pomocy, musi wydać decyzję w rozumieniu art. 4 rozporządzenia nr 659/1999. Takie rozwiązanie oznaczałoby, że jeżeli do Komisji wpłynęła skarga dotycząca istniejącej pomocy, ma ona obowiązek zbadać zgodność tej pomocy ze wspólnym rynkiem. Na podstawie art. 88 ust. 1 WE wyłącznie do Komisji należy inicjatywa w zakresie stosowania procedury stałego badania istniejącej pomocy.
(por. pkt 60, 61, 64)
3. Niedopuszczalność skargi o stwierdzenie nieważności pisma skierowanego przez Komisję do składającego skargę, w którym instytucja informuje go, że pomoc opisana w jego skardze stanowi istniejącą pomoc, nie skutkuje pozbawieniem go możliwości poddania kontroli sądowej zgodności z prawem spornej pomocy. Sądy krajowe mają bowiem obowiązek zapewnić, że z naruszenia art. 88 ust. 3 zdanie ostatnie WE zostaną wyciągnięte wszelkie konsekwencje zgodnie z prawem krajowym, tak w odniesieniu do ważności aktów wykonawczych dla środków pomocowych, jak i w odniesieniu do zwrotu wsparcia finansowego przyznanego z naruszeniem tego postanowienia.
(por. pkt 71, 72)