Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 23 września 2008 r. – Lafarge Cement przeciwko Komisji

(sprawa T‑195/07)

Skarga o stwierdzenie nieważności – Dyrektywa 2003/87/WE – System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych – Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji dla Polski na lata 2008–2012 – Decyzja Komisji o niewnoszeniu sprzeciwu z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków – Kompetencje państw członkowskich w zakresie indywidualnego przyznawania uprawnień do emisji – Brak bezpośredniego oddziaływania – Niedopuszczalność

1.                     Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Bezpośrednie oddziaływanie – Kryteria (art. 230 akapit czwarty WE; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87, art. 9 ust. 1, 3, art. 11 ust. 2) (por. pkt 22, 28, 44, 45)

2.                     Środowisko naturalne – Zanieczyszczenie powietrza – Dyrektywa 2003/87 – Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych (KPR) – Procedura notyfikacji KPR (art. 175 WE, 176 WE; dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87, art. 9 ust. 3, art. 11 ust. 1, 2) (por. pkt 32–39)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2008–2012 notyfikowanego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

Sentencja

1) Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2) Lafarge Cement SA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję.