Wydanie tymczasowe

WYROK SĄDU (czwarta izba w składzie powiększonym)

z dnia 30 listopada 2022 r.(*)

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające skierowane przeciwko PKK w ramach walki z terroryzmem – Zamrożenie środków finansowych – Wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB – Zastosowanie do sytuacji konfliktu zbrojnego – Grupa terrorystyczna – Podstawa faktyczna decyzji o zamrożeniu środków finansowych – Decyzja podjęta przez właściwą władzę – Organ państwa trzeciego – Przegląd – Proporcjonalność – Obowiązek uzasadnienia – Prawo do obrony – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Dostosowanie skargi

W sprawach połączonych T‑316/14 RENV i T‑148/19

Kurdistan Workers’ Party (PKK), którą reprezentowały adwokat A. van Eik i adwokat T. Buruma,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, którą reprezentowali S. Van Overmeire i B. Driessen, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez

Komisję Europejską, którą reprezentowali T. Ramopoulos, J. Norris, J. Roberti di Sarsina i R. Tricot, w charakterze pełnomocników,

interwenient w sprawie T‑316/14 RENV,

w której pozostałymi uczestnikami są:

Republika Francuska, którą reprezentowali A.-L. Desjonquères, B. Fodda i J.-L. Carré, w charakterze pełnomocników,

oraz

Królestwo Niderlandów, które reprezentowały M. Bulterman i J. Langer, w charakterze pełnomocników,

interwenienci w postępowaniu odwoławczym,

SĄD (czwarta izba w składzie powiększonym),

w składzie: S. Gervasoni (sprawozdawca), prezes, L. Madise, P. Nihoul, R. Frendo i J. Martín y Pérez de Nanclares, sędziowie,

sekretarz: I. Kurme, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania w sprawie T‑148/19, w szczególności:

–        decyzję z dnia 26 lipca 2019 r. dopuszczającą interwencję Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,

–        dostosowania żądań skarżącej z dni 7 października 2019 r., 13 marca i 29 września 2020 r.,

uwzględniając wyrok z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316), przekazujący sprawę T‑316/14 RENV Sądowi do ponownego rozpoznania,

uwzględniając przekazanie spraw T‑148/19 i T‑316/14 RENV czwartej izbie w składzie powiększonym,

uwzględniając decyzję z dnia 8 lutego 2022 r. o połączeniu spraw T‑148/19 i T‑316/14 RENV do celów ustnego etapu postępowania i wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie,

uwzględniając postanowienie z dnia 25 marca 2022 r. o wykreśleniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ze spraw T‑148/19 i T‑316/14 RENV jako interwenienta,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 31 marca 2022 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze w sprawie T‑316/14 RENV, opartej na art. 263 TFUE, skarżąca – Kurdistan Workers’ Party (PKK) wnosi o stwierdzenie nieważności:

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 125/2014 z dnia 10 lutego 2014 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 714/2013 (Dz.U. 2014, L 40, s. 9);

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 790/2014 z dnia 22 lipca 2014 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 125/2014 (Dz.U. 2014, L 217, s. 1);

–        decyzji Rady (WPZiB) 2015/521 z dnia 26 marca 2015 r. dotyczącej aktualizacji i zmiany wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu i uchylenia decyzji 2014/483/WPZiB (Dz.U. 2015, L 82, s. 107; sprostowanie Dz.U. 2015, L 181, s. 87);

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/513 z dnia 26 marca 2015 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 790/2014 (Dz.U. 2015, L 82, s. 1);

–        decyzji Rady (WPZiB) 2015/1334 z dnia 31 lipca 2015 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję (WPZiB) 2015/521 (Dz.U. 2015, L 206, s. 61);

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/1325 z dnia 31 lipca 2015 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/513 (Dz.U. 2015, L 206, s. 12);

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/2425 z dnia 21 grudnia 2015 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/1325 (Dz.U. 2015, L 334, s. 1);

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/1127 z dnia 12 lipca 2016 r. w sprawie wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2425 (Dz.U. 2016, L 188, s. 1);

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/150 z dnia 27 stycznia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1127 (Dz.U. 2017, L 23, s. 3);

–        decyzji Rady (WPZiB) 2017/1426 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję (WPZiB) 2017/154 (Dz.U. 2017, L 204, s. 95);

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/1420 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/150 (Dz.U. 2017, L 204, s. 3).

2        W skardze w sprawie T‑148/19, również opartej na art. 263 TFUE, skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności:

–        decyzji Rady (WPZiB) 2019/25 z dnia 8 stycznia 2019 r. dotyczącej zmiany oraz aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu, i uchylenia decyzji (WPZiB) 2018/1084 (Dz.U. 2019, L 6, s. 6);

–        decyzji Rady (WPZiB) 2019/1341 z dnia 8 sierpnia 2019 r. aktualizującej listę osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję (WPZiB) 2019/25 (Dz.U. 2019, L 209, s. 15);

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2019/1337 z dnia 8 sierpnia 2019 r. wykonującego art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/24 (Dz.U. 2019, L 209, s. 1);

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2020/19 z dnia 13 stycznia 2020 r. wykonującego art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/1337 (Dz.U. 2020, L 8 I, s. 1);

–        decyzji Rady (WPZiB) 2020/1132 z dnia 30 lipca 2020 r. aktualizującej listę osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję (WPZiB) 2020/20 (Dz.U. 2020, L 247, s. 18);

–        rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2020/1128 z dnia 30 lipca 2020 r. wykonującego art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/19 (Dz.U. 2020, L 247, s. 1);

I.      Okoliczności powstania sporu

3        PKK została utworzona w 1978 r. i rozpoczęła walkę zbrojną przeciwko rządowi tureckiemu, chcąc osiągnąć uznanie prawa Kurdów do samostanowienia.

4        W dniu 28 września 2001 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję 1373 (2001) określającą zakrojoną na szeroką skalę strategię walki z terroryzmem, w szczególności walkę przeciwko finansowaniu terroryzmu.

5        W dniu 27 grudnia 2001 r., mając na uwadze konieczność podjęcia przez Unię Europejską działań w celu wprowadzenia w życie rezolucji 1373 (2001) Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych, Rada Unii Europejskiej przyjęła wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (Dz.U. 2001, L 344, s. 93 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 18, t. 1, s. 217). W szczególności art. 2 wspólnego stanowiska 2001/931 przewiduje zamrożenie środków finansowych i innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osób, grup i podmiotów zaangażowanych w akty terrorystyczne i wymienionych w wykazie zamieszczonym w załączniku do tego wspólnego stanowiska.

6        Również w dniu 27 grudnia 2001 r., w celu wdrożenia na poziomie Unii środków opisanych we wspólnym stanowisku 2001/931, Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. 2001, L 344, s. 70 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 18, t. 1, s. 207), a także decyzję 2001/927/WE ustanawiającą wykaz określony w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 (Dz.U. 2001, L 344, s. 83). Nazwa skarżącej nie figurowała w tym pierwotnym wykazie.

7        W dniu 2 maja 2002 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2002/340/WPZiB aktualizujące wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB (Dz.U. 2002, L 116, s. 75). W załączniku do wspólnego stanowiska 2002/340 zaktualizowano wykaz osób, grup i podmiotów, do których stosują się środki ograniczające przewidziane we wspólnym stanowisku 2001/931 i umieszczono w nim między innymi nazwę skarżącej, określoną jako „Kurdistan Workers’ Party (PKK)” [„Partia Pracujących Kurdystanu (PKK)”].

8        W dniu 2 maja 2002 r. Rada przyjęła decyzję 2002/334/WE wykonującą art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 i uchylającą decyzję 2001/927/WE (Dz.U. 2002, L 116, s. 33). Decyzją tą nazwa skarżącej została umieszczona w wykazie przewidzianym w art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001 z użyciem tych samych sformułowań co w załączniku do wspólnego stanowiska 2002/340.

9        Od tej pory akty te były regularnie uaktualniane na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 i art. 2 ust. 3 rozporządzenia nr 2580/2001. Nazwa skarżącej wciąż była pozostawiana w wykazach grup i podmiotów, do których stosują się środki ograniczające wskazane w ww. aktach (zwanych dalej „spornymi wykazami”) i to mimo zaskarżenia do Sądu lub stwierdzenia przez Sąd nieważności licznych decyzji i rozporządzeń, do których wykazy te stanowiły załączniki. Od dnia 2 kwietnia 2004 r. nazwa podmiotu umieszczonego w spornych wykazach brzmi: „Partia Pracujących Kurdystanu – PKK (znana również pod nazwami: KADEK; KONGRA GEL)”.

10      I tak środki ograniczające zastosowane wobec skarżącej zostały utrzymane między innymi aktami przyjętymi w 2014 r., mianowicie rozporządzeniem wykonawczym nr 125/2014 i rozporządzeniem wykonawczym nr 790/2014, aktami przyjętymi od roku 2015 do roku 2017, mianowicie decyzją 2015/521, rozporządzeniem wykonawczym 2015/513, decyzją 2015/1334, rozporządzeniem wykonawczym 2015/1325, rozporządzeniem wykonawczym 2015/2425, rozporządzeniem wykonawczym 2016/1127, rozporządzeniem wykonawczym 2017/150, decyzją 2017/1426 i rozporządzeniem wykonawczym 2017/1420, a także aktami przyjętymi w roku 2019 i w roku 2020, czyli decyzją 2019/25, decyzją 2019/1341, rozporządzeniem wykonawczym 2019/1337, rozporządzeniem wykonawczym 2020/19, decyzją 2020/1132 i rozporządzeniem wykonawczym 2020/1128.

11      W uzasadnieniach dotyczących aktów przyjętych w 2014 r. Rada opisała PKK jako podmiot zaangażowany w akty terrorystyczne, który od 1984 r. popełnił wiele tego rodzaju czynów. Rada wskazała, że działalność terrorystyczna PKK trwała nadal, mimo szeregu zawieszeń broni, które ta ostatnia ogłaszała jednostronnie, w szczególności od 2009 r. W tym względzie Rada wyjaśniła, że akty terrorystyczne popełnione przez PKK obejmowały zamachy bombowe, ataki rakietowe, wykorzystanie materiałów wybuchowych, zabójstwo i porwanie obywateli tureckich i zagranicznych turystów, przetrzymywanie zakładników, ataki przeciwko tureckim siłom bezpieczeństwa oraz starcia zbrojne z nimi, ataki na infrastrukturę petrochemiczną, transport publiczny, placówki dyplomatyczne, kulturalne i handlowe Turcji w różnych państwach, wymuszenia w odniesieniu do obywateli tureckich mieszkających za granicą oraz inne działania przestępcze służące finansowaniu jej działalności. Tytułem przykładu Rada sporządziła listę 69 zdarzeń, które miały miejsce między dniem 14 listopada 2003 r. a dniem 19 października 2011 r., zakwalifikowanych jako akty terrorystyczne w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

12      Rada dodała, że PKK była przedmiotem decyzji władz krajowych w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, przytaczając w tym względzie, po pierwsze, decyzję ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z dnia 29 marca 2001 r. wydaną na podstawie UK Terrorism Act 2000 (ustawy Zjednoczonego Królestwa z 2000 r. o terroryzmie), uzupełnione decyzją z dnia 14 lipca 2006 r., w której uznano, że „KADEK” i „KONGRA-GEL” stanowią inne nazwy PKK, oraz po drugie, wydane w niesprecyzowanym przez Radę czasie decyzje rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki wskazujące PKK jako „zagraniczną organizację terrorystyczną” (foreign terrorist organisation, zwaną dalej „FTO”) na podstawie sekcji 219 US Immigration and Nationality Act (amerykańskiej ustawy o imigracji i obywatelstwie) oraz jako „światowego terrorysty o szczególnym znaczeniu” (specially designated global terrorist, zwanego dalej „SDGT”) na podstawie Executive Order n° 13224 (dekretu prezydenta nr 13224). Rada odnotowała również wyroki tureckich trybunałów bezpieczeństwa wydane w latach 1990–2006.

13      W uzasadnieniach dotyczących aktów przyjętych w okresie od 2015 r. do 2017 r., Rada wskazała, że pozostawienie nazwy skarżącej w spornych wykazach opierało się na już wcześniej uwzględnionych decyzjach władz Zjednoczonego Królestwa (z 2001 r. i z 2006 r.) i Stanów Zjednoczonych (z 1997 r. i z 2001 r.) uzupełnionych decyzją władz Zjednoczonego Królestwa dnia 3 grudnia 2014 r. o delegalizacji PKK, wyrokiem tribunal de grande instance de Paris (sądu wielkiej instancji w Paryżu, Francja) z dnia 2 listopada 2011 r. skazującym kurdyjski ośrodek kultury im. Ahmeta Kai za uczestnictwo w grupie przestępczej w celu przygotowania aktu terrorystycznego i za finansowanie działalności terrorystycznej, utrzymanym w mocy w postępowaniu apelacyjnym wyrokiem cour d’appel de Paris (sądu apelacyjnego w Paryżu) z dnia 23 kwietnia 2013 r. oraz w postępowaniu kasacyjnym wyrokiem Cour de cassation (sądu kasacyjnego, Francja) z dnia 21 maja 2014 r., a także potwierdzeniem wskazania PKK jako „zagranicznej organizacji terrorystycznej” w wyniku przeglądu przeprowadzonego przez władze Stanów Zjednoczonych i zakończonego w dniu 21 listopada 2013 r.

14      Uzasadnienie dotyczące aktów przyjętych w 2019 r. i w 2020 r. powtarza wcześniejsze powody i uzupełnia je – w szczególności poczynając od decyzji 2019/1341 i rozporządzenia wykonawczego 2019/1337 – wzmianką o utrzymaniu wskazania PKK jako „zagranicznej organizacji terrorystycznej” przez władze Stanów Zjednoczonych w wyniku przeglądu zakończonego w dniu 5 lutego 2019 r.

II.    Żądania stron

15      Skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego nr 125/2014, rozporządzenia wykonawczego nr 790/2014, decyzji 2015/521, rozporządzenia wykonawczego 2015/513, decyzji 2015/1334, rozporządzenia wykonawczego 2015/1325, rozporządzenia wykonawczego 2015/2425, rozporządzenia wykonawczego 2016/1127, rozporządzenia wykonawczego 2017/150, decyzji 2017/1426 i rozporządzenia wykonawczego 2017/1420 (sprawa T‑316/14 RENV), a także decyzji 2019/25, decyzji 2019/1341, rozporządzenia wykonawczego 2019/1337, rozporządzenia wykonawczego 2020/19, decyzji 2020/1132 i rozporządzenia wykonawczego 2020/1128 (sprawa T‑148/19) w zakresie, w jakim akty te jej dotyczą. W sprawie T‑148/19 domaga się ona również, tytułem ewentualnym, by Sąd zobowiązał Radę do przyjęcia środka mniej ograniczającego niż umieszczenie w spornych wykazach. Wreszcie wnosi o obciążenie Rady kosztami postępowania.

16      Rada, popierana w sprawie T‑316/14 RENV przez Komisję, wnosi o oddalenie skargi i obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

III. Co do prawa

A.      W przedmiocie dopuszczalności

17      Ponieważ podczas rozprawy Rada zrezygnowała z kwestionowania uprawnienia dwóch mandantów do udzielenia adwokatom, którzy podpisali pisma skarżącej, pełnomocnictwa do jej reprezentowania, co zostało odnotowane w protokole rozprawy, pozostaje jedynie jej zarzut niedopuszczalności skierowany przeciwko trzem pismom dostosowującym skargę w sprawie T‑148/19, dotyczącym rozporządzenia wykonawczego 2019/1337, rozporządzenia wykonawczego 2020/19, decyzji 2020/1132 i rozporządzenia wykonawczego 2020/1128.

18      Rada podnosi w szczególności, że akty te nie zmieniają ani nie zastępują aktów, o których stwierdzenie nieważności wnoszono wcześniej, a zatem nie spełniają wymogów art. 86 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem.

19      Ponieważ ta sama przyczyna niedopuszczalności może mieć zastosowanie do decyzji 2015/521, 2015/1334 i 2017/1426, zaskarżonych w sprawie T‑316/14 RENV, Sąd rozważył z urzędu tę bezwzględną przeszkodę procesową jako element dopuszczalności skargi (zob. podobnie wyrok z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 139–145 i przytoczone tam orzecznictwo) i zwrócił się do stron z pytaniem w tym względzie.

20      W odpowiedzi na to pytanie skarżąca przyznała, że jej skargi są niedopuszczalne w zakresie, w jakim dotyczą decyzji 2015/521, 2015/1334 i 2017/1426 (sprawa T‑316/14 RENV) oraz decyzji 2020/1132, jak również rozporządzeń wykonawczych 2019/1337, 2020/19 i 2020/1128 (sprawa T‑148/19), co zostało odnotowane w protokole rozprawy.

21      Artykuł 86 § 1 regulaminu postępowania stanowi bowiem, że w przypadku gdy akt, o którego stwierdzenie nieważności się wnosi, został zastąpiony lub zmieniony innym aktem mającym ten sam przedmiot, skarżący może, przed zamknięciem ustnego etapu postępowania lub przed podjęciem przez Sąd decyzji
o rozstrzygnięciu sprawy z pominięciem ustnego etapu postępowania, dostosować skargę w celu uwzględnienia tej nowej okoliczności.

22      Tymczasem w niniejszej sprawie decyzje 2015/521, 2015/1334 i 2017/1426 nie przedłużają skutków ani nie zastępują jedynego aktu, którego dotyczy skarga w sprawie T‑316/14 RENV, czyli rozporządzenia wykonawczego nr 125/2014, zastąpionego rozporządzeniem wykonawczym nr 790/2014, zakwestionowanym w pierwszym dostosowaniu tej skargi. Decyzje te mają jedynie na celu zmianę wykazu przewidzianego we wspólnym stanowisku 2001/931, które opiera się na traktacie UE, podczas gdy rozporządzenia wykonawcze zmieniają wykaz przewidziany w rozporządzeniu nr 2580/2001, opartym w szczególności na art. 301 WE (obecnie, po zmianie, art. 215 TFUE), którego celem jest wprowadzenie w życie na szczeblu Unii środków ograniczających przewidzianych w decyzjach dotyczących wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB), a wcześniej we wspólnych stanowiskach. Zatem, nawet jeśli decyzje dotyczące WPZiB i rozporządzenia wykonawcze są co do zasady przyjmowane tego samego dnia i zawierają ten sam wykaz osób, grup i podmiotów, stanowią one odrębne akty.

23      Podobnie rozporządzenie wykonawcze 2019/1337, rozporządzenie wykonawcze 2020/19, które je uchyliło, oraz rozporządzenie wykonawcze 2020/1128, które je z kolei uchyliło, nie przedłużają skutków ani nie zastępują jedynego aktu, o którym mowa w skardze w sprawie T‑148/19, a mianowicie decyzji 2019/25, zastąpionej decyzją 2019/1341, której dotyczy pierwsze dostosowanie tej skargi. W tym względzie można zauważyć, że w zakresie, w jakim decyzje dotyczące WPZiB warunkują przyjęcie rozporządzeń przyjmowanych na podstawie art. 215 TFUE, zgodnie z art. 266 TFUE Rada powinna w każdym razie wyciągnąć wnioski z ewentualnego stwierdzenia nieważności decyzji dotyczących WPZiB w odniesieniu do rozporządzeń wykonawczych wprowadzających je w życie (zob. podobnie wyrok z dnia 28 maja 2013 r., Trabelsi i in./Rada, T‑187/11, EU:T:2013:273, pkt 121).

24      Ponadto decyzja 2020/1132, której dotyczy trzecie dostosowanie skargi w sprawie T‑148/19, uchyla, jak wynika z jej tytułu, decyzję Rady (WPZiB) 2020/20 z dnia 13 stycznia 2020 r. aktualizującą listę osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB oraz uchylającą decyzję (WPZiB) 2019/1341 (Dz.U. 2020, L 8 I, s. 5), która nie została zakwestionowana ani w skardze, ani w piśmie dostosowującym skargę, co uniemożliwia tym samym stwierdzenie, że zostały spełnione przesłanki przewidziane w art. 86 regulaminu postępowania (zob. podobnie wyrok z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 141, 142). Gdyby żądanie stwierdzenia nieważności decyzji 2020/1132 zostało uznane za dopuszczalne na tej podstawie, że decyzja ta zmienia listę przewidzianą we wspólnym stanowisku 2001/931, podobnie jak decyzje 2019/25 i 2019/1341, oznaczałoby to – wbrew wymogom ekonomii procesowej i pewności prawa uzasadniających dodanie do regulaminu postępowania przepisu poświęconego dostosowaniu skargi, który wszedł w życie w 2015 r. (zob. wyjaśnienia do art. 86 nowego regulaminu postępowania) – rozszerzenie zakresu art. 86 § 1, który dotyczy zmiany „aktu, [o] którego stwierdzenie nieważności się wnosi,”, a nie wszystkich „aktów mających ten sam przedmiot”.

25      Wynika stąd, że rozpatrywane skargi należy uznać za niedopuszczalne w zakresie, w jakim mają one na celu stwierdzenie nieważności decyzji 2015/521, 2015/1334 i 2017/1426 (sprawa T‑316/14 RENV), decyzji 2020/1132 oraz rozporządzeń wykonawczych 2019/1337, 2020/19 i 2020/1128 (sprawa T‑148/19).

26      Można dodać, że nic nie stało na przeszkodzie temu, by skarżąca, w celu zakwestionowania zgodności z prawem tych aktów, wniosła skargę o stwierdzenie ich nieważności w zakresie, w jakim akty te jej dotyczą (zob. podobnie wyrok z dnia 12 lutego 2020 r., Kande Mupompa/Rada, T‑170/18, EU:T:2020:60, pkt 37).

27      Z powyższego wynika, że zasadność rozpatrywanych skarg zostanie zbadana w zakresie, w jakim dotyczą one:

–        rozporządzeń wykonawczych nr 125/2014 i nr 790/2014 (zwanych dalej „aktami z 2014 r.”);

–        rozporządzeń wykonawczych 2015/513, 2015/1325, 2015/2425, 2016/1127, 2017/150 i 2017/1420 (zwanych dalej „aktami z lat 2015–2017”);

–        decyzji 2019/25 i 2019/1341 (zwanych dalej „decyzjami z 2019 r.”).

B.      Co do istoty

28      W sprawie T‑316/14 RENV skarżąca wskazała w uwagach dotyczących wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316), że podtrzymuje wszystkie zarzuty podniesione w skardze w sprawie T‑316/14, z wyjątkiem zarzutu pierwszego, od którego odstąpiła na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788) uchylonego przez Trybunał w postępowaniu odwoławczym. Na poparcie tej skargi przed Sądem skarżąca podnosiła osiem zarzutów. Pierwszy z tych zarzutów, od którego skarżąca od tego czasu odstąpiła, dotyczył naruszenia międzynarodowego prawa konfliktów zbrojnych zarówno aktami z 2014 r. i aktami z lat 2015–2017, jak i wspólnym stanowiskiem 2001/931 oraz rozporządzeniem nr 2580/2001; drugi – błędnego uznania skarżącej za grupę terrorystyczną w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931; trzeci – braku decyzji właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931; czwarty – naruszenia art. 4 i 51 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą praw podstawowych”) polegającego na tym, że akty z 2014 r. i akty z lat 2015–2017 były częściowo oparte na informacjach uzyskanych w wyniku tortur lub brutalnego traktowania; piąty – braku przeglądu zgodnego z wymogami art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931; szósty – naruszenia zasad proporcjonalności i pomocniczości; siódmy – naruszenia obowiązku uzasadnienia oraz ósmy – naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej.

29      W sprawie T‑148/19 skarżąca podnosi na poparcie swojej skargi sześć zarzutów, z których pierwszy dotyczy błędnego zakwalifikowania skarżącej jako grupy terrorystycznej w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931, drugi – braku decyzji wydanej przez właściwą władzę w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931; trzeci – braku przeglądu zgodnego z wymogami art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931; czwarty – naruszenia zasad proporcjonalności i pomocniczości; piąty – naruszenia obowiązku uzasadnienia oraz szósty – naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej.

30      Z uwagi na podobieństwa między sześcioma zarzutami podniesionymi w obu sprawach należy je rozpatrzyć łącznie, dokonując rozróżnienia między sprawami T‑316/14 RENV i T‑148/19 jedynie wtedy, gdy wymagają tego szczególne argumenty przedstawione na poparcie tych zarzutów i pewne różnice między zaskarżonymi aktami.

31      Zarzuty te dotyczą głównie naruszenia art. 1 wspólnego stanowiska 2001/931, przy czym wspomniane wspólne stanowisko stanowi istotny tekst w niniejszej sprawie, w tym do celów zbadania zaskarżonych rozporządzeń wykonawczych opartych formalnie wyłącznie na rozporządzeniu nr 2580/2001, ponieważ to ostatnie rozporządzenie ma na celu wykonanie środka w postaci zamrożenia środków finansowych osób i podmiotów zaangażowanych w terroryzm w państwach członkowskich w oparciu o zasady i definicje aktów terrorystycznych zawartych we wspólnym stanowisku oraz na podstawie wykazów sporządzonych przez Radę na mocy wspólnego stanowiska. Ów art. 1 stanowi w ust. 3, 4 i 6:

„3.      Do celów niniejszego wspólnego stanowiska »akt terrorystyczny« oznacza jeden z następujących zamierzonych czynów, który, ze względu na swój charakter lub kontekst, może wyrządzić poważną szkodę krajowi lub organizacji międzynarodowej, określony jako przestępstwo na mocy prawa krajowego, gdy został dokonany w celu:

i)      poważnego zastraszenia ludności, lub

ii)      nieuzasadnionego zmuszenia władz publicznych lub organizacji międzynarodowej do wykonania lub powstrzymania się od wykonania jakiegokolwiek działania; lub

iii)      poważnej destabilizacji lub zniszczenia podstawowych struktur politycznych, konstytucyjnych, gospodarczych lub społecznych kraju lub organizacji międzynarodowej:

a)      atak na życie osób, mogący spowodować śmierć;

b)      atak na integralność cielesną osoby;

c)      porwanie lub branie zakładników;

d)      spowodowanie rozległych zniszczeń urządzeń użyteczności rządowej lub publicznej, systemu transportu, infrastruktury, włączając w to system informatyczny, stałej platformy umieszczonej na szelfie kontynentalnym, miejsca publicznego lub własności prywatnej, mogące zagrozić życiu ludzkiemu lub spowodować poważne straty gospodarcze;

e)      porwanie samolotu, statków lub innych środków transportu zbiorowego lub towarowego;

f)      produkowanie, posiadanie, nabywanie, transport, dostarczanie lub używanie broni, materiałów wybuchowych lub broni jądrowej, biologicznej lub chemicznej, jak również prowadzenie działalności badawczo-rozwojowej w zakresie broni biologicznej i chemicznej;

g)      uwalnianie substancji niebezpiecznych lub powodowanie pożarów, wybuchów lub powodzi, których rezultatem jest zagrożenie życia ludzkiego;

h)      zakłócanie lub przerywanie dostaw wody, energii elektrycznej lub jakichkolwiek innych podstawowych zasobów naturalnych, których rezultatem jest zagrożenie życia ludzkiego;

i)      grożenie dokonaniem któregokolwiek z czynów wymienionych w lit. a)–h);

j)      kierowanie grupą terrorystyczną;

k)      uczestniczenie w działalności grupy terrorystycznej, włączając w to dostarczanie zasobów informacyjnych lub materialnych lub finansowanie jej działalności w jakikolwiek sposób, ze świadomością faktu, że takie uczestniczenie przyczyni się do przestępczej działalności grupy.

Do celów niniejszego ustępu »grupa terrorystyczna« oznacza sformalizowaną grupę składającą się z więcej niż dwóch osób, ustanowioną na przestrzeni czasu i działającą w uzgodniony sposób w celu dokonywania aktów terrorystycznych. »Grupa sformalizowana« oznacza grupę, która nie jest utworzona przypadkowo w celu natychmiastowego dokonania aktu terrorystycznego i która nie musi posiadać formalnie określonych ról dla swoich członków, ciągłości ich członkostwa lub rozwiniętej struktury.

4.      Lista [Wykaz] w załączniku jest sporządzan[y] na podstawie dokładnych informacji lub materiałów zawartych w odpowiednich aktach, które wskazują, że decyzja została podjęta przez właściwą władzę w odniesieniu do osób, grup i podmiotów, których to dotyczy, bez względu na to, czy dotyczy to wszczęcia dochodzenia lub postępowania w sprawie o akt terrorystyczny, usiłowanie popełnienia takiego aktu, uczestniczenia w nim lub ułatwienia dokonania takiego aktu, opartego na poważnych i wiarygodnych dowodach lub poszlakach, lub skazania za takie czyny. Osoby, grupy i podmioty określone przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych za [jako] związane z terroryzmem i przeciwko którym zarządziła ona sankcje, mogą być włączone do tej listy [tego wykazu].

Do celów niniejszego ustępu »właściwa władza« oznacza władzę sądowniczą lub, gdy władze sądownicze nie mają właściwości w zakresie objętym niniejszym ustępem, równoważną właściwą władzę w tym zakresie.

[…]

6.      Nazwiska osób i nazwy podmiotów na liście [w wykazie] w załączniku są poddawane kontroli [przeglądowi] w regularnych odstępach czasu, co najmniej raz w ciągu każdych sześciu miesięcy, w celu zapewnienia, że istnieją podstawy do utrzymania ich na liście [w wykazie]”.

32      Z orzecznictwa, w którym dokonano wykładni tych przepisów wspólnego stanowiska 2001/931, wynika, że procedura mogąca prowadzić do przyjęcia środka w postaci zamrożenia środków finansowych na podstawie wspomnianego wspólnego stanowiska przebiega na dwóch poziomach, krajowym i europejskim (zob. podobnie wyroki: z dnia 14 marca 2017 r., A i in., C‑158/14, EU:C:2017:202, pkt 84; z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 203, 204). W pierwszej kolejności właściwy organ krajowy wydaje wobec zainteresowanego decyzję odpowiadającą definicji z art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931. W drugiej kolejności Rada, stanowiąc jednomyślnie, decyduje o umieszczeniu zainteresowanego w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych na podstawie dokładnych informacji lub materiałów zawartych w odpowiednich aktach, które wskazują, że taka decyzja została wydana (wyroki: z dnia 12 grudnia 2006 r., Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran/Rada, T‑228/02, EU:T:2006:384, pkt 117, z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑256/07, EU:T:2008:461, pkt 131).

33      Ponieważ Unia Europejska nie dysponuje środkami umożliwiającymi jej samodzielne prowadzenie dochodzeń, które dotyczą uczestniczenia określonej osoby w aktach terrorystycznych, odwołanie się do wymogu istnienia uprzedniej decyzji władzy krajowej ma za zadanie wykazanie istnienia poważnych i wiarygodnych dowodów lub poszlak dotyczących uczestniczenia określonej osoby w działaniach terrorystycznych, które zostały uznane przez władze krajowe za wiarygodne i doprowadziły przynajmniej do podjęcia czynności śledczych. Z odwołania się do decyzji krajowej oraz ze wzmianki w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 o „dokładnych informacjach” oraz „poważnych i wiarygodnych dowodach lub poszlakach” wynika zatem, że jego celem jest ochrona zainteresowanych osób poprzez zapewnienie, że ich umieszczenie w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych będzie miało miejsce wyłącznie na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej oraz że zmierza ono do osiągnięcia tego celu poprzez wymóg istnienia decyzji wydanej przez władzę krajową (wyroki: z dnia 15 listopada 2012 r., Al-Aqsa/Rada i Niderlandy/Al-Aqsa, C‑539/10 P i C‑550/10 P, EU:C:2012:711, pkt 68, 69; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 24).

34      Z tej szczególnej formy współpracy między Radą a państwami członkowskimi w ramach zwalczania terroryzmu, ustanowionej we wspólnym stanowisku 2001/931, wynika szereg konsekwencji.

35      Po pierwsze, wynika z niej, że zgodnie z art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 pierwotne umieszczenie osoby lub podmiotu w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych zakłada istnienie decyzji krajowej pochodzącej od właściwej władzy. Natomiast warunek taki nie jest przewidziany w art. 1 ust. 6 tego wspólnego stanowiska, dotyczącym przeglądu umieszczenia w wykazie.

36      Po drugie, wynika z niej, że spoczywający na Radzie ciężar udowodnienia, że zamrożenie środków finansowych danej osoby, grupy lub podmiotu jest prawnie uzasadnione, ma w postępowaniu przed instytucjami Unii względnie ograniczony przedmiot. Szczególna forma współpracy ustanowiona między państwami członkowskimi a Radą w dziedzinie zwalczania terroryzmu rodzi bowiem po stronie tej instytucji obowiązek polegania, na ile to możliwe, na ocenie właściwej władzy krajowej (wyroki: z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑256/07, EU:T:2008:461, pkt 133, 134; z dnia 4 grudnia 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑284/08, EU:T:2008:550, pkt 53; z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 282).

37      Ten ciążący na Radzie obowiązek polegania, na ile to możliwe, na ocenie właściwej władzy krajowej dotyczy głównie krajowych orzeczeń skazujących branych pod uwagę przy pierwotnym umieszczeniu w wykazie na podstawie art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931. W szczególności zadaniem Rady nie jest sprawdzanie prawdziwości lub przypisania czynów przyjętych w krajowych orzeczeniach skazujących leżących u podstaw pierwotnego umieszczenia w wykazie. Taki obowiązek weryfikacji nałożony na Radę w odniesieniu do okoliczności faktycznych leżących u podstaw decyzji krajowej, na której oparto pierwotne umieszczenie w wykazach dotyczących zamrożenia środków finansowych, stanowiłby zdecydowany cios dla dwupoziomowego systemu charakteryzującego wspomniane wspólne stanowisko, ponieważ dokonana przez Radę ocena prawdziwości tych okoliczności faktycznych mogłaby znaleźć się w konflikcie z oceną i ustaleniami dokonanymi przez odnośną władzę krajową, a konflikt taki byłby niewłaściwy, tym bardziej że Rada niekoniecznie dysponuje wszystkimi informacjami o faktach oraz dowodami, które władza ta posiada w swoich aktach (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 240–242 i przytoczone tam orzecznictwo). Należy ponadto przypomnieć, że gwarancja dla zainteresowanych osób, iż umieszczenie ich w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych opiera się na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej, zasadza się właśnie na wymogu istnienia decyzji wydanej przez władzę krajową oraz na zaufaniu, jakie instytucje Unii pokładają w ocenie dowodów i poszlak dokonanej przez wspomnianą władzę krajową (zob. pkt 33 powyżej).

38      Natomiast, jeśli chodzi o dowody, na których Rada opiera się w celu wykazania utrzymywania się ryzyka uczestnictwa w działalności terrorystycznej na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931, niezależnie od tego, czy chodzi o informacje wynikające z decyzji krajowej przyjętej przez właściwą władzę, czy z innych źródeł, to do Rady należy, w razie zakwestionowania, wykazanie zasadności ustaleń faktycznych wymienionych w aktach pozostawiających umieszczenie w wykazach, a do sądu Unii – weryfikacja rzeczywistego charakteru odnośnych faktów, jak również zakwalifikowania ich jako elementów uzasadniających zastosowanie środków ograniczających wobec danej osoby (zob. podobnie wyrok z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 52–55 i przytoczone tam orzecznictwo).

39      Ponadto, jak przypomniał Trybunał w wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 60–62, 78–80 i przytoczone tam orzecznictwo), Rada nadal podlega obowiązkowi uzasadnienia w odniesieniu zarówno do zdarzeń stwierdzonych w decyzjach uwzględnionych na podstawie art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, jak i do zdarzeń stwierdzonych w późniejszych decyzjach krajowych lub do zdarzeń uwzględnionych przez Radę w sposób niezależny, bez odwoływania się do takich decyzji.

40      Wynika z tego, że w odniesieniu do każdego z zaskarżonych aktów należy dokonać rozróżnienia w zależności od tego, czy opierają się one na decyzjach właściwych władz krajowych, które uzasadniały pierwotne umieszczenie skarżącej w wykazie, czy też na późniejszych decyzjach tych władz krajowych, czy też na elementach stwierdzonych w sposób niezależny przez Radę. Takie rozróżnienie jest konieczne, tym bardziej że te dwojakiego rodzaju podstawy są regulowane przez różne przepisy wspólnego stanowiska 2001/931, przy czym pierwszy rodzaj jest objęty art. 1 ust. 4 tego stanowiska, a drugi – jego art. 1 ust. 6.

41      Tymczasem w niniejszej sprawie akty z 2014 r. opierają się, po pierwsze, na dokonanej przez Radę niezależnej analizie szeregu zdarzeń wymienionych w uzasadnieniach, a po drugie, na decyzjach władz Zjednoczonego Królestwa, Stanów Zjednoczonych i Turcji. Akty z lat 2015–2017 i decyzje z 2019 r. są natomiast oparte wyłącznie na decyzjach pochodzących od różnych władz krajowych, mianowicie władz Zjednoczonego Królestwa, Stanów Zjednoczonych i Francji. Należy również uściślić, że niektóre z uwzględnionych decyzji krajowych stanowiły podstawę pierwotnego umieszczenia skarżącej w wykazie, podczas gdy inne, późniejsze decyzje zostały uwzględnione przez Radę w ramach przeglądu umieszczenia skarżącej w wykazie.

42      Sześć podobnych zarzutów skierowanych przeciwko zaskarżonym aktom należy zatem zbadać w świetle tych wstępnych uwag, przy czym zarzut specyficzny dla sprawy T‑316/14 RENV, dotyczący naruszenia art. 4 i 51 karty praw podstawowych i skierowany wyłącznie przeciwko aktom z 2014 r., zostanie rozpatrzony łącznie z zarzutem opartym na naruszeniu art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 (zob. pkt 166 i 175 poniżej). Poniżej zostanie zatem przeanalizowane poszanowanie w tych aktach art. 1 ust. 3 (zarzut pierwszy), 4 (zarzut drugi) i 6 (zarzut trzeci) wspólnego stanowiska 2001/931, jak również zasady proporcjonalności (zarzut czwarty) – przy czym skarżąca wyjaśniła na rozprawie, co zostało odnotowane w protokole, że przedmiotowy zarzut opiera się na naruszeniu wyłącznie tej zasady, a już nie zasady pomocniczości, obowiązku uzasadnienia (zarzut piąty) i wreszcie prawa skarżącej do obrony i do skutecznej ochrony sądowej (zarzut szósty), poczynając od analizy zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

1.      W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931

43      Tytułem wstępu należy przypomnieć, że art. 1 wspólnego stanowiska 2001/931 wprowadza rozróżnienie pomiędzy określonym w jego ust. 4 pierwotnym umieszczeniem nazwiska osoby lub nazwy podmiotu w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych, a określonym w jego ust. 6 pozostawieniem w tym wykazie nazwiska osoby lub nazwy podmiotu już do niego wpisanych. Podczas gdy pierwotne umieszczenie osoby lub podmiotu w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych zakłada istnienie decyzji krajowej pochodzącej od właściwej władzy, wymóg taki nie jest przewidziany w przypadku pozostawienia w wykazie nazwiska tej osoby lub nazwy tego podmiotu, ponieważ pozostawienie to stanowi w istocie przedłużenie pierwotnego umieszczenia i wymaga z tego względu utrzymywania się ryzyka zaangażowania danej osoby lub danego podmiotu w działalność terrorystyczną, jakie zostało początkowo stwierdzone przez Radę na podstawie decyzji krajowej, która służyła za podstawę temu pierwotnemu umieszczeniu (wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 59–61; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 37–39).

44      Wynika stąd, po pierwsze, że w sytuacji gdy Rada opiera się nadal na decyzji krajowej wydanej przez właściwą władzę, by na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 zdecydować o pozostawieniu w wykazie danej osoby lub danego podmiotu, zarzut dotyczący naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 może zostać skutecznie podniesiony na poparcie skargi na taką decyzję (zob. podobnie wyrok z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 229, 230), czemu zresztą Rada się nie sprzeciwia. W tym względzie można dodać, że Trybunał nie zakwestionował tej skuteczności, orzekając w wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 38), że Sąd nie naruszył prawa, badając decyzje o pozostawieniu w wykazach wyłącznie w świetle art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931. Trybunał wypowiedział się bowiem w przedmiocie badania przez Sąd ciążącego na Radzie obowiązku uzasadnienia, uznając zasadniczo, że przestrzeganie tego obowiązku uzasadnienia należy badać w świetle elementów objętych zakresem art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931, i przekazał ponadto Sądowi analizę ogółu pozostałych zarzutów, w tym zarzutów dotyczących naruszenia art. 1 ust. 3 i 4 tego wspólnego stanowiska.

45      Po drugie, wynika stąd, że w niniejszej sprawie zarzut ten zostanie zbadany wyłącznie w odniesieniu do decyzji krajowych, na których oparto pierwotne umieszczenie skarżącej w wykazie w 2002 r., a mianowicie:

–        decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z dnia 29 marca 2001 r.;

–        decyzji rządu Stanów Zjednoczonych z dni 8 października 1997 r. i 31 października 2001 r.

46      Argumenty dotyczące francuskich orzeczeń sądowych wydanych po pierwotnym umieszczeniu skarżącej w wykazie, podobnie jak argumenty kwestionujące decyzje wydane w następstwie ww. decyzji wydanych przez władze Zjednoczonego Królestwa w 2014 r. i władze Stanów Zjednoczonych w 2013 r. i w 2019 r., jak również elementy uwzględnione w sposób autonomiczny przez Radę, zostaną natomiast rozpatrzone w ramach badania zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931.

47      To samo dotyczy argumentów dotyczących wyroków tureckich trybunałów bezpieczeństwa wymienionych w uzasadnieniach aktów z 2014 r. Nawet jeśli niektóre fragmenty tych uzasadnień mogą być mylące, ponieważ odnoszą się one do wydanych przez tureckie trybunały bezpieczeństwa wyroków skazujących PKK, z których część pochodzi sprzed 2002 r., i formalnie stwierdzają istnienie decyzji podjętych na podstawie art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 w następstwie wyliczenia tych wyroków skazujących, to jednak z ogólnego wniosku dotyczącego przeglądu spornych wpisów, odnoszącego się wyłącznie do utrzymania w mocy decyzji Zjednoczonego Królestwa i Stanów Zjednoczonych, można wywnioskować, że tylko te ostatnie decyzje zostały uwzględnione na podstawie wspomnianego przepisu wspólnego stanowiska, co potwierdza Rada w odpowiedzi na skargę i co przyznaje zresztą skarżąca w replice.

a)      W przedmiocie decyzji Zjednoczonego Królestwa

48      Skarżąca kwestionuje twierdzenie, jakoby decyzję ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z dnia 29 marca 2001 r. można było uznać za decyzję właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, podnosząc argumenty dotyczące pojęcia „właściwej władzy”, danych wymaganych do wykazania, że taka decyzja została wydana, oraz daty zdarzeń stwierdzonych w tej decyzji.

1)      W przedmiocie uznania ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa za „właściwą władzę”

49      Skarżąca uważa, że ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa nie można uznać za „właściwą władzę” w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931. Minister ten nie jest bowiem organem sądowym, lecz administracyjnym. Jego decyzje mają charakter aktów administracyjnych i nie są wydawane po przeprowadzeniu wieloetapowej procedury, takiej jak ta, która cechuje orzeczenia karne. Zakazy ustanowione w tych decyzjach są ponadto jej zdaniem bezterminowe wobec braku okresowej kontroli. Minister spraw wewnętrznych dysponuje ponadto szerokim zakresem uprawnień dyskrecjonalnych, ponieważ uprawnienia Parlamentu Zjednoczonego Królestwa są ograniczone do zbiorowej oceny odnośnych organizacji bez znajomości informacji poufnych branych pod uwagę przez ministra.

50      Na wstępie należy przypomnieć, że Sąd wielokrotnie stwierdzał, iż decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z dnia 29 marca 2001 r. stanowiła decyzję właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 (zob. podobnie wyroki: z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑256/07, EU:T:2008:461, pkt 144, 145; z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 106; z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 258–285; z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 71–96; z dnia 10 kwietnia 2019 r., Gamaa Islamya Égypte/Rada, T‑643/16, EU:T:2019:238, pkt 108–133; z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 112).

51      Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem, nawet jeśli art. 1 ust. 4 akapit drugi wspólnego stanowiska 2001/931 uprzywilejowuje decyzje pochodzące od organów sądowych, nie wyklucza on brania pod uwagę decyzji pochodzących od organów administracyjnych, gdy, po pierwsze, w świetle prawa krajowego organy te faktycznie posiadają kompetencję do wydawania decyzji dotyczących środków ograniczających wobec ugrupowań zaangażowanych w działalność terrorystyczną, oraz po drugie, organy te, mimo że mają status wyłącznie organów administracyjnych, można uważać za „równoważne” organom sądowym (wyroki: z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 107; z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 259; z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 72; z dnia 10 kwietnia 2019 r., Gamaa Islamya Égypte/Rada, T‑643/16, EU:T:2019:238, pkt 111; z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 114).

52      Organy administracyjne należy uznać za równoważne organom sądowym, gdy od wydanych przez nie decyzji można wnieść do sądu środek odwoławczy dotyczący zarówno kwestii faktycznych, jak i prawnych (zob. podobnie wyroki: z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑256/07, EU:T:2008:461, pkt 145; z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 260; z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 73; z dnia 10 kwietnia 2019 r., Gamaa Islamya Égypte/Rada, T‑643/16, EU:T:2019:238, pkt 112; z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 115).

53      W konsekwencji fakt, że sądy państwa członkowskiego posiadają kompetencję w dziedzinie zwalczania terroryzmu, nie stoi na przeszkodzie temu, aby Rada brała pod uwagę decyzje wydane przez krajowe organy administracyjne, którym zostało powierzone przyjmowanie środków ograniczających w dziedzinie terroryzmu (wyroki: z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 108; z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 261; z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 74; z dnia 10 kwietnia 2019 r., Gamaa Islamya Égypte/Rada, T‑643/16, EU:T:2019:238, pkt 113; z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 116).

54      Jak wynika z uzasadnienia aktów z lat 2015–2017 i decyzji z 2019 r., decyzje ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa mogą być przedmiotem odwołania do Proscribed Organisations Appeal Commission (komisji odwoławczej ds. zdelegalizowanych organizacji, Zjednoczone Królestwo, zwanej dalej „POAC”), która rozstrzyga co do faktów i co do prawa zgodnie z zasadami kontroli sądowej, a każda ze stron może odwołać się od takiej decyzji POAC w kwestii prawnej do sądu apelacyjnego, jeśli uzyska zgodę samej POAC, a w razie jej braku – jeśli uzyska zgodę tego sądu apelacyjnego (zob. podobnie wyroki: z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 262; z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 75; z dnia 10 kwietnia 2019 r., Gamaa Islamya Égypte/Rada, T‑643/16, EU:T:2019:238, pkt 114; z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 117).

55      W tych okolicznościach należy uznać, że decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r. została wydana przez organ administracyjny równoważny z organem sądowym, a zatem przez właściwą władzę w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 (zob. podobnie wyroki: z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 263; z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 76; z dnia 10 kwietnia 2019 r., Gamaa Islamya Égypte/Rada, T‑643/16, EU:T:2019:238, pkt 115; z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 118).

56      Należy ponadto wskazać, że zgodnie z orzecznictwem art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 nie wymaga, by decyzja właściwej władzy wpisywała się w ramy postępowania karnego sensu stricto, pod warunkiem że – pod względem celów wspólnego stanowiska 2001/931 – rozpatrywana procedura krajowa ma za przedmiot walkę z terroryzmem w szerokim rozumieniu poprzez stosowanie środków prewencyjnych lub represyjnych (zob. podobnie wyroki: z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 269–271; z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 82–84; z dnia 10 kwietnia 2019 r., Gamaa Islamya Égypte/Rada, T‑643/16, EU:T:2019:238, pkt 119–121; z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 119).

57      W niniejszej sprawie decyzja ministra spraw wewnętrznych z 2001 r. ustanawia środki delegalizujące organizacje uznawane za terrorystyczne, a tym samym, jak wymaga tego orzecznictwo, jest elementem procedury krajowej mającej na celu, przede wszystkim, zastosowanie wobec PKK środków o charakterze prewencyjnym lub represyjnym w ramach walki z terroryzmem (zob. podobnie wyroki: z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 115; z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 272, 273; z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 84; z dnia 10 kwietnia 2019 r., Gamaa Islamya Égypte/Rada, T‑643/16, EU:T:2019:238, pkt 121; z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 120).

58      Z powyższych rozważań wynika, że nie można stwierdzić nieważności zaskarżonych aktów z tego powodu, że w uzasadnieniach dotyczących tych aktów Rada oparła się, umieszczając nazwisko skarżącej w spornych wykazach, na decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r., który jest organem administracyjnym i którego decyzje nie mają charakteru karnego.

59      Wniosku tego nie mogą podważyć pozostałe argumenty przedstawione przez skarżącą na poparcie rozpatrywanego obecnie zarzutu.

60      Po pierwsze, co się tyczy podnoszonego braku procedury składającej się z kilku etapów, jak ma to miejsce w przypadku postępowań sądowych, z brzmienia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 nie wynika, że aby dana decyzja krajowa mogła stanowić podstawę umieszczenia w wykazie, musi kończyć wieloetapowe postępowanie (wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 124).

61      W każdym razie procedura prowadząca do wydania przez ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa decyzji delegalizujących przebiega wieloetapowo. Przede wszystkim delegalizacja wymaga od tego organu dokładnego zbadania dowodów, na których opiera się uzasadnione przekonanie, że organizacja jest zaangażowana w terroryzm. Dowody te obejmują informacje pochodzące ze źródeł publicznych i od służb wywiadowczych. Ponadto decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa zostaje wydana po konsultacji z całym rządem, a także ze służbami wywiadu i policji. Wreszcie decyzja o delegalizacji podlega kontroli i aprobacie przez obie izby parlamentu Zjednoczonego Królestwa w ramach procedury zatwierdzania przez te izby (wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 125–128).

62      Po drugie, w odniesieniu do jakoby bezterminowego obowiązywania delegalizacji zarządzone decyzją ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, z jednej strony należy podkreślić, że okoliczność, iż decyzja ta nie podlega obowiązkowi corocznego przeglądu, nie uniemożliwia Radzie powołania się na nią w celu umieszczenia objętego nim podmiotu w wykazach dotyczących zamrożenia środków finansowych w zakresie, w jakim Rada, w ramach ciążącego na niej obowiązku przeglądu, jest zobowiązana do sprawdzenia, czy w dniu, w którym zamierza utrzymać ten podmiot we wspomnianych wykazach, ta decyzja, inne decyzje lub późniejsze elementy faktyczne nadal uzasadniają to umieszczenie (wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 131).

63      Z drugiej strony, na podstawie sekcji 4 ustawy Zjednoczonego Królestwa z 2000 r. o terroryzmie organizacja lub osoba, której dotyczy delegalizacja, może złożyć do ministra spraw wewnętrznych wniosek na piśmie o zbadanie przez niego celowości wykreślenia z wykazu zdelegalizowanych organizacji, a na podstawie sekcji 5 ustawy Zjednoczonego Królestwa z 2000 r. o terroryzmie, jeżeli minister odrzuci taki wniosek, wnioskodawca może wnieść odwołanie do POAC, której decyzje same w sobie mogą być przedmiotem apelacji (wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 132) (zob. pkt 54 powyżej).

64      Wynika stąd, że nawet jeśli ustawa Zjednoczonego Królestwa z 2000 r. o terroryzmie nie przewiduje corocznego przeglądu decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, decyzje te nie są bezterminowe.

65      Po trzecie, co się tyczy podnoszonego szerokiego zakresu uprawnień dyskrecjonalnych ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa w zakresie delegalizacji organizacji terrorystycznych, należy podkreślić, że minister ten wydaje decyzje o delegalizacji nie ze względów politycznych, lecz na podstawie przepisów prawa krajowego definiujących akty terrorystyczne, jak wynika z sekcji 3 ustawy Zjednoczonego Królestwa z 2000 r. o terroryzmie. Wbrew temu, co twierdzi skarżąca w odniesieniu do tego przepisu, okoliczność, że zgodnie z tym przepisem minister spraw wewnętrznych delegalizuje podmiot, gdy „uważa, że jest on zaangażowany w działalność terrorystyczną”, dotyczy stanardu dowodu wymaganego do umieszczenia w wykazie (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2016 r., Al-Ghabra/Komisja, T‑248/13, EU:T:2016:721, pkt 112–119) i tym bardziej nie może prowadzić do dyskrecjonalnej oceny, że ten standard dowodu oznacza wyższy stopień przekonania, a tym samym precyzji uzasadnienia, niż ten, który polega na zwykłych podejrzeniach (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2016 r., Al-Ghabra/Komisja, T‑248/13, EU:T:2016:721, pkt 114, 115).

66      Można dodać, że w każdym razie szeroki zakres uprawnień dyskrecjonalnych ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa jest ograniczony kontrolą i aprobatą parlamentu, którym podlegają projekty jego decyzji. Sąd miał już zatem okazję uznać, właśnie w odniesieniu do projektów decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, że wszyscy członkowie izby gmin, która jest jedną z dwóch izb parlamentu Zjednoczonego Królestwa, które powinny zatwierdzić projekt decyzji, otrzymują streszczenie okoliczności faktycznych w odniesieniu do każdej z organizacji znajdujących się w wykazie zawartym w projekcie decyzji, co oznacza możliwość indywidualnego zbadania przez izbę gmin, że debaty w izbie gmin dotyczą w istocie poszczególnych organizacji, o czym świadczą zresztą stanowiska zajęte wobec PKK podczas debaty parlamentarnej prowadzącej do zatwierdzenia decyzji z 2001 r., przytoczone przez skarżącą w skardze w niniejszej sprawie, oraz że izba gmin zachowuje w każdym razie swobodę w kwestii odmowy aprobaty projektu decyzji (wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 122; zob. również, podobnie, wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 136, 137).

67      Z ogółu powyższych rozważań wynika, że należy oddalić wszystkie argumenty mające na celu zakwestionowanie uznania ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa za „właściwą władzę” w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

2)      W przedmiocie „dokładnych informacji lub materiałów zawartych w odpowiednich aktach, które wskazują, że decyzja została podjęta przez właściwą władzę”

68      Skarżąca zarzuca w istocie Radzie, że nie przedstawiła ona dokładnych informacji lub materiałów zawartych w odpowiednich aktach, które wskazują, że decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa stanowiła decyzję podjętą przez właściwą władzę w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931. Zarzut taki obejmuje, zgodnie z pismami skarżącej, trzy zarzuty szczegółowe. Po pierwsze, Rada nie wskazała powodów, dla których uznała, że minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa jest „właściwą władzą”. Po drugie, zaskarżone akty nie zawierają żadnego opisu powodów leżących u podstaw decyzji z 2001 r. Po trzecie, w aktach tych nie wskazano również, z jakich powodów Rada uznała, że dane fakty wchodzą w zakres pojęcia aktu terrorystycznego w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

69      W odniesieniu do pierwszego zarzutu szczegółowego należy stwierdzić, że stanowi on formalną krytykę poszanowania obowiązku uzasadnienia (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 329–333) i zostanie on rozpatrzony wraz z zarzutem dotyczącym naruszenia tego obowiązku (zob. pkt 221–224 poniżej).

70      Co się tyczy dwóch pozostałych zarzutów szczegółowych, należy najpierw przypomnieć treść fragmentów uzasadnienia zaskarżonych aktów poświęconych decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r.

71      W aktach z 2014 r. Rada wskazała, że minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, mając na uwadze dokonywanie aktów terrorystycznych przez PKK i zaangażowanie jej w takie akty, zdelegalizował PKK jako organizację zaangażowaną w akty terrorystyczne. Rada wywiodła stąd, wspomniawszy również o innych decyzjach krajowych, że decyzje zostały podjęte przez właściwe władze w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 (uzasadnienie, s. 4).

72      W aktach z lat 2015–2017 oraz w decyzjach z 2019 r., których uzasadnienia są w tej kwestii identyczne, Rada wskazuje, że oparła się na istnieniu decyzji, które kwalifikuje jako decyzje właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, w tym decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r. Dodaje ona, że zbadała okoliczności faktyczne, na których decyzje te zostały oparte, oraz że uznała, iż okoliczności te wchodzą w zakres pojęć „aktu terrorystycznego” lub „osób, grup i podmiotów uczestniczących w aktach terrorystycznych” w rozumieniu art. 1 ust. 2 i 3 wspólnego stanowiska 2001/931 (uzasadnienie, pkt 1–6). I tak, po pierwsze, w odniesieniu do załącznika A do uzasadnienia dotyczącego wspomnianej decyzji Rada wskazuje w szczególności, że decyzja ta została przyjęta w 2001 r. z tego względu, że ówczesny minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa miał powody, by sądzić, że PKK dokonała aktów terrorystycznych lub uczestniczyła w takich aktach w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 (pkt 3, 4, 16). Dodaje ona, że przedmiotowe akty terrorystyczne obejmowały ataki terrorystyczne zarzucane PKK od 1984 r. oraz że na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku PKK prowadziła kampanię terrorystyczną przeciwko zachodnim interesom i inwestycjom w celu zwiększenia presji na rząd turecki, co obejmowało uprowadzenie zachodnich turystów, oraz – w latach 1993–1994 – atak na rafinerię i zamachy na obiekty turystyczne, które doprowadziły do śmierci zagranicznych turystów. Zauważa ona, że nawet jeżeli PKK sprawiała wrażenie, że zarzuciła tę kampanię w latach 1995–1999, to w tym okresie nadal groziła atakami na tureckie obiekty turystyczne. Rada wskazuje, że jej zdaniem czyny te zaliczają się do celów wymienionych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (i) oraz (ii) wspólnego stanowiska 2001/931 oraz do aktów przemocy wymienionych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (iii) lit. a), c), d), f), g) oraz i) wspólnego stanowiska 2001/931 (pkt 16).

73      Następnie należy przypomnieć, że z orzecznictwa wynika, iż „dokładne informacje lub materiały zawarte w odpowiednich aktach” wymagane w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 powinny wykazywać, że decyzja władzy krajowej odpowiadająca definicji z tego przepisu została podjęta w odniesieniu do danych osób lub podmiotów, w szczególności w taki sposób, aby umożliwić tym ostatnim zidentyfikowanie tej decyzji, lecz nie odnoszą się do treści wspomnianej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 148 i przytoczone tam orzecznictwo).

74      Wynika z tego, że w niniejszej sprawie można uznać, iż Rada podała w aktach z 2014 r. „[wystarczająco] dokładne informacje” dotyczące decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r. w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, wskazując dokładną datę wydania tej decyzji, jej autora i jej podstawę prawną, w tym przypadku ustawę Zjednoczonego Królestwa z 2000 r. o terroryzmie.

75      To samo dotyczy aktów z lat 2015–2017 i decyzji z 2019 r., które zawierają takie same wskazówki dotyczące dokładnej daty, autora i podstawy prawnej decyzji z 2001 r.

76      Z powyższego wynika, że należy oddalić wszystkie argumenty kwestionujące przestrzeganie przez Radę wymogów dotyczących „dokładnych informacji lub materiałów zawartych w odpowiednich aktach, które wskazują, że decyzja została podjęta przez właściwą władzę” na podstawie art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

3)      W przedmiocie daty aktów terrorystycznych, które uzasadniały delegalizację PKK przez ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa

77      Zarzut, zgodnie z którym decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r. była oparta na zbyt dawnych zdarzeniach, aby mogła zostać skutecznie uwzględniona na podstawie art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, został podniesiony wyłącznie w sprawie T‑148/19.

78      Na wstępie należy wyjaśnić, że „dystans czasowy”, który należy oceniać w niniejszej sprawie, dotyczy czasu oddzielającego zdarzenia uwzględnione w decyzji z 2001 r. i datę tej decyzji, jak zresztą słusznie podnosi skarżąca.

79      W zakresie, w jakim argument ten został podniesiony na poparcie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, należy bowiem wypowiedzieć się jedynie w przedmiocie kwalifikacji decyzji z 2001 r. jako „decyzji właściwej władzy” w rozumieniu tego przepisu, w szczególności w odniesieniu do daty zdarzeń, które zostały uwzględnione w tej decyzji (zob. podobnie opinia rzecznik generalnej E. Sharpston w sprawie Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2016:723, pkt 80), przy czym dystans czasowy dzielący zdarzenia, o których mowa we wspomnianej decyzji, oraz – z jednej strony – wydanie tej decyzji, a z drugiej strony wydanie zaskarżonych w niniejszej sprawie decyzji o pozostawieniu w wykazie, zostanie zbadana w ramach zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931.

80      Co się tyczy oceny rozpatrywanego dystansu czasowego w niniejszej sprawie, można stwierdzić, że ostatnie okoliczności uwzględnione w decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r., opisanej w decyzjach z 2019 r., polegające na groźbach ataków na tureckie obiekty turystyczne, obejmują okres od 1995 r. do 1999 r. (zob. pkt 72 powyżej). Należy ponadto przypomnieć, że zadaniem Rady nie jest kontrolowanie prawdziwości okoliczności faktycznych przyjętych w krajowych orzeczeniach skazujących leżących u podstaw pierwotnego umieszczenia w wykazie (zob. pkt 37 powyżej), takich jak decyzja z 2001 r. Z utrwalonego orzecznictwa wynika bowiem, że decyzję tę należy traktować na równi z wyrokiem skazującym, jeżeli jest ona prawomocna w tym znaczeniu, że nie prowadzi się po niej śledztwa i ma na celu delegalizację pewnych osób lub podmiotów w Zjednoczonym Królestwie z konsekwencjami karnymi dla osób, które utrzymują z nimi bliższe lub dalsze związki (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 155, 156 i przytoczone tam orzecznictwo).

81      Wynika stąd, że pomimo zakwestionowania prawdziwości przedmiotowych gróźb ataków przez skarżącą, która podnosi, że uzasadnienia nie zawierają żadnego elementu ani argumentu na potwierdzenie tych gróźb, groźby te mogą zostać uwzględnione w niniejszej sprawie. Wynika z tego również, że dystans czasowy pomiędzy ostatnimi uwzględnionymi faktami (1999) a datą decyzji z 2001 r. wynosi około dwa lata. Tymczasem taki dystans czasowy, krótszy niż pięć lat, nie jest uważany za nadmierny (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 208 i przytoczone tam orzecznictwo).

82      Artykuł 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 nie został zatem naruszony ze względu na datę wystąpienia zdarzeń wskazanych w decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r. uwzględnionej na podstawie tego przepisu.

83      Z całości powyższych rozważań wynika zatem, że zarzuty szczegółowe skierowane przeciwko okoliczności, iż zaskarżone akty opierają się na decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r., należy oddalić.

b)      W przedmiocie decyzji Stanów Zjednoczonych

84      Skarżąca nie zgadza się z zakwalifikowaniem decyzji organów Stanów Zjednoczonych z 1997 r. i 2001 r. jako decyzji właściwej władzy w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 i podnosi argumenty oparte na pojęciu „właściwej władzy” i wskazówkach wymaganych do wykazania, że takie decyzje zostały wydane.

85      W tym względzie należy przypomnieć utrwalone już orzecznictwo, zgodnie z którym pojęcie „właściwej władzy” użyte w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 nie ogranicza się do organów państw członkowskich, lecz może co do zasady obejmować także organy państw trzecich (wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 22; z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 244; z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 43).

86      Wykładnia ta jest uzasadniona, po pierwsze, w świetle brzmienia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, który nie ogranicza pojęcia „właściwych władz” do organów państw członkowskich, oraz po drugie, w świetle celu tego wspólnego stanowiska, które przyjęto w celu wykonania rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1373 (2001) zmierzającej do intensyfikacji walki z terroryzmem na szczeblu światowym poprzez systematyczną i ścisłą współpracę wszystkich państw (wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 23; z dnia 14 grudnia 2018 r., Hamas/Rada, T‑400/10 RENV, EU:T:2018:966, pkt 245; z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 44).

87      Jednakże zgodnie z równie utrwalonym orzecznictwem na Radzie spoczywa obowiązek, by przed oparciem swojej decyzji na decyzji władzy państwa trzeciego zweryfikować, czy decyzja ta została wydana z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej (wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 24, 31; z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada, T‑308/18, EU:T:2019:557, pkt 58).

88      Należy zatem rozpocząć od analizy argumentów skarżącej kwestionujących tę weryfikację, przeprowadzoną w niniejszej sprawie przez Radę. W tym względzie konieczność przeprowadzenia tej weryfikacji wynika w szczególności z celu przewidzianego w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 wymogu, zgodnie z którym pierwotne umieszczenie osoby lub podmiotu w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych musi się opierać na decyzji wydanej przez właściwą władzę. Celem tego wymogu jest bowiem ochrona zainteresowanych osób i podmiotów poprzez zapewnienie, że ich pierwotne umieszczenie w tym wykazie będzie miało miejsce wyłącznie na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej (zob. podobnie wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Al-Aqsa/Rada i Niderlandy/Al-Aqsa, C‑539/10 P i C‑550/10 P, EU:C:2012:711, pkt 68). Cel ten może zaś zostać osiągnięty tylko wtedy, gdy decyzje państw trzecich, na których Rada opiera pierwotne umieszczenia osób lub podmiotów we wspomnianym wykazie, są przyjmowane z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej (wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑46/14 P, EU:C:2017:583, pkt 26).

89      W niniejszej sprawie należy zauważyć, że w załączniku C do uzasadnienia, dotyczącego wskazań PKK jako FTO i SDGT przez władze Stanów Zjednoczonych, identycznym w aktach z lat 2015–2017 i w decyzjach z 2019 r., Rada podaje w nim w szczególności, że wskazanie jako FTO zostało przyjęte w dniu 8 października 1997 r., a wskazanie jako SDGT zostało przyjęte w dniu 31 października 2001 r. (pkt 3 i 4).

90      Następnie Rada zauważa, że wskazania jako FTO są po pięciu latach z urzędu kontrolowane przez sekretarza stanu Stanów Zjednoczonych, jeżeli w tym czasie nie złożono wniosku o uchylenie wskazania. Zainteresowany podmiot może również sam co dwa lata składać wnioski o uchylenie wskazania, przedkładając dowody na potwierdzenie, że okoliczności, na których podstawie dokonano jego wskazania jako FTO, uległy istotnej zmianie. Sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych oraz United States Congress (kongres Stanów Zjednoczonych, Stany Zjednoczone Ameryki) mogą również z urzędu uchylić wskazanie jako FTO. Ponadto zainteresowany podmiot może wnieść skargę na wskazanie go jako FTO do Circuit Court of Appeals for the District of Columbia (federalnego sądu apelacyjnego dla dystryktu Kolumbii, Stany Zjednoczone). Co do wskazań jako SDGT Rada wskazuje, że nie podlegają one żadnej okresowej kontroli, lecz mogą zostać zaskarżone do trybunałów i sądów federalnych (pkt 8–11 załącznika C do uzasadnienia). Ponadto Rada stwierdza, że wskazania skarżącej jako FTO i SDGT nie zostały przez nią zaskarżone do trybunałów i sądów Stanów Zjednoczonych i nie są przedmiotem żadnego toczącego się postępowania sądowego (pkt 11 i 12 załącznika C do uzasadnienia). W świetle procedur kontroli i opisu dostępnych środków odwoławczych Rada uważa, że właściwe ustawodawstwo Stanów Zjednoczonych zapewnia ochronę prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej (pkt 13 załącznika C do uzasadnienia).

91      Jednak Sąd miał już sposobność orzec, w licznych wyrokach dotyczących uzasadnień identycznych z tymi, które zostały załączone do aktów z lat 2015–2017 i decyzji z 2019 r., że uzasadnienia te są niewystarczające, by stwierdzić, że Rada przeprowadziła wymaganą weryfikację przestrzegania w Stanach Zjednoczonych Ameryki poszanowania zasady prawa do obrony (wyroki: z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 54–65; z dnia 10 kwietnia 2019 r., Gamaa Islamya Égypte/Rada, T‑643/16, EU:T:2019:238, pkt 93–104; z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada, T‑308/18, EU:T:2019:557, pkt 65–76). Ponadto Trybunał, w jedynym wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym, w którym wypowiedział się on w kwestii zarzutu skierowanego przeciwko dokonanej przez Sąd analizie oparcia się przez Radę na decyzjach amerykańskich (wyrok z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada, T‑308/18, EU:T:2019:557), orzekł, że zastrzeżenia te były niedopuszczalne i że analiza dokonana przez Sąd w zaskarżonym wyroku korzysta z powagi rzeczy osądzonej (wyrok z dnia 23 listopada 2021 r., Rada/Hamas, C‑833/19 P, EU:C:2021:950, pkt 36–40, 82).

92      Zasada poszanowania prawa do obrony wymaga bowiem, aby adresaci decyzji, które dotyczą w sposób istotny ich interesów, mieli możliwość przedstawienia w sposób użyteczny swojego stanowiska na temat okoliczności uwzględnionych na ich niekorzyść przy wydawaniu spornych decyzji. W przypadku środków zmierzających do umieszczenia nazwisk osób lub nazw podmiotów w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych owa zasada wymaga poinformowania rzeczonych osób lub podmiotów o tych środkach równocześnie z ich przyjęciem lub bezpośrednio po ich przyjęciu (zob. wyrok z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada, T‑308/18, EU:T:2019:557, pkt 65, 66 i przytoczone tam orzecznictwo).

93      Tymczasem, co się tyczy przepisów Stanów Zjednoczonych normujących wskazanie jako SDGT leżące u podstaw decyzji z 2001 r., ogólny opis tych przepisów przedstawiony przez Radę w uzasadnieniach nie wskazuje, by władze Stanów Zjednoczonych były zobowiązane do podania uzasadnienia decyzji zainteresowanym stronom, a nawet do opublikowania tych decyzji, co nie pozwala na przyjęcie, że zasada prawa do obrony była przestrzegana (zob. podobnie wyrok z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada, T‑308/18, EU:T:2019:557, pkt 69, 70).

94      Jeśli chodzi o przepisy normujące wskazanie jako FTO leżące u podstaw decyzji z 1997 r., to przewidują one publikację odnośnych decyzji w rejestrze federalnym. Jednakże z uzasadnień nie wynika, by poza sentencją tych decyzji jakiekolwiek uzasadnienie zostało zamieszczone w tej publikacji – o czym świadczą zresztą wyciągi z rejestru federalnego przekazane w załączniku do odpowiedzi na skargę w sprawie T‑316/14 RENV – lub udostępnione skarżącemu w jakikolwiek sposób (zob. podobnie wyrok z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada, T‑308/18, EU:T:2019:557, pkt 71–75). Wspomniana w uzasadnieniach „dokumentacja administracyjna” departamentu stanu Stanów Zjednoczonych dotycząca PKK, którą dysponują władze Stanów Zjednoczonych, pochodząca z 2013 r. lub 2019 r., jest bowiem znacznie późniejsza od decyzji Stanów Zjednoczonych z 1997 r. i 2001 r. i nic nie wskazuje na to, by zawierała ona dane dotyczące tych decyzji i ich uzasadnienia. Ponadto Rada w żaden sposób nie precyzuje warunków dostępu do tej dokumentacji administracyjnej, ograniczając się do stwierdzenia – i to zresztą wyłącznie w swoich pismach procesowych – że skarżąca nie skorzystała z przysługującego jej prawa dostępu do wspomnianej dokumentacji.

95      Tymczasem tego rodzaju opublikowanie decyzji z 1997 r. w rejestrze federalnym, a zatem i sama wzmianka o tej publikacji w uzasadnieniach, jest niewystarczające, aby można było stwierdzić, że Rada dokonała wymaganej weryfikacji przestrzegania w Stanach Zjednoczonych Ameryki zasady prawa do obrony (wyrok z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada, T‑308/18, EU:T:2019:557, pkt 76).

96      Z powyższego wynika, że w niniejszej sprawie należy uznać, podobnie jak orzekł Sąd w wyrokach z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada (T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 65), z dnia 10 kwietnia 2019 r., Gamaa Islamya Egypte/Rada (T‑643/16, EU:T:2019:238, pkt 104), i z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada (T‑308/18, EU:T:2019:557, pkt 76), i bez potrzeby badania kwestii poszanowania prawa do skutecznej ochrony sądowej, że decyzje Stanów Zjednoczonych nie mogą służyć za podstawę aktów z lat 2015–2017 i decyzji z 2019 r., jako decyzje właściwych władz w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

97      Co się tyczy aktów z 2014 r., są one a fortiori dotknięte tym samym brakiem, ponieważ Rada ogranicza się w odnośnych uzasadnieniach do wzmianki o kontroli sądowej lub administracyjnej, której mogą podlegać przedmiotowe decyzje, nie wspominając o jakimkolwiek ciążącym na władzach Stanów Zjednoczonych obowiązku podania uzasadnienia zainteresowanym osobom lub choćby opublikowania tych decyzji. Ponadto można zauważyć, że wymieniając w aktach z 2014 r. decyzje Stanów Zjednoczonych, Rada nie wskazuje nawet daty tych decyzji, co sprawia, że akty te również nie spełniają wymogów określonych w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 w zakresie dostarczenia dokładnych informacji wskazujących na to, że decyzja została podjęta przez właściwą władzę (zob. pkt 74, 75 powyżej).

98      Z całości powyższych rozważań wynika, że zarzut dotyczący naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 należy uwzględnić w zakresie, w jakim zaskarżone akty opierają się na decyzjach Stanów Zjednoczonych z 1997 r. i z 2001 r., lecz oddalić w zakresie, w jakim opierają się na decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r.

2.      W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931

99      Z uwagi na uwzględnienie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 w odniesieniu do decyzji Stanów Zjednoczonych z 1997 r. i 2001 r. niniejszy zarzut nie będzie badany w zakresie, w jakim kwestionuje on zakwalifikowanie zdarzeń uwzględnionych w tych decyzjach jako aktów terrorystycznych.

100    W sprawach T‑316/14 RENV i T‑148/19 skarżąca wysuwa dwojakiego rodzaju argumenty na poparcie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931, w jednych kwestionując w sposób ogólny dążenie do osiągnięcia celu terrorystycznego poprzez czyny popełnione w ramach konfliktu zbrojnego w celu samostanowienia, a w pozostałych, w sposób bardziej konkretny, cele terrorystyczne, o których mowa w tym przepisie, realizowane przez niektóre z czynów wymienionych w uzasadnieniu. Wyłącznie w sprawie T‑148/19 utrzymuje ona również, że nie można jej uznać za „grupę terrorystyczną” w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931, ponieważ nie jest ona grupą sformalizowaną, działającą w uzgodniony sposób w celu dokonywania aktów terrorystycznych.

101    W zakresie, w jakim Rada kwestionuje w sprawie T‑148/19 zarówno dopuszczalność, jak i skuteczność niniejszego zarzutu, należy zbadać te aspekty przed przystąpieniem do analizy jego zasadności.

a)      W przedmiocie dopuszczalności zarzutu

102    Rada podnosi niedopuszczalność niniejszego zarzutu, ponieważ nie został on w żaden sposób poparty dowodami.

103    Ten zarzut niedopuszczalności należy oddalić.

104    Zgodnie bowiem z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który ma zastosowanie do postępowania przed Sądem na mocy art. 53 akapit pierwszy tego statutu, oraz zgodnie z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania każda skarga musi zawierać wskazanie przedmiotu sporu, podnoszone zarzuty i argumenty oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem informacje te powinny być wystarczająco jasne i precyzyjne, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie sprawy, jeśli to możliwe, bez dodatkowych informacji. W celu zagwarantowania pewności prawa i należytego sprawowania wymiaru sprawiedliwości, aby skarga była dopuszczalna, istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których jest ona oparta, powinny wynikać z samej jej treści, choćby w zwięzłej formie, lecz w sposób spójny i zrozumiały. W tym celu konieczne jest w szczególności, aby strona skarżąca przedstawiła na poparcie podniesionego zarzutu argumentację umożliwiającą stronie pozwanej oraz sądowi Unii zrozumienie tego zarzutu i ustosunkowanie się do niego (zob. podobnie wyrok z dnia 25 stycznia 2018 r., BSCA/Komisja, T‑818/14, EU:T:2018:33, pkt 94–96 i przytoczone tam orzecznictwo).

105    Od strony skarżącej nie wymaga się natomiast przedstawienia dowodów na poparcie podniesionego przez nią zarzutu, gdyż fakt poparcia go takimi dowodami ma znaczenie dla oceny zasadności zarzutu, a ich brak może prowadzić do oddalenia zarzutu jako bezzasadnego. Odniesienie w wyżej wymienionym orzecznictwie do „okoliczności faktycznych”, które powinny zostać zwięźle przedstawione w skardze, dotyczy bowiem podstaw faktycznych, dzięki którym skarga będzie zrozumiała, niezależnie od wykazania tych podstaw faktycznych za pomocą dowodów (zob. pkt 104 powyżej).

106    Tymczasem w niniejszej sprawie skarżąca przedstawiła na poparcie zarzutu pierwszego szczegółową argumentację, poświęcając mu ponad 60 punktów skargi w sprawie T‑148/19, czego zresztą Rada nie kwestionuje, a co więcej bierze pod uwagę, odpowiadając szczegółowo na każdy z argumentów przedstawionych przez skarżącą na poparcie tego zarzutu. Zarzut ten jest zatem dopuszczalny.

b)      W przedmiocie skuteczności zarzutu

107    Skarżąca twierdzi, że nie jest ona grupą sformalizowaną, działającą w uzgodniony sposób w celu dokonywania aktów terrorystycznych. PKK oznacza zarazem partię zorganizowaną w ramach wielowarstwowego „kompleksu”, sam ten kompleks oraz społeczny ruch kurdyjski, zaś Rada nie wskazała wyraźnie w decyzjach z 2019 r., który z tych bytów zamierzała pozostawić w spornych wykazach. Tymczasem zdaniem skarżącej ani „kompleksu”, oznaczającego wielość partii i innych form niezależnie zorganizowanych ugrupowań, ani kurdyjskiego ruchu społecznego, którego członków skarżąca nie kontroluje ani bezpośrednio, ani pośrednio, nie można uznać za grupę sformalizowaną, a zatem i za grupę terrorystyczną. Jeśli chodzi o PKK, jako partię w ramach „kompleksu”, to o ile jest ona wystarczająco ustrukturyzowana, o tyle nie ma ona na celu popełniania aktów terrorystycznych i ich nie popełnia.

108    Rada uważa, że ten zarzut szczegółowy podniesiony na poparcie niniejszego zarzutu jest bezskuteczny, ponieważ z brzmienia art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 wynika, że uznanie za „grupę terrorystyczną”, a w szczególności „grupę” w rozumieniu tego przepisu, nie jest przesłanką zastosowania tego wspólnego stanowiska.

109    Z treści wspólnego stanowiska 2001/931 rzeczywiście wynika, że uznanie za „grupę terrorystyczną” w rozumieniu art. 1 ust. 3 akapit drugi tego wspólnego stanowiska, to znaczy „sformalizowaną grupę składającą się z więcej niż dwóch osób, ustanowioną na przestrzeni czasu i działającą w uzgodniony sposób w celu dokonywania aktów terrorystycznych”, nie stanowi ogólnej przesłanki stosowania tego wspólnego stanowiska.

110    Jak bowiem wskazano w art. 1 ust. 2 wspólnego stanowiska 2001/931, ma ono zastosowanie do osób fizycznych, jak również do grup i podmiotów uczestniczących w aktach terrorystycznych, przy czym te ostatnie nie zostały rozróżnione w wykazie załączonym do wspólnego stanowiska i do decyzji z 2019 r., które wymieniają w pierwszym punkcie „osoby fizyczne”, a w drugim punkcie – „grupy i podmioty”. Definicja „grupy terrorystycznej” zawarta w art. 1 ust. 3 akapit drugi wspólnego stanowiska 2001/931 ma jedynie na celu doprecyzowanie dwóch szczególnych celów terrorystycznych, którymi są „kierowanie grupą terrorystyczną” [art. 1 ust. 3 akapit pierwszy lit. j) wspólnego stanowiska 2001/931] oraz „uczestniczenie w działalności grupy terrorystycznej” [art. 1 ust. 3 akapit pierwszy lit. k) wspólnego stanowiska 2001/931], które nie wyczerpują zakresu stosowania tego wspólnego stanowiska, a ponadto nie zostały uwzględnione przez Radę w decyzjach z 2019 r. w odniesieniu do PKK (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 253).

111    Wynika stąd, że w zakresie, w jakim skarżąca, zgodnie z wymogami wspólnego stanowiska 2001/931, została umieszczona w spornych wykazach jako „grupa i podmiot”, a w żaden sposób nie kwestionuje ona zakwalifikowania jej jako „podmiotu”, nie ma znaczenia okoliczność, że – jak twierdzi – PKK nie jest „grupą terrorystyczną”.

112    Rozpatrywany zarzut należy zatem oddalić jako bezskuteczny w zakresie, w jakim kwestionuje on zakwalifikowanie skarżącej jako „grupy terrorystycznej”.

113    Natomiast w odpowiedzi na twierdzenie Rady, zgodnie z którym do niej nie należy weryfikowanie kwalifikacji okoliczności faktycznych dokonanej przez właściwą władzę krajową, należy uściślić, że obowiązek taki spoczywa na Radzie i że argumenty skarżącej są zatem skuteczne w zakresie, w jakim kwestionują wynik weryfikacji zgodności czynów uwzględnionych przez władze krajowe z definicją aktu terrorystycznego zawartą w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

114    Jak bowiem wynika z brzmienia art. 1 ust. 4 akapit pierwszy wspólnego stanowiska 2001/931, odnoszącego się w szczególności do „skazania” za „akt terrorystyczny, usiłowanie popełnienia takiego aktu, uczestniczeni[e] w nim lub ułatwieni[e] dokonania takiego aktu”, Rada powinna zweryfikować, czy czyny uwzględnione przez władze krajowe rzeczywiście odpowiadają aktom terrorystycznym określonym w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 (zob. podobnie wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 191). Weryfikacja ta jest tym bardziej konieczna, że – jak wynika z niektórych zarzutów szczegółowych podniesionych przez skarżącą – definicje aktu terrorystycznego różnią się w poszczególnych państwach i niekoniecznie odpowiadają pod każdym względem definicji przyjętej we wspólnym stanowisku 2001/931.

115    Jednakże, jeżeli w trakcie postępowania przed Radą dany podmiot nie kwestionuje w szczegółach okoliczności, że decyzja krajowa dotyczy aktów terrorystycznych w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931, Rada nie jest zobowiązana do zajęcia bardziej szczegółowego stanowiska w tej kwestii i wystarczające jest wskazanie w uzasadnieniach, że zweryfikowała ona, czy decyzje właściwych władz krajowych zostały przyjęte z powodów, które mieszczą się w definicji terroryzmu zawartej we wspólnym stanowisku 2001/931 (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 162, 163 i przytoczone tam orzecznictwo).

116    Należy również uściślić, że ta weryfikacja wymagana od Rady na mocy art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 dotyczy wyłącznie zdarzeń uwzględnionych w decyzjach władz krajowych, na których oparto pierwotne umieszczenie danego podmiotu w wykazie. Jak wynika bowiem z wyroku z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada (T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 168, 276), gdy Rada pozostawia nazwę podmiotu w wykazach dotyczących zamrożenia środków finansowych w ramach przeglądu przeprowadzanego na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931, powinna ona wykazać nie to, że podmiot ten popełnił akty terrorystyczne w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspomnianego wspólnego stanowiska, lecz to, że utrzymuje się ryzyko, iż może on być zaangażowany w takie akty, co nie musi oznaczać, że takie akty popełnia.

117    Jednak, jeżeli możliwe jest przyjęcie, iż PKK dokonała aktów terrorystycznych po pierwotnym umieszczeniu jej nazwy w wykazie, to a fortiori uzasadnia to pozostawienie jej nazwy w wykazie.

118    Z ogółu powyższych rozważań wynika, że zarzut dotyczący naruszenia art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 jest bezskuteczny w zakresie, w jakim dotyczy uznania skarżącej za „grupę terrorystyczną” i odnosi się do czynów uwzględnionych w celu pozostawienia jej nazwy w spornych wykazach podczas przeglądów przeprowadzonych przez Radę na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931, natomiast jest on skuteczny w zakresie, w jakim kwestionuje zakwalifikowanie jako akty terrorystyczne zdarzeń uwzględnionych w decyzjach władz krajowych leżących u pierwotnego umieszczenia jej nazwy w wykazach.

c)      W przedmiocie zasadności zarzutu

1)      W przedmiocie argumentacji, zgodnie z którą cele, o których mowa w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931, należy interpretować w świetle uzasadnionego konfliktu zbrojnego o samostanowienie ludności kurdyjskiej

119    Na wstępie należy podkreślić, że o ile skarżąca odstąpiła od zarzutu pierwszego w sprawie T‑316/14 RENV, dotyczącego naruszenia międzynarodowego prawa konfliktów zbrojnych (zob. pkt 28 powyżej), o tyle podtrzymuje ona argumenty oparte na konieczności uwzględnienia istnienia konfliktu zbrojnego do celów wykładni i stosowania art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

120    Skarżąca zaprzecza, by czyny, które zostały jej przypisane przez Radę, zostały popełnione w celu terrorystycznym, i powołuje się na konflikt zbrojny między nią a Republiką Turcji. Zdaniem skarżącej fundamentalne znaczenie ma uwzględnienie kontekstu, w jaki wpisują się zaskarżone akty, a mianowicie kontekst uzasadnionego konfliktu zbrojnego o samostanowienie ludności kurdyjskiej, który toczy się między PKK a władzami tureckimi, ponieważ na mocy prawa międzynarodowego stosowanie przemocy jest co do zasady dozwolone w czasie konfliktu zbrojnego. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 5 i art. 21 TUE należy art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 interpretować w świetle międzynarodowego prawa dotyczącego samostanowienia, międzynarodowego prawa humanitarnego lub podstawowych wartości demokracji i państwa prawnego.

121    Skarżąca zaprzecza w ten sposób, by przypisywane jej czyny służyły osiągnięciu celów terrorystycznych, podkreślając konieczność rozróżnienia między popełnieniem danego czynu a jego popełnieniem w celu terrorystycznym. W szczególności nie jest jej zamiarem ani destabilizacja, ani zniszczenie państwa tureckiego, a jedynie jego ulepszenie i dostosowanie do zasad demokratycznych przyjętych w Unii, do których należy prawo podstawowe do samostanowienia. Ma ona ponadto na celu zmuszenie rządu tureckiego do zaakceptowania lepszej pozycji Kurdów, w związku z czym jej starań nie można uznać za nieuzasadnione. Skarżąca twierdzi wreszcie, że żaden z czynów, które jej zarzucono, nie był skierowany przeciwko ludności cywilnej, gdyż były one wymierzone wyłącznie w uzasadnione cele wojskowe, nawet jeśli czasami powodowały straty cywilne.

122    W tej kwestii należy przypomnieć, że – jak wynika z orzecznictwa zarówno Trybunału, jak i Sądu – istnienie konfliktu zbrojnego w rozumieniu międzynarodowego prawa humanitarnego nie wyklucza stosowania przepisów prawa Unii dotyczących zapobiegania terroryzmowi, takich jak wspólne stanowisko 2001/931, do ewentualnych aktów terrorystycznych popełnionych w tych ramach (wyrok z dnia 14 marca 2017 r., A. i in., C‑158/14, EU:C:2017:202, pkt 97, 98; zob. również wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 294 i przytoczone tam orzecznictwo).

123    Po pierwsze bowiem, wspólne stanowisko 2001/931 nie dokonuje w kontekście określenia swojego zakresu zastosowania żadnego rozróżnienia w zależności od tego, czy dany czyn został popełniony w ramach konfliktu zbrojnego w rozumieniu międzynarodowego prawa humanitarnego, czy też nie. Po drugie, cele Unii i jej państw członkowskich dotyczą zwalczania terroryzmu w każdej jego formie, zgodnie z celami obowiązującego prawa międzynarodowego (wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 58).

124    Skarżąca nie kwestionuje zresztą możliwości zastosowania wspólnego stanowiska 2001/931 w przypadku konfliktu zbrojnego, lecz uważa zasadniczo, że jego przepisy należy interpretować z uwzględnieniem uzasadnionego charakteru prowadzonego przez nią konfliktu zbrojnego z władzami tureckimi o samostanowienie ludności kurdyjskiej.

125    Należy przyznać wzorem skarżącej, że zwyczajowa zasada samostanowienia przypomniana w szczególności w art. 1 Karty Narodów Zjednoczonych, podpisanej w San Francisco w dniu 26 czerwca 1945 r., stanowi zasadę prawa międzynarodowego mającą zastosowanie do wszystkich obszarów nierządzących się samodzielnie i do wszystkich ludów, które nie uzyskały jeszcze niepodległości (zob. podobnie wyroki: z dnia 21 grudnia 2016 r., Rada/Front Polisario, C‑104/16 P, EU:C:2016:973, pkt 88; z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada, T‑308/18, EU:T:2019:557, pkt 217).

126    Nie zajmując stanowiska w przedmiocie zastosowania tej zasady w niniejszej sprawie, ani tym bardziej w przedmiocie użycia siły zbrojnej w celu osiągnięcia samostanowienia, należy wskazać, że zasada ta nie oznacza, iż w celu skorzystania z prawa do samostanowienia dana ludność lub mieszkańcy danego terytorium mogą uciekać się do środków, o których mowa w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 (wyroki: z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada, T‑308/18, EU:T:2019:557, pkt 218; z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 299).

127    Sąd miał już bowiem okazję orzec, że wyjątek od zakazu aktów terrorystycznych w konfliktach zbrojnych na rzecz ruchów wyzwoleńczych zaangażowanych w konflikt zbrojny przeciwko „opresyjnemu rządowi” nie ma podstaw w prawie Unii, ani nawet w prawie międzynarodowym. Przepisy prawa międzynarodowego, a w szczególności rezolucja Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych nr 1373 (2001) z dnia 28 września 2001 r., Konwencja genewska z dnia 12 sierpnia 1949 r. o ochronie osób cywilnych podczas wojny, protokoły dodatkowe I i II do konwencji genewskich dotyczące ochrony ofiar międzynarodowych i niemiędzynarodowych konfliktów zbrojnych z dnia 8 czerwca 1977 r. oraz Międzynarodowa konwencja o zwalczaniu finansowania terroryzmu, podpisana w Nowym Jorku w dniu 9 grudnia 1999 r., potępiają akty terrorystyczne bez rozróżnienia ze względu na ich sprawcę lub zamierzone cele (wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 68).

128    Należy ponadto zauważyć, że w niniejszej sprawie skarżąca ogranicza się do wskazania jednego przepisu, konkretnie przepisu prawa Unii, na poparcie swego twierdzenia o istnieniu wyjątku od zakazu aktów terrorystycznych w konfliktach zbrojnych o samostanowienie – mianowicie na decyzję ramową Rady 2002/475/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu (Dz.U. 2002, L 164, s. 3), a w szczególności na motyw 11 tej decyzji ramowej, zgodnie z którym jej przepisy „nie regulują działań sił zbrojnych w okresach konfliktów zbrojnych, regulowanych międzynarodowym prawem humanitarnym, w rozumieniu tych warunków na mocy tego prawa, ani działań sił zbrojnych kraju w ramach wypełniania oficjalnych zobowiązań w zakresie, w jakim są one regulowane innymi zasadami prawa międzynarodowego”. Skarżąca dodaje, że decyzji ramowej 2002/475 towarzyszyła deklaracja Rady wyraźnie wykluczająca zbrojny opór – taki jak realizowany przez różne europejskie ruchy oporu w okresie drugiej wojny światowej – z jej zakresu zastosowania.

129    Jednakże wspólne stanowisko 2001/931, podobnie jak rezolucja Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1373 (2001), którą wdraża ono na poziomie Unii, nie zawiera żadnego przepisu porównywalnego z motywem 11 decyzji ramowej 2002/475, a brak takiego motywu we wspomnianym wspólnym stanowisku należy interpretować w ten sposób, że wyraża on wolę Rady, by nie ustanawiać żadnego wyjątku od stosowania przepisów wspólnego stanowiska w odniesieniu do zapobiegania terroryzmowi poprzez zwalczanie jego finansowania (wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 74–76).

130    Wynika stąd, że dokonane przez skarżącą odesłanie do decyzji ramowej 2002/475 i towarzyszącej jej deklaracji Rady jest pozbawione znaczenia.

131    Ponadto należy dokonać rozróżnienia pomiędzy z jednej strony celami, jakie pragnie osiągnąć określona ludność lub mieszkańcy danego terytorium, a z drugiej strony zachowaniami służącymi ich realizacji. „Cele”, o których mowa w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (i)–(iii) wspólnego stanowiska 2001/931, nie odpowiadają bowiem takim celom, które można uznać za ostateczne lub ukryte. Dotyczą one, jak wynika z użytych sformułowań (zastraszenie, zmuszenie, destabilizacja lub zniszczenie), samej natury dokonanych czynów, co prowadzi do wniosku, że art. 1 ust. 3 akapit pierwszy wspólnego stanowiska 2001/931 odnosi się wyłącznie do „czynów”, a nie do „celów” (zob. wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 300 i przytoczone tam orzecznictwo).

132    I tak w szczególności, wbrew twierdzeniom skarżącej, nie należy brać pod uwagę celu realizowanego poprzez zamachy na podstawowe struktury państwa tureckiego [art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (iii) wspólnego stanowiska 2001/931], polegającego na zmianie tych struktur w bardziej demokratyczne, nawet jeśli zostałby on udowodniony. Podobnie termin „nieuzasadnione” [art. 1 ust. 3 akapit pierwszy ppkt (ii) wspólnego stanowiska 2001/931] należy rozumieć w ten sposób, że odnosi się on do bezprawności stosowanego przymusu, w szczególności poprzez użyte środki przymusu, i nie należy go oceniać w świetle jakoby uzasadnionego charakteru celu, któremu służy stosowanie tego przymusu. Wreszcie, co się tyczy zastraszania ludności [art. 1 ust. 3 akapit pierwszy lit. i) wspólnego stanowiska 2001/931], w odniesieniu do którego skarżąca podnosi, że prowadzony przez nią konflikt zbrojny o samostanowienie ludności kurdyjskiej prowadzi do tego, że jedynymi celami są cele wojskowe, należy stwierdzić, że argument ten nie znajduje oparcia w faktach, ponieważ liczne czyny wymienione w uzasadnieniach, w szczególności ataki na obiekty turystyczne, były nakierowane głównie, a nie tylko ubocznie, na ludność cywilną (zob. w szczególności pkt 142 i 143 poniżej).

133    Należy wreszcie podkreślić, że z powyższych rozważań nie można wywnioskować, iż narzędzie służące zapobieganiu terroryzmowi, jakim jest wspólne stanowisko 2001/931 i ogólniej cały system środków ograniczających Unii, stanowi przeszkodę w wykonywaniu prawa do samostanowienia ludności w państwach opresyjnych. Wspólne stanowisko 2001/931 i jego wdrożenie przez Radę nie mają bowiem na celu określenia, kto w konflikcie pomiędzy państwem i grupą ma rację lub jest w błędzie, lecz ma ono na celu zwalczanie terroryzmu (wyrok z dnia 16 października 2014 r., LTTE/Rada, T‑208/11 i T‑508/11, EU:T:2014:885, pkt 71). W takiej sytuacji Rada, korzystając z szerokiego zakresu uprawnień dyskrecjonalnych przyznanego instytucjom Unii w dziedzinie stosunków zewnętrznych Unii (zob. podobnie wyroki: z dnia 28 października 1982 r., Faust/Komisja, 52/81, EU:C:1982:369, pkt 27; z dnia 16 czerwca 1998 r., Racke, C‑162/96, EU:C:1998:293, pkt 52; postanowienie z dnia 6 września 2011 r., Mugraby/Rada i Komisja, T‑292/09, niepublikowane, EU:T:2011:418, pkt 60), powinna zdecydować w odniesieniu do kogo – osób fizycznych i prawnych powiązanych z danym państwem lub ludności pragnącej skorzystać z prawa do samostanowienia, należy zastosować środki ograniczające.

134    W konsekwencji należy oddalić argumentację skarżącej dotyczącą uwzględnienia uzasadnionego konfliktu zbrojnego o samostanowienie ludności kurdyjskiej na potrzeby dokonania wykładni celów, o których mowa w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy wspólnego stanowiska 2001/931.

135    Wynika stąd, że należy również oddalić wszystkie argumenty skarżącej negujące posiadanie przez niektóre z przypisywanych jej czynów celów terrorystycznych, ponieważ zostały one popełnione w odwecie na armii tureckiej.

2)      W przedmiocie zakwestionowania terrorystycznego charakteru celów realizowanych przez niektóre z czynów przypisanych skarżącej

136    Na wstępie należy oddalić zarzut szczegółowy oparty zasadniczo na naruszeniu zasady ustawowej określoności czynów zabronionych i kar wywodzony z okoliczności, że Rada nie mogła oprzeć zaskarżonych aktów na zdarzeniach, które miały miejsce przed wejściem w życie wspólnego stanowiska 2001/931. Zważywszy na czysto zabezpieczający charakter zamrożenia środków finansowych przewidzianego we wspólnym stanowisku 2001/931, które nie stanowi zatem sankcji karnej lub administracyjnej (zob. wyrok z dnia 7 grudnia 2010 r., Fahas/Rada, T‑49/07, EU:T:2010:499, pkt 67, 68 i przytoczone tam orzecznictwo), ta ogólna zasada prawa Unii, wyrażona w art. 49 ust. 1 zdanie pierwsze karty praw podstawowych, zgodnie z którym „[n]ikt nie może zostać skazany za popełnienie czynu […], który według prawa krajowego lub prawa międzynarodowego nie stanowił czynu zabronionego pod groźbą kary w czasie jego popełnienia”, nie ma zastosowania w niniejszej sprawie (zob. analogicznie wyrok z dnia 27 lutego 2014 r., Ezz i in./Rada, T‑256/11, EU:T:2014:93, pkt 70–81).

137    Ponadto należy oddalić jako bezskuteczny zarzut, że niektóre z czynów uwzględnionych przez władze Zjednoczonego Królestwa nie odpowiadają definicji przestępstw według ustawodawstwa tego państwa. Ze szczególnej formy współpracy ustanowionej między państwami członkowskimi a Radą w dziedzinie walki z terroryzmem, a także z wynikającego z tego obowiązku Rady polegającego na zdaniu się w miarę możliwości na ocenę właściwego organu krajowego, na której opiera swoją decyzję, wynika, że Rada powinna również polegać na tej władzy w odniesieniu do kwalifikacji stwierdzonych okoliczności faktycznych w świetle norm prawa krajowego. Nawet jeśli w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 został ustanowiony wymóg „określ[enia] jako przestępstwo na mocy prawa krajowego”, kwalifikacja ta należy do sfery ściśle krajowej i jako taka jest niezależna, gdy jest dokonywana, od wdrażania tego wspólnego stanowiska.

138    Co się tyczy zakwestionowania spełniania przez niektóre czyny przypisywane PKK kryteriów określonych w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 w celu zdefiniowania pojęcia aktu terrorystycznego, należy zauważyć na wstępie, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, z zastrzeżeń przedstawionych na poparcie tego zarzutu i przeanalizowanych poniżej wynika, że w odniesieniu do zdarzeń, których zakwalifikowanie jako akty terrorystyczne skarżąca podważa, dysponowała ona danymi wystarczającymi do przedstawienia argumentów na poparcie swojego sprzeciwu. Ponadto z ustaleń dokonanych przez Trybunał w wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 62, 80) można wywnioskować, że zestawienie zdarzeń leżących u podstaw aktów z 2014 r., jak i aktów z lat 2015–2017, powtórzone identycznie w decyzjach z 2019 r., było – z wyjątkiem zdarzenia z sierpnia 2014 r. – wystarczająco uzasadnione, a także że skarżąca posiadała wystarczające dane, aby przedstawić argumenty przeciwko zakwalifikowaniu odnośnych zdarzeń jako aktów terrorystycznych.

139    Następnie można uznać, że niezależnie od tego, że terrorystyczny charakter celów realizowanych przez skarżącą jest kwestionowany jedynie w odniesieniu do niektórych czynów uwzględnionych przez Radę, to zakwestionowanie nie pozwala na podważenie oceny Rady.

140    Należy bowiem podkreślić, że każdy z rodzajów czynów wymienionych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy lit. a)–k) wspólnego stanowiska 2001/931 może mieć charakter terrorystyczny. Aby dany akt mógł zostać uznany za „terrorystyczny”, nie musi on łączyć 11 celów wymienionych w tym przepisie.

141    Wynika z tego, że nie ma znaczenia, iż – jak podnosi skarżąca – niektóre przypisywane jej czyny nie spowodowały śmierci [lit. a)], nie wiązały się z wykorzystywaniem broni palnej [lit. f)], nie spowodowały masowych zniszczeń [lit. d)] lub nie doprowadziły do porwań [lit. c)], ponieważ z jednej strony nie jest kwestionowane, że czyny te zmierzały do osiągnięcia innych celów terrorystycznych spośród wymienionych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy lit. a)–k) wspólnego stanowiska 2001/931, a z drugiej strony inne czyny, spośród tych uwzględnionych, miały jeden lub drugi z tych celów.

142    W szczególności w odniesieniu do czynów uwzględnionych przez władze Zjednoczonego Królestwa w 2001 r. należy przypomnieć, że Rada wymieniła je w uzasadnieniach aktów od 2015 r. do 2017 r. oraz w decyzjach z 2019 r. (pkt 16 załącznika A do uzasadnienia) w następujący sposób:

–        porwanie zachodnich turystów, w tym wielu obywateli Zjednoczonego Królestwa, na początku lat 90. XX wieku;

–        atak na rafinerię w latach 1993–1994;

–        w latach 1993–1994 kampania zamachów na obiekty turystyczne, która doprowadziła do śmierci zagranicznych turystów, w tym obywateli Zjednoczonego Królestwa;

–        w latach 1995–1999 groźby ataków na tureckie obiekty turystyczne.

143    Tak więc nawet przy założeniu, jak twierdzi skarżąca, że nie zostało wykazane, iż atak na rafinerię dokonany w latach 1993–1994 zagrażał życiu ludzkiemu w rozumieniu art. 1 ust. 3 akapit pierwszy lit. d) wspólnego stanowiska 2001/931, pozostaje faktem, że nie są kwestionowane ani wspomniane w tym przepisie masowe zniszczenia ani nieunikniona konsekwencja tych zniszczeń w postaci znacznych, przytoczonych strat gospodarczych, wraz z zagrożeniem życia ludzkiego, jako jedna z dwóch możliwych alternatywnych konsekwencji wspomnianych zniszczeń. Podobnie, nawet gdyby ataku na tę rafinerię nie można było przypisać skarżącej, jak ona sama podnosi, można zauważyć, że władze Zjednoczonego Królestwa uwzględniły w 2001 r. inne czyny (zob. pkt 142 powyżej), w odniesieniu do których skarżąca nie kwestionuje ani swego zaangażowania, ani realizowanych celów terrorystycznych, w tym ataków na życie osób. Wreszcie skarżąca nie ma podstaw, by kwestionować, że groźba ataków na tureckie obiekty turystyczne w latach 1995–1999 odpowiadała definicji aktów terrorystycznych zawartej w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931, który wskazuje wyraźnie w ppkt (i) „grożenie dokonaniem […] czynów wymienionych w lit. a)–h)”, takich jak ataki na życie osób lub zniszczenia.

144    Ponadto należy oddalić argumenty skarżącej kwestionujące zakwalifikowanie spornych czynów jako akty terrorystyczne ze względu na rozbieżności między definicją aktu terrorystycznego zawartą w ustawodawstwie Zjednoczonego Królestwa a definicją zawartą w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931. Rozpatrywane przepisy krajowe, a mianowicie ustawa Zjednoczonego Królestwa z 2000 r. o zwalczaniu terroryzmu stosują bowiem taką samą dwuetapową definicję aktów terrorystycznych jak definicja znajdująca się we wspomnianym wspólnym stanowisku, definiując te czyny jednocześnie poprzez zamierzone „cele” i poprzez środki stosowane dla ich realizacji, a te „cele”, podobnie jak te środki, odpowiadają sobie w znacznym stopniu. Nie ma zatem znaczenia okoliczność, że kryterium wagi naruszenia jest w ustawodawstwie Zjednoczonego Królestwa powiązane ze środkami (na przykład poważna przemoc, poważna szkoda), a we wspólnym stanowisku 2001/931 z „celami” (na przykład fakt poważnego zastraszenia ludności, fakt poważnej destabilizacji lub zniszczenia).

145    Co się tyczy czynów uwzględnionych przez władze Zjednoczonego Królestwa w 2014 r., można zauważyć tytułem uzupełnienia (zob. pkt 116 i 117 powyżej), że Rada nie wskazała konkretnie celów terrorystycznych realizowanych przez każdy z tych czynów, gdyż w uzasadnieniach (pkt 19 załącznika A) zawarty jest jedynie ogólny wniosek wymieniający wszystkie te cele [w tym przypadku cele określone w lit. a), c), d) i f)–i), zawartych w art. 1 ust. 3 akapit pierwszy wspólnego stanowiska 2001/931] zarówno w odniesieniu do czynów uwzględnionych w 2001 r., jak i tych uwzględnionych w 2014 r. Do celów zakwalifikowania aktów jako terrorystyczne w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 bez znaczenia są zatem argumenty krytykujące Radę za uznanie, że czyny uwzględnione w 2014 r. były atakami na życie osób [art. 1 ust. 3 akapit pierwszy lit. a) wspólnego stanowiska 2001/931], wiązały się z użyciem broni palnej [art. 1 ust. 3 akapit pierwszy lit. f) wspólnego stanowiska 2001/931] lub spowodowały rozległe zniszczenia [art. 1 ust. 3 akapit pierwszy lit. d) wspólnego stanowiska 2001/931], które odpowiadają jedynie trzem z siedmiu uwzględnionych celów, przy czym należy ponadto uściślić, że te cele terrorystyczne zostały skutecznie uwzględnione w odniesieniu do czynów, o których mowa w decyzji władz Zjednoczonego Królestwa z 2001 r. (zob. pkt 143 powyżej).

146    W konsekwencji zarzut dotyczący naruszenia art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 należy oddalić.

3.      W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931

147    Należy przypomnieć, że w ramach przeglądu dokonywanego na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 Rada może pozostawić nazwisko danej osoby lub nazwę danego podmiotu w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych, jeżeli stwierdzi, że ryzyko ich zaangażowania w działalność terrorystyczną, które uzasadniało pierwotne umieszczenie ich nazwiska lub nazwy w tym wykazie, nadal istnieje, a pozostawienie takie stanowi zatem w istocie przedłużenie pierwotnego umieszczenia nazwiska tej osoby lub nazwy tego podmiotu we wspomnianym wykazie. W tym celu Rada ma obowiązek sprawdzić, czy od czasu tego pierwotnego umieszczenia sytuacja faktyczna nie zmieniła się w taki sposób, że nie pozwala już na wyciągnięcie takiego samego wniosku o zaangażowaniu danej osoby lub danego podmiotu w działalność terrorystyczną (zob. podobnie wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 46, 51 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 20 czerwca 2019 r., K.P., C‑458/15, EU:C:2019:522, pkt 43; z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 49).

148    W ramach weryfikacji utrzymywania się ryzyka zaangażowania danej osoby lub danego podmiotu w działalność terrorystyczną trzeba w należyty sposób wziąć pod uwagę dalsze losy decyzji krajowej, która służyła za podstawę pierwotnego umieszczenia tej osoby lub tego podmiotu w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych, w szczególności uchylenie lub cofnięcie tej decyzji krajowej ze względu na nowe fakty lub dowody lub zmianę oceny dokonaną przez właściwy organ krajowy (wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 52; z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 50).

149    Ponadto sama okoliczność, że decyzja krajowa, która służyła za podstawę pierwotnego umieszczenia w wykazie, pozostaje w mocy, może w obliczu czasu, który upłynął, i w zależności od rozwoju okoliczności danego przypadku nie wystarczyć do stwierdzenia utrzymywania się ryzyka zaangażowania danej osoby lub danego podmiotu w działalność terrorystyczną. W takiej sytuacji – w szczególności jeżeli decyzja krajowa, która posłużyła za podstawę pierwotnego umieszczenia w wykazie, nie została poddana kontroli przez właściwą władzę – Rada jest zobowiązana oprzeć utrzymanie nazwiska tej osoby lub nazwy tego podmiotu w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych na zaktualizowanej ocenie sytuacji, z uwzględnieniem nowszych danych wykazujących, że ryzyko to się utrzymuje (zob. podobnie wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 52, 62, 72; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 40, 50; z dnia 20 czerwca 2019 r., K.P., C‑458/15, EU:C:2019:522, pkt 52, 60, 61; z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 51).

150    Przesłanki wywołujące ten obowiązek aktualizacji, a mianowicie upływ czasu i zmiana okoliczności sprawy, mają charakter alternatywny, mimo użycia spójnika „i” w orzecznictwie wskazanym w pkt 149 powyżej. Sąd Unii mógł więc stwierdzić istnienie po stronie Rady obowiązku aktualizacji, opierając się na upływie czasu, bez konieczności odwołania się do zmiany okoliczności w tym przedziale czasowym (wyrok z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 32, 33), wskazując nawet niekiedy, że rozpatrywany przedział czasowy „sam w sobie” stanowi element uzasadniający tę aktualizację (wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 176). Sam upływ długiego czasu może bowiem wystarczyć, by uzasadnić aktualizację oceny Rady, ponieważ chodzi o ocenę utrzymywania się ryzyka, a tym samym ewolucję tego ryzyka w czasie. Podobnie trudno pominąć wydarzenie oznaczające istotną zmianę okoliczności, nawet jeśli miało ono miejsce zaledwie kilka miesięcy po przyjęciu aktu utrzymującego umieszczenie w wykazie.

151    Jeżeli jest to uzasadnione upływem czasu lub ewolucją okoliczności danej sprawy, Rada może oprzeć się, w celu koniecznej aktualizacji swojej oceny, na nowych informacjach lub dowodach wynikających nie tylko z decyzji krajowych wydanych przez właściwe władze, ale także z innych źródeł, a tym samym również na jej własnych ocenach (zob. podobnie wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 52, 62, 72; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 40, 50; z dnia 20 czerwca 2019 r., K.P., C‑458/15, EU:C:2019:522, pkt 52, 60, 61; z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 51).

152    Należy podkreślić w tym względzie, w odpowiedzi na argument podniesiony przez skarżącą w sprawie T‑316/14 RENV, dotyczący podnoszonego obowiązku przeprowadzenia przeglądu przez władze krajowe i koniecznym oparciu się przez Radę na tych przeglądach, że to właśnie dlatego, że system środków ograniczających wprowadzony wspólnym stanowiskiem 2001/931 nie przewiduje mechanizmu umożliwiającego Radzie w razie potrzeby dysponowanie decyzjami krajowymi wydanymi po pierwotnym umieszczeniu w wykazie w celu przeprowadzenia ciążących na niej na podstawie art. 1 ust. 6 wspomnianego wspólnego stanowiska przeglądów, nie można uznać, że system ten wymaga od Rady przeprowadzania wspomnianych przeglądów wyłącznie na podstawie takich decyzji krajowych, ze względu na ryzyko bezzasadnego ograniczenia środków pozostających do dyspozycji Rady w tym celu (wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 63, 64; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584), pkt 45).

153    Ponadto należy przypomnieć – w odniesieniu do nowszych informacji i dowodów objętych zaktualizowaną oceną sytuacji, niezależnie od tego, czy pochodzą one z decyzji krajowych, czy z innych źródeł – że sąd Unii ma obowiązek sprawdzić, po pierwsze, poszanowanie obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 TFUE, a zatem wystarczająco precyzyjnego i konkretnego charakteru przywołanych powodów, a po drugie, czy powody zostały wykazane, co oznacza, że sąd ten upewnia się, w ramach kontroli materialnej zgodności z prawem tych powodów, że akty te zostały oparte na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej i weryfikuje fakty leżące u podstaw pozostawienia w wykazach dotyczących zamrożenia środków finansowych (zob. podobnie wyroki: z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 118, 119; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 70; z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 52).

154    Na potrzeby tej kontroli sądowej zainteresowana osoba lub zainteresowany podmiot mogą w ramach skargi wniesionej na pozostawienie jej nazwiska lub jego nazwy w spornym wykazie zakwestionować wszystkie okoliczności, na których Rada opiera się w celu uzasadnienia utrzymywania się ryzyka ich zaangażowania w działalność terrorystyczną, niezależnie od kwestii, czy okoliczności te zostały przedstawione w decyzji krajowej przyjętej przez właściwą władzę, czy pochodzą z innego źródła. W razie zakwestionowania do Rady należy wykazanie zasadności przyjętych ustaleń faktycznych, a do sądu Unii – weryfikacja prawdziwości odnośnych faktów (zob. wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 71 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 53). Należy podkreślić w tym względzie, że biorąc pod uwagę szczególny system współpracy między Radą a państwami członkowskimi ustanowiony we wspólnym stanowisku 2001/931 oraz wynikający z niego obowiązek Rady polegania, na ile to możliwe, na ocenie władz krajowych, decyzje tych władz mają szczególną moc dowodową, co ułatwia Radzie ustalenie faktów i ich weryfikację przez sąd Unii, jeżeli fakty te zostały wcześniej ustalone przez właściwe władze krajowe.

155    To w świetle tych rozważań należy zbadać, czy akty z 2014 r., akty z lat 2015–2017 oraz decyzje z 2019 r. zostały przyjęte z poszanowaniem wymogów art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931, rozróżniając te trzy rodzaje aktów z uwagi na różne elementy uwzględnione podczas aktualizacji oceny Rady w towarzyszących im uzasadnieniach.

a)      W przedmiocie przeglądu dokonanego przez Radę w aktach z 2014 r. (sprawa T‑316/14 RENV)

156    Z uzasadnień aktów z 2014 r. wynika, że w celu pozostawienia nazwy PKK w spornych wykazach Rada oparła się, zważywszy na historię działalności terrorystycznej skarżącej od 1984 r. i na zawieszenia broni ogłaszane jednostronnie przez skarżącą w szczególności od 2009 r., nie tylko na decyzjach organów amerykańskich i tureckich sprzed 2009 r., ale również na okoliczności, że decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r., która służyła za podstawę pierwotnego umieszczenia nazwy PKK w tym wykazie, pozostawała w mocy, oraz na liście 69 zdarzeń, które miały miejsce między dniem 14 listopada 2003 r. a dniem 19 października 2011 r., a które Rada uznała za „akty terrorystyczne” w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931, przypisywalne skarżącej (zob. pkt 11 i 12 powyżej).

157    Skarżąca zarzuca Radzie, że nie oparła ona pozostawienia jej nazwy w spornych wykazach na zaktualizowanej ocenie sytuacji, do czego zobowiązuje ją art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931. Rada oparła się bowiem wyłącznie na nieaktualnych informacjach pochodzących z decyzji krajowych, i nie wzięła pod uwagę licznych nowych informacji przedstawionych przez skarżącą w odniesieniu do procesu pokojowego, który rozpoczął się w 2012 r., zawieszenia broni, późniejszego wycofania jej oddziałów z terytorium tureckiego, a także jej udziału w walce z Daech, czego następstwem były, w 2014 r., ponawiane wezwania, aby wykreślić skarżącą z wykazów terrorystów.

158    Po pierwsze, należy zauważyć, że między wydaniem decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2001 r. a przyjęciem aktów z 2014 r. upłynął znaczny przedział czasowy, co samo w sobie uzasadnia aktualizację oceny utrzymywania się ryzyka zaangażowania terrorystycznego PKK.

159    Po drugie, można stwierdzić, że w okresie 13 lat pomiędzy wydaniem decyzji z 2001 r. a przyjęciem aktów z 2014 r. miało miejsce kilka wydarzeń, które oznaczały zmianę okoliczności w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 149 powyżej.

160    I tak w aktach z 2014 r. wymieniono kilka zawieszeń broni ogłoszonych jednostronnie przez PKK w 2005 r., w 2006 r. i „od 2009 r.”, a także „trzyetapowy plan działania” na rzecz pokoju opracowany przez PKK w 2003 r. Nawet jeśli uzasadnienie aktów z 2014 r. o nich nie wspomina, należy również odnieść się do negocjacji pokojowych, które odbyły się między PKK i rządem tureckim w latach 2012 i 2013, jak również do apelu o pokój ogłoszonego w dniu 21 marca 2013 r. przez Abdullaha Öcalana, założyciela i lidera PKK, na które to okoliczności powołuje się PKK (zob. pkt 167 i 171 poniżej).

161    Natomiast udział skarżącej w walce z Daech nie stanowi na tym etapie wydarzenia oznaczającego zmianę okoliczności uzasadniających aktualizację, ponieważ zgodnie z informacjami zawartymi w aktach sprawy rozpoczął się on w drugiej połowie 2014 r., czyli po przyjęciu aktów z 2014 r.

162    Wynika stąd, że Rada była zobowiązana zaktualizować swoją ocenę utrzymywania się ryzyka zaangażowania skarżącej w działalność terrorystyczną.

163    W tym celu Rada wymieniła dużą liczbę zdarzeń, które miały miejsce w okresie od dnia 14 listopada 2003 r. do dnia 19 października 2011 r., w tym w szczególności 17 zdarzeń, które miały miejsce w okresie od dnia 17 stycznia 2010 r. do dnia 19 października 2011 r., późniejszych niż ogłaszane jednostronnie przez PKK od 2009 r. zawieszenia broni.

164    W tym względzie należy przede wszystkim zauważyć, że Trybunał orzekł w wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316), że aktualizacja ta była wystarczająco uzasadniona, a Sąd jest związany tą oceną. Zdaniem Trybunału uzasadnienia aktów z 2014 r. pozwalały PKK poznać szczególne i konkretne motywy, dla których Rada uznała, że ryzyko zaangażowania tej organizacji w działalność terrorystyczną utrzymywało się pomimo zawieszeń broni ogłoszonych jednostronnie od 2009 r.. Trybunał wyjaśnił, że dane zawarte w tych uzasadnieniach były wystarczające, aby umożliwić PKK zrozumienie stawianych jej zarzutów w celu ich ewentualnego zakwestionowania oraz aby umożliwić Sądowi dokonanie kontroli (wyrok z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 61, 62).

165    Następnie można również zauważyć, że skarżąca skutecznie zakwestionowała prawdziwość lub przypisanie jej tylko niektórych rozpatrywanych zdarzeń. Nawet jeżeli z orzecznictwa wynika, że to nie do danej osoby lub danego podmiotu należy przedstawienie przeciwdowodu na brak zasadności wspomnianych powodów (zob. wyrok z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo), muszą one przynajmniej konkretnie wskazać kwestionowane przez nie zdarzenia. (zob. podobnie wyrok z dnia 6 marca 2019 r., Hamas/Rada, T‑289/15, EU:T:2019:138, pkt 151 i przytoczone tam orzecznictwo). Tymczasem skarżąca kwestionuje konkretnie tylko niektóre z 69 zdarzeń. Podobnie, biorąc pod uwagę wyżej wspomnianą ocenę Trybunału dotyczącą przestrzegania przez Radę obowiązku uzasadnienia, skarżąca nie może poważnie zasłaniać się podnoszonym brakiem precyzji opisu rozpatrywanych zdarzeń w uzasadnieniach, aby twierdzić, że nie jest w stanie ich zakwestionować. Nie można też zarzucać Radzie, że nie wskazała źródeł informacji dotyczących uwzględnionych zdarzeń, gdyż Rada nie jest zobowiązana do takiego wskazania, skoro brak takiego wskazania nie uniemożliwia podmiotowi, którego nazwę pozostawiono w wykazie, zrozumienia powodów tego pozostawienia, a wspomniany podmiot może zwrócić się o dostęp do dokumentów Rady (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 64; zob. również wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 378–380 i przytoczone tam orzecznictwo). Z powyższego wynika, że w niniejszej sprawie, w szczególności spośród 17 zdarzeń, które miały miejsce w latach 2010–2011, skarżąca zakwestionowała jedynie ograniczoną ich liczbę.

166    Można zatem uznać, biorąc pod uwagę dodatkowo słuszne zakwalifikowanie rozpatrywanych zdarzeń jako aktów terrorystycznych (zob. pkt 116, 117 i 146 powyżej), że Rada dochowała obowiązku aktualizacji do roku 2011. Z powyższego wynika również, że nie ma potrzeby wypowiadania się w przedmiocie spostrzeżeń Rady w obronie decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2006 r. delegalizującej „KADEK” i „KONGRA-GEL” i orzeczeń tureckich trybunałów bezpieczeństwa, z których ostatnie uwzględnione pochodzą z 2006 r.

167    Natomiast w latach 2011–2014, czyli w okresie, który jako taki można uznać za niewymagający aktualizacji (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 208 i przytoczone tam orzecznictwo), miały miejsce apel o pokój A. Öcalana oraz negocjacje pokojowe między PKK a władzami tureckimi (zob. pkt 160 powyżej), które nie zostały wymienione ani w aktach z 2014 r., ani w ich uzasadnieniach, ani w pismach powiadamiających o tych aktach skarżącą.

168    Tymczasem takie elementy cechują zmianę okoliczności uzasadniającą zaktualizowaną ocenę sytuacji.

169    Przede wszystkim apel o pokój A. Öcalana nie był odosobnioną deklaracją, lecz wpisywał się w kontekst negocjacji, które w momencie jej dokonania trwały już od kilku miesięcy. Nie chodziło zatem o zwykłe czasowe zaprzestanie lub zawieszenie działalności terrorystycznej, z definicji jednostronne, lecz dotyczyło to w szerszym zakresie negocjacji pokojowych, które mają charakter dwustronny, w kontekście których takie zaprzestanie lub zawieszenie zostało ogłoszone. Nie ma zatem znaczenia dla sprawy przytoczone przez Radę orzecznictwo dotyczące zagrożenia, które może w dalszym ciągu stanowić organizacja, która w przeszłości dokonywała aktów terrorystycznych, pomimo przerwy w działalności terrorystycznej przez krótszy lub dłuższy czas lub nawet widocznego jej zaprzestania (wyrok z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑256/07, EU:T:2008:461, pkt 112). Ponadto, skoro Trybunał orzekł w pkt 61 i 62 wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316), że Rada prawidłowo uzasadniła swój pogląd na utrzymywanie się ryzyka terrorystycznego zaangażowania skarżącej pomimo ogłoszonych zawieszeń broni, to czynił to na podstawie zdarzeń mających miejsce po zawieszeniu broni.

170    Następnie organy Unii, w niniejszym przypadku najwyższe organy w dziedzinie polityki zewnętrznej, jakimi są wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz komisarz ds. rozszerzenia i polityki sąsiedztwa, same wskazały, co zakwalifikowały jako „proces pokojowy”. W komunikacie prasowym z dnia 21 marca 2013 r. wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz komisarz ds. rozszerzenia i polityki sąsiedztwa z zadowoleniem przyjęli bowiem, we wspólnym oświadczeniu, apel A. Öcalana do PKK o złożenie broni i wycofanie się poza granice tureckie, jednocześnie zachęcili wszystkie strony do nieustannej pracy w celu zapewnienia pokoju i dobrobytu wszystkim obywatelom Turcji oraz udzielili pełnego wsparcia procesowi pokojowemu.

171    Wreszcie można zauważyć, że proces ten trwał od ponad roku w dniu przyjęcia pierwszego aktu z 2014 r. i od ponad 18 miesięcy w dniu przyjęcia drugiego aktu z 2014 r., przy czym ani w aktach z 2014 r., ani w aktach sprawy nie ma żadnych dowodów wskazujących na jego zakończenie na dzień przyjęcia tychże aktów.

172    Należy uściślić, że w ten sposób, zgodnie z wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 56, 57, 74, 88), z milczenia Rady nie wynika brak uzasadnienia. Z faktu, że Rada nie wspomina o żadnym badaniu ani rozważaniu powyższych okoliczności, można natomiast wywnioskować, że przeprowadzona kontrola nie jest zgodna z wymogami art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931.

173    Za takim rozumowaniem przemawia fakt, że Rada nie wspomina wyraźnie o tych elementach w swoich pismach procesowych, ograniczając się do ogólnego odniesienia do deklaracji o zaprzestaniu działalności terrorystycznej i zbrojnej, co do których należy podkreślić, z jednej strony, że nie są jedynymi, o których mowa w tym kontekście, ponieważ przedmiotowa deklaracja A. Öcalana wpisuje się w proces pokojowy (zob. pkt 169 powyżej), a z drugiej strony, że doprowadziły one wcześniej, w szczególności w odniesieniu do zawieszenia broni z 2005 r. i 2006 r., do sprawdzenia przez Radę, czy po zawieszeniach broni PKK nadal prowadzi działalność terrorystyczną (zob. pkt 160 i 163 powyżej), co nie miało miejsca w następstwie negocjacji i deklaracji z lat 2012 i 2013.

174    Nie ma ponadto znaczenia w tym względzie deklaracja A. Öcalana z dnia 21 marca 2015 r. wzywająca do zorganizowania kongresu kurdyjskiego w celu podjęcia decyzji o zakończeniu walki zbrojnej, na które powołuje się Rada w swoich pismach i które jej zdaniem potwierdza, że przed tym dniem nie podjęto żadnej decyzji w tym zakresie. Nawet jeśli ocena utrzymywania się ryzyka zaangażowania terrorystycznego może bowiem wiązać się z analizą częściowo prospektywną, to nie może ona prowadzić do podważenia utrwalonego orzecznictwa, w tym w dziedzinie środków ograniczających, na podstawie którego zgodność z prawem aktu Unii powinna być oceniana na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania tego aktu (zob. wyroki: z dnia 3 września 2015 r., Inuit Tapiriit Kanatami i in./Komisja, C‑398/13 P, EU:C:2015:535, pkt 22 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 4 września 2015 r., NIOC i in./Rada, T‑577/12, niepublikowany, EU:T:2015:596, pkt 112 i przytoczone tam orzecznictwo), w związku z czym można brać pod uwagę jedynie okoliczności faktyczne istniejące w chwili przyjęcia zaskarżonych aktów [zob. wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., Al Zoubi/Rada, T‑257/19, EU:T:2021:819, pkt 58 (niepublikowany) i przytoczone tam orzecznictwo].

175    Wynika stąd, że Rada naruszyła art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931, co prowadzi do stwierdzenia nieważności aktów z 2014 r., bez konieczności badania zarzutu dotyczącego naruszenia art. 4 i 51 karty praw podstawowych, skierowanego wyłącznie przeciwko uwzględnieniu orzeczeń tureckich trybunałów bezpieczeństwa (zob. pkt 166 powyżej), oraz trzech kolejnych zarzutów podniesionych na poparcie żądania stwierdzenia nieważności aktów z 2014 r.

b)      W przedmiocie przeglądu dokonanego przez Radę w aktach z lat 2015–2017 (sprawa T‑316/14 RENV)

176    Na wstępie należy zauważyć, że w uzasadnieniach dotyczących aktów z lat 2015–2017 Rada przedstawiła nowe dowody, które jej zdaniem uzasadniały pozostawienie nazwy skarżącej w spornych wykazach.

177    W szczególności Rada wymieniła nową decyzję ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z dnia 3 grudnia 2014 r. oraz – poza wskazaniem po raz pierwszy dat decyzji władz Stanów Zjednoczonych, które uzasadniały pierwotne umieszczenie w wykazie (1997 i 2001) – kontrolę przeprowadzoną przez te władze w dniu 21 listopada 2013 r. i „dokumentację administracyjną” departamentu stanu Stanów Zjednoczonych również z 2013 r., a także wyszczególnia zdarzenia, które leżały u podstaw odnośnych decyzji krajowych oraz zdarzenia figurujące w aktach administracyjnych. Ponadto po raz pierwszy oparła się ona na kilku francuskich orzeczeniach sądowych wydanych w latach 2011–2014. Rada podkreśliła zresztą, że sprawdziła, czy dysponuje informacjami lub dowodami przemawiającymi na rzecz usunięcia nazwy PKK, i nie znalazłszy nic takiego, uznała, że względy uzasadniające umieszczenie w wykazie są nadal aktualne (zob. pkt 13 powyżej).

178    Skarżąca kwestionuje zdarzenia, na których opiera się decyzja Zjednoczonego Królestwa z 2014 r., i podkreśla, że nie jest ona następstwem złożonego przez nią wniosku o uchylenie delegalizacji, w związku z czym nie została ona wydana na podstawie wszystkich istotnych danych. Utrzymuje ona, w odniesieniu do decyzji Stanów Zjednoczonych z 2013 r., że nie zostało wykazane, iż dokumentacja administracyjna departamentu stanu Stanów Zjednoczonych opatrzona tą samą datą leży u podstaw tej decyzji. Co się tyczy orzeczeń sądów francuskich z lat 2011, 2013 i 2014, skarżąca podnosi, że nie była stroną postępowań, w których wydano wspomniane orzeczenia, że ponadto nie były one oparte na bezstronnych, obiektywnych i istotnych dowodach, w szczególności ze względu na to, że w znacznej mierze wynikały z informacji pochodzących z Turcji, i że opierają się one na szerszej definicji aktu terrorystycznego niż definicja ze wspólnego stanowiska 2001/931, a także na przypisanych skarżącej czynach sprzed 2007 r. W uwagach dotyczących wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316), skarżąca wywodzi, że skoro ustalenie Sądu, zgodnie z którym francuskie decyzje sądowe nie stanowią wystarczającej podstawy do uzasadnienia pozostawienia jej nazwy w spornych wykazach, nie zostało zakwestionowane przez Radę, należy uznać, że nie zostało ono podważone. Skarżąca zarzuca wreszcie Radzie, że nie uwzględniła ona szczegółowych i popartych dokumentami informacji i dowodów przedstawionych w skardze i replice, zgodnie z którymi jest on ważnym partnerem sił koalicji Stanów Zjednoczonych i Europy w walce z Daech.

179    Należy zatem ustalić, czy te nowe informacje i dowody pozwalają uznać, że Rada skutecznie pozostawiła nazwę skarżącej w spornych wykazach w świetle przeciwnych argumentów skarżącej, począwszy od tych, które krytykują fakt oparcia się Rady na decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2014 r.

180    W aktach z lat 2015–2017 Rada wyjaśnia, że decyzja ta opiera się na następujących elementach:

–        w maju 2014 r. atak na teren budowy nowego wysuniętego tureckiego stanowiska wojskowego, w trakcie którego zostało rannych dwóch żołnierzy;

–        w sierpniu 2014 r. atak na elektrownię i porwanie trzech chińskich inżynierów (pkt 17 załącznika A do uzasadnienia);

–        w październiku 2014 r. zapowiedź PKK zerwania negocjacji pokojowych z Republiką Turcji, jeśli ta nie podejmie interwencji wobec Daech (pkt 18 załącznika A do uzasadnienia).

181    Na wstępie należy podkreślić, że decyzja ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2014 r. została wydana przez właściwą władzę w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, ponieważ została wydana przez tę samą władzę, która wydała decyzję z 2001 r. (zob. pkt 67 powyżej). A zatem, nawet jeśli Rada nie jest zobowiązana do oparcia się na informacjach lub dowodach wynikających z decyzji właściwych władz krajowych w celu pozostawienia nazwy podmiotu w wykazach dotyczących zamrożenia środków finansowych (zob. pkt 151 i 152 powyżej), to gdy opiera się na takich decyzjach w celu takiego pozostawienia, należy uznać, że informacje i dowody wynikające z tych decyzji mają szczególną moc dowodową (zob. pkt 154 powyżej).

182    Należy również przypomnieć, że Trybunał orzekł w wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316), że wzmianka o ataku z sierpnia 2014 r. była niewystarczająco uzasadniona, natomiast były wystarczająco uzasadnione wzmianki o aktach z maja i z października 2014 r. (pkt 78–80). Ponadto orzekł on – w zakresie, w jakim Sąd wskazał w pkt 103 wyroku z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788), że PKK przedstawiła argumenty mające na celu zakwestionowanie przypisania jej odpowiedzialności za zdarzenia, o których mowa w decyzji ministra spraw wewnętrznych z 2014 r. wydanej w wyniku kontroli i opisanej w załączniku A do aktów z lat 2015–2017, a także ich kwalifikacji jako aktów terrorystycznych w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 – że argumentacja ta miała na celu podważenie prawdziwości wskazanych okoliczności faktycznych oraz ich kwalifikacji prawnej, co miało służyć nie tyle wykazaniu, że Rada dopuściła się naruszenia ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia, co zakwestionowaniu materialnej zgodności z prawem tych aktów i zobowiązaniu Rady do wykazania zasadności powołanych powodów (art. 81).

183    W niniejszej sprawie, w następstwie odpowiedzi skarżącej na pytanie zadane przez Sąd na rozprawie, można stwierdzić, że skarżąca ogranicza się do kwestionowania groźby przerwania negocjacji pokojowych w październiku 2014 r., podnosząc, że jedynie poinformowała ona władze tureckie o ryzyku niepowodzenia negocjacji pokojowych, jeżeli władze te nie podejmą działań przeciwko Daech, nie groziła im przy tym zerwaniem tych negocjacji. Natomiast w protokole rozprawy odnotowano, że skarżąca przyznała, iż można jej przypisać akty popełnione przez kurdyjskich partyzantów ludowych sił obrony (HPG), z czego można wywnioskować, że nie kwestionuje ona już ataku z maja 2014 r. Przypisanie HPG, a nie PKK, było bowiem jedynym powodem sprzeciwu, który skarżąca podniosła w odniesieniu do tego ataku w piśmie dostosowującym skargę.

184    Ponadto – co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym decyzja z 2014 r. nie może zostać uwzględniona ze względu na to, że wniosek o uchylenie delegalizacji, na który decyzja ta odpowiada, nie pochodzi od PKK – z orzecznictwa wynika, że późniejsze rozstrzygnięcie dotyczące decyzji krajowej, która służyła za podstawę pierwotnemu umieszczeniu w wykazie, trzeba w należyty sposób wziąć pod uwagę i że w tym względzie bardziej liczy się ewentualne uchylenie lub cofnięcie – bądź przeciwnie, utrzymanie w mocy tej decyzji krajowej z uwagi na fakty lub okoliczności, bądź ze względu na zmianę oceny lub uzupełnienie tej oceny, które zostały przedstawione w następstwie tej oceny – niż okoliczność, z czyjej inicjatywy doszło do tej nowej oceny (zob. podobnie wyroki: z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/LTTE, C‑599/14 P, EU:C:2017:583, pkt 52; z dnia 26 lipca 2017 r., Rada/Hamas, C‑79/15 P, EU:C:2017:584, pkt 30). W niniejszej sprawie pogląd taki jest tym bardziej uzasadniony, że minister spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa oparł swoją decyzję z 2014 r. na szeregu nowych aktów terrorystycznych dokonanych w 2014 r., z których przynajmniej jeden nie został zakwestionowany przez skarżącą (zob. pkt 183 powyżej). W każdym razie można zauważyć, że Rada wskazała w uzasadnieniach (pkt 12 załącznika A), że sama PKK trzykrotnie składała bezskutecznie wniosek (w 2001 r., 2009 r. i 2014 r.) o uchylenie delegalizacji, z czego można wywnioskować, że właściwa władza miała do swojej dyspozycji, w szczególności w 2014 r., argumenty oraz informacje i dowody przedstawione przez PKK na poparcie jej wniosku.

185    Wynika stąd, że biorąc pod uwagę słuszną kwalifikację ataku z maja 2014 r. jako aktu terrorystycznego (zob. pkt 135 i 145 powyżej), Rada słusznie przyjęła zaangażowanie PKK w akty terrorystyczne do dnia 13 maja 2014 r., czyli do dnia niezakwestionowanego aktu terrorystycznego uwzględnionego w decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2014 r. Czyn ten jest ponadto późniejszy w stosunku do wydarzeń z lat 2012 i 2013, które uznano za uzasadniające aktualizację oceny ryzyka zaangażowania terrorystycznego.

186    Rada zatem skutecznie zaktualizowała swoją ocenę ryzyka zaangażowania terrorystycznego do maja 2014 r., co w kontekście „odległości czasowej” od aktów z lat 2015–2017, wynoszącej mniej niż pięć lat również w przypadku ostatnich aktów, jest wystarczające do uznania, że przegląd na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 został przeprowadzony w należytej formie (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 208 i przytoczone tam orzecznictwo).

187    Stwierdzenia tego nie podważa udział skarżącej w walce z Daech od drugiego półrocza 2014 r., który przedstawia ona jako zdarzenie oznaczające zmianę okoliczności uzasadniającą aktualizację oceny Rady (zob. pkt 178 powyżej), a co do którego Rada słusznie uznała, że nie musi brać go pod uwagę. Taki udział jest bowiem równoczesny ze wspomnianym ostrzeżeniem dla władz tureckich, nawet jeśli ostrzeżenie to nie miałoby zakresu wskazanego w aktach z lat 2015–2017 (zob. pkt 183 powyżej). Nie wskazuje on zatem na jakiekolwiek złagodzenie stosunków PKK z Republiką Turcji i jako taki nie oznacza zakończenia jej konfliktu z tym państwem oraz prowadzonych w tym kontekście działań, które można uznać za terrorystyczne. W związku z tym z okoliczności tej nie można wywieść zmiany, która mogłaby zobowiązywać Radę do upewnienia się co do utrzymywania się ryzyka zaangażowania PKK w działalność terrorystyczną.

188    Z powyższego wynika, że zarzut dotyczący naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 należy oddalić w zakresie, w jakim dotyczy on aktów z lat 2015–2017, bez konieczności badania argumentów krytykujących fakt oparcia się Rady na decyzjach organów amerykańskich i francuskich, które uwzględniają zdarzenia mające miejsce przed rokiem 2014.

c)      W przedmiocie przeglądu dokonanego przez Radę w kontekście decyzji z 2019 r. (sprawa T‑148/19)

189    Decyzje z 2019 r. są niemal identyczne z aktami z lat 2015–2017. Argumenty podniesione przez skarżącą przeciwko tym decyzjom są zresztą podobne do tych, które podważają przegląd będący podstawą przyjęcia aktów z lat 2015–2017.

190    Jedyna różnica między aktami z lat 2015–2017 a decyzjami z 2019 r. dotyczy wyłącznie decyzji 2019/1341, w której znajduje się wzmianka o dodatkowym zdarzeniu z dnia 23 października 2017 r. przypisywanym PKK. Chodzi o atak na turecki pojazd wojskowy przy użyciu ładunku wybuchowego w południowej prowincji Hakkari, w którym zginął turecki żołnierz (pkt 16 tiret ostatnie uzasadnienia). Atak ten został przedstawiony jako figurujący w dokumentacji administracyjnej władz Stanów Zjednoczonych z 2019 r. Wymienione zostało źródło tej informacji, czyli agencja prasowa Reuters.

191    Na wstępie należy zauważyć, że skarżąca nie kwestionuje prawdziwości tego ataku ani tego, że jest jego autorem, lecz jedynie odrzuca jego kwalifikację jako aktu terrorystycznego w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931 ze względu na to, że wspomniany akt wpisuje się w konflikt zbrojny między nią a Republiką Turcji (zob. pkt 134 i 135 powyżej). Wzmianka o tym ataku w decyzji 2019/1341 jest ponadto wystarczająco uzasadniona (zob. pkt 231 powyżej).

192    Należy ponadto podkreślić, że okoliczność, iż uważane za terrorystyczne akty uwzględnione w celu umieszczenia w spornych wykazach, których prawdziwość i przypisanie skarżącej nie zostały przez nią zakwestionowane, zostały stwierdzone przez organ krajowy, którego nie można uznać za właściwą władzę w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931, nie uniemożliwia Radzie skutecznego oparcia się na tych aktach w ramach przeglądu ryzyka zaangażowania terrorystycznego. Podczas przeglądu zasadności umieszczenia danego podmiotu w wykazie Rada nie jest bowiem zobowiązana do oparcia się na okolicznościach stwierdzonych w decyzji właściwej władzy spełniającej kryteria określone w art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 (zob. podobnie wyroki: z dnia 4 września 2019 r., Hamas/Rada, T‑308/18, EU:T:2019:557, pkt 150; z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 143).

193    Nie jest zatem decydujące w niniejszej sprawie, jak wynika z pkt 96 powyżej, że organom Stanów Zjednoczonych odmawia się statusu właściwej władzy. W konsekwencji nie ma również znaczenia okoliczność, że – jak twierdzi skarżąca – z decyzji z 2019 r. nie wynika jasno, że rozpatrywane zdarzenia – oprócz tego, że figurowały w dokumentacji administracyjnej Stanów Zjednoczonych – stanowiły podstawę utrzymania jej wskazania jako organizacji terrorystycznej po przeprowadzeniu przeglądów przez organy Stanów Zjednoczonych.

194    Należy również zauważyć, że w odróżnieniu od sprawy T‑316/14 RENV, z wyjątkiem porwania trzech chińskich inżynierów, skarżąca nie kwestionuje również prawdziwości aktów, na których oparto decyzję ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa z 2014 r., ani swego udziału w tych zdarzeniach.

195    Należy ponadto wziąć pod uwagę niewystarczający charakter uzasadnienia stwierdzony przez Trybunał w odniesieniu do ataku na elektrownię, który miał miejsce w sierpniu 2014 r. i który doprowadził do porwania trzech chińskich inżynierów (wyrok z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 78). Nawet jeśli w swoich uwagach dotyczących wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316) skarżąca nie podnosi niewystarczającego charakteru uzasadnienia w sprawie T‑148/19, to stwierdzenie to odnosi się do normy porządku publicznego, a stronom umożliwiono przedstawienie uwag w tym przedmiocie.

196    Wynika stąd, po pierwsze, w odniesieniu do decyzji 2019/25, że ostatni czyn popełniony przez PKK, który został skutecznie uwzględniony i zakwalifikowany przez Radę jako terrorystyczny (zob. pkt 135 i 145 powyżej) miał miejsce w maju 2014 r., co oznacza odległość czasową wynoszącą około czterech i pół roku w stosunku do wspomnianej decyzji, która nie powodowała, jak wynika z pkt 167 powyżej, konieczności aktualizacji.

197    Czyn ten jest ponadto późniejszy w stosunku do wydarzeń z lat 2012 i 2013, co do których uznano, że uzasadniają aktualizację oceny ryzyka zaangażowania terrorystycznego, a zatem można przyjąć, że aktualizacja ta została dokonana w tym względzie prawidłowo.

198    Można ponadto przyjąć, wzorem oceny dokonanej w odniesieniu do aktów z lat 2015–2017, że Rada słusznie uznała, iż udział PKK w walce z Daech w okresie po ataku z maja 2014 r. nie stanowi zmiany okoliczności mogącej zobowiązywać ją do upewnienia się co do utrzymywania się ryzyka zaangażowania terrorystycznego PKK (zob. pkt 187 powyżej). Jest tak, tym bardziej że w sprawie T‑148/19 skarżąca podnosi jako kolejną zmianę okoliczności przekształcanie się państwa tureckiego w państwo totalitarne, stosujące ucisk wobec ludności kurdyjskiej, co podkreśla jej dalszą wrogość wobec władz tureckich. Ponieważ ucisk ten jest ponadto przywoływany zasadniczo na poparcie argumentów PKK dotyczących konfliktu zbrojnego między nią a Republiką Turcji, nie odzwierciedla on rozwoju sytuacji, który jako taki oznaczałby wejście PKK na drogę pokojową.

199    To samo dotyczy oświadczeń A. Öcalana wskazujących na jego gotowość do negocjacji politycznych i konieczność osiągnięcia demokratycznego rozwiązania zamiast utrzymywania postaw konfrontacyjnych i stosowania przemocy fizycznej. Niezależnie bowiem od ich znacznie mniej uroczystego i afirmatywnego sformułowania niż wspomniana deklaracja z 2013 r. oraz faktu, że PKK nie jest w nich w ogóle wymieniona, te oświadczenia, odebrane przez prawników A. Öcalana, a następnie upublicznione, datowane na okres od maja do sierpnia 2019 r., są późniejsze niż decyzja 2019/25.

200    Po drugie, w odniesieniu do decyzji 2019/1341, ostatni czyn popełniony przez PKK, który został skutecznie uwzględniony i zakwalifikowany przez Radę jako terrorystyczny (zob. pkt 191 powyżej) miał miejsce w 2017 r., czyli zanim upłynęły dwa lata w stosunku do wspomnianej decyzji, co nie czyni koniecznym, a fortiori ze względu na odstęp czasowy, aktualizowania ryzyka zaangażowania terrorystycznego.

201    Ponieważ atak z 2017 r. był ponadto znacznie późniejszy niż wydarzenia z 2012 r. i 2013 r. oraz początek udziału PKK w walce z Daech, można również uznać, że atak ten uzasadniał potwierdzenie przez Radę, po przeprowadzeniu przeglądu, utrzymywania się ryzyka terrorystycznego zaangażowania PKK i pozostawienie spornego umieszczenia w wykazach poprzez przyjęcie decyzji 2019/1341 pomimo tych wydarzeń i tego udziału. Co się tyczy wspomnianych oświadczeń A. Öcalana złożonych w okresie od maja do sierpnia 2019 r., są one zbyt niedawne w odniesieniu do decyzji 2019/1341, wydanej w dniu 8 sierpnia 2019 r., aby uzasadnić na tym etapie aktualizację oceny Rady wobec braku wystarczającej perspektywy czasowej co do działań podjętych w następstwie tych oświadczeń w zakresie zaprzestania przemocy lub rozpoczęcia procesu pokojowego.

202    Wynika z tego, że w decyzjach z 2019 r. Rada przestrzegała wymogów art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 podczas przeglądu utrzymywania się ryzyka zaangażowania terrorystycznego PKK

203    Z całości powyższych rozważań wynika zatem, że zarzut dotyczący naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 należy uwzględnić wyłącznie w odniesieniu do aktów z 2014 r., bez potrzeby badania zarzutu dotyczącego naruszenia art. 4 i 51 karty praw podstawowych, podniesionego wyłącznie wobec tych aktów z 2014 r. (zob. pkt 175 powyżej), ani trzech kolejnych zarzutów podniesionych na poparcie żądania stwierdzenia nieważności owych aktów. Zarzut dotyczący naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 należy natomiast oddalić w odniesieniu do aktów z lat 2015–2017 i decyzji z 2019 r.

4.      W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności

204    Skarżąca podnosi, że pozostawienie jej nazwy w spornych wykazach stanowi środek nieproporcjonalny do zamierzonego celu polegającego na zwalczaniu terroryzmu, biorąc pod uwagę zmianę okoliczności od 2002 r. oraz reperkusje tego umieszczenia w państwach członkowskich, w tym w zakresie wolności wypowiedzi i zgromadzeń, na działania polityczne PKK i wobec Kurdów w ogólności. Skarżąca podkreśla ponadto, że okres umieszczenia w wykazie wydaje się nieograniczony i że istnieją mniej restrykcyjne środki walki z terroryzmem.

205    Z uwagi na stwierdzoną niezgodność z prawem aktów z 2014 r. rozpatrywany w tym miejscu zarzut, oparty na naruszeniu zasady proporcjonalności, zostanie, ze względów ekonomii procesowej, zbadany wyłącznie w zakresie, w jakim dotyczy on aktów z lat 2015–2017 oraz decyzji z 2019 r.

206    W tej kwestii należy przypomnieć, że prawa podstawowe, w szczególności prawo własności, wolność wypowiedzi lub prawo do zgromadzeń, nie korzystają w prawie Unii z ochrony bezwzględnej. Można nałożyć ograniczenia na korzystanie z tych praw, pod warunkiem, po pierwsze, że ograniczenia te zostaną należycie uzasadnione celami interesu ogólnego realizowanymi przez Unię oraz, po drugie, że nie stanowią one, w świetle tych celów, nadmiernej lub niedającej się zaakceptować interwencji, która narusza istotę tych praw (zob. podobnie wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Al-Aqsa/Rada i Niderlandy/Al-Aqsa, C‑539/10 P i C‑550/10 P, EU:C:2012:711, pkt 121 i przytoczone tam orzecznictwo).

207    Co się tyczy pierwszej przesłanki, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że zamrożenie środków finansowych, aktywów finansowych i innych zasobów gospodarczych osób i podmiotów zidentyfikowanych, zgodnie z regułami określonymi w rozporządzeniu nr 2580/2001 i we wspólnym stanowisku 2001/931, jako uczestniczące w finansowaniu terroryzmu realizuje cel związany z interesem ogólnym, ponieważ wpisuje się w walkę prowadzoną z zagrożeniami dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego wynikającymi z aktów terrorystycznych (zob. podobnie wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Al-Aqsa/Rada i Niderlandy/Al-Aqsa, C‑539/10 P i C‑550/10 P, EU:C:2012:711, pkt 123 i przytoczone tam orzecznictwo).

208    Co się tyczy drugiej przesłanki, należy wskazać, że środki związane z zamrożeniem środków finansowych co do zasady nie są uważane za nadmierne, niemożliwe do zaakceptowania lub naruszające istotę praw podstawowych lub niektórych z tych praw.

209    Ten rodzaj środków jest bowiem niezbędny w społeczeństwie demokratycznym, aby walczyć z terroryzmem (zob. podobnie wyrok z dnia 23 października 2008 r., People’s Mojahedin Organization of Iran/Rada, T‑256/07, EU:T:2008:461, pkt 129 i przytoczone tam orzecznictwo). Ponadto środki związane z zamrożeniem środków finansowych nie mają charakteru bezwzględnego, ponieważ art. 5 i 6 rozporządzenia nr 2580/2001 przewidują możliwość, po pierwsze, zezwolenia na korzystanie z zamrożonych środków finansowych w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb lub wywiązania się z pewnych zobowiązań, a po drugie, wydania szczególnych zezwoleń na odblokowanie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub innych zasobów gospodarczych (zob. wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Al-Aqsa/Rada i Niderlandy/Al-Aqsa, C‑539/10 P i C‑550/10 P, EU:C:2012:711, pkt 127 i przytoczone tam orzecznictwo).

210    Ponadto zamrożenie środków finansowych nie stanowi środka stałego, ponieważ na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 pozostawienie nazwisk osób i nazw podmiotów w wykazach dotyczących zamrożenia środków finansowych jest przedmiotem okresowego przeglądu, by zapewnić wykreślenie tych, które nie spełniają już kryteriów ich umieszczenia (wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Al-Aqsa/Rada i Niderlandy/Al-Aqsa, C‑539/10 P i C‑550/10 P, EU:C:2012:711, pkt 129).

211    Z powyższego wynika, że w niniejszej sprawie w zakresie, w jakim uznano, iż Rada prawidłowo dokonała przeglądu utrzymywania się ryzyka zaangażowania skarżącej w działalność terrorystyczną – w szczególności w świetle zmian okoliczności podnoszonych przez skarżącą, w aktach z lat 2015–2017 (zob. pkt 188 powyżej) i w decyzjach z 2019 r. (zob. pkt 202 powyżej) – można przyjąć, że zasada proporcjonalności była przestrzegana.

212    Wniosku tego nie podważa rzekoma nieskuteczność rozpatrywanych środków w postaci zamrożenia środków finansowych, a tym samym ich jakoby nieodpowiedni charakter mający polegać na tym, że nie uniemożliwiły one przemocy wobec Kurdów i nie doprowadziły do pokojowego i demokratycznego rozwiązania konfliktu między Kurdami a władzami tureckimi. Nie jest to bowiem cel aktów z lat 2015–2017 i decyzji z 2019 r., co zresztą wynika z niektórych ich tytułów powtarzających tytuł wspólnego stanowiska 2001/931 oraz wzmiankę o celu w postaci zwalczania terroryzmu, który to cel nie został zresztą zakwestionowany przez skarżącą ani w odniesieniu do jego istnienia, ani co do jego zgodności z prawem, potwierdzonej w orzecznictwie przypomnianym w pkt 207 powyżej.

213    Nie mają również znaczenia rzekome skutki dla Kurdów i, bardziej ogólnie, dla każdego, kto chciałby Kurdów wspierać. Akty z lat 2015–2017 i decyzje z 2019 r. dotyczą bowiem wyłącznie walki z terroryzmem i PKK, która jako jedyna jest w załącznikach do tych aktów i decyzji wymieniona jako uczestnik aktów terrorystycznych. Tak więc nawet gdyby zarzucane przez skarżącą działania skierowane przeciwko osobom z nią niezwiązanym, takie jak zatrzymania lub przeszkody w swobodnym przemieszczaniu się, okazały się prawdziwe, niezależnie od tego, czy ich autorami były władze państw członkowskich, czy też władze tureckie, dla których akty z lat 2015–2017 i decyzje z 2019 r. nie są zresztą wiążące, nie można by uznać, że działania te wynikają z tych aktów i decyzji, które ograniczają się do zamrożenia środków finansowych, a tym samym nie pozwalają na stwierdzenie, że są one nieproporcjonalne.

214    Jeśli chodzi o argument skarżącej, zgodnie z którym walkę z terroryzmem umożliwiłyby mniej restrykcyjne środki, nie wyjaśnia on, na czym takie środki powinny polegać. Sąd nie jest zatem w stanie ocenić, czy pozwoliłyby one na równie skuteczne osiągnięcie celu zamierzonego przez te środki, którym jest zwalczanie finansowania terroryzmu, jak środki w postaci zamrożenia środków finansowych (zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 317, 318).

215    Z powyższego wynika, że zarzut dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności należy oddalić w zakresie, w jakim dotyczy on aktów z lat 2015–2017 i decyzji z 2019 r.

5.      W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia

216    Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno w sposób jasny i jednoznaczny przedstawiać tok rozumowania instytucji, która wydała akt, tak aby umożliwić zainteresowanym zaznajomienie się ze względami uzasadniającymi nałożenie danych środków, a właściwemu sądowi dokonanie jego kontroli (zob. wyrok z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

217    Tak wymagane uzasadnienie powinno być dostosowane do charakteru danego aktu i kontekstu, w jakim został on wydany. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w odniesieniu do okoliczności danej sprawy, w szczególności do treści aktu, charakteru powołanych zarzutów, a także interesu, jaki w uzyskaniu wyjaśnień mogą mieć adresaci lub inne osoby, których akt dotyczy w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE. W szczególności nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne ani by zawierało szczegółową odpowiedź na rozważania przedstawione przez zainteresowanego w trakcie konsultacji przed przyjęciem tego aktu, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu jest wystarczające, winna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę. W konsekwencji akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, umożliwiających mu zrozumienie treści przyjętego względem niego środka (zob. wyrok z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo).

218    Co się tyczy w szczególności pozostawienia nazwiska osoby lub nazwy podmiotu w wykazie dotyczącym zamrożenia środków finansowych, sąd Unii jest zobowiązany, w ramach badania poszanowania obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 TFUE, zbadać, czy przywołane powody są wystarczająco precyzyjne i konkretne (zob. wyrok z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 52, 56 i przytoczone tam orzecznictwo).

219    Z powyższego wynika, że aby uczynić zadość obowiązkowi uzasadnienia przewidzianemu w art. 296 TFUE, Rada powinna była w niniejszym przypadku przedstawić powody wystarczająco precyzyjne i konkretne, aby umożliwić skarżącej poznanie powodów przytoczonych w celu pozostawienia jej nazwy w spornych wykazach, a Sądowi – przeprowadzenie kontroli.

220    Skarżąca podnosi w istocie sześć zarzutów szczegółowych na poparcie zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia w zaskarżonych aktach. Wobec uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 w odniesieniu do decyzji organów Stanów Zjednoczonych z 1997 r. i 2001 r. oraz uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 1 ust. 6 tego wspólnego stanowiska w zakresie dotyczącym aktów z 2014 r., nie ma potrzeby rozpatrywania zarzutów szczegółowych krytykujących uzasadnienie tych aktów oraz zarzutu dotyczącego powołania się na ww. decyzje Stanów Zjednoczonych. A zatem w szczególności w zakresie, w jakim w jednym z sześciu zarzutów szczegółowych skarżąca zarzuca Radzie naruszenie obowiązku uzasadnienia poprzez brak sprawdzenia, czy organy Stanów Zjednoczonych zapewniły prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej przy wydawaniu przez nie decyzji z 1997 r. i z 2001 r., poniżej zostanie zbadane tylko pięć zarzutów szczegółowych na poparcie zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia ciążącego na Radzie i dotyczącego aktów z lat 2015–2017 oraz decyzji z 2019 r.

221    Po pierwsze, skarżąca podnosi, że Rada naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia, nie wyjaśniając, dlaczego decyzje krajowe, na których się oparła, były decyzjami w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931.

222    W wyroku z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada (T‑160/19, niepublikowanym, EU:T:2021:817, pkt 329, 330) Sąd orzekł, że Rada nie miała obowiązku wyjaśnić, w jaki sposób decyzja krajowa, na której oparła się, stanowiła decyzję właściwej władzy w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931 i że wyłącznie w sytuacji, gdyby taka kwalifikacja została zakwestionowana w szczegółowy sposób przez zainteresowaną osobę lub podmiot w toku postępowania administracyjnego przed Radą, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie, Rada powinna była uzasadnić w tym zakresie przyjęte środki w sposób bardziej szczegółowy.

223    W każdym razie w aktach z lat 2015–2017, jak i w decyzjach z 2019 r., w części uzasadnień poświęconej konkretnie „zgodności z wymogami właściwej władzy krajowej w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931”, Rada przedstawiła takie uzasadnienie, przypominając orzecznictwo Sądu, który miał już sposobność zbadać podobne decyzje wydane przez władze Zjednoczonego Królestwa w kontekście art. 1 ust. 4 tego wspólnego stanowiska i stwierdził, że taka zgodność istnieje (pkt 3).

224    Wynika stąd, że w niniejszej sprawie pierwszy zarzut szczegółowy, dotyczący niewystarczającego charakteru uzasadnienia, należy oddalić.

225    Po drugie, skarżąca podnosi, że Rada naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia, nie wskazując rzeczywistych i precyzyjnych powodów, na których opierały się uwzględnione decyzje krajowe. Ten drugi zarzut szczegółowy został podniesiony w odniesieniu do wszystkich decyzji uwzględnionych w aktach z lat 2015–2017 i wyłącznie w odniesieniu do decyzji Stanów Zjednoczonych z lat 2013 i 2019 uwzględnionych w decyzjach z 2019 r.

226    Po trzecie, skarżąca podnosi, że Rada naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia, nie wskazując rzeczywistych i precyzyjnych powodów uzasadniających pozostawienie jej nazwiska w wykazach po dokonaniu przeglądu. Ten trzeci zarzut szczegółowy został podniesiony wyłącznie w odniesieniu do aktów z lat 2015–2017.

227    W odniesieniu do tych zarzutów szczegółowych drugiego i trzeciego należy przypomnieć, że Trybunał orzekł w wyroku z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 76–89), w odpowiedzi na zarzuty szósty i siódmy odwołania, że z wyjątkiem jednego z uwzględnionych zdarzeń akty z lat 2015–2017 były wystarczająco uzasadnione w zakresie, w jakim opierały się na decyzji Zjednoczonego Królestwa z 2014 r., i w zakresie, w jakim pozostawiły nazwę skarżącej w spornych wykazach, a Sąd jest związany tą oceną.

228    Co się tyczy decyzji z 2019 r., których uzasadnienie jest kwestionowane jako niewystarczające w zakresie, w jakim zostały one oparte na decyzjach władz Stanów Zjednoczonych, konkretnie na kontrolach przeprowadzonych przez te władze w latach 2013 i 2019, należy dokonać rozróżnienia między decyzją 2019/25 a decyzją 2019/1341.

229    W odniesieniu bowiem do decyzji 2019/25 w zakresie, w jakim z analizy zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 wynika, że pozostawienie nazwiska skarżącej w spornych wykazach na mocy tej decyzji jest zgodne z tym przepisem niezależnie od uwzględnienia decyzji Stanów Zjednoczonych (zob. pkt 196 i 198 powyżej), nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie podnoszonego niewystarczającego charakteru uzasadnienia, które dotyczy wyłącznie tych ostatnich decyzji.

230    W odniesieniu do decyzji 2019/1341 w zakresie, w jakim oddalenie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 opiera się w szczególności na wzięciu pod uwagę ataku z 2017 r. uwzględnionego przez władze Stanów Zjednoczonych podczas ich przeglądu z 2019 r. (zob. pkt 191 i 200), należy zbadać wystarczający charakter uzasadnienia dotyczącego tego dowodu. Należy dodać w tym względzie, że w zakresie, w jakim dowód ten został uwzględniony na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931, nie ma znaczenia, że nie został on uwzględniony przez właściwą władzę, podobnie jak nie ma w konsekwencji znaczenia, że – jak podnosi skarżąca – z uzasadnienia decyzji 2019/1341 nie wynika jasno, czy wspomniane zdarzenie, jako zawarte w dokumentacji administracyjnej departamentu stanu Stanów Zjednoczonych z 2019 r., również uzasadniało decyzję o utrzymaniu wskazania terrorystycznego przyjętego przez władze Stanów Zjednoczonych w 2019 r.

231    Co się tyczy istotnych faktów uzasadniających pozostawienie w wykazach dotyczących zamrażania środków finansowych, przestrzeganie obowiązku uzasadnienia wymaga sprecyzowania ich charakteru, dokładnej daty (dzień) i miejsca ich popełnienia, przy czym dozwolone jest pewne przybliżenie w tym względzie, ponieważ może być wymieniony region lub prowincja, a niekoniecznie konkretne miasto, a także liczbę i status ofiar (zob. podobnie wyrok z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK, C‑46/19 P, EU:C:2021:316, pkt 61, 62, 78–80). Tymczasem takie doprecyzowanie znajduje się w uzasadnieniu decyzji 2019/1341, w którym wskazano charakter przedmiotowego ataku (atak na turecki pojazd wojskowy przy użyciu ładunku wybuchowego), jego datę (23 czerwca 2017 r.) i miejsce, w którym został popełniony (południowa prowincja Hakkari) oraz spowodowane ofiary (śmierć żołnierza tureckiego). Twierdzenia dotyczące niewystarczającego uzasadnienia decyzji 2019/1341 należy zatem oddalić.

232    Po czwarte, skarżąca podnosi, że Rada naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia, nie sprawdziwszy, czy czyny badane przez władze krajowe można zakwalifikować jako akty terrorystyczne w rozumieniu art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

233    Po piąte, naruszenie obowiązku uzasadnienia wynika jej zdaniem z braku wykazania znaczenia dla sprawy decyzji Zjednoczonego Królestwa oraz orzeczeń francuskich, które zostały uwzględnione, w szczególności ze względu na upływ czasu.

234    Co się tyczy tych ostatnich zarzutów szczegółowych, należy przypomnieć, że przewidziany w art. 296 TFUE obowiązek uzasadnienia stanowi istotny wymóg proceduralny, który należy odróżnić od kwestii prawidłowości uzasadnienia, wchodzącej w zakres materialnej zgodności z prawem spornego aktu. Uzasadnienie decyzji polega bowiem na formalnym wskazaniu podstaw, na jakich opiera się ta decyzja. Jeżeli owe podstawy są dotknięte błędami, przekłada się to na materialną zgodność z prawem decyzji, ale już nie na jej uzasadnienie, które może być wystarczające, mimo że wskazane w nim podstawy są błędne. Wynika stąd, że zarzuty szczegółowe i argumenty zmierzające do podważenia zasadności aktu są nieistotne, jeżeli są one podnoszone w ramach zarzutu opartego na braku uzasadnienia lub niewystarczającym uzasadnieniu (zob. wyrok z dnia 18 czerwca 2015 r. Ipatau/Rada, C‑535/14 P, EU:C:2015:407, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 30 czerwca 2016 r., Al Matri/Rada, T‑545/13, niepublikowany, EU:T:2016:376, pkt 143). W tym względzie należy uściślić, że niewystarczający charakter analizy przeprowadzonej przez Radę stanowi błąd wpływający na materialną zgodność z prawem zaskarżonego aktu (zob. podobnie wyrok z dnia 2 kwietnia 1998 r., Komisja/Sytraval i Brink’s France, C‑367/95 P, EU:C:1998:154, pkt 72).

235    Tymczasem w niniejszej sprawie zarzuty szczegółowe czwarty i piąty, podniesione przez skarżącą na poparcie zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia, kwestionują w rzeczywistości zakres i treść przeglądu dokonanego przez Radę w celu przyjęcia zaskarżonych decyzji, jak zresztą wynika z odesłania skarżącej do jej wcześniejszych zarzutów dotyczących błędów materialnych.

236    Tym samym przestrzeganie przez Radę ciążącego na niej obowiązku upewnienia się co do zgodności aktów przyjętych przez władze krajowe z definicją aktu terrorystycznego zawartą we wspólnym stanowisku 2001/931 (czwarty zarzut szczegółowy) zostało zbadane w odpowiedzi na zarzut dotyczący naruszenia art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931.

237    Dotyczy to również obowiązków ciążących na Radzie z tytułu przeglądu spornych wykazów i uwzględnienia w tym zakresie upływu czasu, jak i decyzji krajowych wydanych po decyzjach stanowiących podstawę pierwotnego umieszczenia w wykazie (piąty zarzut szczegółowy), które zostały zbadane w ramach zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931, który został częściowo uwzględniony bez konieczności badania w tym celu orzeczeń francuskich.

238    Z całości powyższych rozważań wynika, że zarzut dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia należy oddalić co do istoty, to znaczy z wyjątkiem uzasadnienia zdarzenia z sierpnia 2014 r. uwzględnionego przez władze Zjednoczonego Królestwa, uznanego za niewystarczające wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316) (zob. pkt 182 i 227 powyżej).

6.      W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej

239    Na poparcie tego zarzutu skarżąca podnosi trzy zarzuty szczegółowe. Po pierwsze, Rada nie przekazała jej, z naruszeniem kryteriów określonych w wyroku z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi (C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518), dowodów, na których oparły się władze Zjednoczonego Królestwa i Stanów Zjednoczonych. Po drugie, Rada nie wykazała również, że prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej były zagwarantowane przed organami amerykańskimi i francuskimi. Po trzecie, skarżąca uważa, że jej prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej zostały również naruszone z powodu rażącego naruszenia przez Radę wyroku z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788).

240    Co się tyczy pierwszego zarzutu szczegółowego, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że gdy zostały przekazane informacje wystarczająco dokładne i umożliwiające podmiotowi objętemu środkami ograniczającymi przedstawienie w sposób użyteczny swojego stanowiska na temat okoliczności obciążających uwzględnionych przez Radę, zasada poszanowania prawa do obrony nie obejmuje obowiązku, by Rada z własnej inicjatywy udzieliła dostępu do dokumentów znajdujących się w jej aktach. Jedynie na wniosek zainteresowanej strony Rada ma obowiązek zapewnić dostęp do wszystkich dokumentów administracyjnych, które nie są poufne, dotyczących danego środka (zob. wyrok z dnia 24 listopada 2021 r., LTTE/Rada, T‑160/19, niepublikowany, EU:T:2021:817, pkt 367 i przytoczone tam orzecznictwo).

241    W niniejszej sprawie, po pierwsze, skarżącej zostały przekazane wystarczająco dokładne informacje co do informacji i dowodów uwzględnionych w celu pozostawienia jej nazwy w spornych wykazach w uzasadnieniach załączonych do aktów z lat 2015–2017 i do decyzji z 2019 r., które są jedynymi badanymi tutaj ze względów ekonomii procesowej z uwagi na stwierdzoną niezgodność z prawem aktów z 2014 r. Po drugie, w odpowiedzi na pytanie Sądu skarżąca przedstawiła w odniesieniu do tych aktów i decyzji jedno pismo datowane na dzień 6 marca 2015 r. i wysłane Radzie przed przyjęciem aktów z 2015 r. Pismo to, w odniesieniu do zdarzeń stwierdzonych na podstawie decyzji władz Zjednoczonego Królestwa i Stanów Zjednoczonych, uwzględnionych przez Radę w celu pozostawienia w spornych wykazach, będących jedynymi kwestiami, których dotyczy zarzut, ponieważ skarżąca może podważyć prawdziwość i przypisanie jej jedynie tych zdarzeń (zob. pkt 37 i 80 powyżej), ogranicza się do skrytykowania braku dodatkowych szczegółów (akapity czwarty i szósty pisma), uniemożliwiającego zakwalifikowanie wspomnianych zdarzeń jako aktów terrorystycznych. Taka wzmianka wiąże się zaś z kwestią zakwalifikowania jako aktów terrorystycznych, a nie z kwestią przypisania lub rzeczywistego charakteru przedmiotowych zdarzeń, która mogłaby uzasadniać przekazanie odnośnych dowodów. Ponadto przyznanie, że wzmianka ta stanowi wniosek o udzielenie dostępu, choćby dorozumiany, prowadziłoby do podważenia zasady dostępu w drodze wyjątku i na wniosek, ponieważ przekazanie z własnej inicjatywy materiału zgromadzonego w aktach sprawy uważa się za nadmierny wymóg (zob. podobnie wyrok z dnia 14 października 2009 r., Bank Melli Iran/Rada, T‑390/08, EU:T:2009:401, pkt 97).

242    Wynika stąd, że w niniejszej sprawie Rada nie miała obowiązku przekazania skarżącej istotnych dowodów, których skarżąca się nie domagała, w związku z czym pierwszy zarzut szczegółowy należy oddalić.

243    Co się tyczy drugiego zarzutu szczegółowego, można zauważyć, że jeśli chodzi o decyzje Stanów Zjednoczonych, ten zarzut szczegółowy pokrywa się z tym podniesionym na poparcie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, w którym zarzuca się Radzie, że nie sprawdziła, czy decyzje te zostały wydane z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej. W związku z tym, że ten ostatni zarzut szczegółowy został uwzględniony (zob. pkt 96 powyżej), należy również uwzględnić niniejszy zarzut szczegółowy w zakresie, w jakim wyraża te same zastrzeżenia wobec Rady.

244    Jeśli chodzi o orzeczenia francuskie, nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie tego zarzutu szczegółowego, ponieważ niniejszą skargę można rozstrzygnąć bez ich uwzględnienia (zob. pkt 188 powyżej).

245    Co się tyczy trzeciego zarzutu szczegółowego, podniesionego wyłącznie w sprawie T‑148/19, wskazującego na nieprzestrzeganie przez Radę wyroku z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788), należy uściślić, że w odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd skarżąca wskazała, iż jej zarzut szczegółowy można interpretować jako oparty na naruszeniu art. 266 TFUE, co zostało odnotowane w protokole rozprawy. Rada nie zakwestionowała zresztą takiej interpretacji tego zarzutu szczegółowego.

246    Zgodnie z art. 266 TFUE instytucja będąca autorem aktu, którego nieważność stwierdzono, jest zobowiązana do podjęcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność. Obowiązek ten ciąży na niej od chwili ogłoszenia wyroku stwierdzającego nieważność, gdy stwierdza on nieważność decyzji – jak ma to miejsce w niniejszej sprawie – ponieważ wśród aktów z 2014 r. i z lat 2015–2017, których nieważność została stwierdzona wyrokiem z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788), znajdują się liczne decyzje – w odróżnieniu od wyroków stwierdzających nieważność rozporządzeń, które na mocy art. 60 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stają się skuteczne dopiero z dniem upływu terminu na wniesienie odwołania lub, w przypadku wniesienia odwołania, z dniem jego oddalenia (zob. podobnie wyrok z dnia 21 lutego 2018 r., Klyuyev/Rada, T‑731/15, EU:T:2018:90, pkt 259–262 i przytoczone tam orzecznictwo).

247    Dokładniej rzecz ujmując, zgodnie z art. 266 TFUE niezgodność z prawem stwierdzona w uzasadnieniu wyroku stwierdzającego nieważność zobowiązuje instytucję będącą autorem aktu do usunięcia tej niezgodności z prawem w akcie mającym zastąpić akt, którego nieważność stwierdzono. Jednakże obowiązek ten może również, w zakresie, w jakim dotyczy przepisu o określonej treści w danej dziedzinie, wywołać inne konsekwencje dla tej instytucji, w tym polegające na wyłączeniu z nowych tekstów, które zostaną przyjęte po wydaniu wyroku stwierdzającego nieważność przepisu, wszelkich przepisów o takiej samej treści jak przepis uznany za niezgodny z prawem (zob. podobnie wyrok z dnia 26 kwietnia 1988 r., Asteris i in./Komisja, 97/86, 99/86, 193/86 i 215/86, EU:C:1988:199, pkt 28, 29).

248    Tak więc w chwili przyjęcia decyzji z 2019 r., aby wypełnić swoje obowiązki wynikające z art. 266 TFUE, Rada – gdyby zamierzała pozostawić nazwę skarżącej w przedmiotowych wykazach – była zobowiązana do przyjęcia aktu dokonującego ponownego umieszczenia w wykazie zgodnie z uzasadnieniem wyroku z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788). Taki obowiązek ciążył na Radzie w szczególności ze względu na akty, których dotyczy niniejsza sprawa, a których skutki są ograniczone do oznaczonego okresu, co oznacza, że Rada nie musi zastępować aktu, którego nieważność stwierdzono, w odniesieniu do danego okresu (zob. podobnie wyrok z dnia 26 kwietnia 1988 r., Asteris i in./Komisja, 97/86, 99/86, 193/86 i 215/86, EU:C:1988:199, pkt 29), i które ponadto, w odniesieniu do przeglądu utrzymywania się ryzyka zaangażowania terrorystycznego na podstawie art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931, cechują się często powielaniem w kolejnych aktach powodów figurujących w poprzednich aktach, w razie potrzeby zaktualizowanych. Bez tego obowiązku stwierdzenie nieważności przez sąd Unii nie zapobiegłoby bowiem powtórzeniu w późniejszych aktach uzasadnienia dotkniętego niezgodnością z prawem (zob. podobnie wyrok z dnia 14 marca 2017 r., Bank Tejarat/Rada, T‑346/15, niepublikowany, EU:T:2017:164, pkt 31) i tym samym zostałby pozbawiony skuteczności (effet utile).

249    Tymczasem w niniejszej sprawie Rada przytoczyła w decyzjach z 2019 r. te same powody, które przyjęła w aktach z lat 2015–2017 i które zostały zakwestionowane wyrokiem z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788). Prawdą jest, że Rada wniosła odwołanie od tego wyroku. Jednakże w odniesieniu do skutków stwierdzenia przez Sąd nieważności spornych decyzji odwołanie to nie miało charakteru zawieszającego i nie dołączono do niego możliwego do złożenia przez Radę wniosku o zawieszenie skutków wyroku stwierdzającego nieważność. Taka odmowa ze strony Rady wyciągnięcia konsekwencji z powagi rzeczy osądzonej może zaszkodzić zaufaniu, jakie podmioty prawa pokładają w poszanowaniu orzeczeń sądowych.

250    Naruszenie przez Radę jej obowiązków wynikających z art. 266 TFUE nie może jednak prowadzić w niniejszej sprawie do stwierdzenia nieważności decyzji z 2019 r. Wyrok z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788), został bowiem uchylony wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316), w szczególności w części dotyczącej stwierdzenia nieważności aktów z lat 2015–2017. Biorąc pod uwagę retroaktywny charakter tego uchylenia przez Trybunał, zgodność z prawem decyzji z 2019 r. nie może już być kwestionowana na podstawie nieprzestrzegania przez Radę wyroku z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788) (zob. podobnie postanowienie z dnia 14 kwietnia 2014 r., Manufacturing Support & Procurement Kala Naft/Rada, T‑263/12, niepublikowane, EU:T:2014:228, pkt 37). Trzeci zarzut szczegółowy należy zatem oddalić.

251    Niemniej jednak, pomimo oddalenia tego trzeciego zarzutu szczegółowego, prawdą pozostaje, że w chwili gdy były przyjmowane decyzje z 2019 r. i gdy została wniesiona skarga w sprawie T‑148/19, Rada była zobowiązana wyciągnąć konsekwencje z niezgodności z prawem stwierdzonej w wyroku z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788), to jest nie powtarzać w uzasadnieniach powodów obarczonych tą niezgodnością z prawem. W związku z tym skarżąca mogła uznać za zasadne wniesienie niniejszej skargi, co należy uwzględnić przy rozstrzyganiu o kosztach.

252    Wynika stąd, że analizowany obecnie zarzut należy uwzględnić wyłącznie w zakresie, w jakim zarzuca on Radzie, że nie zweryfikowała, czy decyzje organów Stanów Zjednoczonych zostały wydane z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej.

7.      Wniosek

253    Z całości powyższych rozważań wynika zatem, że wobec uwzględnienia zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931 w odniesieniu do aktów z 2014 r., należy stwierdzić nieważność tych aktów.

254    Natomiast częściowa zasadność zarzutów dotyczących naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, naruszenia obowiązku uzasadnienia oraz prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej nie może prowadzić do stwierdzenia nieważności aktów z lat 2015–2017 oraz decyzji z 2019 r. Odnośne przypadki niezgodności z prawem, niezależnie od tego, czy dotyczą decyzji władz Stanów Zjednoczonych z 1997 r. i 2001 r., czy też przypisywanego PKK zdarzenia z sierpnia 2014 r., nie pozwalają na podważenie oceny Rady dotyczącej utrzymywania się ryzyka zaangażowania terrorystycznego PKK, która to ocena nadal skutecznie opiera się na utrzymaniu w mocy decyzji ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, jak również, w zależności od przypadku, na innych zdarzeniach, które miały miejsce w 2014 r. lub czynie z 2017 r. (zob. pkt 188 i 202 powyżej). Należy zatem oddalić również żądanie podniesione w sprawie T‑148/19, zmierzające do tego, aby Sąd nakazał Radzie przyjęcie środka mniej restrykcyjnego niż umieszczenie w spornych wykazach, bez konieczności orzekania w przedmiocie dopuszczalności tego żądania.

IV.    W przedmiocie kosztów

255    Zgodnie z art. 133 regulaminu postępowania rozstrzygnięcie o kosztach następuje w wyroku kończącym postępowanie w sprawie. Zgodnie z art. 219 tego regulaminu Sąd, orzekając po uchyleniu lub przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania przez Trybunał, ma za zadanie orzec w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem oraz postępowania odwoławczego przed Trybunałem. Wreszcie, zgodnie z art. 134 §§ 1 i 3 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę, a w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron każda z nich pokrywa własne koszty.

256    Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2021 r., Rada/PKK (C‑46/19 P, EU:C:2021:316) Trybunał uchylił wyrok z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788) i orzekł, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. W niniejszym wyroku należy zatem rozstrzygnąć o kosztach związanych z pierwotnym postępowaniem przed Sądem (sprawa T‑316/14), postępowaniem odwoławczym przed Trybunałem (sprawa C‑46/19 P), niniejszym postępowaniem w wyniku przekazania do ponownego rozpoznania (sprawa T‑316/14 RENV), a także związanych ze sprawą T‑148/19.

257    Z ogółu powyższych rozważań wynika, że skarżąca zasadnie domaga się stwierdzenia nieważności aktów z 2014 r., ale jej żądania dotyczące wszystkich pozostałych zaskarżonych aktów nie zostały uwzględnione.

258    Jednakże, jeżeli chodzi o decyzje z 2019 r., należy przypomnieć, że zgodnie z art. 135 § 2 regulaminu postępowania Sąd może obciążyć stronę, nawet jeśli ta wygrała sprawę, częścią lub całością kosztów postępowania, jeżeli jest to uzasadnione jej postępowaniem, również przed wniesieniem skargi, w szczególności jeżeli strona przeciwna poniosła koszty, które zdaniem Sądu wynikały z działania tej pierwszej strony niemającego uzasadnienia lub podjętego w złej wierze. Zgodnie z orzecznictwem należy zastosować art. 135 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli zachowanie instytucji Unii sprzyjało powstaniu sporu (zob. podobnie wyrok z dnia 22 maja 2019 r., Ertico – ITS Europe/Komisja, T‑604/15, EU:T:2019:348, pkt 182 i przytoczone tam orzecznictwo). W niniejszej sprawie, jak wynika z pkt 249 powyżej, nieprzestrzeganie przez Radę obowiązku wyciągnięcia konsekwencji ze stwierdzenia w wyroku z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T‑316/14, EU:T:2018:788) niezgodności z prawem, gdy przyjmowała decyzje z 2019 r., mogło skłonić skarżącą do wniesienia skargi w sprawie T‑148/19.

259    Zatem sprawiedliwa ocena wszystkich okoliczności wymaga obciążenia skarżącej i Rady ich własnymi kosztami poniesionymi w każdym z postępowań wymienionych w pkt 256 powyżej.

260    Wreszcie, zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu, postępowania państwa członkowskie i instytucje interweniujące w sprawie pokrywają własne koszty. Należy zatem orzec, że Komisja, Republika Francuska i Królestwo Niderlandów pokrywają własne koszty związane z postępowaniami, w których wzięły udział.

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 125/2014 z dnia 10 lutego 2014 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 714/2013 oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 790/2014 z dnia 22 lipca 2014 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego nr 125/2014 w zakresie, w jakim dotyczą one Kurdistan Workers’ Party (PKK).

2)      W pozostałym zakresie skarga w sprawie T‑316/14 RENV zostaje oddalona.

3)      Skarga w sprawie T‑148/19 zostaje oddalona.

4)      PKK i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty związane ze sprawami T‑316/14, C‑46/19 P, T‑316/14 RENV i T‑148/19.

5)      Komisja Europejska, Republika Francuska i Królestwo Niderlandów pokrywają własne koszty.

Gervasoni Madise Nihoul

Frendo       Martín y Pérez de Nanclares

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 30 listopada 2022 r.

Podpisy

Spis treści

I. Okoliczności powstania sporu

II. Żądania stron

III. Co do prawa

A. W przedmiocie dopuszczalności

B. Co do istoty

1. W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931

a) W przedmiocie decyzji Zjednoczonego Królestwa

1) W przedmiocie uznania ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa za „właściwą władzę”

2) W przedmiocie „dokładnych informacji lub materiałów zawartych w odpowiednich aktach, które wskazują, że decyzja została podjęta przez właściwą władzę”

3) W przedmiocie daty aktów terrorystycznych, które uzasadniały delegalizację PKK przez ministra spraw wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa

b) W przedmiocie decyzji Stanów Zjednoczonych

2. W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931

a) W przedmiocie dopuszczalności zarzutu

b) W przedmiocie skuteczności zarzutu

c) W przedmiocie zasadności zarzutu

1) W przedmiocie argumentacji, zgodnie z którą cele, o których mowa w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska 2001/931, należy interpretować w świetle uzasadnionego konfliktu zbrojnego o samostanowienie ludności kurdyjskiej

2) W przedmiocie zakwestionowania terrorystycznego charakteru celów realizowanych przez niektóre z czynów przypisanych skarżącej

3. W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska 2001/931

a) W przedmiocie przeglądu dokonanego przez Radę w aktach z 2014 r. (sprawa T316/14 RENV)

b) W przedmiocie przeglądu dokonanego przez Radę w aktach z lat 2015–2017 (sprawa T316/14 RENV)

c) W przedmiocie przeglądu dokonanego przez Radę w kontekście decyzji z 2019 r. (sprawa T148/19)

4. W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia zasady proporcjonalności

5. W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia

6. W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej

7. Wniosek

IV. W przedmiocie kosztów

*      Język postępowania: angielski.