ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (δεύτερο τμήμα)

της 10ης Σεπτεμβρίου 2009

Υπόθεση F-16/08

Joachim Behmer

κατά

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«Υπαληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Διαδικασία ακολουθούμενη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τη χορήγηση μονάδων αξιολογήσεως – Παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως – Αιτιολόγηση κατά τη διάρκεια της δίκης»

Αντικείμενο: Προσφυγή, ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 EA, με την οποία ο J. Behmer ζητεί την ακύρωση της αποφάσεως του Κοινοβουλίου, της 4ης Ιουνίου 2007, περί χορηγήσεως δύο μονάδων αξιολογήσεως για το έτος 2004, και της αποφάσεως της 26ης Ιουνίου 2007, περί χορηγήσεως δύο μονάδων αξιολογήσεως για το έτος 2006.

Απόφαση: Καταργείται η δίκη επί της προσφυγής καθόσον στρέφεται κατά της αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της 4ης Ιουνίου 2007, περί χορηγήσεως στον προσφεύγοντα δύο μονάδων αξιολογήσεως για το έτος 2004. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2007, περί χορηγήσεως στον προσφεύγοντα δύο μονάδων αξιολογήσεως για το έτος 2006 ακυρώνεται. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδά του και στο ήμισυ των δικαστικών εξόδων του προσφεύγοντος. Ο προσφεύγων καταδικάζεται στο ήμισυ των δικαστικών εξόδων του.

Περίληψη

Υπάλληλοι – Προαγωγή – Ένσταση υποψηφίου κατά αποφάσεως περί χορηγήσεως μονάδων αξιολογήσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 25, εδ. 2, 43 και 90 § 2)

Συνιστά παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως που υπέχει η Διοίκηση η εκ μέρους της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής (ΑΔΑ) έκδοση αποφάσεως περί χορηγήσεως μονάδων αξιολογήσεως της οποίας η αιτιολογία ανακοινώνεται μόλις με τη ρητή απόφαση περί απορρίψεως της ενστάσεως που άσκησε ο αποδέκτης της, η οποία εκδίδεται μετά την εκπνοή της προθεσμίας των τεσσάρων μηνών που προβλέπει το άρθρο 90, παράγραφος 2, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως (στο εξής: ΚΥΚ) και μετά την άσκηση, από τον ενδιαφερόμενο, προσφυγής κατά της σιωπηρής αποφάσεως περί απορρίψεως της ενστάσεως.

Η ορθότητα του συμπεράσματος αυτού δεν μπορεί να αμφισβητηθεί με την προβολή επιχειρημάτων συνισταμένων στο ότι δεν θα ήταν αναγκαίο να αιτιολογηθεί η απόφαση περί χορηγήσεως μονάδων αξιολογήσεως, επειδή εκδόθηκε στο πλαίσιο περιστατικών που γνωρίζει ο αποδέκτης, ο οποίος γνωρίζει, επομένως, για τον λόγο αυτόν, κάποια στοιχεία της αιτιολογίας. Πράγματι, η κατ’ έτος απονομή μονάδων αξιολογήσεως προϋποθέτει ότι η Διοίκηση εκδίδει κάθε έτος νέα απόφαση περί χορηγήσεως μονάδων αξιολογήσεως, η οποία πρέπει να στηρίζεται αποκλειστικά στις επιδόσεις του οικείου υπαλλήλου κατά τη διάρκεια της περιόδου αναφοράς. Επιπλέον, το γεγονός ότι το περιεχόμενο της ενστάσεως που άσκησε ο ενδιαφερόμενος αποδεικνύει ότι αυτός καταλάβαινε το σύστημα βαθμολογήσεως δεν σημαίνει ότι μπόρεσε να λάβει γνώση των λόγων που οδήγησαν στην έκδοση της αποφάσεως περί χορηγήσεως μονάδων αξιολογήσεως.

Η εν λόγω έλλειψη αιτιολογίας δεν τίθεται εν αμφιβόλω ούτε με την επίκληση της νομολογίας κατά την οποία, όταν πρόκειται περί καθυστερημένης ανακοινώσεως της αιτιολογίας αποφάσεως κατά τα λοιπά βάσιμης, παρέλκει η ακύρωση της αποφάσεως, δεδομένου ότι, σε περίπτωση ακυρώσεως, η Διοίκηση θα ήταν υποχρεωμένη να εκδώσει νέα απόφαση της οποίας η αιτιολογία θα ήταν πανομοιότυπη και ο προσφεύγων δεν θα μπορούσε, επομένως, να αντλήσει κανένα όφελος από την ακύρωση. Πράγματι, εφόσον ο προσφεύγων αμφισβητεί το βάσιμο αποφάσεως της Διοικήσεως, δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ότι, κατόπιν της αναδρομικής εξαφανίσεως της εν λόγω αποφάσεως, συνεπεία της ακυρώσεώς της, και κατόπιν της επανεξετάσεως που θα ακολουθήσει, θα εκδοθεί έναντι αυτού διαφορετική απόφαση.

(βλ. σκέψεις 25 και 29 έως 34)

Παραπομπή:

ΔΕΚ: 26 Νοεμβρίου 1981, 195/80, Michel κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή 1981, σ. 2861, σκέψη 22· 7 Φεβρουαρίου 1990, C‑343/87, Culin κατά Επιτροπής, Συλλογή 1990, σ. I‑225, σκέψη 15· 23 Σεπτεμβρίου 2004, C‑150/03 P, Hectors κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή 2004, σ. I‑8691, σκέψη 50

ΠΕΚ: 12 Φεβρουαρίου 1992, T‑52/90, Volger κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή 1992, σ. II‑121, σκέψεις 40 και 41· 26 Ιανουαρίου 2000, T‑86/98, Γκουλούσης κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2000, σ. I‑A‑5 και II‑23· 20 Φεβρουαρίου 2002, T‑117/01, Roman Parra κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2002, σ. I‑A‑27 και II‑121, σκέψη 32· 6 Ιουλίου 2004, T‑281/01, Huygens κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2004, σ. I‑A‑203 και II‑903, σκέψη 109· 15 Σεπτεμβρίου 2005, T‑132/03, Casini κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2005, σ. I‑A‑253 και II‑1169, σκέψη 31 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

ΔΔΔ: 8 Οκτωβρίου 2008, F‑81/07, Barbin κατά Κοινοβουλίου, δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, σκέψη 28