Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez rechtbank Den Haag, zittingsplaats Amsterdam (Niderlandy) w dniu 20 marca 2025 r. – BC/Minister van Asiel en Migratie

(Sprawa C-218/25, Wompou¹ )

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag, zittingsplaats Amsterdam

Strony w postępowaniu głównym

Strona inicjująca postępowanie przed sądem odsyłającym: BC

Druga strona postępowania: Minister van Asiel en Migratie

Pytania prejudycjalne

Czy działa zgodnie z art. 16 dyrektywy w sprawie powrotów¹ państwo członkowskie, które w ramach standardowej procedury wykorzystuje obiekt detencyjny, w którym w różnych oddziałach, oddzielnie od siebie przebywają zarówno cudzoziemcy, o których mowa w dyrektywie w sprawie powrotów, jak również osoby osadzone na podstawie przepisów prawa karnego, a oddziały te nie różnią się od siebie pod względem budowy i wyposażenia, a w razie konieczności są wykorzystywane zamiennie?

Czy dla odpowiedzi na poprzednie pytanie ma znaczenie kwestia tego, czy wykorzystuje się wspólną infrastrukturę przeznaczoną zarówno dla osób osadzonych na podstawie przepisów prawa karnego, jak i zatrzymanych cudzoziemców, na skutek czego może nastąpić kontakt pomiędzy osobami zatrzymanymi na podstawie przepisów dotyczących cudzoziemców a osobami osadzonymi na podstawie przepisów prawa karnego? Co należy przy tym rozumieć przez sformułowanie „przebywają oddzielnie od siebie”? Czy oznacza to, że żadna forma kontaktu nie jest dopuszczalna? Jeżeli nie, to jakie formy kontaktu są dopuszczalne?

Co należy rozumieć przez sformułowanie „przy ograniczeniu do tego, co ściśle niezbędne” dla danego celu w rozumieniu wyroku Trybunału w sprawie Landkreis¹ ? Czy oznacza to, że jeżeli brak jest bezpośredniej relacji pomiędzy ograniczeniem a celem zatrzymania, który polega na zapewnieniu skutecznego przygotowania do wydalenia, ograniczenie to jest z definicji niedopuszczalne?

Jeżeli państwa członkowskie mogłyby nakładać dodatkowe ograniczenia, które nie są bezpośrednio związane z celem zatrzymania, to jakie przesłanki musiałyby spełniać te ograniczenia, biorąc również pod uwagę konieczność zapewnienia pełnego poszanowania praw podstawowych cudzoziemca, w szczególności prawa do godności ludzkiej, wolności, życia prywatnego i rodzinnego oraz prawa do informacji, o których mowa w art. 1, 6, 7 i 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

Jeżeli państwa członkowskie mogłyby nakładać dodatkowe ograniczenia, które nie są bezpośrednio związane z celem zatrzymania, to w jaki sposób sądy mają dokonywać kontroli legalności tych ograniczeń? Czy powinna zostać przeprowadzona pełna, czy ograniczona kontrola?

Jakie okoliczności powinien brać pod uwagę sąd, dokonując oceny tego, czy warunki przetrzymywania mające zastosowanie w danym ośrodku są takie, aby w miarę możliwości pozwalały zapobiec temu, by przetrzymywanie było zbliżone do zamknięcia w środowisku więziennym, odpowiednim dla osadzenia w celu odbycia kary?

Czy dokonując oceny, czy dany obiekt można zakwalifikować jako specjalny ośrodek zatrzymań, sąd może ograniczyć się do porównania sposobu, w jaki odbywa się zatrzymanie na podstawie przepisów dotyczących cudzoziemców oraz na podstawie przepisów prawa karnego?

____________

¹     Niniejszej sprawie została nadana fikcyjna nazwa. Nie odpowiada ona rzeczywistej nazwie ani rzeczywistemu nazwisku żadnej ze stron postępowania.

¹     Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. 2008, L 348, s. 98).

¹     Sprawa C-519/20, Landkreis Gifhorn.