Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 16 grudni 2020 r. w sprawie T-93/18, International Skating Union / Komisja Europejska, wniesione w dniu 26 lutego 2021 r. przez International Skating Union
(Sprawa C-124/21 P)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnosząca odwołanie: International Skating Union (przedstawiciel: J.F. Bellis, avocat)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Mark Jan Hendrik Tuitert, Niels Kerstholt, European Elite Athletes Association
Żądania wnoszącej odwołanie
uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej T-93/18, International Skating Union/Komisja, w zakresie, w jakim oddalono w nim skargę wnoszącej odwołanie;
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 8 grudnia 2017 r. w sprawie AT/40208 – Zasady kwalifikowania zawodników Międzynarodowej Unii Łyżwiarskiej; oraz
obciążenie Komisji oraz interwenientów w pierwszej instancji kosztami niniejszego postępowania i kosztami postępowania przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy: Sąd naruszył art. 263 TFUE oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości dotyczące art. 101 TFUE, uznając, że zasady kwalifikowania zawodników ISU ograniczają konkurencję ze względu na cel.
Część 1: Sąd nie zbadał żadnego z argumentów wnoszącej odwołanie kwestionujących dokonaną przez Komisję ocenę okoliczności faktycznych uzasadniających stwierdzenie ograniczenia konkurencji ze względu na cel, przedstawioną w decyzji Komisji z dnia 8 grudnia 2017 r. w sprawie AT/40208 – Zasady kwalifikowania zawodników Międzynarodowej Unii Łyżwiarskiej (zwanej dalej „sporną decyzją”).
Wszystkie argumenty wnoszącej odwołanie podważające dokonaną przez Komisję ocenę okoliczności faktycznych uzasadniających zawarte w art. 1 spornej decyzji stwierdzenie, że ISU naruszyła art. 101 TFUE poprzez „przyjęcie i stosowanie” zasad kwalifikowania zawodników zostały albo błędnie uznane za nieskuteczne, albo po prostu pominięte.
Część 2: Sąd ponownie zdefiniował ograniczenie konkurencji, o którym mowa w niniejszej sprawie, naruszając ciążący na nim obowiązek niezastępowania rozumowania Komisji własnym rozumowaniem, oraz błędnie zakwalifikował elementy omówione przez Komisję w sekcji 8.5 spornej decyzji jako istotne dla stwierdzenia ograniczenia konkurencji ze względu na cel, naruszając orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości dotyczące art. 101 TFUE.
Zamiast przeprowadzić kontrolę zawartego w spornej decyzji stwierdzenia naruszenia, sąd określił nowe naruszenie konkurencji ze względu na cel, które wywiódł z: 1) abstrakcyjnej analizy zasad kwalifikowania zawodników ISU, niepowiązanej z żadną analizą tego, w jaki sposób są one stosowane w praktyce; oraz 2) elementów omówionych przez Komisję w sekcji 8.5 spornej decyzji, które nie są związane ze stwierdzeniem w tej decyzji naruszenia ze względu na cel (sekcja 8.3).
Część 3: Sąd dopuścił się naruszeń prawa w związku z analizą czterech elementów, na które powołała się Komisja w celu stwierdzenia, że zasady kwalifikowania zawodników ISU stanowią ograniczenie konkurencji ze względu na cel.
Treść zasad kwalifikowania zawodników: z poziomu sankcji nakładanych w ramach stosowania zasad kwalifikowania zawodników nie można wywieść żadnego wniosku co do domniemanego ograniczającego celu tych zasad. Niekorzystne dla konkurencji skutki wynikają ze stosowania sankcji tylko wówczas, gdy odmowa zatwierdzenia danego wydarzenia jest nieuzasadniona. Sam poziom sankcji nie świadczy w żaden sposób o treści zasad.
Cele zasad kwalifikowania zawodników ISU: z uznanie, że system preautoryzacji ISU służy realizacji uzasadnionego celu powinno być dla Sądu podstawą do wyciągnięcia wniosku, że zasady kwalifikowania zawodników ISU nie mogą ograniczać konkurencji ze względu na cel.
Kontekst prawny i gospodarczy zasad kwalifikowania zawodników ISU: Sąd błędnie zinterpretował wyrok w sprawie C-67/13, Cartes Bancaires, uznając za nieistotną okoliczność, że wszystkie zawody łyżwiarstwa szybkiego organizowane przez osoby trzecie były zatwierdzane przez ISU na tej podstawie, że nie było żadnych „interakcji” między rynkiem łyżwiarstwa figurowego, a właściwym rynkiem łyżwiarstwa szybkiego.
Przyświecający ISU zamiar ograniczenia konkurencji: okoliczność, że zamiar nie jest niezbędnym czynnikiem analizy „ze względu na cel”, nie upoważnia Sądu do oddalenia jako bezskutecznych argumentów wnoszącej odwołanie podważających dokonaną przez Komisję ocenę okoliczności faktycznych zawartą w motywach 175–178 spornej decyzji, na której Komisja oparła się w celu stwierdzenia, że ISU naruszyła art. 101 TFUE poprzez przyjęcie i stosowanie zasad kwalifikowania zawodników.
Zarzut drugi: Sąd naruszył prawo, nie odnosząc się do zarzutu czwartego podniesionego przez wnoszącą odwołanie w jej skardze, według którego decyzja ISU odmawiająca zatwierdzenia zawodów Dubai Icederby 2014 nie wchodzi w zakres art. 101 TFUE, ponieważ decyzja ta służyła realizacji uzasadnionego celu zgodnego z kodeksem etycznym ISU, który zakazuje wszelkich form wspierania zakładów.
Sąd naruszył prawo, błędnie uznając, że zarzut wnoszącej odwołanie zawiera abstrakcyjne rozważania na temat zasadności celu, jakim jest ochrona integralności łyżwiarstwa szybkiego. W zarzucie tym zakwestionowano odmowę uznania przez Komisję zasadności wyrażonych przez ISU wątpliwości etycznych odnoszących się do koncepcji zawodów łyżwiarstwa szybkiego połączonych z zakładami sportowymi, które miały być oferowane na miejscu podczas imprezy w Dubaju. Sąd pominął przedstawione przez ISU dowody, a w szczególności sprawozdanie z przeprowadzonej na forum Zgromadzenia Narodowego Korei Południowej debaty, w której odrzucono tę koncepcję ze względu na duże ryzyko manipulacji, co potwierdza obawy etyczne wyrażone przez ISU. Zawody Dubai Icederby są jedynym wydarzeniem sportowym, które nie zostało zatwierdzone w ramach systemu preautoryzacji ISU.
____________