Αναίρεση που άσκησε στις 26 Μαΐου 2011 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 15 Μαρτίου 2011 στην υπόθεση F-268/11, Strack κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-268/11 Ρ)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: J. Currall και B. Eggers)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Guido Strack (Κολωνία, Γερμανία)

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να αναιρέσει την από 15 Μαρτίου 2011 απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης στην υπόθεση F-268/11, Strack κατά Επιτροπής·

να καταδικαστούν αμφότεροι οι διάδικοι στα δικαστικά τους έξοδα κατά την πρωτόδικη και την αναιρετική διαδικασία.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αναιρέσεως η αναιρεσείουσα προβάλλει τρεις λόγους αναιρέσεως.

Πρώτος λόγος αναιρέσεως: παράβαση του δικαίου της Ένωσης κατά την ερμηνεία του άρθρου 4, του παραρτήματος V του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των Υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ)

Πρώτον, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης ερμήνευσε το άρθρο 4, του Παραρτήματος V του ΚΥΚ κατά τρόπο αντίθετο προς το δίκαιο της Ένωσης και την πάγια νομολογία, καθόσον έκρινε ότι δεν προβλέπει τη μεταφορά ημερών άδειας σε περίπτωση μακρόχρονης απουσίας λόγω ασθένειας.

2.    Δεύτερος λόγος αναιρέσεως: παραβίαση του δικαίου της Ένωσης λόγω εσφαλμένου καθορισμού του πεδίου εφαρμογής και των εννόμων αποτελεσμάτων του άρθρου 1ε, παράγραφος 2, του κανονισμού

Δεύτερον, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοικήσεως ερμήνευσε κατά τρόπο αντίθετο προς το δίκαιο της Ένωσης και το πεδίο εφαρμογής του άρθρου 1ε, παράγραφος 2, του Κανονισμού και χωρίς να αιτιολογήσει επαρκώς την εν λόγω ερμηνεία, κρίνοντας ότι επιβάλλει στα θεσμικά όργανα τη γενική υποχρέωση να διασφαλίζουν προς όφελός των υπαλλήλων τους, όσον αφορά όλες τις σχετικές με την προστασία της υγείας συνθήκες εργασίας, την πλήρωση των ελάχιστων προδιαγραφών των οδηγιών που εκδόθηκαν δυνάμει του άρθρου 153 ΣΛΕΕ. Το άρθρο 1ε, παράγραφος 2, που εισήχθη στο πλαίσιο της τροποποιήσεως του ΚΥΚ το 2004, απέβλεπε αποκλειστικώς στην πλήρωση του κενού του κανονισμού όσον αφορά την προστασία της υγείας και την ασφάλεια των υπαλλήλων στην έδρα των θεσμικών οργάνων (για παράδειγμα πυρασφάλεια, επικίνδυνες ουσίες, εξαερισμός, εργονομία κ.λπ.). Ο ΚΥΚ καθιστά επομένως ήδη δυνατή την εφαρμογή των ελάχιστων προδιαγραφών των οδηγιών ή των εθνικών μέτρων μεταφοράς τους. Η διάταξη μπορεί, αλλά δεν πρέπει να εφαρμόζεται στις συνθήκες εργασίας που διέπει κατ' αποκλειστικότητα ο ΚΥΚ, όσον αφορά τη μεταφορά αδείας και τη χρηματική αποζημίωση για μη ληφθείσα ετήσια άδεια. Η εν λόγω κρίση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης είναι αντίθετη όχι μόνον προς τις επίμαχες διατάξεις του ΚΥΚ και τη νομολογία του Δικαστηρίου αλλά και την αρχή της ασφάλειας δικαίου.

Τρίτος λόγος αναιρέσεως: διαδικαστική πλημμέλεια

Τρίτον, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης παρέβη διατάξεις διαδικαστικού χαρακτήρα, ελέγχοντας αυτεπαγγέλτως, ως πρώτο λόγο αναιρέσεως, κατά πόσον υφίσταται παράβαση του άρθρου 1ε, παράγραφος 2, του ΚΥΚ και καθιστώντας de facto άνευ ισχύος διάταξη του ΚΥΚ, χωρίς να προταθεί ένσταση παρανομίας και να παρασχεθεί η δυνατότητα στο Συμβούλιο και το Κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να παρέμβουν στη δίκη.

____________