Sprawa T‑82/14

Copernicus-Trademarks Ltd

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny unijny znak towarowy LUCEO – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Zła wiara w chwili dokonania zgłoszenia do rejestracji – Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009

Streszczenie – wyrok Sądu (dziewiąta izba) z dnia 7 lipca 2016 r.

1.      Postępowanie sądowe – Badanie istoty sprawy przed badaniem dopuszczalności – Dopuszczalność

2.      Znak towarowy Unii Europejskiej – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Bezwzględne podstawy unieważnienia – Zgłaszający działający w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku towarowego – Kryteria oceny – Uwzględnienie wszystkich istotnych czynników istniejących w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji – Zamiar zgłaszającego – Pochodzenie spornego oznaczenia – Strategia handlowa leżąca u podstawy rejestracji spornego oznaczenia jako unijnego znaku towarowego – Chronologia wydarzeń dotyczących zgłoszenia znaku towarowego

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 52 ust. 1 lit. b)]

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 21)

2.      Wskazane w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej pojęcie złej wiary odnosi się do subiektywnej motywacji osoby dokonującej zgłoszenia znaku towarowego, to jest nieuczciwego zamiaru lub innego szkodliwego motywu. Wiąże się ono z zachowaniem odbiegającym od przyjętych zasad etycznego zachowania lub uczciwych praktyk zawodowych lub handlowych.

Aby dokonać oceny, czy zgłaszający jest w złej wierze, należy w szczególności rozpatrzyć, czy zamierza on używać zgłoszony znak towarowy. W tym kontekście należy przypomnieć, że podstawowa funkcja znaku towarowego polega na zagwarantowaniu konsumentowi lub końcowemu użytkownikowi tożsamości pochodzenia danego towaru lub danej usługi, co umożliwia mu – bez ryzyka wprowadzenia w błąd – odróżnienie tego towaru lub tej usługi od towarów i usług o innym pochodzeniu.

Zamiar uniemożliwienia wprowadzenia danego towaru do obrotu może w pewnych okolicznościach stanowić o złej wierze zgłaszającego. Jest tak zwłaszcza w wypadku, gdy okazuje się później, że zgłaszający zarejestrował oznaczenie jako unijny znak towarowy bez zamiaru używania go, wyłącznie po to, by uniemożliwić osobie trzeciej wejście na rynek.

Zamiar zgłaszającego w istotnej chwili jest elementem subiektywnym, który powinien być oceniany poprzez uwzględnienie wszystkich istotnych właściwych dla danej sprawy czynników istniejących w chwili dokonania zgłoszenia oznaczenia do rejestracji jako unijnego znaku towarowego. Wspomnianą motywację zgłaszającego ustala się zwykle w oparciu o obiektywne kryteria, do których należy w szczególności strategia handlowa, w jaką wpisuje się dokonanie zgłoszenia do rejestracji.

W ramach dokonywanej na podstawie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 całościowej analizy można także wziąć pod uwagę pochodzenie zakwestionowanego oznaczenia i jego używanie od czasu stworzenia, strategię handlową, w jaką wpisuje się dokonanie zgłoszenia oznaczenia do rejestracji jako unijnego znaku towarowego, a także chronologię wydarzeń związanych z dokonaniem wspomnianego zgłoszenia.

Na składającym wniosek o unieważnienie prawa do znaku, który zamierza oprzeć się na tej bezwzględnej podstawie unieważnienia, ciąży obowiązek wykazania okoliczności pozwalających stwierdzić, że właściciel unijnego znaku towarowego działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia tego znaku towarowego.

(por. pkt 28–33)