WYROK TRYBUNAŁU (dziewiąta izba)
z dnia 10 grudnia 2015 r.(*)
Odwołanie – Wspólnotowy znak towarowy – Zgłoszenie słownego znaku towarowego The English Cut – Sprzeciw właściciela graficznych i słownych krajowych i wspólnotowych znaków towarowych zawierających elementy słowne „El Corte Inglés” – Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) – Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd – Artykuł 8 ust. 5 – Prawdopodobieństwo skojarzenia znaku przez zainteresowany krąg odbiorców ze znakiem cieszącym się renomą – Wymagany stopień podobieństwa
W sprawie C‑603/14 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 29 grudnia 2014 r.,
El Corte Inglés SA, z siedzibą w Madrycie (Hiszpania), reprezentowana przez J. Rivasa Zurda, abogado,
strona wnosząca odwołanie,
w której drugą stroną postępowania jest:
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez J. Crespa Carrilla, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (dziewiąta izba),
w składzie: J. Malenovský (sprawozdawca), pełniący funkcję preizby, M. Safjan i K. Jürimaë, sędziowie
rzecznik generalny: N. Wahl,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,
wydaje następujący
Wyrok
1 W odwołaniu El Corte Inglés SA (zwana dalej „El Corte Inglés”) wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii z dnia 15 października 2014 r., El Corte Inglés/OHIM – English Cut (The English Cut) (T‑515/12, EU:T:2014:882, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), na mocy którego oddalono jej skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 6 września 2012 r. (sprawa R 1673/2011‑1, zwanej dalej „sporną decyzją”) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między tą spółką a The English Cut SL (zwaną dalej „The English Cut”).
Ramy prawne
2 Artykuł 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1) stanowi:
„1. W wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego, zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli:
[…]
b) z powodu identyczności lub podobieństwa do wcześniejszego znaku towarowego, identyczności lub podobieństwa towarów lub usług istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opinii publicznej [odbiorców] na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony; prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym.
2. Do celów ust. 1 »wcześniejsze znaki towarowe« oznaczają:
a) znaki towarowe następujących rodzajów, w odniesieniu do których data złożenia wniosku o rejestrację [dokonania zgłoszenia] jest wcześniejsza od daty wniosku o rejestrację [od daty dokonania zgłoszenia] wspólnotowego znaku towarowego, biorąc pod uwagę, w odpowiednim przypadku, prawo pierwszeństwa w odniesieniu do tych znaków towarowych:
(i) wspólnotowe znaki towarowe;
(ii) znaki towarowe zarejestrowane w państwie członkowskim lub, w przypadku Belgii, Niderlandów lub Luksemburga, w Urzędzie Własności Intelektualnej Państw Beneluksu;
[…]
[…]
5. Ponadto w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego w rozumieniu ust. 2 zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli jest on identyczny lub podobny do wcześniejszego znaku i jest zarejestrowany dla towarów lub usług, które nie są podobne do tych, dla których wcześniejszy znak jest zarejestrowany, jeżeli, w przypadku wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego, cieszy się on renomą we Wspólnocie i, w przypadku wcześniejszego krajowego znaku towarowego, cieszy się on renomą w danym państwie członkowskim i jeżeli używanie bez uzasadnionego powodu tego znaku towarowego przynosiłoby nienależyte korzyści z tego powodu lub byłoby szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy takiego wcześniejszego znaku towarowego [jeżeli używanie bez uzasadnionej przyczyny tego znaku towarowego powodowałoby czerpanie nienależnej korzyści z odróżniającego charakteru lub z renomy wcześniejszego znaku towarowego bądź też działało na ich szkodę]”.
Okoliczności powstania sporu i sporna decyzja
3 W dniu 9 lutego 2010 r. The English Cut dokonała w OHIM zgłoszenia oznaczenia słownego „The English Cut” do rejestracji w charakterze wspólnotowego znaku towarowego.
4 Towary, dla których wystąpiono o rejestrację, należą do klasy 25 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami (zwanego dalej „porozumieniem nicejskim”), i odpowiadają następującemu opisowi:
„Odzież, z wyjątkiem garniturów, spodni i marynarek; obuwie, nakrycia głowy”.
5 Zgłoszenie tego wspólnotowego znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 2010/122 z dnia 6 lipca 2010 r.
6 W dniu 4 października 2010 r. El Corte Inglés wniosła sprzeciw wobec rejestracji wspomnianego znaku dla towarów wskazanych w pkt 4 niniejszego wyroku.
7 Sprzeciw został uzasadniony między innymi istnieniem następujących wcześniejszych znaków towarowych:
– hiszpańskiego słownego znaku towarowego El Corte Inglés, zarejestrowanego pod numerem 166450 dla „obuwia”, należącego do klasy 25 w rozumieniu porozumienia nicejskiego; oraz
– graficznych wspólnotowych znaków towarowych znaków towarowych zarejestrowanych pod numerami 5428255 i 5428339 w szczególności dla „odzieży, obuwia i nakryć głowy”, należących do klasy 25 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, a także dla następujących usług: „reklama”. Powyższe znaki są tworzone przez odtworzone poniżej oznaczenia graficzne:
8 W uzasadnieniu sprzeciwu wskazano na podstawy odmowy rejestracji określone w art. 8 ust. 1 lit. b) i w art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.
9 W dniu 12 lipca 2011 r. Wydział Sprzeciwów OHIM oddalił sprzeciw.
10 W dniu 16 sierpnia 2011 r. El Corte Inglés wniosła odwołanie od tej decyzji. Sporną decyzją Pierwsza Izba Odwoławcza OHIM oddaliła to odwołanie.
11 W pierwszej kolejności, w zakresie, w jakim sprzeciw został oparty na art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, Izba Odwoławcza orzekła w przedmiocie istnienia między kolidującymi ze sobą oznaczeniami podobieństwa w rozumieniu tego przepisu, że oznaczenia te nie wykazują żadnego podobieństwa na płaszczyznach wizualnej lub fonetycznej. W odniesieniu do płaszczyzny konceptualnej uznała ona, że oznaczenie słowne „The English Cut” rozpatrywane jako całość, będzie postrzegane przez odbiorców hiszpańskich, którzy nie posiadają pogłębionej znajomości języka angielskiego, jako nazwa fantazyjna. Natomiast przyznała ona, że mimo słabej znajomości języka angielskiego u części przeciętnych konsumentów hiszpańskich, angielski wyraz „English” zostanie zrozumiany przez większość tych konsumentów jako wyrażenie pojęcia podobnego do tego wyrażonego za pomocą hiszpańskiego słowa „Inglés”.
12 W konsekwencji Izba Odwoławcza stwierdziła, że kolidujące ze sobą oznaczenia wykazują podobieństwo konceptualne związane z jednym z ich elementów słownych, i to nawet jeżeli rozpatrywane jako całość nie są podobne.
13 Przeprowadzając następnie całościową ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, Izba Odwoławcza uznała, że słowa „El Corte” i „Cut” stanowią dominujące elementy kolidujących ze sobą oznaczeń, a właściwy krąg odbiorców nie będzie w stanie ustalić jakiejkolwiek „zbieżności konceptualnej” między tymi oznaczeniami. Wywiodła z tego, że owe oznaczenia wykazują wprawdzie podobieństwo konceptualne, które sama zakwalifikowała w pkt 43 spornej decyzji jako „minimalne”, jednak całościowo są różne, w związku z czym należało oddalić sprzeciw w zakresie, w jakim był on oparty na art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.
14 W drugiej kolejności, w zakresie, w jakim sprzeciw opierał się na art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009, Izba Odwoławcza stwierdziła, że pomimo znaczącej renomy, jaką cieszą się wcześniejsze znaki towarowe w sektorze wielkich detalistów, El Corte Inglés nie przedstawiła wystarczających dowodów na istnienie rzeczywistego lub realnego działania na szkodę czy czerpania nienależnej korzyści z renomy wspomnianych znaków. W konsekwencji Izba Odwoławcza oddaliła wniesiony przez El Corte Inglés sprzeciw oparty na tym przepisie.
Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok
15 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 22 listopada 2012 r. El Corte Inglés wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornej decyzji.
16 Na poparcie skargi El Corte Inglés podniosła dwa zarzuty, dotyczące, po pierwsze, naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, a po drugie, naruszenia art. 8 ust. 5 tego aktu.
17 Zaskarżonym wyrokiem Sąd oddalił skargę w całości.
18 Co się tyczy zarzutu pierwszego, Sąd stwierdził na wstępie, że ponieważ ustalenia Izby Odwoławczej dotyczące określenia właściwego kręgu odbiorców oraz porównania rozpatrywanych towarów i usług nie zostały zakwestionowane przez strony i nie są dotknięte błędem, należy je potwierdzić.
19 Następnie w odniesieniu do podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń w rozumieniu art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 Sąd wskazał, po pierwsze, że oznaczenia te zawierają słowa składające się z różnej liczby liter i pochodzące z różnych języków, a po drugie, że ich wymowa i liczba sylab nie są podobne. Sąd wywiódł z tego, że Izba Odwoławcza prawidłowo stwierdziła, iż oznaczenia te nie są podobne ani na płaszczyźnie wizualnej, ani na płaszczyźnie fonetycznej. Natomiast jeżeli chodzi o płaszczyznę konceptualną, Sąd zauważył, że kolidujące ze sobą oznaczenia mają to samo dosłowne znacznie, czyli „angielski krój”. Uznał on niemniej jednak, że konsumenci hiszpańscy są w stanie dostrzec identyczny charakter tego znaczenia jedynie po przetłumaczeniu oznaczenia słownego „The English Cut” na swój język, co wyklucza dokonanie przez nich w sposób natychmiastowy skojarzenia konceptualnego między kolidującymi ze sobą oznaczeniami. W konsekwencji w pkt 29 zaskarżonego wyroku Sąd zakwalifikował istniejący między tymi oznaczeniami stopień podobieństwa konceptualnego jako „nieznaczny”.
20 Wreszcie na zakończenie przeprowadzonej analizy Sąd orzekł w pkt 33 zaskarżonego wyroku, że między kolidującymi ze sobą oznaczeniami istnieje nieznaczne podobieństwo konceptualne, natomiast nie wykazują one żadnego podobieństwa wizualnego czy fonetycznego. W konsekwencji uznał on, że Izba Odwoławcza prawidłowo stwierdziła, iż rozpatrywane oznaczenia są całościowo różne. Ustaliwszy, że jedna z kumulatywnych przesłanek zastosowania art. 9 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 nie została spełniona, Sąd zdecydował, że nie było potrzeby przeprowadzania całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. W rezultacie oddalił on zarzut pierwszy jako bezzasadny.
21 Co się tyczy zarzutu drugiego, Sąd oddalił go jako bezzasadny z tego względu, że chociaż wcześniejsze znaki towarowe cieszą się bardzo dużą renomą, to z porównania kolidujących ze sobą oznaczeń przeprowadzonego w ramach rozpatrywania zarzutu pierwszego wynika, że oznaczenia te nie są podobne, a zatem przesłanka dotycząca ich identycznego lub podobnego charakteru, nieodzowna z punktu widzenia stosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009, nie została w tym wypadku spełniona.
Żądania stron przed Trybunałem
22 El Corte Inglés wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku w całości; oraz
– obciążenie kosztami postępowania strony sprzeciwiającej się lub stron sprzeciwiających się odwołaniu.
23 OHIM wnosi do Trybunału o:
– odrzucenie skargi jako częściowo niedopuszczalnej i oddalenie jako częściowo bezzasadnej;
– obciążenie El Corte Inglés kosztami postępowania.
W przedmiocie odwołania
24 W uzasadnieniu odwołania El Corte Inglés podnosi trzy zarzuty dotyczące, po pierwsze, przeinaczenia okoliczności faktycznych przez Sąd, po drugie, naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, i po trzecie, naruszenia art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego przeinaczenia okoliczności faktycznych
25 Zdaniem El Corte Inglés, skoro w spornej decyzji stwierdzono podobieństwo konceptualne między kolidującymi ze sobą oznaczeniami, to Sąd nie mógł, nie przeinaczając okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, pomniejszyć znaczenia tego podobieństwa poprzez zakwalifikowanie go w pkt 29, 30 i 33 zaskarżonego wyroku jako „lekkie” czy „minimalne”.
26 W tym względzie należy zauważyć, że takie twierdzenie wynika z błędnej lektury spornej decyzji. O ile bowiem w licznych punktach tej decyzji Izba Odwoławcza mówi o prawdopodobieństwie konceptualnym między kolidującymi ze sobą oznaczeniami, nie charakteryzując go, o tyle w pkt 43 tej decyzji wyraźnie kwalifikuje je ona jako „minimalne”. W konsekwencji, wskazując w pkt 30 zaskarżonego wyroku, że Izba Odwoławcza uznała, iż między kolidującymi ze sobą oznaczeniami istnieje „minimalne” podobieństwo konceptualne, i decydując się w pkt 29 i 33 tego wyroku na zakwalifikowanie stopnia tego podobieństwa jako „nieznaczny”, Sąd nie przeinaczył okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, a w rezultacie nie pomniejszył znaczenia podobieństwa stwierdzonego w zaskarżonej decyzji.
27 W każdym razie należy zauważyć, że lekki, nieznaczny czy minimalny charakter podobieństwa konceptualnego należy do oceny stanu faktycznego niniejszej sprawy. Tymczasem Sąd nie jest związany taką oceną dokonaną przez Izbę Odwoławczą, w przypadku gdy stanowi ona część uzasadnienia decyzji, której zgodność z prawem została przed nim zakwestionowana (zob. podobnie wyrok Les Éditions Albert René/OHIM, C‑16/06 P, EU:C:2008:739, pkt 47, 48).
28 W tych okolicznościach należy oddalić zarzut pierwszy jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
29 El Corte Inglés twierdzi, że wykluczając w pkt 26–33 zaskarżonego wyroku istnienie jakiegokolwiek podobieństwa wizualnego i fonetycznego między kolidującymi ze sobą oznaczeniami oraz stwierdzając jedynie nieznaczne podobieństwo konceptualne między nimi, Sąd naruszył postanowienia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.
30 Jednakże taka argumentacja służy podważeniu dokonanej przez Sąd oceny stanu faktycznego.
31 Natomiast zgodnie z art. 256 ust. 1 TFUE oraz z art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie ogranicza się do kwestii prawnych. Ponieważ ocena tego stanu faktycznego i dowodów nie stanowi kwestii prawnej podlegającej jako taka kontroli Trybunału w postępowaniu odwoławczym, jedynie Sąd jest właściwy do ustalenia i oceny tego stanu faktycznego i dowodów (zob. podobnie w szczególności wyrok Les Éditions Albert René/OHIM, C‑16/06 P, EU:C:2008:739, pkt 68; postanowienie Repsol YPF/OHIM, C‑466/13 P, EU:C:2014:2331, pkt 54).
32 Wobec powyższego zarzut drugi należy odrzucić jako niedopuszczalny.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009
Argumentacja stron
33 El Corte Inglés twierdzi, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału stopień podobieństwa między kolidującymi ze sobą oznaczeniami wymagany do zastosowania, odpowiednio, art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 jest różny. Z orzecznictwa Trybunału, a w szczególności z pkt 72–78 wyroku Intra-Presse/Golden Balls (C‑581/13 P i C‑582/13 P, EU:C:2014:2387), wynika bowiem, że inaczej niż w przypadku art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, w przypadku art. 8 ust. 5 tego aktu wymagany jest jedynie nieznaczny stopień podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń.. W konsekwencji, skoro w niniejszej sprawie Sąd przyznał istnienie, choćby nieznacznego, podobieństwa konceptualnego między kolidującymi ze sobą oznaczeniami, to błędem było to, że sąd ten nie zbadał, czy z powodu wystąpienia innych istotnych czynników, takich jak powszechna znajomość lub renomę wcześniejszych znaków towarowych, ten nieznaczny stopień podobieństwa konceptualnego nie jest mimo wszystko wystarczający do tego, by zainteresowany krąg odbiorców dostrzegł związek pomiędzy omawianymi oznaczeniami.
34 OHIM podnosi, że wyrok Intra-Presse/Golden Balls (C‑581/13 P i C‑582/13 P, EU:C:2014:2387), na który powołuje się El Corte Inglés, aby rozwinąć swoją argumentację, powinien być postrzegany w kontekście wyroków Calvin Klein Trademark Trust/OHIM (C‑254/09 P, EU:C:2010:488) i Ferrero/OHIM (C‑552/09 P, EU:C:2011:177). W tych dwóch ostatnich wyrokach Trybunał orzekł bowiem, że Sąd słusznie stwierdził oczywistą niemożność zastosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94, którego postanowienia były identyczne z postanowieniami art. 8 ust 5 rozporządzenia nr 207/2009, mimo że przy dokonywaniu oceny przesłanek zastosowania rzeczywistej ochrony przewidzianej w art. 8 ust. 1 lit. b) tego ostatniego rozporządzenia wskazał on na istnienie wspólnego obu znakom słowa lub elementu graficznego.
35 Zdaniem OHIM ta różnica w przyjętym rozwiązaniu wynika z tego, że w sprawach zakończonych wyrokami Calvin Klein Trademark Trust/OHIM (C‑254/09 P, EU:C:2010:488) i Ferrero/OHIM (C‑552/09 P, EU:C:2011:177), inaczej niż w sytuacji rozpatrywanej w wyroku Intra-Presse/Golden Balls (C‑581/13 P i C‑582/13 P, EU:C:2014:2387), Sąd brał pod uwagę, od stadium przeprowadzenia porównania wizualnego, fonetycznego i konceptualnego kolidujących ze sobą oznaczeń, czynniki takie jak elementy odróżniające i dominujące każdego z tych oznaczeń, które w innych sytuacjach są badane dopiero w ramach całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. OHIM wywodzi stąd, że w przypadku gdy Sąd uwzględnia elementy odróżniające i dominujące każdego z kolidujących ze sobą oznaczeń już na etapie dokonywania porównania tych oznaczeń, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, ale po przeprowadzeniu tego badania dochodzi do wniosku, że mimo lekkiego podobieństwa konceptualnego nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia, sąd ten jest uprawniony do wywiedzenia z tego, że zastosowanie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 jest bezwzględnie wykluczone.
36 Tytułem ewentualnym OHIM utrzymuje, że chociaż formalnie Sąd nie rozpatrzył wyraźnie w ramach stosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009, czy lekkie podobieństwo konceptualne stwierdzone przy okazji badania przesłanek zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) tego aktu wystarczyło do tego, by odbiorcy dostrzegli związek między kolidującymi ze sobą oznaczeniami, to jednak z niektórych rozważań wysnutych przez Sąd w ramach tego ostatniego badania należy wywieść, że art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 również nie znajdował zastosowania ze względu na to, iż konsumenci nie są w stanie dostrzec w tym przypadku, że kolidujące ze sobą oznaczenia mają identyczne znaczenie jedynie po przetłumaczeniu oznaczenia „The English Cut” na ich język ojczysty, wobec czego nie dokonają oni w sposób natychmiastowy konceptualnego skojarzenia tych oznaczeń.
Ocena Trybunału
37 Na wstępie należy zauważyć, że postanowienia art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 są identyczne z postanowieniami art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1). W konsekwencji orzecznictwo Trybunału dotyczące art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 należy uznawać za istotne dla wykładni art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.
38 Z art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 wynika, że to, czy przepis ten znajdzie zastosowanie, uzależnione jest od wystąpienia trzech następujących przesłanek dotyczących: po pierwsze, identyczności lub podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń; po drugie, istnienia renomy wcześniejszego znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie; i po trzecie, istnienia prawdopodobieństwa, że używanie bez uzasadnionego powodu zgłoszonego znaku towarowego będzie powodowało czerpanie nienależnej korzyści z odróżniającego charakteru lub z renomy wcześniejszego znaku towarowego bądź też działało na ich szkodę. Ponadto z brzmienia tego przepisu wynika, że trzy przesłanki wymienione powyżej należy postrzegać jako kumulatywne. Wreszcie należy zauważyć, że przesłanka dotycząca identyczności lub podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń występuje w przypadku zarówno art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, jak i art. 8 ust. 5 tego aktu.
39 Ponieważ ani brzmienie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009, ani orzecznictwo Trybunału nie wskazuje na to, że pojęcie podobieństwa ma odmienne znaczenie w przypadku każdego z tych przepisów, należy przyjąć, w szczególności jeżeli przy okazji rozpatrywania przesłanek stosowania art. 8 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia Sąd uzna, że między kolidującymi ze sobą oznaczeniami nie istnieje podobieństwo, iż również art. 8 ust. 5 tego aktu pozostaje w danym przypadku bezwzględnie bez zastosowania. I odwrotnie, jeżeli Sąd uzna w ramach tego badania, że istnieje pewne podobieństwo kolidujących ze sobą oznaczeń, to takie stwierdzenie odnosi się także do stosowania zarazem art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia.
40 Niemniej w sytuacji gdy stopień stwierdzonego podobieństwa okazuje się niewystarczający do zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, nie można z tego wywieść, że zastosowanie art. 8 ust. 5 tego aktu jest bezwzględnie wykluczone.
41 Stopień podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń wymagany przez każdy z tych przepisów jest bowiem różny. Podczas gdy objęcie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 jest uzależnione od stwierdzenia takiego stopnia podobieństwa między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi, który będzie w stanie wywołać w odczuciu danego kręgu odbiorców prawdopodobieństwo wprowadzania w błąd w przypadku tych znaków, istnienie takiego prawdopodobieństwa nie jest wymagane jako przesłanka zastosowania art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia.
42 Skoro art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 ogranicza się do ustanowienia wymogu, by istniejące podobieństwo było w stanie sprawić, że zainteresowany krąg odbiorców nie tyle pomyli kolidujące ze sobą oznaczenia, co je skojarzy, czyli dostrzeże między nimi związek, to należy z tego wywieść, że przewidziana przez ten przepis ochrona, z której korzystają renomowane znaki towarowe, może zostać zastosowana, nawet jeśli kolidujące ze sobą oznaczenia wykazują niższy stopień podobieństwa (zob. analogicznie wyroki: Adidas-Salomon i Adidas Benelux, C‑408/01, EU:C:2003:582, pkt 27, 29, 31; a także Intel Corporation, C‑252/07, EU:C:2008:655, pkt 57, 58, 66).
43 Z powyższego wynika, że w przypadku gdy badanie przesłanek zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 wykaże pewne podobieństwo kolidujących ze sobą oznaczeń, zadaniem Sądu – w celu ustalenia tym razem, czy zostały spełnione przesłanki zastosowania art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia – jest sprawdzenie, czy ze względu na zaistnienie innych istotnych czynników takich jak powszechna znajomość lub renoma wcześniejszego znaku towarowego zainteresowany krąg odbiorców będzie w stanie dostrzec między tymi oznaczeniami związek (zob. podobnie wyrok Intra-Presse/Golden Balls, C‑581/13 P i C‑582/13 P, EU:C:2014:2387, pkt 73).
44 To właśnie w świetle powyższych rozważań należy zbadać, czy w niniejszej sprawie, jak utrzymuje El Corte Inglés, Sąd naruszył art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.
45 W tym względzie należy zauważyć, że przy okazji rozpatrywania przesłanek zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia Sąd stwierdził w pkt 29 zaskarżonego wyroku istnienie nieznacznego podobieństwa konceptualnego między kolidującymi ze sobą oznaczeniami. W pkt 33 tego wyroku uznał on jednak, że wobec braku podobieństwa wizualnego i fonetycznego w spornej decyzji słusznie stwierdzono, iż owe oznaczenia są całościowo różne. W konsekwencji Sąd orzekł, że z uwagi na to, iż jedna z kumulatywnych przesłanek zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 nie została spełniona, nie było potrzeby przeprowadzania całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
46 Niemniej, co się tyczy oceny przesłanek zastosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009, Sąd wskazał w pkt 39 zaskarżonego wyroku, iż z porównania kolidujących ze sobą oznaczeń przeprowadzonego w ramach rozpatrywania art. 8 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia wynikało, że oznaczenia te nie są podobne, a co za tym idzie – że przesłanki zastosowania art. 8 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia nie są spełnione.
47 Otóż, orzekając w ten sposób, Sąd naruszył prawo. Sąd nie mógł bowiem pominąć swojego własnego ustalenia, zawartego w pkt 29 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym między kolidującymi ze sobą oznaczeniami istnieje podobieństwo konceptualne.
48 W tych okolicznościach Sad powinien był zbadać, czy stopień podobieństwa, choćby nieznaczny, nie jest – wobec występowania innych istotnych czynników takich jak powszechna znajomość lub renoma wcześniejszego znaku towarowego – wystarczający do tego, by zainteresowany krąg odbiorców dostrzegł między tymi oznaczeniami związek w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.
49 Powyższego wniosku nie podważa orzecznictwo Trybunału zawarte w przywołanych przez OHIM wyrokach Calvin Klein Trademark Trust/OHIM (C‑254/09 P, EU:C:2010:488) i Ferrero/OHIM (C‑552/09 P, EU:C:2011:177), ponieważ wyroki te dotyczyły sytuacji odmiennych. W szczególności, chociaż w sprawach tych mieliśmy do czynienia ze słowem lub elementem wspólnym kolidującym ze sobą oznaczeniom, to Sąd stwierdził formalnie, inaczej niż w zaskarżonym wyroku, brak istnienia podobieństwa kolidujących ze sobą oznaczeń.
50 Wreszcie nawet przy założeniu, że – jak utrzymuje OHIM – z zaskarżonego wyroku można wywieść, iż Sąd, po przeprowadzeniu badania dotyczącego istnienia ewentualnego związku pomiędzy kolidującymi ze sobą oznaczeniami, doszedł do wniosku, że w niniejszej sprawie przesłanki zastosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 nie zostały spełnione ze względu na to, iż z przeprowadzonego przezeń badania przesłanek zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia wynikało, że zainteresowani konsumenci nie są też w stanie dokonać natychmiast konceptualnego skojarzenia kolidujących ze sobą oznaczeń, wciąż należałoby stwierdzić, że takie uzasadnienie jest błędne z punktu widzenia prawa. Naruszenia, o których mowa w art. 8 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia, nie wymagają bowiem, by skojarzenie kolidujących ze sobą oznaczeń, jakiego mogą dokonać konsumenci, było natychmiastowe.
51 W tych okolicznościach trzeci zarzut odwołania należy uwzględnić jako zasadny.
52 Wynika stąd, że zaskarżony wyrok należy uchylić w zakresie, w jakim orzeczono w nim, iż z faktu, że kolidujące ze sobą oznaczenia nie wykazują stopnia podobieństwa wystarczającego do zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, wynika, iż w niniejszej sprawie nie zostały także spełnione przesłanki zastosowania art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia. W pozostałym zakresie odwołanie należy oddalić.
W przedmiocie skargi wniesionej do Sądu
53 Na podstawie art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości, jeżeli Trybunał uchyla orzeczenie Sądu, może on wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala, lub skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd.
54 W niniejszej sprawie nie są jednak spełnione przesłanki umożliwiające Trybunałowi wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie. Jak wynika bowiem z pkt 48 niniejszego wyroku, to do Sądu należy zbadanie, na podstawie okoliczności faktycznych, czy stwierdzony w pkt 29 zaskarżonego wyroku przy okazji rozpatrywania przesłanek zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 stopień podobieństwa między kolidującymi ze sobą oznaczeniami, choć nieznaczny, jest wystarczający – ze względu na występowanie innych istotnych czynników takich jak powszechna znajomość lub renoma wcześniejszego znaku towarowego – by zainteresowany krąg odbiorców dostrzegł między tymi oznaczeniami związek w rozumieniu art. 8 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia.
55 W rezultacie niniejszą sprawę należy skierować do ponownego rozpoznania przez Sąd, stanowiąc jednocześnie, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zostanie wydane w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Z powyższych względów Trybunał (dziewiąta izba) orzeka, co następuje:
1) Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 15 października 2014 r. El Corte Inglés/OHIM – English Cut (The English Cut) (T‑515/12, EU:T:2014:882), zostaje uchylony w zakresie, w jakim orzeczono w nim, iż z faktu, że kolidujące ze sobą oznaczenia nie wykazują stopnia podobieństwa wystarczającego do zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, wynika, iż w niniejszej sprawie nie zostały także spełnione przesłanki zastosowania art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia.
2) W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.
3) Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania.
4) Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Podpisy