Skarga wniesiona w dniu 29 lipca 2011 r. - Barloworld przeciwko Komisji

(Sprawa T-459/11)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Barloworld International, S.L. (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci F. Alcaraz Gutierrez i A. J. de la Cruz Martínez)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 zaskarżonej decyzji [Decyzja Komisji 2011/282/UE z dnia 12 stycznia 2011 r. w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię] w zakresie w jakim stwierdza się w nim, iż art. 12 ust. 5 Texto Refundido de la Ley del Impuesto sobre Sociedades ("TRLIS") [wersji skonsolidowanej ustawy o podatku od osób prawnych] spełnia przesłanki pomocy państwa określone w art. 107 ust. 1 TFUE i pozbawiony jest uzasadnienia wymaganego na mocy art. 296 TFUE;

ewentualnie, zgodnie z zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2 i 3 zaskarżonej decyzji, ze względu na to, że przepisy te nie zezwalają na stosowanie obniżek podatków na mocy art. 12 ust. 5 TRLIS przez cały okres amortyzacji w odniesieniu do operacji, które miały miejsce w okresie od dnia publikacji decyzji sprawie wszczęcia postępowania przez Komisję (dnia 21 grudnia 2007 r.) do dnia publikacji zaskarżonej decyzji (dnia 21 maja 2011 r.);

ewentualnie, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 i 5 zaskarżonej decyzji, ze względu na brak uzasadnienia dla ustanowienia systemu na podstawie rzekomego braku występowania barier prawnych dla transgranicznych połączeń jednostek gospodarczych oraz

obciążenie Komisji Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE, ze względu na to, że art. 12 ust. 5 TRLIS nie spełnia przesłanek do tego, by uznać go za pomoc państwa

Artykuł 12 ust. 5 TRLIS, rozpatrywany w świetle całości hiszpańskiego systemu podatkowego, nie stanowi korzyści ekonomicznej w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Z drugiej strony, sporny przepis ma ogólny charakter, przez co nie można wnioskować, że jest on de facto selektywny, w znaczeniu nadawanym temu pojęciu w wykładani stosowanej przez samą Komisję oraz we wspólnotowym orzecznictwie.

Zarzut drugi, dotyczący całkowitego braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji

Decyzja pozbawiona jest uzasadnienia wymaganego w art. 296 TFUE, ze względu na to, że Komisja nie zbadała w niej starannie i bezstronnie wszystkich istotnych kwestii, ani nie uzasadniła dostatecznie zawartych w decyzji wniosków. W szczególności uwagę zwraca niewystarczające uzasadnienie w zakresie analizy kwestii istnienia barier prawnych dla transgranicznych połączeń jednostek gospodarczych.

Zarzut trzeci, dotyczący zgodności środka z art. 107 ust. 3 TFUE

Amortyzacja finansowej wartości firmy ma na celu, przy braku harmonizacji podatkowej na szczeblu UE, usunięcie barier dla inwestycji transgranicznych, ponieważ znosi negatywny wpływ barier dla transgranicznych połączeń jednostek gospodarczych i zrównuje w zakresie traktowania pod względem podatkowym transgraniczne i krajowe połączenia jednostek gospodarczych, co gwarantuje, że decyzje dotyczące tego rodzaju operacji nie są podejmowane ze względów podatkowych, a wyłącznie ekonomicznych.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, ze względu na to, że system przejściowy wynikający z zastosowania wspomnianej zasady powinien mieć zastosowanie do dnia publikacji decyzji w Dz.U. UE, tj. do dnia 21 maja 2011 r.

Decyzja w sprawie pozaunijnego nabycia udziałów była utrzymana w mocy, jako że w pierwszej decyzji w sprawie wewnątrzunijnego nabycia udziałów wyraźnie wskazano, iż poza Wspólnotą mogą utrzymywać się bariery prawne dla transgranicznych połączeń jednostek gospodarczych, sprawiające, że prawna i faktyczna sytuacja tego rodzaju operacji będzie odmienna od operacji wewnątrzwspólnotowych. W związku z tym, pierwsza decyzja spowodowała powstanie po stronie określonych przedsiębiorstw uzasadnionych oczekiwań w odniesieniu do hiszpańskich uregulowań, tym bardziej przy świadomości faktycznego braku możliwości, w zdecydowanej większości jurysdykcji, dokonywania transgranicznych połączeń jednostek gospodarczych poza Unią Europejską.

____________