WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 14 listopada 2013 r.
Sprawa T‑455/11 P
Europejski Urząd Policji (Europol)
przeciwko
Andreasowi Kalmárowi
Odwołanie – Służba publiczna – Personel Europolu – Umowa na czas określony – Zwolnienie – Obowiązek uzasadnienia – Prawo do obrony – Odszkodowanie finansowe
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 26 maja 2011 r. w sprawie F‑83/09 Kalmár przeciwko Europolowi.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Europejski Urząd Policji (Europol) pokrywa własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez Andreasa Kalmára w niniejszej instancji.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Naruszenie zakazu orzekania ultra petita – Dokonana przez Sąd do spraw Służby Publicznej zmiana kwalifikacji żądań podnoszonych przez skarżącego – Naruszenie prawa do obrony – Bezzasadne zarzuty
2. Urzędnicy – Pracownicy Europolu – Decyzja mająca wpływ na sytuację administracyjną pracownika – Wcześniejsze rozwiązanie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Granice – Kontrola sądowa
[regulamin pracowniczy Europolu, art. 94 ust. 1 lit. b)]
3. Skargi urzędników – Akt niekorzystny – Wyraźna decyzja o oddaleniu zażalenia – Kwalifikacja prawna – Znaczenie
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
4. Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny okoliczności faktycznych dokonywana przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia
(art. 257 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)
5. Odwołanie – Zarzuty – Brak określenia podnoszonego naruszenia prawa – Niedopuszczalność
[art. 257 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1; regulamin postępowania przed Sądem, art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c)]
6. Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające uzasadnienie – Zakres obowiązku uzasadnienia
(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 36, załącznik I, art. 7 ust. 1)
1. Zobacz tekst orzeczenia.
(zob. pkt 26–29)
2. W przypadku gdy instytucji przysługuje szeroki zakres uznania w zakresie decyzji o wcześniejszym rozwiązaniu umowy o pracę zawartej na czas określony, podstawowego znaczenia nabiera kontrola przestrzegania gwarancji zapewnianych przez porządek prawny Unii w ramach postępowania administracyjnego. Do gwarancji tych należy w szczególności obowiązek starannego i bezstronnego rozpatrzenia przez właściwy organ administracji wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku.
(zob. pkt 33)
Odesłanie:
Sąd: sprawa T‑404/06 P ETF przeciwko Landgren, 8 września 2009 r., Zb.Orz. s. II‑2841, pkt 163 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Żądanie stwierdzenia nieważności skierowane przeciwko oddaleniu zażalenia skutkuje zaskarżeniem do Sądu aktu, na który zażalenie zostało złożone i jako takie nie ma autonomicznej treści. Jeżeli decyzja oddalająca zażalenie doprecyzowała zarzuty wysuwane ostatecznie wobec urzędnika, konkretne wskazanie zarzutów mu stawianych musi wynikać łącznie z pierwotnej decyzji oraz oddalenia zażalenia.
To, czy decyzja oddalająca zażalenie stanowi akt niekorzystny, ma znaczenie wyłącznie w przypadku, gdy skarga na pierwotną decyzję zostanie odrzucona jako wniesiona z przekroczeniem terminu. W takim przypadku kwalifikacja decyzji oddalającej zażalenie może powodować ponowne rozpoczęcie biegu terminów na wniesienie skargi.
(zob. pkt 41, 42)
Odesłanie:
Sąd: sprawy połączone T‑338/00 i T‑376/00 Morello przeciwko Komisji, 12 grudnia 2002 r., RecFP s. I‑A-301, II-1457, pkt 34, 35; sprawa T‑258/01 Eveillard przeciwko Komisji, 10 czerwca 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A-167, II-747, pkt 31; sprawa T‑389/02 Sandini przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 14 października 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A-295, II-1339, pkt 49; sprawa T‑309/03 Camós Grau przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., Zb.Orz. s. II‑1173, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo
4. Sąd orzekający w pierwszej instancji jest wyłącznie właściwy, po pierwsze, do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, a po drugie, do dokonania oceny stanu faktycznego. Ocena stanu faktycznego przez sąd orzekający w pierwszej instancji nie stanowi więc, z wyjątkiem przypadków przeinaczenia przedstawionych przed tym sądem dowodów, kwestii prawnej, która jako taka podlega kontroli Sądu. Tego rodzaju przeinaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy, bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.
Sąd do spraw Służby Publicznej może, nie dopuszczając się przy tym przeinaczenia okoliczności faktycznych, uznać, że instytucja nie przeprowadziła pełnego i szczegółowego badania istotnych i znaczących okoliczności faktycznych, w ramach decyzji o zwolnieniu, jeżeli instytucja szczegółowo odniosła się do negatywnego aspektu zachowania urzędnika z przeszłości, a nie zrobiła tego w stosunku do pozytywnych aspektów wynikających z akt osobowych.
(zob. pkt 64, 66)
Odesłanie:
Sąd: sprawa T‑222/07 P Kerstens przeciwko Komisji, 8 września 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B-1‑37, II-B-1‑267, pkt 60–62 i przytoczone tam orzecznictwo
5. Zobacz tekst orzeczenia.
(zob. pkt 75)
Odesłanie:
ww. sprawa ETF przeciwko Landgren, pkt 140
6. Obowiązek uzasadnienia wyroków ciążący na Sądzie do spraw Służby Publicznej na mocy art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu wymaga, by sąd ten uzasadniał swoje wyroki, aby pozwalały one zainteresowanym zapoznać się z powodami nieuwzględnienia ich argumentów przez Sąd do spraw Służby Publicznej i zapewniały Sądowi wystarczający materiał do sprawowania kontroli sądowej.
(zob. pkt 76)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑440/07 P Komisja przeciwko Schneider Electric, 16 lipca 2009 r., Zb.Orz. s. I‑6413, pkt 135 i przytoczone tam orzecznictwo