WYROK SĄDU (ósma izba)
z dnia 16 października 2014 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego GRAPHENE – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Charakter opisowy – Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009
W sprawie T‑458/13
Joseba Larrañaga Otaño i Mikel Larrañaga Otaño, zamieszkali w San Sebastian (Hiszpania), reprezentowani przez adwokata F. Buena Salamera,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez Ó. Mondéjara Ortuña, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 10 czerwca 2013 r. (sprawa R 208/2013‑2) dotyczącą zgłoszenia do rejestracji jako wspólnotowego znaku towarowego oznaczenia słownego GRAPHENE,
SĄD (ósma izba),
w składzie: D. Gratsias, prezes, M. Kancheva (sprawozdawca) i C. Wetter, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 23 sierpnia 2013 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 26 listopada 2013 r.,
uwzględniwszy, że w terminie miesiąca od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął żaden wniosek o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy i w zastosowaniu art. 135a regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 18 maja 2012 r. skarżący Joseba Larrañaga Otaño i Mikel Larrañaga Otaño wspólnie dokonali w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).
2 Znakiem towarowym, o którego rejestrację wniesiono, jest oznaczenie słowne GRAPHENE.
3 Towary, dla których wniesiono o rejestrację, należą w szczególności do klas 13, 23 i 25 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r. ze zmianami i odpowiadają, dla każdej z tych klas, następującemu opisowi:
– klasa 13: „Broń palna; amunicja i pociski; materiały wybuchowe; sztuczne ognie”;
– klasa 23: „Przędza i nici dla włókiennictwa”;
– klasa 25: „Odzież, obuwie, nakrycia głowy”.
4 Decyzją z dnia 28 listopada 2012 r. ekspert, powołując się na podstawy określone w art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009, odrzucił zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do wymienionych w pkt 3 powyżej towarów.
5 W dniu 28 stycznia 2013 r. skarżący odwołali się w ramach OHIM od decyzji eksperta na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009.
6 Decyzją z dnia 10 czerwca 2013 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Druga Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołanie. Uznała ona zasadniczo, że zgłoszony znak towarowy jest w odniesieniu do wszystkich wskazanych towarów pozbawiony charakteru odróżniającego i opisowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009.
7 W pierwszej kolejności Izba Odwoławcza uznała, że właściwy krąg odbiorców składa się zarówno z ogółu odbiorców, jak i z grupy wyspecjalizowanych profesjonalistów, jak na przykład osób zatrudnionych w przedsiębiorstwach usług ochrony, przedsiębiorstwach zajmujących się pracami rozbiórkowymi, czy też producentów tekstyliów, i obejmuje konsumentów znających język angielski, z którego zaczerpnięto termin „graphene”.
8 W drugiej kolejności, w odniesieniu do charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, Izba Odwoławcza zauważyła na wstępie, że z dokumentów przedstawionych przez skarżących wynika, iż ten znak towarowy składa się z angielskiego wyrazu oznaczającego dwuwymiarową alotropię węgla i krąg anglojęzycznych odbiorców postrzegałby omawiany znak jako nazwę konkretnego materiału. W oparciu o te same dokumenty Izba Odwoławcza wskazała, po pierwsze, że mimo tego, iż odkrycie grafenu nastąpiło jakiś czas temu, to dopiero jego wyizolowanie w 2004 r. pozwoliło naukowcom poznać jego właściwości, w szczególności jego dwuwymiarową strukturę o grubości jednego atomu, jego przejrzystość, elastyczność i sprężystość, przewodność cieplną i elektryczną, rezystywność, lekkość i nieprzepuszczalność czy też co najmniej kontrolowaną przepuszczalność, a po drugie, że potencjalne obszary zastosowania nanomateriałów, takich jak grafen, obejmują informatykę, telefonię komórkową i elektronikę, ekranowanie, energię i środowisko, medycynę i zdrowie. Następnie Izba Odwoławcza przeanalizowała szczególne właściwości i zastosowania grafenu odrębnie dla „broni palnej”, należącej do klasy 13, „amunicji i pocisków; materiałów wybuchowych”, należących do klasy 13, „sztucznych ogni”, należących do klasy 13, „przędzy i nici dla włókiennictwa”, należących do klasy 23, „odzieży, obuwia, nakryć głowy”, należących do klasy 25, i w odniesieniu do każdej z tych pięciu kategorii towarów uznała, że z uwagi na wymienione powyżej właściwości i zastosowania ekspert słusznie przyjął, że wskazane towary mogą zawierać grafen lub być z zrobione na jego bazie. Wreszcie Izba Odwoławcza stwierdziła, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy, ponieważ wyraz „graphene” w sposób bezpośredni informuje właściwy krąg odbiorców, w szczególności grupę specjalistów, o cechach charakterystycznych wskazanych towarów, a mianowicie o ich składzie. W rezultacie konsument może, bez pośredniczącego procesu intelektualnego lub jakiegokolwiek innego dodatkowego wysiłku, zidentyfikować w zgłoszonym oznaczeniu nazwę materiału „grafen”, który wchodzi w skład tych towarów.
9 Wreszcie w trzeciej kolejności, w odniesieniu do braku charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, Izba Odwoławcza doszła do wniosku, że zgłoszony znak towarowy nie posiada charakteru odróżniającego, ponieważ właściwy krąg odbiorców postrzega go jako nazwę materiału wchodzącego w skład wskazanych towarów, określającą w ten sposób właściwości nadane towarom przez ten materiał, a nie ich pochodzenie handlowe.
Żądania stron
10 W swej skardze skarżący wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
11 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Co do prawa
12 W uzasadnieniu skargi skarżący podnoszą trzy zarzuty dotyczące naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia oraz zasady niedyskryminacji.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009
13 W zarzucie pierwszym skarżący nie zgadzają się z Izbą Odwoławczą, która przyjęła, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 i przedstawiają w związku z tym dwa zastrzeżenia. W pierwszym zastrzeżeniu, choć skarżący przyznają, że właściwy krąg odbiorców będzie postrzegał zgłoszony znak towarowy jako nazwę konkretnego i ustalonego materiału, podnoszą jednak, iż nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy towarami wskazanymi w zgłoszeniu do rejestracji a grafenem, którego właściwości, według „poważnych” publikacji naukowych, nie stanowią panaceum i którego zastosowanie ogranicza się zatem do szczególnych obszarów, obejmujących nanotechnologię, informatykę, elektronikę czy też telefonię, niezwiązanych z tymi towarami. Tymczasem można zarejestrować jako znak towarowy oznaczenie mające własne znaczenie, pod warunkiem że, jak w niniejszej sprawie, znaczenie to nie odnosi się do towarów oznaczonych przedmiotowym znakiem towarowym. W drugim zastrzeżeniu skarżący twierdzą, że analiza przeprowadzona przez Izbę Odwoławczą skupiała się na ogólnych kategoriach towarów i niesłusznie przypisano wszystkim w ten sposób zgrupowanym towarom właściwości grafenu, takie jak nieprzepuszczalność czy kontrolowana przepuszczalność, które dotyczą tylko poszczególnych towarów, takich jak przewodniki joniczne lub aparatury do przechowywania molekuł.
14 OHIM nie zgadza się z argumentacją skarżących.
15 Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 nie są rejestrowane znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług.
16 Oznaczenia i wskazówki, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, to takie, które w zwykłym – z punktu widzenia właściwego kręgu odbiorców – użyciu mogą służyć oznaczeniu towaru lub usługi, dla których wystąpiono o rejestrację, bądź bezpośrednio, bądź przez wzmiankę o jednej z ich właściwości (wyrok z dnia 20 września 2001 r., Procter & Gamble/OHIM, C‑383/99 P, Zb.Orz., EU:C:2001:461, pkt 39). Wynika z tego, że oznaczenie podlega zakazowi ustanowionemu w tym przepisie, jeżeli ma dostatecznie bezpośredni i rzeczywisty związek z określonymi towarami lub usługami, który pozwoli właściwemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez namysłu rozpoznać w nim opis tych towarów i usług lub jednej z ich właściwości [zob. wyroki: z dnia 22 czerwca 2005 r., Metso Paper Automation/OHIM (PAPERLAB), T‑19/04, Zb.Orz., EU:T:2005:247, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 30 kwietnia 2013 r., ABC-One/OHIM (SLIM BELLY), T‑61/12, EU:T:2013:226, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo].
17 Ocena charakteru opisowego oznaczenia może być zatem dokonana jedynie, po pierwsze, z uwzględnieniem postrzegania go przez właściwy krąg odbiorców, i po drugie, w odniesieniu do oznaczonych towarów lub usług [zob. podobnie wyroki: z dnia 27 lutego 2002 r., Eurocool Logistik/OHIM (EUROCOOL), T‑34/00, Rec, EU:T:2002:41, pkt 38; z dnia 7 lipca 2011 r., Cree/OHIM (TRUEWHITE), T‑208/10, EU:T:2011:340, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo].
18 Pojęcie interesu ogólnego chronionego przez art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 wymaga, aby oznaczenia lub wskazówki mogące służyć w obrocie handlowym do określenia właściwości towarów lub usług, dla których wniesiono o rejestrację, mogły być swobodnie używane przez wszystkich. Przepis ten ma za zadanie nie dopuścić, by takie oznaczenia lub wskazówki zostały zarezerwowane dla jednego przedsiębiorstwa w wyniku ich rejestracji jako znaku towarowego (wyroki: z 23 października 2003 r., OHIM/Wrigley, C‑191/01 P, Rec., EU:C:2003:579, pkt 31; z 12 stycznia 2006 r., Deutsche SiSi-Werke/OHIM, C‑173/04 P, Zb.Orz., EU:C:2006:20, pkt 62) i by dane przedsiębiorstwo zmonopolizowało posługiwanie się terminem mającym charakter opisowy, ze szkodą dla innych przedsiębiorstw, w tym ich konkurencji, dla których zakres dostępnego słownictwa do opisania ich własnych towarów uległby w ten sposób ograniczeniu [wyrok z dnia 6 marca 2007 r., Golf USA/OHIM (GOLF USA), T‑230/05, EU:T:2007:76, pkt 32; ww. w pkt 16 wyrok SLIM BELLY, EU:T:2013:226, pkt 18].
19 Tytułem wstępu należy zauważyć, że w niniejszej sprawie należy uwzględnić definicję właściwego kręgu odbiorców przyjętą przez Izbę Odwoławczą (zob. pkt 7 powyżej), która nie została zakwestionowana przez skarżących.
20 W odniesieniu do pierwszego zastrzeżenia, opierającego się zasadniczo na braku bezpośredniego związku pomiędzy wskazanymi towarami a grafenem zbadanym na obecnym etapie rozwoju techniki, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby OHIM odmówił rejestracji w oparciu o podstawę określoną w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, nie jest konieczne, aby oznaczenia i wskazówki składające się na znak towarowy były w chwili składania wniosku o rejestrację faktycznie użyte w celu opisania towarów lub usług objętych tym wnioskiem lub właściwości tych towarów lub usług. Wystarczy, jak wskazuje sama treść tego przepisu, aby oznaczenia i wskazówki mogły być do takich celów użyte. Na podstawie powyżej wspomnianego przepisu należy zatem odmówić rejestracji oznaczenia słownego, gdy przynajmniej jedno z jego możliwych znaczeń stanowi opis właściwości oznaczonych nim towarów lub usług [ww. w pkt 18 wyrok OHIM/Wrigley, EU:C:2003:579, pkt 32; wyrok z dnia 21 stycznia 2009 r., Korsch/OHIM (PharmaCheck), T‑296/07, EU:T:2009:12, pkt 43; ww. w pkt 16 wyrok SLIM BELLY, EU:T:2013:226, pkt 36]. Ponadto bez znaczenia jest to, czy z handlowego punktu widzenia opisane właściwości towarów i usług mają charakter zasadniczy, czy też pomocniczy (zob. ww. w pkt 16 wyrok SLIM BELLY, EU:T:2013:226, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).
21 Z orzecznictwa wynika również, iż okoliczność, że zgłoszony znak towarowy opisuje właściwość nieistniejącą na obecnym etapie rozwoju techniki, nie wyklucza tego, że będzie on postrzegany przez właściwy krąg odbiorców jako znak o charakterze opisowym [zob. podobnie wyroki z dnia 16 września 2008 r.: ratiopharm/OHIM (BioGeneriX), T‑47/07, EU:T:2008:377, pkt 30; ratiopharm/OHIM (BioGeneriX), T‑48/07, EU:T:2008:378, pkt 29].
22 W świetle tego orzecznictwa dla uzasadnienia odmowy rejestracji zgłoszonego w tej sprawie znaku towarowego wystarczy, by znak ten w ocenie właściwego kręgu odbiorców mógł być użyty do opisania aktualnej lub potencjalnej właściwości oznaczonych nim towarów, nawet takiej, która nie istnieje na obecnym etapie rozwoju techniki. Zgodnie z orzecznictwem przywołanym w pkt 17 powyżej możliwość tę należy oceniać z uwzględnieniem sposobu postrzegania właściwego kręgu odbiorców, a nie jedynie na podstawie opinii ekspertów.
23 W tym przypadku należy zauważyć, że Izba Odwoławcza w pkt 23–28 zaskarżonej decyzji przedstawiła informacje odnoszące się do postrzegania przez właściwy krąg odbiorców właściwości i zastosowania grafenu dla pięciu kategorii towarów: po pierwsze, dla „broni palnej”, należącej do klasy 13, istotnymi właściwościami grafenu są jego przewodność elektryczna, lekkość oraz rezystywność, które znajdują zastosowanie w szczególności w dziedzinie informatyki i elektroniki, a także w ekranowaniu; po drugie, dla „amunicji i pocisków; materiałów wybuchowych”, należących do klasy 13, najbardziej cenionymi właściwościami grafenu są lekkość i rezystywność; po trzecie, dla „sztucznych ogni”, należących do klasy 13, to przewodność elektryczna grafenu umożliwia uzyskanie dużej precyzji czasowej i przestrzennej; po czwarte, dla „przędzy i nici dla włókiennictwa”, należących do klasy 23, wysoko cenione cechy stanowią nieprzepuszczalność lub kontrolowana przepuszczalność, a także rezystywność, lekkość i elastyczność; po piąte, dla „odzieży, obuwia, nakryć głowy”, należących do klasy 25, Izba Odwoławcza podkreśliła właściwości cieplne i nieprzemakalność grafenu oraz jego rezystywność.
24 Należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła na podstawie kompleksowej analizy i po uwzględnieniu sposobu postrzegania właściwego kręgu odbiorców, że pomiędzy zgłoszonym znakiem towarowym a towarami wskazanymi w zgłoszeniu istnieje wystarczająco bezpośredni i konkretny związek, umożliwiający wspomnianemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzeżenie w nim opisu aktualnych lub potencjalnych właściwości tych towarów, a mianowicie wykorzystania grafenu w ich składzie.
25 Ponieważ Izba Odwoławcza nie popełniła błędu, gdy potwierdziła zgodnie z podstawą określoną w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 odmowę rejestracji zgłoszonego znaku towarowego, pierwsze zastrzeżenie nie może zostać uwzględnione.
26 W odniesieniu do drugiego zastrzeżenia, opierającego się zasadniczo na braku analizy charakteru opisowego dla każdego ze wskazanych towarów, należy zauważyć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem o ile decyzja odmowna w sprawie rejestracji znaku towarowego powinna zawierać co do zasady uzasadnienie odnośnie do każdego z towarów lub usług objętych zgłoszeniem, o tyle właściwy organ może jednak ograniczyć się do ogólnego uzasadnienia, jeżeli ta sama podstawa odmowy rejestracji podnoszona jest wobec całej kategorii lub grupy towarów lub usług, między którymi istnieje na tyle bezpośredni i konkretny związek, że tworzą one jedną kategorię lub jedną grupę towarów lub usług o dostatecznie jednorodnym charakterze (ww. w pkt 16 wyrok SLIM BELLY, EU:T:2013:226, pkt 33; zob. także podobnie postanowienie z dnia 18 marca 2010 r., CFCMCEE/OHIM, C‑282/09 P, Zb.Orz., EU:C:2010:153, pkt 37–40; podobnie i analogicznie wyrok z dnia 15 lutego 2007 r., BVBA Management, Training en Consultancy, C‑239/05, Zb.Orz., EU:C:2007:99, pkt 34–38).
27 W niniejszej sprawie należy zauważyć, że w pkt 23–28 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wyróżniła pięć jednorodnych kategorii wskazanych towarów, a mianowicie „broń palną”, należącą do klasy 13, „amunicję i pociski; materiały wybuchowe”, należące do klasy 13, „sztuczne ognie”, należące do klasy 13, „przędzę i nici dla włókiennictwa”, należące do klasy 23, „odzież, obuwie, nakrycia głowy”, należące do klasy 25. Kategorie te zostały poddane odrębnej analizie, w której wskazano – dla każdej z tych kategorii i w oparciu o sposób postrzegania właściwego kręgu odbiorców – właściwości i szczególne zastosowanie grafenu, a następnie Izba Odwoławcza stwierdziła dla każdej z tych jednorodnych kategorii wskazanych towarów charakter opisowy zgłoszonego znaku towarowego (zob. pkt 8 powyżej). W szczególności w odniesieniu do „przędzy i nici dla włókiennictwa” oraz „odzieży, obuwia, nakryć głowy”, nawet jeśli założymy, że cechy nieprzepuszczalności lub kontrolowanej przepuszczalności grafenu nie mogą być widoczne dla właściwego kręgu odbiorców, to i tak wspomniany krąg odbiorców spostrzeże inne właściwości grafenu wyróżnione przez Izbę Odwoławczą w związku z tymi towarami, a mianowicie jego rezystywność, lekkość, elastyczność i właściwości cieplne.
28 Ponieważ Izba Odwoławcza właściwie uzasadniła swoją decyzję dla każdej z jednorodnych kategorii wskazanych towarów, zastrzeżenie drugie nie może zostać uwzględnione.
29 Zarzut pierwszy należy zatem oddalić.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
30 W zarzucie drugim skarżący twierdzą, że Izba Odwoławcza nie uznała charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego, ponieważ wyraz „graphene” nie stanowi zwyczajowego sposobu oznaczania wskazanych towarów i nie dostarcza właściwemu kręgowi odbiorców żadnych informacji na temat ewentualnych cech charakterystycznych tych towarów.
31 Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z samego brzmienia art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 jasno wynika, że dla odmowy rejestracji w charakterze wspólnotowego znaku towarowego wystarczy, by znalazła zastosowanie jedna z bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji wymienionych w tym przepisie [wyroki: z dnia 19 września 2002 r., DKV/OHIM, C‑104/00 P, Zb.Orz., EU:C:2002:506, pkt 29; z dnia 6 listopada 2007 r., RheinfelsQuellen H. Hövelmann/OHIM (VOM URSPRUNG HER VOLLKOMMEN), T‑28/06, Zb.Orz., EU:T:2007:330, pkt 43; ww. w pkt 16 wyrok SLIM BELLY, EU:T:2013:226, pkt 45].
32 W niniejszym przypadku Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła zaistnienie podstawy odmowy przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009. W konsekwencji nie ma potrzeby rozpatrywać zarzutu dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.
33 W rezultacie zarzut drugi należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia zasady niedyskryminacji
34 W ramach zarzutu trzeciego skarżący podnoszą naruszenie zasady niedyskryminacji, rozpatrywanej łącznie z zasadą równego traktowania i zasadą dobrej administracji, skoro OHIM uprzednio uwzględnił ich wnioski o rejestrację znaku towarowego GRAFENO dla towarów należących do klas 3, 7, 9 i 12 pod numerem 10879682 oraz znaku towarowego GRAPHENE dla towarów należących do klas 4, 5, 8, 11, 14–21, 24 i 26–34 pod numerem 10900645, nie zgłaszając przy tym zastrzeżeń w odniesieniu do charakteru opisowego lub braku charakteru odróżniającego wymienionych oznaczeń dotyczących wskazanych towarów.
35 Tymczasem wystarczy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zgodność z prawem decyzji Izby Odwoławczej, które wchodzą w zakres wykonywania ograniczonej kompetencji, a nie uprawnień dyskrecjonalnych, należy oceniać wyłącznie na podstawie rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z wykładnią dokonaną przez sąd Unii Europejskiej, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki decyzyjnej OHIM, która w żadnym przypadku nie jest wiążąca dla sądu Unii [wyrok z dnia 15 września 2005 r., BioID/OHIM, C‑37/03 P, Zb.Orz., EU:C:2005:547, pkt 47; ww. w pkt 18 wyrok Deutsche SiSi-Werke/OHIM; EU:C:2006:20, pkt 48; z dnia 30 kwietnia 2013 r., Boehringer Ingelheim International/OHIM (RELY-ABLE), T‑640/11, EU:T:2013:225, pkt 33].
36 Pomimo że ze względu na zasadę równego traktowania i zasadę dobrej administracji OHIM musi brać pod uwagę decyzje wydane już w odniesieniu do podobnych zgłoszeń i ze szczególną uwagą rozważyć, czy w danym przypadku rozstrzygnięcie winno brzmieć podobnie, to zasady te należy stosować z poszanowaniem zasady legalności, jako że nie może być równości w niezgodności z prawem, a osoba, która wystąpiła o rejestrację oznaczenia jako znaku towarowego, nie może powoływać się na swoją korzyść na ewentualną bezprawność popełnioną już na jej korzyść lub na korzyść osoby trzeciej celem uzyskania identycznej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, Zb.Orz., EU:C:2011:139, pkt 73–76). Ponadto ze względów pewności prawa, a dokładniej ze względu na zasadę dobrej administracji, każde zgłoszenie do rejestracji musi zostać rozpatrzone w sposób dokładny i zupełny, tak aby uniknąć nieprawidłowego rejestrowania znaków towarowych, a takie badanie musi odbywać się w każdym konkretnym przypadku, ponieważ rejestracja oznaczenia jako znaku towarowego zależy od specyficznych kryteriów, jakie znajdują zastosowanie w kontekście stanu faktycznego danej sprawy i służą weryfikacji, czy danego oznaczenia nie dotyczy dana podstawa odmowy rejestracji (ww. wyrok Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, EU:C:2011:139, pkt 77; ww. w pkt 35 wyrok RELY-ABLE, EU:T:2013:225, pkt 34).
37 W niniejszej sprawie z analizy zarzutu pierwszego wynika, że Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła na podstawie zupełnego i uwzględniającego sposób postrzegania właściwego kręgu odbiorców badania, że na przeszkodzie rejestracji wspólnotowego znaku towarowego zgłoszonego przez skarżących stoi bezwzględna podstawa odmowy wskazana w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009. W konsekwencji, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym powyżej w pkt 35 i 36, ta ocena nie może zostać podważona jedynie z tego względu, że w niniejszym przypadku Izba Odwoławcza nie zastosowała się do praktyki decyzyjnej OHIM [zob. podobnie wyrok z dnia 3 lipca 2013 r., Airbus/OHIM(NEO), T‑236/12, Zb.Orz., EU:T:2013:343, pkt 52] i nie uwzględniła okoliczności wskazanych w pkt 34 powyżej.
38 Dodatkowo należy zauważyć, że nawet jeśli zgłoszenia znaków towarowych wskazanych przez skarżących (zob. pkt 34 powyżej) korzystają na mocy art. 99 rozporządzenia nr 207/2009 z domniemania ważności w zakresie powództw o naruszenie wnoszonych do sądów orzekających w sprawach wspólnotowych znaków towarowych, to jednak zgodnie z art. 52 tego samego rozporządzenia ich nieważność może ewentualnie zostać stwierdzona na podstawie wniosku złożonego do OHIM lub powództwa wzajemnego zgłoszonego w postępowaniu w sprawie o naruszenie.
39 Zarzut trzeci musi zostać zatem oddalony.
40 Wobec tego, że żaden z zarzutów skarżących nie jest zasadny, niniejszą skargę należy oddalić w całości.
W przedmiocie kosztów
41 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrali sprawę, należy zgodnie z żądaniem OHIM obciążyć ich kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Joseba Larrañaga Otaño i Mikel Larrañaga Otaño zostają obciążeni kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 16 października 2014 r.
Podpisy