WYROK SĄDU (siódma izba)
z dnia 18 stycznia 2018 r.(*)
Badania i rozwój technologiczny – EIT – Program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji Horyzont 2020 – Zaproszenie do składania wniosków w celu wyznaczenia wspólnoty wiedzy i innowacji – Odrzucenie oferty skarżących – Rozporządzenie (WE) nr 294/2008 – Rozporządzenie (UE) nr 1290/2013 – Niezgodne z prawem delegowanie kompetencji
W sprawie T‑76/15
Kenup Foundation,z siedzibą w Kalkarze (Malta),
Candena GmbH, z siedzibą w Lüneburgu (Niemcy),
CO BIK Center odličnosti za biosenzoriko, instrumentacijo in procesno kontrolo,z siedzibą w Ajdovščinie (Słowenia),
Evotec AG,z siedzibą w Hamburgu (Niemcy),
reprezentowane początkowo przez adwokatów U. Soltésza, C. Wagnera, H. Weißa i A. Richter, następnie przez U. Soltésza, H. Weißa i A. Richter oraz w końcu przez U. Soltésza i H. Weißa,
skarżące,
popierane przez
Republikę Malty, reprezentowaną przez E. Perici Calascione, działającą w charakterze pełnomocnika,
oraz przez
Stiftung Universität Lüneburg,reprezentowany przez adwokata F. Oehla,
interwenienci,
przeciwko
Europejskiemu Instytutowi Innowacji i Technologii (EIT), reprezentowanemu przez M. Kerna, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez adwokatów P. de Bandta i M. Gherghinaru,
strona pozwana,
mającej za przedmiot oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 9 grudnia 2014 r., których treść została zakomunikowana pismem z dnia 10 grudnia 2014 r. i w których EIT wyznaczył wspólnotę wiedzy i innowacji (WWiI) „Innowacje na rzecz zdrowego stylu życia oraz aktywnego starzenia się” i odrzucił wniosek złożony przez konsorcjum Kenup,
SĄD (siódma izba),
w składzie: V. Tomljenović, prezes, A. Marcoulli (sprawozdawca) i A. Kornezov, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujący
Wyrok(1)
[…]
Przebieg postępowania i żądania stron
9 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 lutego 2015 r. skarżące: Kenup Foundation, Candena GmbH, CO BIK Center odličnosti za biosenzoriko, instrumentacijo in procesno kontrolo (zwany dalej „organem badawczym”) i Evotec AG wniosły niniejszą skargę.
10 W dniu 1 czerwca 2015 r. EIT przedstawił odpowiedź na skargę.
11 Postanowieniem z dnia 6 lipca 2015 r. prezes ósmej izby Sądu dopuścił interwencję Republiki Malty na poparcie żądań skarżących.
12 Postanowieniem z dnia 19 października 2015 r. prezes ósmej izby Sądu dopuścił interwencję Stiftung Universität Lüneburg na poparcie żądań skarżących.
13 W dniu 16 listopada 2015 r. Republika Malty złożyła uwagi interwenienta.
14 Replika została złożona w sekretariacie Sądu w dniu 16 listopada 2015 r.
15 W dniu 2 grudnia 2015 r. Stiftung Universität Lüneburg złożył uwagi interwenienta.
16 Duplika została zarejestrowana w sekretariacie Sądu w dniu 27 stycznia 2016 r.
17 Ze względu na zmianę składu izb Sądu niniejsza sprawa została przekazana siódmej izbie, w której wyznaczono nowego sędziego sprawozdawcę.
18 Pismem z dnia 10 maja 2016 r. skarżące przedstawiły nowy wniosek dowodowy, w przedmiocie którego EIT, Republika Malty i Stiftung Universität Lüneburg przekazały swe uwagi.
19 W dniu 5 maja 2017 r. Sąd, w ramach środka organizacji postępowania, zadał stronom pytania na piśmie, zaś strony odpowiedziały na nie w wyznaczonych terminach.
20 Pismem z dnia 4 lipca 2017 r. skarżące przedstawiły nowy zarzut, jak również nowe wnioski dowodowe, w przedmiocie których EIT i Republika Malty przekazały swe uwagi.
21 Na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania Sąd (siódma izba) postanowił wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania.
22 Skarżące, popierane przez Republikę Malty i przez Stiftung Universität Lüneburg, wnoszą w istocie do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 9 grudnia 2014 r., których treść została zakomunikowana pismem z dnia 10 grudnia 2014 r. (zwanych dalej „zaskarżonymi decyzjami”) i w których EIT wyznaczył WWiI „Innowacje na rzecz zdrowego stylu życia oraz aktywnego starzenia się” i odrzucił wniosek złożony przez konsorcjum Kenup;
– obciążenie EIT kosztami postępowania.
23 EIT wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez EIT.
Co do prawa
[…]
Co do istoty
[…]
47 Sąd zbada w pierwszej kolejności zarzut pierwszy.
48 Skarżące, popierane przez Republikę Malty i Stiftung Universität Lüneburg, podnoszą, że według ich oceny niezależni eksperci upoważnieni przez EIT wyszli poza zakres funkcji czysto doradczej, która została im powierzona zgodnie z prawem. Zdaniem skarżących ekspertom tym powierzono bowiem zadanie polegające na wstępnym wyborze wniosków, w związku z czym mogli oni wykluczyć wniosek złożony przez konsorcjum Kenup bez konieczności przyjęcia decyzji przez Radę Zarządzającą i bez konieczności zbadania tego wniosku przez tę ostatnią. Wprawdzie wspomniani eksperci odgrywają istotną rolę przy ocenie wniosków dotyczących WWiI, jednak wybór oraz wyznaczenie WWiI jest wyłączną kompetencją Rady Zarządzającej, bez możliwości delegowania tego uprawnienia, zważywszy w szczególności na fundamentalne znaczenie takiej decyzji. Decyzja o wstępnym wyborze podjęta przez ekspertów tym bardziej nie może zostać przypisana Radzie Zarządzającej, jeśli ta ostatnia nie mianowała ekspertów, z naruszeniem rozporządzenia nr 1290/2013, zaś ci eksperci nie otrzymali instrukcji lub wytycznych, ani nie byli objęci nadzorem ze strony Rady Zarządzającej, zważywszy, że w niniejszej sprawie owe zadania były wykonywane przez urzędnika zarządzającego, mianowicie przez dyrektora EIT. Skarżące podnoszą w tym względzie, że dyrektor EIT bezpodstawnie wywierał wpływ na postępowanie w sprawie oceny. Skarżące twierdzą wreszcie, że chociaż eksperci dysponowali szerokim zakresem swobodnej oceny, Rada Zarządzająca nie mogła oprzeć się na ich ocenach bez ich zweryfikowania.
49 EIT nie zgadza się z tymi argumentami, podnosząc, że decyzja w sprawie wyznaczenia WWiI została przyjęta przez Radę Zarządzającą po zakończeniu postępowania, które przeprowadzono zgodnie z rozporządzeniami mającymi zastosowanie do EIT i zaproszeniem do składania wniosków. EIT podkreśla fakt, iż zorganizowanie i przeprowadzenie procedury składania wniosków nie jest wyłączną rolą Rady Zarządzającej, ponieważ pewne zadania przypadają zarówno niezależnym ekspertom, jak i dyrektorowi EIT. EIT podnosi w tym zakresie, że wbrew twierdzeniom skarżących wybór ekspertów nie jest kompetencją Rady Zarządzającej. Ponadto wskazuje, że cały proces związany z wyznaczeniem ekspertów pozostaje pod wyłączną kontrolą Rady Zarządzającej. Twierdzi on też, że ta ostatnia przyjęła kryteria wyboru WWiI, treść zaproszenia do składania wniosków oraz ogólne podejście w zakresie oceny. Zatwierdziła ona także profile, kryteria oraz procedurę wyboru niezależnych ekspertów, jak również skład paneli eksperckich. Poza tym Rada Zarządzająca została w należyty sposób poinformowana o wynikach procesu oceny prowadzonego przez ekspertów. Wreszcie po zakończeniu przesłuchań Rada sama przyjęła decyzję w sprawie wyznaczenia WWiI oraz w sprawie odrzucenia wniosku złożonego przez konsorcjum Kenup, zaś eksperci nie przyjęli żadnej decyzji w tym względzie.
50 Należy uznać, że zarzut pierwszy skargi składa się z dwóch części. W ramach części pierwszej skarżące podnoszą w istocie, że decyzja w sprawie odrzucenia wniosku konsorcjum Kenup została przyjęta przez nieuprawniony organ, ponieważ wynika z decyzji niezależnych ekspertów, a nie z formalnej decyzji Rady Zarządzającej. W ramach części drugiej skarżące powołują się na niezgodne z prawem delegowanie na rzecz niezależnych ekspertów uprawnień przysługujących Radzie Zarządzającej, która nie reguluje ani nie kontroluje ich prac.
51 Na wstępie należy przypomnieć wpierw, że zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia nr 1290/2013, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych określonych w tym rozporządzeniu, do uczestnictwa w działaniach pośrednich prowadzonych w celu realizacji programu ramowego Horyzont 2020 mają zastosowanie przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. 2012, L 298, s. 1) oraz przepisy rozporządzenia delegowanego. W myśl art. 1 ust. 3 rozporządzenia nr 1290/2013 rozporządzenie nr 294/2008 może ustanowić przepisy odbiegające od przepisów określonych w rozporządzeniu nr 1290/2013.
52 Wynika stąd, że jeśli – tak jak w niniejszej sprawie – EIT wybiera i wyznacza WWiI w celu realizacji programu ramowego Horyzont 2020, musi on stosować się wpierw do reguł określonych w rozporządzeniu nr 294/2008, następnie do reguł w sprawie uczestnictwa w programie ramowym Horyzont 2020 i wreszcie do rozporządzenia nr 1605/2002 i rozporządzenia delegowanego.
53 Należy ponadto przypomnieć, że zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 294/2008, w wersji mającej zastosowanie w niniejszej sprawie, jednym z organów EIT jest „Rada Zarządzająca złożona z członków wysokiego szczebla, mających doświadczenie w dziedzinie szkolnictwa wyższego, badań naukowych, innowacji i przedsiębiorczości[, która to Rada] odpowiada za kierowanie działalnością EIT, za wybór, wyznaczenie i ocenę WWiI oraz za wszelkie inne decyzje strategiczne”. Artykuł 5 tego rozporządzenia stanowi, że „[a]by osiągnąć swój cel, EIT […] wybiera i wyznacza WWiI”. Stosownie do art. 7 omawianego rozporządzenia „[p]artnerstwo jest wybierane i wyznaczane jako WWiI przez EIT w drodze konkurencyjnej, otwartej i przejrzystej procedury[, zaś] [s]zczegółowe kryteria wyboru WWiI, oparte na zasadach doskonałości i innowacyjności, są przyjmowane i publikowane przez EIT”. Artykuł ten stanowi też, że „[w] procesie wyboru uczestniczą zewnętrzni i niezależni eksperci”.
54 Wreszcie art. 15 rozporządzenia nr 1290/2013 stanowi, że „[o]ceny złożonych wniosków dokonuje się w oparciu o [różne] kryteria udzielania[, mianowicie] doskonałość, oddziaływanie [oraz] jakość i skuteczność realizacji”, że „[w]nioski klasyfikuje się w kolejności odpowiadającej wynikom oceny”, że „[n]a podstawie tej klasyfikacji dokonuje się wyboru” i że „[o]ceny dokonują niezależni eksperci”. Artykuł 40 tego rozporządzenia stanowi, że „Komisja oraz, w stosownych przypadkach, organy finansujące, mogą wyznaczyć niezależnych ekspertów w celu oceny wniosków zgodnie z art. 15 lub pełnienia roli doradczej lub pomocy przy […] ocenie wniosków […]”.
55 Z całości przepisów przytoczonych w pkt 53 i 54 powyżej wynika, że po pierwsze wybór i wyznaczenie WWiI są objęte zakresem uprawnień Rady Zarządzającej, a po drugie niezależni eksperci uczestniczą w postępowaniu w sprawie wyboru, oceniając wnioski, aby dokonać ich klasyfikacji. Rada Zarządzająca dokonuje wyboru WWiI na podstawie tej klasyfikacji.
56 Należy przypomnieć w tym względzie, że z orzecznictwa wynika, iż nawet wtedy gdy EIT korzysta z pomocy ekspertów zewnętrznych, nie jest on zwolniony z obowiązku oceny ich prac (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 8 lipca 2009 r., Zenab/Komisja, T‑33/06, niepublikowany, EU:T:2009:250, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo).
57 To w świetle przepisów oraz zasady przypomnianej w pkt 51–56 powyżej należy oceniać zasadność każdej z dwóch części zarzutu pierwszego.
W przedmiocie części pierwszej
58 Przede wszystkim należy zaznaczyć, że zaskarżone decyzje zostały przyjęte w ramach postępowania w sprawie wyboru WWiI „Innowacje na rzecz zdrowego stylu życia oraz aktywnego starzenia się”, zdefiniowanej w zaproszeniu do składania wniosków przyjętym przez EIT. Stosownie do zasad określonych w pkt 7 tego zaproszenia, co do których nie ma wątpliwości, że zarówno niezależni eksperci, jak i EIT działali zgodnie z nimi, kwalifikowalne wnioski powinny zostać ocenione przez niezależnych ekspertów zewnętrznych wysokiego szczebla. Otóż każda propozycja miała zostać zbadana przez pięciu ekspertów, mianowicie przez trzech ekspertów będących specjalistami w danej dziedzinie oraz dwóch ekspertów zwanych „horyzontalnymi”, przy czym każdy z nich miał sporządzić sprawozdanie z oceny w odniesieniu do każdego wniosku. Panel ekspercki miał następnie opracować skonsolidowane sprawozdanie z oceny dla każdego wniosku. W dalszej kolejności trzy najlepiej ocenione wnioski były rozpatrywane przez drugi panel niezależnych ekspertów wysokiego szczebla, którego zadaniem było sporządzenie końcowego zalecenia zawierającego omówienie tych trzech wniosków, jak również zaleceń co do sposobu, w jaki mogłyby one zostać poprawione lub wzmocnione. Wreszcie przedstawiciele trzech najlepiej ocenionych wniosków mieli zostać przesłuchani przez Radę Zarządzającą przed wyznaczeniem przez tę ostatnią przyjętej WWiI.
59 Z powyższego wynika, że niezależni eksperci poprzestali na ocenie przekazanych wniosków i nie podjęli żadnej formalnej decyzji w sprawie wykluczenia ofert, które znalazły się na miejscach poniżej trzeciego. Wbrew twierdzeniom skarżących formalna decyzja w sprawie odrzucenia wniosku złożonego przez konsorcjum Kenup została przyjęta przez Radę Zarządzającą wraz z decyzją w sprawie wyznaczenia wniosku zatytułowanego „InnoLife – Better, longer lives” jako WWiI „Innowacje na rzecz zdrowego stylu życia oraz aktywnego starzenia się”.
60 W związku z tym należy oddalić część pierwszą zarzutu.
W przedmiocie części drugiej
61 Z procedury oceny wniosków opisanej w pkt 58 powyżej wynika, że panel ekspertów, którego zadaniem było sporządzenie końcowego zalecenia, miał zbadać jedynie trzy wnioski, które zostały najlepiej ocenione przez pierwszy panel ekspertów. Ponadto jedynie przedstawiciele tych trzech wniosków mieli zostać przesłuchani przez Radę Zarządzającą. Należy zaznaczyć w tym względzie, że w zaproszeniu do składania wniosków wskazano wyraźnie, iż WWiI zostanie wybrana przez EIT na podstawie, po pierwsze, sporządzonych przez panel ekspertów skonsolidowanych sprawozdań z oceny dotyczących trzech najlepszych wniosków, po drugie, sprawozdania przygotowanego przez panel odpowiedzialny za opracowanie zalecenia końcowego i wreszcie, po trzecie, wyników przesłuchań. Tak więc EIT miał dokonać wyboru wyłącznie w oparciu o same prace przeprowadzone przez niezależnych ekspertów w odniesieniu do trzech najlepiej ocenionych wniosków i w oparciu o wyniki przesłuchań przeprowadzonych z przedstawicielami tychże wniosków.
62 Z dokumentów zawartych w aktach sprawy wynika w tym względzie, że członkowie Rady Zarządzającej dysponowali – za pośrednictwem chronionej strony internetowej – wszystkimi wnioskami złożonymi w ramach WWiI „Innowacje na rzecz zdrowego stylu życia oraz aktywnego starzenia się”, w tym wnioskiem konsorcjum Kenup. Ponadto jeszcze przed przesłuchaniami dyrektor EIT przypomniał Radzie Zarządzającej różne etapy postępowania w sprawie oceny, w tym różne oceny przyznawane pięciu złożonym wnioskom ogólnie i w ramach podkryteriów. Jednakże żadna z analiz wniosku konsorcjum Kenup przeprowadzonych przez niezależnych ekspertów nie została przekazana członkom Rady Zarządzającej. Załącznik 1 do noty informacyjnej z dnia 1 grudnia 2014 r. sporządzonej przez dyrektora EIT dla członków Rady Zarządzającej, przekazany w toku postępowania przez EIT na żądanie Sądu, zawierał jedynie streszczenie sprawozdań z oceny sporządzonych przez panel ekspertów i dotyczących wyłącznie wniosków wybranych na cele przesłuchania. Poza tym z procedury określonej w zaproszeniu do składania wniosków nie wynika i nie jest nawet podnoszone, że członkowie Rady Zarządzającej uczestniczyli w posiedzeniach roboczych ekspertów.
63 Prawdą jest, że – jak EIT podnosi w odpowiedzi na skargę – członkowie Rady Zarządzającej mogli zadawać pytania i żądać informacji uzupełniających w odniesieniu do wszystkich wniosków i ich oceny przez ekspertów. Jednakże, jak zostało wskazane w pkt 62 powyżej, członkowie Rady Zarządzającej nie dysponowali ocenami lub streszczeniem ocen przeprowadzonych przez panel ekspertów w zakresie dwóch wniosków, które nie zostały wybrane na cele przesłuchań.
64 W każdym razie ewentualne inicjatywy Rady Zarządzającej nie mogły podważyć faktu, iż jedynie trzy wnioski najlepiej ocenione przez ekspertów mogły zostać wyznaczone jako WWiI „Innowacje na rzecz zdrowego stylu życia oraz aktywnego starzenia się”. Postępowanie określone w zaproszeniu do składania wniosków uniemożliwiało bowiem Radzie Zarządzającej zarówno wybranie wniosku konsorcjum Kenup, jak i zaproszenie jego przedstawicieli do udziału w przesłuchaniach, ponieważ ów wniosek został sklasyfikowany przez niezależnych ekspertów na miejscu czwartym. Konkluzja ta znajduje potwierdzenie w treści pisma z dnia 10 grudnia 2014 r. informującego koordynatora konsorcjum Kenup o odrzuceniu jego wniosku, które to pismo wiąże w niezaprzeczalny sposób owo wykluczenie ze sklasyfikowaniem wniosku konsorcjum na miejscu poniżej trzeciego. Można zaznaczyć w tym zakresie, tak jak czynią to skarżące, że w odpowiedzi na ich żądanie udzielenia dodatkowych informacji EIT wskazał, iż na mocy zaproszenia do składania wniosków ekspertom powierzono uprawnienie do dokonania wstępnej oceny złożonych wniosków.
65 W związku z tym stosownie do procedury określonej w zaproszeniu do składania wniosków Rada Zarządzająca po zakończeniu przesłuchań mogła jedynie zmienić klasyfikację trzech najlepszych wniosków ustaloną przez ekspertów, jak zresztą wskazuje EIT w pkt 63 odpowiedzi na skargę. Tymczasem okoliczność, że zgodnie z art. 15 rozporządzenia nr 1290/2013 wybór WWiI jest dokonywany na podstawie klasyfikacji wniosków, w oparciu o ocenę przeprowadzoną przez niezależnych ekspertów, nie może oznaczać, iż EIT jest związany, choćby częściowo, w zakresie przyjętej w ten sposób kolejności wniosków.
66 W tym względzie fakt, iż członkowie konsorcjum Kenup nie zakwestionowali treści zaproszenia do składania wniosków przed upływem określonego tam terminu, nie może pozbawiać ich możliwości wskazania przy okazji niniejszej skargi na nieprawidłowość procedury wyboru określonej w tym zaproszeniu do składania wniosków. Można przypomnieć w tym zakresie, że dokument zawierający zaproszenie do składania ofert, taki jak w niniejszej sprawie zaproszenie do składania wniosków, nie jest aktem, który mógłby być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE. Zaskarżone decyzje były więc pierwszymi aktami podlegającymi zaskarżeniu przez skarżące, a zatem pierwszymi aktami uprawniającymi je do zakwestionowania incydentalnie zgodności z prawem procedury wyboru WWiI ustalonej przez EIT (zob. podobnie wyrok z dnia 20 września 2011 r., Evropaïki Dynamiki/EBI, T‑461/08, EU:T:2011:494, pkt 73, 74 i przytoczone tam orzecznictwo). W konsekwencji EIT nie może skutecznie podnosić, że wykluczenie konsorcjum Kenup wynika ze ścisłego stosowania procedury składania wniosków, która została określona przez Radę Zarządzającą.
67 Z całości powyższych rozważań wynika, że skarżące mogą twierdzić, iż Rada Zarządzająca nie wykonała w pełni kompetencji w zakresie wyboru wniosków, naruszając przez to przepisy art. 4 rozporządzenia nr 294/2008, ponieważ część tych kompetencji została delegowana ekspertom bez stworzenia Radzie możliwości dokonania w którymkolwiek momencie skutecznej oceny ich prac przeprowadzonych w odniesieniu do wniosków, które nie zostały zaklasyfikowane jako trzy pierwsze.
68 Okoliczność, że Rada Zarządzająca przyjęła tekst zaproszenia do składania wniosków, kryteria wyboru WWiI, jak również kryteria wyboru ekspertów dokonujących oceny wniosków, i że przeprowadziła całe postępowanie zmierzające do ich wyboru, nie jest w stanie podważyć tego stwierdzenia.
69 Wynika stąd, że należy uwzględnić drugą część zarzutu pierwszego i stwierdzić na tej podstawie nieważność zarówno decyzji, w której EIT odrzucił wniosek konsorcjum Kenup, jak również ściśle związanej z nią decyzji, w której EIT wyznaczył wniosek zatytułowany „InnoLife – Better, longer lives”, bez potrzeby orzekania w przedmiocie dziewięciu pozostałych zarzutów skargi, w szczególności zarzutu dotyczącego wystąpienia konfliktu interesów wśród członków Rady Zarządzającej, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii, czy EIT dochował należytej staranności w celu upewnienia się, że owi członkowie sprawowali swe funkcje w sposób bezstronny i obiektywny, zważywszy, że po pierwsze wymóg bezstronności obejmuje bezstronność subiektywną, ale również bezstronność obiektywną tych członków rozumianą w ten sposób, iż organ lub jednostka Unii musi zapewnić wystarczające gwarancje, by wykluczyć w tym względzie wszelkie uzasadnione wątpliwości (zob. analogicznie wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., Ziegler/Komisja, C‑439/11 P, EU:C:2013:513, pkt 155), a po drugie taka kontrola musi być sprawowana niezależnie od jakiejkolwiek oceny dotyczącej poziomu ich wiedzy eksperckiej.
[…]
Z powyższych względów
SĄD (siódma izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 9 grudnia 2014 r., których treść została zakomunikowana pismem z dnia 10 grudnia 2014 r. i w których Europejski Instytut Innowacji i Technologii (EIT) wyznaczył wspólnotę wiedzy i innowacji (WWiI) „Innowacje na rzecz zdrowego stylu życia oraz aktywnego starzenia się” i odrzucił wniosek złożony przez konsorcjum Kenup.
2) EIT pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Kenup Foundation, Candena GmbH, CO BIK Center odličnosti za biosenzoriko, instrumentacijo in procesno kontrolo i Evotec AG.
Tomljenović | Marcoulli | Kornezov |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 18 stycznia 2018 r.
Podpisy