WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 23 października 2013 r.

Sprawa F‑124/12

Ulrik Solberg

przeciwko

Europejskiemu Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)

Służba publiczna – Były członek personelu tymczasowego – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Obowiązek uzasadnienia – Zakres uznania

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, w której U. Solberg żąda stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 12 stycznia 2012 r. organu upoważnionego do zawierania umów Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA, zwanego dalej także „centrum”) w sprawie nieprzedłużenia z nim umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego.

Orzeczenie:      Skarga U. Solberga zostaje oddalona. Ulrik Solberg pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii.

Streszczenie

1.      Skargi urzędników – Akt niekorzystny – Pojęcie – Skierowane do członka personelu tymczasowego pismo zawierające przypomnienie o dacie wygaśnięcia jego umowy – Wyłączenie – Decyzja w sprawie nieprzedłużenia umowy –Włączenie

(regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 2)

2.      Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Zasada dobrej administracji – Obowiązek uzasadnienia decyzji niekorzystnych

(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41)

3.      Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Obowiązek staranności ciążący na administracji – Uwzględnienie interesu danego pracownika

(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 47)

1.      W rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego aktami niekorzystnymi są jedynie akty lub środki, które wywołują wiążące skutki prawne mogące bezpośrednio i natychmiastowo wpłynąć na interesy urzędnika lub pracownika, zmieniając w istotny sposób jego sytuację prawną. Ponadto akt niezawierający żadnych nowych elementów w stosunku do wcześniejszego aktu stanowi akt wyłącznie potwierdzający ten wcześniejszy i zainteresowanemu nie przysługuje w związku z tym nowy termin do wniesienia skargi.

Aktu niekorzystnego nie stanowi w szczególności pismo ograniczające się do przypomnienia pracownikowi warunków jego umowy o pracę dotyczących daty jej wygaśnięcia, niezawierające żadnych nowych elementów w stosunku do wspomnianych warunków.

Natomiast w razie gdy umowa może podlegać przedłużeniu, decyzja administracji w sprawie jej nieprzedłużenia stanowi odrębny od rozpatrywanej umowy akt niekorzystny, na który można złożyć zażalenie i który jest zaskarżalny w określonych w regulaminie pracowniczym terminach. Tego rodzaju decyzja, wydana w następstwie ponownego zbadania interesu służby oraz sytuacji zainteresowanego, zawiera bowiem nowy element w stosunku do pierwotnej umowy i nie może być postrzegana jako akt wyłącznie potwierdzający umowę.

(zob. pkt 16–18)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑417/05 P Komisja przeciwko Fernández Gómez, 14 września 2006 r., pkt 46

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑26/96 Lopes przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 25 października 1996 r., pkt 19; T‑160/04 Potamianos przeciwko Komisji, 15 października 2008 r., pkt 21

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑102/09 Bennett i in. przeciwko OHIM, 15 września 2011 r., pkt 56, 57, 59 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa F‑61/11 Possanzini przeciwko Frontex-owi, 23 października 2012 r., pkt 41

2.       Do gwarancji przyznanych przez prawo Unii w postępowaniu administracyjnym zalicza się w szczególności zasada dobrej administracji, wyrażona w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, na którą składa się między innymi zapisany w art. 41 ust. 2 lit. c) „obowiązek administracji uzasadniania swoich decyzji”.

Ponadto obowiązek uzasadnienia decyzji niekorzystnych stanowi istotną zasadę prawa Unii, od której można odstąpić wyłącznie z nadrzędnych względów.

(zob. pkt 29, 30)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑218/02 Napoli Buzzanca przeciwko Komisji, 29 września 2005 r., pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑404/06 P ETF przeciwko Landgren, 8 września 2009 r., pkt 148 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑387/09 Applied Microengineering przeciwko Komisji, 27 września 2012 r., pkt 76

3.      Obowiązek staranności wymaga w szczególności, by podejmując decyzję w sprawie sytuacji urzędnika lub pracownika, nawet korzystając z szerokiego zakresu uznania, właściwy organ brał pod uwagę wszystkie okoliczności mogące przesądzać o tej decyzji, przy czym powinien mieć na względzie nie tylko interes służby, ale również interes danego urzędnika lub pracownika.

W każdym wypadku uwzględnienie interesu osobistego pracownika, którego wyniki pracy oceniono jako niezadowalające, nie sięga jednak tak dalece, by zabronić właściwemu organowi nieprzedłużenia umowy na czas określony pomimo sprzeciwu pracownika, jeżeli wymaga tego interes służby.

(zob. pkt 43, 45)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑35/07 Klug przeciwko EMEA, 27 listopada 2008 r., pkt 79; sprawa F‑63/11 Macchia przeciwko Komisji, 13 czerwca 2012 r., pkt 50, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑368/12 P; sprawa F‑85/10 AI przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 11 lipca 2012 r., pkt 167, 168