POSTANOWIENIE SĄDU (pierwsza izba)
z dnia 8 października 2008 r.
Sprawa T‑23/05
Éric Gippini Fournier
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie – Służba publiczna – Awans – Przyznawanie punktów pierwszeństwa – Akty niepodlegające zaskarżeniu – Akty przygotowawcze – Niedopuszczalność
Przedmiot: Skarga mająca na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie nieprzyznania skarżącemu żadnego punktu pierwszeństwa dyrekcji generalnej w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r., w sprawie oddalenia jego odwołania do komitetu ds. awansu o przyznanie punktów pierwszeństwa z jakiejkolwiek kategorii i w sprawie odmowy przyznania punktów pierwszeństwa w uznaniu za pracę na rzecz instytucji, a po drugie, wniosek o odszkodowanie.
Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna. Każda ze stron pokrywa własne koszty postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – System awansowania wprowadzony przez Komisję – Zakończenie postępowania w sprawie awansu w drodze aktu zawierającego decyzję ustanawiającą listę awansowanych urzędników i decyzję ustalającą liczbę przyznanych urzędnikom punktów – Odrębne decyzje podlegające zaskarżeniu w drodze odrębnych skarg lub w drodze jednej skargi
(regulamin pracowniczy, art. 45, 90, 91)
2. Urzędnicy – Skarga – Przedmiot – Ustalenie w skardze wszczynającej postępowanie z zachowaniem ram wytyczonych w zażaleniu
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
3. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Przedmiot sporu – Oznaczenie – Zmiana w toku postępowania – Zakaz – Decyzja zastępująca w toku postępowania zaskarżoną decyzję – Nowa okoliczność
(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 48 § 2; regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
1. W ramach systemu awansowania wprowadzonego wewnętrznymi przepisami Komisji, który opiera się na łącznym uwzględnieniu osiągnięć, wyrażonych za pomocą punktów gromadzonych z roku na rok, w którym postępowanie w sprawie awansu kończy się wydaniem aktu o złożonym charakterze, ponieważ zawiera on dwie odrębne decyzje organu powołującego, tj. decyzję ustanawiającą listę urzędników awansowanych oraz decyzję określającą całkowitą liczbę punktów urzędników, na której podstawie wydawana jest pierwsza z wymienionych decyzji, decyzja określająca całkowitą liczbę punktów stanowi odrębny akt, który jako taki może być przedmiotem zażalenia oraz, w stosownym przypadku, skargi do sądu w ramach środków odwoławczych przewidzianych w regulaminie.
Urzędnik, który nie został awansowany i który nie chce podważyć braku awansu w danym postępowaniu, a jedynie odmowę przyznania mu określonej liczby punktów, nieumożliwiającej mu osiągnięcia progu awansu, może złożyć zażalenie, a w stosownym przypadku wnieść skargę do sądu, wyłącznie na akt dotyczący przyznania punktów, który wywiera wobec niego wiążące i ostateczne skutki prawne.
Natomiast czynności przygotowawcze poprzedzające ostateczną decyzję i niezbędne do jej wydania nie mogą stanowić przedmiotu niezależnej skargi, lecz ich zgodność z prawem wciąż można zakwestionować w ramach skargi na ostateczną decyzję.
Decyzje w sprawie przyznania lub odmowy przyznania zainteresowanemu urzędnikowi określonej liczby punktów awansu zaliczają się do tego rodzaju czynności przygotowawczych, które mogą zostać zakwestionowane wyłącznie w ramach skargi na ostateczną decyzję organu powołującego.
(zob. pkt 60–62, 64, 65, 67)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑311/04 Buendía Sierra przeciwko Komisji, 19 października 2006 r., Zb.Orz. s. II‑4137, pkt 90–92, 97, 98
2. Choć zażalenie w drodze administracyjnej, o którym mowa w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, stanowi uprzedni warunek niezbędny do celów zaskarżenia aktu niekorzystnego dla osoby objętej zakresem podmiotowym regulaminu pracowniczego, niemniej jest niezależne od skargi, określonej w art. 91 ust. 2, której przedmiot i podstawę ogranicza jedynie w sensie negatywnym, to znaczy nie zezwala na to, by w skardze rozszerzono jego podstawę lub przedmiot, lecz nie stoi na przeszkodzie ich ograniczeniu. Przedmiot postępowania określony jest więc wyłącznie w skardze wszczynającej postępowanie, o ile zachowuje ona ramy wytyczone w zażaleniu. Z tego wynika, że skarga może obejmować treść zażalenia jedynie pod warunkiem, że odsyła do niego w sposób jednoznaczny.
(zob. pkt 70)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑134/89 Hettrich i in. przeciwko Komisji, 17 października 1990 r., Rec. s. II‑565, pkt 16
3. Choć art. 48 § 2 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji w określonych okolicznościach dopuszcza podniesienie nowych zarzutów w toku postępowania, przytoczonego przepisu w żadnym razie nie można interpretować w ten sposób, że zezwala on, by strona skarżąca podniosła przed Sądem nowe żądania i tym samym zmieniła przedmiot sporu.
W związku z powyższym, ze względu na wymóg ekonomiki procesowej, kiedy zaskarżony akt zostaje w toku postępowania zastąpiony aktem mającym taki sam przedmiot, to drugi z tych aktów stanowi nową okoliczność dającą stronom możliwość dostosowania żądań i zarzutów.
Jednakże jeżeli w ramach postępowania w sprawie awansu wspomniany akt zastępuje jedynie czynność przygotowawczą, taką jak decyzja o przyznaniu punktów awansu, i nie zmienia decyzji ustalającej całkowitą liczbę punktów przyznanych skarżącemu w danym postępowaniu w sprawie awansu, który jest w tym przypadku jedynym aktem zaskarżalnym, a którego skarżący nie zakwestionował w początkowych żądaniach, skarżący nie może rozszerzyć przedmiotu sporu na akt, przeciwko któremu nie była skierowana jego skarga, sprawiając tym sposobem, że niedopuszczalna skarga stanie się dopuszczalna.
(zob. pkt 72–76)
Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑3/99 Banatrading przeciwko Radzie, 12 lipca 2001 r., Rec. s. II‑2123, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo