WYROK SĄDU (dziesiąta izba)
z dnia 4 października 2023 r.(*)
Środki ochronne – Rynek wyrobów ze stali – Przywóz niektórych wyrobów ze stali – Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2021/1029 – Skarga o stwierdzenie nieważności – Interes prawny – Legitymacja procesowa czynna – Dopuszczalność – Przedłużenie stosowania środka ochronnego – Konieczność – Groźba poważnej szkody – Działania dostosowawcze – Interes Unii – Oczywisty błąd w ocenie
W sprawie T‑598/21
European Association of Non-Integrated Metal Importers & distributors (Euranimi), z siedzibą w Brukseli (Belgia), które reprezentowali M. Campa, D. Rovetta, P. Gjørtler i V. Villante, adwokaci,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, którą reprezentowali G. Luengo i P. Němečková, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (dziesiąta izba),
w składzie: O. Porchia, prezes, M. Jaeger (sprawozdawca) i P. Nihoul, sędziowie,
sekretarz: M. Zwozdziak-Carbonne, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania, w szczególności decyzję z dnia 3 listopada 2021 r. w sprawie nieuwzględnienia złożonego przez skarżącą wniosku o rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 7 marca 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca European Association of Non-Integrated Metal Importers & distributors (Euranimi) wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/1029 z dnia 24 czerwca 2021 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/159 w celu przedłużenia stosowania środka ochronnego w odniesieniu do przywozu niektórych wyrobów ze stali (Dz.U. 2021, L 225 I, s. 1, zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”).
Okoliczności powstania sporu
2 Skarżąca jest związkiem przedsiębiorstw Unii Europejskiej reprezentującym interesy importerów, dystrybutorów, handlowców i przetwórców w zakresie stali niezintegrowanej, stali nierdzewnej i wyrobów metalowych.
3 W dniu 23 marca 2018 r. Stany Zjednoczone Ameryki ustanowiły należności celne przywozowe na podstawie sekcji 232 Trade Expansion Act (ustawy o rozwoju handlu).
4 W świetle danych statystycznych zgromadzonych w następstwie wprowadzenia środków nadzoru Komisja wszczęła dochodzenie w sprawie środków ochronnych w celu zbadania sytuacji kilku kategorii wyrobów ze stali.
5 Ponieważ analiza danych doprowadziła ją do tymczasowego stwierdzenia, że unijny przemysł hutniczy jest zagrożony poważną szkodą w odniesieniu do 23 z 28 kategorii produktów objętych dochodzeniem w sprawie środków ochronnych, Komisja przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1013 z dnia 17 lipca 2018 r. nakładające tymczasowe środki ochronne w odniesieniu do przywozu niektórych wyrobów ze stali (Dz.U. 2018, L 181, s. 39).
6 Komisja uznała następnie, że przemysł hutniczy Unii jest narażony na poważną szkodę w odniesieniu do 26 kategorii wyrobów ze stali i przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/159 z dnia 31 stycznia 2019 r. nakładające ostateczne środki ochronne w odniesieniu do przywozu niektórych wyrobów ze stali (Dz.U. 2019, L 31, s. 27). To rozporządzenie wykonawcze ustanowiło ostateczne środki ochronne na trzyletni okres z możliwością przedłużenia do maksymalnie ośmiu lat, w postaci specjalnych kontyngentów taryfowych dla poszczególnych kategorii, których pułap ilościowy został ustalony na średnią wielkość przywozu z branych pod uwagę krajów w latach 2015–2017, powiększoną o 5 % w celu zapewnienia utrzymania tradycyjnych przepływów handlowych i wystarczającego wsparcia dla istniejących użytkowników i przemysłu importującego w Unii. Taryfa celna poza kontyngentem, ustalona na etapie środków tymczasowych w wysokości 25 %, została utrzymana w mocy w przyjętych ostatecznych środkach ochronnych.
7 W przeciwieństwie do sytuacji, która panowała przy tymczasowych środkach ochronnych, rozporządzenie wykonawcze 2019/159 ustanowiło szczególne kontyngenty dla poszczególnych krajów mających znaczący interes jako dostawcy (to znaczy dla krajów z udziałem przekraczającym 5 % przywozu dla danej kategorii wyrobów). Ustanowiony został również „rezydualny” czy też „globalny” kontyngent taryfowy dla innych krajów eksportujących na terytorium Unii. Komisja uznała również, że jeżeli kraj dostawcy wyczerpał swój szczególny kontyngent taryfowy, powinien być upoważniony do dostępu do rezydualnego kontyngentu taryfowego w celu zapewnienia utrzymania tradycyjnych przepływów handlowych, a także w celu uniknięcia tego, by w danej sytuacji niektóre części rezydualnego kontyngentu taryfowego pozostały niewykorzystane.
8 Od wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego 2019/159 w dniu 2 lutego 2019 r. do dnia 30 czerwca 2021 r. środki ochronne były regularnie poddawane przeglądowi i stopniowej liberalizacji w regularnych odstępach czasu celem powolnego zwiększania pułapów ilościowych, aby umożliwić przemysłowi Unii dostosowanie.
9 Przy przeglądach przeprowadzonych we wrześniu 2019 r. i w czerwcu 2020 r. Komisja wprowadziła zmiany w zarządzaniu systemem kontyngentów taryfowych, między innymi w celu uwzględnienia najnowszych danych dotyczących handlu.
10 W dniu 15 stycznia 2021 r. do Komisji wpłynął uzasadniony wniosek dwunastu państw członkowskich Unii o zbadanie, zgodnie z art. 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/478 z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (Dz.U. 2015, L 83, s. 16), czy należy przedłużyć obowiązywanie istniejącego środka ochronnego.
11 W dniu 26 lutego 2021 r. Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o wszczęciu postępowania, w którym wezwała zainteresowanych do udziału w dochodzeniu dotyczącym możliwego przedłużenia stosowania środka ochronnego poprzez zgłaszanie uwag i dowodów na ich poparcie.
12 W dniu 24 czerwca 2021 r., uznawszy, po pierwsze, że w sytuacji panującej w związku z pandemią COVID-19 zniesienie środka ochronnego może spowodować nagły wzrost przywozu, który poważnie pogorszy obecną, wciąż niestabilną sytuację finansową unijnego przemysłu stalowego, a po drugie, że użytkownicy, w zakresie wszystkich kategorii wyrobów, mieli możliwość zaopatrzenia się w wystarczającą ilość wolnej od cła stali z wielu źródeł, zważywszy, że około 11 milionów ton wolnego od cła kontyngentu taryfowego pozostało niewykorzystane, co stanowiło 36 % całkowitego dostępnego kontyngentu taryfowego, Komisja przyjęła zaskarżone rozporządzenie, przedłużając stosowanie środka ochronnego na trzy lata, do dnia 30 czerwca 2024 r.
Żądania stron
13 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.
14 Komisja wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
– tytułem żądania ewentualnego – oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
15 Nie podnosząc formalnie zarzutu niedopuszczalności, Komisja kwestionuje dopuszczalność niniejszej skargi, twierdząc, że skarżąca nie ma interesu prawnego ani legitymacji procesowej czynnej. Z kolei skarżąca podnosi, że ma interes prawny i legitymację procesową do zaskarżenia przedmiotowego rozporządzenia.
W przedmiocie interesu prawnego
16 W pierwszej kolejności Komisja uważa, że na etapie wniesienia skargi w niniejszym postępowaniu skarżąca nie wykazała, iż spełnia warunki dotyczące wykazania interesu prawnego.
17 Przede wszystkim zaskarżone rozporządzenie nie stoi na przeszkodzie przywozowi danych kategorii wyrobów ze stali do Unii, ponieważ cło ochronne ma zastosowanie wyłącznie w przypadku wystąpienia poważnej szkody spowodowanej wzrostem przywozu wykraczającego poza tradycyjne przepływy handlowe. Tak więc, jeśli chodzi o obowiązek zapłaty cła poza kontyngentem w wysokości 25 %, interes skarżącej jest hipotetyczny.
18 Poza tym w chwili wniesienia skargi kontyngent taryfowy na kategorie produktów przywożonych przez spółki reprezentowane przez skarżącą nie został wyczerpany. W związku z tym, zdaniem Komisji, stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia nie może przynieść skarżącej żadnej korzyści, ponieważ rozporządzenie to nie wywołało jeszcze skutków prawnych wobec niej lub jej członków. Tak więc interes prawny skarżącej nie jest zaistniały ani aktualny.
19 W tym kontekście Komisja uważa, że okoliczność, iż członkowie skarżącej biorą pod uwagę istnienie kontyngentów taryfowych w swoich planach handlowych, nie oznacza, że zaskarżone rozporządzenie zmieniło ich sytuację prawną. Ponadto hipoteza, zgodnie z którą kontyngenty taryfowe wywołują skutki, została już odrzucona przez Sąd w wyroku z dnia 20 października 2021 r., Novolipetsk Steel/Komisja (T‑790/19, niepublikowanym, EU:T:2021:706). Oprócz tego Komisja twierdzi, że fakt, iż przywóz stale się utrzymuje, podczas gdy poziom niewykorzystanych kontyngentów taryfowych wzrasta, świadczy o tym, że środek ochronny nie ma podnoszonego przez skarżącą negatywnego wpływu na przepływy handlowe.
20 Wreszcie, fakt, że przywóz podlega kontyngentom taryfowym, nie stanowi szczególnego obciążenia dla importerów. Skarżąca nie odniosłaby zatem żadnej korzyści ze stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia w tym zakresie.
21 W drugiej kolejności Komisja podkreśla, że w zakresie, w jakim dokonuje ona regularnych przeglądów w okresie stosowania środka ochronnego, fakt, iż zaskarżone rozporządzenie może wywierać w danym momencie skutki prawne w odniesieniu do produktów przywożonych przez członków skarżącej, jest niepewny.
22 W trzeciej kolejności Komisja wskazuje, że okoliczność, iż skarżąca i jej członkowie będą mieli interes prawny, jeśli i kiedy zastosowanie będzie miało 25 % cło poza kontyngentem, nie oznacza, że nie istnieje skuteczny środek prawny. Zdaniem Komisji w takiej sytuacji przysługiwać im bowiem będzie możliwość zakwestionowania pobrania tego cła przez krajowe organy celne przed sądami krajowymi, które mogą wówczas zwrócić się do Trybunału z pytaniem o ważność zaskarżonego rozporządzenia zgodnie z art. 267 TFUE.
23 Skarżąca kwestionuje argumenty Komisji.
24 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem interes prawny stanowi pierwszą i podstawową przesłankę wniesienia skargi do sądu. Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest więc dopuszczalna tylko wówczas, gdy skarżący ma interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu. Interes prawny strony skarżącej zależy od tego, czy stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu może samo w sobie mieć konsekwencje prawne, czy skarga może w ten sposób przynieść korzyść stronie, która ją złożyła, ze względu na swój rezultat i czy strona wykazuje istniejący i aktualny interes w stwierdzeniu nieważności tego aktu (zob. wyrok z dnia 18 maja 2022 r., Uzina Metalurgica Moldoveneasca/Komisja, T‑245/19, EU:T:2022:295, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).
25 W niniejszej sprawie z mechanizmu wprowadzonego zaskarżonym rozporządzeniem wynika, że reżim prawny mający zastosowanie do przywozu do Unii rozpatrywanych wyrobów jest mniej korzystny niż system, który miał zastosowanie, gdy nie obowiązywały środki ochronne (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 maja 2022 r., Uzina Metalurgica Moldoveneasca/Komisja, T‑245/19, EU:T:2022:295, pkt 33).
26 Tak więc stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w drodze korzystnej dla skarżącej decyzji mogłoby samo w sobie wywołać skutki prawne i w efekcie mogłoby przynieść korzyść skarżącej, która w związku z tym ma interes prawny (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 maja 2022 r., Uzina Metalurgica Moldoveneasca/Komisja, T‑245/19, EU:T:2022:295, pkt 34).
27 W tym względzie motywy 85 i 86 zaskarżonego rozporządzenia przewidują proces przeglądu i liberalizacji środka ochronnego (zob. w tym kontekście pkt 8 powyżej). Proces ten ma w szczególności na celu umożliwienie ustanowienia bardziej otwartego, a dzięki temu korzystnego dla importerów systemu przywozu. Stopniowa liberalizacja kontyngentów taryfowych zmienia sytuację prawną importerów. Stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia byłoby zatem porównywalne z całkowitą liberalizacją wspomnianych kontyngentów. W konsekwencji niezaprzeczalne jest, że skarżąca ma interes w stwierdzeniu nieważności wspomnianego rozporządzenia w celu prowadzenia działalności w ramach systemu prawnego pozbawionego ograniczeń związanych z progami ilościowymi.
28 Ponadto wbrew temu, co twierdzi Komisja (zob. pkt 18 powyżej), interes ten istniał i był aktualny w dniu wniesienia skargi. Z motywu 1 zaskarżonego rozporządzenia wynika bowiem, że wprowadzony mechanizm ochronny ma dwa etapy, z których pierwszy polega na wprowadzeniu kontyngentów taryfowych, a drugi – na stosowaniu dodatkowego cła przywozowego, jeżeli przekroczone zostaną ustalone progi ilościowe tych kontyngentów taryfowych. O ile drugi etap ma z definicji miejsce z opóźnieniem w stosunku do pierwszego, o tyle etap ten istnieje w dniu rozpoczęcia stosowania rozporządzenia, w którym został on przewidziany, czyli w niniejszym przypadku w dniu 1 lipca 2021 r. W dniu 20 września 2021 r. skarżąca wniosła skargę.
29 Podobnie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zgodnie z którym interes prawny nie może dotyczyć sytuacji przyszłej i hipotetycznej i nie może wynikać z samych założeń (zob. postanowienie z dnia 28 września 2021 r., Airoldi Metalli/Komisja, T‑611/20, niepublikowane, EU:T:2021:641, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo), wbrew temu, co twierdzi Komisja, interes skarżącej jest niewątpliwy (zob. pkt 17 i 21 powyżej), ponieważ na mocy art. 2 zaskarżonego rozporządzenia system kontyngentów staje się skuteczny w dniu rozpoczęcia stosowania tego rozporządzenia. W tym względzie należy wskazać na brak znaczenia dla sprawy argumentu Komisji opartego na istnieniu okresowych przeglądów (zob. pkt 21 powyżej), ponieważ pomiędzy każdym przeglądem sytuacja nie przedstawia żadnej niepewności co do wprowadzenia kontyngentu, a w konsekwencji co do skutków prawnych związanych z systemem kontyngentów.
30 Stanowisko Komisji, zgodnie z którym interes prawny może istnieć dopiero w dniu ewentualnego nałożenia dodatkowego cła z powodu przekroczenia progów, wydaje się wynikać z mylenia tych dwóch etapów, o których mowa w pkt 28 powyżej. Interes skarżącej nie ogranicza się do zakwestionowania nałożenia dodatkowej należności celnej, lecz obejmuje zakwestionowanie systemu kontyngentów, który poprzez samo swoje istnienie zmienia sytuację prawną jej członków. Stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia pociągałoby zatem za sobą odwrócenie tej zmiany w zakresie, w jakim przywraca ona poprzednią sytuację prawną członków skarżącej, która była korzystniejsza niż objęcie systemem kontyngentów, co przyniosłoby im korzyść, wbrew temu, co twierdzi Komisja (zob. pkt 20 powyżej).
31 W tym względzie bez znaczenia jest podkreślanie, jak czyni to Komisja (zob. pkt 19 powyżej), po pierwsze, faktu, że kontyngenty taryfowe chronią jakoby historyczne poziomy przywozu, a po drugie, że zaskarżone rozporządzenie nie stoi na przeszkodzie przywozowi, zwłaszcza zważywszy na brak wyczerpania kontyngentów taryfowych. Nie odnosząc się do trudności przedstawionych przez skarżącą w jej pismach procesowych i podczas rozprawy w celu wyjaśnienia przyczyn braku wyczerpania kontyngentów taryfowych, należy podkreślić, że w każdym razie rozważania te dotyczą nie skutków prawnych, lecz skutków faktycznych, które w danym przypadku mogą wystąpić później.
32 Ponadto uzależnienie istnienia interesu prawnego skarżącej w odniesieniu do zakwestionowania systemu kontyngentów od nałożenia dodatkowej należności celnej mogłoby skutkować zmuszeniem skarżącej do przywozu ilości przekraczających progi ilościowe, aby móc zakwestionować ten system i ignorowaniem sytuacji niekorzystnej dla importera, jaką stanowi stosowanie tego rodzaju systemu jako takiego.
33 Wreszcie, należy wskazać na brak znaczenia dla sprawy argumentacji Komisji, przypomnianej w pkt 19 powyżej i powtórzonej na rozprawie, mającej na celu stwierdzenie, że Sąd w wyroku z dnia 20 października 2021 r., Novolipetsk Steel/Komisja (T‑790/19, niepublikowanym, EU:T:2021:706), odrzucił hipotezę, zgodnie z którą kontyngenty taryfowe wywołują skutki.
34 Po pierwsze, w wyroku z dnia 20 października 2021 r., Novolipetsk Steel/Komisja (T‑790/19, niepublikowanym, EU:T:2021:706), Sąd nie wypowiedział się w przedmiocie dopuszczalności wniesionej do niego skargi. Względy, na których opiera się Komisja, są zatem pozbawione znaczenia w ramach badania interesu prawnego skarżącej w ramach niniejszego postępowania.
35 Po drugie, w sprawie, w której zapadł wyrok z dnia 20 października 2021 r., Novolipetsk Steel/Komisja (T‑790/19, niepublikowany, EU:T:2021:706), Sąd zauważył, że strona skarżąca nie wykazała w sposób wymagany prawem istnienia skutków przed zastosowaniem cła poza kontyngentem. Wniosek ten wynika z badania skutków kontyngentów taryfowych mającego na celu ustalenie istnienia oczywistego błędu w ocenie w analizie Komisji. W tym kontekście stopień kontroli Sądu jest istotnym elementem, który nie ma natomiast związku z badaniem, jakie Sąd ten powinien przeprowadzić przy badaniu istnienia interesu prawnego strony skarżącej.
36 Po trzecie, w ramach tego badania rozpatrywane skutki powinny mieć charakter prawny, jak podkreślono w orzecznictwie przywołanym w pkt 24 powyżej. Tymczasem badanie Sądu w wyroku z dnia 20 października 2021 r., Novolipetsk Steel/Komisja (T‑790/19, niepublikowanym, EU:T:2021:706), dotyczy dowodów przedstawionych w celu wykazania istnienia skutków spełniających wymóg określonej siły oddziaływania przed wyczerpaniem kontyngentów taryfowych. Tak więc rozumowanie, jakie przeprowadził Sąd, opiera się na danych statystycznych dotyczących przepływów i na oświadczeniu importera mającym na celu wykazanie istnienia skutków dla handlu o wystarczającej sile oddziaływania, czego wymagają przepisy rozpatrywane w tej sprawie.
37 Należy zatem oddalić zarzut niedopuszczalności oparty na braku interesu prawnego skarżącej.
W przedmiocie legitymacji procesowej czynnej
38 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem art. 263 akapit czwarty TFUE określa dwie sytuacje, w których uznaje się istnienie po stronie osoby fizycznej lub prawnej legitymacji procesowej do wniesienia skargi na akt, którego nie jest ona adresatem. Po pierwsze, skargę taką można wnieść pod warunkiem, że akt dotyczy tej osoby bezpośrednio i indywidualnie. Po drugie, osoba taka może wnieść skargę na akt regulacyjny niewymagający środków wykonawczych, jeżeli dotyczy on jej bezpośrednio (zob. wyroki: z dnia 16 maja 2019 r., Pebagua/Komisja, C‑204/18 P, niepublikowany, EU:C:2019:425, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 18 maja 2022 r., Uzina Metalurgica Moldoveneasca/Komisja, T‑245/19, EU:T:2022:295, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).
39 W świetle akt sprawy należy najpierw zbadać drugi przypadek.
40 Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem skarżąca, jako stowarzyszenie reprezentujące interesy importerów, dystrybutorów, handlowców i przetwórców w odniesieniu do stali niezintegrowanej, stali nierdzewnej i wyrobów metalowych, może wnieść skargę o stwierdzenie nieważności tylko wtedy, gdy może powołać się na własny interes prawny, a jeśli nie, to gdy reprezentowane przez nią przedsiębiorstwa lub niektóre z tych przedsiębiorstw mają legitymację procesową czynną indywidualnie (wyrok z dnia 13 marca 2018 r., European Union Copper Task Force/Komisja, C‑384/16 P, EU:C:2018:176, pkt 87).
41 W niniejszej sprawie, zgodnie z art. 263 akapit czwarty in fine TFUE, jeżeli z jednej strony zaskarżony akt jest aktem regulacyjnym, który dotyczy bezpośrednio członków skarżącej, a z drugiej strony akt ten nie wymaga środków wykonawczych, wykazana zostanie legitymacja procesowa tych członków.
42 W tym kontekście Komisja uważa, że skarżąca nie może wnieść skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE, ponieważ, po pierwsze, nie wykazała, że wspomniane rozporządzenie dotyczyło jej członków bezpośrednio, a po drugie, nie wykazała braku środków wykonawczych w stosunku do swoich członków.
– W przedmiocie charakteru regulacyjnego zaskarżonego aktu
43 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pojęcie aktu regulacyjnego w rozumieniu art. 263 akapit czwarty in fine TFUE obejmuje co do zasady wszelkie akty o charakterze generalnym, z wyłączeniem aktów ustawodawczych (zob. podobnie wyrok z dnia 6 listopada 2018 r., Scuola Elementare Maria Montessori/Komisja, Komisja/Scuola Elementare Maria Montessori i Komisja/Ferracci, od C‑622/16 P do C‑624/16 P, EU:C:2018:873, pkt 23, 28 i przytoczone tam orzecznictwo). Rozróżnienie na akt ustawodawczy i akt niebędący aktem ustawodawczym opiera się, zgodnie z traktatem FUE, na kryterium procedury, ustawodawczej lub nie, zgodnie z którą go przyjęto (zob. podobnie wyrok z dnia 6 września 2017 r., Słowacja i Węgry/Rada, C‑643/15 i C‑647/15, EU:C:2017:631, pkt 58; postanowienie z dnia 6 września 2011 r., Inuit Tapiriit Kanatami i in./Parlament i Rada, T‑18/10, EU:T:2011:419, pkt 65).
44 Tymczasem w niniejszej sprawie, po pierwsze, zaskarżone rozporządzenie, w zakresie, w jakim przedłuża okres obowiązywania środka ochronnego w odniesieniu do przywozu niektórych wyrobów ze stali, ma charakter generalny. Po drugie, rozporządzenie to nie jest aktem ustawodawczym, ponieważ nie zostało przyjęte zgodnie ze zwykłą lub specjalną procedurą ustawodawczą.
45 Zaskarżone rozporządzenie jest zatem aktem regulacyjnym w rozumieniu art. 263 akapit czwarty in fine TFUE.
– W przedmiocie bezpośredniego oddziaływania
46 Przesłanka wymagająca, by środek będący przedmiotem skargi dotyczył bezpośrednio danej osoby fizycznej lub prawnej, wymaga kumulatywnego spełnienia dwóch kryteriów, a mianowicie, aby sporny środek, po pierwsze, wywierał bezpośredni wpływ na sytuację prawną tej osoby, po drugie zaś, nie pozostawiał żadnego zakresu uznania adresatom, którzy są zobowiązani do jego wykonania, mającego charakter czysto automatyczny i wynikającego z samych uregulowań Unii, bez potrzeby stosowania innych przepisów pośrednich (zob. wyrok z dnia 3 grudnia 2020 r., Changmao Biochemical Engineering/Distillerie Bonollo i in., C‑461/18 P, EU:C:2020:979, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo).
47 Komisja podnosi w niniejszej sprawie, że sytuacja skarżącej nie spełnia przesłanek dotyczących bezpośredniego oddziaływania. Uważa ona bowiem, że skutki prawne zaskarżonego rozporządzenia nie mogą się urzeczywistnić z urzędu przez samo to rozporządzenie, ponieważ w chwili wniesienia skargi członkowie skarżącej mogli nadal wykonywać swoją działalność w taki sam sposób, jak przed przyjęciem tego rozporządzenia.
48 W tym względzie Komisja twierdzi, że oddziaływanie na każdego unijnego importera miałoby miejsce dopiero wtedy, gdyby organy celne państw członkowskich zajęły stanowisko w sprawie kwoty cła ochronnego, wykonując zaskarżone rozporządzenie w formie powiadomienia o długu celnym lub podobnego oświadczenia.
49 Co się tyczy spełnienia pierwszego kryterium przypomnianego w pkt 46 powyżej, należy zauważyć, że zaskarżone rozporządzenie określa ramy prawne i warunki, na jakich członkowie skarżącej mogą dokonywać przywozu do Unii zarówno pod względem ilości, jak i ceny, gdyż ich wyroby podlegają systemowi kontyngentów, a nie wprowadzeniu do swobodnego obrotu w Unii, które nie wymaga ani określenia ilości, ani zezwolenia ze strony Komisji. W takim systemie kontyngentów uprawnienie członków skarżącej do stosowania kontyngentu o stawce zerowej jest uzależnione od ustalenia przez Komisję ilości ich wyrobów w ramach tego kontyngentu (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 maja 2022 r., Uzina Metalurgica Moldoveneasca/Komisja, T‑245/19, EU:T:2022:295, pkt 44). Należy zatem stwierdzić, że zaskarżone rozporządzenie wywiera bezpośredni wpływ na sytuację prawną członków skarżącej.
50 W tym kontekście należy podkreślić, że przyjęcie stanowiska Komisji oznaczyłoby zmniejszenie znaczenia rozdzielenia dwóch etapów mechanizmu ochronnego (zob. pkt 28 powyżej), a także istotnej różnicy między skutkami prawnymi a skutkami natury handlowej (zob. pkt 31 powyżej).
51 Jeśli chodzi o spełnienie drugiego kryterium przypomnianego w pkt 46 powyżej, właściwym testem prawnym jest kryterium braku istnienia jakichkolwiek uprawnień dyskrecjonalnych pozostawionych adresatom danego aktu, którzy są zobowiązani do jego wykonania (zob. podobnie postanowienie z dnia 14 stycznia 2015 r., SolarWorld i in./Komisja, T‑507/13, EU:T:2015:23, pkt 40).
52 Tymczasem w niniejszej sprawie zaskarżone rozporządzenie nie pozostawia żadnego zakresu uznania właściwym organom państwa członkowskiego przy stosowaniu środków ochronnych [zob. analogicznie wyroki: z dnia 3 grudnia 2020 r., Changmao Biochemical Engineering/Distillerie Bonollo i in., C‑461/18 P, EU:C:2020:979, pkt 59; z dnia 12 grudnia 2014 r., Crown Equipment (Suzhou) i Crown Gabelstapler/Rada, T‑643/11, niepublikowany, EU:T:2014:1076, pkt 28], zarówno w ramach pierwszego etapu mechanizmu ochronnego, ponieważ system kontyngentów staje się skuteczny w dniu rozpoczęcia stosowania zaskarżonego rozporządzenia (zob. pkt 28 powyżej), jak i w ramach drugiego etapu tego mechanizmu, gdyż właściwe organy są zobowiązane do stosowania cła poza kontyngentem w wysokości 25 % po wyczerpaniu kontyngentów taryfowych (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 maja 2022 r., Uzina Metalurgica Moldoveneasca/Komisja, T‑245/19, EU:T:2022:295, pkt 46).
53 W konsekwencji zaskarżone rozporządzenie dotyczy bezpośrednio członków skarżącej w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 46 powyżej.
– W przedmiocie braku środków wykonawczych
54 Zdaniem Komisji skutki wspólnej polityki handlowej urzeczywistniają się za pomocą środków wykonawczych, które państwa członkowskie stosują do indywidualnej sytuacji importera. W dziedzinie wspólnej polityki handlowej środki wykonawcze są bowiem jedynymi środkami, które materializują skutki rozporządzenia.
55 W związku z tym wspomniany importer mógłby zakwestionować te środki wykonawcze przed odnośnymi sądami krajowymi, a te ostatnie miałyby następnie możliwość zwrócenia się na podstawie art. 267 TFUE do Trybunału z pytaniem prejudycjalnym dotyczącym oceny ważności rozporządzenia stanowiącego podstawę tych środków.
56 W tym względzie Komisja wskazuje, że ograniczenia kwestionowane przez skarżącą, wynikające z komplementarności środków prawnych, znajdują oparcie w traktacie FUE i w związku z tym nie można ich pominąć.
57 W niniejszej sprawie należy zauważyć, że zaskarżone rozporządzenie przedłuża okres obowiązywania środka ochronnego, który polega, po pierwsze, na ustanowieniu kontyngentów taryfowych na niektóre wyroby ze stali, a po drugie, na stosowaniu cła poza kontyngentem w wysokości 25 % w odniesieniu do wszystkich przywozów po przekroczeniu progów ilościowych tych kontyngentów. Z systemu tego wynika zatem wprowadzenie warunku związanego z wolumenem przywozu, a w odniesieniu do importerów zamierzających zaopatrywać się ponad ten poziom – stosowanie dopłaty taryfowej.
58 W tym względzie, nawet przy założeniu, że środki zastosowane w niniejszej sprawie do indywidualnej sytuacji importera są środkami wykonawczymi w rozumieniu art. 263 akapit czwarty in fine TFUE, z orzecznictwa wynika, że okoliczność, iż akt regulacyjny Unii wymaga środków wykonawczych, wobec czego niektóre skutki prawne wspomnianego rozporządzenia powstają jedynie w drodze zastosowania tych środków, nie wyklucza jednak, że rozporządzenie to wywiera w odniesieniu do sytuacji prawnej osoby fizycznej lub prawnej inne skutki prawne, które nie zależą od przyjęcia środków wykonawczych (zob. podobnie wyrok z dnia 13 marca 2018 r., European Union Copper Task Force/Komisja, C‑384/16 P, EU:C:2018:176, pkt 45).
59 W niniejszej sprawie wprowadzenie systemu kontyngentów, które, tak samo jak stosowanie cła poza kontyngentem, stanowi skutek zaskarżonego rozporządzenia, następuje wraz z przyjęciem tego rozporządzenia. W związku z tym importer od momentu przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia musi działać w nowych ramach prawnych, różniących się od poprzednich ram prawnych. Zaś wywołanie skutków prawnych systemu kontyngentów, takich jak wskazane w pkt 49 powyżej, nie zależy od żadnego środka wykonawczego. W tym względzie można zauważyć, że środki, na które powołuje się Komisja, uznając, że kryterium dotyczące braku środków wykonawczych nie zostało spełnione, nie dotyczą tych skutków prawnych (zob. pkt 58 powyżej).
60 Wynika z tego, że przed wyczerpaniem kontyngentu taryfowego niekoniecznie istnieją środki wykonawcze, które członkowie skarżącej, na których sytuację prawną ma wpływ ustanowienie systemu kontyngentów, mogliby zakwestionować przed sądami krajowymi.
61 W konsekwencji importerzy tacy jak członkowie skarżącej znajdują się w sytuacji odpowiadającej przypadkowi przewidzianemu w art. 263 akapit czwarty in fine TFUE i mogą zatem wnieść skargę na zaskarżone rozporządzenie.
62 W tych okolicznościach i zgodnie z orzecznictwem przywołanym w pkt 40 powyżej skarżąca, jako stowarzyszenie przedstawicielskie, ma legitymację procesową zaskarżenia przedmiotowego rozporządzenia na podstawie art. 263 akapit czwarty in fine TFUE.
63 W związku z tym skargę należy uznać za dopuszczalną.
Co do istoty
64 Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.
65 W zarzucie pierwszym skarżąca twierdzi, że przesłanki przedłużenia środka ochronnego na podstawie art. 19 rozporządzenia 2015/478 nie zostały spełnione.
66 W zarzucie drugim skarżąca podnosi, że wspomniane przedłużenie nie leży w interesie Unii.
67 W tym względzie należy na wstępie przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać. Co się tyczy kontroli sądowej takiej oceny, musi ona ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistych błędów w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (zob. podobnie wyroki: z dnia 19 września 2019 r., Trace Sport, C‑251/18, EU:C:2019:766, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 18 maja 2022 r., Uzina Metalurgica Moldoveneasca/Komisja, T‑245/19, EU:T:2022:295, pkt 74, 75).
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia przez Komisję art. 19 rozporządzenia 2015/478
68 Zarzut pierwszy skarżącej dzieli się w istocie na dwie części.
69 W części pierwszej skarżąca uważa, że dane, na których opiera się analiza Komisji w celu przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, nie pozwalają na stwierdzenie, że przedłużenie obowiązywania środka ochronnego było konieczne do zapobieżenia poważnej szkodzie lub jej naprawienia w rozumieniu art. 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 2015/478.
70 W części drugiej skarżąca uważa, że Komisja popełniła błąd, stwierdzając, iż istnieją dowody na to, że przemysł Unii przystosowuje się do sytuacji, zgodnie z wymogiem art. 19 ust. 2 lit. b) rozporządzenia 2015/478.
71 Komisja kwestionuje zasadność zarzutu pierwszego.
– W przedmiocie części pierwszej zarzutu pierwszego, dotyczącej konieczności przedłużenia obowiązywania środka ochronnego w celu zapobieżenia poważnej szkodzie lub jej naprawienia
72 Zgodnie z art. 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 2015/478 środek ochronny może zostać przedłużony, jeżeli zostanie ustalone, że takie przedłużenie jest konieczne dla zapobieżenia poważnej szkodzie lub jej naprawienia.
73 Po pierwsze, skarżąca uważa, że nie uwzględniając w okresie objętym dochodzeniem dotyczącym ewentualnego przedłużenia środka ochronnego, a mianowicie w latach 2018–2020 (zwanym dalej „okresem objętym dochodzeniem”), niektórych aspektów rynku, które zaprzeczają wnioskowi, iż przedłużenie środka ochronnego było konieczne do naprawienia poważnej szkody, Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie przy ustalaniu konieczności przedłużenia w rozumieniu art. 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 2015/478.
74 W pierwszej kolejności skarżąca zarzuca Komisji nieuwzględnienie czynników dotyczących mocy produkcyjnych przemysłu unijnego i udziałów tego przemysłu w rynku w Unii.
75 Najpierw należy zróżnicować znaczenie, jakie skarżąca przypisuje każdemu z tych czynników.
76 Z jednej strony skarżąca twierdzi, że moce produkcyjne przemysłu unijnego pozostały stabilne. Jednakże z analizy zawartej w motywie 12 zaskarżonego rozporządzenia, łączącej zmiany wielkości produkcji, mocy produkcyjnych i ich wykorzystania wyraźnie wynika, że wykorzystanie mocy produkcyjnych zmniejszyło się o 13 punktów procentowych.
77 Z drugiej strony skarżąca wskazuje, że udziały w rynku przemysłu unijnego wzrastały z roku na rok. Ta pozytywna tendencja wynika również z dodatkowej analizy poszczególnych rodzin lub kategorii produktów przeprowadzonej przez Komisję. Jednakże, jak wynika z motywu 13 zaskarżonego rozporządzenia, wzrost ten był powiązany ze spadkiem konsumpcji w całym rozpatrywanym okresie. W związku z tym znaczenie wzrostu udziałów w rynku w ramach analizy sytuacji gospodarczej unijnego przemysłu stalowego należy zrelatywizować, ponieważ w praktyce wzrost ten nie przełożył się na poprawę rentowności. W tym względzie należy zauważyć, że sytuacja ta jest wyraźnie wskazana w motywie 15 zaskarżonego rozporządzenia, w którym wyjaśniono, że w latach 2018 i 2019 przemysł Unii zaczął przynosić straty oraz że rentowność nadal spadała w latach 2019 i 2020.
78 Następnie należy dokonać relatywizacji metody leżącej u podstaw analizy przedstawianej przez skarżącą w odniesieniu do tych czynników.
79 Z jednej strony wadą podejścia skarżącej jest brak wskazania kontekstu. Nie wolno bowiem lekceważyć faktu, że w celu określenia znaczenia pozytywnej lub negatywnej zmiany danego czynnika należy ją rozpatrywać we właściwym kontekście. W związku z tym wzrost udziału przemysłu Unii w rynku w okresie badanym należy oceniać w świetle faktu, że odnośny poziom udziału w rynku w latach 2019 i 2020 był zbliżony do poziomu udziału w rynku z 2017 r., kiedy to przemysł Unii był pod wpływem wzrostu przywozu. W związku z tym ze wzrostu udziału przemysłu unijnego w rynku nie można wywnioskować, że sytuacja przemysłu unijnego nie była już niestabilna lub podatna na zagrożenia. Ponadto, ponieważ środek ochronny opiera się na utrzymaniu tradycyjnych przepływów handlowych pod względem wolumenu przywozu na podstawie lat 2015–2017, wzrost udziału Unii w rynku na tym poziomie nie wskazuje na brak szkody.
80 Z drugiej strony należy przypomnieć, że analiza sytuacji gospodarczej przemysłu hutniczego, którą Komisja ma obowiązek przeprowadzić, wymaga uwzględnienia szeregu czynników, przy czym żaden z nich nie jest decydujący z osobna. Tym samym ustalenie ewentualnego oczywistego błędu w ocenie popełnionego przez Komisję przy przeprowadzaniu jej analizy powinno uwzględniać metodę, którą zastosowała. Tymczasem, jak wynika w szczególności z ustaleń zawartych w sposób wyraźny w pkt 3.1 zaskarżonego rozporządzenia, wniosek, do którego doszła Komisja w motywie 17 tego rozporządzenia, a mianowicie że sytuacja przemysłu Unii jest niestabilna i podatna na wstrząsy, opiera się na wielu innych wskaźnikach szkody, które prawie w całości wykazują silne tendencje spadkowe. Wszystkie wskaźniki dotyczące produkcji, sprzedaży, zwrotu z kapitału i zatrudnienia wykazały spadek w sytuacji, gdy sprzedaż i ceny sprzedaży na rynku krajowym również spadły, co doprowadziło do zmniejszenia rentowności przemysłu Unii.
81 W świetle powyższego należy stwierdzić, że oceny skarżącej mają fragmentaryczny i odosobniony charakter.
82 W drugiej kolejności skarżąca zarzuca Komisji nieuwzględnienie spadku przywozu w okresie objętym dochodzeniem, który jest widoczny na podstawie danych zawartych w zaskarżonym rozporządzeniu.
83 Jednakże, aby oddalić ten zarzut, wystarczy zauważyć, że oceny skarżącej nie mają znaczenia dla sprawy, ponieważ nie są umieszczone w odpowiednim kontekście. Po pierwsze bowiem, wolumen osiągnięty przez przywóz w 2020 r. odpowiada poziomowi z 2015 r., który został już uznany za wyrządzający szkodę, a po drugie, spadek przywozu pod względem udziału w rynku prowadzi do poziomu równoważnego z poziomem zaobserwowanym w 2017 r., jak wyraźnie wskazano w motywie 25 zaskarżonego rozporządzenia. Ponadto należy zauważyć, że skarżąca nie przedstawiła niczego, co by bezpośrednio przeczyło wnioskom Komisji, zgodnie z którymi w świetle opisanego powyżej podejścia kontekstowego przywóz na unijny rynek stali raczej wzrósł w ujęciu względnym w porównaniu z okresem poprzedzającym wprowadzenie środka ochronnego.
84 W związku z tym nie można zarzucać Komisji, że nie wzięła pod uwagę podnoszonego zmniejszenia przywozu.
85 Po drugie, skarżąca twierdzi, że na podstawie pozytywnej i obiektywnej oceny danych, o których mowa w pkt 74 i 82 powyżej, Komisja nie mogła stwierdzić konieczności przedłużenia obowiązywania środka ochronnego w celu uniknięcia poważnej szkody, nie popełniając przy tym oczywistego błędu w ocenie w świetle art. 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 2015/478.
86 Na wstępie należy zauważyć, że z zaskarżonego rozporządzenia wynika, iż Komisja przeprowadziła badanie prospektywne, czego skarżąca nie kwestionuje. W tym względzie skarżąca formułuje dwa zarzuty szczegółowe.
87 Z jednej strony skarżąca zarzuca Komisji, że nie wzięła pod uwagę wzrostu zysków głównych podmiotów przemysłu unijnego. Ponieważ jednak zarzut ten opiera się na okolicznościach, których zakres czasowy wykracza poza rozpatrywany przez Komisję okres, należy go oddalić jako nieistotny dla sprawy.
88 Z drugiej strony skarżąca zarzuca Komisji, że nie wzięła pod uwagę braku presji na przemysł Unii ze strony przywozu z Chińskiej Republiki Ludowej. Jednakże z motywów 39 i 43 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że badanie prospektywne, którego dokonała Komisja, uwzględniło stan nadprodukcji i nadwyżki mocy produkcyjnych w skali światowej. Ten zarzut również należy zatem oddalić.
89 Z powyższego wynika, że wbrew twierdzeniom skarżącej Komisja nie pominęła ani niektórych danych, ani ich znaczenia. Tymczasem w zakresie, w jakim skarżąca opiera swoje zastrzeżenia na tym braku uwzględnienia danych, należy stwierdzić na podstawie zasad przypomnianych w pkt 67 powyżej, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie w ramach analizy, która doprowadziła ją do uznania, że przedłużenie obowiązywania środka ochronnego było konieczne do zapobieżenia poważnej szkodzie lub jej naprawienia.
90 Po trzecie wreszcie, skarżąca zarzuca Komisji, że nie przeprowadziła odpowiedniej analizy nieprzypisania szkody w odniesieniu do wyjątkowych okoliczności rynkowych panujących w 2020 r., a spowodowanych pandemią COVID-19. W tym względzie podnosi ona, że kwestia ta została poruszona jedynie w sposób pomocniczy w zaskarżonym rozporządzeniu.
91 Na wstępie należy zauważyć, że z jednej strony bezsporne jest, iż z licznych fragmentów zaskarżonego rozporządzenia wynika, że Komisja zbadała skutki pandemii COVID-19 w ramach swojej analizy, a z drugiej strony argumentacja skarżącej nie wskazuje dokładnie tych fragmentów, które jej zdaniem wskazują, iż aspekt ten został potraktowany w sposób niewystarczający, lecz ogranicza się do określenia analizy przeprowadzonej w tym względzie przez Komisję jako niekompletnej. Zatem ogólnikowy charakter tego zarzutu stoi na przeszkodzie stwierdzeniu oczywistego błędu w ocenie popełnionego przez Komisję.
92 W każdym razie z jednej strony na rozprawie, w odpowiedzi na wniosek Sądu o sprecyzowanie treści tego zarzutu, skarżąca podtrzymała swoje zastrzeżenia dotyczące niepełnego charakteru analizy Komisji w stosunku do danych dostępnych w tamtym czasie. Jednakże nie sprecyzowała ona treści tych danych i odniosła się w sposób ogólny do okoliczności, że Komisja dysponowała szczegółowymi informacjami na temat sytuacji z racji dochodzeń prowadzonych w sprawie innych środków ochrony handlowej. Ponadto skarżąca nie wykazała konkretnie braków w tym względzie w rozumowaniu zawartym w zaskarżonym rozporządzeniu.
93 Z drugiej strony w ramach kontroli, której przeprowadzenie w niniejszej sprawie należy do Sądu, zgodnie z zasadami przypomnianymi w pkt 67 powyżej przy ocenie prospektywnych analiz przeprowadzonych przez Komisję należy uwzględnić szczególnie istotny czynnik niepewności związany z nadzwyczajnym kryzysem. Tymczasem argument skarżącej, zgodnie z którym Komisja mogła oprzeć się na bardziej precyzyjnych danych, jakoby znajdujących się w jej posiadaniu, aby przeprowadzić analizę nieprzypisania szkody, nie uwzględnia bardzo wysokiego stopnia niepewności związanej z przebiegiem kryzysu wyjątkowych rozmiarów, takiego jak pandemia COVID-19.
94 W świetle powyższego należy oddalić część pierwszą zarzutu pierwszego.
– W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego, dotyczącej dowodu przystosowania się do sytuacji
95 Zgodnie z art. 19 ust. 2 lit. b) rozporządzenia 2015/478 środek ochronny może zostać przedłużony, jeżeli zostanie ustalone, że istnieją dowody przystosowywania się przez producentów unijnych do sytuacji.
96 Po pierwsze, skarżąca uważa, że Komisja popełniła błąd, stwierdzając, że takie dowody istniały, ponieważ zaskarżone rozporządzenie nie zawiera wystarczających dowodów pozwalających na stwierdzenie, że przemysł Unii podejmował odpowiednie środki w celu przystosowania się do wzrostu przywozu. W tym względzie skarżąca podnosi, że nie przedstawiono żadnego planu przystosowania, i twierdzi, że jasno widać, iż producenci unijni nie podjęli w ciągu ostatnich dwóch i pół roku odpowiednich działań dostosowawczych.
97 Na wstępie należy zauważyć, że z zaskarżonego rozporządzenia wynika, iż Komisja wzięła pod uwagę szereg elementów świadczących o działaniach dostosowawczych podjętych przez przemysł Unii. O ile w motywie 68 zaskarżonego rozporządzenia wskazano, że przedłożone zostały Komisji poufne informacje dotyczące działań dostosowawczych podjętych przez producentów unijnych, o tyle w motywach 69 i 70 tego rozporządzenia znajdują się jednak szczegółowe informacje. Należy stwierdzić, że skarżąca odstąpiła od wszelkiej analizy tych informacji i ograniczyła się do stwierdzenia, że wszystkie odniesienia do działań dostosowawczych przedstawione przez Komisję nie zostały poparte żadnym dowodem.
98 Tymczasem zgodnie z zasadami przypomnianymi w pkt 67 powyżej nie ma znaczenia okoliczność, że w braku szczegółowego zakwestionowania elementów, na których opiera się analiza Komisji, skarżąca wskazuje, że inne rodzaje informacji byłyby istotne.
99 Po drugie, zdaniem skarżącej nie przedstawiono żadnego dowodu ani na brak mocy produkcyjnych przemysłu unijnego, jak i na jego niezdolność do dostarczenia wszystkich niezbędnych towarów na rynek Unii.
100 Zarzut ten należy oddalić ze względu na brak znaczenia dla sprawy, ponieważ – choć wszystkie środki podjęte przez przemysł Unii dotyczyły działań mających na celu zwiększenie skuteczności działań mających wspierać wydajność przemysłu Unii i właściwe wspieranie konkurencji w scenariuszu rynkowym charakteryzującym się wzrostem przywozu – środki te nie miały natomiast na celu umożliwienia przemysłowi Unii zaspokojenia zapotrzebowania na dostawy na rynku unijnym.
101 W tym względzie argumenty skarżącej dotyczące nieuwzględnienia przez Komisję wzrostu udziałów w rynku przemysłu Unii i spadku przywozu, powtórzone w tym kontekście, należy oddalić z powodów przedstawionych w pkt 77, 83 i 84 powyżej.
102 Po trzecie, skarżąca uważa, że przemysł Unii wcale się nie przystosował, ponieważ nie znajdował się w sytuacji, w której wystąpiła lub zagrażała mu szkoda, o czym świadczą znaczne zyski osiągane przez producentów unijnych oraz brak presji ze strony przywozu z Chińskiej Republiki Ludowej. W tym względzie wystarczy przypomnieć, że w pkt 87 i 88 powyżej stwierdzono, iż należy odrzucić założenia tego rozumowania.
103 Wobec powyższego część drugą zarzutu pierwszego należy oddalić jako bezzasadną.
104 Ponieważ stwierdzono bezzasadność dwóch części składających się na zarzut pierwszy, zarzut ten należy oddalić w całości.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego oczywistych błędów popełnionych przez Komisję przy ocenie interesu Unii w przedłużeniu obowiązywania środka ochronnego
105 W zarzucie drugim skarżąca podnosi, że błędne jest stanowisko Komisji, zgodnie z którym nie istnieją nadrzędne względy ekonomiczne, które mogłyby prowadzić do wniosku, że przedłużenie istniejącego środka ochronnego nie leży w interesie Unii.
106 W pierwszej kolejności skarżąca kwestionuje zasadność twierdzenia zawartego w zaskarżonym rozporządzeniu, zgodnie z którym kontyngenty taryfowe zwolnione z ceł odpowiadały popytowi. Skarżąca wskazuje bowiem, że podczas ogólnego ożywienia gospodarczego, które nastąpiło po pandemii COVID-19, wystąpiła nierównowaga między wysokim popytem na surowce a słabą podażą producentów unijnych, którzy nie byli w stanie go zaspokoić, co doprowadziło do znacznego wzrostu cen w Unii. W tym kontekście skarżąca podnosi, że w trzecim kwartale 2021 r. wyczerpanie kontyngentów głównych dostawców stali z państw trzecich utrudniło zaopatrzenie użytkowników i importerów w stal.
107 Należy stwierdzić, że argument skarżącej opiera się na podejściu, które nie uwzględnia mechanizmu środka ochronnego, który skłania importera do tego, by różnicował swoje źródła zaopatrzenia i zwracał się w razie potrzeby do producentów mających siedzibę w państwach trzecich, dla których kontyngent taryfowy nie został wyczerpany. Tymczasem w niniejszej sprawie z akt sprawy wynika, że kontyngenty zwolnione z ceł pozostały niewykorzystane, czego skarżąca nie kwestionuje.
108 W tym kontekście należy stwierdzić, że nie wykazano żadnego oczywistego błędu w ocenie mającego wpływ na analizę Komisji.
109 W drugiej kolejności skarżąca utrzymuje, że zawarte w zaskarżonym rozporządzeniu twierdzenia, zgodnie z którymi z jednej strony nie istnieje bezpośredni związek między środkiem ochronnym a wzrostem cen stali, a z drugiej strony poziom tych cen nie został utrzymany po dostosowaniu rynku do sytuacji po pandemii COVID-19, nie znajdują potwierdzenia w danych, na których opiera się analiza Komisji.
110 Jednakże przede wszystkim należy zauważyć, że gdyby wzrost cen był spowodowany środkiem ochronnym, z danych analitycznych wynikałoby, że unijny przemysł stalowy mógł uwolnić się od wszelkiej wiążącej presji konkurencyjnej. Tymczasem Komisja nie mogła dojść do takiego wniosku wobec dużej liczby niewykorzystanych kontyngentów zwolnionych z ceł, pochodzących z kilku źródeł, praktycznie we wszystkich kategoriach produktów, w ostatnim okresie obowiązywania środka ochronnego, co miało miejsce w niniejszej sprawie, jak wskazano w pkt 107 powyżej.
111 Co więcej, przy ustalaniu przyczyn odpowiedzialnych za wzrost cen na rynku Unii nie można wykluczyć wpływu innych czynników – takich jak równoległy wzrost cen surowców wskazany w motywie 100 zaskarżonego rozporządzenia.
112 Wreszcie, z akt sprawy wynika, że ze względu na to, iż te podwyżki cen zaobserwowano na głównych rynkach stali w skali światowej, gdzie środek ochronny nie miał zastosowania, uwagi skarżącej dotyczące związku przyczynowego między środkiem ochronnym a wzrostem cen nie są przekonujące.
113 W związku z tym ocena Komisji dotycząca wzrostu cen w ramach oceny interesu Unii w przedłużeniu środka ochronnego nie jest oczywiście błędna.
114 W trzeciej kolejności skarżąca kwestionuje fakt, że Komisja stwierdziła zatem, iż problemy z podażą, które wystąpiły po ogólnym ożywieniu gospodarczym, miały charakter przejściowy, ponieważ w przeciwieństwie do Komisji skarżąca uważa, że ponowne uruchamianie przez przemysł Unii wyłączonych zakładów nie jest w stanie zagwarantować w rozsądnie krótkim czasie przywrócenia normalnych warunków zaopatrzenia w stal sprzed pandemii COVID-19.
115 Skarżąca podnosi bowiem, że wzrost popytu po ogólnym ożywieniu gospodarczym doprowadził w szczególności do stopniowego niedoboru surowców, co miało wpływ na działalność przetwórców tych surowców. Dostawy były regularnie odwoływane lub zawieszane. Ponadto koszty transportu morskiego wzrosły gwałtownie, a logistyka stała się coraz trudniejsza.
116 Przede wszystkim należy przypomnieć, że skoro kontyngenty taryfowe nie zostały wyczerpane (zob. pkt 107 powyżej), środek ochronny nie może być przyczyną podnoszonej niezdolności przemysłu Unii do zaspokojenia popytu na rynku unijnym.
117 Co więcej, ponieważ skarżąca nie wykazała niewystarczającej podaży na rynku Unii, jej argumenty dotyczące terminów dostaw i kosztów logistyki są pozbawione znaczenia.
118 Wreszcie, informacji zawartych w motywach 110 i 111 zaskarżonego rozporządzenia, dotyczących zdolności przemysłu Unii do zapewnienia przywrócenia w rozsądnym terminie normalnych warunków zaopatrzenia, nie może podważyć zwykłe przeciwne twierdzenie skarżącej bez przedstawienia przez nią dowodów na poparcie tego twierdzenia.
119 W konsekwencji skarżąca nie wykazała, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do interesu Unii w przedłużeniu środka ochronnego.
120 Tytułem uzupełnienia można podnieść nieistotny dla sprawy charakter argumentów skarżącej opartych na danych dotyczących rozwoju sytuacji po okresie objętym dochodzeniem, ponieważ za pomocą tych argumentów nie można wykazać istnienia oczywistego błędu w ocenie mającego wpływ na analizę Komisji w odniesieniu do interesu Unii w przedłużeniu środka ochronnego, ponieważ dane te nie mogły zostać uwzględnione w dochodzeniu dotyczącym ewentualnego przedłużenia środka ochronnego.
121 W świetle całości powyższych rozważań należy oddalić zarzut drugi jako bezzasadny, a tym samym oddalić skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
122 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
123 Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Komisji – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (dziesiąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) European Association of Non-Integrated Metal Importers & distributors (Euranimi) zostaje obciążone kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 4 października 2023 r.
Podpisy