Sprawa T‑289/01

Der Grüne Punkt – Duales System Deutschland GmbH

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – System zbiórki i odzysku opakowań wprowadzanych do obrotu w Niemczech i oznaczonych logo Der Grüne Punkt – Decyzja o wyłączeniu – Obowiązki nałożone przez Komisję w celu zapewnienia konkurencji – Wyłączność przyznana przedsiębiorstwom prowadzącym zbiórkę przez korzystający z ich usług podmiot zarządzający systemem – Ograniczenie konkurencji – Konieczność zapewnienia dostępu konkurentów do urządzeń służących do prowadzenia zbiórki, z których korzysta podmiot zarządzający systemem – Zobowiązania podjęte przez podmiot zarządzający systemem

Streszczenie wyroku

1.      Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Zakaz – Wyłączenie – Zobowiązanie zaproponowane w trakcie postępowania administracyjnego

(art. 81 WE)

2.      Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Zakaz – Wyłączenie – Przesłanki

3.      Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Zakaz – Wyłączenie – Przesłanki

(art. 81 ust. 1 i 3 WE; rozporządzenie Rady nr17, art. 8 ust. 1)

4.      Konkurencja – Reguły wspólnotowe – Stosowanie przez sądy krajowe

(art. 81 ust. 1 WE)

5.      Konkurencja – Przedsiębiorstwa zobowiązane do zarządzania usługami w ogólnym interesie gospodarczym

(art. 86 ust. 2 WE)

1.      Zobowiązanie przedstawione przez przedsiębiorstwo w toku postępowania administracyjnego w odpowiedzi na zastrzeżenia wyrażone w tych ramach przez Komisję ma ten skutek, że uściśla treść porozumień zgłoszonych w celu uzyskania atestu negatywnego lub wyłączenia na podstawie art. 81 WE, poprzez wskazanie Komisji, w jaki sposób przedsiębiorstwo to zamierza zachowywać się w przyszłości. W związku z tym Komisja ma prawo wydać decyzję, uwzględniając to zobowiązanie i zadaniem Sądu nie jest badanie jej legalności w świetle elementu, z którego przedsiębiorstwo zrezygnowało w trakcie postępowania administracyjnego.

(por. pkt 87–89)

2.      W przypadku gdy urządzenia należące do partnerów handlowych przedsiębiorstwa, które stanowi zasadniczą część popytu, stanowią element o ograniczonej drożności dla jego konkurentów, Komisja może nakazać temu przedsiębiorstwu tytułem obowiązku warunkującego atest negatywny lub przyznanie wyłączenia na podstawie art. 81 WE, wspólne korzystanie przez nie oraz jego konkurentów z tych urządzeń, jeśli w jego braku byliby oni pozbawieni wszelkiej realnej możliwości wejścia na właściwy rynek i utrzymania się na nim.

(por. pkt 107, 112, 113)

3.      Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia nr 17 stanowi, że do decyzji o wyłączeniu można dołączyć warunki i obowiązki, przy czym przepis ten nie określa, kiedy Komisja musi wybrać jeden z tych środków. Co więcej, w związku z tym, że art. 81 ust. 3 WE wprowadza na korzyść przedsiębiorstw wyjątek od ogólnego zakazu przewidzianego w art. 81 ust. 1 WE, Komisji musi przysługiwać szeroki zakres uznania w zakresie szczegółowych postanowień dotyczących wyłączenia, przy czym Komisja jest zobowiązana przestrzegać granic wyznaczonych dla jej uprawnień w art. 81 WE.

Sam fakt, iż Komisja w pewnych przypadkach wolała narzucić warunki niż nałożyć obowiązki, nie wystarcza, by zakwestionować przewidzianą w rozporządzeniu nr 17 możliwość dołączenia do decyzji o wyłączeniu obowiązków, a nie warunków.

(por. pkt 153, 154)

4.      Gdy sądy krajowe orzekają w kwestii porozumień lub praktyk, które są już przedmiotem decyzji Komisji, działającej w ramach kompetencji, które zostały jej przyznane celem zapewnienia przestrzegania wspólnotowych reguł konkurencji, sądy te nie mogą wydawać decyzji, które byłyby sprzeczne z decyzją Komisji, nawet jeśli decyzja Komisji pozostaje w sprzeczności z decyzją wydaną przez sąd krajowy w pierwszej instancji.

(por. pkt 197)

5.      Nawet przy założeniu, że przedsiębiorstwo zarządzające systemem zbiórki i odzysku jednostkowych opakowań jest zobowiązane do usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym w rozumieniu art. 86 ust. 2 WE, okoliczność, że Komisja nałożyła na nie obowiązek, zgodnie z którym nie będzie ono uniemożliwiać przedsiębiorstwom prowadzącym zbiórkę zawierania z konkurentami tego przedsiębiorstwa umów, które pozwalają tym ostatnim na korzystanie z ich pojemników i innych urządzeń służących do zbierania i sortowania opakowań, ani też nie będzie utrudniać wykonywania tych umów, nie pozwala na wykazanie, że zagrożona jest realizacja – na warunkach możliwych do zaakceptowania z ekonomicznego punktu widzenia – powierzonej systemowi usługi z zakresu przyjmowania zwrotu i odzysku.

(por. pkt 207, 208)