Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2011 r. - Europäisch-Iranische Handelsbank przeciwko Radzie

(Sprawa T-434/11)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Europäisch-Iranische Handelsbank (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: S. Gadhia i S. Ashley, Solicitors, H. Hohmann, lawyer, D. Wyatt, Queen's Counsel oraz R. Blakeley, Barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności pkt 1 części B załącznika I do decyzji Rady 2011/299/WPZiB¹ w zakresie w jakim dotyczy skarżącej;

stwierdzenie nieważności pkt 1 części B załącznika I do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 503/2011² w zakresie w jakim dotyczy skarżącej;

stwierdzenie, że art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2010/413/WPZiB³ nie ma zastosowania do skarżącej;

stwierdzenie, że art. 16 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010⁴ nie ma zastosowania do skarżącej; oraz

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną wymogów proceduralnych, ponieważ:

nie podała ona odpowiednich, dokładnych i wystarczających powodów; oraz

nie przestrzegała praw do obrony oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej.

Zarzut drugi dotyczący popełnienia przez stronę pozwaną oczywistego błędu w ocenie przy ustalaniu, czy zostały spełnione kryteria wyznaczenia skarżącej na podstawie zaskarżonych przepisów, bowiem transakcje, w odniesieniu do których strona skarżąca została ewidentnie wskazana, albo uzyskały zezwolenie, albo były zgodne z zasadami i wskazówkami właściwego organu krajowego (niemieckiego banku centralnego).

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez stronę pozwaną uzasadnionych oczekiwań skarżącej, iż nie zostanie ona ukarana poprzez nałożenie środków ograniczających w oparciu o zachowanie, na które zezwolił właściwy organ krajowy. Ewentualnie, ukaranie skarżącej w takich okolicznościach naruszyło zasady pewności prawa oraz prawo skarżącej do dobrej administracji.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że wskazanie skarżącej narusza jej prawa własności lub prawo do prowadzenia działalności oraz stanowi oczywiste naruszenie zasady proporcjonalności.

Zarzut piąty dotyczący tego, że jeżeli umocowanie, na podstawie którego wydaje się, że działała pozwana, jest obligatoryjne, jest bezprawne jako sprzeczne z zasadą proporcjonalności.

____________

¹ - Decyzja Rady 2011/299/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. zmieniająca decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 65).

² - Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 503/2011 z dnia 23 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 26).

³ - Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).

⁴ - Rozporządzenie Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1).