POSTANOWIENIE SĄDU (czwarta izba)
z dnia 12 października 2011 r.
Skarga o stwierdzenie nieważności – Nota obciążeniowa – Zarzut niedopuszczalności – Umowny charakter sporu – Charakter skargi – Akt zaskarżalny
W sprawie T‑353/10
Lito Maieftiko Gynaikologiko kai Cheirourgiko Kentro AE, z siedzibą w Atenach (Grecja), reprezentowana przez adwokata E. Tzanniniego,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez D. Triantafyllou oraz A. Saukę, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności w części noty obciążeniowej wydanej przez Komisję w dniu 22 lipca 2010 r. w celu odzyskania kwoty 109 415,20 EUR wypłaconej skarżącej w ramach wkładu finansowego dla wsparcia projektu badań naukowych w zakresie medycyny,
SĄD (czwarta izba),
w składzie: I. Pelikánová (sprawozdawca), prezes, K. Jürimäe i M. van der Woude, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżąca, Lito Maieftiko Gynaikologiko kai Cheirourgiko Kentro AE, jest kliniką specjalizującą się w położnictwie, ginekologii i chirurgii. Skarżąca jest członkiem konsorcjum, które w grudniu 2003 r. zawarło z Komisją Wspólnot Europejskich umowę dotyczącą projektu badań naukowych w zakresie medycyny pod nazwą Dicoems (zwaną dalej „umową”), na podstawie której Komisja zobowiązała się zapewnić wkład finansowy w postaci płatności rozłożonych na kilka rat. Rzeczony projekt rozpoczął się w dniu 1 stycznia 2004 r. i zakończył w dniu 30 czerwca 2006 r., jednak umowa, która go dotyczyła, wciąż obowiązuje, gdyż Komisja nie dokonała jeszcze wypłaty trzeciej i ostatniej raty.
2 Zgodnie z art. 12 umowy podlega ona prawu belgijskiemu. Ponadto zgodnie z art. 13 Sąd, a w szczególnych okolicznościach Trybunał, mają wyłączną właściwość w zakresie rozstrzygania wszelkich sporów pomiędzy Unią Europejską a członkami konsorcjum dotyczących ważności, stosowania lub interpretacji umowy.
3 Pismem z dnia 29 kwietnia 2009 r. Komisja poinformowała skarżącą, że zostanie poddana kontroli w formie audytu finansowego ze względu na jej udział w projekcie Dicoems. Z pisma tego wynikało, że skarżąca miała między innymi przedstawić w trakcie kontroli listę obecności pracowników zajmujących się projektem. W trakcie audytu, który został przeprowadzony między 3 a 6 sierpnia 2009 r., stwierdzono, że skarżąca nie przekazała listy obecności precyzującej przepracowane godziny swoich pracowników, za które domagała się zapłaty.
4 W październiku 2009 r. Komisja powiadomiła skarżącą o projekcie raportu z audytu zawierającego wzmiankę o braku listy obecności oraz wezwała ją do przedstawienia uwag. Przekazane przez skarżącą w piśmie z dnia 5 listopada 2009 r. uwagi nie przekonały Komisji, która pismem z dnia 23 grudnia 2009 r. podtrzymała wnioski sformułowane w raporcie z audytu.
5 Pismem poprzedzającym postępowanie windykacyjne z dnia 27 kwietnia 2010 r. Komisja zażądała od skarżącej zwrotu kwoty 109 415,20 EUR. W dniu 26 maja 2010 r. skarżąca zwróciła się do Komisji o ponowne zbadanie i przyjęcie wcześniej przekazanych przez nią uwag.
6 Uznawszy jednak, iż odpowiedź skarżącej nie zawiera żadnej nowej informacji, Komisja przesłała jej w dniu 22 lipca 2010 r. notę obciążeniową (zwaną dalej „notą obciążeniową”), w której domagała się zapłacenia kwoty 109 415,20 EUR do dnia 6 września 2010 r.
7 Ponadto nota obciążeniowa zawierała w tytule „Warunki płatności” następujące wskazówki:
„1. Wszelkie opłaty bankowe obciążają Państwa.
2. Komisja zastrzega sobie, za wcześniejszym powiadomieniem, prawo do dokonania windykacji w formie potrącenia wierzytelności wzajemnych, potwierdzonych, opiewających na ustaloną kwotę i wymagalnych.
3. W przypadku braku wpłynięcia środków na konto Komisji przed upływem terminu stwierdzona przez Wspólnoty wierzytelność podlega odsetkom równym stopie procentowej stosowanej przez Europejski Bank Centralny do jego głównych operacji refinansowania publikowanej w serii C Dziennika Urzędowego [Unii Europejskiej], obowiązującej pierwszego dnia kalendarzowego miesiąca, w którym przypada termin płatności, 09‑2010 + 3,5 punktu procentowego.
4. W przypadku braku wpłynięcia środków na konto Komisji przed upływem terminu Komisja zastrzega sobie prawo do:
– egzekucji z wszelkich gwarancji finansowych, które zostały wcześniej zastrzeżone,
– wszczęcia postępowania egzekucyjnego zgodnie z art. 299 TFUE,
– zgłoszenia braku płatności w bazie danych dostępnej dla urzędników zatwierdzających budżet Unii do czasu uzyskania tej płatności w całości”.
Przebieg postępowania i żądania stron
8 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 31 sierpnia 2010 r. skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie.
9 W odrębnym piśmie, złożonym w dniu 8 października 2010 r., Komisja podniosła zarzut niedopuszczalności.
10 Komisja wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
11 Skarżąca wnosi w istocie do Sądu o:
– oddalenie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję;
– stwierdzenie nieważności noty obciążeniowej w zakresie, w jakim Komisja domaga się zapłaty kwoty przekraczającej kwotę, co do której sama przyznała w piśmie z dnia 5 listopada 2009 r., że jest jej dłużna, oraz w zakresie, w jakim odmawia skarżącej uiszczenia lub wyrównania tej ostatniej kwoty, kwotą, którą jest jej dłużna w ramach trzeciej raty na podstawie umowy;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Co do prawa
12 Zgodnie z art. 114 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, jeżeli strona tego zażąda, Sąd może rozstrzygnąć o niedopuszczalności skargi bez rozpoznawania istoty sprawy. Zgodnie z art. 114 § 3, jeżeli Sąd nie zadecyduje inaczej, pozostała część postępowania odbywa się ustnie. W niniejszym przypadku Sąd uważa, że ma wystarczającą wiedzę na podstawie akt sprawy, aby orzec w przedmiocie zarzutu Komisji bez otwierania procedury ustnej.
13 Komisja podnosi zarzut niedopuszczalności dotyczący, po pierwsze, umownego charakteru sporu między nią a skarżącą, co oznacza, iż Sąd nie jest właściwy, aby orzekać w jego przedmiocie w ramach skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE oraz, po drugie, czysto informacyjnego charakteru skierowanej przeciwko skarżącej noty obciążeniowej, która nie jest aktem zaskarżalnym w rozumieniu art. 263 TFUE.
Argumenty stron
14 Komisja podnosi w pierwszej kolejności, że nota obciążeniowa została wydana w ramach umowy, ze względu na niewystarczające uzasadnienie wydatków poniesionych przez skarżącą w celu wywiązania się ze swoich zobowiązań umownych. Nieprawidłowe wykonanie umowy stanowi kwestię odpowiedzialności umownej, a wymiana pism, wezwania do usunięcia uchybienia i płatności z nimi związane nie podlegają kontroli zgodności z prawem przewidzianej w art. 263 TFUE. W przeciwnym razie właściwość Sądu zostałaby rozszerzona poza granice określone w traktacie FUE, który pozwala mu na rozstrzyganie sporów dotyczących umów jedynie na podstawie stosownych klauzul arbitrażowych, zgodnie z art. 272 TFUE, co wyłącza jednakże równoległe zastosowanie innych środków prawnych.
15 Komisja podnosi w drugiej kolejności, że nota obciążeniowa jest jedynie zwykłym aktem przygotowawczym o charakterze informacyjnym, który nie zmienia sytuacji prawnej skarżącej. W tym względzie Komisja powołuje się na przepisy rozporządzenia finansowego oraz szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia finansowego, a także na wyrok Sądu z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawie T‑260/04 Cestas przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑701, pkt 76. Według Komisji sytuacja prawna skarżącej może ulec zmianie jedynie na podstawie orzeczenia sądowego zasądzającego jej należną kwotę albo ewentualnie, na podstawie ostatecznej decyzji stanowiącej tytuł wykonawczy wydanej przez Komisję na mocy art. 299 TFUE.
16 Skarżąca podnosi w pierwszej kolejności, że fakt poddania sporu właściwości Sądu za pośrednictwem klauzuli arbitrażowej nie wyklucza możliwości zwrócenia się do Sądu na podstawie art. 263 TFUE. Z klauzuli arbitrażowej nie wynika także, że jedna z dróg prawnych jest pomocnicza względem drugiej. Ponadto niniejszy spór nie wynika z interpretacji, bądź wykonania warunków umowy, lecz dotyczy wyłącznie całkowitego braku uzasadnienia noty obciążeniowej. Poza tym skarżąca uważa, że sama okoliczność, iż wydany przez Komisję akt jest częścią postępowania o charakterze umownym, nie wystarcza, aby stwierdzić niedopuszczalność skargi o stwierdzenie nieważności tego aktu wniesionej przez podmiot, którego ten akt dotyczy i do którego akt ten jest formalnie skierowany, jeśli wspomniany akt został wydany przez Komisję w wykonywaniu jej własnych kompetencji.
17 Skarżąca podkreśla w drugiej kolejności, że Komisja uchybiła swojemu obowiązkowi jasnego rozróżnienia decyzji stanowiącej tytuł wykonawczy od zwykłego dokumentu informacyjnego. W konsekwencji nota obciążeniowa powinna zostać zbadana z punktu widzenia jej treści. Według skarżącej przy zastosowaniu tego kryterium nota obciążeniowa stanowi ostateczny akt wywołujący skutki prawne, zgodnie z postanowieniami art. 299 TFUE. Wynika to z samego jej tekstu, który zawiera wzmiankę o groźbie egzekucji w przypadku braku zapłaty, a także wszelkie konieczne dla egzekucji elementy, takie jak dokładna kwota, termin płatności, data, od której rozpoczyna się naliczanie odsetek oraz zagrożenie sankcjami. Ponadto skarżąca uważa, że w ramach wewnętrznego postępowania kontrolnego i księgowego akty, które wyrażają ostateczne stanowisko Komisji, są aktami podlegającymi zaskarżeniu. Tymczasem wraz z wydaniem noty obciążeniowej postępowanie to zostało zakończone i po jej wydaniu nie pozostał już żaden środek prawny do wykorzystania.
Ocena Sądu
W przedmiocie charakteru skargi w niniejszej sprawie w postaci, w jakiej wniosła ją skarżąca
18 Tytułem wstępu należy przypomnieć, że to do strony skarżącej, a nie do sądu wspólnotowego, należy dokonanie wyboru najbardziej odpowiedniej podstawy prawnej jej skargi (zob. wyrok Trybunału z dnia 15 marca 2005 r. w sprawie C‑160/03 Hiszpania przeciwko Eurojustowi, Zb.Orz s. I‑2077, pkt 35; postanowienia Sądu: z dnia 26 lutego 2007 r. w sprawie T‑205/05 Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 38; z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie T‑97/07 Imelios przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 19).
19 W niniejszym przypadku, chociaż skarga nie opiera się wyraźnie na przepisach dotyczących skargi o stwierdzenie nieważności, z przedstawionych przed Sądem uwag pisemnych skarżącej wynika, że skarga mająca na celu stwierdzenie nieważności noty obciążeniowej została oparta na art. 263 TFUE.
20 I tak na pierwszej stronie skargi skarżąca określa ją jako skargę „mającą na celu stwierdzenie nieważności noty obciążeniowej”. Podobnie, we wnioskach przedstawionych na s. 22 skargi wnosi ona do Sądu o „stwierdzenie nieważności noty obciążeniowej” oraz o „stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji również w części dotyczącej braku [uiszczenia płatności przez Komisję] w ramach trzeciej raty”. Poza tym w pkt 18 uwag w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności po przypomnieniu, że „w ramach skargi o stwierdzenie nieważności sąd bada zgodność z prawem aktów […] wywołujących wiążące skutki prawne wobec osób trzecich poprzez istotną zmianę ich sytuacji prawnej”, skarżąca podkreśla, że „not[a] obciążeniowa musi zostać uznana za taki akt”. Co więcej, w tym samym pkt 18 skarżąca wskazuje, że „w każdym razie [niniejszy] spór nie wynika z interpretacji lub wykonania warunków umowy, lecz dotyczy wyłącznie całkowitego braku uzasadnienia noty obciążeniowej”.
21 Wobec tego skargę w niniejszej sprawie należy rozpatrywać jako skargę o stwierdzenie nieważności.
W przedmiocie dopuszczalności skargi w niniejszej sprawie jako skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE
22 Należy przypomnieć, że na podstawie art. 263 TFUE sądy Unii Europejskiej kontrolują zgodność z prawem aktów wydanych przez instytucje, zmierzających do wywołania skutków prawnych wobec podmiotów trzecich poprzez istotną zmianę ich sytuacji prawnej (wyrok Trybunału z dnia 11 listopada 1981 r. w sprawie 60/81 IBM przeciwko Komisji, Rec. s. 2639, pkt 9; wyrok Sądu z dnia 15 stycznia 2003 r. w sprawach połączonych T‑377/00, T‑379/00, T‑380/00, T‑260/01 i T‑272/01 Philip Morris International i in. przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1, pkt 81).
23 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem kompetencja ta dotyczy wyłącznie aktów wymienionych w art. 288 TFUE, które wspomniane instytucje wydają zgodnie z warunkami określonymi w traktacie FUE w ramach wykonywania władztwa publicznego (zob. podobnie postanowienie Sądu z dnia 10 maja 2004 r. w sprawie T‑314/03 Musée Grévin przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1421, pkt 62, 63, 81; ww. w pkt 18 postanowienie Sądu w sprawie Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 39).
24 Natomiast wydane przez instytucje akty, które wpisują się w zakres umowy, z którą są nierozerwalne, ze względu na swój charakter nie znajdują się pośród aktów wymienionych w art. 288 TFUE, o których stwierdzenie nieważności można się ubiegać na podstawie art. 263 TFUE (ww. w pkt 23 postanowienie Sądu w sprawie Musée Grévin przeciwko Komisji, pkt 64; ww. w pkt 18 postanowienia Sądu: w sprawie Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 40; w sprawie Imelios przeciwko Komisji, pkt 22; postanowienie Sądu z dnia 6 października 2008 r. w sprawie T‑235/06 Austrian Relief Program przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 35; wyrok Sądu z dnia 17 czerwca 2010 r. w sprawach połączonych T‑428/07 i T‑455/07 CEVA przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 52).
25 Dopuszczalne byłoby zatem wniesienie w niniejszej sprawie skargi do Sądu o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE wyłącznie w przypadku, gdy nota obciążeniowa zmierzała do wywołania wiążących skutków prawnych wykraczających ponad te, które wynikają z umowy i związanych z korzystaniem przez Komisję, występującą w charakterze organu administracyjnego, z władztwa publicznego.
26 W tym względzie z akt sprawy wynika, że nota obciążeniowa wpisuje się w kontekst umowy wiążącej Komisję ze skarżącą, ponieważ jej przedmiotem jest odzyskanie wierzytelności, która znajduje podstawę w postanowieniach umowy.
27 Po pierwsze bowiem, kwota 117 306,85 EUR została wypłacona skarżącej przez Komisję na podstawie umowy. Po drugie, na podstawie art. II.31 ust. 1 warunków ogólnych umieszczonych w załączniku II do tejże umowy, Komisja ma prawo zażądać od członka konsorcjum zwrotu wszelkiej nienależnie pobranej kwoty lub kwoty, której odzyskanie jest uzasadnione zastosowaniem umowy, co uczyniła pismem z dnia 27 kwietnia 2010 r., żądając od skarżącej zwrotu kwoty 109 415,20 EUR (pkt 5 powyżej). Po trzecie, zgodnie z treścią noty obciążeniowej, która odsyła między innymi do pism Komisji z dnia 27 kwietnia i z dnia 13 lipca 2010 r., Komisja zażądała od skarżącej „zwrotu kwoty 109 415,20 EUR w związku z udziałem [skarżącej] w projekcie 507760 [Dicoems] oraz wprowadzeniem w życie wyników audytu [przeprowadzonego względem skarżącej]”.
28 Wbrew kontekstowi umownemu, w który wpisuje się stosunek prawny będący przedmiotem sporu, skarżąca uważa, że zaskarżona nota obciążeniowa ma charakter administracyjny. W tym względzie słusznie przypomniała, iż wydany przez instytucję w kontekście umownym akt należy uznać za rozłączalny od tego kontekstu, jeśli został wydany przez tę instytucję w wykonywaniu przez nią władztwa publicznego (zob. podobnie ww. w pkt 18 postanowienie w sprawie Imelios przeciwko Komisji, pkt 28).
29 W niniejszym przypadku zaś żadna okoliczność nie pozwala na stwierdzenie, że Komisja korzystała w swoich działaniach z władztwa publicznego. Z pkt 26 i 27 powyżej wynika bowiem, że przedmiotem noty obciążeniowej jest dochodzenie przez Komisję praw wynikających z postanowień umowy, która ją wiąże ze skarżącą. Nie ma ona natomiast na celu wywrzeć względem skarżącej skutków prawnych, które znajdują źródło w wykonywaniu przez Komisję władztwa publicznego przyznanego jej na podstawie prawa Unii Europejskiej. W związku z powyższym należy uznać notę obciążeniową za nierozerwalnie związaną z istniejącymi między Komisją a skarżącą stosunkami umownymi.
30 Jak zostało to podniesione w pkt 7 powyżej, nota obciążeniowa zawiera wprawdzie w tytule „warunki zapłaty” wskazówki dotyczące odsetek, jakie będą się stosować do potwierdzonej wierzytelności w przypadku niedokonania płatności w terminie, możliwości windykacji poprzez potrącenie lub w drodze egzekucji ewentualnych uprzednio złożonych gwarancji, a także możliwości wszczęcia egzekucji przymusowej oraz wpisu w bazie danych dostępnej dla urzędników zatwierdzających budżet wspólnotowy. Jednakże wskazówki te, nawet jeśli zostały zredagowane w sposób mogący sprawiać wrażenie, że chodzi tutaj o ostateczny akt wydany przez Komisję, mogą mieć w każdym razie oraz z założenia charakter wyłącznie przygotowawczy w stosunku do aktu Komisji związanego z egzekucją potwierdzonej wierzytelności, w związku z tym, że w nocie obciążeniowej Komisja nie odnosi się do środków, jakie zamierza wdrożyć, aby odzyskać wspomnianą wierzytelność, powiększoną o odsetki za zwłokę, przed upływem terminu płatności ustalonego w nocie obciążeniowej (zob. podobnie ww. w pkt 15 wyrok w sprawie Cestas przeciwko Komisji, pkt 71–74).
31 Z powyższych rozważań wynika, że zgodnie z ustaleniami przedstawionymi w pkt 25 powyżej wspomniana nota obciążeniowa, z samej swej natury, nie znajduje się wśród aktów, w stosunku do których można żądać stwierdzenia nieważności przez sądy Unii Europejskiej na podstawie art. 263 TFUE.
32 Wynika z tego w każdym razie, iż skargę w niniejszej sprawie należy odrzucić jako niedopuszczalną.
W przedmiocie możliwości zmiany kwalifikacji skargi w niniejszej sprawie na skargę opartą na klauzuli arbitrażowej na podstawie art. 272 TFUE
33 Mając na względzie klauzulę arbitrażową przewidzianą w art. 13 umowy, która przewiduje właściwość sądów Unii Europejskiej w zakresie rozstrzygania wszelkich sporów pomiędzy Unią a członkami konsorcjum dotyczących ważności, stosowania lub interpretacji umowy, należy zbadać, czy skarga w niniejszej sprawie może podlegać zmianie kwalifikacji na podstawie art. 272 TFUE.
34 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, jeżeli do Sądu została wniesiona skarga o stwierdzenie nieważności lub skarga odszkodowawcza, podczas gdy w istocie spór dotyczy materii umownej, Sąd dokonuje zmiany kwalifikacji skargi, jeżeli spełnione są przesłanki dokonania takiej zmiany kwalifikacji (wyrok Sądu z dnia 19 września 2001 r. w sprawie T‑26/00 Lecureur przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2623, pkt 38; ww. w pkt 23 postanowienie w sprawie Musée Grévin przeciwko Komisji, pkt 88; postanowienie Sądu z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie T‑265/03 Helm Düngemittel przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑2009, pkt 54; ww. w pkt 24 wyrok w sprawach połączonych CEVA przeciwko Komisji, pkt 57).
35 Z analizy orzecznictwa wynika, że w przypadku sporu dotyczącego materii umownej Sąd uznaje, że nie może dokonać zmiany kwalifikacji skargi o stwierdzenie nieważności, jeżeli takiej zmianie sprzeciwia się wyraźna wola strony skarżącej, aby podstawą jej wniosku nie był art. 272 TFUE (zob. podobnie ww. w pkt 23 postanowienie Sądu w sprawie Musée Grévin przeciwko Komisji, pkt 88; postanowienie Sądu z dnia 2 kwietnia 2008 r. w sprawie T‑100/03 Maison de l’Europe Avignon Méditerranée przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 54; ww. w pkt 24 wyrok w sprawach połączonych CEVA przeciwko Komisji, pkt 59) lub też jeżeli na poparcie skargi nie podniesiono żadnego zarzutu opartego na naruszeniu zasad dotyczących danego stosunku umownego lub przepisu prawa krajowego określonego w umowie (zob. podobnie ww. w pkt 18 postanowienia: w sprawie Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, pkt 57; w sprawie Imelios przeciwko Komisji, pkt 33 oraz ww. w pkt 24 wyrok w sprawach połączonych CEVA przeciwko Komisji, pkt 59).
36 W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że na poparcie wniosku o stwierdzenie nieważności noty obciążeniowej skarżąca podnosi cztery zarzuty, dotyczące, kolejno, braku uzasadnienia noty obciążeniowej, nieuwzględnienia utworzonej ex post przez skarżącą listy obecności, nieuwzględnienia argumentów dotyczących stanu faktycznego oraz naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.
37 Te cztery zarzuty zaś, które opierają się wyłącznie na rozważaniach dotyczących stosunku administracyjnoprawnego, są charakterystyczne dla skargi o stwierdzenie nieważności. Ponadto w uwagach w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności skarżąca nie domaga się ani w sposób wyraźny, ani dorozumiany, zmiany kwalifikacji skargi. Wreszcie skarżąca, wbrew art. 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania, nie przytacza, nawet w sposób skrótowy, żadnych zarzutów, motywów ani argumentów opartych na naruszeniu postanowień umowy lub prawa belgijskiego, któremu umowa podlega na podstawie jej art. 12.
38 W konsekwencji, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 35 powyżej, nie ma możliwości dokonania zmiany kwalifikacji skargi w niniejszej sprawie na podstawie art. 272 TFUE.
39 Z powyższych rozważań wynika, że należy uwzględnić zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Komisję i w konsekwencji odrzucić skargę jako niedopuszczalną.
W przedmiocie kosztów
40 Na podstawie art. 87 § 3 regulaminu postępowania w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron albo w wypadkach szczególnych Sąd może postanowić, że koszty zostaną rozdzielone albo że każda ze stron poniesie własne koszty.
41 W niniejszym przypadku, mimo że skarżąca przegrała sprawę, Sąd uznaje jednak, że Komisja nie sformułowała treści noty obciążeniowej w sposób jasny i jednoznaczny. Pewne elementy noty, a w szczególności w odniesieniu do ewentualnego wydania decyzji stanowiącej tytuł wykonawczy na podstawie art. 299 TFUE, mogły bowiem wywołać u skarżącej wrażenie, że chodziło o ostateczny akt wydany przez Komisję w wykonywaniu jej kompetencji. Ze względu na tę okoliczność oraz po odpowiednim uwzględnieniu okoliczności niniejszego przypadku należy uznać, że Komisja winna pokryć własne koszty, a także koszty poniesione przez skarżącą.
Z powyższych względów
SĄD (czwarta izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.
2) Komisja Europejska pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Lito Maieftiko Gynaikologiko kai Cheirourgiko Kentro AE.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 12 października 2011 r.