WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (piąta izba)
z dnia 9 lipca 2008 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia – Słowny wspólnotowy znak towarowy Mozart – Przedmiot sporu – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Charakter opisowy – Obowiązek uzasadnienia – Uzasadnione oczekiwania – Równość traktowania – Zasada legalności – Artykuł 7 ust. 1 lit. c), art. 51 ust. 1 lit. a), art. 73 zdanie pierwsze i art. 74 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 40/94
W sprawie T‑304/06
Paul Reber GmbH & Co. KG, z siedzibą w Bad Reichenhall (Niemcy), reprezentowany przez adwokata O. Spuhlera,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez G. Schneidera, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest:
Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG, z siedzibą w Kilchberg (Szwajcaria), reprezentowana przez adwokatów R. Langego oraz G. Hild,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 września 2006 r. (sprawa R 97/2005−2), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia między Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG a Paul Reber GmbH & Co. KG,
SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH (piąta izba),
w składzie: M. Vilaras (sprawozdawca), prezes, M. Prek i V. Ciucă, sędziowie,
sekretarz: K. Andová, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 10 listopada 2006 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez OHIM w sekretariacie Sądu w dniu 12 marca 2007 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez interwenienta w sekretariacie Sądu w dniu 23 lutego 2007 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 5 marca 2008 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 8 marca 1996 r. skarżący, Paul Reber GmbH & Co. KG, dokonał zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), z późniejszymi zmianami.
2 Znakiem towarowym, o którego rejestrację wniesiono, było oznaczenie słowne Mozart.
3 Towary i usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klasy 30 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., zrewidowanego i zmienionego, i odpowiadają następującemu opisowi: „ciasta i wyroby cukiernicze, wyroby czekoladowe, słodycze”.
4 Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 25/98 z dnia 6 kwietnia 1998 r.
5 W dniu 27 maja 1998 r. interwenient, Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG, złożył do OHIM, działając w charakterze osoby trzeciej w rozumieniu art. 41 rozporządzenia nr 40/94, uwagi na piśmie, w których wskazał, że jego zdaniem należy odmówić rejestracji spornego znaku towarowego na podstawie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, ponieważ ma on charakter opisowy względem wymienionych w zgłoszeniu towarów.
6 W dniu 26 stycznia 2000 r. sporny znak towarowy został jednak zarejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy pod numerem 21 071.
7 Pismem z dnia 21 września 2000 r., które wpłynęło do OHIM w dniu 27 września tego samego roku, Landgericht München I (sąd okręgowy w Monachium I, Niemcy), działając jako sąd w sprawach wspólnotowych znaków towarowych w rozumieniu art. 91 rozporządzenia nr 40/94, poinformował OHIM, zgodnie z art. 96 ust. 4 tego rozporządzenia, że w ramach zawisłego przed nim sporu między skarżącym a Conditorei Coppenrath & Wiese GmbH & Co. KG (zwaną dalej „Coppenrath”) w dniu 30 sierpnia 2000 r. ta ostatnia spółka podniosła roszczenie wzajemne o unieważnienie spornego znaku.
8 Pismem z dnia 17 listopada 2000 r., które wpłynęło do OHIM w dniu 22 listopada tego samego roku, Landgericht München I przekazał OHIM kopię wyroku wydanego przez niego w dniu 15 listopada 2000 r., na mocy którego wspomniane powyżej roszczenie wzajemne zostało uwzględnione i sporny znak towarowy został unieważniony.
9 W dniu 14 listopada 2002 r. interwenient złożył w OHIM na podstawie art. 55 rozporządzenia nr 40/94 wniosek o unieważnienie spornego znaku towarowego, uzasadniając go tym, że znak ten został zarejestrowany z naruszeniem art. 7 ust. 1 lit. c) w związku z art. 51 ust. 1 lit. a) wspomnianego rozporządzenia.
10 Pismem z dnia 14 sierpnia 2003 r. OHIM poinformował Landgericht München I, że podniesienie przed tym sądem roszczenia wzajemnego o unieważnienie spornego znaku towarowego zostało wpisane do rejestru wspólnotowych znaków towarowych w dniu 13 sierpnia 2003 r. i zostanie wkrótce opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych.
11 Pismem z dnia 2 września 2003 r., które wpłynęło do OHIM w dniu 8 września tego samego roku, Oberlandesgericht München (sąd apelacyjny w Monachium) przekazał OHIM kopię wyroku wydanego przez niego w dniu 26 lipca 2001 r., uchylającego wyrok Landgericht München I z dnia 15 listopada 2000 r. i oddalającego podniesione przez Coppenrath roszczenie wzajemne o unieważnienie spornego znaku. Zgodnie z tym pismem wyrok z dnia 26 lipca 2001 r. stał się prawomocny.
12 Decyzją z dnia 21 grudnia 2004 r. Wydział Unieważnień uwzględnił złożony przez interwenienta wniosek o unieważnienie i w konsekwencji unieważnił sporny znak towarowy.
13 Na wstępie Wydział Unieważnień wskazał, że przepis art. 55 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94, zgodnie z którym „[w]niosek o […] unieważnienie jest niedopuszczalny, jeżeli wniosek odnoszący się do tego samego przedmiotu i podstawy roszczenia oraz dotyczący tych samych stron został rozstrzygnięty przez sąd państwa członkowskiego i jeżeli to orzeczenie stało się prawomocne”, nie stoi na przeszkodzie złożeniu spornego wniosku o unieważnienie. O ile w sposób oczywisty wyrok Oberlandesgericht München z dnia 26 lipca 2001 r. dotyczył tego samego wspólnotowego znaku towarowego i tej samej podstawy unieważnienia, o tyle strony tego sporu nie są takie same jak w przypadku niniejszej sprawy, ponieważ spór rozstrzygnięty omawianym wyrokiem toczył się między skarżącym a Coppenrath, a nie między skarżącym a interwenientem (pkt 8 decyzji Wydziału Unieważnień).
14 Co do istoty Wydział Unieważnień uznał, że sporny znak towarowy miał charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 w odniesieniu do wszystkich zgłoszonych towarów, ponieważ składał się wyłącznie ze wskazówki określającej rodzaj i właściwość tych towarów. W istocie Wydział Unieważnień oparł się na okoliczności, że z jednej strony w Niemczech i w Austrii słowo „Mozartkugel” (kulka Mozart) używane jest do oznaczania kulek z marcepanu i nugatu obtoczonych w czekoladzie, a z drugiej strony rozpatrywane odrębnie słowo Mozart pozostaje opisowe względem wspominanego towaru, ponieważ fakt, że chodzi tutaj o „Kugel” (kulkę), jest oczywisty, zważywszy na zewnętrzny kształt produktu. Wydział Unieważnień odrzucił również możliwość zastosowania rozwiązania przyjętego w wyżej wspomnianym wyroku Oberlandesgericht München i wyjaśnił przyczyny, dla których uznał, że decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 10 kwietnia 2002 r. (sprawa R 953/2001−3), na którą powołał się skarżący, jest pozbawiona znaczenia w niniejszej sprawie. Ponadto Wydział Unieważnień przeanalizował wyniki badań opinii społecznej przeprowadzonych przez skarżącego i stwierdził, że nie były one w stanie podważyć wyciągniętych przez niego wniosków dotyczących opisowego charakteru spornego znaku towarowego.
15 W dniu 25 stycznia 2005 r. skarżący, działając na podstawie art. 57–62 rozporządzenia nr 40/94, wniósł do OHIM odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
16 Decyzją z dnia 8 września 2006 r., doręczoną skarżącemu w dniu 11 września tego samego roku (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), Druga Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie. Izba Odwoławcza stwierdziła w głównych zarysach, że znak towarowy, którego dotyczył wniosek, stanowił „w przypadku wskazanych towarów czysto opisową obiektywną wskazówkę”. W tym zakresie wskazała ona, że decyzja Wydziału Unieważnień została „szczegółowo uzasadniona” oraz że sama Izba Odwoławcza „przyłączała się do tych uwag i nie miała prawie nic do dodania” (pkt 16 zaskarżonej decyzji). Z uwagi na to, że skarżący przyznał, iż słowo „Mozartkugeln” stanowiło w Niemczech i w Austrii pojęcie rodzajowe i miało charakter opisowy, byłoby „trudno uwierzyć, że w momencie zetknięcia się z nazwą Mozart na opakowaniu produktu w cukierni lub na półce z czekoladami w supermarkecie niemieccy i austriaccy konsumenci nie uznaliby, że oferowanym towarem są Mozartkugeln (kulki Mozart)” (pkt 21 i 22 zaskarżonej decyzji).
Żądania stron
17 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– posiłkowo, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie niezbędnym do ograniczenia wykazu towarów, dla których sporny znak towarowy został zarejestrowany, w następujący sposób: „ciasta i wyroby cukiernicze, wyroby czekoladowe, słodycze, wszystkie powyżej wskazane towary z wyjątkiem tak zwanych »Mozartkugeln«, czyli kulek z marcepanu i nugatu obtoczonych w czekoladzie”;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
18 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
19 Interwenient wnosi do Sądu o oddalenie skargi.
W przedmiocie dopuszczalności posiłkowego żądania skarżącego
Argumenty stron
20 OHIM, popierany przez interwenienta, podnosi, że posiłkowe żądanie skarżącego jest niedopuszczalne. Po pierwsze żądanie to zmieniałoby przedmiot sporu i w związku z tym byłoby niezgodne z art. 135 § 4 regulaminu Sądu. Po drugie do OHIM nie wpłynął żaden wniosek w rozumieniu art. 44 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94, mający na celu ograniczenie wykazu towarów oznaczonych spornym znakiem towarowym. Po trzecie nie można dopuścić, by w przypadku zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji dla danych towarów lub usług właściwy organ dokonywał rejestracji znaku jedynie w takim zakresie, w jakim te towary lub usługi nie wykazują określonej właściwości.
21 Skarżący uważa, że podniesione przez niego żądanie posiłkowe jest dopuszczalne. Z jednej strony żądanie to zależy ostatecznie od ściśle procesowego warunku, na który strony nie mają żadnego wpływu, a mianowicie od ewentualnego utrzymania w mocy zaskarżonej decyzji przez Sąd. Z drugiej strony właściciel wspólnotowego znaku towarowego może w każdej chwili ograniczyć wykaz towarów oznaczonych jego znakiem. A zatem ze względu na to, że to żądanie posiłkowe zostało podniesione w skardze, nie może ono zostać uznane za wniesione po terminie.
Ocena Sądu
22 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 26 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego musi zawierać wykaz towarów lub usług, w odniesieniu do których wnioskuje się o rejestrację. Zgodnie z zasadą 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie nr 40/94 (Dz.U. L 303, s. 1) wykaz towarów i usług sporządza się w taki sposób, aby jasno wskazać charakter towarów i usług. Wreszcie art. 44 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 przewiduje, że zgłaszający może w każdej chwili wycofać zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego lub ograniczyć zawarty w nim wykaz towarów lub usług.
23 Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że do osoby wnoszącej o rejestrację oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego należy zawarcie w zgłoszeniu wykazu towarów lub usług, dla których wnosi się o rejestrację, oraz przedstawienie dla każdego z tych towarów lub dla każdej z tych usług opisu jasno wskazującego na ich charakter. OHIM z kolei winien rozpatrzyć zgłoszenie w odniesieniu do wszystkich towarów lub usług wymienionych w tym wykazie, uwzględniając w razie potrzeby ograniczenia tego wykazu w rozumieniu art. 44 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94. Jeżeli wykaz towarów lub usług, których dotyczy zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego, obejmuje jedną kategorię towarów lub usług lub więcej, OHIM nie jest zobowiązany do przeprowadzenia odrębnej analizy każdego towaru lub każdej usługi należących do każdej kategorii, lecz winien rozpatrywać daną kategorię jako całość [zob. podobnie postanowienie Sądu z dnia 15 listopada 2006 r. w sprawie T‑366/05 Anheuser‑Busch przeciwko OHIM – Budĕjovický Budvar (BUDWEISER), niepublikowane w Zbiorze, pkt 35].
24 Ponadto należy przypomnieć, że Sąd może stwierdzić nieważność lub dokonać zmiany decyzji izby odwoławczej OHIM wyłącznie wtedy, gdy w chwili wydania była ona objęta jedną z tych podstaw stwierdzenia jej nieważności czy dokonania jej zmiany, o których mowa w art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94. Sąd nie może natomiast stwierdzić nieważności lub dokonać zmiany wspomnianej decyzji z uwagi na podstawy, które zaistniały po jej wydaniu (wyrok Trybunału z dnia 11 maja 2006 r. w sprawie C‑416/04 P Sunrider przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑4237, pkt 55).
25 Z powyższego wynika, że ograniczenie wykazu towarów lub usług objętych zgłoszeniem wspólnotowego znaku towarowego w rozumieniu art. 44 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 dokonane po wydaniu zaskarżonej przed Sądem decyzji izby odwoławczej nie może co do zasady wpłynąć na zgodność z prawem tej decyzji, bowiem tylko ona jest przedmiotem postępowania w sprawie skargi przed Sądem [zob. podobnie ww. w pkt 23 postanowienie w sprawie BUDWEISER, pkt 40–48; wyrok Sądu z dnia 20 listopada 2007 r. w sprawie T‑458/05 Tegometall International przeciwko OHIM – Wuppermann (TEK), Zb.Orz. s. II‑4721, pkt 23].
26 Należy jednak również wskazać, że decyzja izby odwoławczej OHIM może zostać zaskarżona przed Sądem jedynie w odniesieniu do niektórych towarów lub usług ujętych w wykazie zawartym we wniosku o rejestrację danego wspólnotowego znaku towarowego. W takim przypadku decyzja ta staje się ostateczna w stosunku do pozostałych towarów lub usług figurujących w tym wykazie.
27 Biorąc pod uwagę taką możliwość, Sąd zinterpretował już w przeszłości oświadczenie zgłaszającego znak towarowy złożone w postępowaniu przed nim, a zatem po wydaniu przez izbę odwoławczą decyzji, zgodnie z którym wycofywał on swe zgłoszenie w stosunku do niektórych towarów objętych pierwotnie zgłoszeniem, jako oświadczenie, że zaskarżona decyzja jest kwestionowana jedynie w zakresie, w jakim dotyczy pozostałych towarów zawartych w wykazie [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T‑289/02 Telepharmacy Solutions przeciwko OHIM (TELEPHARMACY SOLUTIONS), Zb.Orz. s. II‑2851, pkt 13 i 14], lub jako częściowe wycofanie, w przypadku gdyby oświadczenie to zostało złożone na dalszym etapie postępowania przed Sądem [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 5 marca 2003 r. w sprawie T‑194/01 Unilever przeciwko OHIM (Owalna tabletka), Rec. s. II‑383, pkt 13–17].
28 Taka interpretacja dokonanego przed Sądem ograniczenia wykazu towarów lub usług objętych zgłoszeniem wspólnotowego znaku towarowego jest możliwa wyłącznie wtedy, gdy zgłaszający ogranicza się do usunięcia z tego wykazu co najmniej jednego towaru lub jednej usługi czy też co najmniej jednej kategorii towarów lub usług. Oczywiste jest bowiem, że w takim przypadku do Sądu wnosi się o niedokonywanie kontroli zgodności z prawem decyzji izby odwoławczej w zakresie, w jakim odnosi się ona do towarów lub usług usuniętych z wykazu, a jedynie w zakresie, w jakim dotyczy ona pozostałych towarów lub usług, wciąż figurujących w tym wykazie.
29 Taką sytuację należy odróżnić od dokonanego przed Sądem ograniczenia wykazu towarów lub usług zawartego w zgłoszeniu wspólnotowego znaku towarowego, które ma na celu całkowitą lub częściową zmianę opisu tych towarów lub usług. W tym ostatnim przypadku nie można wykluczyć, że zmiana ta może mieć wpływ na wynik rozpatrywania zgłoszenia przez poszczególne instancje OHIM w toku postępowania administracyjnego. W takich okolicznościach umożliwienie dokonania tego typu zmiany na etapie postępowania w sprawie skargi przed Sądem byłoby równoznaczne z zakazaną przez art. 135 § 4 regulaminu Sądu zmianą przedmiotu sporu w toku postępowania (zob. podobnie ww. w pkt 25 wyrok w sprawie TEK, pkt 25).
30 W niniejszej sprawie skarżący wniósł o rejestrację spornego znaku towarowego dla czterech kategorii towarów, a mianowicie dla „ciast i wyrobów cukierniczych, wyrobów czekoladowych, słodyczy”. Zawarte w żądaniu posiłkowym skarżącego ograniczenie nie ma na celu usunięcia przynajmniej jednej z tych czterech kategorii towarów z wykazu towarów oznaczonych spornym znakiem towarowym, a jedynie zmierza ku zmianie opisu ogółu kategorii tych towarów poprzez dodanie uściślenia, że towary należące do tych kategorii nie mogą występować w postaci kulek z marcepanu i nugatu obtoczonych w czekoladzie, nazywanych w języku niemieckim Mozartkugeln (kulki Mozart). A zatem jak wskazano powyżej, dopuszczenie wspomnianego żądania na etapie postępowania w sprawie skargi przed Sądem byłoby równoznaczne z niedozwoloną zmianą przedmiotu sporu (zob. podobnie ww. w pkt 25 wyrok w sprawie TEK, pkt 27).
31 W konsekwencji podniesione przez skarżącego żądanie posiłkowe należy odrzucić jako niedopuszczalne.
Co do istoty
32 Na poparcie swojej skargi skarżący podnosi dwa zarzuty. Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia art. 73 zdanie pierwsze i art. 74 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 40/94 oraz zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, równości traktowania i legalności. Drugi zarzut dotyczy naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na naruszeniu art. 73 zdanie pierwsze i art. 74 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 40/94 oraz zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, równości traktowania i legalności
Argumenty stron
33 Skarżący podnosi w pierwszej kolejności, że Izba Odwoławcza naruszyła art. 73 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 40/94, ponieważ w zaskarżonej decyzji przedstawiła jedynie niewystarczające uzasadnienie.
34 Po pierwsze, chociaż Izba Odwoławcza przyznała, że stan prawny obowiązujący w Austrii ma znaczenie, to w żaden sposób nie uzasadniła swej decyzji o nieuwzględnieniu decyzji Österreichisches Patentamt (austriackiego urzędu patentowego) z dnia 12 września 1985 r., na którą skarżący powołał się w postępowaniu przed instancjami OHIM i z której wynikało, że oznaczenie Mozart może być chronione jako znak towarowy.
35 Po drugie, Izba Odwoławcza nie uzasadniła również swej decyzji o nieuwzględnieniu orzeczenia Bundespatentgericht (federalnego sądu patentowego) wydanego w sprawie 32 W (pat) 265/01, w którym sąd ten stwierdził, że oznaczenie Wolfgang Amadeus Mozart‑MOZART‑KUGELN mogło być chronione jako znak towarowy, ponieważ dodanie nazwiska sławnego kompozytora nie dostarcza żadnej obiektywnej informacji. W pkt 12 tiret piąte zaskarżonej decyzji ograniczono się do przypomnienia tego argumentu skarżącego, jednak bez rozpatrzenia go co do istoty ani bez przedstawienia przyczyn, dla których został on odrzucony.
36 Skarżący przyznaje, że decyzje właściwych organów państw członkowskich stanowią jedynie wskazówkę w ramach stosowania rozporządzenia nr 40/94. Jednak izby odwoławcze OHIM przekazywały już w przeszłości sprawy do ponownego rozpoznania niższym instancjom, gdy te pomijały w swych decyzjach orzeczenia wydane przez organy krajowe. Skarżący uważa, że również w niniejszej sprawie takie rozwiązanie powinno było zostać przyjęte przez Izbę Odwoławczą.
37 Po trzecie, skarżący podnosi, że powoływał się przed instancjami OHIM na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej z dnia 10 kwietnia 2002 r. (zob. pkt 14 powyżej). Izba Odwoławcza stwierdziła w tej decyzji, że mimo istnienia w państwach niemieckojęzycznych kilku odnoszących się do słodyczy pojęć opisowych zawierających wyraz „Mozart”, jak na przykład „Mozartkugeln”, sam ten wyraz rozpatrywany odrębnie nie ma charakteru opisowego. Ponieważ zaskarżona decyzja stanowi radykalny zwrot w stosunku do stanowiska prawnego zajętego w przywołanej powyżej decyzji z dnia 10 kwietnia 2002 r., Izba Odwoławcza powinna była, zdaniem skarżącego, przedstawić w zaskarżonej decyzji przynajmniej względy, które sprawiły, że całkowicie odstąpiła od tego stanowiska prawnego.
38 Po czwarte, skarżący podnosi, że w zaskarżonej decyzji nie przeprowadzono zróżnicowanej, precyzyjnej i konkretnej analizy zarzucanego charakteru opisowego spornego znaku towarowego w stosunku do każdej z czterech kategorii towarów, do których odnosi się ten znak. Ponadto nie wskazano, do której z tych kategorii miałby należeć rozstrzygający zdaniem OHIM towar nazywany Mozartkugeln. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że odrzucenie wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego musi być uzasadnione indywidualnie dla każdego i każdej z rozpatrywanych towarów i usług. Z uwagi na to, że w zaskarżonej decyzji nie przeprowadzono tej analizy, można względem niej podnieść zarzut braku uzasadnienia lub jego niewystarczającego charakteru.
39 Po piąte, skarżący podnosi, że w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza ograniczyła się do powtórzenia w sposób czysto mechaniczny motywów zaskarżonej przed nią decyzji Wydziału Unieważnień, bez skorygowania zawartych w niej błędów, na które zwrócił uwagę skarżący. W konsekwencji w zaskarżonej decyzji nie dodano licznych elementów koniecznych do spełnienia wymogów prawidłowego uzasadnienia i pogłębiono nawet niewystarczalność uzasadnienia decyzji Wydziału Unieważnień.
40 W drugiej kolejności skarżący podnosi, że nie uwzględniając wyżej wskazanych rozstrzygnięć Österreichisches Patentamt, Bundespatengericht i Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM, Izba Odwoławcza naruszyła również art. 74 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 40/94, ustanawiający zasadę badania przez OHIM stanu faktycznego z urzędu.
41 Wreszcie skarżący podnosi, że w decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej z dnia 10 kwietnia 2002 r. przyznano w sposób jasny i jednoznaczny, że element słowny „Mozart”, rozpatrywany odrębnie, jest zdolny do stanowienia wspólnotowego znaku towarowego, i w ten sposób wywołano u skarżącego uzasadnione oczekiwania w tym zakresie. Odstępując od stanowiska zajętego w tej decyzji z naruszeniem obowiązku uzasadnienia i unieważniając sporny znak towarowy, Izba Odwoławcza naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, jak również zasady równości traktowania i legalności.
42 OHIM i interwenient kwestionują argumenty skarżącego.
Ocena Sądu
43 Na podstawie art. 73 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 40/94 decyzje OHIM zawierają uzasadnienie. Zgodnie z orzecznictwem obowiązek ten ma taki sam zakres jak w przypadku obowiązku uzasadnienia ustanowionego na mocy art. 253 WE i jego celem jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, i po drugie, umożliwienie sądowi wspólnotowemu przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem decyzji [zob. wyroki Sądu: z dnia 3 grudnia 2003 r. w sprawie T‑16/02 Audi przeciwko OHIM (TDI), Rec. s. II‑5167, pkt 87 i 88; z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawach połączonych T‑124/02 i T‑156/02 Sunrider przeciwko OHIM – Vitakraft‑Werke Wührmann (VITATASTE i METABALANCE 44), Rec. s. II‑1149, pkt 72 i 73 oraz wskazane tam orzecznictwo].
44 Z orzecznictwa tego wynika, że kwestia, czy uzasadnienie decyzji spełnia te wymogi, winna być oceniana nie tylko na podstawie brzmienia tej decyzji, ale również z uwagi na jej kontekst i całość zasad prawnych regulujących daną dziedzinę (zob. ww. w pkt 43 wyrok w sprawach połączonych VITATASTE i METABALANCE 44, pkt 73 oraz wskazane w nim orzecznictwo).
45 Jeżeli chodzi o zasady prawne znajdujące zastosowanie w dziedzinie wspólnotowych znaków towarowych, należy przypomnieć, że wydawanie przez izby odwoławcze Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) na mocy rozporządzenia nr 40/94 decyzji dotyczących rejestracji oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego wchodzi w zakres kompetencji ograniczonej, a nie uprawnień dyskrecjonalnych. Tak więc możliwość rejestracji oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego powinna być oceniana wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia, tak jak jest ono interpretowane przez sąd wspólnotowy, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki izb odwoławczych. Ponadto z uwagi na to, że wspólnotowy system znaków towarowych ma charakter autonomiczny, OHIM i w danym przypadku sąd wspólnotowy nie są związani decyzją wydaną na poziomie państwa członkowskiego, na mocy której uznano charakter rejestracyjny tego oznaczenia jako krajowego znaku towarowego. Rejestracje dokonane już w państwach członkowskich stanowią tylko jeden z czynników, które mogą być brane pod uwagę przy dokonywaniu rejestracji wspólnotowego znaku towarowego, nie będąc czynnikiem decydującym. Te same rozważania odnoszą się a fortiori do rejestracji innych znaków towarowych [zob. wyrok Sądu z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie T‑127/02 Concept przeciwko OHIM (ECA), Rec. s. II‑1113, pkt 70 i 71 oraz wskazane tam orzecznictwo].
46 Z powyższych rozważań wynika, że w przypadku gdy OHIM odmawia rejestracji oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego w celu uzasadnienia swej decyzji musi on wskazać – bezwzględną lub względną – podstawę odmowy, która stoi na przeszkodzie tej rejestracji, oraz przepis, na którym podstawa ta została oparta, jak również przedstawić okoliczności faktyczne, które zostały uznane za dowiedzione i które w jego przekonaniu uzasadniają zastosowanie przepisu, na który się powołuje. Takie uzasadnienie wystarczy co do zasady, by spełnić wymogi przywołane w pkt 43 i 44 powyżej.
47 Ponadto należy wskazać, że w przypadku gdy izba odwoławcza utrzymuje w mocy decyzję niższej instancji OHIM w całości, decyzja ta i zawarte w niej uzasadnienie stanowią część kontekstu, w którym została wydana decyzja izby odwoławczej – kontekstu, który był znany stronom i który w pełni umożliwia sądowi dokonanie kontroli jej zgodności z prawem w zakresie zasadności oceny dokonanej przez izbę odwoławczą [zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 21 listopada 2007 r. w sprawie T‑111/06 Wesergold Getränkeindustrie przeciwko OHIM – Lidl Stiftung (VITAL FIT), niepublikowany w Zbiorze, pkt 64].
48 Bardziej ogólnie należy również wskazać, że decyzja może zostać uznana za wystarczająco uzasadnioną, jeżeli zawiera wyraźne odniesienie do innego dokumentu, który został przekazany skarżącemu (zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 24 kwietnia 1996 r. w sprawach połączonych T‑551/93 i od T‑231/94 do T‑234/94 Industrias Pesqueras Campos i in. przeciwko Komisji, Rec. s. II‑247, pkt 142–144; z dnia 17 września 2003 r. w sprawie T‑137/01 Stadtsportverband Neuss przeciwko Komisji, Rec. s. II‑3103, pkt 55–58; z dnia 22 grudnia 2005 r. w sprawie T‑146/04 Gorostiaga Atxalandabaso przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz. s. II‑5989, pkt 135 i 136).
49 To właśnie w świetle tych rozważań należy zbadać zasadność niniejszego zarzutu.
50 Jeżeli chodzi, w pierwszej kolejności, o część zarzutu opartą na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, tytułem wstępu należy stwierdzić, że z pkt 16 zaskarżonej decyzji wyraźnie wynika, iż Izba Odwoławcza przyłączyła się do motywów decyzji Wydziału Unieważnień, które stały się w ten sposób integralną częścią uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Mając na uwadze przywołane w pkt 47 i 48 powyżej orzecznictwo, w takim odesłaniu do motywów decyzji Wydziału Unieważnień, która została wcześniej przekazana skarżącemu i była mu doskonale znana, nie ma nic nieprawidłowego, tym bardziej że w pkt 5 zaskarżonej decyzji zostało zawarte wystarczająco dokładne streszczenie decyzji Wydziału Unieważnień. W konsekwencji i wbrew temu, co utrzymuje skarżący, fakt zawarcia takiego odesłania nie wystarczy sam w sobie, by stwierdzić brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji lub jego niewystarczający charakter. Należy zatem zbadać, czy uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest wystarczające również przy uwzględnieniu motywów decyzji Wydziału Unieważnień.
51 Z łącznej lektury tych dwóch decyzji wynika, że Izba Odwoławcza uznała, iż sporny znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94. Wniosek ten został oparty na fakcie – bezspornym i dowiedzionym przez odesłania do słowników – że przynajmniej dla niemieckojęzycznego przeciętnego konsumenta wyraz „Mozartkugel” stanowi opis specjału w postaci kulki z marcepanu i nugatu obtoczonej w czekoladzie (pkt 5 tiret trzecie i pkt 21 zaskarżonej decyzji). Ponieważ drugi z dwóch członów wyrazu „Mozartkugel” („Kugel”, czyli kulka) w sposób oczywisty odnosi się do kształtu samego rozpatrywanego specjału, Izba Odwoławcza uznała, że trudno byłoby uwierzyć, że w przypadku zetknięcia się z nazwą Mozart na opakowaniu produktu w cukierni lub na półce z czekoladami w supermarkecie ci sami odbiorcy nie założyliby, że są im oferowane Mozartkugeln (pkt 5 tiret trzecie i pkt 22 zaskarżonej decyzji).
52 Uzasadnienie to jest wystarczające, by osiągnąć określony w orzecznictwie podwójny cel przyświecający obowiązkowi uzasadnienia (zob. pkt 43 powyżej). Ponadto wbrew temu, co podnosi skarżący, z motywów decyzji Wydziału Unieważnień, do których przyłączyła się Izba Odwoławcza (pkt 38), wyraźnie wynika, że stwierdzona bezwzględna podstawa odmowy rejestracji, a mianowicie ta, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, znajduje zastosowanie do wszystkich towarów oznaczonych spornym znakiem towarowym, „ponieważ chodzi tutaj o kategorie ogólne, które obejmują Mozartkugeln”. Wynika z tego, że argument skarżącego dotyczący tego, że Izba Odwoławcza nie uzasadniła swej decyzji w stosunku do każdego z towarów oznaczonych spornym znakiem towarowym, musi zostać odrzucony.
53 Skarżący utrzymuje również, że Izba Odwoławcza winna była odrębnie uzasadnić fakt odstąpienia zarówno od rozstrzygnięć Österreichisches Patentamt i Bundespatentgericht, jak i decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej z dnia 10 kwietnia 2002 r. W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem przywołanym powyżej w pkt 45 decyzje organów i sądów krajowych oraz praktyka decyzyjna samego OHIM stanowią tylko jeden z czynników, które mogą być brane pod uwagę przy ocenie, czy dane oznaczenie jest zdolne do bycia zarejestrowanym jako wspólnotowy znak towarowy, czynnik ten jednak nie jest decydujący.
54 Oczywiście kontekst, w jakim została wydana decyzja, ukształtowany w szczególności wymianą stanowisk między autorem aktu a stroną zainteresowaną, może w pewnych okolicznościach zaostrzyć wymogi przewidziane dla uzasadnienia (ww. w pkt 43 wyrok w sprawie TDI, pkt 89). Zgodnie z tym nie można wykluczyć, że w niektórych przypadkach argumenty przedstawione przez jedną ze stron postępowania przed OHIM, włączając w to argumenty oparte na istnieniu decyzji – krajowej lub OHIM – wydanej w podobnej sprawie, będą wymagać specyficznej odpowiedzi wykraczającej poza wymogi wskazane w pkt 46 powyżej.
55 Nie można jednak wymagać od izb odwoławczych, by przedstawiały wyjaśnienie, które podejmowałoby w sposób wyczerpujący punkt po punkcie argumentację przedstawioną przez strony sporu. Uzasadnienie może zatem być dorozumiane, pod warunkiem że umożliwia ono zainteresowanym poznanie przyczyn, dla których została wydana taka decyzja izby odwoławczej, a właściwemu sądowi dostarcza elementów wystarczających do dokonania kontroli (zob. analogicznie wyroki Trybunału: z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawach połączonych C‑204/00 P, C‑205/00 P, C‑211/00 P, C‑213/00 P, C‑217/00 P i C‑219/00 P Aalborg Portland i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I‑123, pkt 372; z dnia 8 lutego 2007 r. w sprawie C‑3/06 P Groupe Danone przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑1331, pkt 46).
56 Wynika z tego, że OHIM nie jest co do zasady zobowiązany do przedstawienia w swej decyzji odrębnej odpowiedzi na każdy argument oparty na istnieniu wydanych w innych podobnych sprawach decyzji swych własnych instancji lub instancji i sądów krajowych zawierających rozstrzygnięcie idące w określonym kierunku, jeżeli uzasadnienie decyzji wydanej przez OHIM w konkretnej i zawisłej przed jego instancjami sprawie ukazuje – co najmniej domyślnie, aczkolwiek w sposób jasny i jednoznaczny – przyczyny, dla których te inne decyzje pozbawione są znaczenia lub nie mogą zostać wzięte pod uwagę w ramach dokonywanej przez niego oceny.
57 W niniejszej sprawie, przyłączając się do motywów decyzji Wydziału Unieważnień, Izba Odwoławcza wyraźnie przedstawiła nie tylko przyczyny, dla których bezwzględna podstawa odmowy rejestracji, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, stała na przeszkodzie dokonaniu rejestracji spornego znaku towarowego, ale także wskazała, dlaczego doszła do innego wniosku niż Oberlandesgericht München w swym wyroku z dnia 26 lipca 2001 r. Wskazany w tym orzeczeniu powód oddalenia roszczenia wzajemnego Coppenrath mającego na celu unieważnienie spornego znaku towarowego, czyli twierdzenie, zgodnie z którym oznaczenie Mozart przywołuje na myśl głównie sławnego kompozytora, a nie określony przepis kulinarny (pkt 5 tiret czternaste zaskarżonej decyzji) jest w zasadzie identyczny z przyczyną podaną w rozstrzygnięciach Österreichisches Patentamt i Bundespatentgericht, na które powoływał się skarżący, i nie jest nadto niczym innym jak zwykłym zaprzeczeniem twierdzenia, że sporny znak towarowy ma w stosunku do rozpatrywanych towarów charakter opisowy. W tych okolicznościach i mając na względzie autonomię wspólnotowego systemu znaków towarowych, nie można zarzucać Izbie Odwoławczej, że nie rozwinęła uzasadnienia i nie wyjaśniła bardziej szczegółowo przyczyn, dla których zdecydowała się odstąpić od rozwiązania przyjętego w tych rozstrzygnięciach.
58 Te same rozważania można odnieść a fortiori do argumentu skarżącego opartego na decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej z dnia 10 kwietnia 2002 r. Po pierwsze również i ten argument stanowi zwykłe zaprzeczenie twierdzenia, że sporny znak towarowy ma w stosunku do rozpatrywanych towarów charakter opisowy.
59 Po drugie i przede wszystkim w pkt 29 swej decyzji Wydział Unieważnień wyraźnie odniósł się do omawianej decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej i przedstawił względy, dla których uznał, że nie jest związany zawartymi w niej ustaleniami dotyczącymi rejestracyjnego charakteru oznaczenia MOZART‑BONS w zawisłym przed nim postępowaniu inter partes. W tych okolicznościach, niezależnie od pozbawienia wcześniejszej praktyki administracyjnej OHIM znaczenia, nie może być mowy o jakimkolwiek braku uzasadnienia w tym zakresie.
60 Z powyższych rozważań wynika, że wbrew temu, co podnosi skarżący, zaskarżona decyzja została uzasadniona w stopniu wystarczającym w świetle wymogów prawa.
61 Po drugie, w odniesieniu do argumentu skarżącego, zgodnie z którym Izba Odwoławcza naruszyła art. 74 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 40/94, gdyż nie wzięła pod uwagę rozstrzygnięć Österreichisches Patentamt i Bundespatengericht oraz decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej z dnia 10 kwietnia 2002 r., należy wskazać, że z orzecznictwa i rozważań zawartych odpowiednio w pkt 45 i 53 powyżej wynika, że te trzy rozstrzygnięcia nie stanowią okoliczności faktycznych podlegających badaniu przez instancje OHIM z urzędu.
62 W każdym razie należy przypomnieć, że skarżący powołał się na te dwa pierwsze rozstrzygnięcia w uwagach przedstawionych w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, a zatem nie mogło być mowy o badaniu ich z urzędu przez OHIM. Jeżeli chodzi o trzecie z tych rozstrzygnięć, to zostało ono przywołane i rozpatrzone w decyzji Wydziału Unieważnień. Ponadto, jak zostało już wskazane, z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika domyślnie, aczkolwiek w sposób jasny, że Izba Odwoławcza rozpoznała i odrzuciła argument, który skarżący starał się wywieść z tych trzech decyzji.
63 Wreszcie część zarzutu skarżącego oparta na naruszeniu zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, równości traktowania i legalności również nie może zostać uwzględniona.
64 Zgodnie z orzecznictwem uprawnienie do powołania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje każdej jednostce znajdującej się w sytuacji, w której administracja wspólnotowa, udzielając dokładnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień pochodzących z uprawnionych i wiarygodnych źródeł, wzbudziła u niej uzasadnione nadzieje (zob. wyroki Sądu: z dnia 6 lipca 1999 r. w sprawie T‑203/97 Forvass przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑129 i II‑705, pkt 70 oraz wskazane w nim orzecznictwo; z dnia 26 września 2002 r. w sprawie T‑319/00 Borremans i in. przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑171 i II‑905, pkt 63). Zapewnienia te muszą być jednak zgodne ze znajdującymi zastosowanie przepisami i normami, ponieważ obietnice, które nie biorą pod uwagę tych przepisów, nie mogą stwarzać uzasadnionych oczekiwań u zainteresowanego (zob. wyroki Sądu: z dnia 5 listopada 2002 r. w sprawie T‑205/01 Ronsse przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑211 i II‑1065, pkt 54; z dnia 16 marca 2005 r. w sprawie T‑329/03 Ricci przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP. s. I‑A‑69 i II‑315, pkt 79 oraz wskazane w nim orzecznictwo; zob. również podobnie wyrok Trybunału z dnia 6 lutego 1986 r. w sprawie 162/84 Vlachou przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, Rec. s. 481, pkt 6).
65 Jednocześnie poszanowanie zasady równości traktowania musi pozostawać w zgodzie właśnie z przestrzeganiem zasady legalności, na którą również powołał się skarżący. W myśl tej ostatniej zasady nikt nie może powoływać się z korzyścią dla siebie na nieprawidłowości popełnione na korzyść innej osoby (wyrok Trybunału z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 134/84 Williams przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, Rec. s. 2225, pkt 14; zob. również podobnie wyrok Trybunału z dnia 9 października 1984 r. w sprawie 188/83 Witte przeciwko Parlamentowi, Rec. s. 3465, pkt 15).
66 W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że skarżący nie wskazał wyraźnie w skardze, czy jego zdaniem stwierdzenia zawarte w decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej z dnia 10 kwietnia 2002 r., przywołane na poparcie jego argumentacji, były – czy też nie – zgodne z kryteriami stosowania art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94.
67 Jeżeli argumentację skarżącego należy rozumieć w ten sposób, że w świetle stwierdzeń zawartych w decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej z dnia 10 kwietnia 2002 r. Izba Odwoławcza była zobowiązana odstąpić w niniejszej sprawie od zastosowania art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, chociaż jego zastosowanie było zasadne, to nie może ona zostać dopuszczona. Z orzecznictwa przywołanego w pkt 64 i 65 powyżej wynika bowiem, że jeżeli we wcześniejszej sprawie Izba Odwoławcza naruszyła prawo, dopuszczając oznaczenie do rejestracji w charakterze wspólnotowego znaku towarowego, to żadna z zasad, na które powołuje się skarżący, nie stoi na przeszkodzie wydaniu w późniejszej, podobnej do wcześniejszej sprawie decyzji zawierającej odmienne rozstrzygnięcie [zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 27 lutego 2002 r. w sprawie T‑106/00 Streamserve przeciwko OHIM (STREAMSERVE), Rec. s. II‑723, pkt 67; z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie T‑43/05 Camper przeciwko OHIM – JC (BROTHERS by CAMPER), niepublikowany w Zbiorze, pkt 95].
68 W konsekwencji przy takim założeniu argumenty skarżącego oparte na zarzucanym naruszeniu zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, równości traktowania i legalności muszą zostać odrzucone, i to nawet bez potrzeby podejmowania rozważań, czy decyzje izb odwoławczych OHIM we wcześniejszych sprawach mogą zostać uznane za udzielenie pochodzących z uprawnionych i wiarygodnych źródeł zapewnień w rozumieniu orzecznictwa przywołanego w pkt 64 powyżej.
69 Jeżeli natomiast argumentację skarżącego należy rozumieć w ten sposób, że w niniejszej sprawie należało zająć takie samo stanowisko jak to zajęte przez Trzecią Izbę Odwoławczą w decyzji z dnia 10 kwietnia 2002 r., gdyż jest ona zgodna z kryteriami stosowania art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, to też nie może ona zostać uwzględniona. W takim przypadku, który został poruszony w ramach drugiego zarzutu skarżącego i został rozpoznany poniżej, należałoby stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji z uwagi na naruszenie wyżej wspomnianego przepisu, bez konieczności badania, czy wyżej wskazane zasady, na które powołuje się skarżący, również zostały naruszone (zob. podobnie ww. w pkt 67 wyroki w sprawach połączonych STREAMSERVE i BROTHERS by CAMPER, pkt 67 i 94).
70 Mając powyższe na uwadze, zarzut pierwszy należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94
Argumenty stron
71 Skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja opiera się na błędnym zastosowaniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, ponieważ sporny znak towarowy nie może służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji rozpatrywanych towarów lub ich innych właściwości.
72 Zdaniem skarżącego Izba Odwoławcza uznała w zaskarżonej decyzji, że artykuł ten ma zastosowanie do spornego znaku towarowego, ponieważ w Niemczech i w Austrii „Mozartkugel” jest pojęciem rodzajowym określającym przysmak z czekolady. Taka argumentacja nie uwzględnia faktu, że sporny znak towarowy składa się z samego słowa „Mozart”, a nie z wyrazu „Mozartkugel”.
73 Skarżący podnosi, że w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza nie przedstawiła własnych argumentów uzasadniających stwierdzenie charakteru opisowego spornego znaku towarowego, a jedynie ograniczyła się do odesłania do decyzji Wydziału Unieważnień. Ten ostatni z kolei uznał, że gdyby sporny znak towarowy był używany do oznaczania Mozartkugel (kulki Mozart) o typowym kształcie, to byłby on postrzegany jako wskazówka opisowa, ponieważ byłoby oczywiste, z uwagi na kształt oznaczonego towaru, że chodzi o kulkę.
74 Zdaniem skarżącego takie założenie nie może zostać utrzymane po przeprowadzeniu analizy prawnej. Właściwy krąg odbiorców, który składa się z rozsądnych i właściwie poinformowanych przeciętnych konsumentów, nie dopatrzyłby się bezpośredniego związku między spornym znakiem towarowym a rozpatrywanym towarem bez dodatkowego zastanowienia lub dalszych rozważań.
75 Oznaczenia składające się z nazwisk osób sławnych, w tym Mozarta, mogą stanowić wspólnotowe znaki towarowe na podstawie art. 4 rozporządzenia nr 40/94 i żaden inny przepis rozporządzenia nie zakazuje ich rejestracji. Ponieważ nazwiska posiadają w związku z tym ogólnie charakter odróżniający, ich rejestracji z uwagi na bezwzględną podstawę odmowy, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, można odmówić wyłącznie w przypadkach oczywistych, który to warunek nie został spełniony w niniejszej sprawie. Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem do rejestracji oznaczenia w charakterze wspólnotowego znaku towarowego wymagane jest minimum charakteru odróżniającego.
76 Zdaniem skarżącego w niniejszej sprawie należy dokonać konkretnego badania, czy dla każdego z rozpatrywanych towarów sporny znak towarowy stanowi wskazówkę opisową. W konsekwencji wspomniany znak mógłby zostać unieważniony wyłącznie wtedy, gdyby wymieniony w zaskarżonej decyzji produkt, a mianowicie Mozartkugel, można było przypisać do jednej z czterech kategorii towarów, dla których znak ten został zarejestrowany. Natomiast w zaskarżonej decyzji nie została nawet sprecyzowana kategoria towarów, do której miałyby należeć Mozartkugeln.
77 W każdym wypadku, nawet w odniesieniu do Mozartkugeln, nie można stwierdzić, że sporny znak towarowy ma charakter opisowy. Skarżący podnosi, że w odczuciu zainteresowanego kręgu odbiorców sporny znak towarowy będzie przywoływał na myśl skojarzenia dotyczące sławnego kompozytora o takim samym nazwisku i jego utworów. Nie można natomiast przyjąć, że ci sami odbiorcy, skonfrontowani ze wspomnianym znakiem, będą myśleć bezpośrednio i natychmiast o Mozartkugeln. Dopuszczenie takiego założenia równałoby się odmówieniu odbiorcom ze Wspólnoty wszelkiej znajomości podstawowych zagadnień z dziedziny muzyki.
78 Zdaniem skarżącego sporny znak towarowy stanowi co najwyżej odwołanie lub aluzję do Mozartkugeln, co nie stoi jednak na przeszkodzie jego rejestracji.
79 W zaskarżonej decyzji przejęto pkt 27 decyzji Wydziału Unieważnień, który przychylił się do powyższych stwierdzeń. A zatem w opinii skarżącego między stronami sporu jest bezsporne, że sporny znak towarowy przywołuje u zainteresowanego kręgu odbiorców na myśl w pierwszej kolejności kompozytora Mozarta, a nie kontekst słodyczy. Stwierdzając następnie, że sporny znak towarowy ma charakter opisowy względem tych towarów, Izba Odwoławcza sama sobie zaprzecza.
80 Fakt istnienia w krajach niemieckojęzycznych dużej liczby znaków towarowych zarejestrowanych dla towarów należących do klasy 30 i zawierających wyraz „Mozart” potwierdza również, zdaniem skarżącego, że wyraz ten rozpatrywany odrębnie nie jest uważany w tych krajach za opisowy względem takich towarów. Znak towarowy Mozart został nawet zarejestrowany w Austrii. To wszystko wynika z przedstawionych już przez skarżącego w postępowaniu przed OHIM dokumentów.
81 Również wyrok Oberlandesgericht München z dnia 26 lipca 2001 r. potwierdza, że sporny znak towarowy nie jest postrzegany jako opisowy względem rozpatrywanych towarów. Skarżący przyłącza się do części motywów wskazanych w tym wyroku, zacytowanych dosłownie w skardze. Zgodnie z tymi motywami słowo Mozart jest przede wszystkim nazwiskiem używanym w języku potocznym do określania sławnego kompozytora noszącego to nazwisko i nigdy nie miało w języku niemieckim żadnego charakteru opisowego względem towarów oznaczonych spornym znakiem towarowym – ani pierwotnie, ani nawet po stworzeniu w 1890 r. przez salzburskiego cukiernika Paula Fürsta specjału nazwanego Mozartkugel. Zgadza się wprawdzie, że gdy nazwa Mozart jest używana do oznaczania towarów takich jak objęte spornym znakiem towarowym, zwłaszcza na ich opakowaniu, właściwemu kręgowi odbiorców przypomni się widok Mozartkugeln, jednak nawet w takim przypadku wyraz „Mozart” nie będzie postrzegany jako oczywisty lub wyłączny opis wspomnianych towarów lub jako pojęcie czysto rodzajowe, ponieważ użycie oderwanego określenia „Mozart” do tych celów jest całkowicie niecodzienne.
82 Skarżący uważa, że również pkt 37 i 39 decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 10 kwietnia 2002 r. potwierdzają tę tezę, zgodnie z którą zgłoszony znak towarowy nie stanowi opisu rozpatrywanych towarów.
83 Wreszcie skarżący powołuje się na badania opinii społecznej przeprowadzone w lutym 2001 r. przez instytut Ipsos. Z badań tych wynika, że jedynie 18,2% zainteresowanego kręgu odbiorców dostrzegałoby w wyrazie „Mozart” wskazówkę dotyczącą określonego przepisu kulinarnego, co stanowi dowód na to, że znaczna większość konsumentów niemieckich (81,8%) tego nie czyni. Skarżący uważa, że wyniki te są również aktualne dla drugiego kraju niemieckojęzycznego w Unii Europejskiej, Austrii, co wyjaśnia dokonaną w tym kraju rejestrację słownego znaku towarowego Mozart dla towarów należących do klasy 30.
84 OHIM i interwenient kwestionują argumenty skarżącego.
Ocena Sądu
85 Artykuł 51 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 stanowi, że wspólnotowy znak towarowy unieważnia się, w przypadku gdy został zarejestrowany z naruszeniem przepisów art. 7 tego rozporządzenia. Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia nie są rejestrowane „znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług”. Ponadto art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 stanowi, że „[u]stęp 1 stosuje się bez względu na fakt, że podstawy odmowy rejestracji istnieją tylko w części Wspólnoty”.
86 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 uniemożliwia zarezerwowanie opisanych w nim oznaczeń lub wskazówek dla jednego przedsiębiorstwa poprzez dokonanie ich rejestracji jako znaków towarowych. Zadaniem tego przepisu jest ochrona leżącego w interesie ogółu celu, jakim jest zapewnienie, by tego rodzaju oznaczenia lub wskazówki mogły być swobodnie używane przez wszystkich (zob. ww. w pkt 25 wyrok w sprawie TEK, pkt 77 oraz wskazane w nim orzecznictwo).
87 Oznaczenia wymienione w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 są oznaczeniami uważanymi za niezdolne do pełnienia podstawowej funkcji znaku towarowego, która polega na wskazywaniu pochodzenia handlowego towaru lub usługi, aby umożliwić w ten sposób konsumentowi nabywającemu towar lub usługę oznaczone danym znakiem towarowym dokonanie przy późniejszym zakupie takiego samego wyboru, jeśli doświadczenie okazało się pozytywne, lub dokonanie odmiennego wyboru, jeśli było ono negatywne [zob. wyrok Sądu z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie T‑348/02 Quick przeciwko OHIM (Quick), Rec. s. II‑5071, pkt 28 oraz wskazane w nim orzecznictwo].
88 Oznaczenia i wskazówki, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, to takie, które w normalnym z punktu widzenia właściwego kręgu odbiorców użyciu mogą służyć oznaczeniu – bądź bezpośrednio, bądź przez wspomnienie jednej z ich charakterystycznych cech – towaru lub usługi, dla których wniesiono o rejestrację [wyroki: Trybunału z dnia 20 września 2001 r. w sprawie C‑383/99 P Procter & Gamble przeciwko OHIM, Rec. s. I‑6251, pkt 39, i Sądu z dnia 22 czerwca 2005 r. w sprawie T‑19/04 Metso Paper Automation przeciwko OHIM (PAPERLAB), Zb.Orz. s. II‑2383, pkt 24].
89 Aby OHIM mógł odmówić rejestracji w oparciu o art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, nie jest konieczne, by oznaczenia i wskazówki składające się na znak towarowy, o którym mowa w tym przepisie, były w momencie wniesienia o rejestrację faktycznie używane do opisu takich towarów lub usług jak te mające być objęte rejestracją, lub do opisu właściwości takich towarów lub usług. Wystarczy, jak na to wskazuje samo sformułowanie tego przepisu, by te oznaczenia lub wskazówki mogły być używane do takich celów (wyrok Trybunału z dnia 23 października 2003 r. w sprawie C‑191/01 P OHIM przeciwko Wrigley, Rec. s. I‑12447, pkt 32).
90 Z powyższych rozważań wynika, że aby oznaczenie zostało objęte zakazem przewidzianym przez art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, musi ono wykazywać wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z rozpatrywanymi towarami lub usługami, który może pozwolić zainteresowanemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzec w nim opis tych towarów lub usług lub jednej z ich właściwości (ww. w pkt 25 wyrok w sprawie TEK, pkt 80).
91 W konsekwencji opisowy charakter znaku towarowego powinien być oceniany z jednej strony w odniesieniu do towarów lub usług, dla których wniesiono o rejestrację, a z drugiej strony w odniesieniu do sposobu postrzegania go przez docelowy krąg odbiorców, który tworzą konsumenci tych towarów i usług [wyroki Sądu z dnia 20 marca 2002 r. w sprawie T‑356/00 DaimlerChrysler przeciwko OHIM (CARCARD), Rec. s. II‑1963, pkt 25; z dnia 12 stycznia 2005 r. w sprawach połączonych od T‑367/02 do T‑369/02 Wieland‑Werke przeciwko OHIM (SnTEM, SnPUR, SnMIX), Zb.Orz. s. II‑47, pkt 17].
92 W tym względzie należy sprecyzować, że fakt, iż dane oznaczenie ma walor opisowy tylko w stosunku do części towarów lub usług należących do kategorii wymienionej jako taka w zgłoszeniu, nie stoi na przeszkodzie odmowie rejestracji tego oznaczenia [ww. w pkt 25 wyrok w sprawie TEK, pkt 94; zob. również podobnie wyroki Sądu: z dnia 7 czerwca 2001 r. w sprawie T‑359/99 DKV przeciwko OHIM (EuroHealth), Rec. s. II‑1645, pkt 33; z dnia 20 marca 2002 r. w sprawie T‑355/00 DaimlerChrysler przeciwko OHIM (TELE AID), Rec. s. II‑1939, pkt 40]. W istocie gdyby w takim przypadku dane oznaczenie zostało zarejestrowane jako wspólnotowy znak towarowy dla kategorii objętej zgłoszeniem, nic nie stałoby na przeszkodzie, by jego właściciel używał go również w stosunku należących do tej kategorii towarów lub usług, których stanowi opis.
93 W niniejszej sprawie należy wskazać na wstępie, że zarówno Wydział Unieważnień, jak i Izba Odwoławcza słusznie oparli swą ocenę na sposobie postrzegania spornego znaku towarowego przez ogół odbiorców, do których bez wątpienia są kierowane rozpatrywane towary. Również skarżący rozwinął swą argumentację, mając na uwadze sposób postrzegania spornego znaku towarowego przez ten sam krąg odbiorców.
94 Następnie należy przypomnieć, co zostało już wskazane w pkt 50 i 51 powyżej, że Izba Odwoławcza, przejmując w zaskarżonej decyzji motywy decyzji Wydziału Unieważnień, stwierdziła, że dla osób niemieckojęzycznych sporny znak towarowy miał charakter opisowy względem ciast i wyrobów cukierniczych, wyrobów czekoladowych i słodyczy, dla których został zarejestrowany, ponieważ stanowił wskazówkę odnoszącą się do przepisu kulinarnego, zgodnie z którym towary te są wytwarzane, i określał zatem ich rodzaj i jakość. Taki wniosek został oparty na prawidłowo dowiedzionym poprzez odniesienia do słowników istnieniu niemieckiego pojęcia rodzajowego „Mozartkugel”, używanego dla przysmaku z czekolady opisanego w pkt 51 powyżej.
95 Należy wskazać, że wyraz „Mozartkugel” jest słowem złożonym, poprawnym z punktu widzenia przyjętych zasad języka niemieckiego, tworzonym przez dwa wyrazy „Mozart” i „Kugel” (kulka). Okoliczność, że w odróżnieniu od innych języków, w szczególności języka francuskiego, kombinacja tych dwóch słów zapisywana jest jako jeden wyraz, stanowi szczególną cechę języka niemieckiego. Niemniej pozostaje bezsporne, że każda osoba niemieckojęzyczna, która zetknie się ze złożonym słowem „Mozartkugel”, bez szczególnego wysiłku intelektualnego rozpozna dwa słowa, które je tworzą, i natychmiast je zrozumie.
96 Ponieważ Mozartkugel ma kształt kuli, drugi składnik pojęcia, które ją opisuje, będzie postrzegany przez osoby niemieckojęzyczne jako opis kształtu rozpatrywanego towaru. Mozartkugel jest wytwarzana zgodnie z przepisem, który odróżnia ją od wszystkich innych specjałów w kształcie kulki obtoczonych w czekoladzie. Inny specjał o takim kształcie, który jest wytwarzany zgodnie z odmiennym przepisem, również mógłby zostać opisany w języku niemieckim przy użyciu słowa „Kugel” (kulka), ale nie byłaby to Mozartkugel. Wynika z tego, że odbiorcy niemieckojęzyczni postrzegają słowo „Mozart” jako odniesienie do charakterystycznego przepisu na specjał nazywany Mozartkugel.
97 Zgodnie z tym, co zostało wskazane w ramach rozpatrywania zarzutu pierwszego, zarówno Wydział Unieważnień, jak i Izba Odwoławcza, która przyłączyła się do motywów decyzji Wydziału Unieważnień, uznali, że Mozartkugeln należały do wszystkich czterech kategorii towarów, do których odnosił się sporny znak towarowy. W tym względzie należy stwierdzić, że typowa Mozartkugel, zgodnie z jej opisem zawartym w pkt 51 powyżej, stanowi wyrób cukierniczy wytwarzany między innymi z czekolady i cukru, a zatem w tym sensie stanowi jednocześnie wyrób cukierniczy i wyrób czekoladowy, jak również należy do słodyczy.
98 Natomiast nie jest tak oczywiste, czy może ona zostać uznana również za „ciasta”. O ile z pewnością zawiera ona marcepan, który jest masą z migdałów, o tyle nie jest ona wypiekiem, którego to określenia użyto w zgłoszeniu spornego znaku towarowego za pomocą niemieckiego wyrażenia „feine Backwaren”. Niemniej bez trudu można sobie wyobrazić wypiek w formie kulki obtoczonej w czekoladzie, którego składnikami są między innymi marcepan i nugat i który w krajach niemieckojęzycznych mógłby zostać również uznany za Mozartkugel.
99 Z tych rozważań wynika, że przynajmniej w stosunku do „ciast, wyrobów cukierniczych, wyrobów czekoladowych i słodyczy”, które mają kształt czekoladowej kulki, a zatem w stosunku do części towarów należących do kategorii wymienionych w zgłoszeniu spornego znaku towarowego, znak ten może być używany do celów opisowych w części Wspólnoty, a mianowicie w krajach niemieckojęzycznych (Niemczech i Austrii). W istocie przeciętny konsument z tych dwóch krajów, który zetknie się z obtoczoną w czekoladzie kulką oznaczoną słowem „Mozart”, dostrzeże w tym określeniu raczej odniesienie do przepisu kulinarnego na Mozartkugeln niż informację dotyczącą pochodzenia handlowego omawianego towaru. Pominięcie słowa „Kugel” nie może prowadzić do odmiennych wniosków, ponieważ ten ostatni wyraz stanowi odniesienie nie do przepisu, a do kształtu danego towaru, który będzie oczywisty, zważywszy na zewnętrzną formę tego produktu.
100 Wniosku tego nie podważają argumenty przedstawione przez skarżącego. Po pierwsze należy wskazać, że skarżący niesłusznie powołuje się na art. 4 rozporządzenia nr 40/94 w celu wykazania, że rejestracji spornego znaku towarowego można odmówić wyłącznie w przypadkach absolutnie oczywistych. Rejestracja oznaczenia, które nie spełnia wymogów art. 4 rozporządzenia nr 40/94, nie byłaby możliwa już z uwagi na bezwzględną podstawę odmowy rejestracji, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia, i w takim przypadku nie byłoby nawet konieczne rozpatrywanie jego ewentualnego charakteru opisowego. Wynika z tego, że bezwzględna podstawa odmowy rejestracji, o której mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94, odnosi się wyłącznie do oznaczeń, które spełniają wymogi ustanowione w art. 4 tego rozporządzenia. A zatem wbrew twierdzeniom skarżącego, okoliczność, że dane oznaczenie jest zgodne z wymogami tego ostatniego przepisu jest pozbawiona znaczenia do celów oceny, czy ma ono charakter opisowy.
101 Ponadto należy wskazać, że skarżący błędnie przywołuje orzecznictwo, zgodnie z którym do rejestracji oznaczenia w charakterze wspólnotowego znaku towarowego wystarczy jedynie minimum charakteru odróżniającego, ponieważ w niniejszej sprawie nie jest rozstrzygany ewentualny brak charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, a ewentualne istnienie charakteru opisowego wspomnianego znaku w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia.
102 Po drugie, podnoszona przez skarżącego okoliczność, że zainteresowany krąg odbiorców będzie dostrzegać w wyrazie „Mozart” przede wszystkim odniesienie do sławnego kompozytora Wolfganga Amadeusza Mozarta, nie stoi na przeszkodzie, by wyraz ten mógł stanowić w przypadku rozpatrywanych towarów wskazówkę o charakterze opisowym.
103 Należy wskazać w tym zakresie, że taki charakter nie powinien być oceniany w oderwaniu, ale w odniesieniu do towarów, które omawiany wyraz będzie oznaczał jako wspólnotowy znak towarowy. Wprawdzie nawet w takim kontekście jest prawdopodobne, że zainteresowany krąg odbiorców, kiedy ujrzy wyraz „Mozart”, pomyśli o kompozytorze noszącym to nazwisko, jednak z uwagi na to, że rozpatrywane towary nie mają żadnego związku z muzyką, owo odniesienie do sławnego kompozytora jest zdolne przekazywać – w połączeniu z innym określeniem w żaden sposób niezwiązanym z tym kompozytorem – inne informacje mające związek z danymi towarami. Sam skarżący domyślnie przyznał, że ma to miejsce, ponieważ wniósł o rejestrację oznaczenia Mozart w charakterze wspólnotowego znaku towarowego, czyli w charakterze wskazówki zawierającej informację dotyczącą tych towarów, a mianowicie ich pochodzenia handlowego.
104 Nasuwa się zatem pytanie, jakie informacje dotyczące rozpatrywanych towarów zainteresowani konsumenci wywiodą z odniesienia – w kontekście towarów oznaczonych spornym znakiem towarowym – do kompozytora Mozarta. Z powyżej wskazanych przyczyn będzie to informacja dotycząca przepisu na te towary, a nie ich pochodzenia handlowego.
105 Po trzecie, jak to zostało już wskazane w ramach rozpatrywania zarzutu pierwszego, ani okoliczność, że inna izba odwoławcza OHIM doszła w innej sprawie do odmiennych wniosków w przedmiocie charakteru opisowego oznaczenia Mozart do podobnych towarów, ani wyrok Oberlandesgericht München z dnia 26 lipca 2001 r., na mocy którego oddalono roszczenie wzajemne o unieważnienie spornego znaku towarowego, nie stały na przeszkodzie uwzględnieniu przez Izbę Odwoławczą spornego wniosku o unieważnienie tego znaku.
106 W każdym razie należy wskazać, że Oberlandesgericht München nie doszedł do innych wniosków niż te przedstawione w pkt 99 powyżej, jeśli chodzi o sposób postrzegania spornego znaku towarowego przez odbiorców niemieckich. Przeciwnie, także i ten sąd stwierdził, że w przypadku używania tego znaku w celu oznaczania rozpatrywanych w niniejszej sprawie towarów, zwłaszcza na ich opakowaniu, będzie on przywoływał na myśl u właściwego kręgu odbiorców Mozartkugeln (zob. pkt 81 powyżej). A zatem oddalenie przez ten sąd roszczenia wzajemnego o unieważnienie spornego znaku towarowego zostało oparte wyłącznie na okoliczności, że używanie oderwanego pojęcia „Mozart” do celów opisowych nie jest przyjęte.
107 Zgodnie z tym, co wynika z orzecznictwa Trybunału przywołanego w pkt 89 powyżej, aby podstawa odmowy rejestracji przewidziana w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 znajdowała zastosowanie, faktyczne lub zwyczajowe używanie danego pojęcia do celów opisowych nie jest konieczne. Wystarczy, by używanie takie było możliwe.
108 Wreszcie co się tyczy badań opinii społecznej, na które powołuje się skarżący, z lektury przedstawionych przez niego w postępowaniu przed OHIM i zawartych w aktach postępowania przed Izbą Odwoławczą przekazanych Sądowi wyników tych badań wynika, że w odpowiedzi na spontaniczne i otwarte pytanie, czyli zadane bez sugerowania możliwych odpowiedzi, dwie trzecie respondentów skojarzyło nazwę „Mozart” w kontekście towarów oznaczonych spornym znakiem towarowym z Mozartkugeln.
109 Z rezultatów tych wynika również, że gdy badanych poproszono o wybór spośród zasugerowanych odpowiedzi, trzy czwarte spośród nich (73,4%) wybrało odpowiedź, zgodnie z którą kojarzyli wyraz „Mozart” z pralinką w kształcie kulki, czyli z Mozartkugel. Respondenci reprezentujący dużo mniejszy udział procentowy (18,2%) wybrali na to samo pytanie odpowiedź, zgodnie z którą kojarzyli wyraz „Mozart” z określonym przepisem kulinarnym. Skarżący powołał się w swej argumentacji właśnie na ten ostatni wynik.
110 Należy jednak stwierdzić, że zapoznanie się z całością wyników tego badania nie podważa w żaden sposób wniosków wyciągniętych w pkt 99 powyżej, a wręcz przeciwnie, potwierdza je w zakresie, w jakim znaczna większość badanych kojarzy wyraz „Mozart”, używany w odniesieniu do towarów oznaczonych spornym znakiem towarowym, albo z Mozartkugeln, albo z określonym przepisem kulinarnym. A zatem w obu tych przypadkach nasuwa się wniosek, że w odniesieniu do wspomnianych towarów wyraz ten ma charakter opisowy.
111 Z ogółu powyższych rozważań wynika, iż w zaskarżonej decyzji słusznie stwierdzono, że sporny znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem przepisu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 oraz że należało go unieważnić na podstawie art. 51 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia. W związku z tym zarzut drugi należy oddalić jako bezzasadny i co za tym idzie, należy oddalić skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
112 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu Sądu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
113 Ponieważ skarżący przegrał niniejszą sprawę, winien pokryć własne koszty oraz – zgodnie z żądaniem OHIM – koszty poniesione przez OHIM. Z uwagi na to, że interwenient nie wniósł w przedmiocie kosztów, pokrywa on własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Paul Reber GmbH & Co. KG pokrywa koszty własne oraz poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHM).
3) Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG pokrywa własne koszty.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 9 lipca 2008 r.