ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 17ης Δεκεμβρίου 2010

Υπόθεση T-38/10 P

Luigi Marcuccio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Αίτηση αναιρέσεως — Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι — Εξωσυμβατική ευθύνη — Έξοδα δυνάμενα να αναζητηθούν — Ένσταση παράλληλης προσφυγής — Διαδικαστικές πλημμέλειες — Αναίρεση εν μέρει προδήλως απαράδεκτη και εν μέρει προδήλως αβάσιμη»

Αντικείμενο: Αίτηση αναιρέσεως ασκηθείσα κατά της διατάξεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώτο τμήμα), της 10ης Νοεμβρίου 2009, επί της υποθέσεως F‑70/07, Marcuccio κατά Επιτροπής (Συλλογή Υπ.Υπ. 2009, σ. I‑A‑1‑423 και II‑A‑1‑2293).

Απόφαση: Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται. Ο Luigi Marcuccio φέρει τα έξοδά του, καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

Περίληψη

1.      Διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός των εξόδων — Ειδική διαδικασία αποκλείουσα την επίκληση ασκηθείσας αγωγής αποζημιώσεως

(Άρθρο 236 ΕΚ· Κανονισμός Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, άρθρο 92 § 1· Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

2.      Διαδικασία — Εισαγωγικό δικόγραφο — Απαιτήσεις ως προς τον τύπο

[Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρα 21, εδ. 1, και 53, εδ. 1· Κανονισμός Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, άρθρο 44 § 1, στοιχείο γ΄)

1.      Η ειδική διαδικασία, την οποία προβλέπει το άρθρο 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου και η οποία έχει ως αντικείμενο τον καθορισμό των εξόδων, αποκλείει τη διεκδίκηση των ιδίων ποσών ή ποσών που δαπανήθηκαν για τους ίδιους σκοπούς στο πλαίσιο αγωγής λόγω εξωσυμβατικής ευθύνης της Ενώσεως. Η εφαρμογή της αρχής αυτής στο πλαίσιο αγωγής λόγω της ευθύνης θεσμικού οργάνου της Ενώσεως ως εργοδότη του ενάγοντος δεν συνιστά παράβαση των άρθρων 90 ή 91 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των Υπαλλήλων, καθόσον η εργασιακή σχέση μεταξύ των διαδίκων είναι ανεξάρτητη του γεγονότος ότι ο νομοθέτης θέσπισε, όσον αφορά τον καθορισμό των εξόδων, ειδική διαδικασία, την οποία προβλέπει το άρθρο 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου και η οποία εφαρμόζεται άνευ εξαιρέσεως στα ένδικα βοηθήματα και μέσα που ασκούνται στο πλαίσιο υπαλληλικών υποθέσεων.

(βλ. σκέψεις 27 και 28)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ, 27 Ιουνίου 2001, T‑214/00, X κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2001, σ. I‑A‑143 και II‑663, σκέψεις 37 και 38· 11 Ιουλίου 2007, T‑351/03, Schneider Electric κατά Επιτροπής, Συλλογή 2007, σ. II‑2237, σκέψη 297, εν μέρει αναιρεθείσα από ΔΕΚ, 16 Ιουλίου 2009, C‑440/07 P, Επιτροπή κατά Schneider Electric, Συλλογή 2009, σ. I‑6413

2.      Δυνάμει του άρθρου 21, πρώτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου, το οποίο έχει εφαρμογή στη διαδικασία ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου βάσει του άρθρου 53, πρώτο εδάφιο, του ιδίου Οργανισμού, και δυνάμει του άρθρου 44, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, το δικόγραφο ενδίκου βοηθήματος ή μέσου πρέπει, μεταξύ άλλων, να περιέχει συνοπτική έκθεση των προβαλλομένων λόγων και ισχυρισμών. Ως εκ τούτου, πρέπει να διευκρινίζει σε τι συνίσταται ο λόγος ή ισχυρισμός επί του οποίου στηρίζεται το ένδικο βοήθημα ή μέσο, οπότε απλώς και μόνον η αφηρημένη αναφορά του δεν πληροί τα όσα επιτάσσει ο Οργανισμός του Δικαστηρίου και ο Κανονισμός Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου. Επιπλέον, η, συνοπτική έστω, έκθεση αυτή πρέπει να είναι αρκούντως σαφής και ακριβής, ώστε να καθιστά δυνατό στον καθού να προετοιμάσει την άμυνά του και στο Γενικό Δικαστήριο να αποφανθεί επί της προσφυγής, ενδεχομένως χωρίς να απαιτούνται πρόσθετα στοιχεία προς στήριξη του ενδίκου βοηθήματος ή μέσου. Η ασφάλεια δικαίου και η ορθή απονομή της δικαιοσύνης επιτάσσουν, για να είναι παραδεκτό ένδικο βοήθημα ή μέσο ή, ειδικότερα, λόγος ακυρώσεως ή αναιρέσεως, τα ουσιώδη πραγματικά και νομικά στοιχεία, επί των οποίων στηρίζεται το ένδικο βοήθημα ή μέσο ή ο λόγος, να προκύπτουν κατά τρόπο συνεκτικό και κατανοητό από το κείμενο του δικογράφου. Συναφώς, δεν απόκειται στο Γενικό Δικαστήριο να αναζητεί από το σύνολο των στοιχείων των οποίων γίνεται επίκληση προς στήριξη ενός πρώτου λόγου αν τα στοιχεία αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν και προς στήριξη ενός δευτέρου λόγου.

(βλ. σκέψη 45)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ, 9 Ιουλίου 2003, T‑224/00, Archer Daniels Midland και Archer Daniels Midland Ingredients κατά Επιτροπής, Συλλογή 2003, σ. II‑2597, σκέψη 36· 27 Σεπτεμβρίου 2006, T‑322/01, Roquette Frères κατά Επιτροπής, Συλλογή 2006, σ. II‑3137, σκέψεις 208 και 209· 12 Δεκεμβρίου 2007, T‑308/05, Ιταλία κατά Επιτροπής, Συλλογή 2007, σ. II‑5089, σκέψεις 71 και 72