Υπόθεση T‑24/11
Bank Refah Kargaran
κατά
Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης
«Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας — Περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν για να εμποδιστεί η διάδοση των πυρηνικών όπλων — Δέσμευση κεφαλαίων — Υποχρέωση αιτιολογήσεως — Δικαιώματα άμυνας — Δικαίωμα αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας»
Περίληψη — Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα)
της 6ης Σεπτεμβρίου 2013
1. Ένδικη διαδικασία — Απόφαση που κατά τη διάρκεια της δίκης αντικατέστησε την εν τω μεταξύ ανακληθείσα προσβαλλόμενη απόφαση — Παραδεκτό νέων αιτημάτων — Όρια — Υποθετικές πράξεις που δεν έχουν ακόμη εκδοθεί
2. Ένδικη διαδικασία — Πράξεις που κατά τη διάρκεια της δίκης κατάργησαν και αντικατέστησαν τις προσβαλλόμενες πράξεις — Αίτηση προσαρμογής των ακυρωτικών αιτημάτων υποβληθείσα κατά τη διάρκεια της δίκης — Επιτρέπεται
(Άρθρο 263 ΣΛΕΕ)
3. Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης — Θεμελιώδη δικαιώματα — Προσωπικό πεδίο εφαρμογής — Νομικά πρόσωπα αποτελούντα προεκτάσεις τρίτων κρατών — Εμπίπτουν — Ευθύνη τρίτου κράτους για τον σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων στο έδαφός του — Δεν ασκεί επιρροή
(Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης)
4. Πράξεις των οργάνων — Αιτιολογία — Υποχρέωση αιτιολογήσεως — Περιεχόμενο — Περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν — Δέσμευση των κεφαλαίων των προσώπων, οντοτήτων ή οργανισμών που μετέχουν ή στηρίζουν τη διάδοση των πυρηνικών όπλων — Υποχρέωση κοινοποιήσεως της αιτιολογίας στον ενδιαφερόμενο — Όρια — Ασφάλεια της Ένωσης και των κρατών μελών ή λόγοι απορρέοντες από τις διεθνείς σχέσεις τους — Μοναδική αιτιολογία μη διευκρινίζουσα την από τον προσφεύγοντα ανάληψη παράνομων εκκρεμών συναλλαγών άλλου προσώπου — Παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως
(Άρθρο 296, εδ. 2, ΣΛΕΕ· απόφαση 2010/413/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, άρθρο 24 § 3· κανονισμοί του Συμβουλίου 423/2007, άρθρο 15 § 3, 961/2010, άρθρο 36 § 3, και 267/2012, άρθρο 46 § 3)
5. Προσφυγή ακυρώσεως — Ακυρωτική απόφαση — Αποτελέσματα — Περιορισμός από το Δικαστήριο — Περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν — Ακύρωση σε δύο διαφορετικά χρονικά σημεία δύο πράξεων που περιέχουν πανομοιότυπα περιοριστικά μέτρα — Κίνδυνος σοβαρής προσβολής της ασφάλειας δικαίου — Διατήρηση των αποτελεσμάτων της πρώτης από τις πράξεις αυτές μέχρις ότου παραγάγει αποτελέσματα η ακύρωση της δεύτερης
(Άρθρο 264, εδ. 2, ΣΛΕΕ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρα 56, εδ. 1, και 60, εδ. 2· απόφαση 2010/413/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, παράρτημα II· κανονισμός 267/2012 του Συμβουλίου, παράρτημα IX)
6. Προσφυγή ακυρώσεως — Ακυρωτική απόφαση — Αποτελέσματα — Μερική ακύρωση κανονισμού και αποφάσεως σχετικών με τη λήψη περιοριστικών μέτρων κατά του Ιράν — Παραγωγή αποτελεσμάτων της ακυρώσεως του κανονισμού από τη λήξη της προθεσμίας ασκήσεως αναιρέσεως ή από την απόρριψη της αιτήσεως αναιρέσεως — Εφαρμογή της προθεσμίας αυτής στην παραγωγή αποτελεσμάτων της ακυρώσεως της αποφάσεως
(Άρθρα 264, εδ. 2, ΣΛΕΕ και 280 ΣΛΕΕ· Οργανισμός του Δικαστηρίου άρθρα 56, εδ. 1, και 60, εδ. 2· απόφαση 2010/413/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, παράρτημα II· κανονισμοί του Συμβουλίου 961/2010, παράρτημα VIII, 1245/2011 και 267/2012, παράρτημα IX)
1. Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.
(βλ. σκέψεις 31, 32)
2. Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.
(βλ. σκέψεις 47, 49)
3. Ούτε ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε οι Συνθήκες περιέχουν διατάξεις αποκλείουσες από το ευεργέτημα της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων τα νομικά πρόσωπα που αποτελούν προεκτάσεις κρατών. Συναφώς, το άρθρο 34 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αποτελεί δικονομική διάταξη που δεν έχει εφαρμογή στις διαδικασίες ενώπιον του δικαστή της Ένωσης, ο δε σκοπός της διατάξεως αυτής είναι να αποτραπεί το ενδεχόμενο ένα κράτος μέρος της Συμβάσεως αυτής να είναι συγχρόνως προσφεύγων και καθού ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Επιπλέον, το γεγονός ότι ένα κράτος είναι ο εγγυητής του σεβασμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων στο έδαφός του δεν ασκεί επιρροή όσον αφορά την έκταση των δικαιωμάτων των οποίων δύνανται να απολαύουν στο έδαφος τρίτων κρατών νομικά πρόσωπα που αποτελούν προέκταση του ίδιου κράτους. Τέλος, το γεγονός ότι ένα κράτος κατέχει το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλαίου ενός νομικού προσώπου και το γεγονός ότι οι παρεχόμενες από αυτό το νομικό πρόσωπο τραπεζικές υπηρεσίες είναι αναγκαίες για τη λειτουργία της οικονομίας ενός κράτους δεν προσδίδουν στις δραστηριότητες αυτές τον χαρακτήρα δημόσιας υπηρεσίας ούτε συνεπάγονται ότι ένα τέτοιο νομικό πρόσωπο μετέχει στην άσκηση δημόσιας εξουσίας.
(βλ. σκέψεις 57, 59, 61, 65)
4. Το Συμβούλιο οφείλει να γνωστοποιήσει στη θιγόμενη από περιοριστικά μέτρα οντότητα τους ειδικούς και συγκεκριμένους λόγους για τους οποίους κρίνει ότι πρέπει να ληφθούν τα μέτρα αυτά, εκτός αν επιτακτικοί λόγοι αναγόμενοι στην ασφάλεια της Ένωσης ή των κρατών μελών της ή απορρέοντες από τις διεθνείς σχέσεις τους αποκλείουν τη γνωστοποίηση ορισμένων στοιχείων. Δεν απαιτείται να προσδιορίζει η αιτιολογία όλα τα πραγματικά και νομικά στοιχεία που ασκούν επιρροή, δεδομένου ότι η επάρκεια της αιτιολογίας πρέπει να αξιολογείται με γνώμονα όχι μόνον το γράμμα της, αλλά και το πλαίσιό της και το σύνολο των νομικών κανόνων που διέπουν το σχετικό θέμα.
Υπό τις συνθήκες αυτές, η μοναδική αιτιολογία έχουσα δικαιολογήσει την εγγραφή της προσφεύγουσας στον κατάλογο των οντοτήτων που συμβάλλουν στη διάδοση των πυρηνικών όπλων, η οποία εγγραφή είχε ως αποτέλεσμα τη δέσμευση των κεφαλαίων και των οικονομικών πόρων της προσφεύγουσας, και συνιστάμενη στο ότι η προσφεύγουσα έχει αναλάβει εκκρεμείς τραπεζικές συναλλαγές άλλου νομικού προσώπου που είναι ήδη εγγεγραμμένο σε τέτοιους καταλόγους και που και αυτό αποτελεί το αντικείμενο τέτοιων περιοριστικών μέτρων, δεν είναι αρκούντως συγκεκριμένη, εφόσον δεν διευκρινίζει τι νοείται ως τέτοια ανάληψη ούτε ποιες τραπεζικές συναλλαγές του άλλου νομικού προσώπου ανέλαβε η προσφεύγουσα ούτε ποιοι είναι τρίτοι που θα ωφελούνταν από τις επίμαχες συναλλαγές.
(βλ. σκέψεις 72, 73, 77, 80)
5. Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.
(βλ. σκέψεις 86, 89, 90)
6. Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.
(βλ. σκέψεις 87, 88)