Sprawa T 342/11

Confederación Española de Empresarios de Estaciones de Servicio (EWGES)

i

Asociación de Gestores de Estaciones de Servicio

przeciwko

Komisji Europejskiej

Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Hiszpański rynek stacji paliw – Decyzja w sprawie oddalenia skargi do Komisji – Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 – Niewywiązanie się ze zobowiązań uznanych decyzją Komisji za wiążące – Wznowienie postępowania – Grzywny – Okresowe kary pieniężne

Streszczenie – wyrok Sądu (trzecia izba) z dnia 6 lutego 2014 r.

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Właściwość sądu Unii – Żądania wydania nakazu wobec instytucji – Niedopuszczalność

(art. 263 TFUE, 266 TFUE)

2.      Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Oświadczenie o odpowiedzialności złożone wobec Komisji przez przedsiębiorstwa w ramach postępowania na podstawie reguł konkurencji – Niewywiązanie się ze zobowiązań uznanych decyzją Komisji za wiążące – Uprawnienia Komisji – Swoboda uznania – Ustalenie priorytetów przez Komisję

[rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 9, art. 23 ust. 2 lit. c), art. 24 ust. 1 lit. c)]

3.      Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Badanie skarg – Obowiązek Komisji wydania w drodze decyzji rozstrzygnięcia w przedmiocie istnienia naruszenia – Brak – Uwzględnienie interesu Unii związanego z badaniem sprawy – Kryteria oceny – Uprawnienia dyskrecjonalne – Granice – Kontrola sądowa – Zakres

(art. 101 TFUE, 102 TFUE)

4.      Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Badanie skarg – Skarga dotycząca niewywiązania się ze zobowiązań podjętych przez przedsiębiorstwo popełniające naruszenie – Uwzględnienie interesu Unii związanego z badaniem sprawy – Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji – Uwzględnienie środków podjętych wobec przedsiębiorstwa przez krajowy organ ochrony konkurencji – Dopuszczalność

[rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 9, art. 23 ust. 2 lit. c), art. 24 ust. 1 lit. c)]

5.      Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres

(art. 296 TFUE)

6.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Zaskarżony akt – Ocena zgodności z prawem w oparciu o informacje dostępne w momencie wydania aktu

(art. 263 TFUE)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 43)

2.      W przypadku gdy przedsiębiorstwo nie przestrzega decyzji dotyczącej zobowiązań w rozumieniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003, Komisja nie jest zobowiązana do wznowienia postępowania przeciwko niemu na podstawie art. 9 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia, lecz dysponuje uprawnieniami dyskrecjonalnymi w tym względzie. Komisja dysponuje również uprawnieniami dyskrecjonalnymi w zakresie dotyczącym stosowania art. 23 ust. 2 lit. c) i art. 24 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 1/2003, na podstawie których może ona nakładać grzywny lub okresowe kary pieniężne na przedsiębiorstwa, jeżeli nie przestrzegają one zobowiązania uznanego za wiążące decyzją wydaną w zastosowaniu art. 9 ust. 1 tego rozporządzenia.

W odniesieniu do kluczowych elementów korzystania przez Komisję z przysługującego jej na podstawie art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 uznania, należy zauważyć, że instytucja ta dysponuje jedynie ograniczonymi zasobami, które musi wykorzystać do działania w odniesieniu do sprzecznych z prawem konkurencji zachowań, których liczba może okazać się znaczna. Dlatego też Komisja może przyznać różne priorytety problemom w dziedzinie konkurencji, o których została poinformowana, i zdecydować, czy dalsze badanie sprawy leży w interesie Unii.

(por. pkt 48, 49, 58, 59)

3.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 60, 61, 70)

4.      Zważywszy na okoliczność, że uprawnienie Komisji do uznania zobowiązań za wiążące na podstawie art. 9 rozporządzenia nr 1/2003 ma również na celu zagwarantowanie przestrzegania art. 101 TFUE i 102 TFUE, oraz okoliczność, że uprawnienia przewidziane w art. 9 ust. 2, art. 24 ust. 1 lit. c) i w art. 23 ust. 2 lit. c) tego rozporządzenia mają na celu zapewnienie przestrzegania wspomnianych zobowiązań, zasady dotyczące decyzji o oddaleniu skargi dotyczącej naruszenia art. 101 TFUE i 102 TFUE mają zastosowanie również w wypadku, gdy Komisja została poinformowana o ewentualnym nieprzestrzeganiu danego zobowiązania i gdy powinna ona zdecydować, czy wznawia postępowanie.

Skoro zaś Komisja powinna dokonać oceny kwestii, czy dalsze badanie wniesionej do niej skargi leży w interesie Unii, uwzględniając przy tym mające znaczenie w danej sprawie okoliczności prawne i faktyczne, powinna ona wziąć pod uwagę okoliczność, że sytuacja może przedstawiać się inaczej w zależności od tego, czy wniesiona do niej skarga dotyczy ewentualnego nieprzestrzegania decyzji dotyczącej zobowiązań lub ewentualnego naruszenia art. 101 TFUE lub 102 TFUE. W istocie, ponieważ uchybienie zobowiązaniom jest, ogólnie rzecz biorąc, łatwiej wykazać niż naruszenia art. 101 TFUE lub 102 TFUE, zakres środków dochodzeniowych, których należy użyć w celu wykazania takiego nieprzestrzegania zobowiązań, będzie co do zasady bardziej ograniczony.

Z powyższego nie można jednak wywieść, że w takim wypadku Komisja powinna konsekwentnie wznawiać postępowanie i nakładać grzywnę lub okresową karę pieniężną. Stanowisko takie skutkowałoby bowiem przekształceniem kompetencji przysługujących jej na podstawie art. 9 ust. 2, art. 23 ust. 2 lit. c) i art. 24 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 1/2003 w kompetencje ograniczone, co nie byłoby zgodne z brzmieniem tych przepisów.

W tym kontekście nic nie stoi na przeszkodzie, aby Komisja uwzględniała środki, jakie krajowy organ ochrony konkurencji przyjął wobec przedsiębiorstwa, w sytuacji gdy dokonuje oceny tego, czy w interesie Unii leży wznowienie wobec tego przedsiębiorstwa postępowania w przedmiocie nieprzestrzegania podjętych przez nie zobowiązań mającego na celu nałożenie na nie grzywny lub okresowej kary pieniężnej. Wręcz przeciwnie, musi ona je wziąć pod uwagę ze względu na to, że przewidziane w art. 9 ust. 2, art. 23 ust. 2 lit. c) i art. 24 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 1/2003 kompetencje zostały jej przyznane celem realizacji powierzonego jej zadania polegającego na zapewnieniu przestrzegania art. 101 TFUE i 102 TFUE.

(por. pkt 62–64, 68)

5.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 101)

6.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 105)