POSTANOWIENIE SĄDU (czwarta izba)
z dnia 15 grudnia 2010 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Uzupełniający system emerytalny posłów do Parlamentu Europejskiego – Zmiana uzupełniającego systemu emerytalnego – Akt o charakterze generalnym – Brak indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność
W sprawach T‑219/09 i T‑326/09
Gabriele Albertini, zamieszkały w Mediolanie (Włochy) oraz 62 innych posłów lub dawnych posłów do Parlamentu Europejskiego, których nazwiska wymieniono w załączniku, reprezentowani przez S. Orlandiego, A. Coolena, J.N. Louisa i E. Marchala, adwokatów,
strona skarżąca w sprawie T‑219/09,
oraz
Brendan Donnelly, zamieszkały w Londynie (Zjednoczone Królestwo), reprezentowany przez S. Orlandiego, A. Coolena, J.N. Louisa i E. Marchala, adwokatów,
strona skarżąca w sprawie T‑326/09,
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu, reprezentowanemu początkowo przez H. Krücka, A. Pospíšilovą Padowską i G. Corstensa, a następnie przez N. Lorenza, A. Pospíšilovą Padowską oraz G. Corstensa, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mających za przedmiot stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca i z dnia 1 kwietnia 2009 r. w sprawie zmiany przepisów dotyczących uzupełniającego (dobrowolnego) systemu emerytalnego, znajdujących się w załączniku VIII do Przepisów dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów do Parlamentu Europejskiego,
SĄD (czwarta izba),
w składzie: I. Pelikánová (sprawozdawca), prezes, K. Jürimäe i M. van der Woude, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Ramy prawne
1 Prezydium Parlamentu Europejskiego (zwane dalej „Prezydium”) jest organem Parlamentu Europejskiego. Zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2, zatytułowanego „Kompetencje Prezydium” regulaminu Parlamentu w brzmieniu mającym zastosowanie do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, Prezydium podejmuje między innymi decyzje finansowe, organizacyjne i administracyjne w sprawach dotyczących posłów.
2 Na tej podstawie Prezydium przyjęło przepisy dotyczące zwrotu kosztów oraz diet posłów do Parlamentu Europejskiego (zwane dalej: „przepisami ZKDP”).
3 Dnia 12 czerwca 1990 r. Prezydium wydało przepisy dotyczące uzupełniającego (dobrowolnego) systemu emerytalnego posłów do Parlamentu (zwane dalej „przepisami z dnia 12 czerwca 1990 r.”), znajdujące się w załączniku VII do przepisów ZKDP.
4 Przepisy z dnia 12 czerwca 1990 r. w brzmieniu obowiązującym w marcu 2009 r. stanowiły w szczególności:
„Artykuł 1
1. Do czasu przyjęcia jednolitego statutu posła, niezależnie od uprawnień emerytalnych, o których mowa w załącznikach I i II, każdy poseł do Parlamentu Europejskiego, który odprowadzał składki do dobrowolnego systemu emerytalnego przez okres co najmniej dwóch lat, nabywa, po zaprzestaniu pełnienia urzędu, od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym ukończy 60 lat, prawo do dożywotniej emerytury.
[…]
Artykuł 2
1. Emerytura wynosi 3,5% z 40% wynagrodzenia podstawowego sędziego Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich za każdy pełny rok sprawowania mandatu poselskiego oraz 1/12 tej kwoty za każdy pełny miesiąc.
2. Maksymalny wymiar emerytury wynosi 70% (minimalny wymiar wynosi 10,5%) z 40% wynagrodzenia podstawowego sędziego Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.
3. Emerytura obliczana i wypłacana jest w euro.
Artykuł 3
Byli posłowie lub posłowie, którzy złożyli mandat przed ukończeniem 60 lat, mogą zażądać, by wypłacanie emerytury rozpoczęto niezwłocznie, w dowolnej chwili w okresie między wygaśnięciem ich mandatu a ukończeniem przez nich 60 lat, pod warunkiem ukończenia 50 lat. W wymienionym przypadku wysokość emerytury równa jest kwocie obliczonej zgodnie z art. 2 ust. 1, pomnożonej przez współczynnik obliczany w zależności od wieku posła w chwili, gdy rozpoczął pobierać emeryturę, według zamieszczonej poniżej tabeli […].
Artykuł 4 (wypłata części emerytury w formie wypłaty kapitału)
1. Maksymalnie 25 % uprawnień emerytalnych obliczonych zgodnie z art. 2 ust. 1 może zostać wypłacone posłom, którzy są lub byli objęci dobrowolnym systemem emerytalnym, w formie kapitału.
2. Wyboru skorzystania z możliwości, o której mowa w ust. 1, należy dokonać przed rozpoczęciem wypłaty świadczeń i jest on nieodwołalny.
3. Z zastrzeżeniem maksymalnej kwoty określonej w ust. 1, wypłata kapitału nie ma wpływu na uprawnienia do świadczeń rentowych pozostałego przy życiu małżonka lub pozostających na utrzymaniu dzieci osoby objętej systemem, ani nie zmniejsza ich uprawnień rentowych.
4. Wypłata kapitału obliczana jest w zależności od wieku posła w chwili rozpoczęcia pobierania emerytury, według zamieszonej poniżej tabeli […].
5. Kapitał obliczany i wypłacany jest w euro. Wypłaty dokonuje się przed pierwszą wypłatą świadczenia emerytalnego.
[…]”
5 Uzupełniający fundusz emerytalny powstał wraz z utworzeniem przez kwestorów Parlamentu Europejskiego stowarzyszenia o celach niezarobkowych „Fonds de pension – députés au Parlement européen” [fundusz emerytalny – posłowie do Parlamentu Europejskiego] (zwanego dalej „stowarzyszeniem”), które z kolei założyło spółkę inwestycyjną o kapitale zmiennym (SICAV) prawa luksemburskiego pod nazwą „Fonds de pension – Députés au Parlement européen, Société d’Investissement à Capital Variable”, której powierzono techniczne aspekty zarządzania inwestycjami.
6 Statut posła uchwalony został w drodze decyzji Parlamentu 2005/684/WE, Euratom z dnia 28 września 2005 r. w sprawie przyjęcia statutu posła do Parlamentu Europejskiego (Dz.U. L 262, s. 1) i wszedł w życie w dniu 14 lipca 2009 r., czyli w pierwszym dniu urzędowania parlamentu siódmej kadencji.
7 Statut posła ustanowił ostateczny system emerytalny dla posłów europejskich, zgodnie z którym nabywają oni prawo do emerytury bez opłacania składek w chwili ukończenia 63 lat.
8 Statut posła zawiera przepisy przejściowe dotyczące uzupełniających emerytur. Artykuł 27 stanowi w tym względzie:
„1. Ustanowiony przez Parlament Europejski dobrowolny fundusz emerytalny, w związku z którym posłowie i byli posłowie nabyli już prawa lub są w trakcie ich nabywania, będzie nadal utrzymany dla tych posłów po wejściu w życie niniejszego statutu.
2. Nabyte prawa i uprawnienia pozostają w pełni w mocy. Parlament może ustalić zasady i warunki nabywania nowych praw.
3. Posłowie, którzy otrzymują wynagrodzenie [ustanowione statutem], nie mogą nabywać nowych praw i uprawnień w uzupełniającym funduszu emerytalnym.
4. Posłowie wybrani po raz pierwszy po wejściu w życie niniejszego statutu nie mogą korzystać z tego funduszu.
[…]”
9 W drodze decyzji z dnia 19 maja i z dnia 9 lipca 2008 r. Prezydium uchwaliło przepisy wykonawcze do statutu posła do Parlamentu Europejskiego (Dz.U. 2009, C 159, s. 1, zwane dalej „przepisami wykonawczymi”). Zgodnie z art. 73 przepisów wykonawczych weszły one w życie w dniu wejścia w życie statutu posła, tj. w dniu 14 lipca 2009 r.
10 Artykuł 74 przepisów wykonawczych stanowi, że z zastrzeżeniem przepisów przejściowych przewidzianych w tytule IV przepisy ZKDP zostają uchylone z dniem wejścia w życie statutu posła.
11 Artykuł 76 „Uzupełniające świadczenie emerytalne” przepisów wykonawczych stanowi:
„1. Uzupełniające (dobrowolne) świadczenia emerytalne przyznawane zgodnie z załącznikiem VII przepisów ZKDP są nadal wypłacane na podstawie tego załącznika osobom, którym świadczenie to przysługiwało przed dniem wejścia w życie statutu.
2. Prawa emerytalne uzyskane przed dniem wejścia w życie statutu na podstawie wyżej wymienionego załącznika VII stanowią prawa nabyte. Stosuje się do nich przepisy tego załącznika.
3. Nowe prawa po wejściu w życie statutu, zgodnie z wyżej wymienionym załącznikiem VII, mogą być nadal nabywane przez posłów wybranych w 2009 r.:
a) którzy byli posłami w którejś z poprzednich kadencji; oraz
b) którzy już nabyli lub byli w trakcie nabywania praw w systemie uzupełniających świadczeń emerytalnych; oraz
c) w odniesieniu do których państwo członkowskie, w którym zostali wybrani, przewidziało odstępstwo zgodnie z art. 29 statutu lub którzy, zgodnie z art. 25 statutu, z własnego wyboru pozostali przy systemie krajowym; oraz
d) którzy nie mają uprawnień do emerytury krajowej lub europejskiej z tytułu wykonywania mandatu posła do Parlamentu Europejskiego.
4. Składki na uzupełniający fundusz emerytalny są opłacane przez posłów z ich prywatnych funduszy”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
12 W dniu 9 marca 2009 r., w następstwie stwierdzenia pogorszenia się stanu finansów uzupełniającego funduszu emerytalnego, Prezydium podjęło decyzję (zwaną dalej „decyzją z dnia 9 marca 2009 r.”), o:
– „utworzeniu grupy roboczej [...] w celu zorganizowania spotkania z przedstawicielami zarządu funduszu emerytalnego w celu dokonania oceny sytuacji;
– […] zastosowaniu środka tymczasowego i zapobiegawczego, polegającego na zawieszeniu ze skutkiem natychmiastowym możliwości stosowania art. 3 i 4 załącznika VII do przepisów ZKDP;
– […] przeglądzie środków zapobiegawczych przez Prezydium na kolejnym spotkaniu, w świetle ustaleń faktycznych oraz wyników spotkań i ustaleń grupy roboczej”.
13 W dniu 1 kwietnia 2009 r. Prezydium podjęło decyzję o nowelizacji przepisów z dnia 12 czerwca 1990 r. (zwaną dalej „decyzją z dnia 1 kwietnia 2009 r.”). Zmiany polegały w szczególności na zastosowaniu następujących środków:
– podwyższenia ze skutkiem od pierwszego dnia urzędowania parlamentu siódmej kadencji – tj. od dnia 14 lipca 2009 r. – wieku emerytalnego z 60 do 63 lat (art. 1 przepisów z dnia 12 czerwca 1990 r.);
– zniesienia ze skutkiem natychmiastowym możliwości wypłaty części uprawnień emerytalnych w formie kapitału (art. 3 przepisów z dnia 12 czerwca 1990 r.);
– zniesienia ze skutkiem natychmiastowym możliwości wcześniejszej emerytury po ukończeniu 50 lat (art. 4 przepisów z dnia 12 czerwca 1990 r.).
Przebieg postępowania i żądania stron
14 Skarga w sprawie T‑219/09 została wniesiona przez 65 posłów do Parlamentu Europejskiego objętych uzupełniającym systemem emerytalnym oraz przez stowarzyszenie wnioskiem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 maja 2009 r.
15 Wnioskiem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 10 sierpnia 2009 r. wniesiono skargę w sprawie T‑326/09.
16 Odrębnymi pismami złożonymi w sekretariacie Sądu, odpowiednio, w dniu 11 września i w dniu 16 listopada 2009 r. Parlament podniósł, zgodnie z art. 114 § 1 regulaminu postępowania zarzuty niedopuszczalności w obydwu sprawach.
17 Skarżący w sprawie T‑219/09 przedstawili uwagi w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności w dniu 30 października 2009 r. Jednocześnie skarżący Balfe i Colom I Naval, a także stowarzyszenie zwrócili się o przyjęcie przez Sąd cofnięcia przez nich skargi. Ponadto skarżący w sprawie T‑219/09 wystąpili o połączenie ich sprawy ze sprawami T‑326/09 i ze sprawą T‑439/09 John Robert Purvis przeciwko Parlamentowi.
18 Parlament przestawił uwagi w przedmiocie cofnięcia skargi przez część skarżących w sprawie T‑219/09 oraz wniosku o połączenie spraw w dniu 19 listopada 2009 r. Skarżący w sprawach T‑326/09 i T‑439/09 nie przedstawili uwag na temat wniosku o połączenie spraw.
19 Postanowieniem prezesa drugiej izby Sądu z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie T‑219/09 Balfe i in. przeciwko Parlamentowi, niepublikowanym w Zbiorze, Richard Balfe, Joan Colom I Naval oraz stowarzyszenie zostali wykreśleni z listy skarżących w sprawie.
20 Skarżący w sprawie T‑326/09 przedstawił uwagi w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności w dniu 7 stycznia 2010 r.
21 Postanowieniami z dnia 18 marca 2010 r. prezes drugiej izby Sądu, po wysłuchaniu stron, zawiesił postępowanie w niniejszych sprawach do czasu wydania orzeczenia w przedmiocie dopuszczalności w sprawach T‑532/08 Norilsk Nickel Harjavalta i Umicore przeciwko Komisji i T‑539/08 Etimine i Etiproducts przeciwko Komisji.
22 Rozstrzygnięcie w tej kwestii zapadło w drodze postanowień z dnia 7 września 2010 r. w sprawach T‑532/08 Norilsk Nickel Harjavalta i Umicore przeciwko Komisji oraz T‑539/08 Etimine i Etiproducts przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanych w Zbiorze, po czym wezwano strony do wypowiedzenia się, jakie ich zdaniem konsekwencje powinny wynikać z powyższych postanowień dla niniejszych spraw. Parlament i skarżący przedstawili uwagi, odpowiednio, w dniach 8 i 10 listopada 2010 r.
23 Skarżący wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Prezydium Parlamentu z dnia 9 marca i z dnia 1 kwietnia 2009 r.;
– obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.
24 Parlament wnosi do Sądu o:
– odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
25 W uwagach w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności skarżący wnoszą do Sądu:
– w sprawie T‑219/09 o przyjęcie cofnięcia skargi przez Richarda Balfe'go, Joana Coloma I Navala oraz stowarzyszenie;
– w obydwu sprawach o uwzględnienie żądań przedstawionych w skargach wszczynających postępowanie.
Co do prawa
26 Jeśli chodzi o wniosek o połączenie spraw, złożony przez skarżących w sprawie T‑219/09, Sąd uznaje, że należy połączyć tę sprawę ze sprawą T‑326/09 do celów wydania niniejszego postanowienia, ponieważ w obydwu sprawach podnoszone są te same kwestie dotyczące dopuszczalności.
27 Zgodnie z art. 114 § 1 regulaminu postępowania, jeżeli strona tego zażąda, Sąd może rozstrzygnąć o niedopuszczalności skargi bez rozpoznawania istoty sprawy. Zgodnie z § 3 tego samego artykułu jeżeli Sąd nie zadecyduje inaczej, dalsze postępowanie odbywa się ustnie. W niniejszej sprawie Sąd uważa, że na podstawie akt sprawy jest poinformowany w wystarczającym stopniu i że nie ma potrzeby otwierania procedury ustnej.
Co do przedmiotu skargi
28 W odniesieniu do wniosku skarżących w sprawie T‑219/09 o przyjęcie cofnięcia skargi przez Richarda Balfe'go, Joana Coloma I Navala oraz stowarzyszenie Sąd stwierdza, iż został on uwzględniony w drodze postanowienia w sprawie Balfe i in. przeciwko Parlamentowi (zob. pkt 19 powyżej), a zatem stał się on bezprzedmiotowy.
29 Ponadto, jeśli chodzi o wnioski o stwierdzenie nieważności, to jak podniósł Parlament, a skarżące nie zaprzeczyły, decyzja z dnia 9 marca 2009 r. była jedynie decyzją tymczasową, ponieważ zawiesiła możliwość stosowania art. 3 i 4 przepisów z dnia 12 czerwca 1990 r., jednak nie zmieniła ich co do istoty. Sąd jest zdania, że ponieważ wspomniane przepisy zostały następnie uchylone ze skutkiem natychmiastowym przez decyzję z dnia 1 kwietnia 2009 r., decyzja z dnia 9 marca 2009 r. wygasła, ponieważ stała się bezprzedmiotowa, przez co nie może być objęta wnioskiem o stwierdzenie nieważności.
30 W związku z powyższym skargi należy odrzucić jako niedopuszczalne w zakresie, w jakim skierowane są one przeciwko decyzji z dnia 9 marca 2009 r. Stosowane poniżej wyrażenie „zaskarżony akt” odnosi się zatem wyłącznie do decyzji z dnia 1 kwietnia 2009 r.
W przedmiocie zarzutu niedopuszczalności
31 Parlament powołał się na trzy przeszkody procesowe. W sprawie T‑219/09 podniósł brak interesu prawnego stowarzyszenia, a także to, że decyzje z dnia 9 marca i z dnia 1 kwietnia 2009 r. nie dotyczą skarżących Richarda Balfegoi Joana Colom I Naval indywidualnie. Ponadto w pozostałych dwóch sprawach podniósł, że skargi są niedopuszczalne ze względu na brak indywidualnego oddziaływania na skarżących.
32 W następstwie cofnięcia skargi przez skarżących Richarda Balfe'go i Joana Coloma I Navala oraz stowarzyszenie należy rozpoznać jedynie trzecią przeszkodę procesową, polegającą na braku indywidualnego oddziaływania na skarżących.
Argumenty stron
33 Co do istoty Parlament utrzymuje, że decyzja z dnia 1 kwietnia 2009 r. ma charakter normatywny i nie dotyczy skarżących indywidualnie.
34 Parlament podnosi, że skarżący nie są adresatami decyzji z dnia 1 kwietnia 2009 r. Stąd też, aby ich skarga mogła zostać uznana za dopuszczalną, niezbędne jest wykazanie przez nich, że akt ten dotyczy ich bezpośrednio i indywidualnie, przy czym przesłanki te mają charakter kumulatywny. Tymczasem Parlament jest zdania, że nie można uznać, by decyzja z dnia 1 kwietnia 2009 r. dotyczyła skarżących indywidualnie.
35 Skarżący podnoszą, że pomimo normatywnego charakteru decyzji z dnia 9 marca i 1 kwietnia 2009 r., decyzje te dotyczą ich bezpośrednio i indywidualnie, ponieważ można ich było w wystarczającym stopniu zidentyfikować od chwili wydania wspomnianych decyzji. Ponadto skarżący zwracają uwagę, że z pisma sekretarza generalnego z dnia 1 kwietnia 2009 r. skierowanego do członków Prezydium wynika, że Prezydium wydało omawiane decyzje biorąc przy tym pod uwagę ich szczególną sytuację. Miało więc jak najbardziej na celu skierowanie swoich decyzji do adresatów dokładnie określonych i zindywidualizowanych pod względem ich szczególnej sytuacji w zakresie nabytych i przyszłych praw do emerytury uzupełniającej.
36 Skarżący uważają, że nie można powołać się przeciwko nim na fakt, iż będą mogli zaskarżyć przyszłe akty wykonawcze do przepisów z dnia 12 czerwca 1990 r. w brzmieniu zmienionym decyzją z dnia 1 kwietnia 2009 r., których będą adresatami.
37 W tej kwestii powołują się oni, w pierwszej kolejności, na zasadę skutecznego dostępu do wspólnotowego wymiaru sprawiedliwości. Ich zdaniem przyszłe akty wykonawcze Parlamentu, w których ich wnioski o przyznanie uzupełniającej emerytury zostaną rozpatrzone odmownie, na przykład ze względu na nieukończenie przez danego wnioskodawcę 63 lat, należy zakwalifikować jako akty jedynie potwierdzające w stosunku do decyzji z dnia 9 marca i z dnia 1 kwietnia 2009 r. Tymczasem, po pierwsze, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem akt potwierdzający, stanowiący jedynie powtórzenie przepisów wcześniejszego aktu, który stał się ostateczny lub precyzujący jedynie logiczne konsekwencje tego rodzaju aktu, a przy tym nie wprowadzający żadnego nowego elementu, nie może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności. Po drugie, przy założeniu, że decyzji wykonawczych do decyzji z dnia 9 marca i z dnia 1 kwietnia 2009 r. nie należy traktować jako decyzji potwierdzających, z orzecznictwa wynika, iż w braku prawa do zaskarżenia wspomnianych decyzji niedopuszczalny jest również w stosunku do nich zarzut niezgodności z prawem, podniesiony w ramach skargi o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczych. W konsekwencji, jeżeli uwzględniono by zarzut niedopuszczalności, skarżącym nie przysługiwałaby żadna konkretna i skuteczna możliwość wystąpienia ze swoimi roszczeniami do sądu wspólnotowego.
38 W drugiej kolejności, skarżący powołują się na zasady prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości oraz ekonomiki i rzetelności postępowania. Ich zdaniem wymaganie od wszystkich posłów wszczęcia, w dotyczącym każdego z nich zakresie, postępowania o stwierdzenie nieważności przeciwko każdej indywidualnej decyzji, wydanej przez Parlament na podstawie decyzji z dnia 9 marca i dnia 1 kwietnia 2009 r., byłoby niezgodne z zasadami prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości oraz ekonomiki postępowania. Ponadto nałożenie na skarżących tego rodzaju obciążenia naruszałoby również zasady pewności prawa i rozsądnych terminów postępowania. Wreszcie stwierdzenie niedopuszczalności skarg w niniejszych sprawach byłoby niezgodne z zasadą rzetelności postępowania, ze względu na to, że dopuszczono by w ten sposób, by Parlament nie musiał dochować zobowiązania Prezydium z dnia 17 czerwca 2009 r., w myśl którego mający zapaść w niniejszych sprawach wyrok zostanie zastosowany do wszystkich członków uzupełniającego funduszu emerytalnego.
Ocena Sądu
39 Na wstępie, w odniesieniu do zagadnienia, czy należy badać dopuszczalność skarg w niniejszych sprawach w świetle art. 230 WE czy też art. 263 TFUE, należy przypomnieć, że kwestia dopuszczalności skargi podlega rozstrzygnięciu na postawie norm obowiązujących w dniu wniesienia skargi, a spełnienie przesłanek dopuszczalności skargi należy oceniać na chwilę wniesienia skargi, tj. złożenia odpowiedniego wniosku. Stąd też dopuszczalność skargi wniesionej przed wejściem w życie TFUE, tj. dnia 1 grudnia 2009 r., należy oceniać na podstawie art. 230 WE (ww. postanowienia w sprawach Norilsk Nickel Harjavalta i Umicore przeciwko Komisji oraz Etimine i Etiproducts przeciwko Komisji, pkt 70, 72 i przytoczone tam orzecznictwo).
40 W niniejszym przypadku, jako że skargi wniesiono, odpowiednio, w dniu 19 maja i w dniu 10 sierpnia 2009 r., ich dopuszczalność należy badać na podstawie art. 230 WE.
41 Zgodnie z art. 230 akapit czwarty WE każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść skargę na decyzje, których jest adresatem, oraz na decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innej osoby, dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie.
42 W niniejszym przypadku nie ma między stronami sporu co do tego, że jakkolwiek zaskarżony akt nosi nazwę „decyzja”, ma on generalny zakres podmiotowy, a zatem charakter normatywny, gdyż znajduje zastosowanie do ogółu posłów będących lub mogących stać się członkami dobrowolnego funduszu emerytalnego. Sąd podziela tę opinię i przypomina w tym względzie, że możliwość ustalenia, w sposób mniej lub bardziej dokładny, liczby lub nawet tożsamości jednostek, do których w danym momencie ma zastosowanie dany akt, nie wystarczy, by podważyć normatywny charakter aktu, o ile bezsporny pozostaje fakt, że ma on do nich zastosowanie ze względu na obiektywny stan prawny lub faktyczny, określony w rozpatrywanym akcie w związku z jego celem (zob. analogicznie wyrok Trybunału z dnia 18 maja 1994 r. w sprawie C‑309/89 Codorniu przeciwko Radzie, Rec. 1994 s. I‑1853, pkt 18). Dlatego nawet jeśli przyjąć, że liczba i tożsamość posłów, których dotyczy zaskarżony akt, były możliwe do ustalenia od chwili jego wydania, fakt ten nie sprawia, że nie można go zakwalifikować jako aktu o charakterze generalnym. Zaskarżony akt dotyczy bowiem skarżących, jak słusznie podkreśla Parlament, wyłącznie z racji tego, że występują oni jako osoby należące do uzupełniającego funduszu emerytalnego, co stanowi obiektywny stan prawny, określony przez cel aktu polegający na dokonaniu zmiany przepisów z dnia 12 czerwca 1990 r.
43 Jednakże generalny zakres podmiotowy zaskarżonego aktu nie wyklucza, by akt ten mógł dotyczyć w sposób bezpośredni i indywidualny określonych osób fizycznych lub prawnych w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE (zob. w szczególności wyrok Trybunału z dnia 16 maja 1991 r. w sprawie C‑358/89 Extramet Industrie przeciwko Radzie, Rec. s. I‑2501, pkt 13, ww. w pkt 42 wyrok w sprawie Codorniu przeciwko Radzie, pkt 19, wyroki Trybunału: z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie C‑451/98 Antillean Rice Mills przeciwko Radzie, Rec. s. I‑8949, pkt 46, z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawach połączonych C‑182/03 i C‑217/03 Belgia i Forum 187 przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑5479, pkt 58, wyrok Sądu z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie T‑43/98 Emesa Sugar przeciwko Radzie, Rec. s. II‑3519, pkt 47).
44 W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że zaskarżony akt dotyczy skarżących bezpośrednio, ponieważ nie pozostawia odpowiedzialnej za jego stosowanie administracji Parlamentu żadnego zakresu uznania (zob. analogicznie ww. w pkt 43 wyrok w sprawie Emesa Sugar przeciwko Radzie, pkt 48).
45 Co się tyczy kwestii tego, czy zaskarżony akt dotyczy skarżących indywidualnie, należy przypomnieć, że aby dany akt o charakterze generalnym dotyczył osoby fizycznej lub prawnej indywidualnie wymagane jest, by miał on wpływ na sytuację tej osoby ze względu na szczególne dla niej cechy charakterystyczne lub na sytuację faktyczną, która odróżnia ją od wszelkich innych osób (wyrok Trybunału z dnia 15 lipca 1963 r. w sprawie 25/62 Plaumann przeciwko Komisji, Rec. s. 197, 223, postanowienia Sądu: z dnia 30 września 1997 r. w sprawie T‑122/96 Federolio przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1559, pkt 59, z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie T‑120/98 Alce przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1395, pkt 19).
46 W tym względzie fakt, iż zaskarżony akt ma wpływ na prawa, które skarżący będą mogli rościć sobie w przyszłości z tytułu przynależności do uzupełniającego funduszu emerytalnego, nie może ich indywidualizować w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE w stosunku do jakiegokolwiek innego podmiotu, gdyż znajdują się oni w obiektywnie określonej sytuacji porównywalnej z sytuacją każdego innego posła należącego do wspomnianego funduszu emerytalnego (zob. analogicznie ww. w pkt 45 postanowienie w sprawie Federolio przeciwko Komisji, pkt 67; ww. w pkt 43 wyrok w sprawie Emesa Sugar przeciwko Radzie, pkt 50). W tych okolicznościach, skarżący nie dostarczyli dowodu na poniesienie wyjątkowej szkody mogącej wyodrębnić ich spośród innych posłów objętych uzupełniającym funduszem emerytalnym.
47 Skarżący utrzymują jednak, że Prezydium brało pod uwagę ich szczególną sytuację przed uchwaleniem zaskarżonego aktu.
48 Należy przypomnieć w tym względzie, że fakt, iż na podstawie przepisów szczególnych instytucja wspólnotowa ma obowiązek uwzględnić skutki aktu prawnego, który zamierza przyjąć, w odniesieniu do sytuacji określonych jednostek, może te jednostki indywidualizować (wyroki Trybunału: z dnia 17 stycznia 1985 r. w sprawie 11/82 Piraiki-Patraiki i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 207, pkt 28–31, z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie C‑152/88 Sofrimport przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2477, pkt 11–13).
49 Należy jednak stwierdzić, że w chwili wydania zaskarżonego aktu nie istniał żaden przepis prawa wspólnotowego nakładający na Prezydium obowiązek brania pod uwagę szczególnej sytuacji skarżących. Ponadto fragmenty zaskarżonego aktu, przytoczone przez skarżących na poparcie tego argumentu, nie wykazują, że Prezydium brało pod uwagę szczególną sytuację choćby jednego ze skarżących, lecz wręcz przeciwnie, o posłach, których dotyczy decyzja, mowa jest wyłącznie w sposób ogólny, taki jak „tych niewielu posłów [którzy] będą mogli […] dalej odprowadzać składki do funduszu w celu nabycia nowych uprawnień”, „posłowie, którzy odprowadzali składki do dobrowolnego funduszu emerytalnego”, czy też „zainteresowani posłowie”.
50 W związku z tym należy odrzucić ten argument skarżących.
51 Z powyższego wynika, że zaskarżony akt nie dotyczy skarżących indywidualnie w rozumieniu art. 230 akapit czwarty WE.
52 Wniosku tego nie podważają inne argumenty skarżących. Po pierwsze, jeśli chodzi o skuteczny dostęp do sądu wspólnotowego, wystarczy przypomnieć, jak to słusznie uczynił Parlament, że zgodnie z systemem kontroli zgodności z prawem ustanowionym w traktacie osoba fizyczna lub prawna może wnieść skargę na rozporządzenie tylko wówczas, gdy rozporządzenie dotyczy jej nie tylko bezpośrednio, lecz również indywidualnie. Wprawdzie przesłankę tę należy poddać wykładni w świetle zasady skutecznej ochrony sądowej z uwzględnieniem różnorodnych okoliczności, które mogą indywidualizować skarżącego (zob. np. wyrok z dnia 2 lutego 1988 r. w sprawach połączonych 67/85, 68/85 i 70/85 Van der Kooy i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 219, pkt 14; ww. w pkt 43 wyroki: w sprawie Extramet Industrie przeciwko Radzie, pkt 13, w sprawie Codorniu przeciwko Radzie, pkt 19), lecz taka wykładnia nie może prowadzić do pominięcia tego wymogu, wyraźnie przewidzianego w traktacie, bez przekroczenia granic kompetencji przyznanych wspólnotowym organom sądowym przez traktat (wyrok Trybunału z dnia 25 lipca 2002 r. w sprawie C‑50/00 P Unión de Pequeños Agricultores przeciwko Radzie, Rec. s. I‑6677, pkt 44).
53 Dlatego też, nawet przyjmując, że w niniejszym przypadku należałoby uznać za niedopuszczalne ewentualne przyszłe skargi skarżących na indywidualne decyzje odmowne w sprawie wniosków o przyznanie uzupełniającej emerytury od chwili ukończenia 60 lat, wydane na podstawie zaskarżonego aktu, nie może prowadzić to do stwierdzenia dopuszczalności skarg w niniejszych sprawach z naruszeniem art. 230 akapit czwarty WE.
54 Podobnie, po drugie, zgodnie z zasadami wypracowanymi w utrwalonym orzecznictwie przytoczonym w pkt 52 powyżej, stosowanie zasad prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości i ekonomiki postępowania, na które powołują się skarżący, nie może uzasadniać stwierdzenia dopuszczalności skargi, która nie spełnia ponadto przesłanek dopuszczalności określonych w art. 230 akapit czwarty WE, gdyż w przeciwnym razie przekroczone by zostały kompetencje przyznane sądom Unii w traktacie. Żadna z omawianych zasad nie może bowiem stanowić podstawy dla odstępstwa od określonego w traktacie zakresu kompetencji przyznanego tym sądom.
55 Po trzecie, jeśli chodzi o zasady pewności prawa i rozsądnych terminów postępowania, skarżący poprzestali na twierdzeniu, że fakt konieczności wszczęcia przez każdego z nich, w dotyczącym go zakresie, postępowania o stwierdzenie nieważności przyszłych aktów wykonawczych do decyzji z dnia 1 kwietnia 2009 r. rodzi po ich stronie niepewność. Wystarczy zauważyć w tym względzie, że niepewność co do wyniku postępowania sądowego nie może być traktowana równoważnie, bez zastrzeżeń, do naruszenia zasady pewności prawa. Podobnie, z wysuniętych przez skarżących argumentów nie wynika, w jaki sposób zasada rozsądnych terminów postępowania mogłaby zostać naruszona przez fakt, że będą oni musieli zaskarżyć akty wykonawcze do decyzji z dnia 1 kwietnia 2009 r., a nie bezpośrednio tę decyzję. Logicznie rzecz ujmując, kwestię rozsądnego charakteru czasu trwania postępowania można ocenić bowiem dopiero po jego zakończeniu.
56 Wreszcie, po czwarte, jeśli chodzi o podnoszoną przez skarżących „zasadę rzetelności postępowania”, przyjmując przy tym, jak to czynią skarżący, że decyzja Prezydium z dnia 17 czerwca 2009 r., zgodnie z którą mający zapaść wyrok w sprawie T‑219/09 znajdzie zastosowanie do wszystkich posłów należących do dobrowolnego funduszu emerytalnego, świadczy o tym, że Parlament pragnie uzyskać rozstrzygnięcie co do istoty rozpatrywanych kwestii w ramach niniejszego postępowania, wola strony pozwanej nie może wiązać Sądu przy dokonywaniu oceny dopuszczalności skarg w niniejszych sprawach. Należy przypomnieć w tym względzie, że przesłanki dopuszczalności skarg określone w art. 230 WE mają charakter bezwzględnych przesłanek procesowych (wyrok Trybunału z dnia 24 marca 1993 r. w sprawie C‑313/90 CIRFS i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I‑1125, pkt 19‑23; wyrok Sądu z dnia 24 października 1997 r. w sprawie T‑239/94 EISA przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1839, pkt 26, 27; postanowienie Sądu z dnia 13 kwietnia 2000 r. w sprawie T‑263/97 GAL Penisola Sorrentina przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2041, pkt 37), a zatem strony nie mogą nimi rozporządzać.
57 W związku z powyższym skargi należy odrzucić jako niedopuszczalne.
W przedmiocie kosztów
58 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrali sprawę, należy zgodnie z żądaniem Parlamentu obciążyć ich kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (czwarta izba)
postanawia, co następuje:
1) Sprawy T‑219/09 i T‑326/09 zostają połączone do celów wydania postanowienia.
2) Skargi zostają odrzucone jako niedopuszczalne.
3) Gabriele Albertini i 62 pozostałych skarżących wymienionych w załączniku oraz Brendan Donnelly pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 15 grudnia 2010 r.
ZAŁĄCZNIK
Javier Areitio Toledo, zamieszkały w Madrycie (Hiszpania),
Robert Atkins, zamieszkały w Garstang (Zjednoczone Królestwo),
Angelika Beer, zamieszkała w Großkummerfeld (Niemcy),
Georges Berthu, zamieszkały w Longré (Francja),
Guy Bono, zamieszkały w Saint-Martin-de-Crau (Francja),
Herbert Bosch, zamieszkały w Bregence (Austria),
David Bowe, zamieszkały w Leeds (Zjednoczone Królestwo),
Marie-Arlette Carlotti, zamieszkała w Marsylii (Francja),
Ozan Ceyhun, zamieszkały w Rüsselsheim (Niemcy),
Giles Bryan Chichester, zamieszkały w Ottery St Mary (Zjednoczone Królestwo),
Brigitte Douay, zamieszkała w Paryżu (Francja),
Avril Doyle, zamieszkała w Wexford (Irlandia),
Michl Ebner, zamieszkały w Bolzano (Włochy),
Juan Manuel Fabra Valles, zamieszkały w Madrycie (Hiszpania),
Elisa Maria Ferreira, zamieszkała w Porto (Portugalia),
James Glyn Ford, zamieszkały w Newnham on Severn (Zjednoczone Królestwo),
Riccardo Garosci, zamieszkały w Mediolanie (Włochy),
Bruno Gollnisch, zamieszkały w Limonest (Francja),
Ana Maria Rosa Martins Gomes, zamieszkała w Colares-Sintra (Portugalia),
Vasco Graça Moura, zamieszkały w Benfica do Ribatejo (Portugalia),
Françoise Grossetête, zamieszkała w Saint-Étienne (Francja),
Catherine Guy-Quint, zamieszkała w Cournon d’Auvergne (Francja),
Roger Helmer, zamieszkały w Lutterworth (Zjednoczone Królestwo),
William Richard Inglewood, zamieszkały w Penrith (Zjednoczone Królestwo),
Caroline Jackson, zamieszkała w Abingdon (Zjednoczone Królestwo),
Milos Koterec, zamieszkały w Bratysławie (Słowacja),
Urszula Krupa, zamieszkała w Łodzi (Polska),
Stefan Kuc, zamieszkały w Warszawie (Polska),
Zbigniew Kuźmiuk, zamieszkały w Radomiu (Polska),
Carl Lang, zamieszkały w Boulogne-Billancourt (Francja),
Henrik Lax, zamieszkały w Helsinkach (Finlandia),
Patrick Louis, zamieszkały w Lyonie (Francja),
Minerva-Welpomen Malliori, zamieszkała w Atenach (Grecja),
Sergio Marques, zamieszkały w Funchal (Portugalia),
Graham Christopher Spencer Mather, zamieszkały w Londynie (Zjednoczone Królestwo),
Véronique Mathieu, zamieszkała w Val d’Ajol (Francja),
Marianne Mikko, zamieszkała w Tallinie (Estonia),
William Miller, zamieszkały w Glasgow (Zjednoczone Królestwo),
Elizabeth Montfort, zamieszkała w Riom (Francja),
Ashley Mote, zamieszkały w Binsted (Zjednoczone Królestwo),
Christine Margaret Oddy, zamieszkała w Coventry (Zjednoczone Królestwo),
Reino Paasilinna, zamieszkały w Helsinkach (Finlandia),
Bogdan Pęk, zamieszkały w Krakowie (Polska),
José Javier Pomés Ruiz, zamieszkały w Pampelunie (Hiszpania),
John Robert Purvis, zamieszkały w Fife (Zjednoczone Królestwo),
Luis Queiro, zamieszkały w Lizbonie (Portugalia),
José Ribeiro E. Castro, zamieszkały w Lizbonie (Portugalia),
Pierre Schapira, zamieszkały w Paryżu (Francja),
Pál Schmitt, zamieszkały w Budapeszcie (Węgry),
José Albino Silva Peneda, zamieszkały w Maia (Portugalia),
Grażyna Staniszewska, zamieszkała w Bielsku-Białej (Polska),
Robert Sturdy, zamieszkały w Wetherby (Zjednoczone Królestwo),
Margie Sudre, zamieszkała w La Possession (Francja),
Robin Teverson, zamieszkały w Tregony (Zjednoczone Królestwo),
Nicole Thomas-Mauro, zamieszkała w Épernay (Francja),
Gary Titley, zamieszkały w Bolton (Zjednoczone Królestwo),
Witold Tomczak, zamieszkały w Kępnie (Polska),
Maartje van Putten, zamieszkała w Amsterdamie (Niderlandy),
Vincenzo Viola, zamieszkały w Palermo (Włochy),
Mark Watts, zamieszkały w Ashford (Zjednoczone Królestwo),
Thomas Wise, zamieszkały w Linslade (Zjednoczone Królestwo),
Bernard Wojciechowski, zamieszkały w Warszawie (Polska).