Sprawa T‑284/15

(publikacja fragmentów)

AlzChem AG

przeciwko

Komisji Europejskiej

Pomoc państwa – Przemysł chemiczny – Decyzja o kontynuowaniu działalności przez przedsiębiorstwo w trakcie postępowania upadłościowego – Decyzja stwierdzająca brak pomocy państwa – Skarga o stwierdzenie nieważności – Indywidualne oddziaływanie – Dopuszczalność – Pojęcie pomocy państwa – Korzyść – Kryterium prywatnego wierzyciela – Możliwość przypisania państwu – Obowiązek uzasadnienia

Streszczenie – wyrok Sądu (szósta izba) z dnia 13 grudnia 2018 r.

1.      Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Przyznanie korzyści, które można przypisać państwu – Udział sądu krajowego w przyjęciu środka – Włączenie

(art. 107 ust. 1 TFUE)

2.      Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Ocena według kryterium prywatnego wierzyciela – Badanie indywidualnej sytuacji zaangażowanych wierzycieli publicznych

(art. 107 ust. 1 TFUE)

1.      Nie można wykluczyć uznania danego środka za decyzję, którą można przypisać państwu w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE w następstwie decyzji sądu krajowego.

W tym względzie na Komisji, gdy stwierdza ona brak pomocy państwa w odniesieniu do kontynuowania działalności przedsiębiorstwa w trakcie postępowania upadłościowego poprzez odesłanie do okoliczności, że kontynuacja działalności opiera się na decyzji podjętej przez wierzycieli prywatnych, i to pomimo udziału sądu krajowego w odpowiednim komitecie, który decyduje w sprawie ewentualnego kontynuowania działalności, spoczywa obowiązek przedstawienia w jej decyzji powodów, które skłoniły ją do stwierdzenia, że decyzji o kontynuowaniu działalności nie można przypisać temu sądowi krajowemu.

(zob. pkt 104, 107, 108)

2.      W ramach stosowania kryterium prywatnego wierzyciela na Komisji spoczywa zweryfikowanie indywidualnej sytuacji danych wierzycieli publicznych, w szczególności w zależności od ich statusu jako wierzyciela niezabezpieczonego lub uprzywilejowanego, zasadniczo w celu ustalenia, czy dokonany przez nich wybór nie wykracza poza to, co jest uzasadnione wymogami handlowymi, czy też można to wytłumaczyć chęcią przyznania korzyści danemu przedsiębiorstwu. Zatem wierzycieli publicznych nie należy traktować jako jednego podmiotu, a ich szczególne cechy powinny być brane pod uwagę.

W tym względzie uznanie państwa za jednego wierzyciela mogłoby prowadzić do przyznania, że niektórzy wierzyciele publiczni powinni wydać decyzję wbrew swym interesom i nie decydować się na zachowanie podobne do zachowania wierzyciela prywatnego znajdującego się w takiej samej sytuacji.

(zob. pkt 188, 196)